Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 29 września 2015 roku Sąd Rejonowy w Płocku, V Wydział Gospodarczy zasądził od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powódki (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. kwotę 1 477,36 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 1 kwietnia 2014 roku do dnia zapłaty oraz odsetki ustawowe od kwoty 1 148,41 złotych za okres od dnia 1 kwietnia 2014 roku do dnia 8 grudnia 2014 roku oraz kwotę 749 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu i umorzył postępowanie w powstałej części.

Rozpoznając przedmiotową sprawę Sąd Rejonowy w Płocku ustalił, że w dniu 31 stycznia 2004 roku na skutek kolizji drogowej uszkodzony został samochód marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) rok produkcji 2010, stanowiący własność M. F.. Poszkodowany zgłosił szkoda do pozwanej, z którą umowę odpowiedzialności cywilnej miał zawartą sprawca kolizji. Ponieważ samochód był niezbędny poszkodowanemu w celu dojazdów do pracy, dowozu dzieci do szkoły oraz załatwiania spraw osobistych w dniu 3 lutego 2014 roku poszkodowany zawarł z powódkę umowa najmu pojazdu zastępczego. Stawkę czynszu najmu samochodu zastępczego ustalono zgodnie z cennikiem, stanowiącym załącznik do umowy. Jednocześnie poszkodowany przelał na powodową Spółka wierzytelność z tytułu odszkodowania z polisy OC sprawcy. Samochód zastępczy marki S. (...) wynajmowany był przez 23 dni - w okresie od dnia 3 lutego 2014 roku do dnia 26 lutego 2014 roku, co odpowiadało okresowi naprawy uszkodzonego auta. Za najem pojazdów zastępczego powódka wystawiła fakturę VAT numer (...) na kwotę 6 025,77 złotych brutto. W dniu 28 marca 2014 roku pozwana przyznała odszkodowanie w wysokości 3 400 złotych, weryfikując czas naprawy do 17 dni oraz stawkę dobową najmu pojazdu zastępczego do kwoty 200 złotych brutto. W dniu 18 grudnia 2014 roku wypłaciła dodatkowo powodowi odszkodowanie w kwocie 1 148,41 złotych.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny, Sąd Rejonowy w Płocku wskazał, iż podstawę odpowiedzialności strony pozwanej stanowi umowa o odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w ramach, której ubezpieczyciel na zasadzie art. 822 k.c. w zw. z art. 34 i art. 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych przejęła odpowiedzialność za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdów. Stosownie do treści art. 822 k.c. w wyniku zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim wobec, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.
Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody. W niniejszej sprawie nie budziła wątpliwości odpowiedzialność strony pozwanej za skutki kolizji drogowej z dnia 31 stycznia 2014 roku. Sprawca kolizji, który uznał swoją odpowiedzialny za zdarzenie był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanej Spółce.
Poza sporem było również, że poszkodowany doznał po tym zdarzeniu szkody majątkowej
w postaci uszkodzenia samochodu marki S. (...). W konsekwencji niezbędnym stało się w celu dojazdu do pracy, dowozu dzieci do szkoły oraz załatwianiu spraw osobistych wynajęcie pojazdu zastępczego. Wysokość szkody została określona w oparciu o regulację art. 361 § 2 k.p.c.. Zgodnie, z którą naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby szkody mu nie wyrządzono.
Celem naprawienia szkody jest przywrócenie stanu majątkowego poszkodowanego do stanu poprzedniego, a zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Uznaje się, iż normalnym następstwem zdarzenia komunikacyjnego w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. jest bardzo często niemożność korzystania z samochodu przez poszkodowanego nie tylko w sytuacji jego uszkodzenia, ale również zniszczenia. Jeżeli więc poszkodowany poniósł w związku z tym koszty, które były konieczne na wynajem pojazdu zastępczego, to mieszczą się one
w granicach skutków szkodowych podlegających wyrównaniu. Sąd Rejonowy wskazał,
że strona pozwana nie kwestionowała, iż samochód zastępczy był potrzebny poszkodowanemu, gdyż nie dysponował on drugim pojazdem, a uszkodzone auto było wykorzystywane przez niego w celu dojazdu do pracy oraz do celów prywatnych.
Pozwana zarzuciła zawyżoną stawkę czynszu najmu, jak i czas naprawy.
Granice odpowiedzialności w tym przypadku powinna stanowić wysokość lokalnych stawek czynszu najmu pojazdu o zbliżonej klasie. Przy szkodzie częściowej czas oraz konieczność najmu powinny być wyznaczone rzeczywistym czasem naprawy, z uwzględnieniem czynności likwidacyjnych. W niniejszej sprawie powód domagał się zwrotu faktycznie poniesionych kosztów najmu pojazdu zastępczego i przedstawił na tę okoliczność dowód
w postaci faktury VAT i dokumentów wystawionych przez warsztat naprawczy, zajmujący się tego typu czynnościami, funkcjonujący w miejscu zamieszkania poszkodowanego,
tak więc na terenie zaliczanym do rynków lokalnych, która nie budzi wątpliwości, iż faktura ta stanowi wystarczający dowód na okoliczności faktycznie stosowanej stawki wynagrodzenia przez dany podmiot skoro jest to podstawowy dokument stosowany w obrocie gospodarczym, potwierdzający fakt wykonania usługi oraz ustaloną cenę. Z wystawieniem takiego dokumentu wiążą się określone obowiązki w zakresie rozliczeń podatkowych.
Skoro powódka jako warsztat profesjonalnie zajmujący się najmem pojazdów zastępczych prowadzi działalność gospodarczą, stosując określone stawki, co oznacza, że w ten sposób kształtuje lokalne ceny usług najmu samochodów zastępczych co z kolei potwierdza,
że wskazane stawki mają charakter rynkowy i nie ma tu istotnego znaczenia okoliczność,
że ich wysokość odbiega od cen przeciętnie stosowanych przez inne lokalne warsztaty
o zbliżonej kategorii. Pozwana nie wykazała w toku procesu, aby określona na fakturze VAT stawka najmu w wysokości 213 złotych netto przyjęta została jedynie na potrzeby rozliczeń
z ubezpieczycielem, co pozwoliłoby skutecznie zakwestionować jej rynkowy charakter.
W tej sytuacji Sąd Rejonowy uznał, że poniesione przez powoda koszty najmu pojazdu
w zakresie przyjętych w umowie z warsztatem stawek wynagrodzenia mieściło się w ramach wypracowanego w orzecznictwie pojęcia niezbędnych i ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy, za które odpowiedzialność ponosi ubezpieczyciel w ramach odpowiedzialności cywilnej bezpośredniego sprawcy szkody komunikacyjnej. Sąd I instancji wskazał, że na całkowity czas naprawy pojazdu mechanicznego składa się czas technologiczny, czas oczekiwania na oględziny pojazdu, czas oczekiwania na części,
czas potrzebny na przyjęcie i oddanie pojazdu oraz dni wolne od pracy. Biorąc pod uwagę
te okoliczności oraz kierując się zasadami doświadczenia życiowego Sąd Rejonowy uznał,
że okres od momentu powstania szkody do momentu zakończenia naprawy uszkodzonego pojazdu nie był nadmiernie długi. Wskazany czas - 23 dni naprawy, został udokumentowany stosownymi umowami, fakturą VAT, których prawdziwość nie została zakwestionowana przez żadną ze stron. Poszkodowany ma wpływ na długość naprawy w wybranym przez siebie warsztacie w bardzo ograniczonym zakresie, co najwyżej przez szybkie zawiadomienie o szkodzie i w zasadzie poza jego wpływem są pozostałe czynności naprawcze.
Sąd Rejonowy uznał za zasadny najem pojazdu przez 23 dni zgodnie z rzeczywistym udokumentowanym czasem jego trwania. Zauważono, iż poszkodowany nie spowodował kolizji, nie przyczynił się do powstania szkody, a jego zachowanie w przedmiocie wynajmu samochodu zastępczego było całkowicie zasadne. Wynajęcie przez poszkodowanego pojazdu zastępczego będące normalnym następstwem deliktu nie narusza obowiązku współdziałania wierzyciela z dłużnikiem i odpowiada społeczno - gospodarczemu celowi tego uprawnienia oraz zasadom współżycia społecznego. Sąd Rejonowy ocenił powództwo jako zasadne
i zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1 477,36 złotych, stanowiącą pozostałą część należnego odszkodowania. W toku niniejszej sprawy - na skutek wpłaty dokonanej przez pozwaną - powódka cofnęła pozew w części wraz z zrzeczeniem się roszczenia w tej części.
Z uwagi na to, iż powódka cofnęła pozew wraz z zrzeczeniem się roszczenia nie było konieczne dla skuteczności tej czynności uzyskanie zgody pozwanej. Sąd uznał,
iż nie zachodzą okoliczności skutkującej niedopuszczalnością cofnięcia pozwu skoro cofnięcie pozwu było wynikiem zaspokojenia dochodzonego roszczenia przez pozwaną.
W tej sytuacji Sąd Rejonowy umorzył postępowanie w tej części na podstawie art. 355 § 1 k.p.c.. W zakresie odsetek Sąd Rejonowy wskazał, iż świadczenie odszkodowawcze zakładu ubezpieczeń wynikające z umowy ubezpieczenia OC posiadacza pojazdu mechanicznego powinno być spełnione w terminie 30. dni. Jedynie, gdyby nie było możliwe wyjaśnienie
w tym terminie okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie chyba, że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W przedmiotowej sprawie ustalenie odpowiedzialności pozwanej nie zależało od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego a pozwana nie wykazała również istnienia innych okoliczności utrudniających likwidację szkody. Z tego względu Sąd Rejonowy uznał jako odpowiedni dla wyjaśnienia wszystkich niezbędnych okoliczności niniejszej szkody termin trzydziestodniowy, który co do zasady liczony jest od daty złożenia zawiadomienia o szkodzie. Jednak w przypadku roszczenia za wynajem samochodu zastępczego Sąd Rejonowy przyjął termin
na zaspokojenie poszkodowanego od daty wezwania ubezpieczyciela do zapłaty kosztów wynajmu albowiem dopiero od tego momentu pozwana powzięła informacje
w przedmiotowej sprawie. Pozwana otrzymała to wezwanie w dniu 31 marca 2014 roku,
tak więc zasadność domagania się odsetek ustawowych od dnia 1 kwietnia 2014 roku
nie budzi wątpliwości. Podstawą zasądzenia odsetek w przedmiotowej sprawie był
art. 481 § 1 k.c.. W przedmiocie kosztów procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą wynikającą
z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. obciążając nimi w całości pozwaną jako stronę przegrywającą. Zasądzona w wyroku kwota z tego tytułu obejmuje zwrot uiszczonej przez powoda opłaty od pozwu oraz wynagrodzenie pełnomocnika powódki będącego radcą prawnym wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa.

Apelację od powyższego wyroku wniosła strona pozwana, zaskarżając orzeczenie
w części – w zakresie kwoty 1 477,36 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia
1 kwietnia 2014 roku do dnia zapłaty i w części zasądzającej od pozwanej na rzecz powódki kwotę 749 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu. Apelująca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w zaskarżonej części oraz o zasądzenie na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za I i II instancję. Ewentualnie – na wypadek uznania, że Sąd pierwszej instancji nie rozpoznał istoty sprawy lub że zachodzi konieczność przeprowadzenia postępowania dowodowego
– o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi I instancji
do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu sądowi rozstrzygnięcia o kosztach.

Ponadto pozwana wniosła w trybie art. 380 k.p.c. o ponowne rozpoznanie przez
Sąd II instancji postanowienia Sądu I instancji oddalającego wniosek pozwanej zgłoszony
w sprzeciwie od nakazu zapłaty o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego na okoliczność ustalenia koniecznego, niezbędnego i uzasadnionego czasu naprawy pojazdu marki S. (...) przy uwzględnieniu zakresu uszkodzeń, które wystąpiły
na skutek kolizji z dnia 31 stycznia 2014 roku, a także przy uwzględnieniu wymiaru czasu pracy warsztatu, który dokonał naprawy pojazdu.

Zaskarżonemu orzeczeniu pozwana zarzuciła:

1.  naruszenie przepisów prawa procesowego mające istotny wpływu na wynik sprawy:

-

art. 278 § 1 k.p.c. oraz art. 217 § 3 k.p.c. w zw. z art. 277 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku dowodowego pozwanej o przeprowadzenie dowodu
z opinii biegłego sądowego pomimo konieczności zasięgnięcia wiadomości specjalnych w zakresie określenia koniecznego, niezbędnego i uzasadnionego czasu naprawy pojazdu marki S. (...) przy uwzględnieniu zakresu uszkodzeń, które nastąpiły na skutek kolizji z dnia 31 stycznia 2014 roku,
a także przy uwzględnieniu wymiaru czasu pracy warsztatu, który dokonał naprawy pojazdu w sytuacji, gdy dowód ten dotyczy okoliczności mających dla sprawy istotne znaczenie, a sporne okoliczności nie zostały jeszcze dostatecznie wyjaśnione;

-

art. 233 § 1 k.p.c. przez brak wszechstronnego rozważenia oraz błędną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, sprzeczną z zasadami logicznego rozumowania i doświadczeniem życiowym w zakresie w jakim Sąd uznał, że przedstawiona przez powódkę faktura VAT za najem pojazdu zastępczego potwierdza zasadność najmu pojazdu zastępczego przez okres
23. dni podczas, gdy zgromadzony materiał dowodowy nie jest wystarczający do poczynienia takich ustaleń;

2.  Naruszenie przepisów prawa materialnego:

- art. 361 § 1 k.c. przez błędne przyjęcie, że koszty najmu pojazdu zastępczego w okresie od dnia 3 lutego 2014 roku do dnia 26 lutego 2014 roku pozostają w adekwatnym związku przyczynowym z powstałą w dniu 31 stycznia 2014 roku szkodą, długość najmu pojazdu zastępczego odpowiada koniecznemu, niezbędnemu i uzasadnionemu okresowi naprawy pojazdu marki S. (...), który to okres w ocenie pozwanego nie powinien przekraczać 17 dni, co eliminowało konieczność korzystania z pojazdu zastępczego po 20 lutego 2014 roku.

W uzasadnieniu środka odwoławczego apelujący wskazał, iż przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, wbrew twierdzeniom Sądu orzekającego w I instancji, było przydatne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy albowiem służyło wykazaniu, iż czas najmu pojazdu zastępczego wskazanego przez powódkę nie pozostaje w adekwatnym związku z uzasadnionym czasem naprawy uszkodzonego pojazdu marki S. (...) przy uwzględnieniu zakresu uszkodzeń zaistniałych na skutek kolizji z dnia 31 stycznia 2014 roku. Tym samym dowód ten dotyczy okoliczności mających dla sprawy istotne znaczenie skoro strony pozostają w sporze co do czasu najmu pojazdu zastępczego. Celem pozwanej było ustalenie okoliczności faktycznych wymagających wiadomości specjalnych, warunkujących wykazanie koniecznego, niezbędnego i uzasadnionego czasu naprawy uszkodzonego pojazdu, a tym samym uzasadnionego czasu najmu pojazdu zastępczego. Wniosek ten został przez Sąd oddalony mimo, że okoliczności te nie stanowią wiedzy powszechnej, tym bardziej nie są okolicznościami notoryjnymi, albo niewymagającymi dowodu. Zgromadzony materiał dowodowy w przedmiotowej sprawie nie jest wystarczający do ustalenia czas najmu pojazdu zastępczego, który wynosi 23 dni. Sama faktura VAT, będąca dokumentem prywatnym stanowiącym dowód jedynie na to, że powód złożył oświadczenie danej treści nie może stanowić wystarczającego dowodu na okoliczność uzasadnionego czasu najmu pojazdu zastępczego. Co do zasady Sąd dokonuje oceny dowodów w sposób swobodny natomiast ocena ta winna być wszechstronna i powinna uwzględniać wszystkie okoliczności sprawy oraz zawnioskowane dowody, w szczególności stosownej ocenie winien podlegać brak powołania odpowiednich dowodów przez powoda dla wykazania zasadności podnoszonych twierdzeń. Sąd I instancji rozstrzygnął niniejszą sprawę z pominięciem zasady bezstronności oraz kontradyktoryjności, które to zasady stanowią fundament postępowania cywilnego. Stosownie do treści art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Sąd I instancji uznał, że w niniejszej sprawie czas najmu pojazdu zastępczego w ilości 23 dni jest uzasadniony. Z zasady adekwatnego związku przyczynowego wynika, że koszty wynajmu powinny być ustalone w oparciu o konieczny, niezbędny i uzasadniony czas naprawy uszkodzonego pojazdu. Ustalenie czasu najmu pojazdu zastępczego w oderwaniu od czasu naprawy jest niezwiązane ze szkodą, która jako taka nie powinna obciążać podmiotu obowiązanego do zapłaty odszkodowania, w tym wypadku zakładu ubezpieczeń. Zdaniem pozwanego ustalony w postępowaniu likwidacyjnym czas naprawy uszkodzonego pojazdu w ilości 17 jest uzasadniony, co miała potwierdzić opinia biegłego. Apelujący wskazał, iż wyrok Sądu Rejonowego w Płocku z dnia 29 września 2015 roku nie odpowiada wymaganiom zarówno prawa materialnego, jak i proceduralnego co w jego ocenie powinno prowadzić do zmiany bądź uchylenia orzeczenia w zaskarżonej części.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna i jako taka podlega oddaleniu w całości.

Nie można uznać za zasadny zarzut pozwanej, iż Sąd pierwszej instancji naruszył
w sposób istotny przepisy postępowania cywilnego, w szczególności art. 233 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie ustaleń faktycznych w sposób dowolny, z pominięciem zawnioskowanych przez powódkę dowodów. Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zgromadzony materiał dowodowy oraz dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, a następnie prawnych. Rozumowaniu Sądu I instancji nie można postawić zarzutów natury logicznej, czy formalnej. Uzasadnienie zawiera szczegółowe przedstawienie stanowiska i szczegółowe wyjaśnienie podstawy faktycznej i prawnej dokonanego rozstrzygnięcia, a uzasadnienie czyni zadość wymogom stawianym treścią art. 328 § 2 k.p.c..

Kluczowym zarzutem apelacji w przedmiotowej sprawie jest zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 217 § 3 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c., polegające na oddaleniu wniosku dowodowego pozwanej o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego. Rzeczywiście na rozprawie w dniu 29 września 2015 roku Sąd Rejonowy rozpoznał i oddalił wniosek pełnomocnika pozwanej o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu motoryzacji, jako nie istotnego dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. W uzasadnieniu zapadłego orzeczenia przedstawiono dodatkowe motywy podjęcia przez Sąd pierwszej instancji takiej decyzji. Na tym terminie rozprawy pełnomocnik pozwanej Spółki był nieobecny mimo, że został on powiadomiony o terminie rozprawy, ale nie stawił się i nie usprawiedliwionej nieobecności. Nie stanowiło to przeszkody do prowadzenia rozprawy i wydania rozstrzygnięcia. Formułując zarzut apelacji dotyczący naruszenia art. 217 § 3 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. pełnomocnik pozwanej Spółki całkowicie pomija treści art. 162 k.p.c.. Przepis ten mówi, że strony mogą w toku posiedzenia, a jeżeli nie były obecne na najbliższym posiedzeniu, zwrócić uwagę sądu na uchybienia przepisom postępowania wnosząc o wpisanie zastrzeżenia do protokołu. Stronie, która zastrzeżenia nie zgłosiła, nie przysługuje prawo powoływania się na takie uchybienia w dalszym toku postępowania. W przedmiotowej sprawie oczywistym jest, iż strona pozwana nie złożyła zastrzeżenia co do uchybienia przez Sąd I instancji przepisów prawa proceduralnego, polegającego na niezasadnym oddaleniu wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego. Skoro konsekwencją takiego zaniechania jest niemożność powoływania się na to uchybienie w dalszym toku postępowania, to oznacza, że również w apelacji strona pozwana nie może swoich zarzutów opierać właśnie na tym naruszeniu przez sąd przepisów postępowania cywilnego. Nie zmienia tego stanu rzeczy fakt, że pełnomocnik pozwanej nie był obecny na rozprawie, na której doszło do oddalenia wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego. Skoro pełnomocnik nie stawił się na rozprawę, o której terminie był prawidłowo zawiadomiony i nie usprawiedliwił swojej nieobecności, to w tym zakresie działał na własne ryzyko. W tej sytuacji Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, iż strona pozwana nie zakwestionowała skutecznie czasokresu najmu pojazdu zastępczego. Zgodnie z treścią art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c., to na pozwanej spoczywał ciężar dowodu wykazania, iż czasokres najmu pojazdu zastępczego w rozmiarze 23 dni był nieuzasadniony. W sytuacji, kiedy w sprawie nie przeprowadzono dowodu z opinii biegłego, to twierdzenia pozwanej o braku podstaw do najmu pojazdu zastępczego po 20 lutego 2014 roku jest jedynie twierdzeniem pozwanej, które nie zostało skutecznie i procesowo udowodnione w toku prowadzonego postępowania sądowego. Konsekwencją takiego stanu rzeczy było uznanie, że to powódka na podstawie przedłożonych dokumentów wykazała zasadność czasokresu najmu pojazdu zastępczego. Mimo sporu między stronami w tym zakresie strona pozwana nie zanegowała skutecznie twierdzeń i dowodów przedstawionych przez stronę powodową w toku postepowania przed Sądem I instancji.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy – na podstawie art. 385 k.p.c. – uznał apelację za bezzasadną i oddalił ją w całości.

O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., § 13 ust. 1 pkt. 1 i § 6 ust. 1 pkt. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu ( Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm. ).

Tomasz Bajer Iwona Godlewska Marzena Rudnik – Niewrzał