Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 lutego 2016 roku.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

PrzewodniczącySSR Przemysław Chrzanowski

Protokolant Patrycja Wielgus

po rozpoznaniu w dniu 24 lutego 2016 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy E. E.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...)w W.

z udziałem zainteresowanego (...)w W.

o zasiłek chorobowy

w związku z odwołaniem E. E.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)w W.

z dnia (...)roku, znak (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VI U 368/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia (...)roku, znak: (...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)w W. odmówił E. E. prawa do zasiłku chorobowego za okres od 21 maja 2015r. do 23 czerwca 2015r. W uzasadnieniu decyzji podał, iż niezdolność do pracy po przerwie, w okresie od 15 maja 2015r. do 03 czerwca 2015r. była spowodowana tym samym schorzeniem, które spowodowało niezdolność do pracy przed przerwą w okresie od 25 października 2014r. do 14 listopada 2014r. i od 17 listopada 2014r. do 30 kwietnia 2015r. Przerwa pomiędzy tymi niezdolnościami do pracy była krótsza niż 60 dni, a zatem powyższe okresy niezdolności do pracy należy wliczyć w jeden okres zasiłkowy, który został wykorzystany w dniu 20 maja 2015r. Ze względu na inny rodzaj schorzenia, niezdolność do pracy od 28 kwietnia 2015r. do 30 kwietnia 2015r. nie należy wliczać do powyższego okresu zasiłkowego. Mając to na względzie organ rentowy odmówił prawa do zasiłku w związku z przekroczeniem przez ubezpieczoną limitu 182 dni okresu zasiłkowego.

(decyzja z dnia 25 czerwca 2015r. – k. 1 – 2 akt rentowych)

E. E. wniosła odwołanie od powyższej decyzji, wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie jej prawa do zasiłku chorobowego za okres od 21 maja 2015r. do 23 czerwca 2015r.

Uzasadniając swoje stanowisko wskazała, iż ze zwolnień lekarskich nie wynika, aby przyczyną ich wystawienia były tożsame choroby. Okoliczność ta nie może być wywodzona w szczególności na tej podstawie, że zwolnienia zostały wystawione przez lekarza o tej samej specjalności. Odwołująca nie przekazywała do organu rentowego żadnej dokumentacji medycznej, ani nie była przez pracowników ZUS badana. Zwolnienia lekarskie w okresie od 15 maja 2015r. do 23 czerwca 2015r. oraz w okresach od 25 października 2014r. do 14 listopada 2014r. oraz od 17 listopada 2014r. do 20 kwietnia 2015r. wystawiał ten sam specjalista psychiatra. Nie oznacza to jednak, że w tych okresach odwołująca cierpiała na to samo schorzenie.

(odwołanie z dnia 24 lipca 2015 roku – k. 1-3)

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)w W. wniósł o jego oddalenie w całości. W uzasadnieniu swego stanowiska powtórzył argumentację zawartą w uzasadnieniu skarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 5)

Zainteresowany (...)w W. nie zajął stanowiska w sprawie.

(protokół rozprawy z dnia 24 lutego 2016r. – k. 67)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

E. E. była niezdolna do pracy w następujących okresach:

⚫

od 25 października 2014r. do 14 listopada 2014r. – niezdolność spowodowana jednostką chorobową o symbolu F41;

⚫

od 17 listopada 2014r. do 09 grudnia 2014r. – niezdolność spowodowana jednostką chorobową o symbolu F41;

⚫

od 24 grudnia 2014r. do 20 kwietnia 2015r. – niezdolność spowodowana jednostką chorobową o symbolu F41;

⚫

od 28 kwietnia 2015r. do 30 kwietnia 2015r. - niezdolność spowodowana jednostką chorobową o symbolu J00;

⚫

od 15 maja 2015r. do 23 czerwca 2015r. - niezdolność spowodowana jednostką chorobową o symbolu F43.

(okoliczność bezsporna, a nadto decyzja z dnia 25 czerwca 2015r. – k. 1 akt rentowych; zestawienie zaświadczeń – k. 4 akt rentowych; zaświadczenie lekarskie – k. 6 – 7 akt rentowych)

Pełen okres zasiłkowy, wynoszący 182 dni został wykorzystany przez odwołującą z dniem 20 maja 2015r.

(dowód: decyzja z dnia 25 czerwca 2015r. – k. 1 akt rentowych)

Decyzją z dnia (...). organ rentowy odmówił E. E. prawa do zasiłku chorobowego za okres od 21 maja 2015r. do 23 czerwca 2015r.

(dowód: decyzja z dnia 25 czerwca 2015r. – k. 1 akt rentowych)

Biegły sądowy z zakresu psychiatrii po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną, znajdującą się w aktach sprawy stwierdził u odwołującej zaburzenia nerwicowe związane ze stresem i pod postacią somatyczną, tj. zaburzenia lękowe i zaburzenia adaptacyjne. Według klasyfikacji zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania (ICD-10) oba zaburzenia mieszczą się w jednym dziale (od F40 do F48).

Rozpoznania F41 dotyczą tzw. innych zaburzeń lękowych, tj. napady lęku, zaburzenia lękowe uogólnione, zaburzenia depresyjne i lękowe mieszane, nieokreślone zaburzenia lękowe. Natomiast rozpoznanie F43 to reakcja na ciężki stres i zaburzenia adaptacyjne. Biegła wskazała, iż w obu stawianych u uczestniczki rozpoznaniach występują częściowo zbliżone objawy lękowe i depresyjne oraz objawy psychosomatyczne typu kołatanie serca, ból w klatce piersiowej, zawroty głowy, uczucie duszności. W obu zaburzeniach lekiem z wyboru są leki przeciwdepresyjne. Przyczyny rozpoznawanych zaburzeń mogą być odmienne, ale mieszczą się w jednej grupie rozpoznań.

Zdaniem biegłej, niezdolność do pracy odwołującej objęta zwolnieniami lekarskimi w okresach do 20 kwietnia 2015r. oraz od 15 maja 2015r. była spowodowana tą samą chorobą. W okresie od 25 października 2014r. do 20 kwietnia 2015r. rozpoznano u odwołującej zaburzenia lękowe, zaś od 15 maja 2015r. zaburzenia adaptacyjne. Natomiast w okresie od 28 kwietnia 2015r. do 30 kwietnia 2015r. rozpoznano u niej inną chorobę niż zaburzenia z kręgu stanu psychicznego.

(opinia biegłego – k. 36 – 37, 53)

Powyższy stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów z dokumentów, znajdujących się w aktach sprawy oraz aktach organu rentowego.

Dodatkowo Sąd oparł ustalenia stanu faktycznego na rzetelnych i przekonywujących opiniach biegłego sądowego psychiatry B. P.. Sąd ocenił opinie jako jasne, spójne i logiczne. Biegły sądowy przekonywująco i szczegółowo uzasadnił swoje stanowisko zawarte w opiniach, jak również odniósł się do przedłożonej dokumentacji medycznej, a zatem brak jest jakichkolwiek podstaw, by opiniom odmówić mocy dowodowej. Pełnomocnik procesowy odwołującej zgłaszał zastrzeżenia do opinii biegłego, nie zgłaszał jednak wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego, a brak było podstaw do działania przez Sąd z urzędu. Tym bardziej, że opiniom złożonym w przedmiotowej sprawie przez biegłego psychiatrę nie można niczego zarzucić, dlatego oceniając je jako prawidłowe i wiarygodne, Sąd na ich podstawie dokonał ustaleń faktycznych.

Zadaniem Sądu brak było podstaw do dopuszczania dowodu z kolejnych opinii. Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 25 sierpnia 2011r. (I ACa 316/11 LEX nr 1095795) niedopuszczenie dowodu z kolejnej opinii biegłego jest prawidłowe w sytuacji, jeżeli opinia nie odpowiada oczekiwaniom strony i nie zgłasza ona żadnych merytorycznych uwag do opinii. Samo stwierdzenie strony, że się z nią nie zgadza, nie oznacza, że opinia jest wadliwa. Podobnej treści jest również teza 2 wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 25 czerwca 2009r. (V ACa 139/09 LEX nr 551993) zgodnie z którą, o ewentualnym dopuszczeniu dowodu z opinii innego biegłego tej samej specjalności nie może decydować wyłącznie wniosek strony, lecz zawarte w tym wniosku konkretne uwagi i argumenty podważające miarodajność dotychczasowej opinii lub co najmniej miarodajność tę poddające w wątpliwość. W przeciwnym wypadku wniosek taki musi być uznany za zmierzający wyłącznie do nieuzasadnionej zwłoki w postępowaniu, co winno skutkować jego pominięciem.

Dodatkowo Sąd miał na uwadze fakt braku stawiennictwa odwołującej na wyznaczonych badaniach i wniosek pełnomocnika o wydanie opinii na podstawie akt sprawy (k. 25).

Zgromadzone w niniejszej sprawie dowody z dokumentów Sąd ocenił jako w pełni wiarygodne. Na żadnym etapie rozpoznawania sprawy strony postępowania nie zakwestionowały jakiegokolwiek dowodu, nie podniosły jego nieautentyczności lub niezgodności ze stanem rzeczywistym. Były one zatem nie tylko spójne wewnętrznie, ale i korespondowały ze sobą, tworząc logiczną całość, dlatego też stanowiły podstawę ustalonego przez Sąd stanu faktycznego w niniejszej sprawie.

Strony nie wnosiły o uzupełnienie materiału dowodowego.

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie ubezpieczona E. E. wniosła odwołanie od decyzji ZUS odmawiającej jej przyznania prawa do zasiłku chorobowego za okres od 21 maja 2015r. do 23 czerwca 2015r. Podstawą dla wydania skarżonej decyzji było ustalenie przez organ rentowy, iż odwołująca z dniem 20 maja 2015r. wyczerpała przysługujący jej okres zasiłkowy w wysokości 182 dni. W związku z powyższym kluczowym dla prawidłowego rozstrzygnięcia w tej sprawie będzie ustalenie i rozważenie, czy faktycznie okres zasiłkowy został przez odwołującą wyczerpany zgodnie ze stanowiskiem ZUS.

Zgodnie z treścią art. 8 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jednolity - Dz. U. z 2014 roku, poz. 159, dalej jako: ustawa o świadczeniach) zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży – nie dłużej niż przez 270 dni. Z kolei regulacja zawarta w art. 9 ust. 1 przywołanej ustawy o świadczeniach stanowi, że do okresu zasiłkowego wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy. Ust.2 wspomnianego artykułu mówi zaś, iż do jednego okresu zasiłkowego dolicza się także okresy poprzedniej niezdolności do pracy, pod warunkiem, że przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni, a okresy te spowodowane były tą samą chorobą. Z literalnego brzmienia cyt. art. 9 wynika, że do okresu zasiłkowego w ilości 182 dni wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy. Przy czym wykładnia językowa prowadzi do wniosku, że doliczaniu podlegają okresy niezdolności do pracy w znaczeniu medycznym.

Z ustalonego w niniejszej sprawie stanu faktycznego wynika, iż okres zasiłkowy wynoszący 182 dni został przez odwołującą wyczerpany z dniem 20 maja 2015r., w trakcie przebywania na zwolnieniu lekarskim. Oznacza to, iż w przypadku, gdyby niezdolność w okresie od 15 maja 2015r. do 23 czerwca 2015r. powstała w wyniku tej samej choroby, co wcześniejsza niezdolność, wówczas należałoby odmówić odwołującej prawa do zasiłku, ze względu na sumowanie się okresów niezdolności, gdyż przerwa między nimi nie przekroczyła 60 dni (pomiędzy dniem 20 kwietnia 2015r. a 15 maja 2015r.).

W celu ustalenia czy odwołująca w spornych okresach była niezdolna do pracy ze względu na tożsamą jednostkę chorobową, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu psychiatrii, który wskazał, iż rozpoznał u odwołującej zaburzenia nerwicowe związane ze stresem i pod postacią somatyczną, tj. zaburzenia lękowe i zaburzenia adaptacyjne. Według klasyfikacji zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania (ICD-10) oba zaburzenia mieszczą się w jednym dziale (od F40 do F48). Biegła wskazała, iż w obu stawianych u uczestniczki rozpoznaniach występują częściowo zbliżone objawy lękowe i depresyjne oraz objawy psychosomatyczne, tj. kołatanie serca, ból w klatce piersiowej, zawroty głowy, uczucie duszności. Wskazał ponadto, iż przyczyny rozpoznawanych zaburzeń mogą być odmienne, ale mieszczą się w jednej grupie rozpoznań. Wobec czego niezdolność do pracy odwołującej objęta zwolnieniami lekarskimi w okresach do 20 kwietnia 2015r. oraz od 15 maja 2015r. była spowodowana tą samą chorobą. W okresie od 25 października 2014r. do 20 kwietnia 2015r. rozpoznano u odwołującego zaburzenia lękowe, zaś od 15 maja 2015r. zaburzenia adaptacyjne. Jedynie w okresie od 28 kwietnia 2015r. do 30 kwietnia 2015r. rozpoznano u niej inną chorobę niż zaburzenia z kręgu stanu psychicznego.

Reasumując podkreślić należy, że niezdolność do pracy odwołującej objęta zwolnieniami lekarskimi w okresach do 20 kwietnia 2015r. oraz od 15 maja 2015r. była spowodowana tą samą chorobą.

Zdaniem Sądu, brak jest podstaw do zanegowania powyżej przedstawionego stanowiska biegłego. Sąd uznał, iż wydane w sprawie opinie, które zostały oparte na dokumentacji medycznej, są rzetelne i zasługują na przymiot wiarygodności. Zostały bowiem sporządzone w sprawie w sposób obiektywny, rzetelny i pełny, a ich wydanie zostało poprzedzone wnikliwym zapoznaniem się z dokumentacją medyczną. Zdaniem Sądu opinie wydane przez biegłego są pełne, uwzględniające wszystkie istniejące u E. E. schorzenia oraz stopień ich nasilenia.

Biegli sądowi, obowiązani są orzekać zgodnie z wiedzą medyczną, posiadanymi kwalifikacjami i obowiązującymi przepisami.

Dlatego zdaniem Sądu, sporządzonej przez biegłego opinii, nie można odmówić rzetelności i fachowości co do medycznej oceny stanu zdrowia ubezpieczonej, w odniesieniu do obowiązujących przepisów.

Podkreślić należy, że Sąd nie dysponuje wiadomościami specjalnymi, które posiadają biegli. Zgodnie zaś z utrwalonym w tej mierze poglądem Sądu Najwyższego - opinie biegłych lekarzy mogą być oceniane przez Sąd wyłącznie przez pryzmat ich zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego oraz wiedzy powszechnej, wystarczające dla uznania bądź nie uznania opinii biegłego za przekonywającą (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2005 r., II CK 572/04, Lex nr 151656). Wobec czego Sąd podzielił dokonane w ww. opiniach ustalenia i przyjął je za podstawę swojego orzeczenia.

Jednocześnie Sąd wskazuje, iż bez znaczenia pozostaje okoliczność, iż w okresie od 28 kwietnia 2015r. do 30 kwietnia 2015r. u odwołującej rozpoznano inną chorobę niż zaburzenia z kręgu stanu psychicznego, a zatem okresu tego nie wlicza się do spornego okresu zasiłkowego. Nie zmienia to bowiem faktu, iż przerwa, pomiędzy niezdolnością do pracy, trwającą do dnia 20 kwietnia 2015r., a niezdolnością do pracy od dnia 15 maja 2015r., była krótsza niż 60 dni.

Mając na uwadze przedstawione rozważania Sąd stwierdził, iż wydana przez organ rentowy decyzja z dnia 25 czerwca 2015r. była prawidłowa, zostały bowiem spełnione przesłanki wskazane w art. 8 i 9 ustawy o świadczeniach, uzasadniające odmowę przyznania prawa do zasiłku chorobowego odwołującej w okresie wskazanym w skarżonej decyzji, tj. w okresie od 21 maja 2015r. do 23 czerwca 2015r. Tym samym, Sąd na mocy przepisu art. 477 ¹⁴ k.p.c. oddalił odwołanie E. E..

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji.