Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 czerwca 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodnicząca: SO Ludmiła Tułaczko (spr.)

Sędziowie: SO Anna Kalbarczyk

SO Jacek Matusik

Protokolant asystent sędziego Martyna Rokicka

przy udziale prokuratora Katarzyny Włodarczyk – Zaczek

po rozpoznaniu dnia 17 czerwca 2016 r. w W.

sprawy J. J. (1), s. J. i U., ur. (...) w T.

oskarżonego o przestępstwo z art. 279 §1 k.k. w zw. z art. 64 §2 k.k.

oraz J. Ł., s. A. i G., ur. (...) w S.

oskarżonego o przestępstwa z art. 291 §1 k.k. w zw. z art. 65 §1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i obrońcę oskarżonego J. J. (1)

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie

z dnia 5 października 2015r. sygn. akt IV K 370/14

wyrok w zaskarżonej części wobec oskarżonych J. J. (1) i J. Ł. utrzymuje w mocy; zwalnia oskarżonego J. J. (1) od uiszczenia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym w części na niego przypadającej, przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa; w pozostałym zakresie kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. W. kwotę 516,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu oskarżonego J. J. (1) oraz podatek VAT.

SSO Jacek Matusik SSO Ludmiła Tułaczko SSO Anna Kalbarczyk

Sygn. akt VI Ka 137/16

UZASADNIENIE

Na podstawie art. 423§ 1 a k.p.k. zakres uzasadnienia został ograniczony do czynu przypisanego oskarżonemu J. J. (1) w związku z wnioskiem jego obrońcy.

1. J. J. (1) został oskarżony o to, że wraz z P. B., E. P., R. P. i T. M. :

I. W dniu 26 października 2000 roku w W. przy ul. (...) działając wspólnie i porozumieniu oraz z inną ustaloną osobą, co do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej po uprzednim wybiciu szyby w drzwiach wejściowych za pomocą płyt chodnikowych, włamali się do sklepu (...), a następnie zabrali w celu przywłaszczenia mienie w postaci zegarków marek T., W., R. o łącznej wartości 12 000 zł, działając na szkodę P. M., czyniąc z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu; przy czym:

- J. J. (1) wymienionego czynu dopuścił się będąc uprzednio skazanym w warunkach art. 64 § 1 k.k. i w ciągu 5 lat od odbycia co najmniej 1 roku części ostatniej kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, będąc skazanym wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Warszawie w sprawie XVIII K 119/94 z dnia 28 listopada 1996 roku na karę łączną 7 lat pozbawienia wolności za przestępstwa z art. 210 § 1 d.k.k., którą to karę pozbawienia wolności odbywał w okresie od 6 września 1993 roku do 28 listopada 1996 roku i wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy -Śródmieścia w sprawie VI K 565/99 z dnia 6 września 1999 roku na karę 2 lat pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. 279 § 1 k.k. w zw. 64 § 1 k.k., którą to karę pozbawienia wolności odbywał w okresie od 24 lutego 1999 roku do 6 września 1999 roku;

tj. o czyny o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.

Po rozpoznaniu sprawy o sygn. IV K 370/14 Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie wyrokiem z dnia 5 października 2015r. orzekł:

I. Oskarżonego J. J. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, przy czym z jego opisu wyeliminował słowa „w ramach zorganizowanej grupy przestępczej” i „czyniąc z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu” i czyn ten zakwalifikował z art. 279§1 k.k. w zw. z art. 64 §2 k.k. i za to skazał go, a na mocy art. 279§1 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

III. Na mocy art. 632 pkt 2 k.p.k. kosztami postępowania w części uniewinniającej obciążył Skarb Państwa, zaś na mocy art. 624 §1 k.p.k. zwolnił oskarżonego J. J. (1) od kosztów postępowania obciążając nimi Skarb Państwa.

IV. Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy oskarżonego J. J. (1) - adw. B. W. kwotę 1033,20 (tysiąc trzydzieści trzy i 20/1000 złotych, w tym 23% VAT.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego J. J. (1), który zaskarżył wyrok w całości. Na zasadzie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt. 2 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił obrazę przepisów postępowania mogącą mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a to:

1.  art. 443 k.p.k. poprzez poczynienie przez Sąd ustaleń faktycznych mniej
korzystnych dla oskarżonego w stosunku do ustaleń dokonanych przez
Sąd Rejonowy w wyroku z dnia 29 stycznia 2013 roku w zakresie:

• istnienia połączeń telefonicznych pomiędzy oskarżonym J. a świadkiem M. w dniu 26.10.2000 r.,

•używania przez oskarżonego J. telefonu o numerze (...), którego właścicielem była K. J.,

• miejsca położenia oskarżonego J. J. (1) w stosunku do miejsca ujawnionego włamania przy ul. (...), w sytuacji gdy wyrok Sądu Rejonowego z dnia 29 stycznia 2013 roku został zaskarżony jedynie na korzyść oskarżonego J., co stanowi naruszenie zasady zakazu reformationis in peius.

2.  art. 7 k.p.k., art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k. przez mało wnikliwą ocenę dowodu z pomówienia świadka P. O., nie uwzględniającej zarówno specyfiki dowodu z pomówienia, jak i nie analizującej treści dowodu, zmienności depozycji świadka, w konsekwencji czego przedstawionej w motywach wyroku oceny nie sposób zaaprobować, nawet w zakresie przedstawionego przebiegu okoliczności poprzedzających zdarzenie;

3.  art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k. poprzez mało wnikliwą ocenę dowodów zgromadzonych w sprawie w tym dowodów z dokumentów w postaci wykazu i analizy połączeń telefonicznych i w konsekwencji nie wskazanie w motywach wyroku na jakiej podstawie Sąd przyjął, że J. J. (1) władał w dniu 26 października 2000 roku ok godziny 6:10 telefonem o numerze (...) , skoro właścicielem i użytkownikiem tego telefony była K. J. i w konsekwencji przyjęcie bezdowodowego założenia, jakoby oskarżony J. J. (1) łączył się telefonicznie w dniu zdarzenia z M. M. (2);

4.  art. 5 § 1 k.p.k. w zw. z art.7 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k. poprzez dowolne wnioskowanie jakoby z przeprowadzonych dowodów zeznań świadków, wyjaśnień oskarżonych i analizy połączeń telefonicznych można było bezspornie ustalić, że J. J. (1) dokonał czynu przypisanego, podczas gdy sąd odwołał się jedynie jednej poszlaki, nie stanowiącej nawet zaczątku dowodu poszlakowego wobec możliwej różnej interpretacji treści dowodu nie dającej pewności, w konsekwencji czego nie sposób zasadnie wnioskować o podważeniu zasady domniemania niewinności;

5.  art. 413 § 2 pkt l k.p.k. prze niedokładne opisanie czynu przypisanego oskarżonemu zwłaszcza w zakresie strony podmiotowej.

W konkluzji obrońca na zasadzie art. 427 § 1 i art. 437 § 1 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego J. J. (1) od zarzucanego mu czynu. Ponadto wniósł o zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu przed Sądem drugiej instancji, które nie zostały opłacone ani w całości, ani w części.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wniesiona przez obrońcę oskarżonego J. J. (1) nie jest zasadna a zawarty w niej wniosek nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o zasady wskazane w art. 7 k.p.k. a swoje stanowisko przekonująco uzasadnił w motywach pisemnych do zaskarżonego wyroku. W pisemnym uzasadnieniu, zgodnie z art. 424 § 1 k.p.k. przedstawił tok rozumowania wskazując, którym dowodom dał wiarę, a którym tego waloru odmówił. Sąd I instancji zgodnie z art. 442§ 3 k.p.k. wykonał również wszystkie zalecenia Sąd odwoławczego, który uchylił poprzedni wyrok skazujący w sprawie III K 825/07 i przekazał ją do ponownego rozpoznania. Tok rozumowania Sądu I instancji opiera się na wnioskowaniu o winie oskarżonego J. J. (1) na podstawie zeznań świadka koronnego P. O., które znajdują potwierdzenie w dowodach obiektywnych w postaci diagramów połączeń telefonicznych oraz wskazań stacji BTS. Kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku potwierdziła, że przedstawione dowody nawzajem się uzupełniają i pozwalają na przypisanie oskarżonemu popełnienia czynu z art. 279 § 1 k.k. w z art. 64 § 2 k.k. Niezasadnie obrońca zarzuca w apelacji, że Sąd I instancji dokonując ustaleń faktycznych w toku postępowania ponownego, naruszył zasadę z art. 443 k.p.k. Tymczasem już w treści apelacji skarżący stwierdza, że na stronie 10 pisemnego uzasadnienia wyroku sygn. III K 825/07 Sąd, uprzednio rozpoznający tę sprawę ustalił, że zeznania świadka koronnego P. O. znajdują potwierdzenie w bilingach połączeń telefonicznych, które wskazują na to, że sprawcy kontaktowali się w czasie popełnienia przestępstwa i podczas tej rozmowy znajdowali się w okolicach sklepu (...) położonego w W. przy ulicy (...).W uzasadnieniu do zaskarżonego wyroku Sąd I instancji ponownie rozpoznający tę sprawę, powołał się na konkretne połączenie i dane ze stacji BTS, które potwierdzają wcześniejsze ustalenia dokonane w sprawie sygn. III K 825/07. Chodzi o połączenie z dnia 26 października 2000r. o godzinie 6:10:36 wychodzące z telefonu o numerze (...), zarejestrowanego na K. J., żonę oskarżonego J. J. (1) na numer (...) użytkowany przez M. M. (2). Z diagramu stacji BTS wynika, że połączenie obsługiwały stacje BTS przy ulicy (...). Jerozolimskie 7 / wychodzące/ oraz ulica (...)
/ przychodzące/. Oba przekaźniki są umiejscowione blisko ulicy (...) w W., gdzie w dniu 26 października 2000r. około 6.10 właściciel sklepu (...) ujawnił za pośrednictwem systemu alarmowego połączonego z jego telefonem komórkowym wybitą szybę w drzwiach wejściowych i kradzież zegarków na kwotę 12.000 zł. Opisane okoliczności należy interpretować tak jak uczynił to Sąd I instancji czyli jako dowód na to, że świadek koronny P. O. zeznał prawdę o tym, że zarówno oskarżony J. J. (1) jak i M. M. (2) uczestniczyli w tym przestępstwie skoro kontaktowali się ze sobą w czasie kiedy doszło do jego ujawnienia i obaj znajdowali się niedaleko miejsca, gdzie zostało ono dokonane. Powyższa okoliczność potwierdza zeznania P. O., który wymienił ich jako współsprawców kradzieży z włamaniem do sklepu (...) położonego w W. przy ulicy (...). Zeznał, że M. M. (2) był właścicielem taksówki i jego rola polegała na zapewnieniu transportu – woził współsprawców na miejsce przestępstwa i zapewniał bezpieczny powrót. Natomiast oskarżony J. J. (1), w przeddzień zdarzenia, razem z nim oglądał sklep (...) przy ul. (...) pod kątem wyboru najlepszego sposobu pokonania zabezpieczeń. Popełnienie tej kradzieży- poprzez wybicie szyby płytami chodnikowymi oraz zabór wartościowych zegarków, wskazuje na rutynowy sposób działania taki, który M. M. (2) oraz J. J. (1) nabyli podczas wcześniejszych kradzieży z włamaniem np. w dniu 9 października 2000r. do sklepu futrzarskiego; w dniu 14 października 2000r. do punktu sprzedaży telefonów komórkowych (...) przy(...); w dniach 15 października 2000r. i 17 października 2000r. do punktu sprzedaży telefonów komórkowych Plusa przy ulicy (...) oraz w dniu 24 października 2000r. podczas włamania do jubilera (...) w B.. Za popełnienie wymienionych przestępstw M. M. (2) został skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie sygn. V K 53/11 z dnia 24 października 2011r. utrzymanym w mocy wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie sygn. II AKa 53/12 z dnia 9 marca 2012r. zaś J. J. (1) został skazany na mocy prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie sygn. VIII K 252/05, który w tym zakresie, został utrzymany w mocy przez Sąd Apelacyjny w Warszawie sygn. II AKa 252/10. /k- 4076 T. XXI / W tych wypadkach zeznania świadka koronnego P. O. i billingi rozmów telefonicznych stanowiły istotny dowód obciążający. Sąd I instancji oceniając dowód z bilingów nie wskazał dlaczego doszedł do przekonania, że numer (...), który kontaktował się z numerem użytkowanym przez M. M. (2) faktycznie był w użyciu przez J. J. (1) skoro zarejestrowany został na jego żonę K. J.. Otóż odnosząc się do tej kwestii trzeba ocenić także bilingi połączeń w części dotyczącej innych wymienionych powyżej przestępstw. Numer (...) kontaktował się z numerem M. M. (2) w okresie od 1 do 31 października 2000 r. aż 69 razy oraz 138 razy z numerem A. P. - często w takich konfiguracjach, że połączenia te następowały bezpośrednio po sobie: najpierw numer (...) zarejestrowany na K. J. łączył się z numerem M. M. (2) a następnie numer M. M. (2) łączył się z numerem A. P.. /k- 4482 T. XXIII / Liczba połączeń, powiązanie z numerami należącymi do innych osób skazanych za przestępstwa popełnione wspólnie i w porozumieniu, połączenia wykonywano w różnym czasie także wcześnie rano i późno w nocy, wskazują jednoznacznie, że to nie K. J. tylko oskarżony J. J. (1), jej ówczesny mąż, wykonywał te połączenia i faktycznie użytkował numer należący do żony. Oznacza to, że brał udział w kradzieży z włamaniem do sklepu (...) w dniu 26 października 2000r. skoro dzień wcześniej go oglądał pod kątem pokonania zabezpieczeń zaś w dniu zdarzenia, w czasie ujawnienia przestępstwa, przebywał w pobliżu sklepu, z którego po wybiciu szyby w drzwiach wejściowych skradziono zegarki o wartości 12.000 zł. Obrońca zarzuca, że obszar działania stacji BTS jest na tyle duży, że nie można na tej podstawie dokładnie ustalić gdzie znajdowała się osoba, która w dniu 26 października 2000r. wykonała
o godzinie 6:10:36 połączenie z numerem M. M. (2). Połączenie zarejestrowała stacja BTS (...), co może oznaczać, że osoba dzwoniąca znajdowała się nawet w oddaleniu 2 kilometrów od tej stacji np. w D. S.. Z tym zarzutem nie można się zgodzić bowiem takie dane jak data, godzina oraz umiejscowienie stacji BTS, która odebrała sygnał telefonu komórkowego muszą być rozpatrywane łącznie z zeznaniami świadka koronnego a z zeznań tych wynika, że J. J. (1) przygotowywał się do popełnienia tego przestępstwa. Sygnał, użytkowanego przez niego telefonu komórkowego odebrała stacja BTS przy ulicy (...) czyli kilkaset metrów od miejsca położenia sklepu (...). Jednocześnie godzina połączenia i dane BTS dotyczące odbiorcy wskazują jednoznacznie, że nie znalazł się tam przypadkowo tylko kontaktował się z M. M. (2) znajdującym się w pobliżu przy ulicy (...). Nie można podzielić zarzutu obrońcy, aby Sąd I instancji naruszył art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. poprzez niedokładne określenie przypisanego oskarżonemu czynu oraz jego kwalifikacji prawnej. Wyeliminował z opisu czynu działanie w ramach zorganizowanej grupy przestępczej oraz zapis o tym, że oskarżony czynił sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu. Powyższa zmiana została uwzględniona w kwalifikacji prawnej czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. Jednocześnie opis czynu przypisanego oskarżonemu J. J. (1) zawiera wszystkie znamiona przestępstwa kradzieży z włamaniem skoro wskazuje na sposób pokonania przeszkody w postaci wybicia szyby w drzwiach wejściowych oraz zabór w celu przywłaszczenia zegarków określonych marek i podanej wartości a w dalszej części zawiera dokładny opis znamion art. 64 § 2 k.k. Wobec powyższego nie można podzielić zarzutu skarżącego o niedokładnym opisie czynu przypisanego oskarżonemu zwłaszcza w zakresie strony podmiotowej. Opis czynu, jego kwalifikacja prawna są prawidłowe. Sąd odwoławczy stwierdził, że pomimo upływu znacznego okresu czasu – prawie 16 lat od daty czynu, wymierzona kara pozbawienia wolności jest adekwatna do zawinienia z uwagi na karalność oskarżonego i wartość skradzionych rzeczy. Nie jest to kara rażąco niewspółmiernie surowa w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. Z tych powodów na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. Sąd odwoławczy utrzymał zaskarżony wyrok w mocy. O kosztach orzekł na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. bowiem oskarżony przebywając w warunkach izolacji nie będzie w stanie ich uiścić. Zaś o kosztach obrony z urzędu Sąd orzekł na podstawie § 4 ust. 1 w zw. z § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

SSO Anna Kalbarczyk SSO Ludmiła Tułaczko SSO Jacek Matusik