Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 maja 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi, II Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR A. B.

Protokolant: sekretarz sądowy P. O.

po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2016 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa B. S. (1) i W. S. (1)

przeciwko Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w Ł.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza solidarnie od B. S. (1) i W. S. (1) na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w Ł. kwotę 1.217 zł (jeden tysiąc dwieście siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania;

3.  nie obciąża powodów obowiązkiem zwrotu solidarnie na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt II C 775/15

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 21 września 2015 roku powodowie B. S. (1) i W. S. (1), reprezentowani przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata, wnieśli o zasądzenie solidarnie na ich rzecz od pozwanej Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w Ł. kwoty 5.478,62 zł wraz z odsetkami ustawowymi od tej kwoty od dnia 21 lipca 2015 roku tytułem zwrotu nienależnego opodatkowania podatkiem od towarów i usług z tytułu bezumownego korzystania z lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w Ł. przy ul. (...) za okres od czerwca 2005 roku do kwietnia 2012 roku oraz o zasądzenie na ich rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powodów wskazała, że pozwana Spółdzielnia Mieszkaniowa w okresie objętym żądaniem pozwu w sposób nieuprawniony naliczyła i pobrała od powodów podatek od towarów i usług w łącznej kwocie objętej żądaniem pozwu. W jej ocenie kwoty uiszczone z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości nie są wynagrodzeniem za świadczone usługi lecz rekompensatą za pozbawienie właściciela prawa do swobodnego dysponowania rzeczą i wynikłe z tego tytułu szkody. Swoje stanowisko powodowie oparli na piśmie Ministra Finansów z dnia 29 kwietnia 2015 roku.

(pozew k. 2-6, pełnomocnictwo k. 7 )

Postanowieniem Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 4 grudnia 2015 roku wydanym w sprawie (...)powód B. S. (1) został zwolniony od kosztów sądowych w postaci opłaty sądowej od pozwu.

(postanowienie k. 119)

Postanowieniem Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 4 grudnia 2015 roku wydanym w sprawie (...)powódka W. S. (1) została zwolniona od kosztów sądowych w postaci opłaty sądowej od pozwu.

(postanowienie k. 120)

W odpowiedzi na pozew z dnia 11 stycznia 2016 roku pozwana (...)wniosła o oddalenie powództwa w całości jako oczywiście bezzasadnego oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

Na uzasadnienie swojego stanowiska podniosła, iż o świadczeniu nienależnym można mówić dopiero w sytuacji, gdy świadczenie zostało spełnione, a powodowie nie dokonywali wpłat z tytułu podatku od towarów i usług, a należności czynszowe regulowali w dowolnej wysokości lub nie regulowali ich w ogóle. Wpłaty dokonywane przez powodów były zaliczane zgodnie z obowiązującymi w tej materii regulacjami wewnętrznymi spółdzielni. Co więcej, podatek naliczany powodom znajdował swoje oparcie w interpretacji podatkowej Urzędu Skarbowego Ł. w Ł. numer (...) (...) z dnia 21 lipca 2004 roku. Pozwana Spółdzielnia podkreśliła również, że częściowo należności powodów względem niej znajdują obecnie oparcie w prawomocnych nakazach zapłaty i wyrokach sądów, co wyklucza możliwość badania ich pod kątem przesłanek nienależnego świadczenia.

(odpowiedź na pozew k. 129-133)

W piśmie procesowym z dnia 22 marca 2016 roku pełnomocnik powodów podtrzymał stanowisko procesowe w sprawie i zakwestionował podnoszony przez pozwaną Spółdzielnię fakt, że powodowie nie uiścili naliczonego im podatku VAT. Podniósł dodatkowo, że żądanie objęte pozwem jest uzasadnione również z uwagi na treść pisma Rzecznika Praw Obywatelskich z dnia 24 września 2015 roku.

(pismo procesowe k. 178-180)

Do zamknięcia rozprawy strony pozostały na swoich stanowiskach w sprawie.

( elektroniczny protokół rozprawy k. 192, czas nagrania 00.00.23 )

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) w Ł. jest właścicielem lokalu mieszkalnego numer (...) usytuowanego w budynku położonym przy ulicy (...) w Ł..

( bezsporn e )

Uchwałą nr (...)z dnia 8 czerwca 2004 roku Rada Nadzorcza Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w Ł. wykluczyła B. S. (1) z grona członków spółdzielni mieszkaniowej ze względu na zaległości powoda w uiszczaniu opłat związanych z używaniem lokalu oraz z uwagi na niezapłacony wkład mieszkaniowy.

( bezsporne)

Prawomocnym wyrokiem z dnia 21 września 2006 roku, wydanym w sprawie o sygnaturze akt(...), Sąd Okręgowy wŁ.oddalił powództwo B. S. (1) przeciwko Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w Ł. o uchylenie uchwały Rady Nadzorczej Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w Ł. nr (...)z dnia 8 czerwca 2004 roku oraz o uchylenie uchwały Zabrania Przedstawicieli Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w Ł. nr (...) utrzymującej w mocy uchwałę Rady Nadzorczej nr(...)

(bezsporne, dodatkowo kopia wyroku wraz z uzasadnieniem k. 134-142 )

Wyrokiem z dnia 26 października 2009 roku, wydanym w sprawie o sygnaturze akt (...), Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi nakazał B. S. (1), V. S. i W. S. (1) opróżnienie lokalu mieszkalnego numer (...) położonego przy ulicy (...) w Ł. wraz z należącym do nich mieniem. Do eksmisji powodów z powyżej opisanego lokalu doszło po wieloletnich rozmowach pomiędzy powodami a pozwaną Spółdzielnią dotyczącymi ponownego przyjęcia powoda w poczet członków spółdzielni mieszkaniowej, które nie doszło do skutku z uwagi na stanowisko B. S. (2).

(bezsporne , także zeznania powoda k. 196- 197 protokół elektroniczny rozprawy z dnia 28 kwietnia 2016r. czas nagrania 01.38.12 )

Od miesiąca czerwca 2005 roku do miesiąca kwietnia 2012 roku powodowie zajmowali lokal mieszkalny numer (...) położony w Ł. przy ul. (...) bez tytułu prawnego. Za ten okres pozwana Spółdzielnia mieszkaniowa naliczała powodom odszkodowanie za bezumowne korzystanie w/w lokalu, w skład którego wchodził również podatek od towarów i usług.

(bezsporne, dodatkowo zestawienie zaległości k. 162-166 )

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym z dnia 6 września 2007 roku, wydanym w sprawie o sygnaturze akt (...), Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi nakazał pozwanemu B. S. (2), aby zapłacił na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w Ł. kwotę 2.180,05 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 31 sierpnia 2007 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 727 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Postanowieniem z dnia 15 października 2007 roku, wydanym w sprawie o sygnaturze akt II Nc 689/07, Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi uchylił nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 6 września 2007 roku w zakresie kwoty 347,73 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 sierpnia 2007 roku do dnia zapłaty i umorzył w tym zakresie postępowanie w sprawie.

(kopia nakazu zapłaty k. 160; kopia postanowienia k. 161)

Wyrokiem z dnia 28 lutego 2013 roku, wydanym w sprawie o sygnaturze akt II C 702/12, Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi zasądził od pozwanego B. S. (1) na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w Ł. kwotę 4.062,42 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 31 maja 2012 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 821 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Przedmiotowy wyrok obejmował należności pozwanego z tytułu bezumownego korzystania z lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w Ł. przy ul. (...) za okres od 1 września 2011 roku do dnia 30 kwietnia 2012 roku.

(bezsporne, także kserokopia wyroku wraz z uzasadnieniem k. 151-154)

Wyrokiem z dnia 12 marca 2013 roku, wydanym w sprawie o sygnaturze akt (...), Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi zasądził od pozwanych B. S. (1) i W. S. (1) na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w Ł. kwotę 5.683,81 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 26 października 2011 roku do dnia zapłaty, z tym zastrzeżeniem że spełnienie świadczenia przez jednego z pozwanych zwalnia od zobowiązania do wysokości dokonanej zapłaty drugiego z pozwanych i zasądził od B. S. (1) i W. S. (1) solidarnie na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w Ł. kwotę 1.502 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Przedmiotowy wyrok obejmował należności pozwanych z tytułu bezumownego korzystania z lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w Ł. przy ul. (...) za okres od 1 września 2010 roku do dnia 31 sierpnia 2011 roku.

(bezsporne , także kopia wyroku wraz z uzasadnieniem k. 143-150 )

Wyrokiem z dnia 18 kwietnia 2014 roku, wydanym w sprawie o sygnaturze akt II C 426/13, Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi zasądził od pozwanej W. S. (1) na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w Ł. kwotę 4.062,42 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 9 maja 2013 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 821 zł tytułem zwrotu kosztów procesu z tym zastrzeżeniem, że jej odpowiedzialność z tytułu należności głównej i odsetek jest solidarna z B. S. (1) w stosunku do którego Sad Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi wydał prawomocny wyrok z dnia 28 lutego 2013 roku w sprawie (...)Przedmiotowy wyrok obejmował należności pozwanej z tytułu bezumownego korzystania z lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w Ł. przy ul. (...) za okres od 1 września 2011 roku do dnia 30 kwietnia 2012 roku.

(bezsporne, także kserokopia wyroku wraz z uzasadnieniem k. 155-159)

W okresie objętym żądaniem pozwu powodowie dokonywali nieregularnych wpłat należności na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej. Wpłaty te czasami były dokonywane w pełnej, a czasem w niepełnej wysokości. Powód konsekwentnie nie płacił na rzecz pozwanej podatku VAT. W niektórych miesiącach powodowie nie uiszczali w ogóle należności na rzecz pozwanej. Składnikiem opłat naliczanych powodom przez Spółdzielnię Mieszkaniową od dnia 31 maja 2005 roku był podatek VAT.

Powodowie mieli dowolny wybór w zakresie sposobu dokonywania wpłat na rzecz Spółdzielni. Wpłaty na rzecz (...)powodowie dokonywali za pośrednictwem książeczki mieszkaniowej w ajencji banku (...). Następnie środki przez nich wpłacone były przekazywane pozwanej przelewem bankowym na indywidualne konto czynszowe lokalu, bez tytułu wpłaty. Powodowie nie wskazywali Spółdzielni Mieszkaniowej w inny sposób na jaką należność ma zostać zarachowana ich wpłata. Wpłaty te były księgowane zgodnie z uchwałami pozwanej Spółdzielni w następujący sposób: w pierwszej kolejności na należności bieżące (zaległości bieżące), w drugiej kolejności na odsetki od należności bieżących (zaległości bieżących), następnie na należności objęte tytułami wykonawczymi i w ostatniej kolejności na należności sporne.

Wpłaty dokonywane przez powodów pozwoliły na pokrycie również należności z tytułu podatku VAT w danym miesiącu którego dotyczyła wpłata jedynie w miesiącach: wrzesień 2007 roku w kwocie 59,92 zł, październik 2008 roku w kwocie 62,11 zł i częściowo w miesiącu listopadzie 2008 roku w kwocie 33,85 zł.

Pozwana Spółdzielnia Mieszkaniowa prowadzi od 2003 roku elektroniczną kartotekę wpłat należności na jej rzecz i nie ma w niej wyszczególnionych kwot netto (bez podatku VAT) i kwoty brutto (wraz z podatkiem VAT).

(zeznania świadka D. K. k. 194-195 protokół elektroniczny rozprawy z dnia 28 kwietnia 2016r. czas nagrania 00.21.14 oraz 00.40.39 oraz 01.12.48 ; zestawienie należności k. 162-166 ; zeznania powoda k. 196-197 protokół elektroniczny rozprawy z dnia 28 kwietnia 2016r. czas nagrania 01.38.12 ; zeznania J. O. Członka Zarządu Spółdzielni Mieszkaniowej k. 197-198 protokół elektroniczny rozprawy z dnia 28 kwietnia 2016r. czas nagrania 01.38.12 oraz 02.13.01 )

Powodowie otrzymywali od pozwanej szczegółowe wyliczenia należności za poszczególne okresy. Były w nich wyszczególnione wszystkie ich składowe, w tym podatek od towarów i usług.

(zeznania świadka D. K. k. 195 protokół elektroniczny rozprawy z dnia 28 kwietnia 2016r. czas nagrania 01.12.48; zeznania powoda k. 196-197 protokół elektroniczny rozprawy z dnia 28 kwietnia 2016r. czas nagrania 01.38.12 )

Naliczany powodom podatek od towarów i usług był terminowo odprowadzany przez pozwaną Spółdzielnię Mieszkaniową do Urzędu Skarbowego.

(zestawienie obrotów rocznych k. 167-169 , zeznania świadka D. K. k. 194-195 protokół elektroniczny rozprawy z dnia 28 kwietnia 2016r. czas nagrania 01.38.1200.40.39 )

Interpretacja podatkowa Urzędu Skarbowego Ł. w Ł. numer III- (...) z dnia 21 lipca 2004 roku jest stosowana przez Spółdzielnię Mieszkaniową (...) w Ł. w dalszym ciągu, nie została ona zmieniona. Po niej ukazało się szereg interpretacji podatkowych, między innymi na stronach internetowych Ministerstwa Finansów, które potwierdzały jej treść. Po 2004 roku pozwana nie występowała do Ministra Finansów o wydanie kolejnych interpretacji podatkowych w tej sprawie. Spółdzielnia Mieszkaniowa nalicza podatek od towarów i usług tym lokatorom, których stan prawny lokali nie jest uregulowany.

(zeznania J. O. Członka Zarządu Spółdzielni Mieszkaniowej k. 197-198 protokół elektroniczny rozprawy z dnia 28 kwietnia 2016r. czas nagrania 02.13.01)

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi – Widzewa w Łodzi M. G. na podstawie tytułu wykonawczego w postaci wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi z dnia 12 marca 2013 roku wydanego w sprawie (...)wszczął przeciwko powodom postepowanie egzekucyjne w sprawie (...)

(bezsporne)

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi – Widzewa w Łodzi M. G. na podstawie tytułów wykonawczych w postaci: wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi z dnia 28 lutego 2013 roku wydanego w sprawie(...)oraz wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi z dnia 18 kwietnia 2014 roku wydanego w sprawie (...)wszczął przeciwko powodom postępowanie egzekucyjne w sprawie (...)

(bezsporne)

Komornik sądowy przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi – Widzewa w Łodzi M. G. umorzył egzekucję skierowaną przeciwko powodowi.

(bezsporne)

Działający w imieniu Ministra Finansów Dyrektor Izby Skarbowej w W. odmówił wydania powodom interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej ich sprawy.

(pismo Ministra Finansów z dnia 29 kwietnia 2015r. k. 8-9)

Poczynione ustalenia faktyczne Sąd oparł na kserokopiach dokumentów załączonych do akt sprawy, których prawdziwość nie została zakwestionowana przez strony oraz na zeznaniach świadka D. K. i zeznaniach stron postępowania. Sąd dał wiarę załączonym do akt sprawy dokumentom, gdyż ich prawdziwość i wiarygodność w świetle wszechstronnego rozważenia zebranego materiału nie nasuwa żadnych wątpliwości i nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Ustaleń stanu faktycznego na podstawie kserokopii dokumentów dokonano na podstawie przepisu art. 308 k.p.c.

Na rozprawie w dniu 28 kwietnia 2016 roku, Sąd oddalił wnioski pełnomocnika powodów o załączenie do akt przedmiotowej sprawy akt(...)Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi oraz akt(...)Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla (...) – (...) M. G.. Decyzja Sądu w tym zakresie była powodowana kilkoma względami.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, iż zarządzeniem z dnia 29 stycznia 2016 roku (k. 177) pełnomocnik powodów został zobowiązany przez Sąd do złożenia dokumentów, z których będzie wynikało, że stronie powodowej odmówiono wydania dokumentów z akt spraw (...) tutejszego Sądu Rejonowego oraz akt (...)Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym (...)– (...) M. G. – pod rygorem odmowy zwrócenia się przez Sąd o załączenie żądanych w pozwie akt i negatywnych skutków procesowych. Zarządzenie sądu w tym zakresie było powodowane faktem, iż powodowie byli stroną w/w postępowań. W odpowiedzi na powyższe zarządzenie Sądu, profesjonalny pełnomocnik reprezentujący powodów w przedmiotowej sprawie ograniczył się do podtrzymania wniosku dowodowego złożonego w pozwie. Podniósł jednocześnie, iż wniosek jest zasadny z uwagi na ciężką sytuację materialną powodów, którzy zostali w całości zwolnieni przez Sąd od kosztów sądowych i nie posiadają środków na dokonanie wysokiej opłaty kancelaryjnej za wykonanie kserokopii żądanych akt, zwłaszcza na ich dużą ilość. Na uzasadnienie złożonego wniosku dowodowego pełnomocnik powodów wskazała, iż w tych aktach powinien znajdować się sposób zaliczenia przez pozwaną wpłat dokonywanych przez powodów i ich zaliczania na podatek VAT.

W ocenie Sądu orzekającego w przedmiotowej sprawie żaden z argumentów podniesionych przez pełnomocnika powodów nie zasługuje na uwzględnienie i wnioski dowodowe w tym zakresie podlegały oddaleniu. Jak wynika z treści przepisu art. 9 § 1 k.p.c. strony i uczestnicy postępowania mają prawo przeglądać akta sprawy i otrzymywać z nich odpisy, kopie lub wyciągi z tych akt. Z uwagi na fakt, iż powodowie byli stronami w powyżej wymienionych sprawach sądowych, w ocenie Sądu mieli swobodną możliwości uzyskania z tych akt odpisów i kserokopii, które potwierdziłyby okoliczności z których wywodzą oni określone skutki prawne. Również jako strony postępowania egzekucyjnego powodowie mieli pełen dostęp do dotyczących ich akt postępowań egzekucyjnych. Powodowie w żaden sposób nie wykazali, aby takiej możliwości im odmówiono. Argumenty pełnomocnika powodów o ich zwolnieniu w całości od kosztów sądowych nie mają w tym zakresie żadnego znaczenia, gdyż zwolnienie od kosztów sądowych nie zwalania strony powodowej ze spoczywającego na niej ciężaru dowodów. Na marginesie jedynie zaznaczyć można, iż wbrew twierdzeniom pełnomocnika powodów nie zostali oni zwolnieni od kosztów sądowych w całości, a jedynie od kosztów opłaty sądowej od pozwu. Co więcej, pełnomocnik powodów nie wskazała precyzyjne żadnych na żadne inne dokumenty oprócz dokumentujących sposób zaliczenia wpłat powodów na poczet ich należności, z których chciałaby aby sąd przeprowadził dowód. W ocenie Sądu dokumentacja taka nie mogła być zbyt obszerna. Pełnomocnik powodów został uprzedzony o konsekwencjach niezastosowania się do zarządzenia Sądu z dnia 29 stycznia 2016 roku.

Po drugie, wniosek ten podlegał oddaleniu z uwagi na fakt, iż żadna z okoliczności na jakie miałyby zostać przeprowadzone dowody z dokumentów znajdujących się w tych aktach nie była między stronami sporna. Pełnomocnik strony pozwanej na rozprawie w dniu 28 kwietnia 2016 roku wyraźnie oświadczył bowiem, że nie kwestionuje dochodzenia od B. S. (1) i W. S. (1) zwrotu lokalu mieszkalnego numer (...) przy ul. (...) w Ł., wytoczenia powództwa o eksmisję, które zakończyło się jej orzeczeniem wraz z przyznaniem powodom lokalu socjalnego, dochodzenia zapłaty z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości – w tym podatku VAT, wszczęcia postępowania egzekucyjnego na podstawie tytułów wykonawczych powstałych w wymienionych postępowaniach oraz wzywania pozwanej do dobrowolnego spełnienia świadczenia w sprawie (...)zakończonej w dniu 20 lipca 2015 roku. Oświadczenie to pełnomocnik pozwanych złożył w obecności pełnomocnika powodów, a mimo to w żadnym zakresie nie zmodyfikował on tezy dowodowej uzasadniającej przeprowadzenie przez sąd dowodu z dokumentów znajdujących się w aktach powyżej opisanych spraw. Tym bardziej przeprowadzanie dowodów na okoliczności, które między stronami nie były sporne, było bezprzedmiotowe.

Wniosek pełnomocnika powodów oraz pełnomocnika pozwanej o zobowiązanie Komornika Sądowego M. G. o udzielenie informacji o wysokości wyegzekwowanych od powodów kwot i sposobu ich zaliczenia w sprawach o sygnaturach akt (...) podlegały oddaleniu jako pozostające bez znaczenia dla rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie, o czym będzie mowa poniżej.

Wniosek pełnomocnika powodów o zobowiązanie pozwanej Spółdzielni do przedstawienia dokumentacji związanej z dokonywaniem wpłat przez powodów z wyszczególnieniem dat i tytułów wpłat od 2009 roku do chwili obecnej oraz złożenia dokumentacji z tym związanej za wcześniejsze okresy, jeśli te dokumenty są w posiadaniu Spółdzielni, podlegał oddaleniu z kilku powodów. W pierwszej kolejności podlegał oddaleniu jak spóźniony. Zarządzeniem z dnia 29 stycznia 2016 roku pełnomocnik powodów została zobowiązana przez Sąd do ustosunkowania się do treści odpowiedzi na pozew oraz do zgłoszenia wszelkich twierdzeń, zarzutów i dowodów pod rygorem z art. 207 § 6 k.p.c. w terminie 21 dni, wobec powyższego mając na uwadze zgłoszenie tego wniosku dowodowego na rozprawie w dniu 28 kwietnia 2016 roku, uznać należało, że wniosek ten był spóźniony. Mając na uwadze fakt, iż już w pozwie strona powodowa podnosiła, że kwestionuje sposób zaliczenia wpłat przez pozwanego, wnioski dowodowe na te okoliczność powinny zostać zgłoszone już w pozwie lub najpóźniej, zgodnie z zarządzeniem Sądu, w piśmie ustosunkowującym się do odpowiedzi na pozew i załączonych do niego dokumentów. Po drugie, w ocenie Sądu wniosek ten zmierzał jedynie do przedłużenia postępowania i do wykazania okoliczności, które zostały już w dostateczny sposób wyjaśnione na rozprawie w dniu 28 kwietnia 2016 roku. Z zeznań przesłuchanego przez Sąd świadka D. K. oraz z zeznań Członka Zarządu pozwanej Spółdzielni (...) wynika wprost w jaki sposób pozwana księgowała wpłaty dokonywane przez powodów na poczet ich należności oraz w jaki sposób powodowie dokonywali wpłat na poczet Spółdzielni Mieszkaniowej. Podnosiły one, że wpłaty te były dokonywane przez powodów w ajencji banku (...) i były przekazywane pozwanej bez tytułu wpłaty. Co więcej, strona pozwana przedstawiła Sądowi zestawienie wpłat dokonywanych przez powodów sporządzone specjalnie na potrzeby przedmiotowego postępowania (wykonane ręcznie), gdyż od 2003 roku pozwany prowadził elektroniczną kartotekę wpłat dokonywanych na rzecz Spółdzielni, która nie uwzględnia rozbicia należności na kwoty netto (bez podatku VAT) i kwoty brutto (z podatkiem VAT). Ponadto, J. O. wskazała, że dokumenty znajdujące się w posiadaniu pozwanej Spółdzielni są tymi samymi dokumentami, które zostały złożone do akt spraw sądowych toczących się pomiędzy stronami. Finalnie w ocenie Sądu podkreślenia wymaga i ten fakt, że ciężar dowodów w tej sprawie ciążył niewątpliwie na stronie powodowej, tym samym nieuprawnione jest przerzucanie na stronę pozwaną obowiązku gromadzenia dowodów na poparcie stanowiska powodów, tym bardziej dowodów, które strona powodowa mogła przedstawić sądowi (np. w postaci odcinków książeczki mieszkaniowej, dokumentów zgromadzonych w aktach spraw(...)

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie i podlegało oddaleniu w całości jako niezasadne oraz nieudowodnione.

W rozpoznawanej sprawie strona powodowie domagali się zasądzenia na ich rzecz od pozwanej Spółdzielni Mieszkaniowej kwoty 5.478,62 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 21 lipca 2015 roku tytułem zwrotu nienależnego opodatkowania podatkiem od towarów i usług z tytułu bezumownego korzystania z lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w Ł. przy ul. (...) za okres od czerwca 2005 roku do kwietnia 2012 roku. Powodowie nie udowodnili jednak w żadnym zakresie aby świadczenie to było świadczeniem nienależnym.

Stosownie do treści art. 405 k.c., kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Zgodnie z art. 410 § 1 k.c. przepis ten stosuje się w szczególności do świadczenia nienależnego.

Świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia. (art. 410 § 2 k.c.). Przez świadczenie w rozumieniu art. 410 KC należy rozumieć każde celowe i świadome przysporzenie na rzecz majątku innej osoby, które z punktu widzenia odbiorcy można przyporządkować jakiemuś zobowiązaniu, choćby w ogóle lub jeszcze nieistniejącemu albo nieważnemu. W wypadku gdy wzbogacenie wynikło z tak rozumianego świadczenia, może wejść w grę roszczenie zwane kondykcją (condictio). Ustawodawca wyróżnił cztery kondykcje, które wyczerpują wszystkie wypadki nienależnego świadczenia. Jeśli świadczenie nie jest nienależne w rozumieniu art. 410 KC lub nie przysługuje kondykcja ze względu na wyłączenia z art. 411 KC, nie można dochodzić zwrotu na podstawie art. 405 KC. Jeśli wzbogacenie nie wynikło ze świadczenia, zwrot jest możliwy na podstawie art. 405 KC, nie na podstawie art. 410 KC. Między hipotezami poszczególnych kondykcji zachodzi stosunek wyłączania; nie ma tu możliwości zbiegu. Każdy stan faktyczny może odpowiadać wyłącznie jednej kondykcji (por. P.Księżak, w: Bezpodstawne wzbogacenie. Art. 405-414 KC. Komentarz, opublikowany w programie komputerowym Legalis).

Odnosząc te rozważania natury ogólnej stwierdzić należy, iż powodowie nie wykazali, że naliczone im przez pozwaną Spółdzielnię świadczenie w kwocie 5.478,62 zł było świadczeniem nienależnym. Żadna z powyżej opisanych kondykcji w przedmiotowej sprawie nie zachodzi.

Powodowie stanowisko swoje wskazujące na to, że naliczony im przez Spółdzielnię podatek VAT jest świadczeniem nienależnym oparli na piśmie Ministerstwa Finansów Departamentu Podatku od Towarów i Usług z dnia 29 kwietnia 2015 roku (k. 8-9), podnosząc że pismo to stanowi interpretację podatkową.

Pismo Ministra Finansów z dnia 29 kwietnia 2016 roku nie stanowi indywidualnej interpretacji podatkowej w rozumieniu przepisu art. 14b § 1 i następne ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012r., poz. 749 z późniejszymi zmianami). Jak wynika z treści pisma przedstawionego przez stronę powodową, Dyrektor Izby Skarbowej w W. działając na podstawie art. 14b § 6 Ordynacji podatkowej oraz wydanego na jego podstawie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 roku w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. nr 112, poz 770, z późniejszymi zmianami) odmówił powodowi wydania indywidualnej interpretacji podatkowej. Przedstawione przez powodów pismo z dnia 29 kwietnia 2016r. stanowi więc jedynie odpowiedź na zapytanie powoda skierowane go Ministerstwa Infrastruktury i (...), które następnie zgodnie z wewnętrznym podziałem czynności zostało przesłane do Ministerstwa Finansów, którym to pismem Sąd nie jest w żadnej mierze związany.

Nawet gdyby jednak założyć, że powód uzyskałby indywidualną interpretację prawa podatkowego w przedmiotowej sprawie, która zmieniałaby treść interpretacji Naczelnika Urzędu Skarbowego Ł. w Ł. numer III- (...) z dnia 21 lipca 2004 roku to i tak nie zwalniałaby ona powodów od obowiązku uiszczenia naliczonego wcześniej na podstawie powyżej opisanej interpretacji podatku od towarów i usług.

Bardzo szerokie rozważania na temat przedmiotowego zagadnienia prawnego zostały poczynione w artykule W. S. (2) pt. „Interpretacje indywidualne prawa podatkowego jako zabezpieczenie interesu prawnego podatnika ” (opublikowane jako referaty przygotowane na Studencką Konferencję Naukową „Podatnik versus organ podatkowy”, która odbyła się na Wydziale Prawa, Administracji i Ekonomii Uniwersytetu Wrocławskiego 8 i 9 grudnia 2011r.; wyd: Wrocław 2011, Prawnicza i Ekonomiczna Biblioteka Cyfrowa). Jak wynika z jego treści, „ani organy podatkowe, ani też osoby, które otrzymały indywidualną interpretację podatkową, nie mają obowiązku zachowania się zgodnego z jej treścią. Podatnik nie jest związany treścią interpretacji podatkowej, może więc swobodnie decydować, czy postąpi zgodnie z udzieloną przez organ informacją lub wedle własnych poglądów, narażając się tym samym na spór z organem podatkowym. Na etapie uzyskiwania interpretacji podatkowej dochodzi do niewiążącej zarówno organ, jak i podatnika-wnioskodawcę, wymiany poglądów. Natomiast późniejsze zastosowanie się przez podatnika do twierdzeń zawartych w interpretacji, może rodzić określone konsekwencje” (str. 1 powołanego powyżej artykułu).

Bardzo szczegółowe rozważania dotyczące braku związania indywidualną interpretacją prawa podatkowego zostały zawarte również w komentarzu do art. 14c Ordynacji Podatkowej pod redakcją H. D., którego rozważania wykraczają poza ramy przedmiotowego uzasadnienia (por. Komentarz do art. 14 c Ordynacji Podatkowej pod red. Dzwonkowskiego, wydanie 5, 2014r., Legalis).

Charakterem prawnym indywidualnej interpretacji prawa podatkowego zajmował się również Trybunał Konstytucyjny, który wypowiedział się na temat tego typu interpretacji w sprawie SK 36/03 (zob. wyr. z 26.4.2005 r., OTK-A 2005, Nr 4, poz. 40), uznając, że: „(…) na etapie zasięgania informacji podatkowej dochodziło jedynie do niewiążącej "wymiany poglądów" (…). (Interpretacje) Stanowiły jedynie swoisty "drogowskaz" czy też "deklarację poglądów" aparatu fiskalnego na przedstawione zagadnienie prawne i dopiero późniejsze autonomiczne decyzje podatnika (płatnika, inkasenta) mogły rodzić określone skutki. Konsekwencją udzielenia informacji podatkowej nie była w żadnej mierze konkretyzacja przysługującego podatnikowi uprawnienia lub ciążącego na nim obowiązku, bowiem zarówno przedmiot opodatkowania, jak i zakres obowiązku podatkowego i moment jego powstania oraz stawki podatkowe określane były ustawami podatkowymi. Tym samym czynności organów podatkowych, polegające na informowaniu "o zakresie stosowania prawa", nie mogły prowadzić ani do wykreowania bądź skonkretyzowania obowiązku, ani też do jego zniesienia bądź ograniczenia". W stanowisku tym dominuje ostrożność Trybunału Konstytucyjnego, który nie chce się wypowiadać co do charakteru prawnego interpretacji, ale odmawia przypisania mu waloru prawa, co jest oczywiste.

Dla potrzeb przedmiotowej sprawy istotne znaczenie ma również treść art. 14k § 3 Ordynacji Podatkowej, z którego wynika, że „w zakresie związanym z zastosowaniem się do interpretacji, która uległa zmianie, której wygaśnięcie stwierdzono, lub interpretacji nieuwzględnionej w rozstrzygnięciu sprawy podatkowej, nie wszczyna się postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe, a postępowanie wszczęte w tych sprawach umarza się” (por.: powyżej powołany artykuł). Podobne stanowisko zajął również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Ł. w wyroku z dnia 24 stycznia 2014 roku wydanym w sprawie (...) SA/Łd (...) (publ. L.), z którego wynika, iż „do stanu faktycznego, który zaistniał i wywołał skutek podatkowy przed doręczeniem interpretacji podatnikowi będzie przysługiwała ochrona w zakresie określonym w art. 14l ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa. Od obowiązku zapłaty podatku podatnik może uwolnić się jedynie na przyszłość (…)”.

W tym stanie rzeczy należy przyjąć, że nawet gdyby powodom udało się uzyskać w 2015 roku indywidualną interpretację podatkową w ich sprawie i tak nie zwalniałaby ich ona od obowiązku zapłaty podatku od towarów i usług naliczonego za lata od 2005r. do 2012r.

Co więcej, w przepisach ordynacji podatkowej jest również przewidziana procedura umożliwiająca zainteresowanym złożenie skargi do sądu administracyjnego na wydaną w ich sprawie interpretację podatkową. W pierwszej kolejności, jeśli podatnik nie zgadza się ze stanowiskiem organu podatkowego wydającego decyzje w jego sprawie, że on zwrócić się do organu skarbowego o usunięcie naruszenia prawa. Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa powinno zostać zgłoszone na piśmie w terminie 14 dni od wydania interpretacji, która jest podmiotem odwołania. W ten sposób podatnik umożliwia organowi skarbowemu ponowną weryfikację problemu i ustosunkowanie się do niego. Na tym etapie urząd może podtrzymać swoją decyzję w indywidualnej sprawie podatnika. Odpowiedź powinna zostać wydana w ciągu 14 dni od dnia doręczenia organowi skarbowemu wezwania. W przypadku gdy urząd podtrzymuje niekorzystne dla podatnika stanowisko, wnioskodawca ma możliwość dalszego odwoływania się od decyzji organu, zaskarżając ją do wojewódzkiego sądu administracyjnego.

Podkreślenia wymaga z całą stanowczością, że z procedury tej powodowie nie skorzystali, aby zakwestionować interpretację numer III-1/443/2004/ER z dnia 21 lipca 2004 roku.

Gdyby nawet udało im się zakwestionować wydaną w ich sprawie interpretację podatkową, skutki wydanego w tej sprawie orzeczenia sądu i tak znalazłyby zastosowanie jedynie na przyszłość. W tym zakresie odwołać należy się do wyroku NSA z dnia 20 marca 2010 roku wydanego w sprawie I (...) 222/09 (publ. L.), z którego wynika, że „konsekwencje prawomocnego wyroku rozstrzygającego o zgodności z prawem interpretacji podatkowej i będąca jego skutkiem ochrona, w rozumieniu przepisów dotyczących zastosowania się do interpretacji w przypadku jej późniejszej zmiany lub nieuwzględnienia (art. 14k - 14m Ordynacji podatkowej), może mieć znaczenie jedynie na przyszłość i nie znajduje zastosowania do przypadków, w których skutki podatkowe wystąpiły przed złożeniem wniosku o wydanie interpretacji”.

Na tym etapie rozważań prawnych podkreślenia wymaga, że Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie opierał się o treść obowiązujących przepisów prawa, a więc przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów u usług (Dz. U z 2011 r. nr 177, poz. 1054) oraz o przepisy ustawy z dnia 15 grudnia 2000 roku o spółdzielniach mieszkaniowych ( Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 19 ust. 13 pkt 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług , obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminu płatności - z tytułu czynności wykonywanych na rzecz członków spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze prawa do lokali, członków spółdzielni będących właścicielami lokali, osób niebędących członkami spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa do lokali, lub na rzecz właścicieli lokali, niebędących członkami spółdzielni, za które są pobierane opłaty, zgodnie z art. 4 ust. 1-2, 4 i 5 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 roku o spółdzielniach mieszkaniowych . Natomiast, jak wynika z art. 43 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku czynności wykonywane na rzecz członków spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze prawa do lokali mieszkalnych, członków spółdzielni będących właścicielami lokali mieszkalnych lub na rzecz właścicieli lokali mieszkalnych niebędących członkami spółdzielni, za które są pobierane opłaty, zgodnie z art. 4 ust. 1, 2, 4 i 5 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 roku o spółdzielniach mieszkaniowych.

W ocenie Sądu, przepisy ustawy o podatku od towarów i usług wskazują, iż czynności wykonywane przez spółdzielnie mieszkaniowe między innymi na rzecz podmiotów posiadających status członka spółdzielni oraz właścicieli lokali mieszkalnych niebędących członkami spółdzielni, są czynnościami opodatkowanymi, które jednak korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Natomiast, czynności wykonywane przez spółdzielnie na rzecz innych podmiotów, w szczególności osób, którym nie przysługuje żaden tytuł prawny do lokalu, jak ma to miejsce w przypadku powodów, nie korzystają ze zwolnienia z podatku od towarów i usług.

Jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego, powodowie w okresie objętym żądaniem pozwu nie byli członkami Spółdzielni Mieszkaniowej i nie przysługiwał im jakikolwiek tytuł prawny do lokalu mieszkalnego numer (...) przy ul. (...) w Ł.. Wobec powyższego naliczenie powodom podatku VAT przez pozwaną Spółdzielnię Mieszkaniową w okresie objętym żądaniem pozwu było zasadne i nie może stanowić świadczenia nienależnego.

Podnoszone przez pełnomocnika powodów argumenty dotyczące tego, że w orzecznictwie sądów administracyjnych pojawiały się poglądy, że podatek VAT w tożsamych stanach faktycznych nie był naliczany prawidłowo, w ocenie Sądu meriti nie zasługują na uwzględnienie, gdyż w orzecznictwie w tym zakresie pojawiały się również stanowiska odmienne.

Stanowisko takie wyraził między innymi Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 29 stycznia 2008 roku wydanym w sprawie I (...) (...) (publ. L.) stanowiąc, że „zwolnieniu od podatku od towarów i usług podlegają czynności wykonywane na rzecz członków spółdzielni mieszkaniowych oraz osób niebędących członkami, jeżeli pobierane przez te spółdzielnie opłaty dotyczą samodzielnych lokali mieszkalnych (wraz z pomieszczeniami pomocniczymi)”. Podobne stanowisko per analogiam można wywieść z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w G. z dnia 21 kwietnia 2009 roku wydanego w sprawie(...) (publ. L.), z którego wynika, że „opłaty pobierane za korzystanie z lokali mieszkalnych od członków spółdzielni, którzy oczekują na ustanowienie na ich rzecz prawa odrębnej własności tych lokali, nie są zwolnione od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 11 ustawy z 11 maja 2004 r. o podatku od towarów i usług”. W kolejnej tezie cytowanego orzeczenia WSA w Gdańsku prezentuje stanowisko, które Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie w pełni podziela, że „w zakresie ulg podatkowych niedopuszczalne jest zastosowanie wykładni rozszerzającej przepisu, prowadzącej do objęcia zwolnieniem od podatku podmiotów przez ustawodawcę nie wymienionych, w tym w art. 43 ust. 1 pkt 11 ustawy z 11 maja 2004 r. o podatku od towarów i usług”.

Sytuacja prawna i faktyczna, w jakiej znaleźli się powodowie po wykluczeniu z grona członków pozwanej Spółdzielni Mieszkaniowej, nie pozwala na przyjęcie, że naliczanie im opłat z tytułu korzystania z lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w Ł. przy ul. (...) za okres od czerwca 2005 roku do kwietnia 2012 roku było zwolnione z podatku od towarów i usług. Stanowisko zajmowane w tym zakresie już kilkakrotnie przez sądy orzekające w sprawach toczących się pomiędzy stronami tego postepowania, Sąd meriti w pełni podziela i podtrzymuje.

Na marginesie jedynie podkreślenia wymaga, że rozbieżności w orzecznictwie w zakresie interpretacji przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (w zakresie objętym przedmiotowym postępowaniem) występowały już w okresie, kiedy powodowie jeszcze zajmowali przedmiotowy lokal. Mając na uwadze te rozbieżności oraz fakt, że ustawą o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy prawo o miarach z dnia 18 marca 2011 r. (Dz.U. Nr 64, poz. 332) w bardzo daleko idącym zakresie ustawa ta została znowelizowana, stanowisko zajęte przez Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie jest tym bardziej zasadne. Gdyby ustawodawca (mając na uwadze istniejące od lat rozbieżności w orzecznictwie sądów administracyjnych w zakresie interpretacji przepisów znajdujących zastosowanie w przedmiotowej sprawie) chciał dokonać zmiany w zakresie art. 43 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług, z pewnością by to uczynił. Podnoszone przez stronę powodowa, a wynikające z treści pisma Ministra Finansów z dnia 29 kwietnia 2015 roku argumenty stanowią więc jedynie postulaty de lege ferenda.

Mając na uwadze fakt, że w ocenie Sądu podatek naliczony powodom przez pozwaną Spółdzielnię Mieszkaniową (...) jest świadczeniem nienależnym, rozważania dotyczące jego uiszczenia w całości lub części przez stronę powodową, stanowią dalszą kwestię nie podlegającą bliższym rozważaniom Sądu.

Podkreślenia jednak w tym miejscu wymaga jeszcze jedna okoliczność. Otóż za ugruntowany zarówno w orzecznictwie jak i piśmiennictwie należy uznać pogląd, zgodnie z którym „prawomocne orzeczenie sądowe tworzy tytuł prawny wyłączający przesłanki bezpodstawnego wzbogacenia oraz nienależnego świadczenia”. Takie stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku Izby Cywilnej z dnia 23 czerwca 2003 roku wydanym w sprawie III Ckn 1211/00 (publ. L.), które Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie w pełni podziela.

Wobec powyższego dokonywanie przez Sąd wszelkich ustaleń dotyczących wysokości świadczeń wyegzekwowanych przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi – Widzewa w Łodzi M. G. pozostawało poza zakresem zainteresowania Sądu w tej sprawie, gdyż wydane w tym zakresie prawomocne orzeczenia sądów wyłączały badanie tych należności pod kątem świadczenia nienależnego.

Strona powodowa nie kwestionowała w przedmiotowym postępowaniu, że należności z tytułu bezumownego korzystania z lokalu za okres od 1 września 2010 roku do dnia 30 kwietnia 2012 roku były objęte prawomocnymi wyrokami tutejszego Sądu Rejonowego wydanymi w sprawach II C 426/13, II C 922/11 i II C 702/12. Wobec tego, należności objęte prawomocnymi wyrokami wydanymi w powołanych sprawach nie mogą stanowić świadczenia nienależnego.

Z dokumentów przedstawionych przez stronę pozwaną oraz ze sporządzonego przez nią zestawienia należności wynika również, że w sprawie II Nc 689/07 w dniu 6 września 2007 roku został wydany przez tutejszy Sąd Rejonowy nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym nakazano pozwanemu B. S. (2), aby zapłacił na rzecz pozwanego kwotę 2.180,05 zł wraz z ustawowymi odsetkami, który następnie postanowienia z dnia 15 października 2007 roku został uchylony do kwoty 347,73 zł wraz z odsetkami ustawowymi (kopia nakazu k. 160, kopia postanowienia k. 161). Żadna ze stron tego postępowania nie przedstawiła jednak sądowi dokumentów z których by wynikało, należności za jaki okres były objęte przedmiotowym nakazem zapłaty. Nie zostały w tym zakresie również złożone żadne wnioski dowodowe. Mając na uwadze tę okoliczność, na podstawie zgromadzonego w aktach sprawy materiału dowodowego i tak Sąd nie miałby możliwości ustalenia w jakim zakresie i w jakiej wysokości należności, które nie są objęte żadnym z prawomocnych orzeczeń wydanych pomiędzy stronami tego postępowania w zakresie bezumownego korzystania z lokalu, mogłyby podlegać jego ocenie pod kątem przesłanek świadczenia nienależnego.

W tym zakresie strona powodowa nie sprostała spoczywającemu na niej ciężarowi dowodu wynikającemu z treści art. 6 k.c.

Mając na uwadze wszystkie poczynione powyżej rozważania, zarówno dotyczące merytorycznej oceny żądania powodów jak i szczegółowej oraz wnikliwej oceny zgłoszonych i oddalonych przez Sąd wniosków dowodowych stwierdzić należy, że powództwo jako niezasadne i nieudowodnione co do wysokości podlegało oddaleniu w całości.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z art. 98 k.p.c., przewidującym zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Zgodnie z brzmieniem tego przepisu strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Powodowie przegrali proces w całości, a zatem winni solidarnie zwrócić pozwanej Spółdzielni poniesione przez nią koszty procesu w postaci wynagrodzenia jednego profesjonalnego pełnomocnika w kwocie 1.200 zł (ustalone zgodnie z § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.), opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Mając na uwadze treść przepisu art. 102 k.p.c. oraz sytuację materialną powodów Sąd postanowił nie obciążać ich obowiązkiem zwrotu na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi nieuiszczonych kosztów sądowych w postaci opłaty do pozwu, od której zostali tymczasowo zwolnieni.