Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 maja 2016 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: st. sekr. sądowy Aleksandra Nyga

po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2016 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa: Przedsiębiorstwa Handlowo- (...)

Sp.j. w W.

przeciwko: A. B.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanej A. B. na rzecz powoda Przedsiębiorstwa Handlowo- (...).j. w W. kwotę 18 064,09 zł (osiemnaście tysięcy sześćdziesiąt cztery złote dziewięć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwot:

- 8 749,79 zł (osiem tysięcy siedemset czterdzieści dziewięć złotych siedemdziesiąt dziewięć groszy) z odsetkami ustawowymi od dnia 19 listopada 2014 r. do dnia zapłaty,

- 9 314,30 zł (dziewięć tysięcy trzysta czternaście złote trzydzieści groszy) z odsetkami ustawowymi od dnia 7 listopada 2014 r. do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3 321 zł (trzy tysiące trzysta dwadzieścia jeden złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu,

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 1203/15/3

UZASADNIENIE

Powódka Przedsiębiorstwo Handlowo- (...) s.j. z siedzibą w W. wniosła pozwem z dnia 16 kwietnia 2015 r. do tut. Sądu o zasądzenie nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym od pozwanej A. B. kwoty 18 064, 09 zł wraz z odsetkami od poszczególnych kwot do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania. .

W uzasadnieniu pozwu powódka podniosła, że strony są przedsiębiorcami a roszczenie objęte pozwem powstało w związku z prowadzoną przez strony działalnością gospodarczą, w związku z prowadzeniem której pozwana zleciła powódce wykonanie dwóch usług przewozu ładunku, odnośnie pozwu opiewającego na kwotę 8 749,79 zł oraz na kwotę 9 314,30 zł. W związku z prawidłowym wykonaniem zleconych usług powódka wystawiła faktury VAT i przesłała je pozwanej. Ponieważ termin zapłaty kwot wskazanych w fakturach upłynął bezskutecznie, to powódka wezwała pozwaną do zapłaty, jednak pozwana nie odpowiedziała na wezwania.

Sąd Rejonowy w Tychach nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 20 listopada 2015 r. sygn. akt VI GNc 2212/15/3 nakazał pozwanej A. B., aby zapłaciła powódce kwotę 18 064,09 zł wraz z odsetkami ustawowymi i kosztami postępowania.

W przepisanym terminie pozwana wniosła sprzeciw od w/w nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa w całości, o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania.

W uzasadnieniu sprzeciwu złożonym w sprawie pozwana podniosła również, że biorąc pod uwagę dotychczasowe relacje stron, nie można sądzić, że powódka w wypadku nie wystąpienia na drogę postępowania sądowego nie uzyskałby zaspokojenia swoich roszczeń. Z tych względów pozwana uznała wytoczenie powództwa za działanie w złej wierze przez powoda.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

Przedsiębiorstwo Handlowo- (...) s.j. z siedzibą w W. wykonała dwa zlecenia dwóch usług przewozu (...) A. B..

(Dowód: zlecenie przewozu z dnia 19 września 2014 r. k. 12-13, zlecenie przewozu z dnia 8 września 2014 r. – k. 24-25)

Powódka swe zobowiązanie wykonała w całości, poprawnie i terminowo. Nie zgłoszono zastrzeżeń co do obu przewozów.

(Dowód: CMR – k. 14,22,23 )

Przedsiębiorstwo Handlowo- (...) s.j. z siedzibą w W. w związku z wykonaniem zleconych usług wystawiła faktury VAT i przesłała je pozwanej.

(Dowód : faktura VAT – k. 11, 21).

W związku z bezskutecznym upływem terminu do zapłaty należności wynikających z obu faktur VAT, powódka wezwała pozwaną do zapłaty.

(Dowód: wezwanie do zapłaty – k. 15-20, 26-31)

Oceniając materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, stwierdzić należy, że Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów zgromadzonych w sprawie, gdyż strony nie kwestionowały ich prawdziwości i autentyczności.

Sąd postanowił pominąć dowód z przesłuchanie stron albowiem pomimo prawidłowego wezwania i poczenia, nie stawiła się żadna ze stron.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W rozpoznawanej sprawie nie ulega wątpliwości, iż strony sporu łączyły zawarte umowy przewozu, zgodnie z którymi strona powodowa jako przewoźnik zobowiązała się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do przewożenia za wynagrodzeniem towaru (art. 774 k.c.), przy czym ze względu na fakt, iż miejsce przesyłki znajdowało się w różnych krajach, do zawartych umów miały zastosowanie przepisy Konwencji genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz.U.1962.49.238 zał.) zgodnie z której art. 31 ust 1 powód może wnosić sprawę do sądów umawiających się krajów, określonych przez strony w drodze wspólnego porozumienia, a ponadto do sądów kraju, na którego obszarze pozwany ma stałe miejsce zamieszkania, główną siedzibę lub filię albo agencję, za której pośrednictwem zawarto umowę o przewóz albo znajduje się miejsce przejęcia towaru do przewozu lub miejsce jego dostawy. Pozwana A. B. prowadzi swą działalność gospodarczą w T. w związku z czym wytoczenie powództwa przed Sądem Rejonowym w Tychach należy uznać za zasadne.

Strony procesu nie kwestionowały zasady i wysokości roszczenia. Okolicznościami bezspornymi w sprawie był fakt zawarcia umowy, jej wykonania oraz ustalenia wynagrodzenia. Spór powstał, gdyż za wykonaną usługę nie zostało zapłacone wynagrodzenie.

Za wykonanie umowy przez przewoźnika zostało ustalone wynagrodzenie wskazane w wystawionych fakturach VAT. Tej okoliczności strony także nie kwestionowały uznając roszczenie, jak wskazano powyżej, co do wysokości. Strona pozwana w ramach zawartej umowy zobowiązała się do zapłaty ustalonego wynagrodzenia w zamian za wykonanie przewozu. Przewóz w obu sprawach został prawidłowo wykonany więc powódce należało się wynagrodzenie w wysokości określonej w zawartej między stronami umowie.

Umowa przewozu jest bez wątpienia umową wzajemną, gdyż świadczenie powodów w postaci przewozu rzeczy było odpowiednikiem świadczenia pozwanej w postaci wynagrodzenia (tak art. 487 § 2 k.c.). Kwalifikacji należy dokonać na podstawie analizy zobowiązań przyjętych przez strony stosunku. Umowa jest wzajemna, gdy obie strony zobowiązują się w taki sposób, że świadczenie jednej z nich ma być odpowiednikiem świadczenia drugiej.

Z art. 488 § 1 k.c. wynika, że świadczenia będące przedmiotem zobowiązań z umów wzajemnych (świadczenia wzajemne) powinny być spełnione jednocześnie, chyba że z umowy, z ustawy albo z orzeczenia sądu lub decyzji innego właściwego organu wynika, iż jedna ze stron obowiązana jest do wcześniejszego świadczenia.

Pozwana w niniejszej sprawie nie kwestionowała faktu otrzymania wystawionych przez powódkę faktur. Pomimo tego że pozwana nie podpisała wystawionych faktur, to w związku z faktem ich odebrania musiała mieć świadomość istnienia roszczenia oraz jego wysokości. Nie zgłaszała powódce żadnych zastrzeżeń ani co do istnienia stosunku prawnego, ani wysokości roszczenia. Ponadto pozwana przyznała, że współpraca między stronami układała się w sposób prawidłowy przed datą wniesienia pozwu, stanowi przesłankę do stwierdzenia, że pozwana uznała za uzasadnione wystawienie wskazanych przez powódkę faktur, a w konsekwencji również istnienie stosunku zobowiązaniowego występującego pomiędzy stronami, ponieważ gdyby było inaczej, to w sytuacji, gdy stosunki pomiędzy stronami układają się prawidłowo, to strona otrzymująca wystawione nienależnie faktury VAT, powinna niezwłocznie powiadamiać o tej okoliczności swojego kontrahenta, poprzez zgłoszenie zastrzeżeń do przesłanych faktur, zwrócić je bez księgowania. Takie fakty nie miały miejsca.

Pozwana w sprzeciwie podniosła również, że biorąc pod uwagę dotychczasowe relacje stron, nie można sądzić, że powódka w wypadku nie wystąpienia na drogę postępowania sądowego nie uzyskałby zaspokojenia swoich roszczeń. Z tych względów pozwana uznała wytoczenie powództwa za działanie w złej wierze przez powoda.

W związku z powyższym w ocenie Sądu przedstawione w sprzeciwie twierdzenia pozwanej należy przyjąć za uznanie niewłaściwe roszczenia, gdyż pozwana sama wskazywała, że zaspokoiłaby roszczenia bez konieczności wytoczenia powództwa przez powoda.

Natomiast co do zarzutu, że wytoczenie powództwa przez powoda jest przejawem działania w złej wierze, należy uznać ten zarzut za bezpodstawny, gdyż stosunkowo krótki 1 roczny termin przedawnienia przewidziany w prawie przewozowym obliguje stronę zamierzającą dochodzić swoich należności do szybkiego działania w wypadku braku możliwości wyegzekwowania należnego świadczenia na drodze pozasądowej. W przedmiotowej sprawie powód nie mógł uzyskać zaspokojenia swoich należności przez kilka miesięcy, w związku z czym wytoczenie powództwa w obliczu zbliżającego się terminu przedawnienia roszczenia nie może być uznane za przejaw działania w złej wierze.

Na gruncie niniejszej sprawy termin zapłaty wynagrodzenia określony został w umowach przewozu oraz potwierdzony w treści faktur VAT wystawionych na podstawie zawartej umowy przewozu. W związku z powyższym pozwana powinna dokonać płatności w terminie wskazanym w przedmiotowych umowach, jednak nie wywiązała się z tego obowiązku, nawet pomimo skierowania do niej wezwań do zapłaty przez powódkę.

Zgodnie z art. 476 k.c. dłużnik dopuszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świadczenia w terminie. Natomiast zgodnie z art. 481. § 1 jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W związku z powyższym, Sąd uznał roszczenie powódki dotyczące odsetek za zwłokę za w pełni uzasadnione.

Natomiast nie podlegało sporowi, że strona pozwana w przewidzianym terminie nie dokonała zapłaty należności za oba przewozy.

Mając powyższe rozważania na względzie orzeczono jak w pkt. 1 sentencji wyroku i zasądzono na rzecz powodowej spółki kwoty za oba przewozy wraz z odsetkami ustawowymi na podstawie art. 774 k.c. oraz art. 481 k.c.

Sąd rozstrzygnięcie o kosztach zastępstwa procesowego oparł o przepis art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z § 6 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.). Przepisy te stanowią, że strona przegrywająca proces obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi poniesione przez jego koszty procesu, które okazały się niezbędne dla dochodzenia swoich praw lub celowej obrony. Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Pozwana przegrała proces w całości, dlatego też zobowiązana została do zwrotu powódce poniesione przez nią koszty procesu w kwocie 3 321 złotych, na którą złożyły się: koszty zastępstwa procesowego w kwocie 2400 zł, koszt opłaty sądowej w kwocie 904 zł oraz koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

SSR Jolanta Brzęk