Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 kwietnia 2016 r.

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Andrzej Marek

Protokolant: star. sekr. sądowy Justyna Alfawicka

po rozpoznaniu w dniu 1 kwietnia 2016 r. w Legnicy

sprawy z wniosku J. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

o emeryturę

na skutek odwołania J. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

z dnia 14 grudnia 2015 r.

znak (...)

zmienia decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. z dnia 14 grudnia 2015 r. znak (...) w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy J. M. prawo do emerytury od dnia 01 listopada 2015 r.

Sygn. akt V U 27/16

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. decyzją z dnia 14 grudnia 2015 r. odmówił wnioskodawcy J. M. prawa do emerytury określonej w art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wskazując w uzasadnieniu, iż wnioskodawca do dnia wejścia w życie tej ustawy, tj. do dnia 1 stycznia 1999 r., udowodnił jedynie 21 lat, 5 miesięcy i 5 dni okresów składkowych i nieskładkowych wobec wymaganych 25 lat oraz udowodnił jedynie 7 lat, 9 miesięcy i 26 dni okresów pracy w szczególnych warunkach wobec wymaganych co najmniej 15 lat takiej pracy. Zakład podał, iż nie uznał okresu pracy wnioskodawcy w gospodarstwie rolnym rodziców od 1 lipca 1972 r. do 30 czerwca 1977 r., ponieważ wnioskodawca uczęszczał wówczas do 2 –letniej szkoły przyzakładowej, a więc praca w gospodarstwie nie mogła mieć charakteru pracy stałej. Mogła to być jedynie pomoc w wykonywaniu typowych obowiązków domowych, zwyczajowo wymaganych od dziecka, będącego członkiem rolniczej wspólnoty mieszkaniowej. A nadto, wnioskodawca nie przedłożył świadectwa ukończenia tej szkoły. Organ rentowy podał jednocześnie, iż uznał wnioskodawcy późniejszy okres pracy w gospodarstwie rolnym, tj. od 1 lipca 1977 r. do 5 lutego 1982 r.

W odwołaniu od powyższej decyzji wnioskodawca wniósł o jej zmianę poprzez przyznanie mu prawa do emerytury. Domagał się zaliczenia mu do ogólnego stażu ubezpieczeniowego pracy w gospodarstwie rolnym rodziców w okresie od 1 lipca 1972 r. do 30 czerwca 1977 r., przedkładając do odwołania świadectwo ukończenia (...) Szkoły (...) z dnia 24 czerwca 1972 r. oraz zaliczenia do stażu pracy w szczególnych warunkach pracy jako spawacz w (...), wskazując, iż nie ma możliwości uzyskania odpowiedniego świadectwa, gdyż ww. zakład już nie istnieje. Na okoliczność pracy w szczególnych warunkach ubezpieczony zawnioskował świadków.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. wniósł o oddalenie odwołania, argumentując jak w zaskarżonej decyzji. Dodatkowo podał, iż nie rozpatrywał jako pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia wnioskodawcy w (...): od 2 października 1976 r. do 21 grudnia 1976, od 26 września 1977 r. do 19 stycznia 1978 r., od 28 września 1978 r. do 13 stycznia 1979 r., od 4 października 1979 r. do 13 grudnia 1979 r., od 5 października 1980 r. do 22 grudnia 1980 r., od 26 września 1981 r. do 31 grudnia 1981 r., od 11 maja 1982 r. do 14 lutego 1991 r. na stanowisku robotnika, a w ostatnim okresie na stanowisku ślusarz-spawacz, albowiem wnioskodawca nie przedłożył żadnego dokumentu potwierdzającego fakt wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca J. M., ur. (...), 60 lat ukończył w dniu (...), nie był członkiem OFE.

Na dzień 1 stycznia 1999 r. ubezpieczony udowodnił 21 lat, 5 miesięcy i 5 dni ogólnego stażu pracy, w tym 18 lat, 1 miesiąc i 7 dni okresów składkowych; 2 dni okresów nieskładkowych oraz 3 lata, 3 miesiące i 26 dni okresów uzupełniających pracy w gospodarstwie rolnym. Na dzień 1 stycznia 1999 r. ubezpieczony udowodnił także 7 lat, 9 miesięcy i 26 dni okresów pracy w szczególnych warunkach.

Dnia 16 listopada 2015 r. J. M. złożył wniosek o przyznanie emerytury w tzw. obniżonym wieku emerytalnym.

W wyniku rozpoznania wniosku ubezpieczonego ZUS Oddział w L. w dniu 14 grudnia 2015 r. wydał decyzję odmawiającą wnioskodawcy prawa do emerytury, zaskarżoną w niniejszej sprawie.

/bezsporne, a nadto akta ubezpieczeniowe ZUS/

Wnioskodawca J. M. w okresie od 1 września 1970 r. do 24 czerwca 1972 r. uczęszczał do 2-letniej (...) Szkoły (...) (...) Fabryki (...) w G.. Naukę w zawodzie spawacza w ww. szkole wnioskodawca ukończył i świadectwo otrzymał w dniu 24 czerwca 1972 r.

Wnioskodawca w okresie od 1 stycznia 1972 r. do 31 grudnia 1982 r. był zameldowany na pobyt stały w miejscu zamieszkania swoich rodziców, tj. we wsi J., przy ul. (...).

Po ukończeniu szkoły zawodowej wnioskodawca nie kontynuował nauki. W okresie od 1 lipca 1972 r. do 30 czerwca 1977 r. pracował w gospodarstwie rolnym swoich rodziców M. i L. M., położonym we wsi J., w gminie J., w powiecie (...). Gospodarstwo to liczyło 4,25 ha. Ojciec wnioskodawcy był dekarzem, pracował poza gospodarstwem rolnym. Matka zajmowała się prowadzeniem gospodarstwa domowego i wychowywaniem dzieci, których łącznie z wnioskodawcą było ośmioro. Wnioskodawca jako najstarszy syn z rodzeństwa zajmował się pracami przy uprawie zbóż, sadzeniu ziemniaków, sianiu buraków (okopowych), przy żniwach i zbiorach ww. upraw. Prace te wykonywało się ręcznie, przy użyciu konia. W późniejszym okresie rodzina wnioskodawcy do obrabiania ziemi pożyczała ciągnik od sąsiadów, którą to usługę należało później odpracować. Wnioskodawca pracował też przy obrządku i hodowli bydła i trzody chlewnej, którą posiadali jego rodzice w ilości ok. 4 krów, 8 świń i konia.

Dowód: akta ubezpieczeniowe wnioskodawcy, w tym: zaświadczenia z Archiwum Państwowego

we W., poświadczenie zameldowania, protokoły zeznań świadków

świadectwo ukończenia szkoły zawodowej k. 3

przesłuchanie wnioskodawcy k. 23v

W okresach: od 2 października 1976 r. do 21 grudnia 1976 r., od 26 września 1977 r. do 19 stycznia 1978 r., od 28 września 1978 r. do 13 stycznia 1979 r., od 4 października 1979 r. do 13 grudnia 1979 r., od 5 października 1980 r. do 22 grudnia 1980 r. i od 26 września 1981 r. do 31 grudnia 1981 r. wnioskodawca podejmował sezonowo pracę w (...) przy kampaniach cukrowniczych w charakterze robotnika w magazynie cukru.

Od dnia 11 maja 1982 r. wnioskodawca podjął w (...) stałe zatrudnienie na stanowisku spawacza. Zajmował się spawaniem gazowym i elektrycznym rurociągów, taśmociągów, zbiorników, pomp i innych urządzeń na terenie (...). Podlegał pod dział głównego mechanika. Pracę w charakterze spawacza w (...) ubezpieczony wykonywał do dnia 14 lutego 1991 r. Stosunek pracy ustał na mocy porozumienia stron.

Od dnia 4 marca 1991 r. wnioskodawca podjął zatrudnienie w Przedsiębiorstwie (...) S.A. w L. na stanowisku spawacza.

Dowód: akta kapitałowe wnioskodawcy, w tym: świadectwa pracy

zeznania świadków: J. K. k. 23-23v

H. Ł. k. 23v

przesłuchanie wnioskodawcy k. 23v

Sąd zważył co następuje.

Odwołanie wnioskodawcy zasługiwało na uwzględnienie.

Obowiązująca od 1 stycznia 1999 r. ustawa o emeryturach i rentach z FUS przewiduje różne podstawy nabycia prawa do emerytury, uzależniając je od daty urodzenia ubezpieczonego. Osoby urodzone po 31 grudnia 1948 r. –jak wnioskodawca– generalnie nabywają prawo do emerytury powszechnej w chwili osiągnięcia wieku emerytalnego, który został określony w art. 24 tej ustawy. W przypadku mężczyzn urodzonych po dniu 30 września 1953 r. wiek ten wynosi co najmniej 67 lat (art. 24 ust. 1b pkt 20).

Cyt. wyżej ustawa emerytalna dla osób urodzonych po 31 grudnia 1948 r. przewiduje jednak dodatkowo możliwość nabycia prawa do emerytury w tzw. obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze na podstawie art. 184 tej ustawy. Wobec nieosiągnięcia przez wnioskodawcę powszechnego wieku emerytalnego, sporną kwestią pozostawało więc, czy spełnia on warunki do nabycia świadczenia tzw. obniżonym wieku emerytalnym.

Zgodnie z treścią przepisu art. 184 ww. ustawy, ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40 wskazanej ustawy, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat –dla mężczyzn oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27, tj. 25 lat dla mężczyzn. Emerytura, o której mowa wyżej, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu.

Zgodnie zaś z dyspozycją art. 32 ust. 1 ustawy emerytalnej, ubezpieczonym urodzonym przed 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1. Wiek emerytalny, o którym mowa we wskazanym artykule, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom zatrudnionym w szczególnych warunkach przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, tj. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Z dyspozycji § 4 ust. 1 tego rozporządzenia wynika, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn, ma okres zatrudnienia 25 lat, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Przy czym, zgodnie z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

W rozpoznawanej sprawie bezspornym było, że wnioskodawca w dniu (...) ukończył 60 lat oraz że nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego. Sporu nie budziło też, że na dzień 1 stycznia 1999 r. udowodnił 21 lat, 5 miesięcy i 5 dni ogólnego stażu pracy oraz 7 lat, 9 miesięcy i 26 dni okresów pracy w warunkach szczególnych. Sporne zaś pozostawały dwie kwestie: pierwsza –czy wnioskodawca posiada wymagany 25-letni ogólny staż ubezpieczeniowy, a w zasadzie czy wskazany przez niego okres pracy gospodarstwie rolnym może uzupełnić ten staż oraz druga –czy wnioskodawca posiada wymagany okres 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Zgodnie z ogólnymi zasadami zawartymi w ustawie o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, do stażu ubezpieczeniowego zalicza się okresy składkowe, nieskładkowe i tak zwane okresy uzupełniające. Odnośnie tych ostatnich, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy, przy ustalaniu prawa do emerytury oraz przy obliczaniu jej wysokości uwzględnia się przypadające przed dniem 1 stycznia 1983 r. okresy pracy w gospodarstwie rolnym po ukończeniu 16 roku życia, traktując je jako okresy składkowe, jeżeli okresy składkowe i nieskładkowe, ustalone na zasadach określonych w art. 5-7 ustawy emerytalnej, są krótsze od okresu wymaganego do przyznania emerytury, w zakresie niezbędnym do uzupełnienia okresu wymaganego do przyznania tego świadczenia. Okresów tych nie uwzględnia się, jeżeli zostały one zaliczone do okresów, od których zależy prawo do emerytury lub renty, na podstawie przepisów o ubezpieczeniu społecznym rolników (art. 10 ust. 3 ustawy emerytalnej). Wnioskodawca ze świadczeń takich nie korzystał.

Dopuszczalność uwzględnienia okresów pracy w gospodarstwie rolnym należy co najmniej ocenić poprzez wykonywanie takiej pracy przez osobę ubezpieczoną w wymiarze nie niższym niż połowa normalnie wykonywanego czasu pracy w rolnictwie. W judykaturze wykształcił się pogląd, iż o uwzględnieniu przy ustalaniu prawa do świadczeń emerytalnych okresów pracy w gospodarstwie rolnym sprzed objęcia rolników obowiązkiem opłacania składki na rolnicze ubezpieczenie społeczne domowników (tj. przed dniem 1 stycznia 1983 r.) przesądza wystąpienie dwóch okoliczności: po pierwsze – wykonywanie czynności rolniczych powinno odbywać się zgodnie z warunkami określonymi w definicji legalnej "domownika" z art. 6 pkt 2 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników i po drugie – czynności te muszą być wykonywane w wymiarze nie niższym niż połowa ustawowego czasu pracy, tj. minimum 4 godziny dziennie (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 10 maja 2000 r., II UKN 535/99, z dnia 12 maja 2000 r., II UKN 538/99, z dnia 27 czerwca 2000 r., II UKN 612/99 i z dnia 3 lipca 2001 r., II UKN 466/00). W powyższych orzeczeniach kładzie się nacisk na stałość wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym, co nie musi jeszcze oznaczać codziennego wykonywania czynności rolniczych, ale gotowość (dyspozycyjność) do podjęcia pracy rolniczej, z czym wiąże się też wymóg zamieszkiwania osoby bliskiej rolnikowi co najmniej w pobliżu gospodarstwa rolnego. Wnioskodawca może udowodnić wszelkimi dostępnymi środkami dowodowymi fakt i czasokres wykonania pracy w gospodarstwie rolnym po ukończeniu przez niego 16-tego roku życia, a do sądu orzekającego należy ocena, czy okres tej pracy może być uwzględniony i potraktowany jako okres, o jakim mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W tym miejscu zwrócić należy także uwagę na treść wyroku Sądu Najwyższego z dnia 18 marca 1999 r. w sprawie II UKN 528/98, z którego wynika, iż wykonywanie przez domownika w gospodarstwie rolnym prac o charakterze dorywczym, okazjonalnie i w wymiarze niższym od połowy pełnego wymiaru czasu pracy, nie może być traktowane jako okres składkowy. Ponadto, doraźna pomoc w wykonywaniu typowych obowiązków domowych, zwyczajowo wymaganych od dzieci jako członków rodziny rolnika, nie stanowi stałej pracy w gospodarstwie rolnym.

Mając na uwadze zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy, Sąd uznał, że wnioskodawca jako domownik – po ukończeniu 16 roku życia – w spornym okresie, tj. od 1 lipca 1972 r. do 30 czerwca 1977 r., pracował stale, codziennie i co najmniej w połowie pełnego wymiaru czasu pracy w gospodarstwie rolnym swoich rodziców. Zauważyć należy, że głównym powodem, dla którego organ rentowy odmówił ubezpieczonemu uznania tego okresu za okres uzupełniający staż ubezpieczeniowy było uczęszczanie wnioskodawcy do 2-letniej szkoły zawodowej. Z faktu tego ZUS wywiódł wniosek, że J. M. –uczęszczając do szkoły położonej poza miejscem zamieszkania– nie mógł wykonywać stałej pracy w gospodarstwie rolnym rodziców. Za taką natomiast organ rentowy uznał już pracę wnioskodawcy w gospodarstwie rolnym rodziców w okresie od 1 lipca 1977 r. do 5 lutego 1982 r. i okres ten zaliczył ubezpieczonemu do ogólnego stażu pracy. Argument organu rentowego o niewykonywaniu stałej pracy w gospodarstwie rolnym rodziców w okresie od 1 lipca 1972 r. do 30 czerwca 1977 r. z uwagi na uczęszczanie do szkoły pozostaje całkowicie chybiony w świetle materiału dowodowego zaprezentowanego przez wnioskodawcę w postępowaniu sądowym. Z dokumentu w postaci świadectwa ukończenia przyzakładowej szkoły zawodowej wynika bowiem, że J. M. szkołę tę ukończył w dniu 24 czerwca 1972 r. A skoro nie kontynuował nauki, to nie ma żadnych przeszkód, by uznać, iż w ww. spornym okresie wnioskodawca stale i w wymiarze przekraczającym połowę pełnego wymiaru czasu pracy pracował w gospodarstwie rolnym swoich rodziców. Jak wynika z dokumentów zgromadzonych w aktach ZUS oraz z przesłuchania wnioskodawcy, gospodarstwo to było znacznych rozmiarów –miało powierzchnię 4,25 ha, uprawniano na nim zboża, ziemniaki i buraki, nadto hodowano bydło i trzodę chlewną w ilości co najmniej kilkunastu sztuk, wnioskodawca był najstarszym synem z rodzeństwa, od którego rodzice oczekiwali największej pomocy, w szczególności że na gospodarstwie tym nie pracował ojciec wnioskodawcy, który pracował w budowlance jako dekarz. Mając na uwadze powyższe okoliczności, w tym również fakt, że przy niezmienionych warunkach świadczenia pracy w gospodarstwie rolnym rodziców organ rentowy uznał wnioskodawcy pracę w tym gospodarstwie w późniejszym okresie, tj. od 1 lipca 1977 r. do 5 lutego 1982 r., Sąd uznał, że nie ma przeszkód do zaliczenia takiej pracy również w okresie spornym, tj. okresie liczonym od 1 lipca 1972 r. (a więc już po ukończeniu przez ubezpieczonego nauki w szkole zawodowej) do co najmniej dnia 1 października 1976 r. W dniu bowiem 2 października 1976 r. wnioskodawca podjął pracę w (...) przy kampanii cukrowniczej, którą wykonywał do dnia 21 grudnia 1976 r. Po tym okresie nadal pracował w gospodarstwie rolnym rodziców aż do końca okresu spornego, czyli do dnia 30 czerwca 1977 r. Nic bowiem w charakterze tej pracy wykonywanej przez wnioskodawcę w okresie sporym a następnie w okresie uznanym przez ZUS się nie zmieniło. Przez cały ten czas wnioskodawca mieszkał razem z rodzicami i nie podejmował żadnego innego zatrudnienia, poza wyżej wymienioną pracą przy kampanii cukrowniczej. Naukę zaś –co ubezpieczony bezsprzecznie wykazał– ukończył jeszcze przed kwestionowanym przez ZUS okresem, tj. przed dniem 1 lipca 1972 r.

W świetle powyższych uwag, zdaniem Sądu, nie było żadnych racjonalnych powodów, by nie zaliczyć wnioskodawcy jako okresu uzupełniającego ogólny staż ubezpieczeniowy okresu pracy w gospodarstwie rolnym rodziców od 1 lipca 1972 r. do 30 czerwca 1977 r. Okres ten przekracza znacznie wymiar potrzebny wnioskodawcy do uzupełnienia stażu 25 lat wynoszący 3 lata, 6 miesięcy i 25 dni, a zatem uzupełni ten staż w zakresie niezbędnym do jego uzupełnienia, zgodnie z art. 10 ust. 1 in fine ustawy emerytalnej, a więc do 25 lat.

Mając to na uwadze, Sąd uznał, iż wnioskodawca udowodnił wymagane 25 lat ogólnego stażu pracy. Nadto, w ocenie Sądu, wnioskodawca udowodnił też wymagany ustawą staż co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z § 2 ust. 2 cyt. wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r., okresy pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy.

W orzecznictwie wskazuje się, że podstawowym dokumentem poświadczającym staż pracy w warunkach szczególnych jest świadectwo wykonywania pracy w takich warunkach wystawione przez uprawnionego pracodawcę lub jego następcę prawnego. Niemniej jednak w postępowaniu sądowym ubezpieczony może za pomocą wszelkich środków dowodowych, w tym także zeznań świadków, wykazywać, że w spornym okresie świadczył pracę w warunkach szczególnych, w szczególności jeżeli nie legitymuje się świadectwem wykonywania pracy w warunkach szczególnych.

W przedmiotowej sprawie wnioskodawca nie posiadał żadnego świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach z okresu między 1976 a 1991 rokiem. Nie mniej jednak materiał dowodowy zgromadzony w niniejszym postępowaniu, w szczególności w postaci zgodnych i spójnych zeznań świadków J. K. i H. Ł., które ściśle korelują z twierdzeniami samego ubezpieczonego, dał podstawy do uznania, że wnioskodawca w okresie od 11 maja 1982 r. do 14 lutego 1991 r. (a więc przez okres 8 lat, 9 miesięcy i 4 dni) wykonywał pracę w szczególnych warunkach, pracując stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) na stanowisku spawacza, a więc pracę wymienioną w wykazie A w dziale XIV pod poz. 12 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. Świadkowie zeznający w niniejszym postępowaniu byli dla Sądu wiarygodni, gdyż świadczyli pracę w tym samym zakładzie co wnioskodawca, w tym samym okresie. Mimo że wykonywali prace na innych stanowiskach (ślusarz, hydraulik) potrafili umiejscowić w czasie pracę wnioskodawcy, określili zgodnie jej charakter oraz wyjaśnili, z czego wynikało dodawanie w dokumentach pracowniczych przedrostka „ślusarz” mimo że pracownik takiej pracy faktycznie nie wykonywał, albo wykonywał ją sporadycznie jako czynność przygotowawczą przed spawaniem. O tym, że wnioskodawca w (...) w ww. okresie pracował jako spawacz, a nie jako ślusarz-spawacz przemawia także fakt posiadania przez niego przygotowania zawodowego właśnie w zawodzie spawacza, a nie ślusarza. Ponadto, po zakończeniu pracy u tego pracodawcy wnioskodawca kontynuował pracę również na stanowisku spawacza w innej firmie. Powyższe okoliczności dodatkowo dowodzą, oprócz wskazanych już wyżej zgodnych i wiarygodnych zeznań świadków i wnioskodawcy, że J. M. w okresie od 11 maja 1982 r. do 14 lutego 1991 r. wykonywał pracę w szczególnych warunkach. Okres ten, wynoszący 8 lat, 9 miesięcy i 4 dni wespół z okresem uznanym przez ZUS (7 lat, 9 miesięcy i 26 dni) pozwala na uznanie, iż wnioskodawca spełnił wymagany ustawą warunek posiadania stażu co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach, a więc spełnił wszystkie określone na wstępie niniejszego uzasadnienia przesłanki przyznania mu prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym.

Mając powyższe na uwadze, Sąd –na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c.– zmienił zaskarżoną decyzję ZUS w ten sposób, że przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury od dnia 1 listopada 2015 r., tj. od miesiąca, w którym złożono wniosek.