Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 lipca 2013 roku.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

przy udziale Barbary Chodorowskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 2 lipca 2013 roku

sprawy 1. S. K. oskarżonego z art. 280 § 1 k.k. i art. 245 k.k.;

2. K. U. oskarżonego z art. 291 § 1 k.k

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i obrońcę oskarżonego S. K.

od wyroku Sądu Rejonowego w Kłodzku

z dnia 12 marca 2013 roku, sygnatura akt II K 331/12

I. zmienia zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego S. K. w ten sposób, że uchyla rozstrzygnięcie zawarte w punkcie V jego części dyspozytywnej wydane na podstawie art. 69§1 i 2 kk i art. 70§2 kk o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności oraz związane z nim orzeczenie zawarte w punkcie VI wydane na podstawie art. 73§2 kk o oddaniu pod dozór kuratora sądowego;

II. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III. zwalnia oskarżonego S. K. od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym, zaliczając wydatki za to postępowanie na rachunek Skarbu Państwa;

IV. wydatki związane z apelacją prokuratora a dotyczące oskarżonego K. U. zalicza na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt IV Ka 406/13

UZASADNIENIE

Prokurator Rejonowy w Kłodzku oskarżył:

1)  S. K. o to, że:

I.  w dniu 02 kwietnia 2012r. w N., woj. (...), dokonał rozboju na osobie K. D. w ten sposób, że wypowiadał wobec niego groźby natychmiastowego użycia przemocy w postaci ugodzenia nożem i zażądał od niego wydania telefonu komórkowego marki N. (...) o wartości 349 zł, który po przekazaniu przez pokrzywdzonego zabrał w celu przywłaszczenia, czym działał na szkodę wymienionego pokrzywdzonego,

to jest o czyn z art. 280 § 1 k.k.

II.  w dniu 02 kwietnia 2012r. w N., woj. (...), w celu wywarcia na świadków K. D. i D. O., wypowiadał wobec nich groźby pozbawienia życia jeżeli powiadomią organa ścigania o popełnionych na szkodę K. D. przestępstwie rozboju, przy czym groźby te wzbudziły u wymienionych uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione,

to jest o czyn z art. 245 k.k.

2)  K. U. o to, że:

III.  w dniu 02 kwietnia 2012r. w N., woj. (...), udzielił pomocy S. K. w sprzedaży telefonu komórkowego marki N. (...) o wartości około 349zł, stanowiącego własność K. D. wiedząc, iż pochodzi on z dokonanego rozboju na szkodę w/w,

to jest o czyn z art. 291 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 12 marca 2013r. Sąd Rejonowy w Kłodzku uznał oskarżonego S. K. za winnego tego, że:

I.  w dniu 2 kwietnia 2012 roku w N., używając groźby natychmiastowego użycia przemocy poprzez ugodzenie nożem wobec K. D. zabrał mu w celu przywłaszczenia telefon komórkowy marki N. (...) o wartości 349 zł, co stanowiło wypadek mniejszej wagi, to jest popełnienia przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 283 k.k. i za to na podstawie art. 283 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny określając wysokość stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

II.  w dniu 2 kwietnia 2012 roku w N., w celu wywarcia wpływu na świadków K. D. i D. O., wypowiadał wobec nich groźby pobicia jeżeli powiadomią organa ścigania o popełnionym na szkodę K. D. przestępstwie rozboju, przy czym groźby te wzbudziły u wymienionych uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, to jest popełnienia przestępstwa z art. 245 k.k. i za to na podstawie art. 245 k.k. wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzono oskarżonemu karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 2 k.k. warunkowo zawiesił na okres próby lat 5 (pięciu).

Tymże wyrokiem na podstawie art. 73 § 2 k.k. oddano oskarżonego pod dozór kuratora sądowego.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczono oskarżonemu na poczet orzeczonej w punkcie I wyroku kary grzywny okres jego zatrzymania od dnia 4 kwietnia 2012 roku do dnia 5 kwietnia 2012 roku.

Oskarżonego K. U. uznano za winnego czynu wyżej opisanego, przy czym przyjęto, że stanowi on wypadek mniejszej wagi, to jest przestępstwa z art. 291 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 291 § 2 k.k. wymierzono mu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności.

Orzeczono ponadto o kosztach procesu.

Wyrok powyższy zaskarżony został w całości na niekorzyść oskarżonych apelacją prokuratora, który wyrokowi temu zarzucił:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, a mający istotny wpływ na jego treść, polegający na niesłusznym przyjęciu, że wobec oskarżonych S. K. oraz K. U. zachodzą przesłanki przemawiające za uznaniem, iż zarzucone oskarżonym S. K. i K. U. czyny z art. 280 § 1 k.k. i art. 291 § 1 k.k. stanowią wypadki mniejszej wagi, co z kolei skutkowało błędnym zastosowaniem wobec nich instytucji warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonych kar pozbawienia wolności, podczas gdy okoliczności popełnionych przez nich przestępstw, uprzednia karalność oraz fakt, iż zarzuconych im czynów dopuścili się w okresie próby, motywy i pobudki jakimi się kierowali, społeczna szkodliwość popełnionych przez nich czynów oraz postawa oskarżonego S. K. bezpośrednio po popełnieniu przestępstwa, skutkować winny przyjęciem, iż wobec oskarżonych brak jest jakichkolwiek przesłanek i podstaw do przyjęcia, iż zarzucone im czyny stanowią wypadki mniejszej wagi.

Apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Wyrok zaskarżył również obrońca oskarżonego S. K., który powołując się na przepisy art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt. 1 i 4 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił rażącą niewspółmierność i surowość orzeczonych wobec oskarżonego kar: dziesięciu miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny wysokości pięćdziesięciu stawek dziennych z ustaleniem wysokości jednej stawki na kwotę dziesięciu złotych za pierwszy z czynów oraz sześciu miesięcy pozbawienia wolności za drugi z przypisanych oskarżonemu czynów a w efekcie kary łącznej jednego roku pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący lat 5, w stosunku do celów jakie karta ta winna spełniać w zakresie prewencji szczególnej, a przede wszystkim do stopnia winy oskarżonego oraz innych okoliczności podmiotowych, a w szczególności zaś, wymierzenie kary z pominięciem szczególnych dyrektyw wymiaru kary – wychowawczego oddziaływania kary orzeczonej w stosunku do sprawcy młodocianego jak też nierozważenie przez Sąd możliwości skorzystania z instytucji określonej w art. 58 § 3 k.k. dającego możliwość orzeczenia wobec oskarżonego jako kar alternatywnych Katy ograniczenia wolności lub kary grzywny a w konsekwencji wymierzenia oskarżonemu surowej kary mimo, dokonania przez Sąd ustaleń w pełni uzasadniających zastosowanie powyższych regulacji,

i wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i przy zastosowaniu szczególnych dyrektyw wymiaru kary wymierzył oskarżonemu karę ograniczenia wolności lub karę grzywny.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Jedynie apelacja prokuratora okazała się zasadną w części kwestionującej zastosowanie warunkowego zawieszenia kary wobec oskarżonego S. K..

Apelacja ta nie zasługiwała natomiast na uwzględnienie w zakresie przyjęcia w zaskarżonym wyroku wypadku mniejszej wagi co do czynów art. 280 § 1 i art. 291 § 1 k.k.

Sąd odwoławczy podziela pogląd Sądu I instancji o możliwości zakwalifikowania przypisanych oskarżonym występków z art. 280 § 1 k.k. i art. 291 § 1 k.k., jako wypadków mniejszej wagi, ponieważ sąd ten wykazał zaistnienie łagodzących elementów przedmiotowych (niska wartość przedmiotu czynu, niewielka korzyść majątkowa jaką sprawcy odnieśli oraz niewielkie natężenie środków rozbójniczych jakimi posłużył się S. K. a także przeproszenie pokrzywdzonego) które w tej sprawie pozwalają na ocenę czynów przestępczych przypisanych oskarżonym jako wypadek mniejszej wagi.

Oskarżeni zrealizowali wszystkie znamiona ustawowe czynów ale z uwagi na elementy wyżej wskazane, zasługiwali na bardziej łagodne potraktowanie.

Oczywistym jest, że oceniając te czyny należy uwzględnić wszystkie okoliczności stanu faktycznego sprawy, w tym to, że S. K. popełnił przestępstwo rozboju, a więc jedno z „najcięższych” przestępstw przeciwko mieniu.

Odnosząc się do apelacji obrońcy tego oskarżonego, sąd odwoławczy zauważa że jakkolwiek przepis art. 58 § 3 k.k. dawał możliwość wyboru rodzaju kary i orzeczenia zamiast kary pozbawienia wolności grzywnę albo ograniczenie wolności, to jednak § 1 art. 58 k.k. nie ustanawia wiążącej dyrektywy wyboru najłagodniejszego środka spośród możliwych do orzeczenia kar czy środków karnych o charakterze wolnościowym.

Sąd Rejonowy wymierzając karę pozbawienia wolności miał na uwadze zasady i kryteria wymiaru kary określone w art. 53 k.k. i doszedł do wniosku, że ze względu głównie na stopień zawinienia oskarżonych oceniany jako znaczny, uzasadnione i celowe jest wymierzenie takiego rodzaju kary a tym samym nie wchodzi w rachubę orzeczenie kar łagodniejszego rodzaju.

Sąd Okręgowy stanowisko to w pełni akceptuje uznając, że dolegliwość wymierzonej kary nie przekroczy stopnia przypisanej sprawcom winy i będzie właściwą represją oraz przestrogą na przyszłość. Okoliczności wpływające na ocenę stopnia winy sprzeciwiają się jednocześnie aby potraktować oskarżonych łagodniej poprzez orzeczenie kar nieizolacyjnych.

Oskarżony S. K. jest sprawcą młodocianym, ale zdemoralizowanym i w przeszłości karanym. W czerwcu 2010r. został on skazany za przestępstwo podobne na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Przedmiotowego czynu dopuścił się zatem w okresie próby, przekonując o niecelowości orzekania takiej kary wobec niego i okazując rażące lekceważenie obowiązującego prawa.

Skoro zatem kara z zastosowaniem art. 69 § 1 k.k. nie wystarczyła aby osiągnąć jej cele względem sprawcy i powrócił on na drogę przestępstwa, popełniając rozbój – to brak jest obecnie pozytywnej prognozy względem niego i brak tym samym podstaw do zawieszenia wykonania kary.

Z tego względu wyrok podlegał zmianie, przez uchylenie rozstrzygnięcia z art. 69 § 1 k.k. i z art. 73 § 2 k.k.

W pozostałym zakresie wyrok jako trafny utrzymano w mocy.