Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 maja 2016 roku

Sąd Rejonowy w Wałbrzychu w II Wydziale Karnym w składzie :

Przewodniczący - S.S.R Ewa Muzyka

Protokolant - Karolina Jaworska

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Wałbrzychu – Moniki Skalskiej

po rozpoznaniu w dniu 8 września 2015r., 24 listopada 2015r, 10 grudnia 2015r., 25 lutego 2016r., 5 kwietnia 2016r., 17 maja 2016r., w Wałbrzychu

sprawy A. K. z domu W.

ur. (...) w R.

córki J. i C. z domu W.

oskarżonej o to, że:

I w okresie od dnia 14 lipca 2014r. do dnia 31 lipca 2014r. w (...) w woj. (...) przywłaszczyła znalezione mienie w postaci telefonu komórkowego marki LG S. (...) o wartości 450 zł działając na szkodę T. N.

tj. o czyn z art. 284§3kk

sprawy W. S.

ur. (...) w S.

syna A. i D. z domu S.

oskarżonego o to, że:

II w dniu 13 lipca 2014 r. w B. w woj. (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia telefonu komórkowego marki LG S. (...) wraz z kartą pamięci 32 GB i etui o łącznej wartości 650 zł, działając na szkodę T. N.

tj. o czyn z art. 278§1kk

I.  A. K. uznaje za winną popełnienia czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 284§3kk i za to na podstawie powołanego przepisu wymierza jej karę grzywny w wysokości 30 (trzydziestu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na 20 (dwadzieścia ) złotych

II.  W. S. uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 278§1kk, z tym, iż przyjmuje, że wartość ukradzionego telefonu komórkowego wynosiła 450 złotych i za to na podstawie art. 278§1kk wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 69§1 kk i art. 70§1 pkt 1 kk (w brzmieniu ustawy z przed 1 lipca 2015r.) W. S. warunkowo zawiesza wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby 2 (dwóch) lat;

IV.  na podstawie art. 71§1 kk (w brzmieniu ustawy z przed 1 lipca 2015r.) orzeka wobec W. S. karę grzywny w wysokości 20 (dwudziestu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na 10 (dziesięć) złotych;

V.  zwalnia oskarżonych od uiszczenia kosztów sądowych poniesionych w sprawie, wydatki zaliczając na rachunek Skarbu Państwa.

Sygnatura akt II K 261/15

UZASADNIENIE

W toku przewodu sądowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W lipcu 2014 r. T. N. wraz z żoną P. N., małoletnim dzieckiem i znajomymi wracał samochodem z Niemiec do Polski. W dniu 12 lipca 2014 r. samochód uległ awarii, a ubezpieczyciel w ramach umowy ubezpieczenia wysłał w dniu 13 lipca 2014 r. na miejsce awarii samochód z lawetą. Samochodem tym kierował prowadzący działalność gospodarczą w postaci pomocy (...). Wraz z P. P. drugim samochodem marki K. jechał W. S.. Po załadowaniu zepsutego auta na lawetę T. N. wraz z kolegą zajął miejsce obok kierowcy lawety marki I., zaś jego żona P. N. z dziećmi i koleżanką usiedli w samochodzie marki K. prowadzonym przez W. S.. P. N. zajmowała miejsce pasażera obok kierowcy. W ten sposób oba pojazdy dojechały do granic Polski, a następnie do miejsca zamieszkania T. B. G.. W drodze do domu, już w okolicach W. P. N. kilkakrotnie korzystała ze swojego telefonu komórkowego marki LG S. (...) (P700) W. w obecności oskarżonego, po czym włożyła go do swojej torebki. W B. P. N. zajęła się wypakowywaniem bagaży i dzieckiem, a torebkę zostawiła na przednim siedzeniu pasażera w samochodzie marki K.. Wówczas W. S. wykorzystując nieuwagę pokrzywdzonej zabrał telefon z torebki. Dopiero po pewnym czasie, już po odjeździe P. P. i W. S. P. N. zorientowała się, że nie ma jej telefonu w torebce.

Dowód: zeznania P. P. k. 32, 63-64, 66-67, 204

Zeznania T. N. k. 4-5, 221

Zeznania P. N. k. 57-58, 221

A. K. nieustalonego dnia w okresie od 14 lipca 2014 r. do 31 lipca 2014 r. w S. przywłaszczyła znaleziony na ulicy telefon komórkowy marki LG S. (...) (P700) W. użytkowany wcześniej przez P. N..

Dowód: wyjaśnienia A. K. z dnia 07.01.2016 r.

Telefon komórkowy marki LG S. (...) (P700) W. w dacie 13-14 lipca 2014 r. posiadał wartość 450 zł.

Dowód: opinia biegłego J. P. k. 108-112,221-222

W. S. nie przyznał się do winy i wyjaśnił, że sporny telefon otrzymał od P. P..

W. S. i A. K. nie byli karani sądownie.

Dowód: wyjaśnienia W. S. k. 187-188, 208,

Dane o karalności k. 41-42

A. K. nie cierpi na chorobę psychiczną w sensie psychozy czy upośledzenia umysłowego. Nie rozpoznano u niej także uzależnienia od alkoholu lub środków psychoaktywnych. W czasie popełnienia czynu nie miała z powodu choroby psychicznej w sensie psychozy, upośledzenia umysłowego lub innego zakłócenia czynności psychicznej zniesionej ani znacznie ograniczonej zdolności rozpoznania znaczenia czynu i kierowania swoim postępowaniem – nie zachodzą warunki z art. 31 §1 i 2 kk.

Dowód: opinia sądowo-psychiatryczna k. 73-75

Sąd zważył ponadto, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego wina oskarżonych W. S. i A. K. w zakresie zarzucanych im czynów nie może budzić żadnych wątpliwości.

Kwestia odpowiedzialności A. K. z art. 284 §3 kk jest bezsporna. Oskarżona przyznała się do tego, że przywłaszczyła znalezione mienie w postaci telefonu komórkowego marki LG S. (...), a oskarżyciel publiczny nie przedstawił dowodów, które pozwoliłyby na ustalenie innego stanu faktycznego. Dalsze rozważania w tym zakresie wydają się być zatem zbędne. W przedmiocie wartości przywłaszczonego telefonu Sąd będzie czynił rozważania przy okazji oceny sprawstwa W. S..

Odnosząc się do zarzutu z art. 278 §1 kk, to podnieść należy, że okoliczności, w jakich doszło do utraty telefonu przez pokrzywdzoną P. N. wskazują jednoznacznie na oskarżonego W. S., jako na tę osobę, która jako jedyna w krytycznym momencie miała dostęp do telefonu i dokonała jego zaboru w celu przywłaszczenia. Wszak P. N. zdecydowanie zeznała, że z telefonu komórkowego korzystała ostatni raz podczas jazdy, w obecności oskarżonego W. S. i to już „w okolicach” do W.. Pokrzywdzona stanowczo stwierdziła także, że po zakończonej rozmowie schowała telefon do torebki, którą po dojechaniu do domu zostawiła na przednim siedzeniu pasażera – obok kierowcy. Kierowcą samochodu, którym podróżowała P. N. był W. S., który korzystając z zamieszania związanego w wyładowywaniem bagaży z bagażnika samochodu zabrał telefon.

Linia obrony oskarżonego zmierzająca do wykazania, że telefon będący przedmiotem kradzieży otrzymał od P. P. nie jest przekonywująca, a to dlatego, że P. P. kierował drugim samochodem, w którym jechał również T. N., a po dojechaniu do W. nie podchodził do samochodu, którym podróżowała pokrzywdzona z dziećmi i W. S. i nie miał po prostu praktycznej możliwości dokonania kradzieży. Nie miał też wiedzy, gdzie pokrzywdzona pozostawiła swój telefon (torebka). Niezależnie od tego, że zeznania świadków: P. P., P. N. i T. N. były w tym zakresie spójne, zgodne i logiczne, to obrona przedstawiła dwóch świadków na poparcie tezy, że oskarżony wszedł w posiadanie telefonu za pośrednictwem P. P. tj. M. N. i B. S.. Obie te osoby miały być świadkami sytuacji, w której oskarżony otrzymał telefon od P. P.. Jednak relacje w/w świadków nie są spójne. I tak B. S. zeznał, że P. P. chciał się rozliczyć z oskarżonym i na spotkaniu w obecności jego i M. N. przekazał mu telefon w woreczku. M. N. podała zaś, że W. S. zostawił ją i B. S. w samochodzie, a sam wyszedł na spotkanie z P. P., po 10 minutach wrócił i pokazał, że otrzymał od niego telefon z ładowarką. Różnice w zeznaniach świadków dotyczące okoliczności rzekomego przekazania telefonu przez P. P. W. S. są na tyle istotne, że poddają w wątpliwość ich wiarygodność i wskazują w ocenie Sądu na nieudolną próbę ochrony bliskiej osoby (kolegi, brata) przed odpowiedzialnością karną za popełniony czyn zabroniony.

Sąd nie podziela także zastrzeżeń, jakie złożono do opinii biegłego J. P. w zakresie wartości skradzionego telefonu. Obrońca W. S. oparł zastrzeżenia na założeniu, że telefon P. N. był uszkodzony i nosił widoczne ślady użytkowania. Tymczasem wersja o rzekomych uszkodzeniach przedstawiona przez W. S. jest odosobniona i jako taka nie może być wiarygodna. P. N. i T. N. zgodnie podali, że aparat telefoniczny był w momencie jego utraty przez pokrzywdzoną w bardzo dobrym stanie, pokrzywdzona o niego dbała, stale nosiła go w etui. Brak jest podstaw ku temu, aby wersję pokrzywdzonej w tym zakresie uznać za niewiarygodną, skoro w pozostałej części Sąd przyznał jej zeznaniom walor wiarygodności – zupełnie odmiennie, niż w przypadku M. N. i B. S., którym Sąd z uwagi na niespójność relacji odmówił wiary. Opinia biegłego J. P. w ocenie Sądu jest pełna i logiczna. Sam fakt, że biegły przy wydawaniu opinii nie dokonywał oględzin aparatu, nie podważa jej ustaleń. Wszak stan aparatu telefonicznego po jego odzyskaniu przez pokrzywdzoną mógł nie być tożsamy ze stanem w dniu jego utraty i wszelkie ustalenia w tym zakresie miałyby charakter czysto hipoteczny. Biegły słusznie i logicznie przyjął, że ustalona wartość aparatu jest wartością średnią dla danego typu i rodzaju, a dodatkowe wyposażenie, takie jak karta pamięci nie może przesądzać o zmianie wartości. Ponieważ pokrzywdzona również nie była w stanie wskazać wartości etui, w którym znajdował się w dniu 13 lipca 2014 r. jej telefon Sąd pomniejszył wartość przywłaszczonego telefonu o wartość karty pamięci i etui, którą w toku dochodzenia ustalono z nieznanych przyczyn na łącznie 200 zł. (100 zł. karta, 100 zł. etui do telefonu). Wbrew twierdzeniom obrony ustalona wysokość szkody tj. 450 zł. nie upoważnia do zmiany kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego oskarżonemu na wykroczenie, a to z tego względu, że wartość 450 zł. przekracza ¼ minimalnego wynagrodzenia obowiązującego w 2014 r. (minimalne wynagrodzenie = 1680 zł., ¼ z minimalnego wynagrodzenia = 420 zł.)

Reasumując powyższe rozważania wobec należało wobec W. S. zastosować kwalifikację prawną z art. 278§1 kk i kierując się stopniem społecznej szkodliwości czynu wymierzyć mu karę trzech miesięcy pozbawienia wolności. W przekonaniu Sądu tylko wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności spełni zarówno wymogi prewencji ogólnej oraz szczególnej tj. utwierdzi w społeczeństwie poczucie sprawiedliwości kształtując przy tym właściwe oceny i postawy moralne oraz prawne, a także wpłynie wychowawczo i zapobiegawczo na sprawcę i tym samym pozytywnie oddziałuje na przyszłe zachowania W. S.. Sąd uznał, że wystarczające do osiągnięcia celów kary będzie warunkowe zawieszenie jej wykonania na okres próby 2 lat. W ocenie Sądu stopień demoralizacji W. S. nie jest znaczny i resocjalizacja może z powodzeniem odbywać się w warunkach wolnościowych. Na podstawie art. 71 §1 kk Sąd rozstrzygnął o wymierzeniu oskarżonemu kary 20 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki na 10 zł.

W stosunku do A. K. Sąd uznał, że wymogi prewencji ogólnej oraz szczególnej spełni kara grzywny w wysokości 30 stawek dziennych przy przyjęciu wysokości jednej stawki na 20 zł.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 624 §1 kpk i art. 626 §1 kpk oraz art. 17 ustawy z dnia 23.06. 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223).