Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

(co do rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu)

Obwiniony J. G. (1) wyrokiem z dnia 11 maja 2016 roku został uznany za winnego tego, że w dniu 27 kwietnia 2015r. ok. godz. 08:20 w miejscowości B. kierując pojazdem m-ki L. (...) o nr rej. (...), przed zakończeniem kontroli drogowej podjął ucieczkę, w trakcie której w celu uniknięcia kontroli nie stosował się do sygnału osoby uprawnionej do kontroli ruchu drogowego, nakazującej zatrzymanie pojazdu tj. za wykroczenie z art. 92§2 kw. W pozostałym zakresie Sąd uniewinnił go od pozostałych zarzucanych mu we wniosku o ukaranie czynów tj. wykroczeń z art. 87§1 kw i art. 92 a kw.

Art. 92§2 kw stanowi , iż karze podlega ten, kto w celu uniknięcia kontroli nie stosuje się do sygnału osoby uprawnionej do kontroli ruchu drogowego, nakazującego zatrzymanie się. Należy podkreślić, że dla bytu wykroczenia z art. 92§2 kw istotne znaczenie ma prawidłowość podania sygnału do zatrzymania się. Zgodnie z §2 ust.4 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 lipca 2008 r. (Dz. U. z 2008 r Nr 132, poz. 841 zm.) policjant jadący pojazdem samochodowym może podawać kierującemu pojazdem polecenia do określonego zachowania za pomocą urządzeń nagłaśniających, sygnalizacyjnych lub świetlnych.

Sąd ustalił, iż obwiniony przed zakończeniem kontroli drogowej zaczął uciekać swoim pojazdem. W związku z tym policjanci udali się w pościg za obwinionym, włączając przy tym sygnały świetlne i dźwiękowe oraz nakazując zatrzymanie się za pomocą tarczy do zatrzymania, wystawioną przez boczną szybę radiowozu. Obwiniony pomimo tego nie zatrzymał się i uciekł przed goniącym go patrolem policji.

Należy podkreślić, iż dla przyjęcia wykroczenia z art. 92§2 kw konieczne jest ustalenie umyślności działania sprawcy w zamiarze kierunkowym. Sprawca musi więc wiedzieć, że zatrzymującym jest osoba uprawniona do kontroli ruchu drogowego, mieć świadomość, że został nakazany sygnał do zatrzymania się oraz działać w celu niepoddania się kontroli, a więc chęci jej uniknięcia.

Mając powyższe wskazówki na uwadze i odnosząc je do realiów niniejszej sprawy należy wskazać, że – zdaniem Sądu – obwiniony J. G. (2) dopuścił się zarzuconego mu czynu z art. 92§2 kw działając umyślnie w zamiarze kierunkowym. W ocenie Sądu analiza wyjaśnień obwinionego, w kontekście zeznań świadków, pozwala na przypisanie obwinionemu w pełni świadomego działania, mającego na celu uniknięcie kontroli.

Obwinionemu J. G. (2) Sąd wymierzył karę grzywny w wysokości 1.000 zł oraz na podstawie art. 92§3 kw orzekł fakultatywny środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 8 miesięcy.

Sąd na podstawie art. 92§2 kw wymierzył obwinionemu 1000 zł grzywny, uznając ,iż kara o charakterze wolnościowym, związana z określoną dolegliwością finansową , stanowić będzie adekwatną i wystarczającą reakcją na popełniony czyn. Ponadto w ocenie Sądu wymierzenie J. G. (2) kary aresztu byłoby jednak zbyt surowe. Sąd wymierzając obwinionemu karę grzywny w wysokości 1.000 złotych miał na uwadze fakt, iż obwiniony dopuścił się czynu, który zasługują na szczególne potępienie, zaś stopień społecznej szkodliwości czynu jest bardzo wysoki. Okolicznością obciążając jest także fakt, iż obwiniony był już karany za wykroczenie z zakresu ruchu drogowego tj. za czyn z art. 87§1 kw, gdzie orzeczono w stosunku do niego m.in. środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Oczywiście Sąd przy wymiarze kary również wziął pod uwagę sytuację materialną i rodzinną obwinionego. Obwiniony obecnie prowadzi działalność gospodarczą, która przynosi mu dochody w wysokości 1000-1500 zł brutto, posiada we współwłasności samochód marki L. (...) z 2003 r. i nie ma nikogo na utrzymaniu.

Okolicznością łagodzącą, która Sąd wziął pod uwagę jest natomiast fakt, iż obwiniony prowadzi ustabilizowany tryb życia, co stwarza pozytywną prognozę na przyszłość.

Należy zauważyć, iż obwiniony popełnił wykroczenie, które jest zagrożone fakultatywnym środkiem karnym w postaci zakazu prowadzenia pojazdów. Sąd mając na względzie, iż obwiniony nie zatrzymał się do kontroli i uciekał przed policją, orzekł wobec obwinionego na podstawie art. 92§3 kw zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 8 miesięcy. Tym bardziej, że w stosunku do obwinionego był już wcześniej orzeczony taki zakaz za czyn z art. 87§1 kw. Zdaniem Sądu, tacy kierowcy jak obwiniony, którzy dopuszczają się właśnie takich zachowań na drogach, winni być eliminowani z ruchu drogowego na dłuższy czas albowiem nie dają oni gwarancji bezpiecznego poruszania się po drogach. Najskuteczniejszym sposobem zapewnienia bezpieczeństwa w ruchu drogowym jest bowiem wyeliminowanie tych kierowców, którzy nie przestrzegając zasad bezpieczeństwa i zagrażając bezpieczeństwu ruchu, czy to z braku wyobraźni czy z braku poczucia odpowiedzialności, z ruchu tego wyłączyć.

Mając na uwadze, iż obwinionemu nie zostało wcześniej zatrzymane prawo jazdy, Sąd na podstawie art. 29§3 kw zobowiązał go do jego zwrotu do Starostwa Powiatowego w T..

W ocenie Sądu kara, jak i środek karny wymierzone obwinionemu są adekwatne do stopnia winy obwinionego, stopnia społecznej szkodliwości czynu, właściwości i warunków osobistych sprawcy. Sąd uznał również, iż kara, jak i środek karny są wystarczające do osiągnięcia wobec obwinionego celów zapobiegawczych i wychowawczych a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Z uwagi na trudną sytuację materialną Sąd w myśl art.17 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r o opłatach w sprawach karnych ( Dz.U. z 1983r,Nr.49,poz. 223 z późniejszymi zmianami) i art 624§ 1 kpk w zw. z art.119 kpw zwolnił obwinionego od ponoszenia opłaty sądowej zaś wydatkami obciążył Skarb Państwa uznając, iż uiszczenie ich byłoby zbyt uciążliwe dla obwinionego. W części uniewinniającej kosztami postepowania obciążył Skarb Państwa, zgodnie z treścią art. 118§2 kpw.

Zarządzenia:

1. (...)

2. (...)

3. (...)