Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 maja 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 18 maja 2016 r. w Lublinie

sprawy E. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o wysokość emerytury

na skutek apelacji E. K.

od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie

z dnia 21 października 2015 r. sygn. akt VII U 1024/15

oddala apelację.

Małgorzata Rokicka-Radoniewicz Barbara Hejwowska Małgorzata Pasek

III AUa 94/16

UZASADNIENIE

Organ rentowy - Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. decyzją z dnia 16 kwietnia 2015 roku odmówił E. K. prawa do ponownego wyliczenia wysokości emerytury na podstawie art. 114 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 roku, poz. 1440), ponieważ wnioskodawczyni, składając wniosek o przeliczenie nie przedłożyła nowych dowodów.

Odwołanie do tej decyzji do Sądu Okręgowego w Lublinie wniosła E. K. domagając się zmiany decyzji poprzez przeliczenie wysokości świadczenia przy zastosowaniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 237,88 % .

Sąd Okręgowy w Lublinie wyrokiem z dnia 21 października 2015 roku oddalił odwołanie. Sąd Okręgowy ustalił, że organ rentowy decyzją z dnia 18 listopada 1999 roku odmówił E. K. przeliczenia renty z uwagi na niezaistnienie podstawy do zmiany wysokości świadczenia. Od wskazanej decyzji ubezpieczona odwołała się wnosząc o jej zmianę i przeliczenie świadczenia poprzez przyjęcie wskaźnika podstawy wymiaru renty o wartości 237,88 %. Wyrokiem z dnia 31 marca 2003 roku Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Ubezpieczeń Społecznych w sprawie o sygn. akt VIII U 970/00 oddalił odwołanie. Natomiast w wyroku z dnia 29 września 2004 roku Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie o sygn. akt III AUa 926/03 oddalił apelację ubezpieczonej. W toku postępowania przed Sądem Okręgowym i Sądem Apelacyjnym w Lublinie ubezpieczona przedłożyła kopię pisma określającego dochód ubezpieczonej od dnia 1 stycznia 1986 roku do dnia 31 grudnia 1990 roku oraz wskaźnik podstawy wymiaru na poziomie 237,88 %, kopię obliczeń organu rentowego dotyczących dochodów pracowników (...) Spółdzielni (...) oraz kopię zaświadczeń o pracy i dochodach ubezpieczonej w(...)Spółdzielni (...) z dnia 18 marca 1994 roku oraz z dnia 26 sierpnia 1999 roku.

Decyzją z dnia 10 lipca 2001 roku organ rentowy po rozpoznaniu wniosku z dnia 6 lipca 2001 roku ustalił E. K. prawo do emerytury od dnia 1 lipca 2001 roku, tj. od miesiąca w którym zgłoszono wniosek. Do ustalenia wysokości emerytury przyjęto podstawę wymiaru przysługującej do dnia ustalenia prawa do emerytury renty z tytułu niezdolności do pracy, w tym wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 186,11 %.

W dniu 9 kwietnia 2015 roku ubezpieczona złożyła w organie rentowym wniosek z którego treści wynikało żądanie ponownego przeliczenia świadczenia emerytalnego. Do wniosku dołączyła kopię pierwszej decyzji z dnia 4 lutego 1994 roku o przyznaniu renty inwalidzkiej 3 grupy inwalidów, kopię decyzji o ustaleniu prawa do emerytury, kopię pisma sporządzonego przez likwidatora (...) Spółdzielni (...) o pozostawaniu w zatrudnieniu we wskazanym podmiocie oraz statusie członka w tym podmiocie, kopię decyzji z dnia 25 października 1994 roku o przyznaniu renty inwalidzkiej 3 grupy inwalidów od dnia 1 czerwca 1994 roku oraz kopię decyzji z dnia 1 stycznia 2006 roku o przyznaniu emerytury z urzędu.

Do odwołania ubezpieczona dołączyła kopię decyzji z dnia 18 listopada 1999 roku odmawiającej przeliczenia świadczenia według nowych zarobków oraz przeliczenia wzrostu za staż pracy, kopię odpowiedzi na odwołanie od decyzji z dnia 18 listopada 1999 roku, kopię wniosku o przeliczenie z dnia 24 września 1999 roku, kopię pisma określającego dochód ubezpieczonej od dnia 1 stycznia 1986 roku do dnia 31 grudnia 1990 roku oraz wskaźnik podstawy wymiaru na poziomie 237,88 %, kopię obliczeń organu rentowego dotyczących dochodów pracowników (...)Spółdzielni(...), kopię decyzji z dnia 25 października 1994 roku o przyznaniu renty inwalidzkiej 3 grupy inwalidów od dnia 1 czerwca 1994 roku, kopię zaświadczeń o pracy i dochodach ubezpieczonej w (...) Spółdzielni (...) z dnia 18 marca 1994 roku oraz z dnia 26 sierpnia 1999 roku i wydruk dotyczący przepisów kodeksu cywilnego, tj. art. 415, art. 416 oraz art. 417.

W toku postępowania ubezpieczona dołączyła do pisma procesowego z dnia 19 października 2015 roku kopię artykułu dotyczącego ubezpieczenia społecznego członków (...) spółdzielni (...), wydruk fragmentu części I dekretu z dnia 4 marca 1976 roku o ubezpieczeniu społecznym członków (...) spółdzielni (...) i spółdzielni (...)oraz ich rodzin, wydruk części ustawy z dnia 20 stycznia 1990 roku o zmianach w organizacji i działalności spółdzielczości, wydruk części Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz kopię pisma określającego dochód ubezpieczonej od dnia 1 stycznia 1986 roku do dnia 31 grudnia 1990 roku oraz wskaźnik podstawy wymiaru na poziomie 237,88 %.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów zawartych w aktach organu rentowego oraz aktach sprawy oraz akt sprawy o sygn. VIII U 970/00.

Sąd Okręgowy zważył, że do okoliczności spornej w rozpoznawanej sprawie, biorąc pod uwagę treść zaskarżonej decyzji oraz treść odwołania, należała ocena możliwości zastosowania w realiach poczynionych ustaleń przepisu art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 748) – zwaną dalej ustawą emerytalną. Zgodnie z jego treścią prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość.

Z poczynionych ustaleń wynika, że ubezpieczona jest uprawniona do emerytury, której wysokość ustalono w oparciu o podstawę wymiaru renty z tytułu niezdolności do pracy przysługującej do dnia ustalenia prawa do emerytury, w tym wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 186,11 %. Przed ustaleniem prawa do świadczenia emerytalnego ubezpieczona zgłaszała żądanie przeliczenia świadczenia rentowego poprzez przyjęcie wskaźnika podstawy wymiaru renty o wartości 237,88 %, które zostało prawomocnie oddalone. W ramach wcześniej rozpoznawanego odwołania ubezpieczona przedłożyła dokumenty, które następnie przedłożyła w sprawie aktualnie rozpoznawanej, tj. kopię pisma określającego dochód ubezpieczonej od dnia 1 stycznia 1986 roku do dnia 31 grudnia 1990 roku oraz wskaźnik podstawy wymiaru na poziomie 237,88 %, kopię obliczeń organu rentowego dotyczących dochodów pracowników (...) Spółdzielni (...)oraz kopię zaświadczeń o pracy i dochodach ubezpieczonej w(...)Spółdzielni(...)z dnia 18 marca 1994 roku oraz z dnia 26 sierpnia 1999 roku.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz okoliczność, że w realiach aktualnie rozpoznawanej sprawy zdaniem Sądu należało wyłącznie wyżej wskazane dokumenty uznać za posiadające walor merytoryczności, nie sposób przyjąć aby stanowiły one nowe dowody w sprawie o ponowne ustalenie wysokości świadczenia, czego wymaga powołany art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej. Pozostałe przedłożone przez ubezpieczoną dokumenty w postaci kopii decyzji z dnia 18 listopada 1999 roku odmawiającej przeliczenia świadczenia według nowych zarobków oraz przeliczenia wzrostu za staż pracy, kopii odpowiedzi na odwołanie od decyzji z dnia 18 listopada 1999 roku, kopii wniosku o przeliczenie z dnia 24 września 1999 roku, kopii decyzji z dnia 25 października 1994 roku o przyznaniu renty inwalidzkiej 3 grupy inwalidów od dnia 1 czerwca 1994 roku, wydruku dotyczącego przepisów kodeksu cywilnego, tj. art. 415, art. 416 oraz art. 417, kopii artykułu dotyczącego ubezpieczenia społecznego członków (...) spółdzielni (...), wydruku fragmentu części I dekretu z dnia 4 marca 1976 roku o ubezpieczeniu społecznym członków (...) spółdzielni (...) i spółdzielni (...)oraz ich rodzin, wydruku części ustawy z dnia 20 stycznia 1990 roku o zmianach w organizacji i działalności spółdzielczości oraz wydruku części Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, w żadnej mierze nie mogły być uznane za dowody mające wpływ na wysokość świadczenia emerytalnego jak również potwierdzające ujawnienie okoliczności istniejących przed wydaniem decyzji z dnia 10 lipca 2001 roku, mające wpływ na wysokość świadczenia.

W ocenie Sądu nie stanowią również nowych okoliczności w rozumieniu powołanego przepisu podnoszone przez ubezpieczoną na posiedzeniu w dniu 19 października 2015 roku okoliczności dotyczące jak to określiła skarżąca „dowiedzenia się później, po wyrokach Sądów o podstawie prawnej”, tj. o dekrecie z dnia 4 marca 1976 roku o ubezpieczeniu społecznym członków(...)spółdzielni (...) i spółdzielni (...)oraz ich rodzin, sfałszowania i nie wykazania dochodu Spółdzielni przez organ rentowy w czasie prowadzonej kontroli oraz ukrycia przez Spółdzielnie dochodu w wysokości 250 000 000 złotych, o czym dowiedziała się 2012 roku. Wymykają się one zdaniem Sądu spoza wszelkiej merytorycznej kontroli i co istotne nie posiadają wymaganego przez art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej merytorycznego charakteru ich wpływu na wysokość świadczenia.

Od tego wyroku apelację wniosła wnioskodawczyni E. K. zaskarżając wyrok w całości. Zarzuty apelacji sprowadzają się do cytowania przez skarżącą fragmentów różnych przepisów wybranych z kodeksu cywilnego, Konstytucji RP oraz ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Domagała się ponownego rozpoznania jej sprawy na podstawie dekretu o ubezpieczeniu społecznym członków (...) spółdzielni(...).

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie..

Sąd Apelacyjny nie stwierdza naruszenia przez Sąd Okręgowy przepisu art.114 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz.U. 2015, poz.748), Przepis ten stanowi, że prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość. Jego treść nie budzi wątpliwości – ponowne ustalenie wysokości świadczenia może nastąpić wyłącznie po ujawnieniu nowych faktów lub dowodów nieznanych uprzednio. Bezsporną okolicznością jest fakt, że wnioskodawczyni w odwołaniu i w toku postępowania powołuje się na te same dokumenty, które stanowiły podstawę rozstrzygnięcia w sprawach VIII U 970/00 zakończonej wyrokiem Sądu Apelacyjnego oddalającego jej apelację (III AUa 923/03).

Trudno jest odnieść się do zarzutów wnioskodawczyni oraz jej żądań, ponieważ chaotyczne przytaczanie wyjątków różnych przepisów nie uzasadnia jej stanowiska. Z argumentacją wnioskodawczyni nie można podjąć polemiki - jej żądanie sprowadza się do ustalenia wskaźnika wysokości emerytury na 237,88 % według jej obliczeń. Ta okoliczność była już przedmiotem postępowania sądowego w sprawach opisanych w uzasadnieniu Sądu I instancji. Przepisy na które wnioskodawczyni się powołuje nie mają zastosowania w sprawie o wznowienie postępowania przed organem rentowym.

Sąd Apelacyjny w pełni podziela ustalenia faktyczne i prawne Sądu Okręgowego. Rozstrzygnięcie Sądu I instancji jest prawidłowe i zgodne z powołanymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przepisami, których treść została w sposób przystępny wyjaśniona.

Z tych względów i na mocy art.385 KPC Sąd Apelacyjny oddalił apelację jako bezzasadną.