Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 grudnia 2015 roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w W. XVII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Anna Kociołek

Protokolant: Magdalena Banasik

po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2015 roku w Warszawie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko: S. D., H. E.

o zapłatę

I.  zasądza solidarnie od pozwanych S. D. i H. E. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 4 433,00 złote (cztery tysiące czterysta trzydzieści trzy złote zero groszy) wraz z ustawowymi odsetkami od kwot:

1.  2 461,28 złotych (dwa tysiące czterysta sześćdziesiąt jeden złotych dwadzieścia osiem groszy) od dnia 7 grudnia 2013 roku do dnia zapłaty;

2.  1 878,07 złotych ( tysiąc osiemset siedemdziesiąt osiem złotych siedem groszy) od dnia 10 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty;

3.  93,58 złotych (dziewięćdziesiąt trzy złote pięćdziesiąt osiem groszy) od dnia 10 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza solidarnie od pozwanych S. D. i H. E. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 717,00 złotych (siedemset siedemnaście złotych zero groszy) tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kwotę 600 ( sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów wynagrodzenia pełnomocnika.

Sygn. akt XVII GC 2810/15

UZASADNIENIE

W dniu 6 sierpnia 2014 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wniosła do Sądu pozew, w którym domagała się zasądzenia solidarnie od S. D. i H. E. kwoty 4 433,00 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwot:

III.  2 461,28 złotych od dnia 07 grudnia 2013 roku do dnia zapłaty;

IV.  1 878,07 złotych od dnia 10 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty;

V.  93,58 złotych od dnia 10 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty;

oraz zasądzenia zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. (pozew - k. 2-6)

W uzasadnieniu powódka wskazała, iż strony prowadziły współpracę handlową, w ramach której pozwana nabyła od powódki różne towary. Powódka wystawiła pozwanym faktury VAT:

4.  (...) z dnia 22 października 2013 roku na kwotę 2 461,28 złotych;

5.  (...) z dnia 25 listopada 2013 roku na kwotę 1 878,07 złotych;

6.  (...) z dnia 25 listopada 2013 roku na kwotę 107,16 złotych (skorygowana fakturą VAT nr (...) – po korekcie do zapłaty pozostało 93,58 zł).

Powódka wskazała, że towar został doręczony pozwanym w dniach 23 października 2013 roku i 26 listopada 2013 roku przesyłką kurierską, co zostało potwierdzone podpisem na dokumentach. Pomimo wezwania do zapłaty pozwani do dnia dzisiejszego nie uregulowali należności dochodzonej pozwem. (pozew - k. 2-6)

Uznając, iż zachodzą warunki do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym, nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 22 sierpnia 2014 roku Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym dla Warszawy Pragi-Północ w W. nakazał, aby pozwani: S. D., H. E. zapłacili solidarnie na rzecz powoda kwotę 4 433,00 złotych z odsetkami w wysokości ustawowej: od kwoty 2 461,28 złotych od dnia 07 grudnia 2013 roku do dnia zapłaty, od kwoty 1 878,07 złotych od dnia 10 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty, od kwoty 93,58 złotych od dnia 10 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 647,00 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu w tym: 600,00 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu albo wnieśli w tymże terminie sprzeciw (nakaz zapłaty – k. 57).

W ustawowym terminie sprzeciw od powyższego nakazu wnieśli S. D. i H. E., w którym zaskarżyli nakaz zapłaty w całości wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda solidarnie na rzecz pozwanych kosztów postępowania. W uzasadnieniu sprzeciwu od nakazu zapłaty pozwani wskazali, że powództwo jest przedwczesne. Pozwani podnieśli, że terminy podane w fakturach nie są dla stron bezwzględnie wiążące, albowiem strony umówiły się, że terminy zapłat wskazane w fakturach są terminami orientacyjnymi, a ich przekroczenie nie powoduje dla pozwanych negatywnych konsekwencji, o ile termin ten nie przekroczy granic zdrowego rozsądku. (sprzeciw od nakazu zapłaty – k. 65-68).

W piśmie z dnia 5 marca 2015 roku stanowiącym odpowiedź na sprzeciw od nakazu zapłaty powód zaprzeczył, aby udzielił pozwanym prolongaty w spłacie zadłużenia, wskazał, że pomiędzy stronami nie było takich ustaleń. (pismo k. 79-81)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. pozostawała w stosunkach handlowych ze S. D. i H. E. działających w ramach spółki cywilnej. (okoliczność bezsporna)

S. D. i H. E. zakupili od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. produkty wskazane w fakturach VAT:

1.  z dnia 22 października 2013 roku nr (...) na kwotę 2 461,28 złotych, termin płatności ustalono na dzień 06 grudnia 2013 roku;

2.  z dnia 25 listopada 2013 roku nr (...) na kwotę 1 878,07 złotych; termin płatności ustalono na dzień 09 stycznia 2014 roku;

3.  z dnia 25 listopada 2013 roku nr (...) na kwotę 107,16 złotych termin płatności ustalono na dzień 09 stycznia 2014 roku, w/w faktura skorygowana została fakturą VAT nr (...) i po korekcie do zapłaty pozostała kwota 93,58 złotych (faktura VAT – k. 18-24)

Towar wskazany na fakturach VAT został odebrany przez S. D. i H. E.. (okoliczność bezsporna)

Pismem z dnia 13 maja 2014 roku (data nadania pisma) (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wezwała S. D. i H. E. do zapłaty kwoty 4 432,93 złotych (wezwanie wraz z potwierdzeniem nadania - k. 27-28)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej powołanych dokumentów, których wiarygodności strony nie kwestionowały, które w tym zakresie sąd uznał za wiarygodne.

Sąd oddalił wniosek powoda o przesłuchanie w charakterze świadka M. A. na okoliczność braku ustaleń stron dotyczących odroczenia terminu płatności oraz oddalił wniosek o udzielenie kolejnego terminu na wskazanie prawidłowego adresu świadka. Odezwa o przesłuchanie świadka M. A. wróciła bez wykonania wobec niemożności skutecznego doręczenia wezwania świadkowi. Z uwagi na powyższe wezwano pełnomocników stron do zajęcia stanowiska w sprawie w terminie 7 dni, a nadto pełnomocnika powoda do wypowiedzenia się w zakreślonym terminie, czy adres świadka wskazany w odezwie jest prawidłowy, czy świadek przebywa pod tym adresem, ewentualnie do wskazania prawidłowego adresu świadka - pod rygorem pominięcia dowodu z zeznań świadka. Pełnomocnik powoda w wyznaczonym terminie nie wykonał zarządzenia, a ok. 3 miesiące później na rozprawie w dniu 2 grudnia 2015 roku wniósł o zakreślenie kolejnego terminu na wskazanie adresu świadka. Zgodnie z art. 207§6 kpc sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w sprzeciwie bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności. Zdaniem sądu wyznaczenie kolejnego terminu na wskazanie adresu świadka prowadziłoby do przedłużenia postępowania, gdyż wymagałoby wyznaczenia kolejnego terminu rozprawy. Pełnomocnik powoda nie wykazał, że prawidłowy adres świadka nie został wskazany w wyznaczonym przez sąd terminie bez winy strony powodowej. Nadto, w ocenie sądu, to pozwany winien udowodnić, że doszło odroczenia terminu zapłaty, gdyż to on wywodzi z tego faktu korzystne skutki prawne.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powódka wywodzi swoje roszczenie z zawartej umowy sprzedaży. Zgodnie z art. 535 kc przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. W przedmiotowej sprawie między stroną pozwaną i powodową niesporne było to, że doszło do zawarcia umowy sprzedaży towarów oraz fakt, że powódka wydała pozwanej towar wskazany w wystawionych przez nią fakturach VAT. Pozwani nie kwestionowali faktu, że nie uregulowana została żądana przez powódkę w pozwie kwota za dostarczony towar.

Pozwani podnieśli, że powództwo jest przedwczesne, a terminy podane w fakturach nie były dla stron bezwzględnie wiążące, gdyż strony umówiły się, że terminy zapłaty wskazane w fakturach są terminami orientacyjnymi, a ich przekroczenie nie powoduje dla pozwanych negatywnych konsekwencji. Zgodnie z treścią art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Pozwani powyższej okoliczności nie udowodnili.

Przy umowie sprzedaży konsultowanie terminu zapłaty z klientem nie jest konieczne. Sprzedawca może ustalić tę datę jednostronnie – według uznania i taka data jest dla klienta wiążąca. Powyższa kwestia jest uregulowana m.in. w ustawie o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. Według zawartych w niej przepisach „dzień wymagalności” zapłaty to dzień określony w pisemnym wezwaniu dłużnika, przy czym nie może on być wcześniejszy niż wręczenie tego wezwania. Tym wezwaniem może być faktura zawierająca datę płatności. Jeśli więc na fakturze znajduje się termin zapłaty, to jest on wiążący dla klienta. Pozwani nie podnosili, że nie otrzymali faktury. Doręczenie dłużnikowi dokumentu rozliczeniowego (faktury) jest wezwaniem go do spełnienia świadczenia pieniężnego wówczas, gdy zawarto w nim stosowną wzmiankę co do sposobu i czasu zapłaty (wyrok SN z dnia 19 maja 1992 r., III CZP 56/92). Powyższe stanowisko Sądu Najwyższego sąd w pełni podziela.

Na marginesie należy wskazać, że pozwani podali, że przekroczenie terminów wskazanych w fakturach „nie powoduje dla pozwanych negatywnych konsekwencji, o ile termin ten nie przekroczy granic zdrowego rozsądku”, a niewątpliwie upływ dwóch lat od terminu wskazanego na fakturach nie mieści się w tych granicach.

Strona powodowa wniosła nadto o zasądzenie na jej rzecz odsetek ustawowych od kwoty 2 461,28 złotych od dnia 07 grudnia 2013 roku do dnia zapłaty, od kwoty 1 878,07 złotych od dnia 10 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 93,58 złotych od dnia 10 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty. Roszczenie odsetkowe powoda znajduje uzasadnienie w art. 481 § 1 kc, zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Termin płatności należności z faktury:

1.  z dnia 22 października 2013 roku nr (...) upływał w dniu 06 grudnia 2013 roku;

2.  z dnia 25 listopada 2013 roku nr (...) upływał w dniu 09 stycznia 2014 roku;

3.  z dnia 25 listopada 2013 roku nr (...) upływał w dniu 09 stycznia 2014 roku.

Pozwani od dnia następnego po upływie terminu płatności znaleźli się w opóźnieniu i od tego też dnia powódka mogła domagać się odsetek.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w pkt 1 sentencji orzeczenia na podstawie 535 kc i art. 481 § 1 kc. O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc w zw. z § 6 pkt 3 w zw. z § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Pozwanych uznano za stronę przegrywającą sprawę w całości. Na koszty procesu składają się: kwota 600 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego, kwota 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz opłata od pozwu w wysokości 100 złotych.

SSR Anna Kociołek