Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 maja 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Krzyków we Wrocławiu w Wydziale V Karnym w składzie:

Przewodniczący:SSR Katarzyna Szafrańska

Protokolant:Kamila Sobieraj

Przy udziale oskarżyciela publicznego J. Z..

po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2016 r.

sprawy

M. B.

syna E. i T. z domu K.

urodzonego (...) w miejscowości T.

obwinionego o to, że:

I.  w dniu 25.08.2015r. około godziny 10:50 na 156 kilometrze autostrady (...) (parking przy punkcie odbioru opłat w K.) nie okazał na żądanie kontrolującego wykresówek za okres od dnia 30.07.2015r. do dnia 24.08.2015r., a także wydruków z tachografu lub karty kierowcy zawierających dane o aktywności kierowcy w tym okresie oraz wymaganych zgodnie z art. 87 ustawy o transporcie drogowym zaświadczeń o aktywności kierowcy, o których mowa w art. 31 ustawy o czasie pracy kierowców, za ten okres

tj. o czyn z art. 92 ust. 1 i 2 ustawy o transporcie drogowym w zw. z lp. 1 załącznika nr 1 do ustawy o transporcie drogowym

II.  w tym samym miejscu i czasie okazał na żądanie kontrolującego inspektora wykresówkę z dnia 25.08.2015r., która nie zawierała wymaganego wpisu - numeru rejestracyjny pojazdu

tj. o czyn z art. 92 ust 1 i 2 ustawy o transporcie drogowym w zw. z lp. 13.15.2 załącznika nr 1 do ustawy o transporcie drogowym

I.  uniewinnia obwinionego M. B. od popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku;

II.  uznaje obwinionego M. B. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku, tj. wykroczenia z art. 92 ust. 1 i 2 ustawy o transporcie drogowym i za to przy zastosowaniu art. 39 § 1 kpw wymierza mu karę nagany;

III.  na podstawie art. 630 kpk w zw. z art. 119 kpw w części w jakiej obwiniony został uniewinniony od popełnienia zarzucanego mu czynu kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa;

IV.  na podstawie art.118 § 1 kpw i art. 617 kpk w zw. z art. 119 kpw w części w jakiej obwiniony został ukarany zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 100 (sto) złotych.

Sygn. akt V W 2424/15

UZASADNIENIE

W oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25 sierpnia 2015 r. M. B., kierując samochodem ciężarowym marki M. o nr rej. (...), o dopuszczalnej masie całkowitej 9500 kg, poruszał się autostradą (...).

Około godziny 10:50 został zatrzymany na 156 kilometrze autostrady (parking przy punkcie poboru opłat - K.) do kontroli drogowej przez Inspekcję Transportu Drogowego.

W trakcie kontroli M. B. nie posiadał wykresówek za okres od dnia 30.07.2015 r. do 24.08.2015 r., a także wydruków z tachografu lub karty kierowcy zawierających dane o aktywności kierowcy w tym okresie.

Nie posiadał także, wymaganych zgodnie z art. 87 ustawy o transporcie drogowym zaświadczenia o aktywności kierowcy, o których mowa w art. 31 ustawy o czasie pracy kierowcy za w/w okres.

M. B. okazał natomiast kontrolującemu wykresówkę z dnia 25.08.2015 r., która nie zawierała wymaganego wpisu o numerze rejestracyjnym pojazdu. Okazał także wypis nr 6 z zaświadczenia na krajowe przewozy drogowe na potrzeby własne.

W trakcie kontroli w pojeździe znajdowali się także pasażerowie M. S. i L. Z., nie było ładunku.

Dowód: wyjaśnienia obwinionego k. 40/v;

zeznania D. R. k. 64/v-65;

zeznania M. R. k. 65;

zeznania A. C. k. 82/v-83;

zeznania M. S. k. 51/v;

zeznania L. Z. k. 51/v-52;

notatka urzędowa k. 5-7;

protokół kontroli drogowej wraz z załącznikami k. 22-32;

Samochód, którym poruszał się M. B., należał do jego kuzyna D. R., prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w T., wykonującego usługi między innymi na rzecz T..

Obwiniony nie był zatrudniony w przedsiębiorstwie, a w dniu kontroli D. R. użyczył mu pojazd w ramach stosunków rodzinnych w celach prywatnych.

Dowód: wyjaśnienia obwinionego k. 40/v;

zeznania D. R. k. 64/v-65;

zeznania M. R. k. 65;

zeznania M. S. k. 51/v;

zeznania L. Z. k. 51/v-52;

notatka urzędowa k. 5;

protokół kontroli drogowej wraz z załącznikami k. 22-32;

Obwiniony jest zawodowym kierowcą wojskowym i posiada uprawnienia kategorii B, C, i CE.

Dowód: wyjaśnienia obwinionego k. 40/v;

Obwiniony M. B. urodził się (...) Jest zatrudniony w Jednostce Wojskowej nr (...) w II Kompanii Regulacji (...) jako kierowca. Osiąga z tego tytułu dochód w wysokości 2400 zł brutto miesięcznie. Jest żonaty, ma jedno dziecko w wieku 2 lat.

Nie był uprzednio karany. Nie leczył się psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo.

Dowód: dane osobopoznawcze k. 3, 40/v

Obwiniony zarówno w toku czynności wyjaśniających, jak i w toku postępowania sądowego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, iż przejazd wykonywał całkowicie na potrzeby prywatne. Kuzyn D. R. miał mu wcześniej wskazać miejsce, z którego mógł wziąć drzewka owocowe na opał w zamian na zasypanie dziur po korzeniach. M. B. wyjaśnił, że kuzyn użyczał mu auto na różne prywatne potrzeby, a wykonując tego rodzaju przejazdy nie był zobowiązany do posiadania tachografu. Użył go, aby udokumentować kuzynowi przejechaną odległość, a wpisał na tachografie „praca”, bo tak wypisane były inne tachografy. Oświadczył, że nie jest zatrudniony w firmie (...), a jedynie czasem mu pomaga w ramach rodzinnej przysługi (k. 40/v).

Zarzucił, że był przesłuchiwany 8 godzin i choć nie zgadzał się ze stawianymi mu zarzutami, ale podpisał mandat, pomimo tego, że nawet nie zauważył, że był wystawiony na nie jego nazwisko.

Sąd zważył co następuje:

W oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w ocenie Sądy, nie można przypisać obwinionemu sprawstwa czynu zarzucanego mu w punkcie I wniosku o ukaranie, natomiast należy uznać, iż swoim zachowaniem wypełnił on znamiona czynu opisanego w punkcie II wniosku stanowiącego wykroczenie z art. 92 ust. 1 i 2 ustawy o transporcie drogowym.

Odnośnie czynu I stwierdzić należy, że z zebranego materiału dowodowego w sposób zgodny wynika, że obwiniony w chwili kontroli nie okazał Inspektorowi (...) wykresówek za okres od dnia 30.07.2015 r. do 24.08.2015 r., a także wydruków z tachografu lub karty kierowcy zawierających dane o aktywności kierowcy w tym okresie, wymaganych zgodnie z art. 87 ustawy o transporcie drogowym zaświadczeń o aktywności kierowcy, o których mowa art. 31 ustawy o czasie pracy kierowców za ten okres.

W tym zakresie wszystkie dowody przeprowadzone w sprawie, w tym wyjaśnienia obwinionego, jak i zeznania przeprowadzającego kontrolę drogową inspektora A. C. oraz dowody pisemne w postaci protokołu kontroli są ze sobą zgodne i zasługują na wiarę.

Dla przypisania jednakże obwinionemu sprawstwa wykroczenia opisanego w pkt I wniosku o ukaranie niezbędne jest jednak ustalenie, że w stosunku do obwinionego mają zastosowanie przepisy ustawy o czasie pracy kierowcy, a tym samym, że ma on obowiązek posiadania takich dokumentów podczas wykonywania przewozy drogowego.

W pierwszej kolejności przywołać należy treść przepisu art. 31 cyt. ustawy. Wymienia on przypadki, w których przedsiębiorca wykonujący przewóz drogowy jest obowiązany wystawić zaświadczenie kierowcy wykonującemu przewóz drogowy zatrudnionemu u tego przedsiębiorcy. Przepis ten stosuje się odpowiednio do kierowcy niezatrudnionego przez przedsiębiorcę, lecz wykonującego osobiście przewozy na jego rzecz, oraz do przedsiębiorcy osobiście wykonującego przewozy drogowe.

Zaświadczenie, o którym mowa w art. 31 ustawy o czasie pracy kierowców mają obowiązek okazać kierowcy pozostający w stosunku pracy z przedsiębiorcom wykonującym przewóz drogowy i tylko przedsiębiorca taki dokument może wystawić. Charakter i sposób redakcji tego przepisu wskazuje, iż ma on zastosowanie do podmiotów w sposób zawodowy zajmujących się przewozem drogowym.

Obowiązek posiadania i okazywania przez kierowcę prowadzącego pojazd wyposażony w urządzenie rejestrujące na każde żądanie funkcjonariusza służb kontrolnych wykresówki z bieżącego tygodnia oraz wykresówek używanych przez kierowcę w ciągu poprzednich 28 dni wynika z art. 15 ust. 7 pkt a podpunkt i rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. Urz. UE L 370). Jeżeli kierowca w określonych dniach nie prowadził pojazdu albo prowadził pojazd, do którego nie stosuje się przepisów rozporządzenia nr 561/2006 powinien okazać zaświadczenie podpisane przez pracodawcę lub podmiot, na rzecz którego kierowca wykonuje przewóz. Również te przepisy ustanawiają wymogi odnoszące się wyłącznie do kierowców zatrudnionych w ramach stosunku pracy oraz wykonujących przewozy na zlecenie podmiotów prowadzących działalność gospodarczą w tym zakresie.

Należy zwrócić uwagę także na zakres podmiotowy obowiązywania ustawy o czasie pracy kierowców, określony w art. 1 tej ustawy, który obejmuje kierowców zatrudnionych na podstawie stosunku pracy, przedsiębiorców osobiście wykonujących przewozy drogowe oraz osoby niezatrudnione przez przedsiębiorcę, ale osobiście wykonujące przewozy drogowe na jego rzecz. W tak ukształtowanym zakresie nie mieści się osoba, która wykonuje przewóz całkowicie na prywatny użytek.

Ponadto ratio legis art. 31 ustawy o czasie pracy kierowców wskazuje na to, iż ma on dotyczyć profesjonalnych podmiotów wykonujących przewozy drogowe, zapobiegając przekraczaniu norm czasu pracy i odpoczynku kierowców zawodowych i chroniąc bezpieczeństwo na drogach publicznych.

W niniejszej sprawie obwiniony nie wykonywał przewozu na rzecz podmiotu będącego właścicielem pojazdu, którym się poruszał, a jedynie sporadycznie użyczał auto od swojego kuzyna w celu wykonania incydentalnego przewozu o charakterze niehandlowym w ramach prywatnych potrzeb. Objęcie takiej osoby obowiązkiem posiadania wykresówek lub zaświadczeń doprowadziłoby do sytuacji, w której każdy kto posiada uprawnienia do kierowania pojazdami ciężarowymi i nawet jednorazowo chciałby wykonać przewóz drogowy takim pojazdem musiałby posiadać dokumenty wymienione w art. 31 ustawy o czasie pracy kierowców za okres 28 dni poprzedzających dzień przejazdu, co byłoby całkowicie nielogiczne i niewykonalne.

Obowiązek posiadania przedmiotowego zaświadczenia wynikać ma z art. 87 ustawy o transporcie drogowym. Należy jednak pamiętać, iż ustawa ta będzie stosowana w niniejszej sprawie jedynie w odpowiednim zakresie, a nie wprost. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego odpowiednie stosowanie może polegać na zastosowaniu przepisu (lub jego części) wprost, z modyfikacją lub nawet na odmowie zastosowania (por. Uchwała SN z dnia 18 grudnia 2001 r., III ZP 25/01, OSNP 2002, nr 13, poz. 301).

Zdaniem Sądu przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe pozwoliło w sposób niewątpliwy na ustalenie, że obwiniony nie jest zatrudniony w firmie (...) na podstawie umowy o pracę, jednocześnie postępowanie to nie pozwoliło na ustalenie, ponad wszelką wątpliwość, że obwiniony pracował „na czarno” w firmie kuzyna lub wykonywał transport na jego rzecz.

W tym zakresie Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego, w których oświadczył on, iż w dniu 25 sierpnia 2015 roku wykonywał przejazd wyłącznie na prywatny użytek, nie będąc związanym stosunkiem pracy ani umową cywilnoprawną z przedsiębiorstwem (...). Jego wyjaśnienia korespondują z zeznaniami pozostałych świadków, w szczególności D. R., według którego niecelowe byłoby zatrudnianie obwinionego pracującego na pełen etat jako żołnierz – kierowca, a ponadto nie posiadającego odpowiednich uprawnień do pracy przy sieciach elektroenergetycznych wymaganych od osób zatrudnianych w przedsiębiorstwie (...) (k.64/v, 65). Prywatny charakter przejazdu obwinionego znajduje potwierdzenie również w zeznaniach pozostałych świadków - M. R. (k.65), M. S. i L. Z. (k. 51), które zdaniem Sądu także zasługują na wiarę jako spójne, logiczne i wzajemnie się uzupełniające. Ponadto dwóch ostatnich świadków nie jest związanych więzami rodzinnymi z obwinionym, co podnosi walor wiarygodności ich zeznań. W tym miejscu dodać należy, że wiarygodności powyższych dowodów, nie podważa treść zeznań świadka A. C., w których stwierdza on, że obwiniony miał powiedzieć, podczas kontroli drogowej, że w dniach wolnych wykonywał prace na rzecz firmy kuzyna. Wiedza świadka, w tym zakresie oparta jest zatem wyłącznie na rozpytaniu w trakcie kontroli, a złożone następnie przez M. B., zeznania w charakterze świadka, objęte są zakazem dowodowym. Zdaniem Sądu zeznania świadka A. C. w powyższym zakresie są niewystarczające do obalenia zasady domniemania niewinności i ustalenia ponad wszelką wątpliwości, że obwiniony w dniu zdarzenia pracował na rzecz firmy (...).

Biorąc pod uwagę powyższe ustalono w niniejszej sprawie, że przewóz wykonywany przez obwinionego miał charakter całkowicie prywatny.

W świetle powyższych rozważań należało uznać, iż wobec jedynie odpowiedniego stosowania przepisów ustawy o transporcie drogowym do sytuacji M. B., odsyłających do ustawy o czasie pracy kierowców, obwiniony jako osoba wykonująca przewóz na wyłącznie prywatne potrzeby nie był objęty obowiązkiem posiadania i okazania na żądanie kontrolującego wykresówek za okres od dnia 30.07.2015 r. do dnia 24.08.2015 r., a także wydruków z tachografu lub karty kierowcy zawierających dane o aktywności karty kierowcy w tym okresie oraz zaświadczeń o aktywności kierowcy. Tym samym obwiniony swoim zachowaniem nie mógł wypełnić znamion wykroczenia z art. 92 ust. 1 i 2 ustawy o transporcie drogowym. Wobec powyższego należało uniewinnić M. B. od popełnienia zarzucanego mu czynu.

W ocenie Sądu, ujawniony w trakcie postępowania materiał dowodowy wskazuje, iż obwiniony czynem swoim wypełnił natomiast znamiona wykroczenia zarzuconego mu w punkcie II wniosku o ukaranie.

Odnośnie czynu zarzucanego w punkcie II wniosku o ukaranie, mającego stanowić naruszenie art. 92 ust 1 i 2 ustawy o transporcie drogowym w zw. z lp. 13.15.2 załącznika nr 1 do w.w. ustawy, a więc okazania wykresówki nie zawierającej wymaganego wpisu o numerze rejestracyjnym pojazdu, rozważania należy rozpocząć od kwestii zasadności stosowania powołanej ustawy do sytuacji obwinionego M. B., albowiem materiał dowodowy zebrany w sprawie w tym zakresie jest w pełni zgodny i nie wymaga szerszego omówienia (obwiniony miał wykresówkę, ale nie wypełnioną w pozycji „numer rejestracyjny pojazdu”).

Zgodnie z art. 3 ust. 2 pkt 2 tej ustawy do przewozów drogowych wykonywanych przez podmioty nie będące przedsiębiorcami stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o transporcie drogowym dotyczące niezarobkowego przewozu drogowego.

Definicja przewozu drogowego zawarta jest w art. 4 pkt 6a powołanej ustawy, zgodnie z którym jest to transport drogowy lub niezarobkowy przewóz drogowy, a także inny przewóz drogowy w rozumieniu przepisów rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz. Urz. UE L 102 z 11.04.2006, str. 1), zwanego dalej "rozporządzeniem (WE) nr 561/2006.

Można, więc wyróżnić trzy rodzaje przewozu drogowego: 1) transport drogowy, 2) niezarobkowy przewóz drogowy, przy czym obie te formy są wykonywane przez podmioty objęte wprost zakresem normowania ustawy o transporcie drogowym, a więc przedsiębiorców wykonujących działalność gospodarczą w zakresie transportu osób lub rzeczy albo pracowników zatrudnionych u nich na stanowiskach kierowców oraz 3) inny przewóz drogowy w myśl rozporządzenia nr 561/2006. Ten inny przewóz drogowy zgodnie z art 4 pkt a powołanego rozporządzenia oznacza każdą podróż odbywaną w całości lub części po drogach publicznych przez pojazd, z ładunkiem lub bez, używanym do przewodu osób lub rzeczy.

Zgodnie z powyższym zważyć należy, iż przepisy ustawy o transporcie drogowym znajdują zastosowanie także do osób fizycznych, które we własnym imieniu i interesie poruszają się pojazdem ciężarowym po drogach publicznych, z ładunkiem lub bez (tzw. w warunkach niehandlowego przewozu drogowego). W niniejszej sprawie należy uznać, iż obwiniony wykonywał taki przewóz drogowy w warunkach wyżej opisanych. Tym samym znajdą tu zastosowanie przepisy ustawy o transporcie drogowym dotyczące niezarobkowego przewozu drogowego stosowane odpowiednio.

Podobne stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny we W., według którego „ do strony dokonującej przedmiotowego przewozu drogowego zespołem pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 3,5 tony - skoro czyniła to jako osoba nie będąca przedsiębiorcą - mają zastosowanie te przepisy ustawy transportowej, które dotyczą niezarobkowego przewozu drogowego. Nie zasadne jest, więc twierdzenie skarżącego, że przepisy ustawy transportowej dotyczą jedynie przedsiębiorców, którzy prowadzą transport ciężarowy, a więc, że nie stosuje się jej postanowień do przewozu drogowego wykonywanego pojazdami samochodowymi przez podmioty niebędące przedsiębiorcami." (wyrok z dnia 30.10.2007 r., III SA/Wr 191/07).

Odnośnie obowiązku stosowania tachografu przez obwinionego, ustawa o transporcie drogowym stanowi w art. 4 pkt 22, iż obowiązki i warunki przewozu drogowego wynikają z samej tej ustawy oraz innych aktów prawnych, w tym rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. Urz. L 370 z 31.12.1985, str. 21 regulującego zagadnienia dotyczące używania i montowania tachografów.

Art. 3 tego rozporządzenia ustanawia generalną zasadę, w myśl której w pojazdach, które są wykorzystywane do przewozu drogowego osób lub rzeczy są instalowane i użytkowane urządzenia rejestrujące, a jedynie na zasadzie wyjątków możliwe jest zwolnienie określonych podmiotów z obowiązku używania tachografu w pewnych szczególnych sytuacjach. Zgodnie z tym artykułem urządzenie rejestrujące jest instalowane i użytkowane w tych pojazdach zarejestrowanych w Państwie Członkowskim, które są wykorzystywane do przewozu drogowego osób lub rzeczy, z wyłączeniem pojazdów, o których mowa w art. 3 rozporządzenia (WE) nr 561/2006.

Sięgając zatem do powołanego art. 3 rozporządzenia należy zauważyć, iż w punkcie h tego artykułu wyłączeniem objęte są pojazdy lub zespoły pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 7,5 tony używane do niehandlowego przewozu rzeczy. W niniejszej sprawie ustalono, iż obwiniony poruszał się pojazdem o dopuszczalnej masie całkowitej 9,5 tony, a więc a contrario nie był on objęty zakresem wyjątku od zasady stosowania tachografów ustanowionego tym rozporządzeniem i miał obowiązek rejestrowania swojego przejazdu przy użyciu tego urządzenia. Dodać także należy, że obowiązek ten określony jest przedmiotowo, a zatem uzależniony jest wyłącznie od rodzaju pojazdu a dokładnie jego masy. Nie ma tutaj znaczenia, czy kierowca jest czy nie jest zatrudniony, i czy wykonuje pracę na rzecz przedsiębiorcy, czy na własny użytek.

Po ustaleniu, iż w niniejszej sprawie nie zachodzi wyłączenie stosowania ustawy o transporcie drogowym, należy zwrócić uwagę na treść art. 87 tej ustawy, który stanowi, że podczas wykonywania przewozu drogowego, kierowca pojazdu samochodowego jest obowiązany mieć przy sobie i okazywać na żądanie uprawnionego organu kontroli między innymi zapisy urządzenia rejestrującego samoczynnie prędkość jazdy.

Przypomnieć należy, że zgodnie z art. 3 ust. 2 pkt 2 ustawy do przewozów drogowych wykonywanych przez podmioty nie będące przedsiębiorcami stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o transporcie drogowym dotyczące niezarobkowego przewozu drogowego. Wymóg okazania zapisów urządzenia rejestrującego ustanowiony w przepisie art. 87 dotyczy także kierującego wykonującego niezarobkowy przewóz drogowy, a więc będzie miał on odpowiednie zastosowanie w niniejszej sprawie. Na tej podstawie obwiniony M. B. zobowiązany był do okazania kontrolującemu prawidłowo wypełnionej wykresówki z tachografu.

Wymagane wpisy, które powinna zawierać wykresówka określa załącznik nr 1 do ustawy o transporcie drogowym. W myśl l.p. 13.15 tego załącznika są to: imię i nazwisko kierowcy, numer rejestracyjny pojazdu, miejsce lub data początkowa użytkowania wykresówki, miejsce lub data końcowa używania wykresówki, stan licznika kilometrów w chwili rozpoczęcia oraz zakończenia użytkowania pojazdu oraz użytkowanie pojazdu. Jak ustalono w niniejszej sprawie, okazana przez M. B., w trakcie kontroli, wykresówka z dnia 25 sierpnia 2015 r. nie zawierała wpisu o numerze rejestracyjnym pojazdu, którym obwiniony się poruszał. Wobec powyższego należało uznać, iż obwiniony M. B. dopuścił się czynu zarzucanego mu w punkcie II wniosku o ukaranie, stanowiącego wykroczenie określone w art. 92 ust. 1 i 2 ustawy o transporcie drogowym, bowiem na okazanej przez niego wykresówce nie było wpisu o numerze rejestracyjnym pojazdu wymaganego przez punkt 13.15 załącznika nr 1 do powołanej ustawy.

Obrazu ujawnionego w toku postępowania dopełnia pisemny materiał dowodowy w postaci notatki urzędowej (k. 5) oraz protokołu kontroli drogowej wraz z załącznikami (k. 22-32), które to dokumenty nie budziły wątpliwości Sądu wobec prawidłowego ich sporządzenia oraz zawartej w nich treści.

Wymierzając obwinionemu karę za czy określony w punkcie II wyroku, Sąd zastosował wobec niego dobrodziejstwo nadzwyczajnego złagodzenia kary. Sąd biorąc pod uwagę charakter i okoliczności czynu oraz właściwości i warunki osobiste obwinionego uznał, iż zastosowanie kary nagany jest wystarczające do wdrożenia go do poszanowania prawa i zasad współżycia społecznego. W niniejszej sprawie waga uchybienia popełnionego przez obwinionego(brak wpisania numeru rejestracyjnego pojazdu na wykresówce) nie była znaczna i mogła wynikać ona z nieświadomości uzasadnionej zawiłością stanu prawnego, a z kolei uprzednia niekaralność obwinionego nie wskazuje na lekceważącą postawę wobec obowiązującego porządku prawnego. W ocenie Sądu także sam udział w postępowaniu uświadomił obwinionemu treść i zakres obowiązków wynikających z faktu wykonywania przewozu samochodem ciężarowym i oddziałał istotnie wychowawczo. W konsekwencji Sąd stwierdził, że orzeczenie wobec obwinionego kary nagany, będzie wystarczające do przeciwdziałania tego typu zachowaniu w przyszłości i dostatecznie sprzyjać będzie przestrzeganiu przez obwinionego porządku prawnego oraz będzie adekwatną dolegliwością za popełnione wykroczenie.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania Sąd wydał na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane koszty postępowania w części, w jakiej został ukarany, które w sprawie o wykroczenie, rozpoznanej na rozprawie wynoszą 100 złotych, w pozostałym zakresie wobec uniewinnienia kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.