Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 kwietnia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. VII Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Cisak-Nieckarz

Protokolant: sekr. sądowy Dawid Lesiakowski

przy udziale Prokuratora: Rafała Matusiaka

po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2016 roku,

sprawy T. Z. s. M. i B. z domu B., ur. (...) w P. (...)

oskarżonego o to, że:

1.  W dniu 27 lipca 2015r. w P. (...)., woj. (...) przy ul. (...) w trakcie wykonywania przez funkcjonariuszy Policji obowiązków służbowych będąc w stanie nietrzeźwości – dokonał znieważenia funkcjonariuszy Policji w osobach: asp. A. S. oraz sierż. K. W. (1), w ten sposób, że ubliżał im słowami wulgarnymi, uznanymi powszechnie za obelżywe, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 ciu lat po odbyciu co najmniej 6 m-cy kary pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym za podobne przestępstwo umyślne

tj. o czyn z art. 226 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

2.  W tym samym miejscu i czasie jak w punkcie I w trakcie wykonywania przez funkcjonariuszy Policji obowiązków służbowych dokonał naruszenia nietykalności cielesnej funkcjonariusza Policji sierż. K. W. (1), w ten sposób, że zaczął go odpychać od siebie, odgrażając się słowami wulgarnymi przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 ciu lat po odbyciu co najmniej 6 m-cy kary pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym za podobne przestępstwo umyślne

tj. o czyn z art. 222 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

3.  W tym samym m-cu i czasie jak w punkcie I i II w trakcie wykonywania czynności służbowych przez funkcjonariuszy Policji w osobach asp. A. S. oraz sierż. K. W. (1) groził im uszkodzeniem ciała zmuszając ich w ten sposób do zaniechania czynności służbowych przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 ciu lat po odbyciu co najmniej 6 m-cy kary pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym za podobne przestępstwo umyślne

tj. o czyn z art. 224 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

1.  oskarżonego T. Z. w miejsce zarzucanych mu w pkt 1-3 czynów uznaje za winnego tego, że dniu 27 lipca 2015r. w P. (...)woj. (...) przy ul. (...) znieważył funkcjonariuszy Policji - asp. A. S. oraz sierż. K. W. (1) podczas i w związku z wykonywaniem czynności służbowych przez funkcjonariuszy publicznych, używając wobec nich słów wulgarnych i uznanych powszechnie za obelżywe, a następnie groził pokrzywdzonym popełnieniem na ich szkodę przestępstwa - celem zmuszenia funkcjonariuszy do odstąpienia od prawnej czynności służbowej, a nadto naruszył nietykalność cielesną funkcjonariusza publicznego sierż. K. W. (1) podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych w ten sposób, że go odpechnął, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary łącznej 6 miesięcy pozbawienia wolności obejmującej karę 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego w P. z dnia (...) w sprawie(...)czym wyczerpał dyspozycję art. 226 § 1 kk w zb. z art. 224 § 2 kk w zb. z art. 222 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. art. 224 § 1 kk w zw. z art. 224 § 2 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierza oskarżonemu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych, wydatki przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt VII K 711/15

UZASADNIENIE

W toku przewodu sądowego Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 lipca 2015 roku funkcjonariusze Policji – aspirant A. S. i sierżant K. W. (1), pełniący służbę patrolową, około godz. 19.30, patrolując ulicę (...) w P. (...)na wysokości nr 6 zauważyli mężczyznę, który spożywał alkohol, a w sąsiedztwie bawiły się dzieci. Funkcjonariusze podjęli interwencję wobec mężczyzny. Ten odmówił podania danych osobowych, powiedział że podejdzie do radiowozu po tym jak skończy pić piwo i wypali papierosa. Ponieważ nie reagował na polecenia funkcjonariuszy, został doprowadzony do radiowozu. Wobec mężczyzny użyto środków przymusu bezpośredniego – siły fizycznej, celem doprowadzenia. Zatrzymanym mężczyzną był T. Z..

/dowód: zeznania świadka A. S. – k. 1v zbiór C w zw. z k. 23v-24/

zeznania świadka K. W. (1) – k. 4v zbiór C w zw. z k. 24/

W trakcie prowadzonych wobec niego czynności T. Z. krzyczał pod adresem funkcjonariuszy Policji słowa wulgarne i powszechnie uznawane za obelżywe: „wy poj…ńcy, kur…y pier…le, nudzi wam się spier…cie”. W związku z tą sytuacją został przewieziony do K. P., celem prowadzenia dalszych czynności związanych z zatrzymaniem. W radiowozie, w drodze do K. P.w P. (...) T. Z. krzyczał pod adresem funkcjonariuszy słowa wulgarne i obelżywe, wołał „jesteście pier…ęci, wy jeb…ne kur…y. Powiedział nadto, jak mnie nie puścicie, to was spotkam na mieście , będzie mieli przejeban…”. Nadto podczas wprowadzania do siedziby K., T. Z. usiłował kopnąć aspiranta A. S., natomiast K. W. (1) odepchnął. Został wówczas obezwładniony. Nadal wykrzykiwał w kierunku funkcjonariuszy słowa obraźliwe, mówił, że ich zwolni i wulgarnie podkreślał, że nic mu nie zrobią. Od T. Z. była wyczuwalna woń alkoholu. Odmówił poddaniu się badaniom trzeźwości.

/dowód: zeznania świadka A. S. – k. 1v zbiór C w zw. z k. 23v-24 /

zeznania świadka K. W. (1) – k. 4v zbiór C w zw. z k. 24/

T. Z. ma 36 lat, legitymuje się średnim wykształceniem, bez zawodu, jest kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu, nie posiada majątku. Utrzymuje się z prac dorywczych, miesięczne dochody oskarżonego oscylują na poziomie 1.000 złotych w skali miesiąca.

/dane podane przez oskarżonego do protokołu przesłuchania - k. 14 zbiór A/

Oskarżony był uprzednio wielokrotnie karany, w tym wyrokiem Sądu Rejonowego w P. z dnia (...) w sprawie (...)za czyn wyczerpujący dyspozycję art. 157 § 1 kk polegający na używanie przemocy w postaci bicia rękoma po głowie i spowodowania opisanych w wyroku obrażeń naruszających czynności narządu ciała na okres powyżej 7 dni w rozumieniu Kodeksu karnego. Za czyn ten wymierzono oskarżonemu karę 6 pozbawienia wolności, która to weszła w skład kary łącznej orzeczonej tym samym wyrokiem w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności. Karę łączną oskarżony odbył w całości w okresie od (...). do (...).

/dowód: karta karna – k . 15-19

odpis wyroku – k. 22

obliczenie kary - 23/

Oskarżony T. Z. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień.

/wyjaśnienia oskarżonego – k. 14v/

Sąd dokonał następującej oceny zgromadzonego materiału dowodowego i zważył co następuje:

Podstawę ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie stanowią głównie zeznania funkcjonariuszy Policji w osobach aspiranta A. S. oraz sierżanta K. W. (1). Świadkowie ci relacjonując przebieg interwencji z dnia 27 lipca 2015 roku dokonali szczegółowej i rzetelnej analizy zdarzenia a także opisali rolę oskarżonego w tym zdarzeniu, a ich relacje są spójne i logiczne.

Świadkowie opisali powód interwencji wobec oskarżonego T. Z. – spożywania alkoholu w miejscu publicznym, nieopodal bawiących się dzieci. Wskazali nadto reakcje oskarżonego na wezwanie, mianowicie odmowę podania personaliów, lekceważenie funkcjonariuszy, kierowanie pod ich adresem słów wulgarnych, powszechnie uznawanych za obelżywe, a cytowanie w wypowiedzi świadków. Następnie świadkowie wskazali zachowanie oskarżonego podczas przejazdu do siedziby K. – ponowne kierowanie pod ich adresem słów wulgarnych i obelżywych, żądanie zaprzestania czynności, groźby pod adresem interweniujących, aż po postawę oskarżonego w momencie prowadzenia do budynku K., mianowicie odepchnięcie K.i próbę kopnięcia A. S..

Sąd biorąc pod uwagę całokształt relacjonowanych przez świadków w osobach funkcjonariuszy policji istotnych okoliczności sprawy z uwzględnieniem wszystkich procesowych wypowiedzi świadków, ich osobowości i warunków spostrzegania (dyrektywy zawarte m.in. w orzeczeniach Sadu Najwyższego z 11 stycznia 1961 r., IV K 727/60, OSNKW 1962/1/10 oraz z 3 kwietnia 1978 r., II KR 56/78, OSNKW 1978/4-5/50), uznał ich zeznania za wiarygodne źródło dowodowe. Ich zeznania cechuje spójność Po ich stronie brak jest także jakichkolwiek subiektywnych interpretacji zdarzenia oraz tendencji do wypełniania luk przypuszczeniami, co świadczy o ich obiektywizmie. Zauważyć należy, że świadkowie A. S. i K. W. (1) są osobami bezstronnymi, których zeznania oparte są głównie na podstawie przeprowadzonych czynności wyjaśniających. Czynności te początkowo „na gorąco” zostały ujęte w notatce urzędowej sporządzonej przez K. W. (1), ale w toku postępowania sądowego zostały potwierdzone treścią złożonych przez nich zeznań. Nadto funkcjonariusz złożył raport pisemny co do zdarzenia będącego przedmiotem niniejszego postępowania. Przekazy – pisemny – jak i ustny w związku z przesłuchaniem w charakterze świadka są zbieżne.

W kontekście powyższych dowodów oświadczenie oskarżonego, iż nie przyznaje się do winy , to przyjęta linia obrony.

Dowody z dokumentów nie budzą żadnej wątpliwości, a są to dokument urzędowy, bo odpis wyroku sądu powszechnego i informacje z akt sprawy obliczenie kary orzeczone w innej sprawie. Dowody te Sąd miał na uwadze dla ustalenia czy oskarżony (osoba wielokrotnie uprzednio karana ) działał w warunkach powrotu do przestępstwa.

Stąd też opierając się o tak zgromadzony materiał dowodowy Sąd przypisał oskarżonemu popełnienie występku polegającego na tym, że dniu 27 lipca 2015r. w P. (...)woj. (...) przy ul. (...) znieważył funkcjonariuszy Policji - asp. A. S. oraz sierż. K. W. (1) podczas i w związku z wykonywaniem czynności służbowych przez funkcjonariuszy publicznych, używając wobec nich słów wulgarnych i uznanych powszechnie za obelżywe (cytowane przez pokrzywdzonych), a następnie groził pokrzywdzonym popełnieniem na ich szkodę przestępstwa - celem zmuszenia funkcjonariuszy do odstąpienia od prawnej czynności służbowej, a nadto naruszył nietykalność cielesną funkcjonariusza publicznego sierż. K. W. (1), poprzez jego odepchnięcie, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary łącznej 6 miesięcy pozbawienia wolności obejmującej karę 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego w P.z dnia (...) w sprawie(...)czym wyczerpał dyspozycję art. 226 § 1 kk w zb. z art. 224 § 2 kk w zb. z art. 222 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

W orzecznictwie można wskazać dwa rozbieżne poglądy co do oceny prawno

karanej zdarzenia polegającego – jak w tej sprawie – na szeregu bezprawnych zachowań (czynności wykonawczych) skierowanych przeciwko funkcjonariuszowi publicznemu. Dominuje pogląd, zgodnie z którym naruszenie nietykalności cielesnej, groźby i zniewagi winny być traktowane jak jeden czyn zabroniony, pozostających w zbiegu kumulatywnym (art. 11 § 2 kk). Podkreśla się przy tym zwartość czasu, nieprzerwany i znamienny cel, różne czynności (bo naruszenie nietykalności, zniewagi, groźby), ale realizowane wobec tych samych osób pokrzywdzonych, nawet jeżeli realizowane są tak w ramach jednej, ale też wielu następujących po sobie wypowiedziach – w ramach tego samego zdarzenia w ujęciu historycznym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22.06.1999roku, III KKN 376/97, OSNKW 1999/9-10/55, wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 02.10.2013r., VII Ka 822/13, baza Lex nr 1715935). Sąd orzekający w tej sprawie pogląd ten w całości podziela, zdarzenie będące przedmiotem osądu to przecież ciąg następujących po sobie zachowań wskazanych wyżej, które łączy osoba pokrzywdzonego, cel w jakim oskarżony działał, jest to wreszcie jedno zdarzenie w ujęciu historycznym, stąd sięgnięto po art. 11 § 2 kk dla kompleksowej prawno karnej jego oceny.

Przedmiotem czynności wykonawczej czynów zabronionych określonych art. 222 § 1 kk, art. 226 § 1 kk, jak i art. 224 § 2 kk jest funkcjonariusz publiczny (w tym przypadku funkcjonariusz Policji) lub osoba mu przybrana do pomocy, a sposobem działania sprawcy jest – w pierwszym wypadku naruszenie jego nietykalności cielesnej, a w drugim wypadku - znieważenie funkcjonariusza policji podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych, a kolejnym stosowanie przemocy, lub groźby jej zastosowania, celem zmuszenia do zaprzestania prawnej czynności służbowej.

W przedmiotowej sprawie ponad wszelką wątpliwość oskarżony T. Z. swoim zachowaniem zrealizował jednocześnie znamiona opisanych wyżej występków. Kierował bowiem wobec funkcjonariuszy słowa wulgarne, uznane powszechnie za obelżywe, podczas prowadzonej wobec wskazanego interwencji a dotyczącej spożywania alkoholu w miejscu publicznym i w związku z interwencją, bo to zainteresowanie pokrzywdzonych zachowaniem oskarżonego wywołało lawinę obelg i wulgaryzmów, a następnie zachowanie to oskarżony powielił, po zatrzymaniu w związku z doprowadzeniem do właściwej jednostki Policji. Wypowiadając słowa wulgarne i powszechnie uznawane za obelżywe, cytowane przez pokrzywdzonych, o wybitnie pejoratywnym charakterze, zażądał zwolnienia, bo w przeciwnym razie, jak spotka pokrzywdzonych „ na mieście” będą mieli „przej…ne”. Następnie wprowadzony do budynku K. odepchnął jednego z funkcjonariuszy. Niewątpliwe czynności te oskarżony podejmował w związku i podczas realizacji przez funkcjonariuszy Policji obowiązków służbowych – od interwencji wobec spożywającego alkohol w miejscu niedozwolonym, po zatrzymanie, co znamionuje przypisane mu występki. Odnosząc się szerzej do występku z art. 224 § 2 kk, jedną z form działania sprawcy występku z art. 224 § 2 kk jest groźba. Groźbą bezprawną w rozumieniu art. 115 § 12 kk jest zarówno groźba, o której mowa w art. 190 kk (do której Sąd odniesie się poniżej) jak i groźba spowodowania postępowania karnego lub rozgłoszenia wiadomości uwłaczającej czci zagrożonego lub jego osoby najbliższej. Z kolei treścią groźby karalnej, o której mowa w art. 190 kk jest zapowiedź popełnienie przestępstwa na szkodę pokrzywdzonego lub osoby mu najbliższej. Groźba jest oddziaływaniem na psychikę drugiej osoby przez przedstawienie zagrożonemu zła, które go spotka ze strony grożącego albo innej osoby, na której zachowanie grożący ma wpływ. Treścią groźby musi być zapowiedź popełnienia przestępstwa, a więc czynu bezprawnego i karalnego. Groźba może być wyrażona za pomocą wszystkich środków, mogących przekazać do świadomości odbiorcy jej treść. Zapowiedź popełnienia przestępstwa może więc być dokonana ustnie, na piśmie, ale także za pomocą gestu czy też innego zachowania (np. wyjęcia niebezpiecznego narzędzia i pokazania, jaki zostanie zrobiony z niego użytek) – A.Zoll Komentarz do art. 190 Kodeksu karnego – baza Lex.

Przestępstwo stypizowane w art. 224 § 2 postrzegane jest jako bezskutkowe [zob. np. A. Barczak-Oplustil (w:) Kodeks karny..., red. A. Zoll, t. 2, 2013, s. 1108; R. Hałas (w:) Kodeks karny. Komentarz, red. A. Grześkowiak, K. Wiak, Warszawa 2012, s. 1027]. Dla jego dokonania wystarczające jest bowiem zastosowanie przemocy lub groźby bezprawnej w celu zmuszenia funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej do określonego postępowania. Osiągnięcie tego celu, tj. zmuszenie funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej do określonego postępowania, jakkolwiek ma wpływ na stopień społecznej szkodliwości zachowania sprawcy, nie stanowi znamienia komentowanego typu czynu zabronionego - A.Barczak-Oplustil – komentarz do art. 224 Kodeksu karnego – baza Lex.

Paragraf 2 art. 224 penalizuje stosowanie przemocy lub groźby bezprawnej w celu zmuszenia funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej do przedsięwzięcia lub zaniechania prawnej czynności służbowej. Przemoc lub groźba bezprawna jest w tym przypadku, jak podnosi się w orzecznictwie, "narzędziem oddziaływania na psychikę indywidualnie oznaczonych osób" (wyrok SA w Białymstoku z 11 kwietnia 2002 r., II AKa 16/02, OSA 2003, z. 4, poz. 37).

W przedmiotowej sprawie oskarżony, celem zmuszenia funkcjonariuszy Policji do odstąpienia od zatrzymania, wulgarnymi słowami zagroził popełnieniem przestępstwa przeciwko zdrowiu. Ocena ta jest uprawniona w kontekście wypowiedzi oskarżonego i całokształtu zachowań, sfinalizowanych próbą kopnięcia jednego z funkcjonariuszy, a odepchnięciem innego i w konsekwencji naruszenia jego nietykalności cielesnej.

Oskarżony był uprzednio wielokrotnie karany, w tym wyrokiem Sądu Rejonowego w (...) z dnia (...) w sprawie (...)za czyn wyczerpujący dyspozycję art. 157 § 1 kk polegający na używanie przemocy w postaci bicia rękoma po głowie i spowodowania opisanych w wyroku obrażeń naruszających czynności narządu ciała na okres powyżej 7 dni w rozumieniu Kodeksu karnego. Za czyn ten wymierzono oskarżonemu karę 6 pozbawienia wolności, która weszła w skład kary łącznej orzeczonej tym samym wyrokiem wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności. Karę łączną oskarżony odbył w całości w okresie od (...) do (...). Występku objętego przedmiotowym postępowaniem oskarżony dopuścił się w dniu 27 lipca 2015 roku, a zatem po upływie 2 lat i 7 dni po odbyciu kary pozbawienia wolności w wymiarze 6 miesięcy orzeczonej za umyślne przestępstwo popełnione z użyciem przemocy. Ponieważ w spawie przedmiotowej oskarżony odepchnął funkcjonariusza, co oddaje kwalifikacja z art. 222 § 1 kk, uzasadniona jest ocena, iż działał w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w art. 64 § 1 kk.

Stopień społecznej szkodliwości czynu zarzucanego oskarżonemu jest znaczny.

Wina oskarżonemu została udowodniona, działał umyślnie w zamiarze bezpośrednim ukierunkowanym na określony cel.

Oskarżony jest osobą zdatną do zawinienia, ze względu na wiek, jak i pełną poczytalność. Oskarżony jest zdolny do rozpoznania bezprawności swojego czynu, znajduje się w sytuacji, która nie wyklucza możliwości dania posłuchu normie prawnej. W realiach tej sprawy nie zachodzą okoliczności wyłączające bezprawność czynu oskarżonego lub jego winę.

Kara 4 miesięcy pozbawienia wolności jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego oraz stopnia społecznej szkodliwości jego czynu, przy uwzględnieniu:

a/ okoliczności obciążających:

- uprzedniej wielokrotnej karalności,

- działania w warunkach powrotu do przestępstwa,

- naruszenie kilku dóbr prawem chronionych, bo nietykalności cielesnej, godności osób pokrzywdzonych, co obliguje do sięgnięcia po kumulatywną kwalifikacje prawną.

W realiach tej sprawy nie można wskazać żadnych okoliczności łagodzących.

Natężenie i waga okoliczności obciążających uzasadniają orzeczenie w stosunku do oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. Sąd wziął także pod uwagę cele ogólnoprewencyjne orzeczonej kary. Ich istota polega wszakże na wpływaniu - także poprzez jej niezbędną, to jest konieczną surowość - na kształtowanie postaw moralnych, organizujących społeczeństwa, wiarę w nie i ufność w celowość przestrzegania norm systemy te tworzących. Orzeczona kara będzie zatem mieć także wpływ na każdego, kto w jakikolwiek sposób dowiedział się o przestępstwie i zapadłym orzeczeniu. Chodzi przy tym nie tylko o wpływ na środowisko sprawcy, ale i na innych członków społeczeństwa. Kara jest bowiem również jednym z ważnych środków zwalczania przestępczości, tak w sensie jej funkcji odstraszającej, jak i w zakresie kształtowania społecznie pożądanych postaw. Chodzi o to, aby nawet osoby skazane wdrażać do poszanowania zasad współżycia społecznego oraz do przestrzegania porządku prawnego i tym samym przeciwdziałać powrotowi do przestępstwa.

W ocenie Sądu w przypadku oskarżonego nie można zastosować instytucji probacyjnej warunkowego zawieszenia wykonania kary. Zgodnie bowiem z treścią art. 69 k.k., warunkowo zawieszając wykonanie kary, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa (§ 2), a także ocenia, czy warunkowe zawieszenie kary będzie wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa (§ 1). Innymi słowy, na warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary zasługują jedynie sprawcy, co, do których istnieje pozytywna prognoza resocjalizacyjna na przyszłość. Dotychczasowa postawa i sposób życia muszą zatem wskazywać na to, że mimo niewykonania kary zostaną osiągnięte cele kary, a w szczególności, iż sprawca nie powróci ponownie na drogę przestępstwa. W przedmiotowej sprawie brak jest przesłanek pozwalających w sposób przekonywający budować przypuszczenie, iż w wypadku warunkowego zawieszenia kary w stosunku do T. Z., cele kary zostałyby osiągnięte.

W ocenie Sądu niecelowe jest również obciążanie oskarżonego kosztami sądowymi, z uwagi na przewidywaną już na etapie postępowania rozpoznawczego bezskuteczność ich ściągnięcia, wobec realności wykonania w stosunku do oskarżonego surowej kary pozbawienia wolności.

Z tych względów Sąd na podstawie art. 624 kpk zwolnił R. P. od kosztów sądowych, które przejął na rachunek Skarbu Państwa.