Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII GC 469/15

(...)

W pozwie z dnia 20 marca 2013 roku powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. wniosła o zasądzenie solidarnie od J. B. i M. L. kwoty 37.587,05 euro wraz z odsetkami umownymi w wysokości 20 % w skali roku liczonymi od kwot: 22.485,29 euro od dnia 16 sierpnia 2010 r., 316,56 euro od dnia 13 sierpnia 2010 r., 4.296,86 euro od dnia 16 października 2010 r.,10.488,34 euro od dnia wniesienia pozwu. Nadto powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 3.600,00 zł i 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa procesowego oraz kosztów wywołanych zawezwaniem do próby ugodowej w związku z niestawiennictwem przeciwnika na posiedzeniu sądu, w łącznej wysokości 7.257,00 zł, na którą składają się opłata sądowa w wysokości 40,00 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 złotych oraz kwota 7.200,00 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu powódka wskazała, że podpisała z pozwanymi umowę kredytu kupieckiego w dniu 19 marca 2010 roku oraz w dniu 20 kwietnia 2011 roku na kwotę w wysokości nie przekraczającej 514.000,00 zł z przeznaczeniem na zakup u powódki środków do produkcji rolnej, czego potwierdzeniem są faktury załączone do pozwu. Powódka podała, że zakupione środki do produkcji rolnej pozwani odebrali i nie składali jakichkolwiek zastrzeżeń co do jakości. Pomimo upływu terminu płatności wyznaczonego w fakturach VAT, pozwani nie uregulowali swojego zobowiązania. Dalej wskazano, że również pozwani dokonali sprzedaży towarów na rzecz powódki, co zostało potwierdzone fakturą VAT nr (...) na kwotę 4.723,44 euro. Powódka dokonała potrącenia wierzytelności pozwanych z tej faktury ze swoją wierzytelnością wynikającą z faktury VAT nr (...) na kwotę 5.961,98 euro, w efekcie czego wierzytelność powódki zmniejszyła się do kwoty 1.238,54 euro.

Niezależnie od powyższego, wierzytelność powódki uległa zmniejszeniu wskutek dwóch wpłat dokonanych przez pozwanych po terminach płatności faktur powódki objętych niniejszym postępowaniem.

Powódka podniosła, że z uwagi na to, iż potrącenie wzajemnych należności i wpłaty pozwanych zostały dokonane po upływie terminów płatności faktur wystawionych przez powódkę zostały wystawione noty odsetkowe: nr (...) (...) z dnia 19 stycznia 2012 roku z tytułu opóźnienia z zapłatą w terminie faktury VAT nr (...) z dnia 23 kwietnia 2009 roku wynoszącego 832 dni na kwotę 1.399,69 Euro, (...) (...) z dnia 29 marca 2012 roku z tytułu opóźnienia z zapłatą w terminie faktury VAT nr (...) wynoszącego 882 dni na kwotę 389,07 Euro, (...) (...) z dnia 29 marca 2012 roku z tytułu opóźnienia z zapłatą w terminie faktury VAT nr (...) wynoszącego 562 dnia na kwotę 472,10 Euro, nr (...) (...) z dnia 1 sierpnia 2012 roku z tytułu opóźnienia z zapłatą w terminie faktury VAT nr (...) wynoszącego 659 dni na kwotę 8.227,48 Euro.

Powódka podała, iż łączna wysokość zadłużenia pozwanych wynosi 37.587,05 euro, na co składają się nieuregulowane należności z tytułu faktur VAT w kwocie 27.098,71 euro oraz z tytułu wystawionych przez powódkę not odsetkowych w kwocie 10.488,34 euro. Uzasadniając żądanie odsetek umownych powódka powołała się na § 5 ust.2 umowy kredytu kupieckiego z dnia 20 kwietnia 2011 roku. Powódka wskazała również, iż zmianie uległa firma spółki z (...) Sp. z o.o. na (...) Sp. z o.o.

W piśmie procesowym z dnia 22 października 2013 roku, w związku z wpłatą dokonaną przez pozwanych w dniu 9 września 2013 roku, w kwocie 20.000,00 euro powódka cofnęła powództwo co tej kwoty.

Powódka wniosła o zasądzenie od pozwanych solidarnie kwoty 29.861,72 euro z odsetkami liczonymi od kwot:

- 2.801,85 euro - odsetki umowne w wysokości 20 % od dnia 16 sierpnia 2010 roku,

- 4.296,86 euro- odsetki umowne w wysokości 20 % od dnia 16 października 2010 roku,

- 10.488,34 euro - odsetki ustawowe od dnia wniesienia pozwu,

- 12.274,67 euro- odsetki ustawowe od dnia złożenia pisma.

W uzasadnieniu powódka wskazała, iż wpłata pozwanych została zaliczona na należność z faktury VAT nr (...), z której do zapłaty pozostała kwota 2.801,85 euro oraz na poczet faktury VAT nr (...), która została w całości spłacona w zakresie należności głównej.

Powódka wskazała, iż w związku z wpłatą dokonała aktualizacji odsetek za opóźnienie, które pomiędzy stronami zostały ustalone na poziomie 20 % w skali roku i wystawiła dwie kolejne noty odsetkowe w łącznej wysokości 12.274,67 euro, tj. :

- (...) (...) na kwotę 12.079,70 euro w związku z dokonaną wpłatą na poczet faktury VAT nr (...),

- (...) (...) na kwotę 194,97 euro w związku z wpłatą dokonaną na poczet faktury VAT nr (...).

Powódka podała, iż wymienione noty obejmują należność odsetkową od należności zapłaconych w okresie od dnia wymagalności faktur (z uwzględnieniem poszczególnych wpłat) do dnia zapłaty.

Pozwani nie udzielili odpowiedzi na pozew.

W dniu 7 listopada 2013 roku Sąd Okręgowy w Szczecinie wydał w przedmiotowej w sprawie wyrok zaoczny, w którym w pkt I orzekł zgodnie z żądaniem powódki zawartym w piśmie z dnia 22 października 2013 r., w pkt II umorzył postępowanie w pozostałym zakresie. Sąd orzekł również o kosztach procesu, zasądzając solidarnie od pozwanych na rzecz powódki kwotę 11.625,00 zł. W pkt IV rozstrzygnięcia nadał wyrokowi w pkt I i III rygor natychmiastowej wykonalności.

Od powyższego wyroku pozwani złożyli sprzeciw. Pozwani zaskarżyli wyrok w całości, wnieśli o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanych kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych z uwzględnieniem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W pierwszej kolejności pozwani podnieśli zarzut przedawnienia dochodzonego pozwem roszczenia powołując się na przepis art. 554 k.c.. Podali również, że przedawnieniu uległy należności odsetkowe, zaś część z nich nie powstała. W dalszej części uzasadnienia sprzeciwu pozwani wskazali, że powódka nie posiada roszczenia o zapłatę kwoty 70.750,00 zł objętego wystawioną przez powódkę samowolnie i całkowicie bezpodstawnie notą obciążeniową (...) (...) (...) z dnia 30 września 2010 r. W ocenie pozwanych powódka dokonała samowolnie kompensaty tej nieistniejącej wierzytelności z wierzytelnością pozwanych wynikającą z faktury VAT nr (...) z dnia 3 września 2010 r. Kompensata ta, w ocenie pozwanych, była niedopuszczalna i bezzasadna. Pozwani wskazali, że posiadają w stosunku do powódki roszczenie o zapłatę kwoty 70.750,00 zł wraz z odsetkami liczonymi od dnia 10 listopada 2010 r. Podnieśli taż, że strony sporu zawarły umowę nr (...) z dnia 29 lipca 2010 roku na dostawę 250 ton ziaren pszenicy konsumpcyjnej. Przedmiotem umowy było wytworzenie i sprzedaż pszenicy konsumpcyjnej ze zbiorów w roku 2010. Zebrana pszenica okazała się pszenicą paszową, w związku z czym strony zawarły umowę na dostawę pszenicy paszowej. Wskazali, iż powódka z niewiadomych przyczyn wystawiła notę obciążeniową, której pozwani nie zaakceptowali. W ocenie pozwanych niezrealizowanie umowy na dostawę pszenicy konsumpcyjnej było spowodowane siłą wyższą za co producent rolny nie może odpowiadać.

Wyrokiem z dnia 21 maja 2014 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie utrzymał w mocy wyrok zaoczny z dnia 7 listopada 2013 r. co do kwoty 17.587,05 euro oraz odsetek liczonych od kwot:

- 2.801,85 euro od dnia 16 sierpnia 2010 roku w wysokości 20 % w stosunku rocznym, jednakże nie większych niż odsetki przekraczające czterokrotność wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego,

- 4.296,86 euro od dnia 16 października 2010 roku w wysokości 20 % w stosunku rocznym, jednakże nie większych niż odsetki przekraczające w stosunku rocznym czterokrotność wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego,

- 10.488,34 euro od dnia 22 października 2013 roku w wysokości odsetek ustawowych a także w zakresie pkt II i III.

W pkt II uchylił wyrok zaoczny, co do kwoty 12.274,67 euro oraz ustawowych odsetek liczonych od tej kwoty od dnia 22 października 2013 roku i oddalił w tym zakresie powództwo. Według Sądu poza sporem pozostawała okoliczność, że strony pozostawały w stałych kontaktach gospodarczych, w ramach których powódka sprzedawała pozwanym środki wykorzystywane w produkcji rolnej, zaś pozwani sprzedawali powódce zboże.

Zdaniem Sądu powódka wykazała swoje roszczenie tak co do zasady jak i wysokości. Natomiast za nieuzasadnione Sąd uznał żądanie zasądzenia kwoty 12.274,67 euro oraz odsetek ustawowych liczonych od tej kwoty od 22 października 2013 r. Wskazał, że dla wykazania zasadności tego roszczenia, wynikającego z dwóch not odsetkowych, przedstawiła jedynie listę not odsetkowych, nie przedstawiając samych not, dane podane w liście not nie pozwalają na zweryfikowanie rzetelności wystawionych not i prawidłowości wyliczeń w nich zawartych. Dalej Sąd ten wskazał, że weryfikacja prawidłowości wyliczenia zarówno dni opóźnień jak i przyjętych jako podstawy obliczeń stóp procentowych wymagałaby przeprowadzenia żmudnych wyliczeń wymagających niewątpliwie wiadomości specjalnych, przy uwzględnieniu, że strony łączyła umowa przewidująca odsetki w wysokości 20 % w skali roku, a za okres objęty wskazanymi notami przewyższały one odsetki maksymalne, zatem dokonanie wyliczenia odsetek w uwzględnieniem odsetek umownych nie było poprawne.

Odnosząc się do zarzutu przedawnienia wywodzonego z art. 554 k.c., Sąd wskazał, że doszło do przerwania biegu terminu przedawnienia ponieważ faktury załączone do pozwu stały się wymagalne kolejno w dniach 1 października 2009 r., 16 sierpnia 2010 r., 13 sierpnia 2010 r. i 16 października 2010 r., a pozwani podpisując potwierdzenie salda z 20 kwietnia 2011 r., uznali zobowiązania wynikające z tych faktur przed upływem terminów przedawnienia, co czyniło zarzut chybionym. Analiza należności z not odsetkowych, zdaniem Sądu, prowadziła do wniosku, że odsetki również nie uległy przedawnieniu.

Jeśli chodzi o zarzut potrącenia kwoty 70.750 zł Sąd wskazał, że pozwani w sprzeciwie od wyroku zaocznego powołali się na zdarzenia, które miały miejsce w 2010 r. podnosząc, że wówczas powódka w sposób nieuzasadniony wystawiła notę obciążeniową i dokonała samowolnie kompensaty z wierzytelnością pozwanych wynikającą z faktury VAT nr (...) z dnia 3 września 2010 r. Natomiast nie podnieśli zarzutu potrącenia w tym sprzeciwie czyniąc to dopiero na rozprawie w dniu 12 maja 2014 r. Sąd wskazał, że z zebranych dokumentów wynika, iż należność z faktury VAT nr (...) została skompensowana z wierzytelnością powódki z tytułu noty obciążeniowej z 30 września 2010 r. Wobec tego do potrącenia doszło już w listopadzie 2010 r. Strony w dalszym ciągu prowadziły współpracę a na dzień zawarcia kolejnej umowy w 2011 r. wzajemne saldo nie wykazało istnienia wierzytelności pozwanych z faktury nr (...), co z kolei przemawia za tym, iż na dzień podpisania potwierdzenia salda wierzytelność ta nie istniała. Z tego względu Sąd nie znalazł potrzeby przeprowadzenia postępowania dowodowego zmierzającego do wykazania bezpodstawności wystawienia noty obciążeniowej.

Powyższy wyrok zaskarżyły obie strony.

W wyniku apelacji Sąd Apelacyjny w Szczecinie wyrok uchylił poza utrzymanym w mocy postanowieniem o umorzeniu postępowania i w zakresie uchylonym przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Szczecinie, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego. W ocenie Sądu Apelacyjnego zaistniała bowiem sytuacja opisana w art. 386 § 4 k.p.c. Według Sądu Apelacyjnego nieuprawnione było stanowisko Sądu Okręgowego, w myśl którego dokonanie przez powódkę kompensaty i nie umieszczenie przez nią w saldzie z 20 kwietnia 2011 r. wierzytelności pozwanych, świadczy o tym, że pozwani potwierdzili, iż wierzytelność ta, na datę sporządzenia salda nie istniała. Nawet zaś gdyby przyjąć, że pozwani w ten sposób dokonali uznania niewłaściwego (do czego zdaniem Sądu Apelacyjnego nie doszło) to nie oznacza, że pozbawieni zostali możliwości dowodzenia, że wierzytelność powódki, którą skompensowała z ich bezsporną wierzytelnością – nie istniała. Sąd Apelacyjny stanął na stanowisku, że brak jest podstaw do wyprowadzania wniosku, że nie zamieszczenie w zestawieniu stanowiącym załącznik nr 2 do umowy o ustanowieniu rejestru zastawu wierzytelności pozwanych w kwocie 70.750 zł, stanowiącej część należności objętej fakturą nr (...) stanowi o uznaniu przez pozwanych skuteczności dokonanego przez nich potrącenia tej należności. Z chwilą złożenia przez pozwanych powódce oświadczenia o potrąceniu w piśmie z dnia 9 maja 2014 r. zaistniała konieczność przeprowadzenia przez Sąd Okręgowy postępowania dowodowego wnioskowanego przez pozwanych co do istnienia ich wierzytelności zgłoszonej do potrącenia w tym procesie, w szczególności istnienia wierzytelności powódki z tytułu niedostarczenia przez pozwaną w 2010 r. zboża o określonych parametrach. Po przeprowadzeniu tych dowodów Sąd Okręgowy winien ustalić charakter stosunku umownego stron, mocą którego pozwani obowiązani byli dokonać na rzecz powódki świadczenia w postaci zboża, a następnie, rozważając całokształt relacji gospodarczych stron, ocenić czy po stronie powódki powstała wierzytelność w kwocie 70.750 zł oraz czy zaistniały pozostałe przesłanki skutecznego potrącenia.

Sąd Apelacyjny uznał również za uzasadnione stanowisko powódki co do braku podstaw do stwierdzenia, że brak not odsetkowych uniemożliwia ustalenie zasadności roszczenia powódki, co do odsetek oraz że skontrolowanie prawidłowości wyliczeń odsetek wymaga wiedzy specjalnej. W tym zakresie Sąd powinien poczynić ustalenia co d wysokości kwot uregulowanych przez pozwanych po terminie oraz co do dat wymagalności poszczególnych kwot oraz daty ich uregulowania przez pozwanych, w oparciu o twierdzenia stron oraz znajdujące się w aktach sprawy dowody, przede wszystkim dowody z dokumentów i po ustaleniu faktów, które w świetle przepisów kodeksu cywilnego i umowy stron stanowią o zaistnieniu przesłanek do naliczenia odsetek w określonej wysokości, zweryfikować prawidłowość ich wyliczenia przez powodową spółkę. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy powinien poczynić ustalenia i zbadać skuteczność zgłoszonego przez pozwanych zarzutu potrącenia oraz zasadność dochodzenia przez powódkę odsetek w określonej przez nią wysokości.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Strony procesu pozostawały w stałych stosunkach gospodarczych. Współpraca polegała na sprzedaży pozwanym przez powódkę towarów w postaci środków do produkcji rolnej zaś pozwani sprzedawali powódce zboże. Wzajemne wierzytelności stron były rozliczane poprzez kompensaty.

Bezsporne, a nadto dowód: zeznania świadka K. W., zeznania świadka A. P., przesłuchanie strony T. R. (k.814 – 186), przesłuchanie strony I. P. (k.816 – 817), przesłuchanie strony M. L. (k. 817 – 818).

W dniu 23 kwietnia 2009 r. strony zawarły umowę sprzedaży, na mocy której powódka sprzedała pozwanym nawóz wapienny (...) w ilości 179,74 t za cenę 5.961,98 Euro (26.359,10 zł). Termin zapłaty należności został wyznaczony na dzień 30 września 2009 roku. Towar został dostarczony pozwanym.

Dowód: faktura VAT nr (...) k. 20, dyspozycja sprzedaży towaru k. 21, specyfikacje wysyłkowe k. 22-28, zeznania świadka K. W. (protokół rozprawy z 12 maja 2014 r., od 00:15:26 do 00:21:03), przesłuchanie strony M. L. (k. 817 – 818).

Pomiędzy powódką, noszącą wówczas nazwę (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. a pozwanymi, w dniu 19 marca 2010 r., zawarta została umowa kredytu kupieckiego, na mocy której powódka udzieliła pozwanym kredytu kupieckiego do wysokości nie przekraczającej 450.000,00 zł z przeznaczeniem na zakup u powódki środków do produkcji rolnej z odroczonym terminem płatności (§1 umowy).

Powódka, nazwana w umowie sprzedawcą, upoważniła kupującego do pobierania towarów bez potrzeby równoczesnej zapłaty ceny za te towary, jednakże do kwoty nie wyższej niż określona w § 1 umowy. Strony ustaliły, że kredyt kupiecki funkcjonować będzie w ten sposób, że każde bezgotówkowe pobranie towaru będzie zmniejszać poziom kredytu, zaś każda zapłata za towary będzie podwyższać jego poziom, nigdy jednak powyżej kwoty określonej w § 1. Uzgodniono, że w przypadku niedotrzymania warunków umowy sprzedawca ma prawo naliczyć kupującemu odsetki umowne od niespłaconych należności w wysokości 20 % w skali roku. Nadto ustalono, że w celu zabezpieczenia wierzytelności sprzedawcy z tytułu udzielonego kredytu kupieckiego, kupujący ustanowi zastaw rejestrowy na pożytkach naturalnych rzeczy.

Umowę zawarto na czas określony do dnia 30 września 2010 roku.

Wszelkie zmiany umowy wymagały formy pisemnej pod rygorem nieważności.

Dowód: umowa kredytu kupieckiego k. 15- 16.

W dniu 27 maja 2010 r. strony zawarły umowę sprzedaży towaru o nazwie K. (...) chlorek potasu. Powódka wystawiła z tego tytułu fakturę VAT nr (...) z terminem zapłaty przypadającym na dzień 15 sierpnia 2010 roku. Faktura opiewała na kwotę 24.843,87 Euro (102.769,16 zł). Towar został dostarczony pozwanym.

Dowód: faktura Vat nr (...) k. 29, dyspozycja przyjęcia towaru k. 30, oświadczenie pozwanych k. 31-32, listy przewozowe 33-38, 89, 90,91,92,93 wraz z tłumaczeniami k. 94-98, zeznania świadka K. W. (protokół rozprawy z 12 maja 2014 r., od 00:15:26 do 00:21:03), przesłuchanie strony M. L. (k. 817 – 818).

W lipcu 2010 roku strony zawarły umowę sprzedaży towaru o nazwie N. (...) (...) za kwotę 23.101,31 Euro (92.419,10 zł). Z tego tytułu powódka wystawiła fakturę VAT nr (...) z terminem zapłaty przypadającym na dzień 12 sierpnia 2010 r. Przedmiot umowy został dostarczony pozwanym przez powódkę.

Dowód: faktura VAT nr (...) k. 39, dyspozycja przyjęcia towaru k. 40, listy przewozowe k.41-42, zeznania świadka K. W. (protokół rozprawy z 12 maja 2014 r., od 00:15:26 do 00:21:03), przesłuchanie strony M. L. (k. 817 – 818).

W dniu 29 lipca 2010 r. zawarta została umowa zatytułowana „umowa nr (...) kupna pszenicy” dotycząca sprzedaży przez pozwanych powódce 250 ton ziaren pszenicy konsumpcyjnej ze zbiorów 2010 o określonych w § 2 umowy parametrach za cenę bazową 640 zł za 1 tonę netto. Sprzedający (pozwani) zobowiązał się do postawienia do dyspozycji kupującego (powódka) pszenicy w magazynie sprzedającego, najpóźniej do 31 września 2010 r.

W przypadkach spornych co do jakości dostarczonej pszenicy sprzedający uprawniony był do przeprowadzenia badania jakości dostarczonej pszenicy w akredytowanym laboratorium badawczym ustalonym zgodnie przez strony umowy (§ 2 ust. 4).

Ustalono, że w przypadku niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania przez sprzedającego m.in. w postaci postawienia do dyspozycji kupującego pszenicy o innych parametrach, niż określone w umowie, kupujący mógł według własnego wyboru żądać od sprzedającego zapłaty na pierwsze żądanie kary umownej w wysokości 30 % łącznej ceny sprzedaży lub podjąć negocjacje w celu obniżenia ceny (§ 4 ust. 1 pkt c i ust. 2 pkt a). Wszelkie zmiany umowy wymagały formy pisemnej pod rygorem nieważności (§ 5 ust. 3).

Pszenica zaoferowana przez pozwanych powódce nie posiadała parametrów wymaganych dla pszenicy konsumpcyjnej w zakresie opadania Z tego względu strony zawarły drugą (odrębną) umowę na podstawie, której pszenica ta została sprzedana powódce jako pszenica paszowa, gdyż takie parametry spełniała. Z tego tytułu pozwani wystawili dwie obciążające powódkę faktury VAT: nr (...) na kwotę 187.227,12 zł oraz nr (...) na kwotę 180.468,36 zł.

Powódka prowadziła działalność w taki sposób, że nabywała towar od dostawców i w tym samym czasie, najpóźniej w dniu następnym po zakupie, sprzedawała swoim odbiorcom („back to back”). Powodowej spółce było obojętne, z jakiego pola pochodzi pszenica, istotne było aby towar odpowiadał określonym parametrom.

W dniu 28 września 2010 r. powódka zawarła umowę z Przedsiębiorstwem (...), od którego kupiła 300 ton pszenicy konsumpcyjnej klasa E, rok zbioru 2010 za cenę 825 zł za 1 tonę netto, przy czym towar powódka odebrała własnym transportem i przetransportowała do D.. Koszt transportu wyniósł 71,87 zł netto za tonę. Transakcja ta została przeprowadzona za pośrednictwem brokera, którego marża wyniosła łącznie 4.080,30 zł netto. Pszenica ta została zakupiona przez powódkę w celu realizacji kontraktu nr (...) z (...) sp. z o.o. w D. na zakup pszenicy konsumpcyjnej ze zbiorów z 2010 r. za cenę 815 zł netto za tonę.

W dniu 30 września 2010 roku powódka wystawiła notę obciążeniową za niewywiązanie się pozwanych z ilości kontraktowej zawartej w umowie z dnia 29 lipca 2010 roku. Nota obciążeniowa o numerze (...) (...) (...) opiewała na kwotę 70.750,00 zł. Należność wynikająca z noty została skompensowana z wierzytelnością pozwanych wynikającą z faktury VAT (...).

Dowód: umowa k. 180-182, faktura nr (...) k. 183, faktura nr (...) k. 184, nota obciążeniowa k. 185, kompensata k. 64, pismo z dnia 20 listopada 2015 r. z załącznikami (k. 609 – 611), umowa z dnia 28 września 2010 r. (k. 722), faktury (k. 723 – 727), zestawienie usług transportowych (k. 728), faktury (k. 729 – 733), dowód przelewu (k. 735 – 736), oświadczenie (k. 772), pismo z dnia 22 lipca 2013 r. (k. 773), pismo z dnia 8 marca 2016 r. (k. 774), przesłuchanie strony T. R. (k. 814 – 816), przesłuchanie strony I. P. (k. 816 – 817), przesłuchanie strony M. L. (k. 817 – 818).

W okresie żniw 2010 roku wystąpiły na obszarze województwa (...) obfite i nieustające opady deszczu, które miały negatywny wpływ na jakość ziaren pszenicy.

Dowód: wydruki ze strony internetowej (...) dotyczące nasilenia opadów (k. 186-214), pismo z dnia 20 października 2015 r. (k. 594), pismo z dnia 25 listopada 2015 roku (k. 617), informacje (k. 625 – 694).

W dniu 1 października 2010 r. strony zawarły umowę sprzedaży. Dotyczyła ona towaru o nazwie N. (...)-S 18-2 LUZ. Cena wynosiła 4.296,86 Euro (17.131.59 zł), zaś termin zapłaty przypadał na dzień 15 października 2010 roku. Towar wyszczególniony w fakturze został dostarczony pozwanym.

Dowód: faktura VAT nr (...) (k. 43), dyspozycja przyjęcia towaru (k. 44), list przewozowy (k. 45), zeznania świadka K. W. (protokół rozprawy z 12 maja 2014 r., od 00:15:26 do 00:21:03), przesłuchanie strony M. L. (k. 817 – 818).

W ramach współpracy również powódka nabywała towary u pozwanych. Z tego tytułu pozwani byli wierzycielami powódki co do kwoty 4.723,44 Euro. Powódka dokonała potrącenia wierzytelności pozwanych ze swoją wierzytelnością wynikającą z faktury VAT nr (...) na kwotę 5.961,98 Euro, w efekcie czego wierzytelność powódki uległa zmniejszeniu do kwoty 1.238,54 Euro.

Bezsporne, a nadto kompensata (k. 47).

W dniu 20 kwietnia 2011 r. strony zawarły kolejną umowę kredytu kupieckiego, na mocy której sprzedawca udzielił kupującemu kredytu kupieckiego do wysokości nie przekraczającej 514.000,00 zł z przeznaczeniem na zakup u sprzedawcy środków do produkcji rolnej z odroczonym terminem płatności. Uzgodniono, że w celu zabezpieczenia wierzytelności sprzedawcy z tytułu udzielonego kredytu kupieckiego, kupujący ustanowi zastaw rejestrowy na pożytkach naturalnych rzeczy. Odsetki umowne od niespłaconych należności ustalono na poziomie 20 % w skali roku. Umowa zawarta została na czas określony do dnia 30 września 2011 roku.

Umowa o ustanowienie zastawu rejestrowego na pożytkach naturalnych rzeczy zawierała zapis, że zastawnikowi przysługuje wobec pozwanych wierzytelność w łącznej kwocie 513.608,68 zł.

Załącznikiem do zawartej przez strony umowy ustanowienia zastawu rejestrowego był dokument „potwierdzenie sald”.

Dokument ten został podpisany przez pozwanych. W dokumencie tym wymienione zostały m.in. faktury objęte niniejszym postępowaniem.

Dowód: umowa kredytu kupieckiego (k. 17-19), umowa o ustanowienie zastawu (k. 290-291), potwierdzenie salda (k. 292), tabela zasiewów (k. 293).

W dniu 29 lutego 2012 r. została dokonana przez pozwanych wpłata w kwocie 15.000,00 zł (3.597,12 Euro). Wpłata została zaliczona na poczet, pozostałej po potrąceniu należności z faktury VAT nr (...) z dnia 23 kwietnia 2009 roku kwoty 1.238,54 Euro oraz częściowo na fakturę VAT nr (...) z dnia 27 maja 2010 roku opiewającą na kwotę 24.843,87 Euro.

W dniu 1 czerwca 2012 roku została dokonana kolejna wpłata w kwocie 100.000,00 zł (22.784,75 Euro).

Wpłata ta została zaliczona na poczet faktury VAT nr (...) z dnia 29 lipca 2010 roku opiewającej na kwotę 23.101,31 Euro, wskutek czego z tej faktury pozostała do zapłaty kwota 316,56 Euro.

W dniach: 19 stycznia 2012 roku, 29 marca 2012 roku oraz w dniu 1 sierpnia 2012 roku powódka wystawiła cztery noty odsetkowe z tytułu opóźnień w zapłatach należności wynikających z faktur. Powódka wystawiła następujące noty:

1.  nota odsetkowa nr (...) (...) z dnia 19 stycznia 2012 roku z tytułu opóźnienia z zapłatą w terminie fraktury VAT nr S- (...)09-04- (...) z dnia 23 kwietnia 2009 roku wynoszącego 832 dni na kwotę 1.399,69 Euro,

2.  nota odsetkowa (...) (...) z dnia 29 marca 2012 roku z tytułu opóźnienia z zapłatą w terminie faktury VAT nr (...) wynoszącego 882 dni na kwotę 389,07 Euro,

3.  nota odsetkowa nor (...) (...) z dnia 29 marca 2012 roku z tytułu opóźnienia z zapłatą w terminie faktury VAT nr (...) wynoszącego 562 dnia na kwotę 472,10 Euro,

4.  nota odsetkowa nr (...) (...) z dnia 1 sierpnia 2012 roku z tytułu opóźnienia z zapłatą w terminie faktury VAT nr (...) wynoszącego 659 dni na kwotę 8.227,48 Euro.

Łączna suma należności wynikających z not wyniosła 10.488,34 Euro.

Dowód: nota odsetkowa (...) (...) (k. 46), kompensata (k. 47), nota odsetkowa (k. 48), nota odsetkowa NOTA -12-06- (...) (k. 49), potwierdzenie dokonania wpłat (k. 50), lista not odsetkowych (k. 52).

Po otrzymaniu wezwania do zapłaty kwoty 52.144,32 Euro z dnia 29 marca 2012 roku wraz z potwierdzeniem sald w walucie transakcji pozwani zakwestionowali obowiązek zapłaty wskazanej w wezwaniu kwoty. Wskazali, że noty odsetkowe po 16 września 2012 roku nie są prawidłowe, zaś po przeanalizowaniu dokumentów uznali, iż powódka ma wobec pozwanych zobowiązania wynikające ze sprzedaży, które winny być uregulowane.

W piśmie z dnia 12 kwietnia 2012 r. powódka podtrzymała swoje stanowisko, odnośnie zadłużenia pozwanych, powołując się na potwierdzenie zadłużenia przez pozwanych na umowie kredytu kupieckiego. Do pisma załączono szczegółowe kompensaty i wystawione przez powódkę noty.

Dowód: pismo z dnia 6 kwietnia 2012 roku (k. 216), pismo z dnia 12 kwietnia 2012 r. wraz z załącznikami (k. 55- 78).

W piśmie z dnia 26 kwietnia 2012 r. pozwani podnieśli, że nie posiadają kompensaty za fakturę nr (...) na kwotę 187.227,12 zł. Nadto podnieśli, że nie akceptują noty (...).

W piśmie z dnia 30 kwietnia 2012 r. powódka poinformowała pozwanych, że faktura nr (...) na kwotę 187.227,12 zł nie była objęta kompensatą wzajemnych należności. Ponownie wezwała pozwanych do uregulowania zadłużenia.

Dowód: pismo z dnia 30 kwietnia 2012 roku (k. 7).

Na dzień 31 maja 2012 roku wierzytelność powódki w stosunku do pozwanych wynosiła 212.242,71 zł.

Dowód: potwierdzenie salda (k. 294).

W dniu 27 sierpnia 2012 roku powódka w Sądzie Rejonowym w Kamieniu Pomorskim złożyła wniosek o zawezwanie pozwanych do próby ugodowej. Pozwani, pomimo prawidłowego zawiadomienia nie stawili się na posiedzenie.

Dowód: dokumenty z akt sprawy I Co 870/12, zawiadomienie (k. 99), wniosek (k. 100-101), pełnomocnictwo (k. 102), odpis z KRS (k. 103), dowód uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (k. 104), dowód uiszczenia opłaty od wniosku (k. 105), potwierdzenie salda (k. 106),

Na dzień 27 listopada 2012 roku wierzytelność powódki wobec pozwanych wnosiła 37.387,05 Euro, z czego 10.488,34 Euro stanowiły należności z tytułu odsetek.

Dowód: potwierdzenie salda w walucie transakcji (k. 51), lista not odsetkowych (k. 52).

W dniu 27 września 2013 roku powódka wygenerowała z systemu komputerowego listę not odsetkowych za okres od 1 stycznia 2012 roku do 27 września 2013 roku. Na liście wskazano oznaczenia not odsetkowych, numer faktury, termin zapłaty, datę zapłaty, ilość dni opóźnienia kwotę należności i kwotę rozliczenia.

W związku z zapłatą przez pozwanych kwoty 20.000 euro, która została zaliczona na poczet faktur VAT nr (...) powódka wystawiła dwie noty odsetkowe w łącznej wysokości 12.274,70 euro. (...) (...) na kwotę 12.079,70 euro w związku z zapłatą faktury VAT nr (...) na kwotę 194,97 euro w związku z zapłatą faktury VAT nr (...). (...) (...) obejmuje należność odsetkową za opóźnienie w zapłacie wynoszące 1120 dni, zaś (...) (...) za opóźnienie w zapłacie 1124 dni.

Dowód: lista not odsetkowych (k. 134).

W piśmie z dnia 9 maja 2014 roku pozwani złożyli oświadczenie o potrąceniu, które dotarło do siedziby powódki w dniu 12 maja 2014 roku. W oświadczeniu wskazali, że posiadają w stosunku do powódki wierzytelność w kwocie 70.750,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 18 września 2010 roku do dnia 17 września 2012 roku, z tytułu pozostałej do zapłaty kwoty z faktury VAT nr (...) z dnia 3 września 2010 roku. Pozwani wymienili wierzytelności powódki, w tym objęte niniejszym postępowaniem, które ulegają potrąceniu z wierzytelnością pozwanych.

Dowód: oświadczenie o potrąceniu (k. 315-318).

Sąd zważył co następuje:

W świetle przedstawionych ustaleń powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości. Przedmiotowa sprawa została rozpoznana ponownie przez Sąd pierwszej instancji z uwagi na wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 3 września 2015 roku (sygn. akt I ACa 338/15), który uchylił wcześniejszy wyrok poza utrzymanym w mocy postanowieniem o umorzeniu postępowania i w zakresie uchylonym przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu tego orzeczenia Sąd Odwoławczy wyraził pogląd, że Sąd Okręgowy niezasadnie zdyskredytował zarzut potrącenia podniesiony przez pozwanych na rozprawie w dniu 14 maja 2014 r. a w konsekwencji nie przeprowadził postępowania dowodowego wnioskowanego przez pozwanych, co do istnienia wierzytelności zgłoszonej do potrącenia. Nadto podzielił stanowisko powódki co do braku podstaw do stwierdzenia, że brak not odsetkowych uniemożliwia ustalenie zasadności roszczenia powódki w zakresie odsetek za opóźnienie. Sąd Apelacyjny zalecił by, po przeprowadzeniu postępowania dowodowego, ustalić charakter stosunku umownego stron, mocą którego pozwani zobowiązani byli dokonać świadczenia w postaci zboża, następnie ocenić czy po stronie powódki powstała wierzytelność w kwocie 70.750,00 zł oraz czy zaistniały pozostałe przesłanki skutecznego potrącenia. W odniesieniu do żądania odsetkowego Sąd Apelacyjny zalecił by poczynić ustalenia co do wysokości kwot uregulowanych przez pozwanych po terminie oraz co do dat wymagalności poszczególnych kwot oraz daty ich uregulowania przez pozwanych oraz ocenić zasadność dochodzenia przez powódkę odsetek w określonej przez nią wysokości.

W przywołanym orzeczeniu Sąd Apelacyjny przesądził zatem na podstawie art. 386 § 6 k.p.c. o kierunku dalszego postępowania.

Przedmiotowym pozwem powódka dochodziła od pozwanych zapłaty należności wynikających z umów sprzedaży środków ochrony roślin oraz odsetek za opóźnienie w zapłacie tych należności jak również dalszych odsetek. Podstawę żądania stanowił zatem art. 535 k.c. regulujący umowę sprzedaży oraz w zakresie odsetek art. 481 i 482 k.c. Na wstępie wskazać należy, że wszystkie należności z tytułu umów sprzedaży środków ochrony roślin odzwierciedlonych w czterech fakturach VAT dołączonych do pozwu a także odsetek za opóźnienie w zapłacie tych należności okazały się zasadne, co potwierdzają dowody z dokumentów i dowody osobowe. Zarzut przedawnienia podniesiony w kontekście tych żądań nie zasługiwał na uwzględnienie, z tego względu, że doszło do przerwania biegu terminu przedawnienia poprzez złożenie w dniu 20 kwietnia 2011 r. oświadczenia dotyczącego uznania salda, gdzie te wszystkie należności zostały między stronami rozliczone i uznane. Skutek w postaci przerwania biegu terminu przedawnienia (art. 123 § 1 pkt 1 k.c.) wywołał także złożony przez powódkę w dniu 27 sierpnia 2012 r. wniosek o zawezwanie do próby ugodowej.

Kierując się wskazaniami Sądu Apelacyjnego Sąd Okręgowy dokonał w pierwszej kolejności oceny charakteru prawnego stosunku umownego stron, co ma zasadnicze znaczenie w kontekście zarzutu potrącenia. Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego Sąd doszedł do przekonania, że umowa nr (...) zawarta pomiędzy stronami w dniu 29 lipca 2010 r. – wbrew twierdzeniom pozwanych - była umową sprzedaży, uregulowaną w art. 535 i nast. k.c. a nie umową kontraktacji. Powyższe wnioski Sąd wywiódł zarówno na podstawie badania treści samej umowy jak i biorąc pod uwagę całokształt relacji między stronami. Zgodnie z art. 613 § 1 k.c. przez umowę kontraktacji producent rolny zobowiązuje się wytworzyć i dostarczyć kontraktującemu oznaczoną ilość produktów rolnych określonego rodzaju, a kontraktujący zobowiązuje się te produkty odebrać w terminie umówionym, zapłacić umówioną cenę oraz spełnić określone świadczenie dodatkowe, jeżeli umowa lub przepisy szczególne przewidują obowiązek spełnienia takiego świadczenia. Podkreślenia wymaga okoliczność, że przedmiotem kontraktacji są produkty rolne wytworzone w gospodarstwie rolnym producenta. Produkty rolne rozumieć należy w tym kontekście jako określoną ilość rzeczy oznaczonych co do gatunku, wytworzonych przez producenta, czyli w chwili zawarcia umowy są to rzeczy przyszłe. Poza tym, przedmiotem umowy są produkty wytworzone wyłącznie w gospodarstwie rolnym producenta, co w istotny sposób zawęża przedmiot umowy, a jednocześnie odróżnia umowę kontraktacji od umowy sprzedaży (tak też, np. Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania – część szczególna., red. A. Kidyba, Lex 2014). Natomiast w umowie z dnia 29 lipca 2010 r. nie znajduje się postanowienie, z którego wynika, że jej przedmiotem jest dostawa pszenicy pochodzącej ze zbiorów pozwanych. W treści umowy wskazano jedynie ilość pszenicy, jej parametry i wymóg, aby pochodziła ze zbiorów z 2010 roku. Strony nie zawarły w umowie podstawowego elementu pozwalającego na jej odróżnienie w stosunku do umowy sprzedaży. W ocenie Sądu, gdyby wolą powódki było nabycie pszenicy pochodzącej ze zbiorów pozwanych to okoliczność ta, jako podstawowa kwestia przy określeniu przedmiotu umowy, zostałaby wprost wskazana w treści umowy. Natomiast w sytuacji, gdy tego zaniechano, brak podstaw do przyjęcia, iż zawarto umowę kontraktacji. Zdaniem Sądu także zeznania świadków i przesłuchanie stron w kontekście charakteru ich współpracy i specyfiki przedsiębiorstwa powódki także dowodzą, że strony zawarły umowę sprzedaży regulowaną w art. 535 i nast. k.c., nie zaś umowę kontraktacji. W szczególności zwrócić należy uwagę na fakt, że zeznający w charakterze strony M. L. owszem podał, że powódka miała świadomość, iż pozwani prowadzili gospodarstwo rolne, gdzie znajdują się ich pola, jednak nie wskazał, że zawierając umowę oczekiwała ona na dostawę zboża właśnie z tych pól. Pozwany nie orientował się czy kwestia skąd zboże pochodzi miała znaczenie dla powódki bowiem zawierając umowę powódka tego nie wyartykułowała. Z kolei świadek A. P. zeznał, że Pana R. interesowała cena, parametry i ilość. Jak wynika z powyższych dowodów osobowych poza sferą zainteresowań reprezentanta powódki pozostawało z jakich pól zboże będzie pochodziło, czy z pól pozwanych czy z innego źródła, istotne były parametry i ilość, co też znalazło potwierdzenie w dowodach z przesłuchania reprezentantów powódki T. R. i I. P.. Wynika z tych przesłuchań, że powódka nie zawierała kontaktów w ten sposób, że wskazywała z jakich konkretnie pól chce zboże. Nie kontrolowała nasion służących do siewu jak zazwyczaj czynią to podmioty zawierające umowy o kontraktację bowiem znaczenia ma tylko produkt finalny. Powyższe podyktowane było tym, że powódki nie interesowało czy kontrahent jest producentem czy tylko pośredniczy w sprzedaży. Specyfika bowiem działalności powódki polega na tym, że kupuje zboże i natychmiast je odsprzedaje swoim kontrahentom, ewentualnie może być dzień różnicy pomiędzy transakcjami. Są to tzw. transakcje „back to back”. W świetle powyższego sam fakt, że pozwani prowadzą gospodarstwo rolne i są producentami nie mógł przesądzać o tym, że powódka zawarła umowę kontraktacji. Okoliczności sprawy jednoznacznie świadczą, zdaniem Sądu, o tym, że strony łączyła umowa sprzedaży pszenicy konsumpcyjnej.

Skoro strony łączyła umowa sprzedaży a nie kontraktacji implikowało to przyjęcie, że pozwani nie byli zwolnieni z odpowiedzialności za niewykonanie zobowiązania, gdy zaszły okoliczności niezależne od żadnej ze stron, a ich zobowiązanie nie wygasło. Nie znajduje zatem na gruncie niniejszej sprawy zastosowania art. 622 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli wskutek okoliczności za które żadna ze stron odpowiedzialności nie ponosi producent nie może dostarczyć przedmiotu kontraktacji, obowiązany jest tylko do zwrotu pobranych zaliczek i kredytów bankowych. W konsekwencji wszystkie dowody (w szczególności informacja Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej, wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego), które zmierzały do wykazania, że wykonanie tej umowy było niemożliwe z uwagi na niekorzystne warunki atmosferyczne mające decydujący wpływ na jakość ziarna pszenicy– co w przypadku umowy kontraktacji zwalniałoby pozwanych od odpowiedzialności za niewykonanie zobowiązania – okazały się bezprzedmiotowe i w ocenie Sądu zmierzałyby jedynie do przedłużenia postępowania generując nieuzasadnione koszty.

Nie budzi natomiast wątpliwości Sądu, że umowa sprzedaży pszenicy konsumpcyjnej z 29 lipca 2010 r. nie została przez pozwanych wykonana. Poza sporem był fakt, że pozwani nie dostarczyli pszenicy konsumpcyjnej bowiem dostarczone ziarna nie spełniały wymaganych parametrów, a konkretnie chodziło o parametr opadania, który decyduje o późniejszych wypiekach. Na rozprawie w dniu 27 stycznia 2016 r. pełnomocnik pozwanych jednoznacznie przyznał, że pozwani nie dostarczyli pszenicy konsumpcyjnej nadto nie kwestionował wyników badań pszenicy i nie wniósł o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego w tym zakresie. Wobec tego po stronie powodowej zaktualizowało się zarówno roszczenie odszkodowawcze na zasadach ogólnych w oparciu o art. 471 k.c. jak i roszczenie z tytułu kar umownych, przewidziane w § 4 ust. 2 pkt a) w zw. z § 4 ust. 1 pkt c) umowy.

Zgodnie z art. 471 k.c. dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Chcąc uwolnić się od odpowiedzialności za niewykonanie umowy sprzedaży pszenicy konsumpcyjnej z dnia 29 lipca 2010 r., pozwani musieliby wykazać, że do niewykonania umowy doszło z uwagi na wystąpienie okoliczności, na które nie mieli wpływu. W art. 471 k.c. zawarte jest bowiem domniemanie, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania nastąpiło wskutek okoliczności, za które dłużnik ponosi odpowiedzialność. W świetle tego ciężar dowodu (obalenia domniemania) spoczywa na dłużniku, czyli w niniejszej sprawie na pozwanych. Zdaniem Sądu w okolicznościach rozważanej sprawy, mając na uwadze twierdzenia pozwanych i dowody na ich poparcie brak podstaw do przyjęcia, że pozwani nie ponoszą odpowiedzialności za niewykonanie umowy. Na pewno takiej okoliczności zwalniającej nie stanowią warunki pogodowe panujące podczas żniw 2010 r., które w ocenie pozwanych spowodowały, że sprzedaż pszenicy konsumpcyjnej powódce okazała się niemożliwa. Jak już była mowa wyżej umowa z 29 lipca 2010 r. nie zawierała postanowień, wedle których pszenica miała pochodzić z konkretnego terenu, z konkretnych zasiewów u konkretnego producenta rolnego, tj. pozwanych. Wobec tego pozwani nie byli zobligowani do dostarczenia pszenicy akurat ze swoich pól, w tym zakresie mieli dowolność. Powódkę interesowała jedynie ilość i jakość zboża, w szczególności co do parametru opadania. Nic nie stało więc na przeszkodzie by w sytuacji nie wyprodukowania pszenicy spełniającej parametry określone w umowie z własnych upraw, mogli nabyć pszenicę od innego producenta i wydać ją powódce. W ocenie Sądu w tych okolicznościach sprawy brak możliwości wyprodukowania określonej pszenicy nie uniemożliwiał uzyskania jej z innych źródeł, skoro nie sprzeciwiała się temu zawarta umowa sprzedaży. Co istotne pozwani nie podnosili, że z jakichś przyczyn nie było możliwe uzyskanie tej pszenicy, chociażby poprzez jej nabycie od innego producenta. W tej sytuacji nie sposób przyjąć, aby spełnione zostały przesłanki zwalniające ją z odpowiedzialności odszkodowawczej.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe prowadzi w ocenie Sądu do wniosku, że zostały spełnione przesłanki odpowiedzialności za szkodę, określone w art. 471 k.c. Odpowiedzialność kontraktowa dłużnika powstaje, jeżeli spełnione zostaną następujące przesłanki: 1) szkoda wierzyciela w postaci uszczerbku majątkowego; 2) szkoda musi być spowodowana niewykonaniem lub nienależycie wykonanym zobowiązaniem przez dłużnika; 3) związek przyczynowy między faktem nienależytego wykonania lub niewykonania zobowiązania a poniesioną szkodą.

Poza sporem - o czym była mowa – jest fakt, iż pozwani nie wykonali zobowiązania wynikającego z umowy zawartej 29 lipca 2010 r., przy czym w § 4 ust. 1 pkt c) strony zawarły definicję niewykonania lub nienależytego wykonania umowy, zgodnie z którą, za niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy uważały postawienie do dyspozycji kupującego pszenicy o innych parametrach niż określone w umowie. Taka sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie. W tym miejscu należy wskazać, że Sąd nie podziela stanowiska pozwanych w zakresie w jakim twierdzili, że doszło do wykonania umowy z uwagi na wydanie pszenicy paszowej bowiem umowa o pszenicę paszową została zawarta zamiast pierwotnej umowy. Pozwani twierdzili też, że nie ma podstaw do ich odpowiedzialności z uwagi na to, że strony skutecznie umowę o pszenicę konsumpcyjną rozwiązały bądź umowa ta wygasła. Należy jednak wskazać, że z zebranych dowodów z dokumentów nie wynika by umowa o pszenicę konsumpcyjną była modyfikowana. Gdyby faktycznie umowa o pszenicę paszową stanowiła modyfikację pierwotnej umowy to strony uczyniłyby to w formie aneksu do pierwotnej umowy, co zresztą byłoby zgodne z § 5 ust. 3 umowy, który wymagał by wszelkie zmiany dokonywane były w formie pisemnej pod rygorem nieważności. W okolicznościach niniejszej sprawy doszło do zawarcia odrębnej umowy sprzedaży, której przedmiotem była pszenica paszowa. Brak natomiast jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że ta czynność stanowi zmianę pierwotnej umowy nr (...). Ponadto również rozwiązanie umowy, na jakie powołali się pozwani musiałoby nastąpić w formie pisemnej, do czego jednak nie doszło. W tej kwestii zwrócić uwagę należy na fakt, że pozwany M. L. zeznawał niespójnie, gubił się w swych zeznaniach raz twierdząc, że umowy nie ma innym razem, że umowa została zamieniona na umowę dostawy pszenicy paszowej, po czym z kolei twierdził, że pierwotnie dostarczona pszenica spełniała parametry pszenicy konsumpcyjnej. Takie stanowisko pozwanego, rozbieżne i wewnętrznie sprzeczne świadczy o tym, że jest to niczym nie uzasadniona przyjęta linia obrony będąca próbą uniknięcia odpowiedzialności za swoje zobowiązania.

Zauważyć też trzeba, że w § 4 ust. 2 umowy z dnia 29 lipca 2010 r. strony określiły skutki niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązań wynikających z umowy. W tym zakresie wskazano na kare umowną w wysokości 30% łącznej sumy sprzedaży (pkt a) oraz prawo obniżenia ceny (pkt b). Niemniej jednak strony przewidziały też uprawnienie powódki do dochodzenia odszkodowania uzupełniającego do wysokości rzeczywiście poniesionej szkody. Powódka uprawniona była więc od naliczenia kary umownej co też uczyniła a także doliczyła odszkodowanie w zakresie w jakim szkoda przewyższyła karę umowną i wystawiła w dniu 20 września 2010 r. z tytułu niewykonania umowy notę obciążeniową na kwotę 70.750,00 zł. Dopuszczalne było zatem dochodzenie wyłącznie zapłaty odszkodowania w niniejszym postępowaniu, nawet bez żądania kary umownej. Skoro powódka była uprawniona do dochodzenia odszkodowania przewyższającego kwotę kar umownych, to tym bardziej istniały podstawy do przyjęcia, że domagając się zapłaty odszkodowania, na poczet kwoty z tego tytułu zaliczeniu podlegały przewidziane w umowie kary umowne.

W świetle zebranego materiału dowodowego, w szczególności dowodów z dokumentów załączonych do pism procesowych z dnia 25 stycznia 2016 r. i 15 marca 2016 r. przyjąć należało, że powstanie szkody po stronie powodowej związane było z koniecznością nabycia przez powódkę samodzielnie pszenicy konsumpcyjnej, o jakiej mowa w kontrakcie z 10 sierpnia 2010 r. łączącym powódkę ze spółką (...), w celu wywiązania się z tego kontraktu. W związku z niewykonaniem umowy przez pozwanych powódka, aby wykonać zobowiązanie wobec swojego kontrahenta – w przypadku niewykonania sama obciążona zostałaby karami umownymi - kupiła pszenicę w Przedsiębiorstwie (...) sp. z o.o. w B. po cenie 825 zł netto za tonę, zatem wyższej niż cena 640 zł netto za tonę, jaka wynikała z umowy z 29 lipca 2010 r. Wzrost ceny pszenicy wynikał natomiast z niekwestionowanego faktu pogorszenia warunków atmosferycznych podczas żniw. Pszenica ta została kupiona w celu wywiązania się z umowy zawartej ze spółką (...) w D. a przy tym powódka dodatkowo poniosła koszty transportu pszenicy z (...) do D. w kwocie 71,87 zł netto za tonę, co obrazują dowody w postaci faktur VAT za transport oraz zestawienia wykonanych usług (k. 725 – 733). Transakcja ta została przeprowadzona za pośrednictwem brokera Z. O., którego marża wyniosła 4. 080,30 zł netto (4.977,97 zł brutto). Sąd podziela przy tym stanowisko powódki, że trudno przyjąć za normalną transakcję handlową dla powódki taką, w której zakup zboża następuje po cenie wyższej niż jego finalna sprzedaż. Biorąc pod uwagę specyfikę prowadzonej przez powódkę działalności jest to nieopłacalne, gdyż u podstaw tej działalności leży możliwość kupna pszenicy po cenie niższej od ceny dalszej odsprzedaży. Natomiast jak wynika z przedłożonych przez powódkę dokumentów kupiła ona pszenicę od spółki z (...) za cenę 825 zł netto za tonę a sprzedała spółce (...) za cenę niższą tj. 815 zł netto za tonę. W świetle powyższego powódka wykazała, że konieczność zakupu pszenicy od spółki z (...) wynikała z faktu niemożności wywiązania się z kontraktu zawartego ze spółką (...), co z kolei spowodowane było niewykonaniem przez pozwanych umowy z 29 lipca 2010 r. Z zeznań reprezentantów powódki wynika, że gdyby pozwani dostarczyli pszenicę konsumpcyjną to powódka nie musiałaby kupować jej od spółki z (...), w dodatku po wyższej cenie. Niezgodne przy tym z doświadczeniem życiowym jest to, aby powódka generująca zyski z odsprzedaży zboża, w umowach z kontrahentami wskazywała od kogo to zboże będzie kupowane. Powyższe mogłoby bowiem wykluczyć ją z transakcji jako pośrednika, co też skutkowałoby pozbawieniem jej zarobku. Nie budzi wątpliwości okoliczność, że bezpośrednią przyczyną zawarcia umowy przez powódkę ze spółką z (...) była niemożność wywiązania się z pierwotnej umowy z uwagi na niewykonanie przez pozwaną ze zobowiązania umowy nr (...). Zdaniem Sądu istnieje zatem związek przyczynowy pomiędzy szkodą a zachowaniem pozwanych.

Nie budzi też wątpliwości sam fakt powstania stronie powódki szkody w postaci damnum emergens (rzeczywistego uszczerbku w majątku) skoro powódka nie otrzymała pszenicy stanowiącej przedmiot umowy, która miała z kolei być przedmiotem dalszej sprzedaży na rzecz spółki (...). Do majątku powódki nie weszło 250 ton pszenicy konsumpcyjnej a tym samym należność przewidziana w umowie ze spółką (...). Nadto, powódka musiała ostatecznie uiścić wyższą cenę za pszenicę, niż cena przewidziana w umowie z pozwanymi, a także ponieść koszty transportu pszenicy i koszty marży brokera, co wpłynęło na wymiar szkody dochodzonej w niniejszej sprawie.

Na szkodę jakiej doznała powódka w wyniku niewykonania umowy przez pozwanych składa się różnica pomiędzy ceną zakupu pszenicy w spółce z (...) a ceną zakupu od pozwanych, która wynosi 185 zł na tonie (825,00 zł – 640,00 zł), dodatkowo powódka poniosła stratę w kwocie 10.00 zł na tonie z uwagi na konieczność sprzedaży pszenicy spółce (...) po cenie 815,00 zł za tonę, podczas gdy zakupiła ją za cenę wyższą 825,00 zł za tonę. Z uwagi na to, że powódka musiała kupioną pszenicę przetransportować z (...) do elewatora spółki (...) poniosła koszt transportu w łącznej kwocie 71,87 zł za tonę. Powódka korzystała w tym zakresie z dwóch przewoźników, gdzie u jednego cena transportu wynosiła 70 zł za tonę a u drugiego 75 zł za tonę, zatem średni koszt wyniósł 71,87 zł. Nadto w tym przypadku powódka korzystała z usług brokera, którego wynagrodzenie wyniosło 4.080,30 zł netto a ustalone zostało w parciu o ilość ton dostarczonego zboża. Kwota wynagrodzenia po podzieleniu przez 250 ton dostarczonej pszenicy daje 16,32 zł za tonę. Łącznie szkoda wyniosła 70.797,50 zł bowiem 195 zł +71,87 zł + 16,32 zł daje 283,19 zł netto, co po przemnożeniu przez 250 ton daje wskazaną kwotę. Powódka wystawiła w dniu 30 września 2010 r. notę obciążeniową na kwotę niższą tj. 70.750,00 zł.

Zgromadzony materiał dowodowy w postaci dokumentów stanowiących załączniki do pism procesowych powódki z dnia 25 stycznia 2016 r. i 15 marca 2016 r., a także dowody z przesłuchania reprezentantów powódki dają wystarczające podstawy do przyjęcia, że posiadała ona wierzytelność w kwocie 70.750 zł z tytułu szkody za niewykonanie umowy łączącej ją z pozwanymi, którą skutecznie potrąciła 30 września 2010 r. z roszczeniem pozwanych z tytułu dostawy pszenicy paszowej. W ocenie Sądu z tego też względu pozwani, mając świadomość tej sytuacji, nigdy nie dochodzili tych roszczeń. Gdyby pozwani byli przekonani o istnieniu i słuszności swojej wierzytelności to trudno przyjąć, że przez prawie cztery lata roszczeń tych by nie dochodzili i uczynili to dopiero w toku niniejszego procesu. Poza tym, w ocenie Sądu żądanie od powódki szczegółowych dokumentów na okoliczność istnienia przesłanek szkody i jej wysokości, po sześciu latach od zawarcia umowy, gdy dotychczas pozwani nie zgłaszali roszczeń w tym zakresie i dopiero w niniejszym procesie podnieśli swoje żądanie stanowi nadużycie prawa. Taka postawa pozwanych budzi zdziwienie o tyle, że pozwany M. L. jak sam zeznał nie widział potrzeby zajmowania się kwestią noty odsetkowej, nie podnosił żadnych twierdzeń ponieważ wraz z drugim pozwanym jej nie uznawał. Jednocześnie pozwani nie realizowali swoich zobowiązań z tytułu dostawy pszenicy konsumpcyjnej. Wobec tego, oczekiwanie, że teraz po takim długim okresie czasu powódka będzie dysponowała szczegółowymi dokumentami związanymi z zakupem pszenicy w 2010 r. budzi zdziwienie. Podkreślić należy, że - co wynika z dowodu z przesłuchania - pozwany M. L. w sposób bardzo swobodny odnosi się do prowadzenia spraw związanych z działalnością gospodarczą wskazując, iż nie zajmuje się sprawami księgowości, zaś jeśli chodzi o umowy to pozwani przyjmowali do wiadomości to co przekazywał im pan P.. Przyjąć zatem należy, że w ogóle pozwani nie interesowali się tym jak przebiegały relacje ze stroną powodową a skupiali się jedynie na tym, co, gdzie i kiedy mają dostarczyć, nie wnikając w szczegóły umowy, jej istotne postanowienia i pozostawiając to swobodnemu działaniu A. P., który nie zna języka polskiego. Podobnie ocenić należy kwestię kary umownej. M. L. zeznał: „mówił mi pan P. co się składa na tą karę ale my nie uważaliśmy, że powinniśmy ją zapłacić”, dalej zeznał: „ uważałem, że wszystko jest załatwione”. W ocenie Sądu brak dowodów, na jakiej podstawie taki wniosek M. L. wyciągnął, nawet tego nie wyjaśnił. Powyższe przesądza o sposobie prowadzenia działalności gospodarczej przez pozwanych odznaczającym się niezachowaniem podstawowego miernika staranności.

Jeśli chodzi o wysokość odszkodowania, w ocenie Sądu istniały podstawy do przyjęcia co do zasady podstaw do jego obliczenia, przedstawionych przez powódkę. Pozwani nie przedstawili żadnego alternatywnego stanowiska z powołaniem się na konkretne dane dotyczące aktualnych cen pszenicy, własnych wyliczeń czy szacunków które poddawałyby w wątpliwość wartości wskazane przez powódkę.

Zauważyć należy, że powódka nie odnosiła się do kwestii szeroko pojętego roszczenia odszkodowawczego, w tym kary umownej w pozwie bowiem nie była ona objęta materią żądania. Natomiast uczyniła to w pierwszym piśmie z dnia 25 stycznia 2016 r. złożonym po uchyleniu wyroku Sądu I instancji, a zatem w sytuacji, gdy po raz pierwszy zaistniała możliwość ustosunkowania się to tej kwestii w świetle zarzutu potrącenia podniesionego przez pozwanych na ostatniej rozprawie w maju 2014 r. Nie zasługuje więc na uwzględnienie zarzut przedawnienia w zakresie kary umownej zgłoszony przez pozwanych w piśmie procesowym z dnia 10 lutego 2016 r. Istotny przy tym jest fakt, że w kwietniu 2011 r. strony podpisały „potwierdzenie salda”, w którym ujęły wszystkie wierzytelności i zobowiązania. Wówczas pozwani nie podnieśli, że posiadają wierzytelności w stosunku do powódki o zapłatę ceny za dostarczenie pszenicy paszowej. Przez tak długi okres czasu nie wezwali też powódki do zapłaty tego zobowiązania, nie dokonali kompensaty ani też nie wystawili noty obciążeniowej na rzecz powódki z tego tytułu. Nie znajdującym uzasadnienia jest zachowanie pozwanych, którzy skoro – jak twierdzą - kwestionowali notę obciążeniową powódki z tytułu szkody to nie zgłosili żądania w tym zakresie przed procesem. Powyższe sugeruje, że pozwani zdawali sobie sprawę z prawidłowości obciążenia ich notą i skuteczności potrącenia.

Brak jest też podstaw do miarkowania kary umownej skoro pozwani w ogóle nie wykonali umowy i narazili powódkę na powstanie szkody. Nie zaistniały w niniejszej sprawie okoliczności przemawiające na miarkowaniem, zresztą pozwani nawet tych okoliczności nie przytoczyli. Zwrócić przy tym należy uwagę, że powódka próbowała szkodę jaka powstała w jej majątku zminimalizować. Niezwłocznie bowiem dokonała zakupu pszenicy u innego dostawcy, również niezwłocznie dostarczyła swojemu kontrahentowi, unikając tym samym zapłaty kary umownej, którą musiałaby zapłacić co zapewne zwiększyłoby szkodę. Zdaniem Sądu kara umowna w wysokości 30% wartości kontraktu nie stanowi żądania wygórowanego, szczególnie w kontekście niewykonania zobowiązania w jakiejkolwiek części co też spowodowało, że naliczona kara umowna była mniejsza niż rzeczywiście poniesiona przez powódkę szkoda.

Za zakup pszenicy paszowej powódka zobowiązana była do zapłaty ceny. Pozwani wystawili z tego tytułu w dniu 3 września 2010 r. fakturę VAT nr (...) płatną do 17 września 2010 r. na kwotę 180 468,00 zł z czego do potrącenia z wierzytelnością powódki przedstawili kwotę 70.750,00 zł. W ocenie Sądu przeprowadzone postępowanie dowodowe wskazuje, że wierzytelność pozwanych z tytułu sprzedaży powódce pszenicy paszowej nie istniała w chwili składania oświadczenia o potrąceniu w piśmie z dnia 9 maja 2014 r., ponieważ została skutecznie potrącona w piśmie zawierającym oświadczenie powodowej spółki złożonym pozwanym w dniu 30 września 2010 r. a wynikającym z noty (...), o której zasadności Sąd wypowiedział się już wyżej (wierzytelność z tytułu szkody). Jeśli więc wierzytelność przedstawiona przez pozwanych do potrącenia nie istniała to oświadczenie o potrąceniu nie mogło wywołać skutków prawnych. Wierzytelność raz umorzona przez potrącenie nie może być – jako już nieistniejąca – przedmiotem ponownego przeciwstawienia do potrącenia (tak postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 1972 r., III PZP 2/72, LEX nr 7071). Gdyby nawet zaś przyjąć – czego Sąd nie ustala - że wierzytelność pozwanych przedstawiona do potrącenia istniała, to w momencie składania przez pozwanych oświadczenia o potrąceniu była ona już przedawniona. Jak zostało wskazane, termin płatności tej wierzytelności przypadał na 17 września 2010 r. zatem wierzytelność, w myśl art. 554 k.c., przedawniła się z upływem dwóch lat, czyli 17 września 2012 r. Zgodnie z art. 498 k.c. do potrącenia nadają się wyłącznie wierzytelności, które mogą być dochodzone przed sądem, a zatem zaskarżalne (co do zasady). Z uwagi na brak cechy zaskarżalności do potrącenia nie nadają się roszczenia (wierzytelności) wynikające ze zobowiązań niezupełnych (naturalnych), a także roszczenia przedawnione (z wyjątkiem określonym w art. 502 k.c.). Wobec tego wierzyciel roszczenia przedawnionego nie może dokonać potrącenia. Sąd podziela stanowisko doktryny i judykatury wyrażone w tym przedmiocie a odnoszące się do tego, że przesłanka zaskarżalności – podobnie jak wymagalności – musi zostać spełniona wyłącznie w odniesieniu do wierzytelności potrącającego. Wymaganie zaskarżalności – jak powszechnie się przyjmuje należy odnosić tylko do wierzytelności służącej stronie czynnej, tj. potrącającemu, natomiast wierzytelności służące stronie biernej, tj. tej, która musi poddać się potrąceniu, mogą być niezaskarżalne (np. L. Stępniak, Potrącenie..., s. 70 i n.; K. Zagrobelny (w:) E. Gniewek, Komentarz, 2008, s. 899; K. Zawada (w:) K. Pietrzykowski, Komentarz, t. II, 2009, s. 114; M. Pyziak-Szafnicka (w:) System prawa prywatnego, t. 6, s. 1097). W świetle powyższego Sąd doszedł do przekonania, że zarzut potrącenia zgłoszony przez pozwanych w piśmie 9 maja 2014 r. okazał się nieskuteczny i nie mógł doprowadzić do umorzenia należności powódki skoro nie istniała przedstawiona do potrącenia wierzytelność pozwanych wynikająca z faktury VAT nr (...) w kwocie 70.750,00 zł.

Wreszcie należało odnieść się do żądania powódki w zakresie odsetek za opóźnienie w zapłacie przez pozwanych ceny za sprzedany towar w kwocie 12.274,67 euro oraz ustawowych odsetek liczonych od tej kwoty od dnia 22 października 2013 roku.

W powyższym zakresie powódka domagała się w pozwie świadczenia w kwocie 37.587,05 euro wraz z odsetkami umownymi w kwocie 20 % w skali roku liczonymi od szczegółowo wskazanych kwot w określonych okresach czasu. Oprócz należności głównej stanowiącej pozostałe do zapłaty kwoty z faktur VAT powódka dochodziła skapitalizowanych do dnia wniesienia pozwu odsetek za opóźnienie w płatności poszczególnych faktur. W piśmie procesowym z dnia 22 października 2013 roku, wobec częściowej zapłaty w kwocie 20.000 euro przez pozwanych dokonanej w dniu 9 września 2013 roku, powódka ograniczyła powództwo i dokonała aktualizacji wyliczenia odsetek za opóźnienie. Powódka jednocześnie wyjaśniła, w jaki sposób i na poczet, których faktur zaliczyła wpłatę 20.000 euro, a mianowicie: kwota 19.683,44 euro została zaliczona na poczet faktury (...), z której do zapłaty pozostała kwota 2.801,85 euro, kwota 316,56 euro została zaliczona na poczet faktury (...), która została spłacona w całości w zakresie należności głównej.

W tym zakresie powódka wystawiła dwie noty odsetkowe: nr (...) (...) na kwotę 12.079,70 euro w związku z zapłatą za fakturę (...) na kwotę 194,97 euro w związku z wpłatą za fakturę (...). Jednocześnie przedłożyła listę not odsetkowych na dzień 27 września 2013 r. obrazująca numer faktury, której dotyczy nota, datę wymagalności faktury, termin zapłaty, co z kolei pozwala na wyliczenie liczby dni opóźnienia w zapłacie, a tym samym wysokości zaległych odsetek, które – co nie było kwestionowane - strony w umowie ustaliły w wysokości 20 % w skali roku. W zakresie odsetek należnych od faktury (...) opiewającej na kwotę 24.843,87, której termin płatności oznaczony był na 15 sierpnia 2010 r. powódka dokonała wyliczenia biorąc pod uwagę fakt zapłaty w dniu 28 lutego 2012 roku częściowej zapłaty należności w kwocie 2.358,58 euro. Powyższe spowodowało powstanie odsetek za opóźnienie w kwocie 472,10 euro objętych notą nr 12 – 02 – 000085 z dnia 29 marca 2012 r., przy czym kwota ta została zasądzona w punkcie I wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 21 maja 2014 w spawie VIII GC 337/13. W dniu 9 września 2013 r. pozwani dokonali na rzecz powódki zapłaty, z której kwota 19.683,44 euro została zaliczona na poczet należności z faktury VAT nr (...), z której pozostała do zapłaty kwota 2.801,85 euro (również ta kwota została zasądzona w wyżej wskazanym wyroku). Skoro termin płatności faktury upłynął w dniu 15 sierpnia 2010 r. a zapłata w kwocie 19.683,44 euro nastąpiła w dniu 9 września 2013 r to opóźnienie w tym zakresie wyniosło 1120 dni. Jak wynika z treści umowy wysokość odsetek umownych za to opóźnienie wynosi 20 % w skali roku. W konsekwencji, w wyniku przeprowadzenia matematycznego działania, odsetki za opóźnienie wyniosły 12.079,70 euro ( (...) x 19. 683,44 x 20%). W zakresie odsetek należnych od faktury (...) opiewającej na kwotę 23.101,31 euro, której termin płatności oznaczony był na 12 sierpnia 2010 r. powódka dokonała wyliczenia biorąc pod uwagę fakt zapłaty w dniu 1 czerwca 2012 roku przez pozwanych częściowej zapłaty należności w kwocie 22.784,75 euro. Powyższe spowodowało powstanie odsetek za opóźnienie w kwocie 8.227,48 euro objętych notą odsetkową (...) (...) z dnia 1 sierpnia 2012 r., przy czym kwota ta została zasądzona w punkcie I wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 21 maja 2014 w spawie VIII GC 337/13. W dniu 9 września 2013 r. pozwani dokonali na rzecz powódki zapłaty, z której kwota 316,56 euro została zaliczona na poczet należności objętej fakturą VAT nr (...), a tym samym została ona spłacona w całości. Skoro termin płatności faktury upłynął w dniu 12 sierpnia 2010 r. a zapłata w kwocie 316,56 euro nastąpiła w dniu 9 września 2013 r. to opóźnienie w tym zakresie wyniosło 1124 dni. Wysokość odsetek umownych za to opóźnienie wynosi 20% w skali roku zatem, w wyniku przeprowadzenia matematycznego działania, odsetki za opóźnienie wyniosły 194,97 euro ( (...) x 316,56 x 20%).

Przeprowadzona przez Sąd w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy, tj. umowy łączące strony, faktury, rozliczenie wpłat oraz zestawienie not, kontrola tak wyliczonych odsetek za opóźnienie potwierdza zasadność żądania w tym zakresie. Ponadto żądanie odsetek umownych za opóźnienie znajduje uzasadnienie w art. 481 § 1 i 2 k.c. Z kolei żądanie dalszych odsetek od dnia 22 października 2013 r. uwzględniającego termin wniesienia roszczenia w tym zakresie znajduje oparcie w art. 482 § 1 k.c. Zwrócić należy uwagę, że pozwani nie kwestionowali w jakikolwiek sposób żądania w tym zakresie, w szczególności nie przedstawili twierdzeń i dowodów podważających prawidłowość wyliczeń dokonanych przez powódkę.

W świetle powyższego na uwzględnienie zasługiwało również żądanie zapłaty kwoty 12.274,67 euro z dalszymi odsetkami.

Ustalenia faktyczne Sąd poczynił na podstawie dowodów z dokumentów złożonych przez strony w toku procesu oraz dowodów z zeznań świadków i przesłuchania reprezentantów stron. Żadna ze stron dowodów w postaci dokumentów nie kwestionowała, Sąd również nie znalazł podstaw aby odmówić im wiarygodności. Czyniąc ustalenia faktyczne Sąd oparł także na dowodach z zeznań świadków i przesłuchania stron. Sąd nie znalazł podstaw do odmowy wiarygodności zeznań świadków, w zakresie w jakim korelowały z zeznaniami poszczególnych świadków i znajdowały odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym. W tym zakresie Sąd odmówił wiarygodności zeznaniom A. P. w zakresie w jakim twierdził, że pozwani kwestionowali notę obciążeniową z tytułu szkody bowiem uważali, że parametr opadania był dobry. Zeznania te pozostają w sprzeczności z przesłuchaniem pozwanego M. L., z których wynika, że zdawali sobie sprawę z niewłaściwego parametru ziarna pszenicy, nadto sprzeczne są ze stanowiskiem pozwanych w tym zakresie wyrażonym na rozprawie w dniu 27 stycznia 2016 r. Sąd oddalił wniosek pozwanych o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność ustalenia braku możliwości dostarczenia pszenicy konsumpcyjnej ponieważ wniosek w tym przedmiocie pozwani już zgłosili w piśmie procesowym z dnia 30 grudnia 2015 r. a następnie na rozprawie w dniu 27 stycznia 2016 r. został on cofnięty. Niezależnie od tego badanie, czy pozwana mogła, czy też nie mogła dostarczyć pszenicę konsumpcyjną nie wymaga wiadomości specjalnych. Ponadto w kontekście ustaleń, że umowa o dostawę pszenicy konsumpcyjnej była umową sprzedaży a nie kontraktacji dyspozycja art. 622 k.c. nie ma zastosowania.

Na podstawie art. 108 k.p.c. w zw. z art. 98 k.p.c. Sąd rozstrzygnął o kosztach procesu ustalając, że powódka wygrała proces w 100% i stosownie do wyniku tego procesu szczegółowe wyliczenie pozostawił referendarzowi sądowemu. Utrzymując w mocy wyrok zaoczny wydany w dniu 7 listopada 2013 r. Sąd kierował się treścią art. 347 k.p.c.

Sygn. akt VIII GC 469/15