Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 lutego 2016 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Dorota Zabłudowska

Protokolant: Marta Filipiak

po rozpoznaniu w dniu 29 lutego 2016 roku

sprawy Ł. W. (1), syna Z. i J. z domu Z., urodzonego (...) oku w G.

prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 7 marca 2014 r. w sprawie X K 361/09 skazanego za następujące przestępstwa:

1)  to, że w dniu 9 października 2008 r. w miejscowości P., wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą, kopał w głowę i tułowie J. C., w wyniku czego pokrzywdzony doznał stłuczenia powłok twarzy, zwłaszcza po prawej stronie, z obecnością rany tłuczonej u nasady nosa oraz okolic tyłogłowia, a doznanym uszkodzeniom powłok towarzyszyło złamanie kości nosa, ściany zatoki czołowej prawej oraz dolnej ściany oczodołu prawego, a także niewielki krwiak przymózgowy w okolicy skroniowej prawej, a ponadto złamania żebra VIII po stronie prawej w linii pachowej tylnej z bolesnością uciskową tej okolicy ciała, co spowodowało u pokrzywdzonego naruszenie czynności narządu ciała i rozstrój zdrowia na czas trwający dłużej niż 7 dni, a podczas zdarzenia pokrzywdzony był narażony na wystąpienie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w rozumieniu art. 156 § 1 kk,

tj. za czyn z art. 158 § 1 kk

2)  tego, że w dniu 29 listopada 2008 r. w miejscowości P., znieważył słowami uznanymi powszechnie za obelżywe funkcjonariuszy Policji st. sierż. T. T. i asp. S. R., podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych,

tj. za czyn z art. 226 § 1 kk

I.  wymierza oskarżonemu Ł. W. (1) za pierwszy przypisany mu wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 7 marca 2014 r. czyn karę roku pozbawienia wolności;

II.  wymierza oskarżonemu Ł. W. (1) za drugi przypisany mu wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 7 marca 2014 r. czyn karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

III.  na podstawie art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. łączy orzeczone wobec oskarżonego Ł. W. (1) w punktach I (pierwszym) i II (drugim) wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności i orzeka karę łączną roku pozbawienia wolności,

IV.  na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 632 pkt 2 k.p.k., art. 1, art. 2 ust 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądza od oskarżonego Ł. W. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe: kwotę 8.378,74 zł (osiem tysięcy trzysta siedemdziesiąt osiem złotych 74/100) tytułem wydatków oraz kwotę 300,00 zł (trzysta złotych) tytułem opłaty.

Sygn. akt X K 1070/15

UZASADNIENIE

W pierwszej kolejności Sąd ustalił co następuje:

Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 7 marca 2014 r. w sprawie X K 361/09 Ł. W. (1) został uznany winnym popełniania przestępstwa z art. 158 § 1 k.k. polegającego na tym, że w dniu 9 października 2008 r. w miejscowości P., wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą, kopał w głowę i tułowie J. C., w wyniku czego pokrzywdzony doznał stłuczenia powłok twarzy, zwłaszcza po prawej stronie, z obecnością rany tłuczonej u nasady nosa oraz okolic tyłogłowia, a doznanym uszkodzeniom powłok towarzyszyło złamanie kości nosa, ściany zatoki czołowej prawej oraz dolnej ściany oczodołu prawego, a także niewielki krwiak przymózgowy w okolicy skroniowej prawej, a ponadto złamania żebra VIII po stronie prawej w linii pachowej tylnej z bolesnością uciskową tej okolicy ciała, co spowodowało u pokrzywdzonego naruszenie czynności narządu ciała i rozstrój zdrowia na czas trwający dłużej niż 7 dni, a podczas zdarzenia pokrzywdzony był narażony na wystąpienie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w rozumieniu art. 156 § 1 k.k. oraz przestępstwa kwalifikowanego z art. 226 § 1 k.k. polegającego na tym, że w dniu 29 listopada 2008 r. w miejscowości P., znieważył słowami uznanymi powszechnie za obelżywe funkcjonariuszy Policji st. sierż. T. T. i asp. S. R., podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych.

W ramach wskazanego orzeczenie Ł. W. (1) wymierzono również kary za przypisane mu występki, jednak w tym zakresie wyrok Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 7 marca 2014 r. w sprawie X K 361/09 został uchylony wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 17 września 2014 roku w sprawie X K 681/14 i przekazany do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

W związku z powyższym w dniu 28 stycznia 2015 roku wobec Ł. W. (1) Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku wydał wyrok w sprawie o sygnaturze akt X K 957/14, jednakże wyrok ten, jako rozstrzygający ponownie w przedmiocie winy Ł. W. (2) i tym samym wydany z naruszeniem art. 17 § 1 pkt. 7 k.p.k. został w toku kontroli instancyjnej uchylony wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 22 października 2015 roku wydanym w sprawie V Ka 889/15. Sąd Okręgowy w Gdańsku zaznaczył przy tym, iż Sąd Rejonowy przy ponownym rozpoznaniu sprawy powinien orzec wyłącznie w zakresie orzeczenia o karze (celem wyeliminowania błędu, jaki dotknięty był wyrok Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 7 marca 2014 r. w sprawie X K 361/09 polegającego na niezastosowanie art. 85 k.k.).

W konsekwencji wystąpienie opisanych wyżej okoliczności Sąd orzekając w niniejszej sprawie ograniczył się do wymierzenia Ł. W. (2) kar oraz kary łącznej za przypisane mu prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 7 marca 2014 r. w sprawie X K 361/09 występki.

W tym względzie Sąd zważył, iż przestępstwo z art. 158 § 1 k.k., którego dopuścił się skazany Ł. W. (1), zagrożone jest karą pozbawienia wolności do lat 3, zaś za czyn z art. 226 § 1 k.k. grozi kara grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Rozważając kwestię kary dla Ł. W. (1) za przypisane mu czyny, Sąd miał na uwadze również przesłanki określone w dyrektywach jej wymiaru ujętych w art. 53 k.k.

Te właśnie zasady kodeksu karnego Sąd miał na uwadze, uznając karę 1 roku pozbawienia wolności za czyn z art. 158 § 1 k.k. oraz karę 3 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 226 § 1 k.k., za sprawiedliwe względem Ł. W. (1). W ocenie Sądu, wymierzone Ł. W. (1) kary są bowiem adekwatna zarówno do stopnia jego zawinienia, jak i stopnia społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów. Tak ukształtowane kary uwzględnią okoliczności łagodzące winę skazanego. W pierwszym zatem rzędzie – przyznanie się do popełnienia zarzucanego mu czynu, a także jego postawę w toku postępowania, tj. okazanie skruchy i wyrażenie chęci poddania się odpowiedzialności karnej. Wzięta pod uwagę została też zmiana postawy skazanego po popełnieniu przestępstw – poddanie się przez niego terapii odwykowej, podjecie starań celem odbudowania relacji rodzinnych. Na niekorzyść skazanego przemawiał natomiast fakt, iż obydwu przypisanych mu czynów dopuścił się z winy umyślnej, tym samym świadomie łamiąc obowiązujący porządek prawny. Okolicznością obciążającą skazanego stanowi również w ocenie Sądu jego uprzednia karalność, jak i fakt, iż każdorazowo znajdował się on pod wpływem alkoholu. Zachowania skazanego będące przedmiotem wyrokowania stanowiło ponadto przejaw niczym nieuzasadnionych, bezmyślnych wybuchów agresji, co również przemawiało na niekorzyść Ł. W. (1). Jako okoliczność obciążającą należy poczytać oskarżonemu również dotkliwość skutków jego działania, jakie poniósł pokrzywdzony J. C.. Tym samym, biorąc pod uwagę zagrożenie karne za przypisane skazanemu czyny, zasadnym było wymierzenie Ł. W. (1) kary 1 roku pozbawienia wolności za pierwszy z nich oraz 3 miesięcy pozbawienia wolności za drugi.

W związku z tym, że Ł. W. (1) dopuścił się popełnienia dwóch przestępstw, zanim w stosunku do któregokolwiek z nich zapadł wyrok, Sąd w punkcie III uzasadnianego orzeczenia połączył orzeczone względem niego kary i orzekł karę łączną jednego roku pozbawiania wolności – przy zastosowaniu zasady absorpcji. W ocenie Sadu za wymierzeniem oskarżonemu kary łącznej we wskazanym wymiarze przemawiała okoliczność, iż wszystkich zarzucanych mu czynów skazany dopuścił się w stosunkowo krótkich odstępach czasu, każdorazowo działał też pod wpływem silnego wzburzenia znajdując się pod wpływem alkoholu i zachowując w związku z tym agresywnie. Sąd zważył przy tym, iż choć zachowania skazanego skierowane były przeciwko różnym dobrom chronionym prawem, niezasadnym byłoby zastosowanie przy łączeniu orzeczonych wobec Ł. W. (1) kar zasady aspiracji, czy tym bardziej – pełnej kumulacji. Powyższe, w ocenie Sądu nie pozwoliłoby bowiem na realizację wobec skazanego celów kary wskazanych w art. 85a k.k. tj., celu prewencyjnego i wychowawczego. Kara wymierzona powyżej dolnej granicy określonej na podstawie art. 86 § 1 k.k. w ocenie Sądu byłby zbyt wysoka i tym samym działałaby na skazanego demotywująco, czy wręcz demoralizująco.

W tym miejscu wyjaśnić należy, dlaczego Sąd w niniejszej sprawie zastosował przy orzekaniu wyroku przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym po dniu 01 lipca 2015 r. W związku z tym, że przepisy kodeksu karnego obowiązujące w czasie popełnienia przez oskarżoną przypisanych jej czynów zostały w istotny sposób zmienione ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2015.396), należało rozstrzygnąć kwestię tzw. konkurencji ustaw, czyli rozstrzygnąć, która z ustaw byłaby dla oskarżonej względniejsza. Stosownie do zgodnego stanowiska doktryny i orzecznictwa, które Sąd orzekający w sprawie w pełni podziela, ocena, która z konkurujących ustaw jest względniejsza dla oskarżonego, zawsze wymaga uwzględnienia okoliczności konkretnej sprawy ( vide: uchwała SN z dnia 24 listopada 1999 r., I KZP 38/99, OSNKW 2000, nr 1-2, poz. 5). Aprobując przytoczony pogląd, Sąd orzekający w sprawie dostrzegł, iż generalnie sytuacja Ł. W. (1) w obu stanach prawnych jest tożsama - zagrożenie karne przewidziane w art. 158 § 1 k.k. oraz w art. 226 § 1 k.k. nie zmieniło się bowiem w wyniku rzeczonej nowelizacji. Mając zatem na uwadze, iż zasadą jest stosowanie ustawy obowiązującej w momencie orzekania, Sąd zastosował wobec skazanego przepisy obecnie obowiązujące, uznając, że przepisy obowiązujące poprzednio nie byłyby względniejsze – w istocie, przyjęcie każdego ze wskazanych porządków prawnych prowadzi do tego samego rozstrzygnięcia, zasadnym było zatem wyrokowanie w oparciu o przepisy kodeksu karnego w brzmieniu z dnia 01 lipca 2015 roku.

Z uwagi na wcześniejszą wielokrotną karalność oskarżonego, w tym za przestępstwa podobne (z art. 280§1 k.k.), Sąd uznał, iż wobec oskarżonego nie zachodzi pozytywna prognoza, która umożliwiałaby przekonanie, iż w razie warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary oskarżony nie popełni przestępstwa ponownie. Dlatego też Sąd wymierzył oskarżonemu bezwzględną karę pozbawienia wolności, na podstawie przepisów Kodeksu karnego w aktualnym brzmieniu.

Sąd zdecydował również na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 632 pkt 2 k.p.k., art. 1, art. 2 ust 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) o zasądzeniu od skazanego na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym 8.378,74 zł tytułem wydatków oraz 300 zł tytułem opłaty. Sąd przy rozstrzyganiu tej kwestii kierował się ogólną zasadą sprawiedliwego postępowania zgodnie z którą, każdy kto przez swoje zawinione zachowanie spowodował wszczęcie postępowania karnego, zobowiązany jest do poniesienia jego kosztów. Skazany jest osobą młodą i zdolną do pracy zarobkowej, nadto w warunkach wolnościowych zarabiał około 2.000 zł miesięcznie, brak jest zatem podstaw do przyjęcia, że uiszczenie kosztów procesu byłoby dla niego zbyt uciążliwe ze względu na sytuację majątkową czy osobistą.

ZARZĄDZENIE

1)  odnotować w rep. K i kontrolce uzasadnień;

2)  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć zgodnie z wnioskiem;

3)  przedłożyć z wpływem lub za 14 dni.

G., dnia 13 kwietnia 2016 r.