Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 kwietnia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu II Wydział Karny w składzie:

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej R. Mync

po rozpoznaniu w dniu 4.03, 7.04. 2016 r.

sprawy: oskarżonego T. B. urodz. (...) w W.

syna T. i S. z d. S.

oskarżonego o to, że:

w dniu 18 października 2011 roku w T. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem firmę Handlowo-Produkcyjną (...) w ten sposób, że będąc pełnomocnikiem (...) sp. z o.o. w O. nie zwrócił całości zobowiązania wobec w/w firmy, które łącznie wynosiło 105.000 złotych dokonując jedynie przelewów kwoty 80.000 złotych i 5.000 złotych pomimo posiadanych środków finansowych na pokrycie całości wierzytelności zwodząc przy tym właściciela pokrzywdzonego podmiotu obietnicami natychmiastowej wypłaty pieniędzy w wyniku czego spowodował szkodę w kwocie 20.000 złotych na szkodę firmy (...),

- tj. o czyn z art. 286 § 1 kk

I. uznaje oskarżonego T. B. za winnego tego, iż: w dniu 18 października 2011 r. w T. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem firmę Handlowo- Produkcyjną (...) w ten sposób, iż będąc pełnomocnikiem (...) sp. z o.o. w O. zawarł umowę pożyczki kwoty 105 000 zł wprowadzając w błąd pożyczkodawcę co do jej zwrotu w uzgodnionym terminie 14 dni od jej udzielania to jest przestępstwa z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk i za to na podstawie art. 286 § 1 kk wymierza karę 1 ( jednego) roku pozbawienia wolności;

II. na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk warunkowo zawiesza wykonanie orzeczonej kary pozbawienia orzeczonej w punkcie I wyroku na okres 5 ( pięciu) lat tytułem próby, zaś na podstawie art. 73 § 1 kk oddaje go pod dozór kuratora;

III. na podstawie art. 33 § 1,2 i 3 kk orzeka wobec oskarżonego karę 50 ( pięćdziesięciu ) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki w kwocie 30 ( trzydziestu ) zł;

IV. na podstawie art. 46 § 1 kk zobowiązuje oskarżonego do naprawienia szkody poprzez uiszczenie kwoty 25.000 ( dwadzieścia pięć tysięcy) zł na rzecz W. K. (1);

V. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 480 ( czterysta osiemdziesiąt ) zł tytułem opłaty i obciąża wydatkami w wysokości (...),01 ( tysiąc dwieście dziewięćdziesiąt dziewięć zł jeden gr)

II K 11/16

UZASADNIENIE

W. K. (1), prezes Firmy Handlowo-Usługowej (...) z siedzibą w T., miał zamiar zrealizować inwestycję polegającą na budowie krytych stoków narciarskich. Po zapoznaniu się z ofertą firmy (...) z O. W. K. (1) nawiązał w 2011 roku kontakt z jej pełnomocnikiem T. B..

Dowód: zeznania świadka W. K. (1) (k. 23, 142, 711-714, 880, 1067- 1068)

wyjaśnienia oskarżonego T. B. (k. 56-57, 204-207, 711-714, 879, 1055)

T. B. od 15 lipca 2009 roku był pełnomocnikiem firmy (...) sp. z o.o. w O. umocowanym do reprezentowania spółki przed osobami fizycznymi, organami osób prawnych, organami administracji rządowej i samorządowej, do odbioru korespondencji kierowanej na adres spółki oraz do dokonywania wszelkich czynności faktycznych i prawnych jakie okażą się konieczne i niezbędne do wykonywania pełnomocnictwa, do składania w imieniu spółki wszelkich oświadczeń woli, podpisywania dokumentów i umów, dokonywania wszelkich rozliczeń i zaciągania zobowiązań.

Dowód: akt notarialny repertorium A nr 6401/2009 (k. 781-782, 1068)

Faktycznie T. B. prowadził sprawy spółki. Miał on nieograniczony dostęp do rachunków bankowych spółki i zaciągał zobowiązania finansowe w jej imieniu bez informowania o nich zarządu. Prezes D. S. sporadycznie zjawiał się w spółce i nie miał pełnej wiedzy o jej działalności prowadzonej przez pełnomocnika.

Dowód: zeznania świadka D. S. (k. 67-68, 210-211, 802-803, 963, 1068)

korespondencja mailowa między oskarżonym a D. S. (k. 522-550, 1068)

W. K. (1) zamówił u T. B. stoki narciarskie. T. B. miał najpierw nabyć w imieniu spółki (...) sp. z o.o stoki marki G. u ukraińskiego producenta. Następnie urządzenia miały zostać sprzedane spółce (...) S.A. z siedzibą we W.. Spółka ta jako leasingodawca miała przekazać stoki firmie (...) sp. z o.o. w T. jako leasingobiorcy. W dniu 3 czerwca 2011 roku w siedzibie firmy (...) zostały zawarte dwie umowy leasingu o numerach (...) na dwa stoki narciarskie, których dostawcą była spółka (...) sp. z o.o. Stoki miały zostać zamontowane na hali należącej do firmy (...).

Dowód: zeznania świadka W. K. (1) (k. 23, 142, 711-714, 880, 1067- 1068)

wyjaśnienia oskarżonego T. B. (k. 56-57, 204-207, 711-714, 879, 1055)

zeznania świadka M. Ż. (k. 166, 898, 1068)

umowa leasingu (k. 143-165, 1068)

dokumenty dotyczące leasingu (k. 167-168, 1068)

W październiku 2011 roku T. B. zwrócił się do W. K. (1) z prośbą o pożyczkę kwoty 105.000 złotych na sfinansowanie Vat-u importowego związanego z nabyciem sprzętu z Ukrainy. Oskarżony obiecał zwrócić pożyczkę po 14 dniach częściowo ze środków pochodzących od (...), a częściowo ze środków własnych spółki. Ponieważ K. zależało na szybkim dostarczeniu stoków wyraził zgodę na udzielenie pożyczki. W dniu 14 października 2011 roku oskarżony skierował do niego pismo, w którym wskazał m.in., że "aby nie opóźniać montażu stoków G. w obiekcie (...) w T. zdecydowaliśmy się przyspieszyć dostawę (...) w związku z powyższym zwracamy się z prośbą krótkoterminowego (ok. 14 dni) sfinansowania VAT-u importowego, który M. musi uiścić na rzecz Urzędu Celnego w dniu 17.10.2011 r. (...) W terminie do 7 dni po montażu otrzymamy kwotę 81.868 zł od (...), a różnicę dopłacimy ze środków własnych". W dniu 18 października 2011 roku. M. K. w imieniu pokrzywdzonego zleciła przelew kwoty 105.000 złotych na rzecz spółki (...).

Dowód: zeznania świadka W. K. (1) (k. 23, 142, 711-714, 880, 1067- 1068)

wyjaśnienia oskarżonego T. B. (k. 56-57, 204-207, 711-714, 879, 1055)

zeznania świadka M. K. (k. 790-791, 897, 1068)

pismo oskarżonego z prośbą o pożyczkę (k.5, 753, 1068)

Urządzenia zostały sprowadzone przez T. B.. Zamontowano je u W. K. (1) na początku listopada. Spółka (...) zapłaciła spółce (...) za dostarczony sprzęt w transzach. Do umowy (...) pierwsza transza 8.06.2011 r., druga transza 17.06.2011 r. i końcowa zapłata 25.11.2011 r. Do umowy (...) pierwsza transza 7.06.2011 r., druga transza 17.06.2011 r. i końcowa zapłata 25.11.2011 r. Na rzecz M. B. przelano kwoty 332.800 zł. za pierwszy stok i 332.800 zł. za drugi stok. Trzecia transza dotyczyła 10 % wartości transakcji – 33.280 zł plus VAT za każdy stok.

Dowód: zeznania świadka M. Ż. (k. 166, 898, 1068)

dokumenty dotyczące leasingu (k. 167-168, 1068)

potwierdzenia przelewów (k. 793-797, 1068)

W dniu 14 listopada 2011 r. spółka (...) otrzymała pismo od ukraińskiego producenta stoków firmy (...) informujące o obciążeniu kosztami w wysokości 5000 euro z powodu wielokrotnych zmian terminu montażu stoków w T.. Spółka uiściła tę kwotę w dniu 4 marca 2013 roku.

Dowód: pisma wraz z tłumaczeniami (k. 121-122, 371, 373, 1068)

potwierdzenie przelewu (k. 372, 1068)

W dniu 29 listopada 2011 r. T. B. zwrócił W. K. (1) kwotę 80.000 złotych. Firma (...) uzyskała w dniu 10 września 2012 r. nakaz zapłaty na jej rzecz od spółki (...) kwoty 25.000 złotych wraz z kosztami procesu. W

Dowód: zeznania świadka W. K. (1) (k. 23, 142, 711-714, 880, 1067- 1068)

wyjaśnienia oskarżonego T. B. (k. 56-57, 204-207, 711-714, 879, 1055)

nakaz zapłaty z dnia 10 września 2012 r. w postępowaniu upominawczym wraz z klauzulą wykonalności w sprawie sygn. akt V GNc 2883/12 (k. 9, 1068)

wpłaty na rzecz (...) sp. z o.o. (k. 6-8, k. 1068)

W chwili zaciągnięcia zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki z W. K. (1) spółka (...) nie posiadała na swoich rachunkach bankowych środków pozwalających jej spełnić wymagane świadczenie w terminie.

Dowód: salda na rachunkach bankowych (k. 1068, załącznik nr 2: k. 8, 35, 77, 99)

Spółka (...) w zeznaniu rocznym za rok 2011 wykazała stratę w wysokości 103.786,45 złotych, a za rok 2012 stratę w wysokości 154.930,94 złotych. W roku 2011 spółka posiadała także zaległości podatkowe w kwocie należności głównej 13.940 złotych z tytułu podatku VAT za miesiące październik i listopad 2011r.

Dowód: pisma Naczelnika Urzędu Skarbowego W. P. (k. 640-642, 799, 1068)

bilans ( załącznik nr 3 do akt sprawy, k. 1068)

W 2011 roku spółka zaczęła zalegać z płatnością składek na ubezpieczenie społeczne. W maju 2011 roku (...) Sp. z o.o. została wyrejestrowana z ubezpieczeń społecznych.

Dowód: pisma z ZUS (k. 262-327, 413, 1068)

W tym samym czasie wniesiony został pierwszy wniosek egzekucyjny przeciwko spółce. Postępowanie prowadzone przez komornika sądowego na rzecz wierzyciela M. G. dotyczyło wierzytelności głównej w kwocie 17.500 złotych. W 2012 roku wniosek egzekucyjny złożyła spółka (...) S.A. w W., dochodząc od (...) Sp. z o.o. kwoty 3795 zł. wraz z odsetkami ustawowymi za okres od dnia 6 lutego 2011 roku do dnia zapłaty. W 2013 roku doszło do zbiegu egzekucji Naczelnika US, ZUS oraz prowadzonych przez komornika sądowego (k. 418).

Dowód: protokół oględzin akt sprawy V GNc 1534/12 oraz akt sprawy egzekucyjnej Km 516/11 (k. 563-578, 329-361, 1068)

protokół oględzin akt I Nc 332/11 oraz akt sprawy egzekucyjnej Km 2001/12 (k. 563-578, 380-422, 1068)

T. B. był raz karany sądownie. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 27 marca 2013 roku w sprawie sygn. akt II K 111/10 została mu wymierzona kara 3 lat pozbawienia wolności, której wykonanie odroczono, za przestępstwa z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk oraz art. 586 ksh.

Dowód: karta karna (k. 1050-1051, 1068)

T. B. został oskarżony o to, że w dniu 18 października 2011 roku w T. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem Firmę Handlowo-Produkcyjną (...) w ten sposób, że będąc pełnomocnikiem (...) Sp. z o.o. w O. nie zwrócił całości zobowiązania wobec w/w firmy, które łącznie wynosiło 105.000 złotych dokonując jedynie przelewów kwoty 80.000 złotych i 5.000 złotych pomimo posiadanych środków finansowych na pokrycie całości wierzytelności zwodząc przy tym właściciela pokrzywdzonego podmiotu obietnicami natychmiastowej wypłaty pieniędzy, w wyniku czego spowodował szkodę w kwocie 20.000 złotych na szkodę firmy (...), tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk

Oskarżony T. B. (k. 56-57, 204-207, 711-714, 879, 1055) w trakcie pierwszego przesłuchania w charakterze podejrzanego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień (k. 56-57). Złożył je podczas kolejnego przesłuchania. Przyznał, iż działał jako pełnomocnik firmy (...). W jego ocenie nie leżało w interesie jego firmy trzymanie pieniędzy koniecznych na zapłatę VAT, ponieważ W. K. (1) wielokrotnie przesuwał termin montażu stoków zjazdowych. Oskarżony przyznał, iż w ramach udzielonego mu pełnomocnictwa podpisał pismo do (...) z prośbą o pożyczkę w wysokości 105.000 zł na sfinansowanie VAT. Twierdził również, że K. zgodził się na zwrot pożyczki po upływie umówionego terminu 14 dni. Ostatecznie zażądał zwrotu pieniędzy w 2012 r. Otrzymał wówczas 85.000 zł w dwóch transzach oraz został poinformowany przez oskarżonego o obciążeniu przez producenta kwotą 5000 euro. Ponadto oskarżony stwierdził, iż M. B. w 2011 r. osiągnęła zysk w wysokości 2.330.000 zł. Powyższe wyjaśnienia podtrzymał podczas konfrontacji z W. K.. Zgodnie z umową z (...) termin montażu stoku miał mieć miejsce około 16 sierpnia 2011. Z uwagi na to, że K. przesuwał ten termin, faktycznie montaż nastąpił w październiku 2011 r. W związku z przesuwaniem terminu montażu firma (...) obciążyła spółkę (...) kwotą 5000 euro. Pismo w tej sprawie oskarżony otrzymał 14 listopada 2011 r., natomiast karę zapłacił w 2013 r. Oskarżony stwierdził ponadto, że w bilansie za 2010 r. spółka osiągnęła zysk w wysokości 2.000 000 zł. (k. 211-214 akt). Przed Sądem oskarżony oświadczył, iż sporna kwota została przeznaczona na zapłatę kary firmie (...) (k. 880 akt). Na rozprawie w dniu 4 marca 2016 r. oskarżony podtrzymał powyższe wyjaśnienia.

Za wiarygodne Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego co do faktów zawarcia z W. K. (1) umowy pożyczki i jej częściowego zwrotu po umówionym terminie. Okoliczności te w świetle zeznań W. K. (1) były bowiem bezsporne. Jeśli chodzi o przyczyny braku zwrotu 20.000 złotych, to należy podkreślić niekonsekwencję oskarżonego. Oskarżony wskazywał zarówno na zgodę K. na późniejszy zwrot pożyczki, jak i na jego zawinione działanie polegające na opóźnianiu prac montażowych. Opóźnianie prac miało skłonić oskarżonego do podjęcia decyzji o zainwestowaniu środków przeznaczonych na VAT i w konsekwencji później niemożność spłaty całej kwoty pożyczki. Z drugiej strony przesuwanie terminu montażu stoków miało być przyczyną nałożenia kary przez producenta, na której pokrycie oskarżony miał przeznaczyć środki z pożyczki. Warto jednak wskazać, że do zapłaty tej kary doszło dopiero w 2013 roku. Powyższe niekonsekwencje w znacznym stopniu podważają wiarygodność wyjaśnień oskarżonego. Ponadto należy zauważyć, że nie znajduje jakiegokolwiek poparcia w materiale dowodowym twierdzenie, jakoby W. K. (1) zgodził się na przesunięcie terminu spłaty pożyczki. Z treści pisma skierowanego przez oskarżonego do W. K. (k. 5) wynika, że pożyczka miała przyspieszyć sprowadzenie stoków narciarskich, wobec czego za niewiarygodny należy uznać sierpniowy termin ich montażu i opóźnianie prac przez K.. Brak również dowodów na to, że K. był informowany o obciążeniu karą umowną przez firmę (...), którą to okolicznością oskarżony także tłumaczył brak zapłaty 20.000 złotych. Uzasadnione wątpliwości co do uczciwości postępowania oskarżonego budzą również zeznania prezesa zarządu M. B., który potwierdził, że niektóre zaciągane przez oskarżonego pożyczki były w rzeczywistości jego prywatnymi pożyczkami. Warto też dodać, że pozytywnej ocenie kondycji (...) spółki (...) dokonanej przez oskarżonego przeczą zgromadzone w toku sprawy dokumenty finansowe spółki, kserokopie spraw egzekucyjnych toczących się przeciwko spółce, pisma z ZUS i Naczelnika US, a także korespondencja mailowa między oskarżonym a prezesem spółki D. S..

Świadek W. K. (1) (k. 23, 142, 711-714, 880, 1067-1068) jest właścicielem firmy (...). Świadek zeznał, że poznał T. B. w 2011 roku przy okazji negocjacji warunków budowy trenażera narciarskiego z firmą (...), którą reprezentował oskarżony. W październiku 2011 roku oskarżony spotkał się ze świadkiem, prosząc go o udzielenie mu pożyczki w kwocie 105000 złotych na sfinansowanie VAT-u importowego. Ponieważ K. zależało na szybkiej realizacji inwestycji, 18 października 2011 udzielił on oskarżonemu pożyczki w tej kwocie. Pożyczka miała zostać mu zwrócona po 14 dniach po otrzymaniu przez oskarżonego pieniędzy od (...). Po sprowadzeniu maszyn B. zwrócił jednak jedynie kwotę 80000 złotych w dniu 29 listopada 2011 r., a następnie 5000 złotych w dniu 5 marca 2013 r. Świadek zaprzeczył, jakoby miał opóźniać termin montażu stoków. Nie miał również wiedzy o obciążeniu karą 5000 euro przez producenta. Świadek podtrzymał te zeznania podczas konfrontacji z T. B.. Dodał, iż właścicielem stoku jest (...). Opisał prace związane z montażem stoku. Twierdził, iż ściągnięcie stoku było uzależnione od jego pożyczki (k. 711-714 akt). Na rozprawie stwierdził, iż nie znał sytuacji finansowej firmy oskarżonego w czasie zawierania umowy. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka i w głównej mierze na ich podstawie oparł ustalenia faktyczne w sprawie. Zeznania te w toku całej sprawy były logiczne i konsekwentne. Fakt udzielenia pożyczki i warunki jej zwrotu potwierdził w swoich wyjaśnieniach oskarżony. Zgromadzony materiał dowodowy popiera twierdzenia świadka w spornym zakresie. W świetle tych zeznań wątpliwości budzą natomiast wyjaśnienia oskarżonego, o czym była mowa wyżej.

Świadek D. S. (k. 67-68, 210-211, 802-803, 963, 1068) do 2013 roku był prezesem zarządu spółki (...) sp. z o.o., która zajmuje się dystrybucją stoków narciarskich. Potwierdził on, że oskarżony był pełnomocnikiem tej spółki. Według świadka w lutym 2013 r. miało dojść do przeniesienia stoku z jednego obiektu do drugiego firmy (...). Spółka miała zaproponować K. kompensację jego wierzytelności z kwotą 19.000 zł stanowiącą koszt operacji (k. 67-68). Świadek potwierdził fakt, iż były prowadzone przeciwko firmie (...) postępowania komornicze. Nie był jednak w stanie podać żadnych szczegółów. Jego zdaniem kondycja finansowa spółki w październiku 2011 r. była dobra (k. 210 akt). W trakcie kolejnego przesłuchania świadek zeznał, że według jego wiedzy niektóre pożyczki pobrane przez oskarżonego dla firmy były w rzeczywistości jego prywatnymi pożyczkami. Oskarżony miał nie poinformować zarządu o pożyczce od K. (k. 802-803 akt). W ocenie Sądu zeznania świadka są wiarygodne, z wyjątkiem jego twierdzeń o dobrej kondycji finansowej spółki w 2011 roku, czemu przeczy zgromadzona w toku sprawy dokumentacja. W pozostałym zakresie zeznania te są spójne ze zgromadzonym materiałem dowodowym. Podejrzenia świadka wobec oskarżonego potwierdza ich wspólna korespondencja mailowa, z której wynika, że oskarżony samodzielnie prowadził sprawy spółki, nieraz wykorzystując ją dla własnych celów.

Dyrektorem firmy (...) Oddział w B. jest M. Ż. (k. 166, 898, 1068). Zeznał, iż w dniu 3 czerwca 2011 r. w siedzibie firmy (...) zostały zawarte dwie umowy leasingowe na dwa stoki narciarskie, gdzie dostawcą była firma (...). Firma (...) otrzymała pieniądze odnośnie umowy (...) w dniach 8.06, 17.06 i 25.11. 2011 roku zaś do umowy (...).06, 17.06 i 25.11. 2011 roku Były to kwoty 332 800 zł oraz 332 800 zł. Zeznania świadka potwierdzają przedstawione przez niego dokumenty dotyczące leasingu stoków narciarskich, wobec czego nie było podstaw do kwestionowania jego wiarygodności.

Świadek M. K. (k. 790-791, 897, 1068) jest współwłaścicielem i pełnomocnikiem firmy (...) oraz żoną W. K. (1). Świadek zeznała, że wydała dyspozycję przelewu kwoty pożyczki dla T. B., jednak sprawą tą zajmował się jej mąż, w związku z czym wiedzę na ten temat posiada głównie od niego. Zeznania te Sąd uznał za wiarygodne, jednak należy zaznaczyć, że nie wniosły nic znaczącego do sprawy.

O. N. ( wcześniej D. ) (k. 212, 988, 1068) była prezesem zarządu M. B. w 2008 r. W dniu 30.06.2008 r. złożyła pisemną rezygnację z tej funkcji. Nie przedstawiała żadnych istotnych informacji dla sprawy. Świadek B. T. (k. 789, 985-986, 1068) zajmowała się księgowością firmy (...). Nie pamiętała czy w 2011 r. spółka miała straty czy też wierzytelności . Nie kojarzyła rozliczeń z firmą (...) w T. ( k. 789 akt). Świadek S. S. (2) (k. 215, 898, 1068) był (...) spółki (...) przez kilka miesięcy w 2009 roku. Nie posiadał on wiedzy na temat pożyczki udzielonej T. B.. Wskazani wyżej świadkowie nie posiadali informacji przydatnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd poprzestał jedynie na bezpośrednim przesłuchaniu świadka W. K. (1). W stosunku do pozostałych świadków zachodziły przesłanki do ich ujawnienia w trybie art. 392 § 1 kpk lub art. 442 § 2 kpk. Sąd podziela pogląd wyrażony przez Sąd Apelacyjny w Białymstoku w postanowieniu z dnia 26.11.2009 r. sygn. II Ako 99/09, ( źródło LEX) zgodnie z którym, o ile dowody z zeznań świadków zostały przeprowadzone w poprzednim postępowaniu prawidłowo, a sąd uchylający wyrok nie wskazał, że muszą one być powtórzone przy ponownym rozpoznaniu sprawy, to autonomiczną decyzją sądu pierwszej instancji jest ocena, czy będzie możliwe poprzestanie na ich ujawnieniu w trybie art. 442 § 2 kpk. Taka sytuacja ma miejsce w realiach sprawy. Biorąc pod uwagę, iż brak zarzutów sądu odwoławczego co do prawidłowości przeprowadzenia dowodów z zeznań tych osób Sąd uznał za celowe i zasadne ujawnienie ich w trybie art. 392 § 1 kpk. Należy podkreślić, iż skorzystanie z instytucji uregulowanej w tym artykule nie zwalnia od kompleksowej, wnikliwej oceny tych dowodów, w oparciu o reguły prawidłowego rozumowania i zasady doświadczenia życiowego.

Zgromadzone w toku sprawy dokumenty zostały sporządzone przez uprawnione do tego osoby, a ich autentyczność nie była w toku sprawy kwestionowana przez oskarżonego, wobec czego Sąd nie znalazł podstaw do odmówienia im wiarygodności.

Przechodząc do rozważań prawnych należy wskazać, że zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. np. wyrok z dnia 3 kwietnia 2007 r., sygn. akt III KK 362/06, niepubl.) podkreślano na gruncie art. 286 § 1 k.k., że sposób działania sprawcy oszustwa względem innej osoby musi polegać na:

a) wprowadzeniu jej w błąd poprzez wywołanie u niej wyobrażenia o istniejącej (nie przyszłej) rzeczywistości, która jest w istocie inna niż przedstawia jej sprawca;

b) wyzyskaniu błędu pokrzywdzonego, tj. jego subiektywnego wyobrażenia o rzeczywistości, która jest w istocie odmienna i o czym sprawca wie;

c) wyzyskaniu niezdolności pokrzywdzonego do należytego pojmowania przedsiębranego działania.

Należy dodać, że wprowadzenie w błąd może mieć postać zarówno działania (np. sprawca przedstawia pokrzywdzonemu nieprawdziwe informacje dotyczące transakcji), jak i zaniechania (np. sprawca zataja przed pokrzywdzonym istotne informacje ). Wprowadzenie w błąd dotyczyć może zarówno okoliczności zewnętrznych (cech przedmiotów) oraz stanów wewnętrznych (stanów psychicznych i intelektualnych). Opisane sposoby działania sprawcy muszą poprzedzać niekorzystne rozporządzenie mieniem przez pokrzywdzonego, stąd też istotnym znamieniem oszustwa jest związek przyczynowy między wprowadzeniem w błąd, czy wyzyskaniem błędu a niekorzystnym rozporządzeniem mieniem.

W ocenie Sądu ustalony w sprawie stan faktyczny pozwala uznać, że zachodzi związek przyczynowy między wprowadzeniem pokrzywdzonego w błąd a niekorzystnym rozporządzeniem przez niego mieniem. Pokrzywdzony nie przekazałby bowiem żądanych środków, gdyby oskarżony nie złożył obietnic przyspieszenia sprowadzenia stoków i spłaty pożyczki w umówionym terminie. T. B. deklarował spłatę pożyczki z środków pochodzących ze sprzedaży stoków (...) i częściowo ze środków własnych spółki. Oskarżony musiał mieć jednak świadomość złej kondycji finansowej spółki w czasie zaciągania zobowiązania. Oskarżony miał nieograniczony dostęp do rachunków bankowych spółki, które nie zawierały żadnych aktywów. Spółka nie regulowała swoich wymagalnych zobowiązań i toczyły się wobec niej pierwsze postępowania komornicze. W czasie tym była już wyrejestrowana z systemu ubezpieczeń społecznych z powodu zalegania z płatnością składek. Oskarżony jednocześnie miał świadomość, że oprócz kwoty 81.868 zł. pochodzącej od (...), spółka w terminie 14 dni od zawarcia umowy pożyczki nie osiągnie żadnego innego dochodu pozwalającego spłacić zobowiązanie zaciągnięte u W. K. (1). Mając powyższe na uwadze, w ocenie Sądu, oskarżony miał pełną świadomość, że nie ma obiektywnej możliwości spłaty długu w umówionym terminie i nie miał zamiaru wywiązać się z przyjętego na siebie zobowiązania. Tym samym W. K. (1) został wprowadzony w błąd co do możliwości wywiązania się przez oskarżonego z całości zaciągniętego zobowiązania. Nie ma przy tym znaczenia okoliczność, że K. nie miał świadomości złej sytuacji finansowej spółki. Postępował on bowiem w zaufaniu do oświadczenia T. B., który swoimi zapewnieniami utwierdził go w mylnym wyobrażeniu o tym, że wywiąże się z umowy. Bez znaczenia dla kwestii wypełnienia znamion czynu zabronionego z art. 286 § 1 kk jest fakt, że wprowadzenie w błąd obejmowało możliwość zwrotu jedynie części kwoty udzielonej mu pożyczki. Warto podkreślić, że wskazanie źródła, z którego oskarżony zaspokoi większą część zaciągniętego długu, mogło pomóc mu utwierdzić mylne wyobrażenie co do zwrotu także i reszty długu wytworzone w pokrzywdzonym. Nie ulega także wątpliwościom, że oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci części środków pochodzących z udzielonej mu pożyczki.

Tłumaczenia oskarżonego w żaden sposób nie usprawiedliwiają jego działania. Gdyby nawet K. dopuścił się opóźnień wymuszających przesunięcie prac montażowych, to należy podkreślić, że M. B. mogła obciążyć karą umowną nałożoną przez producenta jedynie (...). To bowiem ten podmiot był stroną umowy, której przedmiotem był zakup stoków narciarskich. Ewentualne opóźnienia po stronie (...) sp. z o.o. mogłyby stanowić podstawę do pociągnięcia jej do odpowiedzialności kontraktowej jedynie przez (...). T. B. nie mógł zatem potrącić swojego długu wobec K. z karą umowną nałożoną przez G.. Sąd nie dopatrzył się w wyjaśnieniach oskarżonego żadnych innych przyczyn, które mogłyby usprawiedliwić jego działanie.

W związku z powyższymi uwagami Sąd dokonał zmiany opisu zarzucanego oskarżonemu T. B. czynu i tym samym uznał go za winnego tego iż w dniu 18 października 2011 r. w T. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem firmę Handlowo-Produkcyjną (...) w ten sposób, iż będąc pełnomocnikiem (...) sp. z o.o. w O. zawarł umowę pożyczki kwoty 105 000 zł wprowadzając w błąd pożyczkodawcę co do jej zwrotu w uzgodnionym terminie 14 dni od jej udzielenia, tj. przestępstwa z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk. i za to na podstawie art. 286 § 1 kk wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności. Sąd zastosował przy tym ustawę karną w brzmieniu sprzed 1 lipca 2015 roku jako względniejszą dla sprawcy, albowiem w ówczesnym brzmieniu orzeczenie środka karnego naprawienia szkody z art. 46 § 1 kk nie wiąże się z koniecznością stosowania przepisów prawa cywilnego, a tym samym nie nalicza się odsetek od chwili wyrządzenia szkody.

Mając na uwadze okoliczności przedmiotowo-podmiotowe składające się na stopień społecznej szkodliwości czynu, Sąd wymierzył oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności. W ocenie Sądu kara ta jest adekwatna do społecznej szkodliwości czynu i stopnia winy sprawcy, a ponadto uwzględnia cele prewencji indywidualnej i ogólnej. Jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował uprzednią karalność oskarżonego, w tym za przestępstwo z art. 286 § 1 kk. Z drugiej strony Sąd wziął pod uwagę fakt, że oskarżony w znacznej części wywiązał się z zaciągniętego zobowiązania wobec pokrzywdzonego.

Na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk Sąd warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres 5 lat tytułem próby. Przesłanką skorzystania z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności na gruncie powyższego przepisu jest nie tylko konieczność osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa (art. 69 § 1 k.k.), ale również należy wziąć pod uwagę postawę sprawcy, jego warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa (art. 69 § 2 k.k.). Warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary jest zatem możliwe jedynie wobec tych sprawców, co do których istnieje pozytywna prognoza resocjalizacyjna na przyszłość.

W ocenie Sądu, w przedmiotowej sprawie wobec oskarżonego zostały spełnione powyższe przesłanki pozwalające w sposób przekonywujący budować przypuszczenie, iż w przypadku niewykonania kary pozbawienia wolności wobec oskarżonego cele tejże kary zostaną osiągnięte. W szczególności Sąd miał na uwadze fakt, że w chwili popełnienia przestępstwa oskarżony był osobą niekaraną.

Sąd wyznaczył dla oskarżonego okres próby w wymiarze 5 lat. W niniejszej sprawie wyznaczenie okresu próby w najwyższym możliwym wymiarze będzie odpowiednie do zweryfikowania pozytywnej prognozy kryminologicznej.

W związku z zawieszeniem orzeczonej kary pozbawienia wolności, w celu zapobieżenia popełnieniu przez sprawcę kolejnego przestępstwa, Sąd uznał za stosowne na podstawie art. 73 § 1 kk oddanie oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora.

W związku z tym, że sprawca z popełnionego czynu osiągnął korzyść majątkową, w myśl art. 33 § 1, 2 i 3, obok kary pozbawienia wolności, Sąd orzekł wobec oskarżonego grzywnę. Biorąc pod uwagę niskie dochody sprawcy Sąd wymierzył mu grzywnę w wymiarze 50 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki w kwocie 30 złotych.

Na podstawie art. 46 § 1 kk Sąd zobowiązał T. B. do naprawienia szkody poprzez uiszczenie kwoty 25.000 złotych na rzecz W. K. (1) zgodnie z wnioskiem tej osoby ( k.1 akt). Nie był przeszkodą do orzeczenia tego obowiązku art. 415 § 1 kpk. Pokrzywdzony dysponował nakazem zapłaty wydanym w sprawie V GNc 2883/12 SR w Toruniu ale dotyczył on spółki (...) , a nie oskarżonego.

Na zasadzie art. 627 kpk. Sąd zasądził od oskarżonego koszty sądowe w pełnej wysokości.