Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 czerwca 2013 roku

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

przy udziale Jolanty Siwik – Ważny Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 28 czerwca 2013 roku

sprawy P. W.

oskarżonego z art. 286 § 1 k.k., 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu

z dnia 20 marca 2013 roku, sygnatura akt III K 544/11

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. L. z Kancelarii Adwokackiej w W. 516, 60 złotych tytułem kosztów nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym, zaliczając wydatki związane z tym postępowaniem na rachunek Skarbu Państwa.

Sygnatura akt IV ka 381/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 20 marca 2013r. Sąd Rejonowy w Wałbrzychu, w sprawie o sygn. akt III K 544/11:

I.  uznał P. W.i G. N.za winnych tego, że w dniu 19 czerwca 2008 roku w W., woj. (...)działając wspólnie i w porozumieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po uprzednim przedłożeniu przez G. N., dostarczonego mu wcześniej przez P. W.podrobionego i stwierdzającego nieprawdę zaświadczenia o zatrudnieniu i osiąganych dochodach w firmie (...) Sp. z o.o.z/s w K., mającego istotne znaczenie dla zawarcia umowy i uzyskania kredytu, wprowadzili w błąd pracownika uprawnionego do zwarcia w imieniu (...) Bank S.A.Oddział w W.(obecnie (...) Bank (...) S.A.), co do faktu zatrudnienia i uzyskiwanych zarobków przez G. N.oraz co do zamiaru i możliwości spłaty kredytu doprowadzając do zawarcia umowy o kredyt gotówkowy w kwocie 19922 złotych, czym doprowadzili (...) Bank S.A.obecnie (...) Bank (...) S.A.z /s w W.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 19.922 złotych, przy czym P. W.zarzucanego mu czynu dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 23.04.2003 r. sygn. akt III K 177/03 za czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od dnia 1.03.2003 r. do dnia 23.04.2003 r. o od dnia 25.06.2003 r. do dnia 3.01.2004 r,

to jest występku z art. 286 § 1 kk i art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk wobec oskarżonego G. N.oraz występku z art. 286 § 1 kk i art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk wobec oskarżonego P. W.i za czyn ten na podstawie art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk wymierzył oskarżonemu G. N.karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. za rt. 64 § 1 kk wymierzył oskarżonemu P. W.karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk zawiesił warunkowo wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego G. N.kary pozbawienia wolności tytułem próby na okres lat 3 (trzech),

III.  na podstawie art. 72 § 2 kk zobowiązał oskarżonego G. N.do naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na rzecz (...) Bank (...) S.A.kwoty 1 800 zł w terminie roku od dnia uprawomocnienia się wyroku,

IV.  zasadził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. L.z Kancelarii Adwokackiej w W.kwotę 516,60 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu P. W.z urzędu,

V.  zwolnił oskarżonych od wydatków poniesionych przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania zaliczając je na rachunek tegoż Skarbu Państwa i nie wymierzył im opłaty.

Z rozstrzygnięciem tym nie pogodził się P. W., który za pośrednictwem swego obrońcy zaskarżył wyrok w całości na swoją korzyść, zarzucając na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k.:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść wyroku, polegający na przyjęciu, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanych mu czynów w formie współsprawstwa, mimo iż nie był on nigdy stroną jakiejkolwiek umowy kredytu i nie odniósł żadnych korzyści z procederu, jakim zajmował się G. N., a współoskarżony N.pomawiając P. W.zmierzał do umniejszenia swojej winy w zakresie zarzucanego mu czynu, do którego się przyznał.

Podnosząc ten zarzut obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego do stawianego mu zarzutu.

Sąd odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja jest nietrafna.

Wbrew twierdzeniom obrońcy, sąd orzekający prawidłowo ocenił wszystkie zgromadzone w toku postępowania dowodowego dowody i wyprowadził na tej podstawie jedynie słuszny wniosek, iż P. W.działał wspólnie i w porozumieniu z G. N..

W żadnym razie nie można zgodzić się z apelującym, iż w sprawie brak dowodów na udział P. W.w zarzucanym czynie, a pomówienia współoskarżonego na wiarę nie zasługują.

O trafności stanowiska sądu I instancji przekonuje nie tylko przedstawiona w uzasadnieniu ocena wyjaśnień G. N., które także w ocenie sądu ad quem są logiczne i przekonywujące (czego nie można powiedzieć o wewnętrznie sprzecznych i irracjonalnych wyjaśnieniach samego P. W.), ale i dowody w postaci kopii prawomocnego wyroku skazującego P. W.(wraz z uzasadnieniem) wydanego przez Sąd Okręgowy w Świdnicy 14.10.2011r. (sygn. akt III K 187/10), którym skazano tego oskarżonego za takie same działania 19.06.2008r. (czyli tego samego dnia) wspólnie właśnie z G. N., tyczące posłużenia się stwierdzającymi nieprawdę dokumentami – zaświadczeniami o zatrudnieniu i wysokości zarobków tego ostatniego właśnie w firmie (...), które dostarczył nie kto inny jak P. W., co sąd okręgowy wprost stwierdził w swym rozstrzygnięciu.

Zatem przedstawione przez samego P. W.prawomocne, skazującego go orzeczenie, stanowi dodatkowy dowód tego, iż nie polegają na prawdzie jego wyjaśnienia, iż nigdy nie miał do czynienia z dokumentami tej treści a jego „rola” ograniczyła się do wskazania G. W.placówek banków, w których może uzyskać kredyt.

Przyjęcie za wiarygodne słów P. W., w których usiłował wytłumaczyć posiadanie karty kredytowej „dodanej” do kredytu w D.Banku, który uzyskał G. N., stanowiłoby naruszenie podstawowych zasad logicznego rozumowania.

Chybiony jest także argument, że skoro G. N.spłaca ten kredyt nie można przyjąć, iż w chwili zawarcia umowy, oskarżony miał zamiar doprowadzić bank do niekorzystnego rozporządzenia mieniem.

Jak wynika bowiem z ustaleń sądu meriti, G. N.rozpoczął spłatę kredytu w połowie 2009r., kiedy to znaczna część jego dochodów została zajęta przez komornika, który egzekwował spłatę innego kredytu, uzyskanego na jego nazwisko na podstawie dokumentów dostarczonych mu przez P. W.. Zatem to obawa przed kolejnym zajęciem dochodów, skłoniła G. N.do dokonywania symbolicznych wpłat. Nie jest to w żadnym razie okoliczność świadcząca o braku znamienia przestępstwa z art. 286§1 k.k.

Nie polega na prawdzie także zarzut, iż sąd rejonowy błędnie ustalił, iż to P. W.osiągnął korzyść majątkową.

Jak wynika bowiem z wiarygodnych wyjaśnień G. N., pieniądze z kredytu w kwocie gotówkowego w kwocie 19922 zł przekazał on na ręce właśnie P. W., a ten wypłacił mu 1800 złotych jako „zapłatę” za złożenie wniosku i podjęcie kredytu.

Podnoszone przez P. W.w toku rozprawy odwoławczej kwestie związane z zaniechaniem przesłuchania przedstawicieli firmy (...), w tym jej prezesa, nie mają nawet najmniejszego znaczenia dla prawidłowości ustaleń w niniejszej sprawie. Wszak G. N.nigdy nie był zatrudniony w tej firmie, a okoliczność ta została ponad wszelką wątpliwość wyjaśniona. Po wtóre, co wynika także z dokumentów dostarczonych przez samego oskarżonego, to on dostarczył je G. N..

Nieprawdziwie przy tym twierdził P. W., iż w sprawie III K 187/10 ustalił Sąd Okręgowy w Świdnicy, że prezes firmy (...)potwierdzał zatrudnienie G. N.. Wprost tenże sąd stwierdził bowiem, że z bankiem (...)kontaktowała się telefonicznie „osoba podająca się za R. D.” (str. 3 uzasadnienia), lecz uprzednio pracownik banku, weryfikując dane nie mógł się skontaktować z właścicielem firmy, a sama firma nie była zgłoszona w rejestrze właściwego urzędu miasta.

Z tych też względów próba podważenia trafności oceny wyjaśnień G. N., jak też ustaleń faktycznych, które legły u podstaw stwierdzenia sprawstwa i winy P. W., jest nieskuteczna i nie może podważyć ani samych ustaleń, ani tym bardziej uznania, że P. W.działał wspólnie i w porozumieniu z G. N.. To jego dane i chęć dodatkowego zarobku „wykorzystał” dla osiągnięcia przez siebie korzyść finansowej poprzez doprowadzenie banku (...) S.A.oddział w W.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem – gotówką w kwocie 19922 złotych.

Oceniając sposób działania oskarżonych, motywację P. W., jego uprzednią karalność za przestępstwa podobne, co skutkowało przyjęciem iż działał w warunkach powrotu do przestępstwa, uznać należy, że wymierzona mu kara 10 miesięcy pozbawienia wolności jest karą nader łagodną.

Ponieważ oskarżony P. W.korzystał z pomocy obrońcy z urzędu, Sąd odwoławczy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy kwotę należną z uwagi na brzmienia §14 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej dzielonej z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).

Z uwagi na wynik postępowania odwoławczego, sytuację materialną i majątkową P. W.sąd odwoławczy zwolnił go od obowiązku poniesienia tych kosztów, a wydatkami obciążył Skarb Państwa.