Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 marca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Wołominie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Robert Żak

Protokolant: Karolina Musielik, Rafał Kawałowski

przy udziale Prokuratora: Mariusza Janiaka, Andrzeja Kielaka, Roberta Sakowicza

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 15.04.2015r., 16.11.2015r., 13.01.2016r., 11.03.2016r.

sprawy oskarżonego M. C. (1)

ur. (...) w W., syna S. i H. z domu W.

oskarżonego o to, że:

w dniu 29 stycznia 2013 roku oraz w dniu 6 lutego 2013r. w S., pow. (...), woj. (...), działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1.670,80 zł w ten sposób, że telefonicznie zawarł z (...) SA umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych wraz z aparatem telefonicznym marki S. (...) na dane K. P., posługując się przy zawieraniu przedmiotowej umowy utraconym uprzednio dowodem osobistym nr (...) należącym do K. P. i tym samym wprowadził w błąd pracownika (...) SA co do osoby nabywającej usługi telekomunikacyjne oraz co do zamiaru wywiązania się z zawartej umowy, działając tym samym na szkodę (...) SA,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

orzeka

1.  oskarżonego M. C. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wypełniającego dyspozycję art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu 06.02.2013r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na ww. podstawie skazuje go, zaś na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu 06.02.2013r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dniu 06.02.2013r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. zobowiązuje oskarżonego M. C. (1) do naprawienia wyrządzonej szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz (...) SA kwoty 1.670,80 zł (tysiąc sześćset siedemdziesiąt złotych i osiemdziesiąt groszy);

3.  zasadza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. T. kwotę 756 (siedemset pięćdziesiąt sześć) złotych + VAT tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu;

4.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego w całości od zapłaty kosztów postępowania przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt II K 945/14

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W 2012 r. w wyniku rozboju na K. P. został mu ukradziony m. in dowód osobisty o nr (...) wydany przez Prezydenta Miasta O. w dniu 7 października 2010 r. (dowód zeznania K. P. k. 41-43, 189).

M. C. (1) nie później niż w dniu 22 listopada 2012 r. znalazł w lesie dowód osobisty K. P. o nr (...) wydany przez Prezydenta Miasta O. w dniu 7 października 2010 r. (dowód wyjaśnienia M. C. (1) k. 96-97, 188)

W okresie od 22 listopada 2012 r. do 16 marca 2013 r. M. C. (1) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej posługując się dowodem osobistym K. P. o nr (...) doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. oraz dwukrotnie (...)z siedzibą w W., za które to czyny został prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego wW.z dnia 20 maja 2014 r. w sprawie o sygn. akt II K 61/14 (dowód wyrok Sądu Rejonowego w W.z dnia 20 maja 2014 r. w sprawie o sygn. akt II K 61/14 k. 304-306), wyjaśnienia oskarżonego M. C. (1) k. 96-97 i k. 197 akt II K 61/14)

W dniu 29 stycznia 2013 roku o godz. 13:49:13, o godz. 14:00:23 M. C. (1) posługując się imieniem i nazwiskiem K. P. oraz jego danymi z dowodu osobistego o nr (...) za pośrednictwem telefonu o numerze (...) uzgodnił z (...) S.A warunki umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych oraz warunki aktywacji telefonu. Umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych z (...) S.A. wraz z aparatem telefonicznym marki S. (...) została wysłana pod wskazany w czasie rozmowy w dniu 29 stycznia 2013 r. adres tj. (...), (...)-(...) T. za pośrednictwem firmy kurierskiej (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.. W dniu 6 lutego 2013 r. podwykonawca ww. spółki – (...) dostarczył M. C. (1) na wskazany przez niego adres umowę - nr listu przewozowego (...). Przy doręczaniu umowy kurier P. K. zweryfikował dane wpisane w umowie wraz z dowodem tożsamości wystawionym na nazwisko K. P., którym faktycznie posługiwał się M. C. (1). Następnie M. C. (1) podpisał umowę. Na podstawie zawartej umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych w dniu 14 lutego 2013 r. nastąpiła aktywacja telefonu model S. (...) o numerze abonenckim(...)nr (...) w cenie promocyjnej (...)zł. W dniu 13 kwietnia 2013 r. zawieszono funkcjonowanie telefonu z powodu braku płatności za świadczone usługi telekomunikacyjne (dowód: umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych k. 2, zeznania świadka I. K. k. 168v, zeznania świadka P. K. k. 280-282, wyjaśnienia oskarżonego M. C. (1) k. 130).

Wartość szkody na rzecz (...) S.A wynosi łącznie 1670,80 zł. Na kwotę tę składa się kwota 282,80 zł z tytułu świadczonych usług oraz kwota 1388 zł z tytułu wydanego aparatu telefonicznego, pomniejszona o różnicę między cenę rzeczywistą a ceną promocyjną (dowód: umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych k. 2, zeznania świadka I. K. k. 168v).

Poczynione ustalenia skutkowały złożeniem w dniu 25 sierpnia 2014 r. zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa na szkodę wyżej wymienionej Spółki w kwocie 1670,80 zł.

Przesłuchiwany w charakterze podejrzanego M. C. (1) w dniu 29 grudnia 2014 r. w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień (k.130).

M. C. (1) przesłuchany w dniu 15 kwietnia 2015 r., w toku postępowania sądowego, nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. Odpowiadając na pytania oskarżony wskazał, że w toku przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do zarzucanego mu czynu, gdyż myślał, że to jest ciąg dalszy sprawy za wyłudzenia, za którą został już skazany przez Sąd Rejonowy w O.. Oskarżony wskazał, że po przemyśleniu doszedł jednak do wniosku, że nie mógł popełnić tego czynu. M. C. (1) zaprzeczył jakoby podpisy złożone na umowie o świadczenie usług telekomunikacyjnych w miejscu przeznaczonym dla abonenta zostały przez niego nakreślone. Oskarżony przyznał, że nic mu nie mówi imię i nazwisko K. P., jednocześnie oskarżony zaprzeczył jakoby kiedykolwiek dysponował dowodem osobistym ww. osoby. Oskarżony podał, że nie pamięta, czy w sprawie, w której zapadł przeciwko niemu wyrok występowało imię i nazwisko – K. P., ani czy pokrzywdzonym był (...)albo firma (...).

Jednocześnie w toku rozprawy głównej oskarżony nie przyznając się werbalnie do zarzucanego mu czynu potwierdził wyjaśnienia złożone przez niego w postępowaniu przygotowawczym w sprawie II K 61/14 k. 197, k. 96-97 , w których wskazał, że znalazł w lesie dowód osobisty wystawiony na nazwisko K. P., a następnie przy jego użyciu „wyłudził parę rzeczy” m. in. od (...)i A.. Oskarżony przyznał, że po wykorzystaniu znalezionego dowodu osobistego, zniszczył go i wyrzucił. Oskarżony dodał, że dowód ten miał w domu, zaś jakiś czas po tym jak użył dowodu w celu oszustwa (...)zniszczył dowód osobisty poprzez wygięcie go. Oskarżony przyznał, że w czasie, kiedy dysponował dowodem osobistym K. P. nie udostępniał go innym osobom.

W przekonaniu Sądu wyjaśnienia oskarżonego M. C. (1) zasługują na wiarę w części dotyczącej znalezienia przez niego dowodu osobistego należącego do K. P., nie udostępniania go nikomu w okresie od 22 listopada 2012 r. do 16 marca 2013 r., zniszczenia ww. dowodu osobistego po zawarciu przez niego w dniu 16 marca 2013 r. umowy abonenckiej nr (...) z (...). Są one bowiem logiczne oraz korespondują z materiałem dowodowym uznanym przez Sąd za w pełni wiarygodny, a w szczególności z dowodami zebranymi w sprawie II K 61/14, na podstawie których oskarżony został prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w W.z dnia 20 maja 2014 r.

W pozostałej części wyjaśnienia złożone przez oskarżonego w postępowaniu sądowym Sąd uznał za niewiarygodne, ponieważ są niespójne, sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie. W szczególności Sąd nie dał wiary oskarżonemu, jakoby nie dysponował nigdy dowodem osobistym wystawionym na nazwisko K. P.. Wyjaśnienia w powyższym zakresie stoją w oczywistej sprzeczności z wyjaśnieniami oskarżonego złożonymi w toku postępowania przygotowawczego, w których przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu (k. 130), jak również z wyjaśnieniami oskarżonego złożonymi w sprawie II K 61/14, w których przyznał, że znalazł w lesie dowód osobisty należący do K. P. (k. 96-97, k. 197 akt II K 61/14), wreszcie z wyjaśnieniami oskarżonego w sprawie II K 61/14, które doprowadziły do prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w W. wydanego w sprawie II K 61/14, którym M. C. (1) został skazany za to, że posługując się dowodem osobistym K. P. doprowadził pokrzywdzonych A. i (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (k. 304-306 akt II K 61/14). O niewiarygodności wyjaśnień M. C. (1) złożonych w niniejszej sprawie przed Sądem świadczy też fakt, że są one nielogiczne. Oczywistym jest bowiem, że gdyby nie znalazł on dowodu osobistego K. P., nie posłużyłby się nim zawierając z (...) S.A. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Oskarżony nie posłużyłby się dowodem osobistym K. P. popełniając inne występki, za które został skazany przez Sąd Rejonowy w W. wyrokiem z dnia 20 maja 2014 r. w sprawie II K 61/14. O fakcie popełnienia przez oskarżonego czynu świadczą również jego wyjaśnienia, w których wskazał, że nie udostępniał tego dokumentu innym osobom w czasie pomiędzy znalezieniem dowodu osobistego K. P. a zniszczeniem przedmiotowego dowodu osobistego po dniu zawarcia przez niego umowy z (...), a zatem w okresie od 22 listopada 2012 r. do 16 marca 2013 r. (k. 188). W tym miejscu wyeksponować również należy wewnętrzną sprzeczność w wyjaśnieniach oskarżonego, w której z jednej strony przyznał się do popełnienia czynów zarzucanych mu w sprawie II K 61/14, które to występki oskarżony popełnił posługując się dowodem osobistym K. P., w okresie od 22 listopada 2012 r. do 16 marca 2013 r., a nadto przyznał się w toku postępowania przygotowawczego do popełnienia w dniu 29 stycznia 2013 r. występku zarzucanego mu w niniejszej sprawie, by w toku postępowania sądowego nie przyznać się do zarzucanego mu czynu. Prezentowana więc przez oskarżonego linia obrony nie wytrzymuje krytyki w zestawieniu z faktem, że oskarżony zarówno w toku postępowania przygotowawczego w niniejszej sprawie, jak również w sprawie II K 61/14 prowadzonej przez Sąd Rejonowy w W.przyznał się do zarzucanych mu czynów i wyjaśnił, że w okresie od dnia 22 listopada 2012 r. do dnia 16 marca 2013 r. nie udostępniał dowodu osobistego innym osobom. Zatem wyłącznie oskarżony dysponował ww. dowodem osobistym również w dniu 29 stycznia 2013r. i 6 lutego 2013r. Ponadto znamienne jest również, że sposób działania oskarżonego popełniającego czyny, za które został skazany w sprawie II K 61/14, jak sposób działania oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu w niniejszej sprawie był taki sam. Oskarżony bowiem telefonicznie ustalał warunki umowy, jako stronę umowy wskazywał K. P. i jego dane ze znalezionego dowodu osobistego, następnie podawał adres doręczenia mu przesyłki, by w końcu przy doręczeniu mu umowy przez kuriera posłużyć się dowodem osobistym K. P..

Zdaniem Sądu wyjaśnienia M. C. (1) złożone przed podczas rozprawy głównej, w których wskazał on, że na etapie śledztwa przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, gdyż myślał, że jest to „ciąg dalszy sprawy, za którą został już skazany tzn. za wyłudzenia” prowadzonej przez Sąd Rejonowy w O. nie polegają na prawdzie. Z karty karnej oskarżonego wynika bowiem, że nie był on skazany przez Sąd Rejonowy wO.(k. 276-277). Dlatego też Sąd uznał, że oskarżony składając te wyjaśnienia dążył do uniknięcia odpowiedzialności karnej za popełnione przez niego przestępstwo. Linia obrony oskarżonego przyjęta na rozprawie okazała się jednak niespójna i nieudolna, oskarżony w miarę ujawniania kolejnych z jego wcześniejszych wyjaśnień ze sprawy II K 61/14, starał się niejako ad hoc konstruować i modyfikować przyjętą linię obrony, która nie polegała na prawdzie.

Reasumując Sąd uznał zatem za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego złożone w postępowaniu przygotowawczym, które ograniczały się do przyznania się do zarzucanego mu czynu i w tym zakresie w pełni korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym.

Zdaniem Sądu zeznania świadka P. K. uznać należy za obiektywne, a tym samym w pełni wiarygodne. Świadek nie miał wszak powodów, aby składać niezgodne z rzeczywistym stanem rzeczy zeznania czy to korzystne, czy też niekorzystne dla M. C. (1), którego nawet nie znał. Świadek przyznał, że jako kurier doręczał umowy dla Spółki (...) m. in. w T. oraz opisał procedurę doręczenia adresatom umowy, porównywania przez niego danych zawartych w umowie z danymi w okazanym mu dowodem osobistym. Świadek nie pamiętał okoliczności doręczenia przez niego umowy oskarżonemu M. C. (1). Jednakże fakt ten nie może dziwić, zważywszy, że od daty tego zdarzenia do daty przesłuchania P. K. przed Sądem upłynęły prawie 4 lata. Tymczasem oczywistym jest, że tak znaczny upływ czasu zaciera w pamięci człowieka elementy pewnych zdarzeń, czy wręcz całe zdarzenia zwłaszcza, że osoba ta z racji wykonywanych obowiązków służbowych doręczała wiele umów dla Spółki (...) podobnych do tej będącej przedmiotem niniejszego postępowania.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka I. K. (k. 168v, 190), choć ww. nie była naocznym świadkiem zdarzenia i nie posiadała wiedzy odnośnie okoliczności, które mogłyby przyczynić się do ustalenia kwestii zawinienia M. C. (1), a nawet nie znała oskarżonego. Wiedzę o zawartej przez oskarżonego posługującego się imieniem i nazwiskiem K. P. umowie o świadczenie usług telekomunikacyjnych ze Spółką (...) posiadała z dokumentu takiego jak umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Świadek w spółce (...) zajmowała się współpracą z organami ścigania w zakresie przeciwdziałania nadużyciom na szkodę spółki, stąd też jej wiedza o nieuregulowaniu należności za świadczone usługi telekomunikacyjne. Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które mogłyby wskazywać, że I. K. złożyła w niniejszej sprawie zeznania, które nie odpowiadałyby stanowi jej wiedzy.

Podobnie należy ocenić zeznania świadka K. P. (k. 41-43, 189) właściciela dowodu osobistego, którym posłużył się oskarżony w celu zawarcia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych ze Spółką (...). Świadek wskazał jedynie, że w 2012 r. podczas rozboju dokonano kradzieży kluczyków od samochodu, tableta, telefonu i dowodu osobistego, o czym zawiadomił policję. Świadek nie posiadał wiedzy odnośnie okoliczności, które mogłyby przyczynić się do ustalenia kwestii zawinienia M. C. (1), którego nie znał.

Zdaniem Sądu dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy nie miały bezpośredniego znaczenia zeznania świadka Ł. C. (k. 251,260-261), świadek nie miał wiedzy na temat zdarzenia. Nie mniej jednak wskazać należy, że Sąd nie znalazł powodu, aby zakwestionować wiarygodność tych zeznań. Zeznania świadka przyczyniły się do ustalenia osoby i danych adresowych kuriera doręczającego przesyłkę w rejonie T. w okresie objętym zarzutem.

Walor wiarygodności Sąd przyznał dowodowi z opinii biegłego z zakresu badania dokumentów – M. N. (k. 198-205). W ocenie Sądu ww. opinia jest jasna, pełna oraz sporządzona przez kompetentną osobę. Ponadto biegły logicznie uzasadnił zawarte w niej wnioski, zatem nie było podstaw, aby w jakikolwiek sposób zakwestionować treść tejże opinii. Zauważyć też należy, że biegły we wnioskach zawartych w opinii wskazał, że nie można wskazać, ani wykluczyć, czy podpisy wymienione w pkt 1-6 rozdziału wnioski zostały nakreślone przez M. C. (1) z uwagi na wahnięcia w przebiegu linii graficznej, ostrą zmianę kierunku kreślenia i dość krótkie ruchy pisarskie, które charakteryzują się ograniczoną wartością badawczą. W tej sytuacji ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie Sąd oparł o pozostałe ww. dowody w tym wyjaśnienia oskarżonego złożone w postępowaniu przygotowawczym.

Z kolei Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, dla których można byłoby zakwestionować wiarygodność pozostałych dokumentów zgromadzonych w sprawie i ujawnionych w toku rozprawy głównej. W tym miejscu nadmienić jedynie należy, iż żadna ze stron dokumentów tych nie kwestionowała.

Sąd zważył, co następuje:

Analiza materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i ujawnionego w toku rozprawy głównej pozwala z całą stanowczością przypisać oskarżonemu M. C. (1) popełnienie przestępstwa kwalifikowanego z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 275 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

W myśl art. 286 § 1 kk przestępstwa tego dopuszcza się m.in. ten, kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania, zaś czynu z art. 275 § 1 k.k. dopuszcza się ten, kto posługuje się dokumentem stwierdzającym tożsamość innej osoby albo jej prawa majątkowe lub dokument taki kradnie lub przywłaszcza.

Przestępstwo oszustwa spenalizowane w art. 286 § 1 kk jest przestępstwem kierunkowym tj. warunkiem koniecznym dla poniesienia przez sprawcę odpowiedzialności karnej jest to, aby działał on w zamiarze bezpośrednim o szczególnym zabarwieniu ( dolus coloratus). Zamiar sprawcy ma sprowadzać się do działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. W przedmiotowej sprawie oskarżony M. C. (1) bezsprzecznie działał z takim zamiarem.

Pojęcie korzyści majątkowej, konkretyzującej cel działania sprawcy ( animus lucri faciendi) jest tak w doktrynie, jak i w orzecznictwie rozumiane szeroko - jako aktualne (współczesne) i przyszłe przysporzenie mienia, osiągnięcie korzyści majątkowej w konkretnych okolicznościach, ogólne polepszenie sytuacji majątkowej (tak: Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 21 sierpnia 2002 r. III KK 230/2002). Ponadto zaznaczyć należy, iż zgodnie z art. 115 § 4 kpk korzyść majątkowa to korzyść dla siebie ale też i dla innej osoby.

Dopełnieniem tego przestępstwa pozostaje przepis art. 275 § 1 kk , który penalizuje zachowania posługiwania się dokumentem stwierdzającym cudzą tożsamość. Posługiwanie się dokumentem określonym w art. 275 kk obejmuje wszelkie czynności związane z wykorzystywaniem funkcji, jakie pełni dokument stwierdzający tożsamość lub prawa majątkowe. Posługiwanie się może przybrać postać legitymowania się przed uprawnionym organem, przedkładania w postępowaniu toczącym się przed organem władzy publicznej, okazywania w przypadkach korzystania z określonych świadczeń. Dla realizacji tej postaci czynu zabronionego nie ma znaczenia, czy dokument stwierdzający tożsamość został uzyskany w drodze kradzieży, czy też osoba posługująca się nim weszła w jego posiadanie legalnie (zob. uchwała SN z 18 sierpnia 1986 r., VI KZP 14/86, OSNKW 1986, nr 11-12, poz. 90).

W przekonaniu sądu całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie pozwala z całą stanowczością przyjąć, że M. C. (1) dopuścił się przypisanego mu występku (o czym szerzej poniżej), a co za tym idzie, że podniesiona przez niego w toku postępowania sądowego okoliczność, że czynu tego nie popełnił, nie odpowiada prawdzie. Analizując dowody przeprowadzone w toku rozprawy głównej Sąd doszedł do przekonania, że zaprzeczając popełnieniu przez siebie zarzucanego mu występku oskarżony dążył do uniknięcia odpowiedzialności karnej za jego popełnienie.

W sprawie niniejszej nie ma wątpliwości, iż oskarżony dokonując czynności sprawczych działał z pełną świadomością ich bezprawności. W przekonaniu Sądu M. C. (1) swym zachowaniem wypełnił znamiona wszystkich ww. przestępstw, albowiem działając w celu zawarcia z (...) S.A. umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych wraz z aparatem telefonicznym marki S. (...), z której to umowy nie miał zamiaru się wywiązać, w dniu 29 stycznia 2013 roku ustalił telefonicznie warunki umowy podając się za K. P., zaś w dniu 6 lutego 2013 r. legitymując się kurierowi P. K. dowodem osobistym K. P. o nr (...) i podając się za niego podpisał umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych wraz z aparatem telefonicznym marki S. (...) przygotowaną wcześniej przez pracownika (...) S.A., którego wprowadził w błąd co do osoby nabywającej usługi telekomunikacyjne, czym doprowadził (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1.670,80 zł. Nie może też być wątpliwości, że działanie M. C. (1) nakierowane było na osiągnięcie korzyści majątkowej.

Zachowanie M. C. (1) godziło w dwa dobra prawne, a mianowicie mienie oraz wiarygodność dokumentów. Dlatego zachowanie oskarżonego wypełniło wszystkie znamiona strony przedmiotowej i podmiotowej przestępstwa z art. 286 § 1 kk oraz art. 275 § 1 kk, przy zastosowaniu art. 11 § 2 kk. W związku z tym Sąd za ten czyn wypełniający dyspozycję art. 286 § 1 kk oraz art. 275 § 1 kk, przy zastosowaniu art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk na podstawie tych przepisów skazał go, a na podstawie art. 286§1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę roku pozbawienia wolności.

Wskazać jednocześnie należy, iż orzekając w niniejszej sprawie Sąd, przy uwzględnieniu art. 4 § 1 k.k., w całości zastosował Kodeks karny z dnia 1997 r. w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia przez M. C. (1) przypisanego mu czynu zabronionego. Wskazać należy bowiem, iż ustawa karna, w brzmieniu obowiązującym w dniu 6 lutego 2013 r. jest znacząco względniejsza dla M. C. (1), o czym szerzej niżej.

Wymierzona oskarżonemu kara bezwzględna pozbawienia wolności, zgodnie z ogólnymi dyrektywami wymiaru kary zawartymi w art. 53 § 1 kk, nie przekracza stopnia jego winy i uwzględnia bardzo duży stopień społecznej szkodliwości czynu jakiego się dopuścił, a nadto uwzględnienia to, że oskarżony działał umyślnie.

Sąd wymierzając karę wziął pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze jakie kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego. Sąd uwzględnił zgodnie z art. 53 § 2 k.k. motywację, pobudki i sposób zachowania się sprawcy, a także rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości osobiste, to jest osobowość sprawcy, jego poziom rozwoju intelektualnego, które mają wpływ na zawinienie.

Za okoliczność obciążającą M. C. (2) Sąd uznał znaczny stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, przejawiający się w charakterze naruszonego przez niego dobra, rozmiarze wyrządzonej przez niego oraz postaci zamiaru w jakim oskarżony działał. Oskarżony swym zachowaniem naruszył wszak jedno z podstawowych dóbr prawem chronionych, jakim zdaniem Sądu jest prawo własności. Ponadto, jak wykazano wyżej, czyn przypisany oskarżonemu był starannie przemyślany i zaplanowany. Również same okoliczności działania oskarżonego i jego motywacja w znacznym stopniu go obciążają. Działał on wszak z niskich pobudek. Do takich niewątpliwie zaliczyć trzeba dążenie do bezprawnego wzbogacenia się kosztem innego podmiotu. Ponadto do bardzo istotnych okoliczności obciążających oskarżonego należy zaliczyć jego uprzednią wielokrotną karalność, w tym za przestępstwa podobne do czynu przypisanego mu w niniejszej sprawie.

Jako okoliczność łagodzącą w stosunku do M. C. (1) Sąd uznał fakt przyznania się do zarzucanego mu czynu w toku postępowania przygotowawczego.

Uwzględniając powyższe Sąd uznał, iż orzeczona kara jest to kara adekwatna zarówno do stopnia winy oskarżonego, jak też stopnia społecznej szkodliwości tego czynu.

W ocenie Sądu dotychczasowy sposób życia oskarżonego, jego notoryczne konflikty z prawem, wielokrotną karalność wskazują, że karą skuteczną wobec oskarżonego może być jedynie kara pozbawienia wolności bez warunkowego jej zawieszenia. W ocenie Sądu dotychczasowy sposób życia i popełnianie kolejnych przestępstw, a w szczególności występków popełnionych w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wskazuje, że brak jest przesłanek do uznania, że istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna wobec oskarżonego, która uzasadniałaby warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności. Podnieść należy bowiem, że oskarżony był już czterokrotnie karany za przestępstwa w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wskazuje.

Wobec powyższego Sąd doszedł do przekonania, iż orzeczenie kary jak w wyroku stanowiło będzie dla oskarżonego dostateczną przestrogę przed popełnianiem kolejnych przestępstw, a przez to zrealizowany zostanie tak indywidualnoprewencyjny jak i generalnoprewencyjny cel kary.

Mając na względzie jeden z podstawowych celów postępowania karnego określony w art. 2 § 1 kt 3 k.p.k. oraz retrybutywną funkcję jaką ma spełnić to prawo, Sąd orzekł również wobec oskarżonego środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody na rzecz o pokrzywdzonego (...) S.A. w kwocie 1 670,80 zł. Wskazać również wypada, iż orzekając w przedmiocie odpowiedzialności karnej oskarżonego Sąd, przy uwzględnieniu art. 4 § 1 k.k., w całości zastosował Kodeks karny w brzmieniu obowiązującym w okresie popełnienia przez M. C. (1) przypisanego mu czynu zabronionego. Aktualne brzmienie przepisów Kodeksu karnego otwierałyby bowiem możliwość orzeczenie względem oskarżonego środka kompensacyjnego naprawienia szkody w oparciu o przepisy prawa cywilnego, co oznaczałoby możliwość orzeczenia obowiązku naprawienia szkody w o wiele szerszym zakresie (obejmującym także utracone korzyści oraz odsetki).

Rozstrzygnięcie o kosztach z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu uzasadnione jest treścią § 14 ust. 2 pkt 3 oraz 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 r., Nr 163 poz. 1348). Sąd miał przy tym na względzie treść § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

O kosztach sądowych Sąd orzekł mając na względzie treść art. 624 § 1 k.p.k. uznając, że sytuacja rodzinna i majątkowa oskarżonego, który obecnie odbywa karę pozbawienia wolności, jak również wymierzenie oskarżonemu bezwzględnej kary pozbawienia wolności, uzasadnia zwolnienie oskarżonego od ich ponoszenia.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.