Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 lutego 2016r.

Sąd Okręgowy w Lublinie XI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Sławomir Kaczor

Sędziowie SO Magdalena Kurczewska – Śmiech (spr.)

SO Włodzimierz Śpiewla

p.o. Protokolanta Wojciech Czajkowski

przy udziale Prokuratora Ewy Stelmach

po rozpoznaniu dnia 2 lutego 2016r.

sprawy R. S. (1) urodzonego (...) w B. s. J.

i Z. z d. Kłos

oskarżonego o czyn z art. 280 § 1 k.k. i innych

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kraśniku

z dnia 8 kwietnia 2015r. sygn. akt II K 721/14

I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata R. S. (2) – Kancelaria Adwokacka w K. 516 (pięćset szesnaście) złotych 60 (sześćdziesiąt) groszy tytułem wynagrodzenia za obronę udzieloną z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III. zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wchodzącymi w ich skład wydatkami obciąża Skarb Państwa.

Włodzimierz Śpiewla Sławomir Kaczor Magdalena Kurczewska-Śmiech

XI Ka 713/15

UZASADNIENIE

R. S. (1) został oskarżony o to, że:

w dniu 3 sierpnia 2014 r. w O., woj. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dokonał napadu rabunkowego na osobie N. Z. (1) w ten sposób, iż używając przemocy polegającej na przewróceniu jej na ziemię a następnie ciągnięciu za ubranie, nadgarstki i szyję zaciągnął do lasu, po czym zabrał złote kolczyki
i wyrwał torebkę, w której znajdowały się pieniądze w kwocie 1000 zł, dowód osobisty, telefon komórkowy m. (...), kosmetyki w postaci perfum L. D., lusterko Miss Sporty z pudrem w kamieniu, szczotka do włosów, chusteczki nawilżające D. o łącznej wartości 1.500 zł, po czym na prośbę pokrzywdzonej zwrócił jej dowód osobisty, a pozostałe rzeczy zabrał w celu przywłaszczenia na szkodę N. Z. (1), powodując u niej obrażenia ciała w postaci wzmożonej spoistości tkanek prawego łokcia, otarć naskórka nad wyrostkiem łokciowym prawej kości łokciowej, otarć szyi po stronie prawej, wybroczyn krwawych w okolicy lewego dołu pachowego, rozległych pasmowatych otarć naskórka obejmujących okolicę krzyżową oraz górne części pośladków, skutkujących naruszeniem czynności narządów ciała i rozstrojem zdrowia na czas poniżej 7 dni, przy czym zarzucanego czynu dopuścił się w okresie 8 miesięcy i 24 dni po odbyciu kary 11 miesięcy i 28 dni orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego Lublin – Wschód w Lublinie z siedzibą w Świdniku w sprawie o sygnaturze akt III K 47/11 za umyślne przestępstwo podobne,

to jest o czyn z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

Wyrokiem z dnia 8 kwietnia 2015r. Sąd Rejonowy w Kraśniku oskarżonego R. S. (1):

I.  uznał za winnego tego, że w dniu 3 sierpnia 2014 roku w O., województwa (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dokonał rozboju na osobie N. Z. (1) w ten sposób, że używając przemocy polegającej na przewróceniu pokrzywdzonej na ziemię i ciągnięciu za ubranie, nadgarstki i szyję, zaciągnął ją do lasu, po czym zabrał w celu przywłaszczenia należącą do niej torebkę z zawartością pieniędzy w kwocie 1.000 złotych, dowodu osobistego, telefonu komórkowego m. (...), kosmetyków w postaci perfum L. D., lusterka Miss Sporty z pudrem w kamieniu, szczotki do włosów i chusteczek nawilżających D., przy czym następnie na prośbę N. Z. (1) zwrócił jej dowód osobisty, powodując u pokrzywdzonej obrażenia ciała w postaci wzmożonej spoistości tkanek prawego łokcia, otarć naskórka nad wyrostkiem łokciowym prawej kości łokciowej, pasmowatych otarć szyi po stronie prawej o wielkości 5 cm, wybroczyn krwawych w okolicy lewego dołu pachowego o wielkości 5 cm, rozległych pasmowatych otarć naskórka obejmujących okolicę krzyżową oraz górne części pośladków, skutkujących naruszeniem czynności narządów ciała i rozstrojem zdrowia na czas poniżej 7 dni, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu kary łącznej roku pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego Lublin – Wschód w Lublinie z siedzibą w Świdniku z dnia 16 grudnia 2011 roku wydanym w sprawie III K 47/11 – między innymi – za przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., którą to karę odbywał w okresie: od 5 marca 2010 roku do 15 listopada 2010 roku i od 23 lipca 2013 roku do 10 listopada 2013 roku, to jest popełnienia przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to, przyjmując za podstawę wymiaru kary art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., wymierzył oskarżonemu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego R. S. (1) obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej N. Z. (1) kwoty 1.000 (tysiąc) złotych;

III.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego R.
A. S. kary pozbawienia wolności zaliczył okres jego tymczasowego aresztowania od dnia 3 sierpnia 2014 roku do dnia 21 stycznia 2015 roku, przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

IV.  zasądził od Skarbu Państwa ma rzecz adw. R. S. (2) – Kancelaria Adwokacka w K. kwotę 826,56 złotych (osiemset dwadzieścia sześć złotych pięćdziesiąt sześć groszy), w tym należny podatek VAT, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu R. S. (3);

V.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego R. S. (3) od zapłaty kosztów sądowych i określił, że wchodzące w ich skład wydatki ponosi Skarb Państwa.

Z wyrokiem tym nie zgodził się obrońca oskarżonego zaskarżając go w całości na korzyść oskarżonego. Zarzucił:

1. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 k.p.k., polegającą na ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wybiórczo i sprzecznie z zasadami prawidłowego rozumienia i doświadczenia życiowego, w zakresie wskazania R. S. (1) jako sprawcy rozboju i przebiegu zdarzenia z dnia 3 sierpnia 2014r., sytuacji gdy:

- pokrzywdzona zeznała, iż głównym wątkiem rozmowy był wątek seksualny, oskarżony nie żądał od niej wydania pieniędzy ani innych rzeczy, na koniec wyrwał jej torebkę i uciekł;

- dokonując przywłaszczenia ruchomości oskarżony nie stosował wobec pokrzywdzonej przemocy czy też groźby jej użycia, a jedynie wyrwał torebkę, nie oddziaływując w inny sposób znaczący co do sposobu dokonania czynu od zeznań pokrzywdzonej;

- zeznania świadka R. Z. będącego świadkiem ze słyszenia, na których oparł się Sąd odbiegają w swej treści w sposób znaczący co do sposobu dokonania czynu od zeznań pokrzywdzonej;

- Sąd wbrew doświadczeniu życiowemu ocenił przyznanie się do winy jako przyznanie się do dokonania rozboju, a następnie nie przyznanie się do winy przez oskarżonego nie będącego prawnikiem nosiło jedynie znamiona nieznajomości prawa a nie świadome uznanie swojej odpowiedzialności za czyn karalny – R. S. (1) przynał się jedynie do zabrania torebki;

2. błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia polegający na nieuprawnionym przyjęciu, iż oskarżony:

- miał zamiar dokonania przestępstwa rozboju na osobie N. Z. (1) w sytuacji, gdy z zeznań samej pokrzywdzonej oraz wyjaśnień oskarżonego wynika, iż nie obejmował on swoim zamiarem użycia przemocy wobec pokrzywdzonej celem zaboru imienia;

- dopuścił się dokonania przestępstwa rozboju, w sytuacji, gdy z materiału dowodowego wynika, iż oskarżony R. S. (1) nie wykonał żadnej czynności sprawczej tego przestępstwa, bowiem przemoc musi być używana wobec osoby a nie rzeczy, tym samym wyrwanie torebki pokrzywdzonej nie jest przemocą w rozumieniu art. 280 § 1 k.k.

Wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej czynu art. 280 § 1 k.k. i umorzenie postępowania w zakresie czynu z art. 157 § 2 k.k. jako ściąganego z oskarżenia prywatnego i nieobjętego ściganiem przez oskarżyciela publicznego i złagodzenie wymierzonej kary pozbawienia wolności poprzez wymierzenie kary z warunkowym jej zawieszeniem;

2. ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Kraśniku;

3. z ostrożności procesowej, w przypadku gdyby Sąd odwoławczy nie podzielił argumentacji obrońcy j.w. podniósł zarzut rażącej niewspółmierności kary polegającej na wymierzeniu oskarżonemu bezwzględnej kary pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat w sytuacji gdy wystarczającą karą byłaby kara pozbawienia wolności warunkowo zawieszona.

Sąd Okręgowy zważył co następuje: apelacja jest niezasadna a wnioski w niej sformułowane nie zasługują na uwzględnienie.

W toku kontroli odwoławczej Sąd Okręgowy w Lublinie uznał, że Sąd Rejonowy w Kraśniku orzekając w niniejszej sprawie procedował prawidłowo, nie uchybiając wymienionym w apelacji normom z zakresu prawa procesowego, które mogłyby mieć wpływ na treść wyroku. W toku postępowania zostały wyjaśnione – zgodnie z nakazem płynącym z dyspozycji przepisu art. 366 § 1 kpk – wszystkie istotne dla sprawy okoliczności. Ustalenia faktyczne Sąd Rejonowy poczynił w oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie i ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego ( art. 410 kpk), który ocenił z poszanowaniem reguł wynikających z art. 4 i 7 kpk, co sprawiło, że zaskarżone rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o prawidłowe ustalenia faktyczne dotyczące sprawstwa oskarżonego. Ponadto swoje stanowisko Sąd Rejonowy w sposób należyty i szczegółowy uzasadnił w pisemnych motywach wyroku, sporządzonych zgodnie z wymogami art. 424 § 1 i 2 kpk.

Analiza oceny materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy i wnioski stąd wynikające nie wskazuje na to by doszło -jak podnosi skarżący- do naruszenia art. 7 kpk, które to uchybienie mogło mieć wpływ na treść wyroku. Wbrew stanowisku obrońcy stwierdzić dalej trzeba, że analiza akt sprawy w tym zwłaszcza pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku dowodzi, że Sąd Rejonowy w Kraśniku przeprowadził poprawną, obiektywną analizę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Podkreślić należy, że dokonana przez tenże sąd swobodna – uwzględniająca zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazania wiedzy i doświadczenie życiowe – ocena dowodów nie przekracza granic zakreślonych przez art. 7 kpk. Przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów (zeznania pokrzywdzonej) a niewiarygodności innych dowodów (wyjaśnienia oskarżonego złożone na rozprawie) pozostaje pod ochroną art. 7 kpk, gdyż zostało poprzedzone ujawnieniem na rozprawie całokształtu okoliczności sprawy, stanowiło wyraz rozważenia wszelkich okoliczności zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego, zostało zgodnie ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego , wyczerpująco i logicznie uzasadnione. Skarżący, nie wykazał w przekonującym stopniu, w złożonym środku odwoławczym, aby którykolwiek z wyżej wymienionych warunków nie został w sprawie dotrzymany, ograniczając się do ogólnikowego w istocie zakwestionowania zaprezentowanej przez sąd I instancji oceny dowodów i przedstawienia własnej, polemicznej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

Głównym dowodem sprawstwa oskarżonego są zeznania pokrzywdzonej N. Z. (1) złożone w postępowaniu przygotowawczym. Opisała w nich zachowanie się oskarżonego wobec niej, które wydarzyło się w miejscu odosobnionym (las, przy drodze) i którego nie obserwowała żadna inna osoba. Zeznania te zostały przez Sąd Rejonowy ocenione prawidłowo i w oparciu o nie w sposób nie budzący zastrzeżeń Sąd Rejonowy dokonał rekonstrukcji zdarzenia z udziałem oskarżonego. Przyjął w oparciu o tenże dowód, że oskarżony po zagadnięciu pokrzywdzonej świadczącej usługi jako prostytutka i uzyskaniu odmowy, zaatakował ją, przewrócił do rowu, następnie ciągnął za nadgarstki i ubranie w głąb lasu, gdzie wyrwał jej torebkę z pieniędzmi i innymi znajdującymi się tam przedmiotami, po czym uciekł. Nadanie zeznaniom pokrzywdzonej waloru wiarygodnego i nie budzącego wątpliwości jest prawidłowe. Skarżący w żaden sposób nie wykazał by ocena dowodu dokonana przez Sąd Rejonowy była nieprawidłowa, czy też pozbawiona wnikliwej analizy i oceny. Nie wykazał również w sposób przekonujący aby ocena dowodu w postaci przyjętej przez Sąd przełożyła się następnie na wadliwe ustalenia faktyczne w sprawie. Kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku nieprawidłowości takiej nie stwierdziła.

Jak wcześniej wskazano skarżący dokonuje subiektywnej i oderwanej od materiału dowodowego oceny nie tyle dowodów, co ustaleń faktycznych dążąc do wykazania, że błędem jest to, iż Sąd Rejonowy uznał, że oskarżony dopuścił się wobec pokrzywdzonej przemocy, a następnie skradł jej torebkę i te dwa elementy jego zachowania skutkowały przyjęcie, iż jest to czyn z art. 280 § 1 kk. W ocenie skarżącego oskarżony nie stosował przemocy a jego zachowanie związane było z wątkiem seksualnym. Taka interpretacja dowodów dokonana przez obrońcę oskarżonego nie znajduje odzwierciedlenia w zeznaniach pokrzywdzonej i stanowi swoistego rodzaju ekwilibrystykę prawną przy ocenie tego dowodu. N. Z. (1) istotnie wskazała, że oskarżony zaczepił ją pytając o usługę seksualną ale wątek ten nie pojawił się już w dalszej części zdarzenia. Co więcej odeszła ona od oskarżonego, gdyż nie wzbudził w niej zaufania i poszła drogą w stronę K.. Dopiero wówczas oskarżony ją zaatakował, przewrócił, podarł odzież, przeciągnął do lasu i tam skradł torebkę. Analiza zachowania się oskarżonego dokonana przez Sąd Rejonowy jest prawidłowa i przeprowadzona na korzyść oskarżonego, gdyż wykluczył on analizując zeznania pokrzywdzonej, że oskarżony dopuścił się usiłowania zgwałcenia. Zatem motyw seksualny eksponowany przez obrońcę nie ma znaczenia dla oceny winy oskarżonego i należy go traktować wyłącznie jako sposób nawiązania kontaktu z pokrzywdzoną świadczącą usługi seksualne. To zaś, że oskarżony nie żądał wydania pieniędzy także nie wyklucza jego zamiaru zaboru mienia, który przecież został zrealizowany przez konkretną czynność sprawczą zaboru torebki z pieniędzmi.

Sąd Rejonowy wbrew twierdzeniom obrońcy dokonując oceny całokształtu zachowania się oskarżonego ustalił w oparciu o zeznania pokrzywdzonej, że R. S. (1) użył wobec niej przemocy w postaci, o której mowa wyżej a następnie dokonał przywłaszczenia należącego do niej mienia. Zabieg rozdzielenia przemocy skierowanej wobec pokrzywdzonej (udowodnionej nadto materiałem poglądowym) od zaboru mienia na jej szkodę, co usiłuje wykazać obrońca oskarżonego jest zabiegiem wadliwym, sprzecznym z faktami, logiką i prawidłową oceną zeznań pokrzywdzonej. Tym samym nie może być skuteczny. Zauważyć przecież należy, że niewątpliwie przemoc skierowana przeciwko pokrzywdzonej w postaci przewrócenia jej do rowu a następnie ciągnięcia w głąb lasu związana była z tym, że pokrzywdzona znajdowała się przy drodze prowadzącej do K., gdzie z racji czynności którymi się zajmowała musiała i chciała być widoczna dla potencjalnych klientów. Zatem siłowe przeciągnięcie jej w głąb lasu i dopiero tam wyrwanie torebki, stanowiło logiczne postępowanie oskarżonego, który dla osiągnięcia swojego celu w postaci kradzieży, dążył poprzez przemoc wobec pokrzywdzonej do stworzenia warunków sprzyjających temu aby nie był zauważony przez uczestników ruchu drogowego. Zatem zachodzi, wbrew twierdzeniom skarżącego ścisły związek pomiędzy przemocą stosowaną wobec N. Z. (1) i dokonaną na jej szkodę kradzieżą torebki w miejscu dla oskarżonego dogodnym. Nie przekonuje także twierdzenie skarżącego podważające zeznania N. Z. dotyczące posiadanych przez nią pieniędzy, które następnie zostały jej skradzione. Sposób kwestionowania tej części zeznań świadka na zasadzie wysuwanych wątpliwości bez ich poparcia nie może być skuteczny. Skoro pokrzywdzona trudniła się w tym dniu prostytucją to logicznym wnioskiem jest to, że posiadała zarobione z tego tytułu pieniądze a fakt, że jest osobą bezrobotną dla oceny jej stanu posiadania w dniu zdarzenia nie ma znaczenia.

Prawidłowo też w oparciu o dowód ten Sąd Rejonowy odrzucił twierdzenia oskarżonego, który nie kwestionował przecież faktu kradzieży a jedynie usiłował nadać jej inny wymiar. Ocena , której dokonał Sąd Rejonowy w odniesieniu do jego depozycji nie budzi zastrzeżeń. Nie można uznać za przekonujące wywodów obrońcy, że oskarżony , nie znając prawa przyznał się do kradzieży torebki a nie do zarzutu rozboju, który mu postawiono. Zdaniem Sądu Okręgowego oskarżony miał pełną świadomość tego do jakiego czynu się przyznaje, co wynika nie tylko z czytelnie sformułowanego zarzutu ale także doświadczenia życiowego oskarżonego i jego uprzedniej karalności za niemalże tożsamy czyn kwalifikowany również z art. 280 § 1 kk. Wyrokiem z dnia 16 grudnia 2011 r. oskarżony został uznany winnym dokonania rozboju na E. G., która podobnie jak N. Z. (1) trudniła się prostytucją, i której również po przewróceniu jej, przygnieceniu do ziemi ukradł torebkę z pieniędzmi i telefonami (odpis wyroku w sprawie III K 47/11 wraz z uzasadnieniem k. 47-55). Nie ma zatem żadnej wątpliwości, że oskarżony przyznał się do dokonania rozboju z pełną świadomością znamion, które musza być spełnione dla przyjęcia takiej kwalifikacji prawnej czynu.

Prawidłowa jest również ocena zeznań R. Z., co do którego to świadka słusznie zauważył obrońca, iż jest to świadek ze słyszenia, który nie był na miejscu zdarzenia. Sąd Rejonowy fakt ten także miał na uwadze dokonując analizy jego twierdzeń i dostrzegając niewielkie nieścisłości pomiędzy twierdzeniami świadka i pokrzywdzonej. Nie miały one jednak charakteru dyskwalifikującego twierdzenia N. Z. i taka konstatacja Sądu Rejonowego nie budzi zastrzeżeń. R. Z., choć wskazał na nieco odmienne formy przemocy, potwierdził jej fakt a także to, że pokrzywdzona była ciągnięta w głąb lasu, gdzie R. S. skradł jej torebkę.

Skarżący nie wykazał zatem aby Sąd Rejonowy dokonał nieprawidłowej oceny dowodów a argumenty w tej części wskazane w apelacji nie przekonują.

Prawidłowe są także ustalenia faktyczne dotyczące sprawstwa oskarżonego, który dopuścił się przestępstwa rozboju w postaci przypisanej mu przez Sąd Rejonowy. Zabór mienia na szkodę N. Z. (1) został poprzedzony użyciem wobec niej przemocy jako środkiem służącym do osiągnięcia przez oskarżonego zamierzonego i zrealizowanego celu. Przytoczone zatem przez skarżącego stanowisko , że powzięcie zamiaru zabrania mienia osobie wcześniej bez tego zamiaru pobitej, nie wyczerpuje znamion rozboju a przestępstw pobicia i kradzieży pozostających w zbiegu realnym nie przystaje do realiów niniejszej sprawy. Nie ma żadnych faktycznych i logicznych powodów do rozdzielania czynności sprawczych oskarżonego działającego w tym samym miejscu i czasie przeciwko N. Z. (1). I choć być może oskarżony przybył jak twierdzi skarżący do miejscowości O. celem skorzystania z usług pracujących tam kobiet to fakt ten nie wyklucza przecież zamiaru dokonania rozboju, który oskarżony zrealizował po tym kiedy pokrzywdzona odmówiła mu realizacji usługi. Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd Rejonowy prawidłowo zakwalifikował działanie oskarżonego jako czyn z art. 280 § 1 kk w zb.z art. 157 par. 2 kk w zw. z art. 11 § 1 kk i nie ma potrzeb powtórnego powielania argumentacji w tym przedmiocie zawartej na k. 208-210, którą Sąd Okręgowy w pełni aprobuje.

Sąd Okręgowy zważył, że nietrafny jest także zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej kary dwóch lat pozbawienia wolności. Z rażącą niewspółmiernością mamy do czynienia tylko wtedy, kiedy rodzaj i wymiar orzeczonych kar i środków karnych nie nadaje się do zaakceptowania, w istotny sposób odbiega od kar orzekanych za podobnego rodzaju przestępstwa, nie uwzględnia w dostateczny sposób stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu i z racji na to w sposób oczywisty nie jest w stanie zrealizować funkcji kary w zakresie indywidualnego oddziaływania, prewencji ogólnej i społecznego poczucia sprawiedliwości. Taka sytuacja w niniejszej sprawie nie występuje. Sąd Okręgowy zauważa przy tym, że kara sprawiedliwa to taka, która zachowuje właściwe proporcje pomiędzy jej funkcją represyjną i wychowawczą i taki walor ma właśnie kara wymierzona R. S. (1). Oskarżony jest osobą zdemoralizowaną, uprzednio już karaną za przestępstwa w tym za niemal tożsame przestępstwo przeciwko mieniu jakim jest rozbój. Działał w warunkach powrotu do przestępstwa, po uprzednim odbyciu kary pozbawienia wolności. Ponowne popełnienie czynu z art. 280 par. 1 kk wskazuje, że cele kary jaka została uprzednio orzeczona nie odniosły zamierzonego skutku, oskarżony nadal narusza porządek prawny. W świetle powyższego logiczną konsekwencją związaną z prawidłowym oddziaływaniem kary jest to, że będzie ona wymierzana w kategoriach kary surowszej. Taką też karę Sąd Rejonowy wymierzył i nie można uznać jej za rażąco niewspółmiernie surową. Nie ma żadnych podstaw do uznania, że właściwym byłoby skorzystanie wobec oskarżonego z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności w brzmieniu sprzed nowelizacji kodeksu karnego obowiązującego do 1 lipca 2015 r. Zdaniem Sądu Okręgowego nie ma przesłanek, które pozwalałyby na wnioskowanie, że pomimo niewykonania kary pozbawienia wolności oskarżony w przyszłości nie popełni przestępstwa.

Orzeczona kara pozbawienia wolności jest adekwatna do stopnia winy, stopnia społecznej szkodliwości czynu, właściwości i warunków osobistych oskarżonego. Spełni wobec oskarżonego swe cele wychowawcze i zapobiegawcze oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Brak jest więc podstaw do złagodzenia orzeczonej wobec oskarżonego kary. Tylko odpowiednio surowa represja karna, taka jak w zaskarżonym wyroku, jest w stanie uzmysłowić oskarżonemu naganność jego czynu i powstrzymać go od tego typu zachowań w przyszłości a nadto właściwie ukształtować świadomość prawną społeczeństwa. Wskazać nadto należy, że czyn za który oskarżony został skazany jest zagrożony karą do 12 lat pozbawienia wolności, zatem orzeczona kara nie tylko nie jest rażąco niewspółmiernie surowa, ale wręcz została orzeczona w najniższym możliwym wymiarze. Prawidłowe są także rozstrzygnięcia wydane na podstawie art. 46 § 1 kk i art. 63 § 1 kk.

Nie stwierdzając uchybień w postępowaniu przed Sądem I instancji, które uzasadniałyby potrzebę zmiany zaskarżonego wyroku lub jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania – w tym z przyczyn wskazanych w treści art. 439 oraz 440 kpk – Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Orzeczenie o kosztach postępowania odwoławczego wydano w oparciu o przepis art. 634 kpk w zw. z art. 624 § 1 kpk.

Sławomir Kaczor Magdalena Kurczewska-Śmiech Włodzimierz Śpiewla