Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Ubezpieczony J. D. wniósł odwołanie od decyzji ZUS z dnia 19 czerwca 2015 r. , którą wykonując wyrok Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 4 lutego 2015 r. odstąpiono od przeliczenia jego emerytury W uzasadnieniu ubezpieczony wskazywał , iż jego emerytura została obliczona nieprawidłowo. Powołał się przy tym na wymieniony wyżej wyrok sądowy , zgodnie z którym jego przeliczenie za okres od 19 listopada 1969 r. do 31 sierpnia 1972 r. wynosiło 1661 zł, a do stażu pracy zostały uwzględnione okresy zatrudnienia przypadające: od 16 lutego 1964 r. do 29 maja 1966 r. ( u P. R. ) , od 1 lipca 1967 r. do 30 maja 1968 r. ( w Kombinacie (...) ) , od 1 czerwca 1968 r. do 15 listopada 1969 r. ( w (...) Spółdzielni (...) ) , od 19 listopada 1969 r. do 28 lutego 1978 r. ( w J. Zakładach (...) ) , od 1 marca 1978 r. do 19 września 1978 r. ( w (...) Spółdzielni Mieszkaniowej ) , od 20 września 1978 r . do 31 grudnia 1991 r. ( w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie (...) ) , od 1 stycznia 1992 r. do 28 lutego 1997 r. ( w Przedsiębiorstwie Usług Gminnych ) , od 24 maja 2007 r. ( w (...) ) oraz od 1 stycznia 2008 r . do 30 września 2009 r. ( w (...) Ochrona Osób i Mienia ).

W odpowiedzi na odwołanie pozwany wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu wskazał, iż wskaźnik podstawy wymiaru z uwzględnieniem zarobków zasądzonych wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 4 lutego 2015 r. – 97,08 % jest mniej korzystny od dotychczasowego dlatego do ustalenia wysokości emerytury przyjęto dotychczasową podstawę wymiaru świadczenia i dotychczasowy wskaźnik podstawy wymiar wynoszący 115, 42 %.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje :

Stan faktyczny w sprawie pozostawał w istocie bezsporny . Ubezpieczony J. D. ( w sprawie o sygn. akt VI U 3136/13 ) wniósł odwołanie od decyzji (...) Oddział w B. z dnia 18 września 2013, którą odmówiono mu przeliczenia podstawy wymiaru świadczenia i stażu pracy. Zdaniem ubezpieczonego zaskarżona decyzja była krzywdząca i niezgodna ze stanem faktycznym, Wskazał, iż przyjęcie do podstawy wyliczenia jego emerytury w latach 1969 – 1978, kiedy to pracował w Zakładach (...) ( obecna nazwa ) najniższego wynagrodzenia jest niesprawiedliwe, albowiem jego ówczesne zarobki były bardzo wysokie - otrzymywał wynagrodzenie w wysokości 2700 zł w tych latach. W odpowiedzi na odwołanie pozwany wniósł o jego oddalenie podnosząc, iż ubezpieczony nie przedłożył nowych dowodów mających wpływ na wysokość świadczeń , a wymienione we wniosku okresy zatrudnienia zostały już uwzględnione do stażu pracy. Sąd Okręgowy ustalił, iż ubezpieczony J. D. w okresie od 19 luty 1969 do 28 luty 1978 był zatrudniony w J. Zakładach (...) w J. na stanowisku stokażowego. W momencie zatrudnienia ubezpieczonego przyznano mu wynagrodzenie w wysokości 7, 55 zł za godzinę pracy. Od dnia 1 września 1972 do 31 grudnia 1973 stawka godzinowa ubezpieczonego wynosiła, 9, 85 , w okresie od 1 stycznia 1974 do 30 września 1974 – 11, 15 zł, w kolejnym okresie to jest od 1 października 1974 – 30 czerwca 1975 r. – 12 zł. Stawkę za godzinę pracy w wysokości 14 zł ubezpieczony uzyskał od 1 lipca 1975 r. Od 1 kwietnia 1976 r. ubezpieczonemu powierzono funkcję brygadzisty, w związku z czym otrzymał 10 % tzw. dodatek brygadzistowski do wynagrodzenia. W całym okresie zatrudnienia w J. Zakładach (...) ubezpieczony otrzymywał comiesięczną premię stanowiącą 10 % jego wynagrodzenia zasadniczego . W styczniu i lutym 1978 r. miesięczne wynagrodzenie ubezpieczonego wynosiło 3701, 40 zł. W okresie do 30 września 1974 r. ( do momentu wprowadzenia czterobrygadowego systemu pracy ) ubezpieczony przeciętnie przepracowywał po 200 godzin w miesiącu , od 1 października 1974 to jest od momentu wprowadzenia systemu czterobrygadowego , przeciętnie 192 godziny miesięcznie. Opisany wyżej stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie znajdującej się w aktach osobowych ubezpieczonego dokumentacji dotyczącej przyznawanych mu kolejno stawek zaszeregowania , zapisów w książeczce ubezpieczeniowej w / w- nego oraz - co do zasady i w zakresie ilości przepracowywanych średnio miesięcznie godzin - na podstawie zeznań ubezpieczonego, które są wewnętrznie spójne, logiczne i konsekwentne. Sąd odmówił wiarygodności twierdzeniom w / w- nego o wyższych stawkach które jakoby miały obowiązywać w poszczególnych okresach jego zatrudnienia, albowiem w tym zakresie są nie tylko gołosłowne, ale i niekonsekwentne – ubezpieczony ostatecznie zaprzestał zresztą ( wobec jasnej treści dokumentacji w aktach osobowych ) kwestionowania wysokości stawek za godzinę pracy w poszczególnych okresach ( stawek wynikających przecież wprost z jego kolejnych angaży ) . W żaden sposób w/ w- ny nie wykazał również wysokości innych składników wynagrodzenia ( dodatku za godziny nocne, pracę w święta tzw. dodatku za szkodliwe warunki ) jakie miał rzekomo uzyskiwać w okresie zatrudnienia w J. Zakładach (...). Z ostrożnością sąd podszedł również do uśrednionych - co zrozumiałe z uwagi na upływ czasu oraz brak jakiejkolwiek ewidencji czasu pracy - wyliczeń ubezpieczonego dotyczących godzin pracy w miesiącu . Wyrokiem z dnia 4 lutego 2015 r. ( sygn. akt VI U 3136/13 ) sąd uwzględnił odwołanie ubezpieczonego nakazując organowi rentowemu ponowne przeliczenie podstawy wymiaru świadczenia i stażu ubezpieczonego przy uwzględnieniu , iż jego przeciętne miesięczne wynagrodzenie wynosiło:

- w okresie od 19 listopada 1969r. do 31 sierpnia 1972r. – 1661 (jeden tysiąc sześćset sześćdziesiąt jeden ) złotych ,

- w okresie od 1 września 1972r. do 31 grudnia 1973r. – 2167 (dwa tysiące sto sześćdziesiąt siedem ) złotych ,

- w okresie od 1 stycznia 1974r. do 30 września 1974r. – 2453 (dwa tysiące czterysta pięćdziesiąt trzy )złote.,

- w okresie od 1 października 1974r. do 30 czerwca 1975r. – 2534,40 zł (dwa tysiące pięćset trzydzieści cztery złote czterdzieści groszy) ,

- w okresie od 1 lipca 1975r do 31 marca 1976r. – 2956, 80 zł (dwa tysiące dziewięćset pięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy) ,

-w okresie od 1 kwietnia 1976r. do 31 grudnia 1977r. – 3225, 60 zł. (trzy tysiące dwieście dwadzieścia pięć złotych sześćdziesiąt groszy),

- w okresie od 1 stycznia 1978r. do 28 lutego 1978r. – 3701,40 zł. (trzy tysiące siedemset jeden złoty czterdzieści groszy),

oddalając jednocześnie odwołanie w pozostałym zakresie. W uzasadnieniu sąd wskazał, iż organ rentowy ( wobec braku dokumentacji płacowej ubezpieczonego z tego okresu ) nie miał podstaw do przyjęcia określonej wysokości wynagrodzenia wypłacanego ubezpieczonemu w okresie jego zatrudnienia na stanowisku stokażowego w J. Zakładach (...) w latach 1969 – 1978 . Przybliżoną wysokość jego średniego miesięcznego wynagrodzenia w tym okresie zatrudnienia można jednak ustalić ( opierając się na zeznaniach ubezpieczonego i dostępnej dokumentacji pracowniczej ) przemnażając wielce prawdopodobną ( racjonalną w świetle sześciodniowego tygodnia pracy ) ilość przepracowywanych przez ubezpieczonego przeciętnie w miesiącu godzin ( 200 , a po wprowadzeniu czterobrygadowego systemu pracy 192 godziny ) przez przyznaną mu stawkę godzinową, ( określoną precyzyjnie kolejnymi angażami w aktach osobowych ) , z uwzględnieniem comiesięcznej premii ( stanowiącej 10 % wynagrodzenia zasadniczego ) oraz od 1 kwietnia 1976 r. 10 % – ego dodatku brygadzistowskiego , który to dodatek jako jedyny był wskazany w ściśle określonej wysokości w dokumentacji pracowniczej ubezpieczonego . W zaistniałym stanie rzeczy ( wobec braku jakiejkolwiek ewidencji czasu pracy ubezpieczonego z tego okresu jego zatrudnienia ) sąd był zmuszony opierając się na zestawieniu przygotowanym przez w / w- nego poczynić pewne założenia – przyjął zatem średnią ilość godzin w miesiącu, do czasu wprowadzenia systemu czterobrygadowego – po 200 godzin miesięcznie , od momentu wprowadzenia tego systemu - 192 godziny. Uśrednienie ilości godzin przepracowywanych przez ubezpieczonego w poszczególnych okresach zatrudnienia ( podział na które był determinowany stawką oraz systemem pracy ) godzin wynika z jednej strony z niemożności zweryfikowania przedmiotowych zestawień , z drugiej strony z nieuwzględnienia przez ubezpieczonego w tych zestawieniach ewentualnych dni wolnych od pracy ( na skutek choroby czy w związku z urlopem ) . W odniesieniu do pierwszego okresu zatrudnienia trwającego do 31 sierpnia 1972 r. należało przysługującą ubezpieczonemu stawkę 7, 55 zł za godzinę pracy powiększyć o 10 % premię ( 0, 755 ) i przemnożyć przez przyjętą przez sąd liczbę przepracowanych przez ubezpieczonego godzin ( 200 ). W efekcie przybliżona wysokość wynagrodzenia ubezpieczonego za ten okres to kwota 1661zł. W przypadku okresu zatrudnienia w / w- nego trwającego od 1 września 1972 r. do 31 grudnia 1973 należało uczynić ten sam zabieg - stawkę godzinową ubezpieczonego wynoszącą 9, 85 powiększyć 10 % premii i przemnożyć przez 200 godzin pracy w miesiąca co łącznie daje średnie wynagrodzenie ubezpieczonego w tym okresie w kwocie 2167 zł. Kolejny okres przypadający od 1 stycznia 1974 do 30 września 1974 to średnie wynagrodzenie wynoszące 2453 zł ( stawka 11, 15 zł plus 10 % razy 200 godzin). W kolejnym okresie to jest od 1 października 1974 – 30 czerwca 1975 r. powyższe wyliczenia należy zmodyfikować, przyjmując niższą o 8 godzin przeciętną liczbę godzin pracy ubezpieczonego w miesięcy związaną z wprowadzeniem czterobrygadowego systemu pracy . Średnie miesięczne wynagrodzenie w/ w- nego w tym okresie to 2534, 40 zł ( bo stawka 12 zł za godzinę plus 10 % premii razy 192 godziny ) Od 1 lipca 1975 r. do 31 marca 1976 r. przeciętne wynagrodzenie ubezpieczonego wynosiło 2956, 80 zł ( stawka 14 zł plus 10 % premii razy 192 godziny pracy ) . Po uzyskaniu dodatku brygadzistowskiego od 1 kwietnia 1976 r. ( 10 % w wysokości wynagrodzenia zasadniczego ) przeciętne miesięczne wynagrodzenie ubezpieczonego wzrosło do kwoty 3225, 60 zł ( 14 plus 10 % premii plus 10 % dodatku brygadzistowskiego razy 192 godziny pracy ) . W styczniu i lutym 1978 r. ( jak wynika z jednoznacznego w swej treści wpisu w książeczce ubezpieczeniowej ) miesięczne wynagrodzenie ubezpieczonego wynosiło 3701, 40 zł. Z powyższymi poczynionymi przez sąd ( w oparciu o zeznania ubezpieczonego oraz poszczególne angaże ) korespondują również zasady doświadczenia życiowego , która nakazują przyjąć, że wynagrodzenie ubezpieczonego sukcesywnie - od roku 1969 do 1978 wzrastało Z ustaleniami sądu co do systematycznego wzrostu wynagrodzenia powoda w tych latach oraz jego wysokością w poszczególnych okresach koresponduje również treść wpisu w legitymacji ubezpieczeniowej ubezpieczonej z lutego 1978 r. z którego wynika, iż w pierwszych miesiącach tego roku wynagrodzenia powoda wynosiło około 3700 zł ( potwierdza umiarkowaną w tempie tendencję wzrostową wynagrodzenia w/ w- nego ).

/dowód : dokument urzędowy - wyrok wraz z uzasadnieniem k. 70 i 74 – 77 akt sprawy VI U 3136/13 /

Powyższy wyrok uprawomocnił się z dniem 7 marca 2015 r.

/dowód :zarządzenie k. 82 akt sprawy VI U 3136/13 /

Na jego podstawie organ rentowy obliczył wskaźnik podstawy wymiaru z 20 lat wybranych z całego okresu zatrudnienia ubezpieczonego to jest z lat 1970 – 1977 kiedy to ubezpieczony był zatrudniony w J. Zakładach (...) ( uwzględniając kwoty miesięcznego wynagrodzenia w / w- nego w poszczególnych latach tego okresu wskazane w wyroku ) oraz z lat 1979 – 1991 kiedy to był on zatrudniony w Zakładzie (...) w I. ( w oparciu o wystawione przez zakład zaświadczenie Rp -7 ) . Tak wyliczony wskaźnik wyniósł 97,08 % i okazał się niższy od tego przyjętego przy przyznawaniu mu w 1998 r. emerytury ( w wysokości 115,42 % ), kiedy to uwzględniono jego wynagrodzenie z 9 lat kalendarzowych przypadających od 1983 do 1991 r.

/ dowód : wyliczenie ZUS k. 15 – 15 v akt /

W rezultacie pozwany wydał zaskarżoną przez ubezpieczonego w niniejszym postępowaniu decyzję z dnia 19 czerwca 2015 r. , którą przeliczył emeryturę ubezpieczonego od 1 sierpnia 2013 r. przyjmując dotychczasową podstawę wymiaru świadczenia i dotychczasowy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynoszący 115,42 % ( czyli poprzedni ) , albowiem ten ustalony z uwzględnieniem zarobków wskazanych w wyroku Sądu Okręgowego wyniósł 97,08% i okazał się mniej korzystny od dotychczasowego.

/ dowód : decyzja z 19 czerwca 2015 r. 105 – 106 akt ZUS /

W tak ustalonym ( w zasadzie bezspornym, gdyż ani z odwołania , ani ze złożonego na rozprawie oświadczenia ubezpieczonego nie wynika co tak naprawdę kwestionuje ) , odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie. Stosownie bowiem do treści słusznie przywołanego przez organ rentowy przepisu art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych / Dz.U.2015.748 j.t. / wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1)z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2)z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3)z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty,

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

W przypadku ubezpieczonego wwpw obliczony z uwzględnieniem ustaleń prawomocnego wyroku sądowego ( podstawa wymiaru z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu – art. 111 ust. 1 pkt 3 ) jest niższy od dotychczasowego ( obliczonego w oparciu o art. 111 ust. 1 pkt 1 ) , tym samym nie było podstaw do ponownego wyliczenia emerytury i zmiany jej wysokości z uwzględnieniem ustalonych przez sąd za lata 1969 – 1978 wynagrodzeń ubezpieczonego uzyskiwanych w J. Zakładach (...) . Z treści odwołania ubezpieczonego i złożonego na rozprawie oświadczenia należy wnosić, iż ubezpieczony w istocie nie kwestionując wyliczeń organu rentowego ( nie sprecyzował bowiem na czym polegało naruszenie przepisów przez pozwanego przy wydaniu zaskarżonej decyzji ) czyli zupełnie bezpodstawnie nadal domaga się podwyższenia wysokości przyznanego mu świadczenia.

Z uwagi na powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji oddalając odwołanie jako niezasadne.