Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 października 2013 r.

Sąd Okręgowy w Białymstoku II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 10 października 2013 r. w Białymstoku

na rozprawie

sprawy z powództwa M. G.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w S.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku

z dnia 6 maja 2013 r. sygn. akt XI C 274/13

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 107 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

UZASADNIENIE

Powód M. G. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w S. kwoty 510 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem częściowego odszkodowania za zniszczenie samochodu oraz wniósł o przyznanie mu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany (...) Spółka Akcyjna w S. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazał, że dotychczas wypłacona powodowi kwota odszkodowania była adekwatna do wysokości szkody występującej w pojeździe oraz kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed zdarzenia.

Wyrokiem z dnia 6 maja 2013 roku Sąd Rejonowy w Białymstoku zasądził od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w S. na rzecz powoda M. G. kwotę 510 zł z ustawowymi odsetkami w wysokości 13% w stosunku rocznym od dnia 7 lutego 2013 roku do dnia zapłaty. Jednocześnie zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 827 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Z poczynionych przez Sąd I instancji ustaleń wynikało, że w dniu 5 lipca 2012 roku w wyniku opadów gradu, uległ uszkodzeniu pojazd marki B. o nr rej. (...) stanowiący własność M. G.. W dacie zdarzenia właściciela pojazdu i pozwane (...) Spółki Akcyjnej w S., łączyła umowa ubezpieczenia AC. Pozwany przyznał fakt ponoszenia odpowiedzialności za skutki zdarzenia i w ramach likwidacji szkody ustalił i wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w kwocie 3 287,13 złotych.

Sąd I instancji zwrócił uwagę, że spór w sprawie dotyczył wysokości należnego poszkodowanemu odszkodowania. Wobec rozbieżności stanowisk stron, co do wartości szkody pojazdu, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego K. L., który ustalił, że koszt naprawy samochodu powoda wynosi 20 324,79 złotych brutto. Wyjaśnił, że koszt ten określił z uwzględnieniem rozmiaru szkody, uszkodzonych elementów, średnich stawek za rgb i postanowień umowy ubezpieczenia AC. Dodał, że alternatywne części do przedmiotowego samochodu nie istnieją, a więc nie było możliwe wyliczenie kosztu naprawy z ich użyciem. Średnie wysokości roboczogodzin w rejonie powoda biegły określił z kolei na poziomie 116 zł za prace blacharskie i 121 zł za prace lakiernicze. Kwestionując wycenę szkody, pozwany złożył zastrzeżenia do opinii. W odpowiedzi na powyższe, biegły podtrzymał opinię w sprawie wyjaśniając, że samochód został ubezpieczony w wariancie serwisowym, zatem rozliczenie powinno nastąpić stosownie do ogólnych warunków ubezpieczenia według stawek wskazanych w opinii. W ocenie Sądu Rejonowego, przedmiotowa opinia jako sporządzona w sposób rzetelny, dokładny i zgodnie z wytycznymi Sądu, w całości zasługiwała na uwzględnienie.

Mając na względzie cały materiał dowodowy, Sąd uznał, że wysokość szkody w pojeździe wyniosła 20 324,79 złotych, natomiast pozwany wypłacił powodowi tytułem odszkodowania kwotę 3 287,13 złotych. Wobec powyższego, żądanie pozwu w wysokości 510 złotych jest uzasadnione, ponieważ suma dochodzonego roszczenia i kwoty już przez pozwanego wypłaconej, jest niższa od ustalonej wartości szkody. Jako podstawę takiego rozstrzygnięcia Sąd Rejonowy wskazał art. 805 § 1 k.c.

O należnych odsetkach orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu, na podstawie art. 481 k.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz § 6 pkt 2 w zw. z § 2 ust. 1 i § 4 ust.1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokatów i ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002 r., nr 163, poz. 1348 ze zm.) oraz części IV załącznika do ustawy z dnia 16 listopada 2006 roku o opłacie skarbowej (Dz. U. z 2006r., nr 225, poz. 1635 ze zm.).

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany zaskarżając go w całości. Orzeczeniu zarzucił naruszenie prawa procesowego mające wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

1)  naruszenie art. 286 k.p.c. w zw. z art. 233 § 1 k.p.c. poprzez niepowołanie z urzędu dowodu z dodatkowej opinii innego biegłego sądowego;

2)  naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez zaniechanie wszechstronnej analizy zebranego materiału dowodowego oraz sprzeczność istotnych ustaleń sądu z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności poprzez nie uznanie, że konieczną przesłanką uznania naprawy serwisowej jest przedstawienie faktury za naprawę, pomimo, iż powód ich nie przedstawił, a wynikało to z OWU AC;

3)  naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie oceny materiału dowodowego z przekroczeniem zasad swobodnej oceny dowodów poprzez całkowite pominięcie twierdzeń powoda dotyczących wypłaty odszkodowania.

Wskazując na powyższe wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie na rzecz strony pozwanej od powoda kosztów postępowania przed Sądem I i II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kosztów poniesionej opłaty skarbowych od złożenia dokumentu pełnomocnictwa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Analiza zaskarżonego orzeczenia dokonana w oparciu o materiał dowodowy zebrany w sprawie i zarzuty sformułowane w apelacji prowadzi do jednoznacznego wniosku, że Sąd I instancji nie dopuścił się zarzucanych mu uchybień. Sąd Rejonowy właściwie zastosował regulacje prawa procesowego a poczynione przez niego ustalenia faktyczne mają oparcie w materiale dowodowym. Sąd Okręgowy podziela te ustalenia i przyjmuje je za własne. Ponadto ocena dowodów, poprzedzona ich wszechstronną analizą, winna być uznana za prawidłową i trafną.

Skarżący kwestionował w apelacji ustalenia Sądu Rejonowego co do wysokości kosztów naprawy samochodu powoda, wskazując iż Sąd I instancji poczynił błędne ustalenia w przedmiocie określenia szkody w pojeździe na kwotę 20 324,79 złotych zgodnie z wyliczeniem biegłego K. L., bowiem winien z urzędu powołać dowód z dodatkowej opinii biegłego, aby sprawdzić poprawność wyceny. Skarżący podważał kalkulacje biegłego, uznając je za wygórowane i wskazał, że naprawa samochodu była możliwa za znacznie niższą kwotę. Tak postawiony zarzut okazał się nietrafny.

Sąd Rejonowy oparł swoje ustalenia w tym przedmiocie na wnioskach wypływających z opinii biegłego sądowego K. L., którą uznał za sporządzoną rzetelnie i fachowo. Biegły na podstawie akt sprawy oraz akt szkody określił rozmiar szkód zaistniałych w wyniku gradobicia. Wskazał, które z uszkodzonych elementów nadwozia kwalifikują się do wymiany, a które do naprawy. W celu ustalenia średniej stawki za rbg, poddał analizie cenniki kilkunastu zakładów blacharsko – mechanicznych, co pozwoliło na uzyskanie wskazanej średniej wysokości roboczogodziny na poziomie 116 zł za prace blacharskie i 121 zł za prace lakiernicze. Na podstawie akt szkody ustalił wariant ubezpieczenia wysokości odszkodowania, który ustalony został jako wariant serwisowy. Wskazał, że części uszkodzone w związku ze szkodą z dnia 5 lipca 2012 roku, nie występują w zamiennikach, a zatem wyliczenie kosztów naprawy za pomocą programu A. możliwe było przy użyciu części oryginalnych, co finalnie dało kwotę 20 324,79 złotych brutto. W ocenie Sądu Okręgowego nie było podstaw, by opinię biegłego i dokonane przez niego ustalenia podważać. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, dowód z opinii biegłego jest prawidłowo przeprowadzony wówczas, gdy opinia zawiera uzasadnienie ostatecznych wniosków, sformułowane w sposób przystępny i zrozumiały dla osób nieposiadających wiadomości specjalnych (wyrok SN z dnia 29 lipca 1999 r., II UKN 80/99, OSNAPiUS 2000, nr 22, poz. 831). Opinia biegłego w przedmiotowej sprawie niewątpliwie spełnia wszystkie powyższe warunki, a jej treść była zgodna z postanowieniem dowodowym sądu i w całej rozciągłości odpowiada na postawione przez Sąd pytania. Uznanie zatem, iż sąd w procedowaniu dopuścił się błędu poprzez niepowołanie dowodu z dodatkowej opinii biegłego jest bezpodstawne, skoro okoliczności, do wykazania których potrzebna była specjalizacyjna wiedza, zostały rzetelnie i prawidłowo przez biegłego wykazane. Wskazać należy, że sąd każdorazowo ocenia dowód z opinii biegłego na podstawie kryteriów zgodności z zasadami logiki, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia skuteczności wyrażonych w niej wniosków, bez wkraczania w sferę wiedzy specjalistycznej (post. SN z dnia 7 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001, nr 4, poz. 64), a zażądanie wydania opinii dodatkowej uzasadnione jest tylko w przypadku, gdy opinia pierwotna sporządzona została nieprawidłowo. W przedmiotowej sprawie taka sytuacja się nie zdarzyła, zatem sąd nie naruszył ani art. 286 k.p.c. ani art. 233 § 1 k.p.c., gdyż wbrew stanowisku skarżącego okoliczności sprawy nie wskazywały na konieczność poddania opinii biegłego dalszej weryfikacji , w szczególności w sytuacji gdy dowód ten miałby być dopuszczony z urzędu mimo reprezentowania stron przez zawodowych pełnomocników.

Apelacja pozwanego zmierzała także do wykazania, że Sąd Rejonowy błędnie przyjął, iż powód nie był zobowiązany do przedstawienia faktury VAT za naprawę samochodu. Według skarżącego przedstawienie takiego właśnie dowodu na wartość przeprowadzonej naprawy było niezbędne przy korzystaniu przez powoda z wariantu naprawy serwisowej. Obowiązek taki wynikał bowiem z § 33 ogólnych warunków umowy ubezpieczenia zawartej przez strony, a niewywiązane się z niego powoduje przyjęcie przez ubezpieczyciela kosztorysowego rozliczenia napraw samochodu. Ów zarzut również okazał się bezzasadny.

Sąd Rejonowy orzekając o odpowiedzialności pozwanego Towarzystwa (...), oparł się na całym zgromadzonym materiale dowodowym. Kluczowe znaczenie w sprawie miała umowa ubezpieczenia AC łącząca strony, z której wynikało, iż wysokość odszkodowania przysługującego ubezpieczającemu, określana będzie za pomocą wariantu serwisowego. Zaznaczyć trzeba, że w zapisie umowy brak było jakiejkolwiek wzmianki o zmianie wariantu naprawienia szkody w przypadku niedostarczenia przez poszkodowanego stosownych faktur. Powód utrzymując prawdziwość istnienia takiej zmiany, powołał się na Ogólne Warunki Ubezpieczenia, a mianowicie na § 33 OWU. Mimo jednak, iż miał taką możliwość, nie przedstawił na poparcie swych twierdzeń przedmiotowego dokumentu ani żadnych innych dowodów. Zgodnie bowiem z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, a niewywiązanie się z tego obowiązku wskazuje, która strona ponosi skutki nieudowodnienia przedstawionych sądowi twierdzeń (wyroki SN: z dnia 26 kwietnia 2007 r., II CSK 22/07, Lex nr 319569, z dnia 7 maja 2004 r., III SK 32/04, Lex nr 440864). W sprawie pozwany nie sprostał temu ciężarowi, zatem to jego obciążają negatywne z tego konsekwencje. W takiej sytuacji nie można zarzucić Sądowi naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. i zaniechania wszechstronnej analizy zebranego materiału dowodowego, skoro dowód z dokumentu w postaci OWU nie znajdował się w aktach przedmiotowej sprawy. Podkreślenia wymaga, że Sąd ocenia wiarygodność i moc poszczególnych dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia faktycznie zebranego materiału. Granice swobodnej oceny dowodów wyznaczają przepisy prawa procesowego, reguły logicznego wnioskowania oraz zasady doświadczenia życiowego, a do naruszenia omawianego przepisu mogłoby zatem dojść tylko wówczas, gdyby skarżący wykazał uchybienie tym podstawowym regułom. Sąd Rejonowy rozstrzygając o roszczeniu powoda dokonał analizy całego materiału dowodowego, a uznając odpowiedzialność pozwanego bazował na treści umowy ubezpieczenia AC, aktach szkody i opinii biegłego sądowego, nie dając wiary gołosłownemu twierdzeniu pozwanego. Ustalenia swe prawidłowo uargumentował, zatem przekonanie strony o innej niż przyjął Sąd wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, nie jest wystarczające do postawienia Sądowi zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c.

Mając na względzie powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Na kwotę 107 złotych składają się koszty zastępstwa procesowego ustalone na podstawie § 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 roku, Nr 490) oraz kwota 17 złotych tytułem opłaty od udzielonego pełnomocnictwa ustalona zgodnie z częścią IV załącznika do ustawy z dnia 16 listopada 2006 roku o opłacie skarbowej (Dz. U. z 2006r., nr 225, poz. 1635 ze zm.).