Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 maja 2016 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Przemysław Dominik

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach : 21.01,1.03,5.04,17.05.2016 roku sprawy , przeciwko M. Ł. s. J. ur. (...) w C.

obwinionego o to że:

1.W okresie czasu od dnia 10 listopada 2014 roku do dnia 04 lipca 2015 roku będąc właścicielem pojazdu marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie zawiadomił w terminie ustawowym starosty o nabyciu w/w pojazdu,

tj. o czyn z art. 97 kw w zw. z art. 78§1 ust. 2 pkt 1 Ustawy prawo o ruchu drogowym

2.W dniu 04 lipca 2015 roku w W. na ulicy (...) odmówił podania danych osobowych funkcjonariuszom Policji,

tj. o czyn z art. 65§2 kw

orzeka

I.  Obwinionego M. Ł. uniewinnia od popełnienia czynu opisanego w pkt.1 wniosku o ukaranie

II.  Obwinionego M. Ł. uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt 2 wniosku o ukaranie tj. tego, że w dniu 4 lipca 2015 roku w W. na ulicy (...) odmówił podania danych osobowych funkcjonariuszom Policji tj. czynu z art. 65 par 2 kw i za to na podstawie art. 65 par 2 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 200 ( dwieście) złotych.

III.  Zasądza od obwinionego 30 ( trzydzieści) złotych tytułem opłaty , obciąża go kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 ( sto) złotych.

Sygn. akt V W 6230/15

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 listopada 2014 r. M. Ł. nabył od K. W. (1) i M. W. samochód marki R. (...) o nr rej. (...). Wówczas K. W. (2) i M. W. nie przekazały M. Ł. karty pojazdu, zobowiązując się do skontaktowania się z nim po odnalezieniu tej karty oraz do przekazania jej M. Ł..

/dowód: umowa sprzedaży, k. 5, pismo, k. 3-4, zeznania świadka M. W., k. 72, wyjaśnienia obwinionego, k. 51/

W okresie od 8 do 12 grudnia 2014 r. M. Ł. przebywał na urlopie wypoczynkowym. W tym czasie udał się do Starostwa Powiatowego w P. celem zawiadomienia organu o nabyciu pojazdu.

/dowód: wyjaśnienia obwinionego, k. 61

Samochód nie został wówczas przerejestrowany z uwagi na to, że K. W. (1) i M. W. nie przekazały mu karty pojazdu. Obwiniony nie posiadał danych kontaktowych do poprzednich właścicieli samochodu.

/dowód: wyjaśnienia obwinionego, k. 51, 61, zeznania świadka M. W., k. 72/

W dniu 4 lipca 2015 r. ok. godz. 17:00 w W. przy ul. (...) na terenie obiektu (...) M. Ł. posługując się kartą magnetyczną wjechał na teren obiektu, po czym zaparkował należący do niego pojazd marki R. (...) o nr rej. (...).

/dowód: wyjaśnienia obwinionego, k. 16, notatka urzędowa, k. 6, notatka urzędowa, k. 8, zeznania świadka K. G., k. 45/

Parking przy ul. (...) stanowił obiekt policyjny, drogę wewnętrzną, nie znajdował się na drodze publicznej lub w strefie zamieszkania.

/dowód: zeznania świadka K. G., k. 45 fotografie miejsca na pendrive, k. 49/

Po zaparkowaniu pojazdu pracownik ochrony obiektu I. O. zwróciła M. Ł. uwagę, aby przeparkował samochód. M. Ł. poprosił I. O. o przedstawienie się, a wobec niepodania przez nią danych odmówił przeparkowania samochodu, po czym udał się do pokoju najmowanego w bursie przy parkingu.

/dowód: notatka urzędowa, k. 6, zeznania świadka K. G., k. 45, wyjaśnienia obwinionego, k. 16/

Funkcjonariusz Policji A. B. ustalił w systemie (...), że jako właściciele pojazdu figurują tam K. W. (1) i M. W.. Po skontaktowaniu się z ww., funkcjonariusz Policji został poinformowany, że samochód został sprzedany w 2014 r.

/dowód: notatka urzędowa, k. 6/

Następnie funkcjonariusze Policji zaparkowali nieoznakowane radiowozy w sposób uniemożliwiający odjechanie samochodem marki R. (...) o nr rej. (...), jednocześnie zostawiając na szybie tego samochodu kartkę z prośbą o kontakt z dyżurnym (...).

/dowód: notatka urzędowa, k. 6, fotografie pojazdu na pendrive, k. 49, zeznania świadka K. G., k. 61/

Około godziny 19:30 M. Ł. skontaktował się telefonicznie z dyżurnym (...), żądając przeparkowania nieoznakowanych radiowozów, przy czym wówczas odmówił podania swoich danych osobowych.

/dowód: notatka urzędowa, k. 6/

Około godziny 21:45 na parkingu przy ul. (...) funkcjonariusze Policji W. W. i M. K. po przedstawieniu się i podaniu przyczyny interwencji podjęli próbę wylegitymowania M. Ł., żądając od niego, aby podał im swoje dane osobowe oraz okazał dokument tożsamości. M. Ł. odmówił spełnienia tego polecenia wskazując, że nie zamierza okazać swojego dokumentu tożsamości oraz podać swoich danych, albowiem działania funkcjonariuszy Policji są bezprawne.

/dowód: notatka urzędowa, k. 6v, notatka urzędowa, k. 9, zeznania świadka W. W., k. 12, 44, nagranie 1 na pendrive, k. 49/

Po kilku minutach interwencję podjął funkcjonariusz Policji K. G., który ponownie zażądał od M. Ł., aby podał mu swoje dane osobowe oraz okazał dokument tożsamości. Wówczas M. Ł. poinformował funkcjonariuszy Policji, że przedstawi swoje dokumenty dyżurnemu (...). Po udaniu się do dyżurnego (...), M. Ł. okazał funkcjonariuszom Policji swój dokument tożsamości.

/dowód: notatka urzędowa, k. 6v, notatka urzędowa, k. 10, nagranie 2 na pendrive, k. 49/

Funkcjonariusze Policji zakończyli interwencję wobec M. Ł. około godziny 22:30, po czym przeparkowali nieoznakowane radiowozy umożliwiając M. Ł. przeparkowanie należącego do niego samochodu.

/dowód: notatka urzędowa, k. 7

W dniu 14 sierpnia 2015 r. Zastępca Komendanta Rejonowego Policji W. (...) S. T. przeprowadził rozmowę dyscyplinującą z M. Ł.. Pismem z dnia 9 września 2015 r. M. Ł. złożył na ręce Naczelnika Wydziału Ochrony P. Dyplomatycznych Komendy Stołecznej Policji przeprosiny dla pracownika Sekcji Ochrony I. O. oraz podinsp. K. G., którzy w związku z realizowaniem swoich obowiązków mogliby poczuć się urażeni jego postrzeganiem oraz zachowaniem podczas interwencji.

/dowód: notatka z rozmowy dyscyplinującej, k. 59, pismo z dnia 9 września 2015 r., k. 43/

M. Ł. ma 29 lat. Jest kawalerem, nie posiada nikogo na utrzymania. Z zawodu jest funkcjonariuszem Policji, uzyskuje dochód w wysokości około 3000 zł brutto. Nie karany sądownie. Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo.

/dowód: wyjaśnienia obwinionego , k. 15, 50 /

Obwiniony M. Ł. w postępowaniu wyjaśniającym oraz przed Sądem nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. W zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia sprawy wyjaśnił, że nie przeparkował samochodu na żądanie I. O., gdyż nie przedstawiła się ona obwinionemu, a ponieważ była ubrana w żółtą kamizelkę, na której obwiniony nie dostrzegł żadnych napisów nie wiedział, iż jest pracownikiem ochrony obiektu. Na pytanie obwinionego I. O. nie przedstawiła mu się, wobec czego obwiniony poinformował ją, iż zaniesie swoje rzeczy do pokoju i wróci na parking celem przeparkowania samochodu. Po około 15 minutach obwiniony powrócił na parking celem przeparkowania samochodu, jednak pojazd ten był wówczas zastawiony przez dwa inne samochody. Po godzinie 19:00 obwiniony skontaktował się z dyżurnym (...) z prośbą o przeparkowanie samochodów, które uniemożliwiały obwinionego skorzystanie z jego pojazdu, po czym dyżurny przekazał telefon K. G., który nakazał obwinionemu przyjść do dyżurnego (...), na co obwiniony odparł, iż nie przyjdzie. Około godziny 21:45 do obwinionego podeszło dwóch funkcjonariuszy Policji umundurowanych w sposób niekompletny, którzy nie przedstawili się i nie podali przyczyny interwencji, zapytali obwinionego czy jest właścicielem samochodu marki R. oraz nakazali mu udać się z nimi do dyżurnego (...), na co obwiniony odpowiedział, iż zaczeka na przeparkowanie radiowozów zastawiających jego pojazd. Po chwili jeden z funkcjonariuszy Policji zapytał obwinionego, czy ma dokument, w odpowiedzi na co obwiniony poprosił o wskazanie podstawy faktycznej i prawnej legitymowania. Funkcjonariusze Policji nie odpowiedzieli na to pytanie. Następnie na miejsce przybył kolejny funkcjonariusz Policji K. G., umundurowany w sposób niekompletny, który nie przedstawił się i nie podał przyczyny interwencji. Poprosił też obwinionego o okazanie dokumentu, oraz zapytał pozostałych dwóch funkcjonariuszy Policji, czy wzywali obwinionego trzykrotnie do okazania dokumentu, na co odpowiedzieli twierdząco. Obwiniony wyjaśnił, że tylko jednokrotnie wzywano go do okazania dokumentu, a w notatce urzędowej na polecenie K. G. wpisano nieprawdę. Obwiniony nie został też pouczony o treści art. 65 § 2 k.w. Obwiniony okazał dokument tożsamości K. G., a następnie dyżurnemu (...). Obwiniony udał się do swojego pokoju celem przyniesienia legitymacji służbowej, która po jego powrocie została okazana dyżurnemu. Wyjaśnił nadto, że nie działał umyślnie nie okazując dokumentów, zaś ostatecznie dobrowolnie sam okazał dokument tożsamości. Zadając pytania o powody i podstawy interwencji chciał jedynie uzyskać odpowiedzi na te pytania, nie zaś uchylić się od obowiązku okazania dokumentu. Odnośnie niezarejestrowania pojazdu wyjaśnił, że poprzednia właścicielka samochodu nie przekazała mu karty pojazdu, wobec czego w Starostwie Powiatowym odmówiono przerejestrowania samochodu. Poprzednia właścicielka pojazdu zapewniała obwinionego, że skontaktuje się z nim telefonicznie niezwłocznie po odnalezieniu karty pojazdu, a obwiniony nie posiadał danych kontaktowych do poprzedniej właścicielki samochodu.

Sąd zważył, co następuje:

Są uznał wyjaśnienia obwinionego za wiarygodne jedynie w części. Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego co do przyczyn niezarejestrowania pojazdu. W tym zakresie wyjaśnienia obwinionego znalazły potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie, w szczególności w zeznaniach świadka M. W.. Wiarygodne były również wyjaśnienia obwinionego dotyczące przebiegu zdarzenia z dnia 4 lipca 2015 r. jednakże jedynie do czasu, gdy około godziny 21:45 do obwinionego podeszło dwóch funkcjonariuszy Policji. Wyjaśnienia obwinionego dotyczące dalszego przebiegu zdarzenia były wiarygodne w zakresie, w jakim obwiniony wyjaśnił, iż funkcjonariusze Policji W. W. i M. K. zapytali obwinionego czy jest właścicielem samochodu marki R. oraz nakazali mu udać się z nimi do dyżurnego (...), jak również poprosili go o okazanie dokumentu tożsamości, czego obwiniony nie uczynił pytając funkcjonariuszy Policji o wskazanie podstawy faktycznej i prawnej legitymowania. Obwiniony wyjaśnił, że funkcjonariusze Policji W. W. i M. K. jednokrotnie wezwali go do okazania dokumentu, co również Sąd uznał za wiarygodne, albowiem okoliczność ta znalazła potwierdzenie w sporządzonych notatkach urzędowych i w zeznaniach świadka W. W.. Za wiarygodne Sąd uznał też, że obwiniony nie został pouczony o treści art. 65 § 2 k.w. Wskazać jednak trzeba, że okoliczność ta nie miała istotnego znaczenia dla sprawy, gdyż uprzednie pouczenie o treści tego przepisu nie stanowi przesłanki odpowiedzialności za jego naruszenie.

Sąd nie dał natomiast wiary obwinionemu, że funkcjonariusze Policji W. W. i M. K. byli umundurowani w sposób niekompletny, nie przedstawili się i nie podali przyczyny interwencji. Powyższe nie znajduje potwierdzenia w materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie. W szczególności z zeznań świadka W. W. (k. 12) wynika, że funkcjonariusze Policji przedstawili się obwinionemu oraz podali przyczynę legitymowania. Dodatkowo w zeznaniach tych wskazano, że przed nakazaniem okazania dokumentów funkcjonariusze Policji w rozmowie z obwinionym ustalili, iż pojazd marki R. (...) o nr rej. (...) stanowi własność obwinionego. Nie budzi zatem wątpliwości, że rozmowa obwinionego z funkcjonariuszami Policji dotyczyła w pierwszej kolejności tego pojazdu, a więc wiarygodnym jest, iż w toku rozmowy funkcjonariusze Policji wskazali przyczynę legitymowania podając, iż obwiniony pozostawił pojazd na parkingu przeznaczonym wyłącznie dla Policji. W sprzeczności z tymi zeznaniami świadka nie pozostaje nagranie audio znajdujące się na dołączonym do akt sprawy pendrive (k. 49), na którym utrwalono rozmowę pomiędzy obwinionym a funkcjonariuszami Policji. Wprawdzie w czasie tej rozmowy funkcjonariusze Policji nie podali przyczyny interwencji, jednakże trzeba mieć na uwadze, iż nagrana rozmowa dotyczy wyłącznie nieznacznej części interwencji, a z zeznań świadka W. W. wynika, iż obwiniony zaczął nagrywać rozmowę telefonem dopiero po przedstawieniu się przez funkcjonariuszy Policji oraz po podaniu przez nich przyczyny interwencji.

Sąd nie dał też wiary obwinionemu, że funkcjonariusz Policji K. G., zapytał W. W. i M. K., czy wzywali obwinionego trzykrotnie do okazania dokumentu, na co odpowiedzieli twierdząco, a następnie w notatce urzędowej na polecenie K. G. wpisano nieprawdę. Powyższe nie znajduje potwierdzenia w sporządzonych notatkach urzędowych, w których konsekwentnie wskazano, iż obwiniony jednokrotnie został wezwany przez W. W. i M. K. do okazania dokumentu tożsamości, czego obwiniony nie uczynił. Ponieważ w żadnej z dołączonych do akt sprawy notatek urzędowych nie wynika, aby obwiniony został wówczas wezwany trzykrotnie do okazania dokumentów, jak również nie potwierdzają tego żadne dowody zgromadzone w sprawie, wyjaśnienia obwinionego co do nierzetelności załączonych do akt sprawy notatek urzędowych należało uznać za niewiarygodne.

Za niewiarygodne Sąd uznał również wyjaśnienia obwinionego, że obwiniony okazał dokument tożsamości K. G., a następnie dyżurnemu (...). Jak wynika z notatki urzędowej z dnia 5 lipca 2015 r. (k. 6-7), obwiniony zgodził się ostatecznie okazać dokument tożsamości zaznaczając jednak, iż nie okaże go K. G., lecz wyłącznie dyżurnemu (...). Dodatkowo z notatki urzędowej st. asp. A. C. (k. 10) wynika, iż dokument tożsamości został okazany przez obwinionego dopiero funkcjonariuszowi sporządzającemu notatkę, a wcześniej obwiniony odmawiał okazania dokumentów funkcjonariuszom Policji, w tym K. G..

Sąd nie dał też wiary obwinionemu, że nie działał on umyślnie nie okazując dokumentów, a jedynie chciał poznać powody i podstawy interwencji i uzyskać odpowiedzi na te pytania, nie zaś uchylić się od obowiązku okazania dokumentu. Jak wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, funkcjonariusze Policji W. W. i M. K. przed przystąpieniem do interwencji przedstawili się obwinionemu oraz podali przyczynę legitymowania. Powyższe potwierdzają zeznania świadka W. W. (k. 12). Dodatkowo trzeba mieć na uwadze, że obwiniony w okolicznościach sprawy wiedział, iż interwencja spowodowana jest zaparkowaniem pojazdu na obiekcie należącym do Policji, albowiem początkowo obwiniony został poproszony przez I. O. o przeparkowanie pojazdu, następnie samochód ten został zablokowany dwoma nieoznakowanymi radiowozami, a nadto na szybie samochodu zostawiono kartkę z prośbą o kontakt z dyżurnym (...).

Sąd uznał za wiarygodne w całości zeznania świadków W. W. i K. G., albowiem ich treść znajduje potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie, w szczególności w notatkach urzędowych (k. 6-10) oraz częściowo w wyjaśnieniach obwinionego. Dodatkowo zeznania te były spójne i logiczne. Wskazać jednak trzeba, że Sąd nie poczynił ustaleń faktycznych w sprawie na podstawie zeznań świadka K. G. w zakresie, w jakim świadek zeznawał, iż jego zdaniem brak jest przesłanek do odpowiedzialności obwinionego za wykroczenie z art. 97 k.w. W tej części zeznania nie dotyczyły bowiem spostrzeżonych przez świadka faktów, lecz stanowiły jego ocenę stanu faktycznego wraz z argumentacją prawną na poparcie tej opinii, co w ocenie Sądu nie może być przedmiotem zeznań świadka. Rolą świadka jest bowiem wyłącznie zakomunikowanie Sądowi okoliczności faktycznych, które są znane świadkowi.

Za wiarygodne w całości Sąd uznał również zeznania świadka M. W.. Zeznania te były spójne i logiczne, a świadek jest osobą bezstronną niezainteresowaną wynikiem sprawy. Dodatkowo zeznania te znajdują potwierdzenie w dowodzie z wyjaśnień obwinionego.

Sąd jedynie częściowo poczynił ustalenia na podstawie nagrań audio znajdujących się na dołączonym do akt sprawy pendrive (k. 49), na którym utrwalono rozmowę pomiędzy obwinionym a funkcjonariuszami Policji. Na podstawie tych nagrań Sąd ustalił jedynie, że obwiniony rozmawiał najpierw W. W. i M. K. i podczas tej rozmowy zapytał ich o przyczynę interwencji, lecz nie uzyskał wówczas odpowiedzi. Powyższe nie mogło jednak stanowić podstawy do ustalenia, że funkcjonariusze Policji W. W. i M. K. w ogóle nie przedstawili się obwinionemu oraz nie podali przyczyny legitymowania. Trzeba bowiem mieć na uwadze, iż nagrana rozmowa dotyczy wyłącznie nieznacznej części interwencji, a z zeznań świadka W. W. wynika, iż obwiniony zaczął nagrywać rozmowę telefonem dopiero po przedstawieniu się przez funkcjonariuszy Policji oraz po podaniu przez nich przyczyny interwencji.

Z kolei nagranie audio rozmowy obwinionego z K. G. stanowiło podstawę do ustalenia, że obwiniony ostatecznie zgodził się podać swoje dane. Nagranie to również dotyczy jedynie nieznacznej części interwencji i nie wynika z niego, jaki był dokładny przebieg zdarzenia. Niemniej jednak treść tego nagrania znajduje potwierdzenie w pozostałych dowodach w sprawie, iż ostatecznie obwiniony podał swoje dane i następnie zgodził się okazać dyżurnemu (...) swój dokument tożsamości.

Podstawą ustaleń faktycznych były też fotografie znajdujące się na dołączonym do akt sprawy pendrive (k. 49), albowiem potwierdzały one, że parking przy ul. (...) stanowił obiekt policyjny oraz że funkcjonariusze Policji zaparkowali nieoznakowane radiowozy w sposób uniemożliwiający odjechanie samochodem marki R. (...) o nr rej. (...).

Oceniając pozostały zebrany w sprawie materiał dowodowy, Sąd dał wiarę zgromadzonym i zaliczonym w poczet dowodów dokumentom w postaci: notatek urzędowych /k. 6-10, 59, 66/, pism /k. 3-4, 43/ i umowy sprzedaży /k. 5/. Powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. W związku z powyższym Sąd uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

M. Ł. został obwiniony o to, że:

1) w okresie czasu od dnia 10 listopada 2014 r. do dnia 4 lipca 2015 r. będąc właścicielem pojazdu marki R. (...) o nr rej. (...) nie zawiadomił w terminie ustawowym starosty o nabyciu w/w pojazdu, tj. o czyn z art. 97 k.w. w zw. z art. 78 ust. 2 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym,

2) w dniu 4 lipca 2015 r. w W. na ul. (...) odmówił podania danych osobowych funkcjonariuszom Policji, tj. o czyn z art. 65 § 2 k.w.

Odpowiedzialności za czyn z art. 97 k.w. podlega uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także właściciel lub posiadacz pojazdu, który wykracza przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie.

Zgodnie z art. 78 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, właściciel pojazdu zarejestrowanego jest obowiązany zawiadomić w terminie nieprzekraczającym 30 dni starostę o nabyciu lub zbyciu pojazdu. Obowiązkiem obwinionego było zatem zawiadomienie starosty o nabyciu samochodu marki R. (...) o nr rej. (...) w terminie 30 dni, licząc od dnia 10 listopada 2014 r., czego obwiniony nie uczynił. Obwiniony wypełnił zatem przedmiotowe znamiona wykroczenia z art. 97 k.w. w zw. z art. 78 ust. 2 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Wskazać jednak trzeba, że w ocenie Sądu obwinionemu nie można przypisać winy podmiotowych znamion tego wykroczenia. Jak wynika z art. 5 k.w., wykroczenie można popełnić zarówno umyślnie, jak i nieumyślnie, chyba że ustawa przewiduje odpowiedzialność tylko za wykroczenie umyślne. Z kolei w myśl art. 6 § 1 k.w., wykroczenie umyślne zachodzi wtedy, gdy sprawca ma zamiar popełnienia czynu zabronionego, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia na to się godzi, zaś według § 2 tego art., wykroczenie nieumyślne zachodzi, jeżeli sprawca nie mając zamiaru jego popełnienia, popełnia je jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość popełnienia tego czynu przewidywał albo mógł przewidzieć.

Nie budzi wątpliwości Sądu, że obwinionemu nie można przypisać winy umyślnej przy zaniechaniu przerejestrowania samochodu. Rozważanie zatem wymaga, czy obwinionemu możliwe było przypisanie winy nieumyślnej.

W ocenie Sądu obwinionemu nie można zarzucić, że nie zachował ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, albowiem obwiniony nie posiadał faktycznej i prawnej możliwości skutecznego wykonania obowiązku rejestracji pojazdu. Jak bowiem wynika z art. 78 ust. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zdarzenia, o których mowa w ust. 2, są dokumentowane w karcie pojazdu; odpowiednich wpisów dokonuje starosta. Tymczasem z ustaleń faktycznych w sprawie wynika, że w okresie od 8 do 12 grudnia 2014 r. M. Ł. udał się do Starostwa Powiatowego w P. celem zawiadomienia organu o nabyciu pojazdu, jednakże samochód nie został wówczas przerejestrowany z uwagi na to, że K. W. (1) i M. W. nie przekazały obwinionemu karty pojazdu. Obwiniony nie posiadał natomiast danych kontaktowych do poprzednich właścicieli samochodu, które w dniu zawarcia umowy sprzedaży zobowiązały się do skontaktowania się z nim po odnalezieniu tej karty oraz do przekazania jej M. Ł.. Zaniechanie obwinionego w przerejestrowaniu samochodu było zatem następstwem naruszenia przez poprzednie właścicielki pojazdu dyspozycji art. 78 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, w myśl którego w razie przeniesienia na inną osobę własności pojazdu zarejestrowanego, dotychczasowy właściciel przekazuje nowemu właścicielowi dowód rejestracyjny i kartę pojazdu, jeżeli była wydana. Mając zatem na uwadze powyższe, Sąd doszedł do przekonania, iż obwinionemu nie można zarzucić, że nie zachował ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, a tym samym nie można mu zarzucić chociażby winy nieumyślnej.

W tych okolicznościach obwinionego M. Ł. należało uniewinnić od popełnienia czynu opisanego w pkt 1 wniosku o ukaranie, o czym Sąd orzekł w pkt I wyroku.

Odnośnie czynu opisanego w pkt 2 wniosku o ukaranie wskazać trzeba, że odpowiedzialności na podstawie art. 65 § 2 k.w. podlega ten, kto wbrew obowiązkowi nie udziela właściwemu organowi państwowemu lub instytucji, upoważnionej z mocy ustawy do legitymowania, wiadomości lub dokumentów co do okoliczności wymienionych w § 1, a więc co do tożsamości własnej lub innej osoby lub co do swego obywatelstwa, zawodu, miejsca zatrudnienia lub zamieszkania.

Organami państwowymi w rozumieniu tego przepisu są organy działające w imieniu państwa, usytuowane w strukturze aparatu władzy państwowej i wyposażone w odpowiednie kompetencje władcze, które wynikają z przepisów właściwej ustawy. Prawo do legitymowania obywateli przyznane zostało ściśle określonym organom państwowym lub instytucjom, w tym funkcjonariuszom Policji na podstawie art. 15 ust. 1 pkt 1 ustawy z 6 kwietnia 1990 r. o Policji (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277 ze zm.). Dla bytu tego wykroczenia wystarczy, że sprawca umyślnie postąpi chociażby w jeden z wymienionych sposobów zachowania się.

Z ustalonego stanu faktycznego wynika, że funkcjonariusze Policji W. W. i M. K. bezpośrednio po przybyciu na parking przed obiektem policyjnym przedstawili się obwinionemu oraz podali przyczynę legitymowania, po czym żądali od niego, aby podał im swoje dane osobowe oraz okazał dokument tożsamości. M. Ł. wówczas odmówił spełnienia tego polecenia wskazując, że nie zamierza wykonać wezwania, albowiem działania funkcjonariuszy Policji są bezprawne.

Nie budzi zatem wątpliwości Sądu, że obwiniony swoim zachowaniem wypełnił przedmiotowe znamiona czynu z art. 65 § 2 k.w. W ocenie Sądu obwiniony działał przy tym umyślnie. Wiedział, że interwencja podejmowana jest przez funkcjonariuszy Policji, albowiem jak wynika z zeznań W. W., przed przystąpieniem do interwencji funkcjonariusze Policji przedstawili się obwinionemu oraz podali przyczynę legitymowania. Dodatkowo obwiniony wówczas posiadał przy sobie dowód osobisty, a odmawiając podania swoich danych osobowych i okazania dokumentu tożsamości działał bez uzasadnionej przyczyny. Wprawdzie obwiniony wyjaśnił, że chciał poznać podstawy i przyczyny interwencji, nie zaś uchylić się od obowiązku okazania dokumentu, jednakże wyjaśnienia obwinionego w tej części Sąd uznał za niewiarygodne ustalając na podstawie zeznań świadka W. W., że przed przystąpieniem do interwencji funkcjonariusze Policji podali obwinionemu przyczynę legitymowania. Dodatkowo mając na uwadze zawód wykonywany przez obwinionego, pracującego w charakterze funkcjonariusza Policji, trzeba uznać, iż obwiniony wiedział, że odmowa okazania dokumentu tożsamości stanowi czyn zabroniony stanowiący wykroczenie oraz znał podstawy prawne legitymowania przez funkcjonariuszy Policji. Nie budzi zatem wątpliwości Sądu, że obwiniony odmawiając podania swoich danych osobowych funkcjonariuszom Policji działał umyślnie.

W konsekwencji powyższego Sąd w pkt II wyroku uznał obwinionego za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt 2 wniosku o ukaranie.

Uznając obwinionego za winnego popełnienia tego czynu, Sąd na podstawie art. 65 § 2 k.w. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 200 złotych. Wymierzając karę Sąd wziął pod uwagę stopień winy obwinionego, jak również cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara ma w stosunku do sprawcy osiągnąć. Sąd uwzględnił również sposób zachowania obwinionego, właściwości i warunki osobiste oraz jego sytuację majątkową. W ocenie Sądu działania obwinionego były świadome. Wymierzając karę grzywny w wysokości zbliżonej do dolnej granicy ustawowego zagrożenia Sąd miał również na uwadze, że obwiniony przeprosił I. O. i K. G. oraz dodatkowo poniósł konsekwencje dyscyplinarne w miejscu zatrudnienia. Zdaniem Sądu wymierzona kara grzywny mimo, że plasuje się w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, spełni w stosunku do obwinionego swoje cele i będzie stanowiła wystarczającą dolegliwość, nie przekraczającą stopnia winy.

Sąd na podstawie art. 118 § 1 i 3 k.p.w. i art. 627 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. obciążył obwinionego kosztami sądowymi uznając, że w aktualnej sytuacji materialnej ich uiszczenie nie będzie stanowiło dla niego zbytniego obciążenia. Na wysokość kosztów złożyły się kwota 100 zł tytułem opłaty od kary grzywny orzeczona na podstawie art. 21 pkt 2 w związku z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 z późn. zm.), a także kwota 30 zł tytułem zryczałtowanej opłaty, orzeczona na podstawie § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz.U. z 2001 r. Nr 118 poz. 1269 ze zm.).