Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 maja 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Bazyluk

Protokolant: Beata Jaworska

w obecności oskarżyciela E. K.

po rozpoznaniu w dniach 15 marca i 17 maja 2016 roku w W.

sprawy przeciwko G. S.

córce W. i M.

urodzonej dnia (...) w W.

obwinionej o to, że:

1.  w dniu 9.01.2015 około godz. 13:20 w W. na ulicy (...) naruszyła zasady określone w art. 23 ust. 1 pkt. 2 przez to, że kierując samochodem marki L. o nr rej. (...) nie zachowała bezpiecznego odstępu od omijanego samochodu marki M. o nr rej. (...), w wyniku czego doprowadziła do kontaktu z nim powodując jego uszkodzenie, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym

to jest o wykroczenie z art. 86§1 KW, w związku z art. 23 ust. 1 pkt. 2 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym, (Dz. U. z 2012r., poz. 1137, zm.: Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz.151;Dz. U. z 2011 r. Nr 222, poz.1321; Dz. U. z 2012 r., poz. 951);

2.  w miejscu i czasie jak w punkcie pierwszym wykroczyła przeciwko przepisom o porządku w ruchu drogowym określonym w art. 44 ust. 1 Pord w ten sposób, że kierując samochodem marki L. o nr rej. (...) i uczestnicząc w wypadku drogowym, w którym brak jest osób rannych, oddaliła się z miejsca zdarzenia

to jest o wykroczenie z art. 97 KW, w związku z art. 44 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997 r prawo o ruchu drogowym, (Dz. U. z 2012r., poz. 1137, zm.: Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz.151;Dz. U. z 2011 r. Nr 222, poz.1321; Dz. U. z 2012 r., poz. 951)

orzeka

I.  na podstawie art. 5§1 pkt 1 kpw w zw. z art. 62§3 kpw obwinioną G. S. uniewinnia od dokonania zarzucanych jej czynów;

II.  na podstawie art. 118§2 kpw ustala, iż koszty postępowania ponosi Skarb Państwa;

Sygn. akt XI W 6351/15

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności faktycznych ujawnionych w toku rozprawy, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 stycznia 2015 r. G. S. zaparkowała pojazd marki L. o numerze rejestracyjnym (...) na jedynym wolnym miejscu parkingowym na ul. (...) w W.. Wyszła z samochodu i udała się na badania lekarskie. Po powrocie do samochodu włączyła światła oraz kierunkowskaz, a następnie obejrzała się do tyłu i spojrzała w lusterko wsteczne, celem upewnienia się, czy może włączyć się do ruchu. W momencie, gdy B. S. włączała się do ruchu na jezdni na ul. (...), zauważyła zajeżdżający jej drogę samochód marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...), który nie sygnalizował uprzednio dokonywanego manewru poprzez użycie kierunkowskazu. W związku z zaistniałą sytuacją B. S. mocno zahamowała. Kierująca pojazdem M. A. O. zatrzymała się w bramie przy ulicy (...). Pojazd marki M. zatrzymał się w odległości umożliwiającej jego swobodne ominięcie. G. S. odjechała, nie zderzając się z pojazdem A. O..

W toku czynności wyjaśniających w wyniku przeprowadzenia oględzin ustalono, że pojazd marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) ma zarysowaną powłokę lakierniczą w kolorze czerwonym oraz jej ubytek w lewej bocznej części zderzaka tylnego oraz zarysowanie w części tylnej obrzeża tego nadkola. Natomiast pojazd marki L. o numerze rejestracyjnym (...) ma zarysowaną część górną nadkola na odcinku długości około 0,03 m i lekko wgniecione na wysokości około 0,2 m nad nadkolem oraz widoczne drobniutkie zarysowania powłoki lakierniczej na odcinku od lewych przednich drzwi do przedniego nadkola. Na całej długości od prawych przednich drzwi do przedniego koła samochód ma drobne zarysowania. Analiza rozległości i głębokości uszkodzeń samochodu marki L. prowadzi do wniosku, że posiada on wyłącznie uszkodzenia o charakterze eksploatacyjnym.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody: wyjaśnienia obwinionej (k. 55-56), częściowo zeznania świadka A. O. (k. 56-57), protokół przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu (k. 1-2), szkic (k. 6), kserokopie dokumentów (k. 7), wydruk z bazy KSIP-CEP (k. 8-9), protokół oględzin pojazdu (k. 10), notatkę urzędową (k. 11), protokół oględzin pojazdu (k. 17), zapytanie o ukaranie (k. 20), opinię techniczną wraz z symulacją kolizji (k. 62-84).

Obwiniona B. S. w toku postępowania sądowego nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu oraz złożyła wyjaśnienia. Wyjaśniła, że w dniu 9 stycznia 2015 r. pojechała na badania na ul. (...) w W.. Zaparkowała samochód na jedynym wolnym miejscu. Po powrocie z badań wsiadła do samochodu, włączyła światła oraz kierunkowskaz, spojrzała w lusterko wsteczne. Kiedy zobaczyła, że samochody jadące ulicą przejeżdżają, ruszyła celem włączenia się do ruchu. Włączając się do ruchu, obwiniona zauważyła zajeżdżający jej drogę samochód, który mimo wykonywania manewru skrętu w bramę, nie miał włączonego kierunkowskazu. W związku z zaistniałą sytuacją obwiniona zahamowała. Obwiniona wyjaśniła, że samochód zatrzymał się w bezpiecznej odległości, tj. takiej, która pozwalała jej na swobodne przejechanie. Obwiniona odjeżdżając nie poczuła żadnego kontaktu pojazdów, w przeciwnym razie zatrzymałaby się. Nie miała powodów, by uciekać z miejsca zdarzenia. Samochód użytkuje od 8 lat, więc ma on różne uszkodzenia. Obwiniona kiedyś dotknęła przodem samochodu do śmietnika. Po 9 stycznia 2015 r. nie miała żadnej kolizji, nie dokonywała też żadnych zabiegów konserwacyjnych w samochodzie i wszystkie uszkodzenia samochodu są nadal widoczne.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd uznał wyjaśnienia obwinionej za wiarygodne w całości. Wyjaśnienia te bowiem znajdują potwierdzenie w pozostałych dowodach przeprowadzonych i ujawnionych na rozprawie. W szczególności - wyjaśnienia obwinionej znajdują potwierdzenie w opinii biegłego sporządzonej w sprawie. Z opinii tej bowiem jednoznacznie wynika, że do uszkodzeń samochodów marki L. oraz samochodu marki M. doszło w innych okolicznościach niż w tych, które opisała A. O.. Zachowanie obwinionej oraz kierującej pojazdem marki M., przedstawione w wyjaśnieniach obwinionej stanowią najbardziej prawdopodobną wersję wydarzenia z dnia 9 stycznia 2015 r., co zostało potwierdzone w opinii biegłego. Dodatkowo, wyjaśnienia obwinionej mają charakter spójny, logiczny i pozostają w zgodzie z zasadami doświadczenia życiowego.

Sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonej A. O. tylko w takim zakresie, w jakim potwierdzały one fakt kierowania samochodem marki M. przez pokrzywdzoną w dniu 9 stycznia 2015 r. oraz okoliczność zatrzymania się przez pokrzywdzoną w bramie przy ul. (...). W pozostałym zakresie zeznania są sprzeczne z ustaleniami, jakie Sąd poczynił na podstawie innych dowodów. Przede wszystkim, jak wynika z opinii biegłego, uszkodzeń w samochodach M. oraz L. nie mogło dojść w okolicznościach opisanych przez A. O.. Ponadto, zarówno z wyjaśnień obwinionej, jak i zeznań pokrzywdzonej nie wynika, aby w chwili rzekomego zderzenia obie kierujące poczuły uderzenie. Tymczasem z opinii biegłego jednoznacznie wynika, że w przypadku zaistnienia kolizji w okolicznościach opisanych przez pokrzywdzoną zderzenie samochodu L. o masie 1930 kg z samochodem M. o masie 1065 kg, samochód M. zostałby przemieszczony, co musiałoby być odczuwalne przez A. O.. Sama pokrzywdzona w złożonych zeznaniach stwierdziła, iż wjeżdżając w bramę nie zastawiła samochodu marki L.. Zatrzymała się, tak, aby umożliwić wyjazd drugiemu samochodowi. Przywołane okoliczności prowadzą do wniosku, iż w świetle zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, zeznania pokrzywdzonej nie zasługują na przymiot wiarygodnych.

Dowodem o znaczeniu niedającym się przecenić jest opinia biegłego z zakresu ruchu drogowego. Sąd w toku postępowania stwierdził, iż niezbędna dla właściwej interpretacji stanu faktycznego jest wiedza osoby posiadającej wiadomości specjalne. Biegły w sposób wyczerpujący dokonał rekonstrukcji zdarzenia drogowego z punktu widzenia taktyki i techniki jazdy w świetle ujawnionych dowodów osobowych i rzeczowych, a także odpowiedział na pytania Sądu, jeśli chodzi o to, która z wersji przedstawianych przez uczestników zdarzenia jest bardziej prawdopodobna, w szczególności czy w świetle ujawnionych dowodów, tym ujawnionych uszkodzeń w samochodzie M. mogło dojść w okolicznościach deklarowanych przez pokrzywdzoną A. O.. Złożona opinia jest sporządzona według logicznego podziału, zawiera część wstępną, wspomniane już odpowiedzi na pytania sądu, część opisowo-sprawozdawczą oraz uzasadnienie opinii. Ekspertyza została wykonana w zakreślonym przez Sąd czasie. Także i sama konstrukcja opinii pozwala uznać, że jest to dokument jasny i logiczny, w którym oceny wynikają z poprzednio dokonanych ustaleń. Biegły nie nadużywał terminologii fachowej, uzasadnienie stawianych twierdzeń zostało sformułowane w sposób przystępny i zrozumiały także dla osób nieposiadających wiadomości specjalnych. Powyższe uzasadnia, że opinia została sporządzona rzetelnie, zgodnie ze stanem wiedzy w danej dziedzinie i jest przydatnym dowodem w procesie ustalania prawdy materialnej.

Biegły w sporządzonej opinii stwierdził, że dowody materialne w postaci ujawnionych lub wykazywanych uszkodzeń w samochodach M. nr rejestracyjny (...) i L. nr rejestracyjny (...) oraz brak korelacji geometrycznej i fizycznej tych uszkodzeń w okolicznościach deklarowanych przez pokrzywdzoną A. O. prowadzą do wniosku, że do ujawnionych uszkodzeń w obu tych samochodach doszło w innych okolicznościach niż przedstawionych przez pokrzywdzoną. Uszkodzenia opisane w protokołach oględzin pojazdów mających uczestniczyć w kolizji nie korelują ze sobą. Gdyby faktycznie doszło do uderzenia samochodu L. w lewą boczną część zderzaka tylnego samochodu M. tak, że do pierwszego kontaktu lewego przedniego naroża w samochodzie M. w strefie części tylnej tworzywowego nadkola wnęki koła lewego tylnego błotnika i przyległego do niego tylnego obrzeża lewej bocznej części zderzaka tylnego samochodu M., a następnie z lewą boczną częścią zderzaka tylnego samochodu M. na odcinku od jej tylnego obrzeża do lewego naroża tego zderzaka, to przy takim zachodzeniu zderzającego się samochodu L. o masie własnej 1930 kg z samochodem M. o masie własnej 1065 kg, samochód M. zostałby przemieszczony i taka kolizja musiałaby być odczuwalna dla świadka kierującego samochodem M.. W załączniku nr 4 do opinii widoczne jest, iż uszkodzenia w L. są wyżej niż w pojeździe M..

Ze względu na niezakwestionowanie przez żadną ze stron dowodów ujawnionych na rozprawie w trybie art. 76 § 1 kpw ujawnione dokumenty, w oparciu o której ustalono stan faktyczny, Sąd uznał za pełnowartościowy i wiarygodny materiał dowodowy. Zostały one sporządzone przez uprawnione do tego osoby w ramach ich kompetencji. Brak jest jakichkolwiek podstaw do kwestionowania przez Sąd ich wartości dowodowej z urzedu.

Czyn z art. 86 § 1 kw popełnia ten, kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy w ocenie Sądu nie uzasadnia w żaden sposób uznania, że obwiniona G. S. popełniła wykroczenia stypizowane w wyżej przytoczonych przepisach. W toku przewodu sądowego zostało jedynie udowodnione, iż obwiniona w dniu 9 stycznia 2015 r. była uczestnikiem ruchu samochodowego w W. na ul. (...) i wykonała manewr obronny polegający na hamowaniu w celu uniknięcia zderzenia z pojazdem marki M.. Żaden z przeprowadzonych dowodów nie dał jednak podstaw do stwierdzenia, że obwiniona naruszyła obowiązek zachowania szczególnej ostrożności, nałożony na uczestnika art. 23 ust. 1 pkt 2 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, a polegający na konieczności zachowania bezpiecznego odstępu od omijanego pojazdu, uczestnika ruchu lub przeszkody ani żadną inną zasadę bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Z dowodów uznanych przez Sąd za wiarygodne wynika, iż obwiniona dokonując manewru omijania samochodu marki M. zachowała należyty i bezpieczny odstęp od omijanego pojazdu, niedoprowadzając do kontaktu z tym samochodem, a tym samym nie spowodowała zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Brak jest jakichkolwiek dowodów, które potwierdzałyby, iż taktyka i technika jazdy obwinionej była nieprawidłowa. Ustalenie, iż nie doszło do zdarzenia opisanego w punkcie pierwszym części wstępnej wyroku, a polegającego na uszkodzeniu samochodu pokrzywdzonej przez niezachowanie należytej odległości podczas manewru omijania, prowadzi do konieczności uznania, iż niemożliwym jest również przypisanie obwinionej czynu z art. 97 kw w zw. z art. 44 ust. 1 Ustawy prawo o ruchu drogowym. Bezpodstawnym byłoby również stwierdzenie, że obwiniona uczestnicząc w wypadku drogowym, oddaliła się z miejsca zdarzenia, skoro uznano, że zdarzenie takie w ogóle nie miało miejsca.

Wobec powyższego nieodzownym jest stwierdzenie, że obwiniona G. S. nie popełniła czynów zarzucanych jej we wniosku o ukaranie. Wystąpiła zatem negatywna przesłanka procesowa określona w art. 5 § 1 pkt 1 kpw. Zaistnienie negatywnej przesłanki procesowej z art. 5 § 1 pkt 1 kpw po rozpoczęciu przewodu sądowego, zgodnie z treścią art. 62 § 3 kpw, powoduje konieczność wydania wyroku uniewinniającego.

O kosztach sądowych Sąd orzekł na podstawie art. 118 § 2 kpw, zgodnie z którym w razie uniewinnienia obwinionego lub umorzenia postępowania w sprawie, w której wniosek o ukaranie złożył oskarżyciel publiczny, koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.