Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 września 2013 roku.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Krzysztof Gąsior

Sędziowie SO Marta Legeny-Błaszczyk (spr.)

SO Tomasz Ignaczak

Protokolant Dagmara Szczepanik

przy udziale Prokuratora Rejonowego w Bełchatowie del. do Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim U. S.

po rozpoznaniu w dniu 20 września 2013 roku

sprawy C. P.

oskarżonego z art. 226 § 1 kk, art. 222 § 1 kk, art. 224 § 2 kk

z powodu apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim

z dnia 12 czerwca 2013 roku sygn. akt VII K 184/13

na podstawie art.437§1 kpk, art.438 pkt 2 kpk, art.624§1 kpk

zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że z podstawy prawnej zawartego w punkcie 2 rozstrzygnięcia o karze łącznej grzywny eliminuje §2 art.86 kk;

w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

zwalnia oskarżonego od opłaty za drugą instancję i zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt IV Ka 463/13

UZASADNIENIE

C. P. został oskarżony o to, że:

I.  w dniu 22 lutego 2013 roku o godzinie 00.40 w P. przy ulicy (...) przy budynku Dworca PKP znieważył umundurowanych funkcjonariuszy publicznych - S. Miejskich K. Straży Miejskiej w P. w osobach mł insp P. K., strażnika K. Ż. i aplikanta M. O. podczas i w związku z popełnieniem przez nich obowiązków służbowych, w ten sposób, że używał w stosunku do nich słów powszechnie uznanych za obelżywe, tj. o czyn z art. 226 § 1 kk

II.  w dniu 22 lutego 2013 roku o godzinie 00.40 w P. przy ulicy (...) przy budynku Dworca PKP dokonał naruszenie nietykalności cielesnej S. K. Straży Miejskiej w P. w osobie strażnika K. Ż. poprzez uderzenie rękoma w klatkę piersiową wymienionego strażnika podczas i w związku z wykonywanymi czynnościami służbowymi, tj. o czyn z art. 222 § 1 kk

III.  w dniu 22 lutego 2013r. o godzienie 00.40 w P. przy ulicy (...) przy budynku Dworca PKP działając groźbą bezprawną wywierał wpływ na umundurowanych funkcjonariuszy K. Straży Miejskiej w P. w osobach mł insp P. K., strażnika K. Ż. i aplikanta M. O. w celu zmuszenia wymienionych funkcjonariuszy do zaniechania prawnej czynności służbowej, tj. o czyn z art. 224 § 2 kk

Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim wyrokiem z dnia 12 czerwca 2013 roku w sprawie VII K 184/13 uznał oskarżonego C. P. za winnego popełnienia zarzucanych mu w punktach I, II i III aktu oskarżenia czynów, i za to :

- za czyn opisany w pkt I na podstawie art. 226 § 1 kk wymierzył mu karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20.00 (dwudziestu) złotych,

-

za czyn opisany w pkt II na podstawie art. 222 § 1 kk wymierzył mu karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20,00 (dwudziestu) złotych,

-

za czyn opisany w punkcie III na podstawie art. 224 § ł i 2 kk w zw. z art. 58 § 3 kk wymierzył mu karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20,00 (dwudziestu) złotych,

-

na podstawie art. 85 kk, art. 86 § 1 i 2 kk orzekł wobec oskarżonego karę łączną grzywny w wymiarze 80 ( osiemdziesięciu) stawek dziennych po 20,00 (dwadzieścia) złotych każda,

-

zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 90 ( dziewięćdziesiąt ) złotych tytułem zwrotu poniesionych wydatków oraz kwotę 160 (sto sześćdziesiąt) złotych tytułem opłaty.

Wyrok ten zaskarżył w całości Prokurator Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim na niekorzyść oskarżonego C. P..

Apelacja wywiedziona została z podstawy prawnej art. 438 pkt 1 kpk i zarzuciła obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 86 § 2 kk poprzez bezpodstawne powołanie tej normy w podstawie prawnej wymierzenia oskarżonemu kary łącznej grzywny w wymiarze 80 stawek dziennych po 20 (dwadzieścia) złotych każda stawka, podczas gdy wskazany przepis ma zastosowanie wyłącznie w sytuacji, gdy połączeniu podlegają kary grzywny wymierzone w dwóch lub więcej wyrokach a więc gdy dochodzi do orzekania kary łącznej w wyroku łącznym.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie z podstawy prawnej orzeczenia wobec oskarżonego C. P. kary łącznej grzywny przepisu art. 86 § 2 kk i przyjęcie iż podstawę rozstrzygnięcia w tym zakresie stanowi jedynie koniunkcja przepisów art. 85 kk i art. 86 § 1 kk.

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 20.09.2013r. prokurator poparł skargę apelacyjną wniesioną przez Prokuratora Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim przy czym oświadczył, iż wniesiona apelacja jest w istocie apelacją na korzyść oskarżonego a ponadto zmodyfikował jej wniosek poprzez dodanie, iż w pozostałej części wnosi o utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja prokuratura jest zasadna w takim zakresie, że na skutek jej wniesienia powstały podstawy do zmiany zaskarżonego wyroku.

W odniesieniu do wywodów apelacji stwierdzić należy, że rację ma skarżący podnosząc, iż przepis art. 86 § 2 kk znajduje zastosowanie tylko wtedy, kiedy kara łączna grzywny zostaje orzeczona w wyroku łącznym, a tym samym niewłaściwym było powołanie tego przepisu przez sąd pierwszej instancji w rozstrzygnięciu o wymiarze kary łącznej grzywny wobec oskarżonego C. P., gdyż nie mamy tu do czynienia z wyrokiem łącznym lecz z orzeczeniem kary łącznej w tym samym wyroku, w którym orzeczone zostały kary jednostkowe.

Stanowisko to jest zgodne z poglądami wyrażanymi w judykaturze {vide: wyrok Sądu Najwyższego z 09.10.2012 roku, WA 22/12, lex 1226807, wyrok Sądu Najwyższego z 12.12.2012r., II KK 312/12, lex 1231516, uchwała Sądu Najwyższego z 29.10.2012r., I (...) 17-12, OSNKW 2012-12-123, wyrok Sądu Najwyższego z 10.10.201 Ir., II KK 83-11, Prok. i Pr.-wkł. 2012/3/2, wyrok Sądu Najwyższego z 23.09.2008r., lex 622194), według których przepis art. 86 § 2 kk odnosi się wyłącznie do sytuacji wymiaru kary łącznej w formie wyroku łącznego. Trudno bowiem przyjąć, aby sąd orzekając jednocześnie o wymiarze kary za pozostające w zbiegu przestępstwa stosował różne stawki dzienne. Stąd też w tym wypadku nie będzie zachodziła potrzeba ustalenia na nowo wysokości stawki dziennej.

Mając powyższe na uwadze uznać należało, że sąd rejonowy nieprawidłowo powołał w podstawie prawnej wymiaru kary łącznej grzywny, w punkcie 2 zaskarżonego wyroku, przepis § 2 art. 86 kk. W rozpoznawanej sprawie nie mamy bowiem do czynienia z wyrokiem łącznym, lecz wymiarem kary łącznej w tym samym postępowaniu, w którym rozstrzygana jest kwestia odpowiedzialności za pozostające w zbiegu przestępstwa. Uchybienie to nie stanowi jednakże, jak chce tego skarżący obrazy prawa materialnego, gdyż w niniejszej sprawie w/w przepis w ogóle nie jest stosowany, z uwagi na brak konieczności nowego ustalania wysokości stawki dziennej grzywny. Wysokość tej stawki za każdy z popełnionych czynów ustalona została bowiem na tym samym poziomie. Stanowi ono natomiast obrazę przepisów prawa procesowego w postaci art. 413 § 1 pkt 6 kpk i polega na nieprawidłowym wskazaniu zastosowanych przepisów ustawy karnej.

Z powyższych względów orzeczono jak w części dyspozytywnej wyroku.

Sąd odwoławczy zwolnił oskarżonego od wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym uznając, że przemawiają za tym względy słuszności.