Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I C 1337/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 maja 2016 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku I Wydział Cywilny

w składzie :

Przewodniczący : SSR Michał Jank

Protokolant: staż. Marek Maślany

po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2016 r. w Gdańsku, na rozprawie

sprawy z powództwa Gminy G.G. Zarządu (...)

przeciwko A. A. (1), I. H. oraz A. A. (2)

o eksmisję

I.  umarza postępowanie w stosunku do I. H.;

II.  z uwagi na rażące wykraczanie przeciwko porządkowi domowemu przez A. A. (3) nakazuje pozwanym A. A. (1) oraz A. A. (2), aby opróżnili i opuścili lokal mieszkalny nr (...) położony w G. przy ul. (...);

III.  zasądza od pozwanych A. A. (3) oraz A. A. (2) solidarnie na rzecz powoda Gminy G.G. Zarządu (...) kwotę 320 zł (trzysta dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania,

UZASADNIENIE

Powódka Gmina M. G. - G. Zarząd (...) pozwem wniesionym przeciwko A. A. (3), I. H. domagała się nakazania pozwanym opróżnienia i wydania lokalu mieszkalnego nr (...), położonego w G. przy ul. (...) wraz ze wszystkimi rzeczami prawa ich reprezentującymi oraz o zasądzenie od pozwanych na rzecz powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Powódka wskazała, iż pozwani zajmują przedmiotowy lokal bez tytułu prawnego. Argumentowała, iż pozwany A. A. (3) uporczywie zakłócał porządek domowy poprzez urządzanie libacji alkoholowych z udziałem osób w tzw. „marginesu społecznego”, wszczynanie awantur i bójek. W związku z tym powódka pismem z dnia 25 sierpnia 2009 r. wypowiedział pozwanemu umowę najmu lokalu mieszkalnego z dniem 31 sierpnia ze skutkiem na dzień 30 września 2009 r. Podała również, iż pozwany nie wnosi opłat z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego. Kwota zadłużenia wynosi 30.000 zł. Powódka wzywała pozwanych do opuszczenia oraz opróżnienia zajmowanego lokalu, jednakże bezskutecznie.

Pozwani nie złożyli odpowiedzi na pozew. Pismem z dnia 30 września 2015 r. A. A. (3) wniósł o „odrobienie” zadłużenia za mieszkanie w wysokości 20.000 zł i o rozłożenie na raty pozostałego zadłużenia.

Na rozprawie w dniu 18 marca 2016 r. powódka cofnęła pozew w stosunku do I. H. i wniosła o wezwanie do udziału w sprawie A. A. (2).

Postanowieniem z dnia 18 marca 2016 r. Sąd wezwał do udziału w sprawie w charakterze pozwanej A. A. (2).

Pozwana A. A. (2) nie złożyła odpowiedzi na pozew.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Lokal mieszkalny nr (...) położony w G. przy ul. (...) wchodzi w skład zasobów Gminy M. G.. W dniu 16 sierpnia 2007 r. powódka zawarła z A. A. (3) i T. A. umowę najmu przedmiotowego lokalu. W lokalu tym zamieszkuje obecnie A. A. (3) i A. A. (2). I. H. opuściła definitywnie lokal w styczniu 2016 r.

Okoliczności bezsporne, vide: umowa z 16 sierpnia 2007 r., k. 8-10, zeznania pozwanej A. A. (2) –k. 84-85, zeznania pozwanego A. A. (3) –k. 50 w zw. z k. 82-83, zeznania świadka E. B. –k. 68-69

W 2009 ro oraz w latach wcześniejszych pozwany A. A. (3) nadużywał alkoholu, wszczynał awantury w lokalu mieszkalnym w G. przy ulicy (...) (...)Awantury i krzyki słyszalne były na korytarzach budynku, a także w innych lokalach, co zakłócało spokój mieszkańcom. Do lokalu pozwanego przychodziły często osoby trzecie i wspólnie z pozwanym spożywały alkohol; zachowanie tych osób i pozwanego słyszalne było również w innych lokalach.

Prawomocnym wyrokiem nakazowym z dnia 16 listopada 2009 r. sygn. akt (...)Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku został skazany na karę grzywny za uszkodzenie mienia na szkodę L. B. oraz zakłócanie spokoju i spoczynku nocnego w dniu 17 lipca 2009 r.

Dowód: zeznania świadka L. B. –k. 67-68, zeznania pozwanego A. A. (3) – k. 50 w zw. z k. 82-83, zeznania świadka E. B. –k. 68-69, pismo z dnia 30 stycznia 2009 r. prezesa zarządu (...) sp.zo.o. -k. 10, oświadczenia –k. 11-14, pismo (...) z dnia 18 marca 2015 r. –k. 16, fax z dnia 22 czerwca 2015 r. Kierownik O. (...) G. –k.17

Pismami z 25 sierpnia 2009 r. powódka wypowiedziała A. A. (3) umowę najmu lokalu mieszkalnego przy ul. (...) (...) w G. z dniem 31 sierpnia 2009r. ze skutkiem na dzień 30 września 2009 r. z powodu zakłócania porządku domowego

Dowód: wypowiedzenie umowy najmu lokalu mieszkalnego wraz z potwierdzeniem odbioru –k. 19-19 verte, potwierdzenie zasadności wypowiedzenia umowy najmu lokalu -k. 18

Pismem z dnia 05 maja 2015 r. powódka wezwała A. A. (3) oraz I. H. do opuszczenia i opróżnienia lokalu mieszkalnego położonego przy ul. (...) (...)w G..

Dowód: pisma z dnia 05 maja 2015 r. wraz z potwierdzeniem odbioru- k. 20-21

A. A. (3) nie posiada statusu osoby bezrobotnej, ani poszukującej pracy w(...) w G..

Jest objęty pomocą (...)w G.. Z powodu złego stanu zdrowia ma ustalony znaczny stopień niepełnosprawności do 31 listopada 2017r. Otrzymuje pomoc w formie zasiłku stałego w wysokości 389 zł. W okresie pobierania zasiłku A. A. (3) ma także opłacane składki na ubezpieczenie zdrowotne. Dodatkowo w 2015 r. w czerwcu i lipcu otrzymał pomoc celową na dożywianie w wysokości 100 zł w każdym miesiącu.

Nie pobiera świadczenia z funduszu alimentacyjnego, figuruje w ewidencji dłużników alimentacyjnych na rzecz K. A..

A. A. (3) korzystał z dopłaty do zakupu laptopa z tytułu likwidowania barier komunikowania. Otrzymuje zasiłek pielęgnacyjny w wysokości 153 zł, przyznany do dnia 30 listopada 2017 r.

Dowód : informacja z (...) w G. –k. 35, informacja z (...)w G., k. 36-36 verte; zeznania pozwanego A. A. (3) –k. 50 w zw. z k. 82-83

A. A. (2) nie pracuje, utrzymuje się z renty rodzinnej w wysokości 780 zł oraz prac dorywczych. Nie posiada statusu osoby bezrobotnej.

Dowód : zeznania pozwanej A. A. (2) –k. 84-85

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Stan faktyczny w przedmiotowej sprawie Sąd ustalił na podstawie załączonych do akt sprawy oraz znajdujących się w aktach lokalowych dokumentów, których autentyczność i prawdziwość nie była kwestionowana w toku procesu przez strony, a ich prawdziwość i rzetelność nie budziła również wątpliwości Sądu.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się także na zeznaniach pozwanych A. A. (3), A. A. (2) oraz świadków L. B. i E. B., którym to zeznaniom Sąd dał wiarę, albowiem zeznania te korespondują z pozostałym materiałem dowodowym, a strony nie podnosiły żadnych zastrzeżeń w tym zakresie. Pozwani A. A. (3), A. A. (2) nie kwestionowali zamieszkiwania w spornym lokalu. Nadto pozwany A. A. (3) nie kwestionował również, iż w 2009 r. oraz w latach wcześniejszych naruszał w sposób rażący regulamin porządku domowego, co znalazło potwierdzenie w zeznaniach ww. świadków oraz w korespondencji stron, jak również w informacji z Komendy Policji i w wyroku nakazowym z dnia 16 listopada 2009r. sygn. akt (...). Pozwany zeznał również, iż w spornym lokalu nie zamieszkuje już I. H.. Powódka w tym zakresie tj. co do I. H. cofnęła powództwo.

Zgodnie z treścią art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. W sprawie nie zachodziły zdaniem Sądu okoliczności wskazane w art. 203 § 4 k.p.c. skutkujące uznaniem cofnięcia pozwu za niedopuszczalne.

Mając powyższe na uwadze należało uznać, iż powódka cofnęła pozew ze skutkiem prawnym i na mocy art. 355 § 1 k.p.c. Sąd postępowanie ww. zakresie umorzył jak w pkt I wyroku.

Zdaniem Sądu Gmina wykazała zasadności żądania w pozostałym zakresie.

W niniejszej sprawie powódka wniosła ostatecznie o nakazanie pozwanym A. A. (3) i A. A. (4) opuszczenia i opróżnienia lokalu nr (...), położonego w G. przy ul. (...). Jednocześnie jako podstawę eksmisji powódka wskazała, iż pozwani utracili tytuł prawny do zajmowania lokalu nie z uwagi na zaległości czynszowe, a ze względu na naruszenie porządku domowego, utrudnianie zamieszkiwania innym lokatorom. Z tych względów w toku procesu Sąd badał jedynie powyższą okoliczność, nie zaś kwestię zadłużenia przedmiotowego lokalu mieszkalnego.

Zgodnie z treścią art. 11 ust. 2 pkt 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. Dz. U. z 2014 r. poz. 150 – zwanej dalej ustawą), nie później niż na miesiąc naprzód, na koniec miesiąca kalendarzowego, właściciel może wypowiedzieć stosunek prawny, jeżeli lokator pomimo pisemnego upomnienia nadal używa lokalu w sposób sprzeczny z umową lub niezgodnie z jego przeznaczeniem lub zaniedbuje obowiązki, dopuszczając do powstania szkód, lub niszczy urządzenia przeznaczone do wspólnego korzystania przez mieszkańców albo wykracza w sposób rażący lub uporczywy przeciwko porządkowi domowemu, czyniąc uciążliwym korzystanie z innych lokali.

Nadto stosowanie do treści art. 13 ust. 1 ustawy jeżeli lokator wykracza w sposób rażący lub uporczywy przeciwko porządkowi domowemu, czyniąc uciążliwym korzystanie z innych lokali w budynku, inny lokator lub właściciel innego lokalu w tym budynku może wytoczyć powództwo o rozwiązanie przez sąd stosunku prawnego uprawniającego do używania lokalu i nakazanie jego opróżnienia.

Aby doszło do zrealizowania hipotezy określonej w powyższej normie, konieczne jest ustalenie, że zachowanie pozwanych cechuje się znacznym nasileniem złej woli i zasługuje na dezaprobatę. Skutkiem tego rażąco negatywnego zachowania współlokatora musi być brak możliwości dalszego wspólnego zamieszkiwania z nim. Zatem obowiązkiem powódki było wykazanie, iż faktycznie nastąpiło rażące i uporczywe naruszanie porządku domowego, regulaminu domowego, co dodatkowo jeszcze miałoby utrudniać zamieszkiwanie pozostałym lokatorom. W ocenie Sądu powódka przedstawiła dowody potwierdzające zasadność żądania, zgodnie z art. 6 kc i 232 kpc. Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia miało aktualne zachowanie pozwanego, istotne było zachowanie A. A. (3) w 2009 r. oraz w okresie wcześniejszym, będące podstawą wypowiedzenia umowy najmu. W ocenie Sądu strona powodowa wykazała istnienie przesłanek materialnoprawnych wypowiedzenia, zarówno za pomocą dowodu z dokumentu (w tym informacji z komendy policji) oraz dowodu ze świadków. Co istotne również sam pozwany nie negował swego rażącego zachowania z 2009 r. Z akt sprawy m.in. – z zeznań pozwanego oraz świadków L. B. i E. B. wynika, że to on naruszał porządek domowy wszczynając awantury, niszcząc mienie, za którego zniszczenie został skazany prawomocnym wyrokiem nakazowym. W związku z tym Sąd uznał, iż strona powodowa zasadnie skorzystała z przysługującego jej uprawnienia, wynikającego z art. 11 ust. 2 pkt 1 ustawy i pismem z dnia z 25 sierpnia 2009 r. wypowiedziała A. A. (3) umowę najmu lokalu mieszkalnego przy ul. (...) (...)w G. z dniem 31 sierpnia 2009r., ze skutkiem na dzień 30 września 2009 r. z powodu zakłócania porządku domowego. W następstwie powyższego działania pozwany utracił tytuł prawny do przedmiotowego lokalu.

Mając na uwadze całokształt okoliczności sprawy Sąd, na mocy przywołanych powyżej przepisów orzekł jak w pkt II wyroku.

Sąd nie orzekł o uprawieniu pozwanego do lokalu socjalnego mając na uwadze okoliczność, iż podstawą wypowiedzenia umowy najmu było rażące naruszenie przez niego porządku domowego. W odniesieniu do pozwanej Sąd nie miał podstaw by rozstrzygać o lokalu socjalnym, bowiem pozwana nigdy nie posiadała statusu lokatora. Wprowadziła się bowiem do spornego lokalu około pół roku temu, w czasie gdy pozwany nie posiadał już tytułu prawnego do przedmiotowego lokalu. Stosownie do treści art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. Nr 71, poz. 733; dalej jako u.o.l.) w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Obowiązek zapewnienia lokalu socjalnego ciąży na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu. Zgodnie jednak z powszechnie akceptowaną uchwałą Sądu Najwyższego z 15 listopada 2001 r. (III CZP 66/01), przepisy te mają zastosowanie w sprawach o opróżnienie lokalu przeciwko osobom, które kiedykolwiek były lokatorami w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 u.o.l., a nie wobec osób, które tymi lokatorami – w odniesieniu do danego lokalu – nigdy nie były.

Na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynika procesu, kosztami postępowania Sąd obciążył solidarnie pozwanych kosztami postępowania w kwocie 320zł, obejmująca 200 zł tytułem opłaty od pozwu, 120 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego na podstawie § 9 pkt 1 w zw. z § 2.1- 2.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity Dz. U. z 2013r. Nr 490 ze zm.) .