Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 maja 2016 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Joanna Żelazny

Protokolant Artur Łukiańczyk

po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2016 r. sprawy

J. G.

syna J. i C. z domu S., urodzonego (...) we W.

obwinionego z art. 96§3 k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia

z dnia 26 października 2015 r. sygn. akt VI W 2707/15

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym wymierza opłatę w kwocie 30 złotych za II instancję.

Sygn. akt: IV Ka 148/16

UZASADNIENIE

J. G. został obwiniony o to, że w piśmie nadesłanym w dniu 12 stycznia 2015 r. do Straży Miejskiej W. będąc właścicielem pojazdu o nr rej. (...) nie wskazał na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd, którego kierujący w dniu 16 grudnia 2014 r. o godz. 09:44 we W. na ul. (...) przekroczył dozwoloną prędkość o 21 km/h, tj. o czyn z art. 96 § 3 k.w.

Wyrokiem z dnia 26 października 2015 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieście we Wrocławiu:

I.  uznał obwinionego J. G. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku tj. wykroczenia z art. 96 § 3 k.w. i za to na podstawie art. 96 § 3 k.w. wymierzył mu karę grzywny w kwocie 200 (dwieście) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 k.p.w. i art. 616 § 2 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. obciążył obwinionego kosztami postępowania w wysokości 100 zł oraz wymierzył mu opłatę w kwocie 30 zł.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obwiniony, który zarzucił Sądowi Rejonowemu błędne przyjęcie, że Straż Miejska we W. jest organem uprawnionym do prowadzenia postępowania przeciwko właścicielowi pojazdu, podczas gdy Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 14 lipca 2015r. orzekł o niezgodności z konstytucją art. 129 g ust 3 ustawy –Prawo o ruchu drogowym.

Podnosząc powyższe wniósł o uniewinnienie od popełnienia zarzucanego mu czynu ewentualnie umorzenie postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionego była bezzasadna. Wbrew stanowisku skarżącego Sąd Rejonowy prawidłowo zebrał i ocenił materiał dowodowy sprawy, zasadnie uznając, że zachowanie obwinionego wyczerpywało ustawowe znamiona wykroczenia z art. 96 § 3 kw.

Nie może ulegać wątpliwości, że obwiniony jako właściciel pojazdu D. T. o nr rej. (...) był zobowiązany do czuwania nad tym, aby pojazd był używany przez znane mu osoby (aby można było odtworzyć, kto w danym czasie korzystał z samochodu) i zgodnie z obowiązkiem jednoznacznie wynikającym z art. 78 ust 4 ustawy –Prawo o ruchu drogowym, jako właściciel był obowiązany na żądanie uprawnionego organu wskazać, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba, że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec( taka zaś sytuacja nie miała miejsca w rozpoznawanej sprawie).Takim niewątpliwie uprawnionym organem w dacie występowania z żądaniem do obwinionego, zgodnie z ówczesnym brzmieniem art. 129bust 3 pkt 7ustawy-Prawo o ruchu drogowym, była Straż Miejska. Obwiniony, o czym jednoczenie przekonuje zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym również jego pisma, obowiązku tego nie wypełnił. W tym mimo pisemnego wyjaśnienia Straży Miejskiej, w odniesieniu do treści wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 marca 2014r., sygn.P 27/13, co do braku podstaw prawnych do powoływania się przy odmowie odpowiedzi na treść art. 183§1 kpk w zw. z art. 41§1 kpw, ponieważ przepis ten przewiduje jedynie możliwość uchylenia się świadka od odpowiedzi na pytanie, w takiej sytuacji, gdyby odpowiedź ta mogłaby narazić osobę najbliższą dla świadka na odpowiedzialność za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe. W konsekwencji także osoba rozpytywana w sposób pozaprocesowy przez uprawniony organ, żądający od niej informacji, którą z mocy przepisu szczególnego ma obowiązek przekazać temu organowi, może odmówić udzielania odpowiedzi, czyli nie udzielić określonej widomości, tylko wówczas, gdy owa odpowiedź (informacja) mogłaby narazić osobę jej najbliższą na odpowiedzialność za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe, a nie za wykroczenie.

Nie pozostawiało więc wątpliwości, że oskarżony nie udzielając odpowiedzi na żądanie uprawnionego organu skierowane do niego w trybie art. 78 ust 4, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 16 grudnia 2014r., swoim zachowaniem wyczerpał ustawowe znamiona czynu z art. 96§3 kw.

Na marginesie należy jeszcze wskazać, że Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 30 września 2015 r., sygn. K 3/13 orzekł, że art. 96 § 3 w związku z art. 92 § 1, art. 92a i art. 88 k.w. w związku z art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym w związku z art. 41 § 1 ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia oraz w związku z art. 183 § 1 k.p.k w zakresie, w jakim - po ujawnieniu przy użyciu rejestrującego urządzenia technicznego przekroczenia przez niezidentyfikowanego kierującego pojazdem dopuszczalnej prędkości, niezastosowania się przez takiego kierującego do znaku lub sygnału drogowego bądź prowadzenia nieoświetlonego pojazdu - przewidują ciążący na właścicielu lub posiadaczu tego pojazdu obowiązek wskazania, na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, pod rygorem odpowiedzialności wykroczeniowej, bez możliwości uchylenia się od tego obowiązku w razie powierzenia pojazdu osobie najbliższej, kiedy ta dopuściła się wykroczenia, są zgodne z art. 42 ust 2 w zw. z art. 31 ust 3, art. 32 ust1 i art. 2 Konstytucji, z art. 42 ust3 w zw. z art. 32 ust 1 i art. 2 Konstytucji oraz art. 47 w zw. z art. 18, art. 31 ust 3, art. 32 ust1, art. 71 ust1 i art. 2 Konstytucji.

Należy wreszcie zaznaczyć, że bezprzedmiotowe pozostawało stanowisko skarżącego dotyczące braku uprawnienia Straży Miejskiej do wniesienia w niniejszej sprawie w dniu 15 kwietnia 2015 r. wniosku o ukaranie. Uchwałą z dnia 30 września 2014 r. Sąd Najwyższy orzekający w składzie 7 sędziów uznał ,według stanu prawnego obowiązującego również w dacie składania wniosku o ukaranie w niniejszej sprawie, że straży gminnej (miejskiej), przysługują uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach o wykroczenia z art. 96 § 3 Kodeksu wykroczeń i wskazanej uchwale nadał moc zasady prawnej ( I KZP 16/14, OSNKW 2014/11/80). Nadto zgodnie z art. 17§3 kpw strażom gminnym przysługują uprawnienia oskarżyciela publicznego wówczas, gdy w zakresie swojego działania w tym, w trakcie prowadzenia czynności wyjaśniających ujawniły wykroczenia i wystąpiły z wnioskiem o ukaranie. Zatem w takiej sytuacji, jak w przedmiotowej sprawie.

Do przyjęcia natomiast odmiennego poglądu podstawą nie może być wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 14 lipca 2015 r., sygn. K 2/13, który zgodnie z treścią apelacji, ma stanowić w istocie jedyny argument na uzasadnienie stanowiska o braku uprawnień Straży Miejskiej do występowania z wnioskiem o ukaranie za czyn z art. 96§3 kw. Rzecz bowiem w tym, że wyrok, na który powołuje się skarżący, dotyczy zupełnie odmiennego problemu prawnego, tj. upoważnienia ministra właściwego do spraw transportu do określenia w drodze rozporządzenia sposobu, trybu oraz warunków technicznych gromadzenia, przetwarzania, udostępniania i usuwania przez Głównego Inspektora Transportu Drogowego utrwalonych obrazów i danych. Wyrok ten dotyczy więc zupełnie innego organu - Głównego Inspektora Transportu Drogowego, a nie Straży Miejskiej

Mając na uwadze wszystkie wskazane wyżej okoliczności Sąd Okręgowy nie uwzględnił apelacji obwinionego i zaskarżony wyrok utrzymał w mocy, uznając jednocześnie, że grzywna wymierzona obwinionemu w dolnych granicach ustawowego zagrożenia nie nosi cech rażąco surowej, ani tym bardziej niewspółmiernej do stopnia winy obwinionego, społecznej szkodliwości jego czynu oraz innych elementów determinujących wymiar kary, o których mowa w art. 33 kw.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.