Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 czerwca 2016 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący Sędzia Sądu Rejonowego Sylwia Piasecka

Protokolant sekretarz sądowy Grażyna Pałubicka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 czerwca 2016 roku w C.

sprawy

z powództwa (...) w W.

przeciwko M. J. (1)

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej M. J. (1) na rzecz powoda (...) w W. kwotę 6.392,00 zł (słownie: sześć tysięcy trzysta dziewięćdziesiąt dwa złote) wraz z ustawowymi odsetkami w wysokości 13 % od dnia 19 grudnia 2014 roku do dnia 22 grudnia 2014 roku, 8 % od dnia 23 grudnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia 3 czerwca 2016 roku,

2.  zasądzoną w punkcie 1 należność główną wraz z odsetkami ustawowymi rozkłada na 47 miesięcznych rat, przy czym pierwsza rata w wysokości 212,81 zł (dziewięćdziesiąt dwa złote) i każda następna rata po 150,00 zł (sto pięćdziesiąt złotych) płatnych do dnia 15 – go każdego miesiąca, poczynając od miesiąca następnego od tego, w którym niniejszy wyrok się uprawomocni, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w razie nie uiszczenia poszczególnych rat w terminie,

3.  nie obciąża pozwanej M. J. (1) kosztami procesu.

Sygn. akt I C 133/16

UZASADNIENIE

Powód – (...) z siedzibą w W., w elektronicznym postępowaniu upominawczym, wniósł pozew przeciwko M. J. (1) o zapłatę kwoty 6.392,00 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 19 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu wskazał, że dochodzona kwota stanowi regres z tytułu wypłaconego przez powoda świadczenia na rzecz poszkodowanego, na mocy art. 98 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) i (...). Podkreślił, że w dniu 11 czerwca 2014 roku w miejscowości C. doszło do zdarzenia komunikacyjnego, w którym nieubezpieczony w zakresie OC pojazd pozwanej marki W. (motorower) o numerze rejestracyjnym (...) wyrządził szkodę.

Postanowieniem z dnia 11 lutego 2016 roku, wydanym w sprawie VI Nc-e 144029/16, Sąd Rejonowy Lublin Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i przekazał sprawę do tutejszego Sądu.

W piśmie procesowym z dnia 17 marca 2016 roku powód wskazał, że likwidując szkodę powstałą na skutek zdarzenia komunikacyjnego, wypłacił poszkodowanemu J. M. kwotę 6.000,00 złotych tytułem zadośćuczynienia, kwotę 100,00 złotych tytułem wynagrodzenia dla konsultanta medycznego i kwotę 292,00 złotych tytułem kosztów likwidacji szkody.

Na rozprawie w dniu 3 czerwca 2016 roku pozwana M. J. (1) uznała roszczenie co do zasady, jak i wysokości. Jednocześnie oświadczyła, że mogłaby spłacać dochodzoną pozwem kwotę w ratach po 50,00 – 100,00 złotych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 czerwca 2014 roku w C. M. J. (2) kierując, należącym do pozwanej M. J. (1), motorowerem marki W. o nr rejestracyjnym (...), na skutek nieudzielenia pierwszeństwa pieszej J. M., najechał na nią powodując u niej obrażenia ciała.

W chwili zdarzenia pojazd nie był objęty umową obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe z ruchem tych pojazdów.

bezsporne

Tytułem naprawienia szkody powód wypłacił pokrzywdzonej J. M. kwotę 6.000,00 złotych tytułem zadośćuczynienia, kwotę 100,00 złotych tytułem wynagrodzenia dla konsultanta medycznego i kwotę 292,00 złotych tytułem kosztów likwidacji szkody.

bezsporne

Powód w listopadzie 2014 roku wezwał pozwaną M. J. (1) do dobrowolnego uregulowania zobowiązania.

bezsporne

Pozwana M. J. (1) pozostaje we wspólnym gospodarstwie domowym ze swoim mężem i trójką małoletnich dzieci, przy czym dwójka dzieci jest niepełnosprawna.

Pozwana nie pracuje, choruje na reumatoidalne zapalenie stawów, cukrzycę, kamicę nerkowa, astmę oskrzelową i ma problemy z cholesterolem. Mąż powódki jest malarzem i otrzymuje on wynagrodzenie w wysokości około 750,00 zł do 800,00 złotych miesięcznie albowiem część wynagrodzenia podlega zajęciu komorniczemu.

Pozwana otrzymuje świadczenia pielęgnacyjne na niepełnosprawne dzieci w wysokości po 253,00 złotych, zasiłek rodzinny w wysokości po 118,00 złotych oraz kwoty wynikające z ustawy z dnia 11 lutego 2016 roku o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci.

Pozwana ponosi koszty związane z mieszkaniem w wysokości około 650,00 złotych.

bezsporne, nadto wyjaśnienia pozwanej 00:02:27 k. 48, 00:05:35 k. 48v.

Sąd zważył co następuje:

W ocenie Sądu powództwo jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie w całości, tym bardziej, że strona pozwana nie kwestionowała stanu faktycznego, jak również wysokości dochodzonego roszczenia i uznała całe roszczenie.

Wobec powyższego zasadnym było uwzględnić roszczenie powoda w całości.

Zgodnie bowiem z treścią art. 213 § 2 kpc sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

Uznanie powództwa jest aktem dyspozycyjności materialnej pozwanego, który za zasadne uznaje zarówno roszczenie powoda, jak i przyznaje uzasadniające je przytoczone przez powoda okoliczności faktyczne, a w konsekwencji godzi się na wydanie wyroku uwzględniającego żądanie pozwu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 września 1983 roku, III CRN 188/83, OSNC 1984, nr 4, poz. 60).

Sąd jest związany uznaniem powództwa, obowiązany jest jednak przy tym dokonać oceny, czy czynność ta nie jest sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. W doktrynie zauważono, że ocena, czy zachodzi niedopuszczalność uznania powództwa, powinna nastąpić w zasadzie wyłącznie w świetle materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy. Wskutek uznania przewodniczący zamyka rozprawę (art. 224 § 1 kpc) i wydaje tzw. wyrok z uznania, uwzględniający powództwo w zakresie objętym uznaniem.

Mając na uwadze wskazany przez powoda stan faktyczny i wysokość dochodzonego roszczenia, Sąd nie znalazł podstaw do stwierdzenia, aby uznanie powództwa było sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego bądź zmierzało do obejścia prawa. Dlatego też Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę dochodzoną pozwem.

W ocenie Sądu, złożoną na rozprawie przez pozwaną M. J. (1) prośbę o rozłożenie na raty zasądzonego roszczenia, należało uwzględnić.

Zgodnie bowiem z treścią art. 320 kpc w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie (...). Ponadto zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem doktryny uprawnienie to przysługuje sądowi w szczególnie uzasadnionych wypadkach, a więc w sytuacjach, w których ze względu na stan majątkowy, rodzinny czy zdrowotny spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla pozwanego niemożliwe do wykonania lub w każdym razie bardzo utrudnione i narażałoby jego lub jego bliskich na niepowetowane szkody. Trudności w spełnieniu świadczenia mogą być obiektywne, spowodowane nieurodzajem czy klęską żywiołową, mogą być jednak także spowodowane działaniem samego dłużnika (tak: Maria Jędrzejewska Najnowsze wydanie: Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Część pierwsza. Postępowanie rozpoznawcze. Część druga, Postępowanie zabezpieczające Warszawa 2009 LexisNexis (wydanie III) ss. 2308).

W realiach niniejszej sprawy, co wynika z wyjaśnień złożonych przez pozwaną na rozprawie w dniu 3 czerwca 2016 roku, bezsprzecznie wynika, że sytuacja majątkowa pozwanej jest trudna. Wynika ona jednak z jej poważnych problemów zdrowotnych. Wprawdzie znajdowanie się w trudnej sytuacji majątkowej, osobistej czy zdrowotnej samo w sobie nie przesądza jeszcze o zasadności wniosku o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty. Pamiętać jednak należy, że decyzja o rozłożeniu zasądzonego świadczenia na raty musi być w każdym przypadku uzasadniona przede wszystkim celem jaki przyświeca tej instytucji, a mianowicie ułatwieniem zobowiązanemu spłaty zasądzonego świadczenia (por. wyrok wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z roku 2008 VI ACa 218/2008 LexPolonica nr 1949114 Rzeczpospolita (...) str. C1).

Uwzględniając zatem źródło i wysokość osiąganych dochodów przez pozwaną oraz jej małżonka, z którym pozostaje ona we wspólnym gospodarstwie domowym, jak również wysokość comiesięcznych zobowiązań finansowych, należy uznać, że pozwana będzie w stanie spłacać zasądzoną należność w comiesięcznych ratach w wysokości określonej w wyroku. Istotnym jest również, że rozłożenie na raty ułatwi pozwanej spłatę tego zasądzonego roszczenia. Ponadto nieuwzględnienie wniosku o rozłożenie na raty spowodowałoby, że spełnienie świadczenia przez pozwaną w całości byłoby niemożliwe do wykonania, a w szczególności narażałoby ją lub jej bliskich na niepowetowane szkody.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 102 kpc, który stanowi, że w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami.

Ustawodawca nie definiuje pojęcia „wypadków szczególnie uzasadnionych”, toteż ich kwalifikacja należy do sądu, który — uwzględniając całokształt okoliczności konkretnej sprawy — powinien kierować się własnym poczuciem sprawiedliwości. Do kręgu tych okoliczności należą zarówno fakty związane z samym przebiegiem procesu, jak i fakty leżące na zewnątrz procesu zwłaszcza dotyczące stanu majątkowego (sytuacji życiowej). Okoliczności te powinny być oceniane przede wszystkim z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego (por. postanowienie Sądu Najwyższego – Izby Cywilnej z dnia 14 stycznia 1974r. II CZ 223/73 LexPolonica nr 322139). Ponadto zgodnie z przyjęta linią orzecznictwa o tym, czy w konkretnej sprawie zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek może również decydować sposób prowadzenia procesu przez stronę przegrywającą. Jeżeli prowadzi ona proces w sposób nielojalny, np. przez usiłowanie wprowadzenia sądu w błąd, albo celowo dąży do przewleczenia procesu lub zwiększenia jego kosztów, to taka strona nie zasługuje na potraktowanie jej w uprzywilejowany sposób i na zwolnienie od zwrotu kosztów procesu przeciwnikowi (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 1973r., II CZ 210/73, LexPolonica nr 322133). Jednocześnie wskazuje się, że art. 102 kpc nie wymaga, żeby strona wygrywająca sprawę, na rzecz której nie został zasądzony zwrot kosztów procesu, postępowała niewłaściwie lub żeby można było jej przypisać jakąkolwiek inną postać winy (por. postanowienie Sądu Najwyższego - Izby Cywilnej i Administracyjnej z dnia 7 stycznia 1982 roku, II CZ 191/81 LexPolonica nr 320029). Okolicznością uzasadniającą zastosowanie art. 102 kpc może być także subiektywne przekonanie strony przegrywającej proces o słuszności swego stanowiska (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 1979r. III PR 78/79, OSPiKA 1980, nr 11, poz. 196 z glosą W. Siedleckiego).

Odnosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy podkreślenia wymaga, iż pozwana nie kwestionowała ani zasadności, a tym bardziej wysokości dochodzonego roszczenia. Wręcz przeciwnie przyznała, że ze względu na sytuację materialną i zdrowotną, nie miała środków finansowych do jednorazowego uregulowania świadczenia na rzecz powoda. Okoliczność ta nie była zresztą kwestionowana przez stronę powodową.

Zatem, w ocenie Sądu, pozwana swoim postępowanie nie dążyła do celowego przedłużenia niniejszego procesu.

Wobec powyższego Sąd uznał, że w niniejszej sprawie wystąpił szczególnie uzasadniony wypadek uzasadniający nie obciążanie pozwanej kosztami procesu w sprawie, o czym orzeczono jak w punkcie 3 sentencji wyroku.