Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 29 stycznia 2016 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. przeciwko T. P. o zapłatę w pkt 1 – zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.653,93 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 888,93 zł od dnia 28 marca 2012 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 747 zł od dnia 28 lutego 2013 r. do dnia zapłaty, w pkt 2 – zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 630 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz w pkt 3 – nakazał zwrócić pozwanemu ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi kwotę 1.500 zł tytułem zwrotu zaliczki na biegłego wpłaconej w dniu 12 lutego 2015 r. zaksięgowanej pod nr (...)/ (...) poz. (...) (wyrok k. 88).

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany, zaskarżając go w całości.

Skarżący zarzucił wyrokowi:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego, t. j. art. 734 k.c. w zw. z art. 750 k.c. poprzez błędne przyjęcie, że pomiędzy powodem a pozwanym doszło do zawarcia umowy na usługi rejestracji domen internetowych,

2. naruszenie przepisów prawa procesowego, t. j.:

a) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez naruszenie granic swobodnej oceny dowodów polegające na poczynieniu ustaleń w sposób dowolny, nie dając bez należytego uzasadnienia wiary zeznaniom pozwanego, jak i świadka M. P., w zakresie osoby, która prowadziła rozmowę z usługodawcą oraz przebiegu rozmowy od początku do końca jej trwania,

b) art. 230 k.p.c. poprzez pominięcie zastosowania tego przepisu w sytuacji, gdy brak przedłożenia przez powoda w całości rozmowy można traktować jako brak wypowiedzenia się w podnoszonej przez pozwanego kwestii, co do osoby rozmówcy, przebiegu rozmowy i sfery motywacyjnej, wobec czego Sąd powinien stwierdzić, iż powód przyznał twierdzenia pozwanego,

c) art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez nieuzasadnione przerzucenie ciężaru dowodu na pozwanego, choć w sytuacji, gdy pozwany negował fakty przedstawione przez powoda, przedstawiając na potwierdzenie tych okoliczności dowód z zeznań świadka, to następnie na powodzie powinien spocząć ciężar dowodu, to powód bowiem miał obowiązek przedstawić dowód z całego nagrania czy też zeznań świadków na potwierdzenie swoich racji skutecznie negowanych przez pozwanego.

W oparciu o powyższe skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania za obie instancje (apelacja k. 101-103).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Przedmiotowa sprawa podlega rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym uregulowanym w art. 505 ¹ k.p.c. - art. 505 ¹⁴ k.p.c.

W postępowaniu uproszczonym apelację można oprzeć na dwóch wskazanych w przepisie art. 505 ⁹ § 1 ¹ k.p.c. podstawach: naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy.

W świetle stanowiska Sądu Najwyższego apelacja w postępowaniu uproszczonym ma charakter apelacji ograniczonej (por. stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w uchwale z dnia 31 stycznia 2008 roku, III CZP 49/07, OSNC 2008/6/55, mającej moc zasady prawnej). Oznacza to, że jej celem jest kontrola wyroku wydanego przez sąd pierwszej instancji (z punktu widzenia jego zgodności z materiałem procesowym pozostającym w dyspozycji sądu orzekającego) w granicach wyznaczonych przez treść zarzutów apelacji.

W postępowaniu uproszczonym jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa (art. 505 ¹³ § 2 k.p.c.).

Apelacja pozwanego jest niezasadna.

W ocenie Sądu Okręgowego zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., sformułowany bardzo ogólnie, nie zasługiwał na uwzględnienie. Postawienie takiego zarzutu wymaga wykazania błędów w ustaleniach, polegających na konkretnych naruszeniach wskazań wiedzy, logiki czy też doświadczenia życiowego, czego skarżący nie uczynił. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 września 2002 r. (por. sygn. akt II CKN 817/00), jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. W niniejszej sprawie, wnioski Sądu meriti są nie tylko logicznie poprawne, ale również silnie osadzone w przeprowadzonym materiale dowodowym, zaś stanowisko skarżącego uznać należy jedynie za polemikę z poprawnie ustalonym stanem faktycznym.

Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zeznania pozwanego oraz świadka M. P., uznając je za niewiarygodne w zakresie braku zgody pozwanego na zawarcie umowy o świadczenie usług rejestracji 3 domen internetowych z poprzednikiem prawnym powoda - (...) w D. (N.). Podnoszone w zeznaniach przez pozwanego, jak i świadka okoliczności nie znajdowały żadnego potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym. Treść zeznań w tym zakresie nie odpowiadała w szczególności zapisowi utrwalonej w nagraniu rozmowy pozwanego z przedstawicielem firmy, w trakcie której wola pozwanego zawarcia umowy została w sposób wyraźny ujawniona. W trakcie nagrania przedstawicielka (...) wyraźnie potwierdziła dane pozwanego, które zostały przez niego podane, a nadto odczytała wszystkie istotne postanowienia umowy, w tym określając w sposób precyzyjny jej przedmiot, t. j. jakie usługi wchodzą w zakres umowy, okres trwania umowy, konsekwencje braku jej wypowiedzenia, wynagrodzenie za dostarczone usługi, na które pozwany wyraził zgodę. Z treści nagrania wynika, że konsultantka ponawiała pytanie co do wyrażenia zgody na rejestracje domen internetowych, a pozwany potwierdził wolę zawarcia umowy. Tym samym intencja zawarcia umowy po obu stronach nie budziła żadnych wątpliwości.

Za chybiony uznać należy argument skarżącego, iż brak było podstaw do przyjęcia, iż doszło do zawarcia umowy bez udostępnienia całości nagrania rozmowy, a jedynie jej fragmentu. Nawet gdyby przyjąć, iż powód przedstawił jedynie fragment z całości rozmowy przeprowadzonej w pierwszej jej części z ojcem pozwanego M. P., a następnie z pozwanym, to ten właśnie fragment rozmowy obejmował wymianę oświadczeń woli obu stron, które stanowiły zawarcie umowy. Udostępniony fragment rozmowy obejmował wyraźnie zgodę pozwanego na wszystkie istotne postanowienia umowy o świadczenie usług rejestracji domen internetowych. Pozostałe zaś okoliczności, w tym prowadzenie początkowo rozmowy z ojcem pozwanego, a następnie kontynuowanie jej z samym pozwanym nie wpływa na ocenę, iż pozwany po przedstawieniu mu wszystkich istotnych postanowień umowy wyraził na nie zgodę.

Ustalając, iż do zawarcia umowy doszło, Sąd Rejonowy oparł się również na innych dowodach, które korespondowały z treścią nagrań, a mianowicie dowodzie z pisemnego potwierdzenia zawarcia umowy wysłanego do pozwanego, informacji o rejestracji domen udzielonej przez (...) w W., raporty o rejestracji domen na rzecz pozwanego, wydrukach e – maili wysłanych do pozwanego. Zaznaczenia wymaga, że strona pozwana po otrzymaniu faktury nie odesłała jej z żądaniem wyjaśnienia podstaw do jej wystawienia, a nadto nie reagowała w żaden sposób na wystosowane do niej wezwania do zapłaty.

Bezpodstawny był również zarzut naruszenia art. 230 k.p.c. poprzez pominięcie i brak uznania przez Sąd Rejonowy, iż powód przyznał twierdzenia pozwanego co do osoby rozmówcy, przebiegu rozmowy i sfery motywacyjnej z uwagi na nieprzedłożenie przez niego nagrania całości rozmowy z pozwanym.

Wskazać należy, że podniesionych okoliczności nie można uznać za przyznane przez powoda. Powód w toku procesu podtrzymywał swoje stanowisko co do zawarcia umowy przez jego poprzednika prawnego z pozwanym i na tę okoliczność zgłaszał wnioski dowodowe, w tym o przeprowadzenie dowodu z nagrania rozmowy z pozwanym obejmującej czynność zawarcia umowy. Z samego nieudostępnienia całości rozmowy, a jedynie jej fragmentu obejmującej wymianę oświadczeń woli składających się na treść umowy nie można zatem wywieść, iż powód przyznał okoliczności podnoszone przez pozwanego, który twierdził, że brak było intencji zawarcia umowy.

Nie można zgodzić się za zarzutami powoda, iż Sąd Rejonowy w tym względzie w przeniósł ciężar dowodowy w tym zakresie na pozwanego z naruszeniem art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c. Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W praktyce sądowej oraz doktrynie prawniczej wskazuje się, że fakty prawotwórcze musi udowodnić strona, która na ich podstawie twierdzi o istnieniu praw czy obowiązków, a fakty prawotamujące czy prawoniweczące musi udowodnić strona, która z nich wywodzi swoje twierdzenie o nieistnieniu praw czy obowiązków. Zwykle ciężar dowodu faktów prawotwórczych spoczywa na powodzie, a pozostałych na pozwanym. Podkreślenia wymaga również, że warunkiem zastosowania przez sąd reguły ciężaru dowodu jest stwierdzenie, czy udowodniono fakty, z których strona wywodzi skutki prawne.

Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy, stwierdzić trzeba, że w sytuacji, gdy powód przedstawił wiarygodne dowody na to, iż doszło do zawarcia umowy i w oparciu o nią zrealizowana została usługa na rzecz pozwanego, to ciężar dowiedzenia, że zdarzenie to nie nastąpiło spoczywa na pozwanym, w tym znaczeniu, iż aby obalić to twierdzenie powinien on przedstawić dowód, który przynajmniej poddałby twierdzenie to pod wątpliwość, co jednak w rozpoznawanej sprawie nie miało miejsca.

Tym samym zarzut naruszenia prawa materialnego, t. j. art. 750 k.c. uznać należało za bezzasadny. Powód wykazał roszczenie zarówno co do zasady, jak i wysokości. W stanie faktycznym sprawy doszło bowiem do zawarcia umowy i do świadczenia na jej podstawie usług rejestracji domen internetowych, wobec czego pozwany był zobowiązany zapłacić umówione wynagrodzenie w wysokości 249 zł rocznie za każdą domenę, co odpowiada kwotom wynikającym z faktur VAT nr (...) z dnia 20 marca 2012 roku - 888,93 zł oraz nr (...) z dnia 19 marca 2012 roku - 747 zł.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.