Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 października 2013 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku

V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Elżbieta Rosłoń

Protokolant: Bożena Radziusz

po rozpoznaniu w dniu 1 października 2013 roku w Białymstoku

na rozprawie

sprawy E. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o dodatek pielęgnacyjny

na skutek odwołania E. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

z dnia 3 kwietnia 2013 roku

Nr (...)

I.  Zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje E. K. prawo do dodatku pielęgnacyjnego od dnia
1 stycznia 2013 roku na stałe.

II.  Stwierdza, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności
za nie ustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do przyznania prawa do dodatku pielęgnacyjnego.

Sygn. akt V U 702/13

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. decyzją z dnia 3 kwietnia 2013 roku wydaną na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) odmówił E. K. prawa do dodatku pielęgnacyjnego. Podstawą tego rozstrzygnięcia było stanowisko Komisji Lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 27 marca 2013 roku, która nie uznała wnioskodawcy za osobę niezdolną do samodzielnej egzystencji.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł E. K.. W uzasadnieniu odwołania wskazał, że orzeczenie Komisji Lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie zostało wydane w oparciu o całość dokumentacji medycznej dotyczącej ubezpieczonego, a ponadto zostało wydane przez osoby nie posiadające odpowiedniej wiedzy z zakresu hematologii. Skarżący podkreślił również, że jego schorzenie cały czas się pogłębia i uniemożliwia samodzielną egzystencję. Wskazując na powyższe wniósł o przyznanie dodatku pielęgnacyjnego oraz uznanie za niezdolnego do pracy.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie podtrzymując stanowisko i argumentację zawartą w uzasadnieniu decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Odwołanie E. K. zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 75 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych dodatek pielęgnacyjny przysługuje osobie uprawnionej do emerytury lub renty, jeżeli osoba ta została uznana za całkowicie niezdolną do pracy oraz do samodzielnej egzystencji albo ukończyła 75 lat.

Przepis art. 13 ust. 5 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych stanowi natomiast, że w przypadku stwierdzenia naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych orzeka się niezdolność do samodzielnej egzystencji.

W sprawie będącej przedmiotem rozpoznania poza sporem pozostawało, że E. K. jest osobą uprawnioną do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Wnioskodawca nie ukończył 75 lat (urodził się (...)r., na dzień wydania decyzji ukończył więc 63 lata). Przyznanie zatem dodatku pielęgnacyjnego było uzależnione od uznania wnioskodawcy za osobę niezdolną do samodzielnej egzystencji i to właśnie w tym zakresie strony toczyły spór- Zakładu Ubezpieczeń Społecznych twierdził bowiem, iż ubezpieczony nie jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji, E. K. podkreślał natomiast, że nie jest w stanie samodzielnie funkcjonować.

W celu wyjaśnienia sporu Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych z zakresu chirurgii ogólnej i naczyniowej oraz kardiologii. Na podstawie wywiadu, badania przedmiotowego i analizy dokumentacji medycznej biegli rozpoznali u E. K. niedokrwistość autoimmunohemolityczną z obecnością przeciwciał typu zimnego oraz nadciśnienie tętnicze.

W uzasadnieniu opinii biegli wskazali, że badany od ponad 20 lat choruje na niedokrwistość autoimmunohemolityczną, która nasila się w warunkach obniżenia temperatury otoczenia poniżej 20 stopni C.. Leczenie przynosi poprawę samopoczucia, jednak nie zapobiega objawom w niskich temperaturach. W trakcie badania biegli nie stwierdzili sinienia i niedowładu kończyn, gdyż temperatura przekraczała 25 stopni. Biegli zaznaczyli przy tym, że w polskich realiach takie warunki panują tylko ok. 45 dni w roku. Wobec tego w pozostałym okresie istnieją warunki do wystąpienia pełnoobjawowej niedokrwistości autoimmunohemolitycznej, a z uwagi na fakt, że badany nie może się obyć bez kontaktu ze światem zewnętrznym, konieczna staje się pomoc osób trzecich. Prowokowanie objawów pogarsza samopoczucie odwołującego się oraz naraża na kosztowne hospitalizacje, a warunki rodzinne wnioskodawcy zmuszają go do korzystania z pomocy osób obcych.

Konkludując biegli wskazali, że E. K. jest niezdolny do samodzielnej egzystencji na stałe od 1 grudnia 2008 roku i wymaga długotrwałej pomocy i opieki osób trzecich.

W ocenie Sądu przytoczona wyżej opinia biegłych z zakresu chirurgii ogólnej i naczyniowej oraz kardiologii jest pełna, jasna i brak jest w niej sprzeczności uniemożliwiających przyjęcie jej za podstawę dokonanych ustaleń odnośnie zdolności E. K. do samodzielnej egzystencji. Nie sposób pominąć, że wnioskodawca poddany został gruntownym badaniom biegłych lekarzy z dwóch różnych specjalności, został przebadany w sposób kompleksowy. Sąd podzielił wnioski i ustalenia zawarte w opinii biegłych, jako fachowe i należycie uzasadnione oraz znajdujące potwierdzenie w załączonej do akt sprawy dokumentacji medycznej. Opinia biegłych w pełni odpowiada na postawione przez Sąd pytania. Została sporządzona przez biegłych będących specjalistami w swoich dziedzinach, dysponujących szerokim zakresem wiedzy i doświadczeniem. Biegli nie ograniczyli się jedynie do analizy dokumentacji medycznej, przeprowadzając odpowiednie badania podmiotowe (wywiad) i przedmiotowe.

Zastrzeżenia do powyższej opinii wniósł organ rentowy w formie stanowiska przewodniczącego Komisji Lekarskich Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, który wskazał, że schorzenie zasadnicze E. K. wskazuje, iż musi on unikać niskich temperatur, lecz nie upoważnia do uznania go za niezdolnego do samodzielnej egzystencji (przy jego badaniu powinna być stosowana Skala B.). Składający zarzuty do opinii wskazał, że biegli uznali ubezpieczonego za niezdolnego do samodzielnego funkcjonowania z przyczyn socjalnych, a nie medyczno- orzeczniczych.

W ocenie Sądu zastrzeżenia do opinii miały charakter nieuzasadnionej polemiki z ustaleniami i diagnozą sformułowaną przez biegłych. Brak jest jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że biegli uznali E. K. za niezdolnego do samodzielnego funkcjonowania z przyczyn innych niż medyczne. W uzasadnieniu opinii kwestia ta została w sposób szczegółowy wyjaśniona. Dolegliwości i objawy związane z chorobą wnioskodawcy objawiają się i nasilają przez znaczną część roku. Fakt, że wymaga on przez okres ponad 300 dni w roku pomocy osób trzecich w podstawowych czynnościach życia codziennego (takich jak np. pozyskiwanie opału, robienie zakupów, pranie) nie pozostawia wątpliwości, iż zachodzą przesłanki do uznania go za niezdolnego do samodzielnej egzystencji.

Z uwagi na powyższe Sąd nie miał wątpliwości, że konieczność długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych sprawia, iż E. K. jest niezdolny do samodzielnej egzystencji. W związku z tym wnioskodawcy należało przyznać dodatek pielęgnacyjny.

Jednocześnie zgodnie z treścią art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych Sąd ustalił, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, bowiem dopiero postępowanie dowodowe przeprowadzone przed Sądem zgodnie z przepisami kodeksu postępowania cywilnego, a w szczególności treść opinii biegłych lekarzy, pozwoliły na ustalenie wszelkich okoliczności związanych z prawem do dodatku pielęgnacyjnego.

Wobec powyższego, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 kpc Sąd orzekł jak w wyroku.