Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 czerwca 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 18 czerwca 2013 r. w Szczecinie

sprawy G. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 22 listopada 2012 r. sygn. akt VI U 1793/11

oddala apelację.

SSA Zofia Rybicka - Szkibiel SSA Urszula Iwanowska SSA Anna Polak

Sygn. akt III AUa 72/13

UZASADNIENIE

Decyzją z 26.09.2011r. organ rentowy - Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił G. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy podnosząc, iż komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 21.09.2011 r. stwierdziła u niego brak niezdolności do pracy.

Ubezpieczony w odwołaniu podniósł, że nie zgadza się z decyzją ZUS, gdyż mimo leczenia i rehabilitacji cierpi na postępującą dysfunkcję narządu ruchu wskutek zmian zwyrodnieniowych i dyskopatycznych kręgosłupa, z ograniczeniem ruchomości, ZZSK, zespołem bólowym, a przy poruszaniu się potrzebuje już pomocy drugiej osoby.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie. Pozwany

podtrzymał argumentację wyrażoną w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 22.11.2012 roku zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na okres od czerwca 2011 roku do grudnia 2014 roku.

Sąd I Instancji ustalił, że G. K., urodzony (...),
z zawodu jest mechanikiem samochodowym i przez cały okres swojej aktywności zawodowej pracował na stanowiskach: robotnika – konwojenta, kierowcy samochodowego, przygotowywacza surowców i wyrobów włókienniczych oraz ślusarza. W dniu 10.06.2011 r. ubezpieczony złożył wniosek o przyznanie prawa
do renty z tytułu niezdolności do pracy. W dniu 27.07.2011 r. lekarz orzecznik ZUS
po rozpoznaniu u ubezpieczonego zespołu bólowego kręgosłupa szyjnego
w przebiegu zmian zwyrodnieniowych, ZZSK i ZZA w wywiadzie, stwierdził,
że nie jest on niezdolny do pracy. Komisja lekarska w orzeczeniu z 21.09.2011r. podtrzymała stanowiska lekarza orzecznika, iż ubezpieczony nie jest osobą niezdolną do pracy.

Aktualnie u G. K. rozpoznaje się:

- zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa IIIº w aktywnej fazie procesu zapalnego u osoby ze zmianami zwyrodnieniowymi w odcinku lędźwiowym kręgosłupa,

- proces psychoorganiczny z rozpoczynającymi się objawami dementywnymi
i organiczne zaburzenia osobowości,

- polineuropatię kończyn dolnych,

- niemiarową czynność serca – konieczna dalsza diagnostyka,

- zespół zależności alkoholowej – abstynencja od 10.09.2010 roku, tj. od leczenia szpitalnego.

Cechy zespołu psychoorganicznego z rozpoczynającymi się objawami dementywnymi, organiczne zaburzenia osobowości na podłożu wieloletniego nadużywania alkoholu, polineuropatia kończyn dolnych, zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa ze znacznym upośledzeniem funkcji ruchowej kręgosłupa
i stawów barkowych, powodują całkowitą niezdolność ubezpieczonego do pracy od 10.06.2011 roku, tj. od dnia złożenia zaświadczenia o stanie zdrowia, do grudnia 2014r.

Zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa (ZZSK) w obecnym stanie zaawansowania choroby powoduje całkowite zniesienie ruchomości kręgosłupa szyjnego we wszystkich kierunkach oraz kręgosłupa piersiowego i L-S. Współistniejące ograniczenie ruchomości w stawach barkowych, zwłaszcza prawym, dodatkowo upośledza sprawność ruchową. Ubezpieczony ma znaczne trudności
w poruszaniu się, ubieraniu, utrzymaniu higieny osobistej.

Organiczne zaburzenia osobowości na podłożu wieloletniego nadużywania alkoholu, pogłębione objawami procesu psychoorganicznego dementywnego, ograniczają w sposób istotny zdolność do pracy.

Wskutek zastrzeżeń pozwanego, zostały wydane przez biegłych sądowych opinie uzupełniające stwierdzające, że ZZSK znajduje się w fazie zaostrzenia,
za czym przemawia stan przedmiotowy (praktycznie brak ruchów we wszystkich odcinkach kręgosłupa) i wyniki badań dodatkowych: OB.- 110, nadpłytkowość, anemia w badaniu morfologicznym, CRP-73,84. Nadto, w istotny sposób niezdolność do pracy ograniczają pogłębione objawy procesu psychoorganicznego dementywnego z organicznymi zaburzeniami osobowości.

Biegli w toku procesu wyjaśnili, że powodem całkowitej niezdolności do pracy nie jest polineuropatia kończyn dolnych, której objawy są zaledwie zaznaczone pod postacią braku odruchów skokowych i przeczulicy stóp, ani nasilenie cech objawów zespołu psychoorganicznego. Ubezpieczony ma bowiem zaawansowany proces zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa (choroba Bechterewa), która upośledza znacznie sprawność ruchową, powodując niemal konieczność pomocy osoby drugiej w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych. Biegła reumatolog wskazała, że ubezpieczony choruje na przewlekłą chorobę reumatoidalną,
w zawansowanej postaci zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa, przejawiającą się bardzo znacznymi ograniczeniami zakresu ruchów, praktycznie
w całym kręgosłupie i tym samym znacznym ograniczeniem sprawności ruchowej. Większość czynności dnia codziennego sprawia ubezpieczonemu znaczną trudność.
W czasie przeprowadzonego w kwietniu 2012 roku badania sądowo – lekarskiego, występowały cechy dużej aktywności zapalnej w badaniach laboratoryjnych
– czego odzwierciedleniem są m.in. OB. 110, CRP -73,83, nadpłytkowość. W ocenie biegłych, intensywne kompleksowe leczenie (farmakologiczne i rehabilitacyjne) zdecydowanie rokują poprawę stanu zdrowia i możliwe jest odzyskanie choćby częściowej niezdolności do pracy.

W oparciu o tak poczynione ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy uznał,
że odwołanie zasługiwało na uwzględnienie i wskazał art. 57, 58, 12 i 13 stawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity opubl. w Dz. U. z 2009 roku, Nr 153, poz. 1227, ze zmianami).

Sąd pierwszej instancji podniósł, iż ustalenia w zakresie niezdolności do pracy, stopnia i okresu tej niezdolności były poczynione w oparciu o analizę dokumentacji rentowej, medycznej, w szczególności z dowodu z opinii biegłych sądowych lekarzy o specjalności z zakresu neurologii, psychiatrii, psychologii, ortopedii, reumatologii
i medycyny pracy. Opinie sporządzone w toku niniejszego postępowania wydane zostały przez biegłych sądowych specjalistów posiadających wieloletnią praktykę zawodową, cieszących się dużym autorytetem, po uprzednio przeprowadzonym badaniu ubezpieczonego oraz analizie dokumentacji lekarskiej. Opinie są logiczne
i spójne, a wnioski w nich zawarte prawidłowo uzasadnione. W ocenie Sądu,
w ustalonym stanie faktycznym całkowicie miarodajne są ustalenia biegłych, których nie mogą podważać kolejne zarzuty Przewodniczącego Komisji Lekarskich ZUS, stanowiące powielenie prezentowanej wcześniej argumentacji, do której biegli już ustosunkowali się. W świetle zaś zgromadzonego materiału dowodowego,
w szczególności dokumentacji medycznej oraz opinii biegłych, nie budziło wątpliwości Sądu meriti, że G. K. jest osobą całkowicie niezdolną do pracy od okresowo od 11 czerwca 2012 roku do 31 grudnia 2014 roku.

Sąd Okręgowy tak argumentując na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na okres od czerwca 2011 r. do grudnia 2014 r.

Z rozstrzygnięciem Sądu pierwszej instancji nie zgodził się pozwany, zaskarżył wyrok w całości, zarzucając mu:

1.  naruszenie prawa materialnego, w szczególności art. 12 ust. 3 ustawy z 17.12.1998 r. poprzez niewłaściwe zastosowanie prowadzące do uznania,
że ubezpieczony jest całkowicie, okresowo, niezdolny do pracy, a niezdolność
istnieje od 10 czerwca 2011 r.,

2.  naruszenie prawa materialnego, tj. art. 57 ust 1 pkt 1 w zw. z art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z 17.12.1998 r. poprzez niewłaściwe zastosowanie prowadzące do uznania, że ubezpieczony spełnia przesłanki do przyznania mu prawa do renty z tytułu okresowej całkowitej niezdolności do pracy od czerwca 2011 r. do grudnia 2014 r.

Wskazując na powyższe, apelujący wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania, ewentualnie

2.  uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Apelujący w uzasadnieniu środka zaskarżenia podniósł, że wydane w toku postępowania rentowego opinie lekarza orzecznika ZUS oraz Komisji Lekarskiej ZUS są zgodne w ocenie stopnia naruszenia sprawności organizmu ubezpieczonego i co do tego, że nie jest niezdolny do pracy. Lekarze orzekający w Komisji lekarskiej ZUS dokonali bezpośredniego badania ubezpieczonego oraz analizy dokumentacji medycznej w dniu 21.09.2011 r. , w tym kart informacyjnych z leczenia szpitalnego ubezpieczonego w latach 2010-2011, zaświadczeń o stanie zdrowia wystawionych przez lekarzy leczących z 9.06.2011 r. oraz wyników badań dodatkowych i opinii psychologicznej. Po analizie dokumentacji oraz badaniu ubezpieczonego rozpoznali zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa, ZZA w okresie abstynencji. Nie stwierdzili jednak wskaźników charakterystycznych dla polineuropatii. Zaobserwowali natomiast sprawny chód i umiarkowane ograniczenie ruchomości kręgosłupa, bez niedowładów i objawów korzeniowych, bez cech degradacji psychicznej. Schorzenia te nie czynią ubezpieczonego niezdolnym do pracy, zwłaszcza że pracował on jako robotnik niewykwalifikowany. W toku procesu Przewodniczący Komisji Lekarskich ostatecznie zgodził się z opinią biegłego reumatologa co do istnienia niezdolności do pracy ubezpieczonego, ale nie podzielił stwierdzenia w zakresie daty powstania tej niezdolności od 10.06.2011r., tj. od daty przedłożenia zaświadczenia o stanie zdrowia, gdyż ubezpieczony był badany przez Komisję Lekarską ZUS w dniu 21.09.2011r.
i wówczas nie stwierdzono u niego aktywnego stanu zapalnego w przebiegu ZZSK, czy wskaźników charakterystycznych dla polineuropatii jak też cech degradacji psychicznej. Poza tym, biegli nie wskazali w opinii czy w dacie pierwszego badania w styczniu 2012 r. nastąpiło zaostrzenie objawów chorobowych, a jeśli tak to od kiedy, czy też mimo istniejących wyników badań, wyciągnęli z nich inne wnioski niż lekarze orzecznicy. Pozwany uważa, mając na uwadze dokumentację lekarską ubezpieczonego, bezpośrednie badanie przez lekarzy Komisji Lekarskiej ZUS , iż niezdolność do pracy powstała w dacie późniejszej niż wydano zaskarżoną decyzję z 26 września 2011 r. Stwierdzenie to rodzi z kolei wątpliwości czy spełnia on przesłanki do przyznania mu prawa do renty w sytuacji, gdy nie wiadomo czy spełnia jeden z warunków wynikających z art. 57 i 58 ustawy emerytalnej tj. powstania niezdolności w okresie 18 miesięcy od dnia ustania ubezpieczenia (ostatni stosunek pracy wnioskodawcy ustał z dniem 28.02.2010 r.).

Ubezpieczony wniósł o oddalenie apelacji w całości.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja organu rentowego nie zasługiwała na uwzględnienie, jako oczywiście bezzasadna.

Sąd Apelacyjny podzielając w całości ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd pierwszej instancji przyjął je za własne, nie widząc w związku z tym konieczności
ich ponownego szczegółowego przytaczania. Rozpoznając sprawę Sąd Okręgowy
nie naruszył tak norm prawa materialnego, jak i zasad postępowania, które uzasadniałyby uwzględnienie wniosków apelacji. Sąd Apelacyjny nie podzielił żadnego zarzutu apelacji pozwanego. Należy zauważyć, że to nie polineuropatia kończyn dolnych, zmiany organiczne – na tle alkoholowym, z początkowymi objawami dementywnymi, czy ZZA (vide opinie także z k. 68 i 69 akt), były podstawą stwierdzenia w opinii biegłych sądowych całkowitej niezdolności do pracy
i również to nie wskazane schorzenia stanowiły podstawę ustalenia przez sąd pierwszej instancji u ubezpieczonego całkowitej niezdolności do pracy. Lektura uzasadnienia wyroku wraz z analizą dokumentacji zgromadzonej w aktach rentowych, medycznych i sądowych, z uwzględnieniem charakteru rozpoznanych schorzeń,
a konkretnie powodujących zmiany w narządzie ruchu w związku z postępującym, zaawansowanym, zesztywnieniem stawów, co było w sprawie zasadnicze, prowadzi do wniosku, że nie było podstaw do kwestionowania stanu zdrowia ubezpieczonego w pryzmacie jego niezdolności do pracy, według stanu najpóźniej na dzień wydania zaskarżonej decyzji. Analiza opinii biegłych sądowych, sporządzonych na potrzeby niniejszego procesu, w konfrontacji z dokumentacją medyczną, doprowadziła
- w ocenie Sądu Apelacyjnego - do wniosku, że nie mogło dojść do takiego pogorszenia stanu zdrowia, który mógłby być dopiero w toku procesu zakwalifikowany jako powodujący całkowitą niezdolność do pracy. Już na wstępie postępowania organu rentowego: lekarsko – orzeczniczego, doszło do powierzchownej oceny medycznej, skoro z opinii lekarskiej lekarza nie wynika, aby ubezpieczony był konsultowany neurologicznie i reumatologicznie, a badany stan jego zdrowia w opisie odpowiadałby postępującym zmianom w obrębie narządu ruchu, czyli rozpoznanymi w 2004r. wczesnymi zmianami zwyrodnieniowymi z lewostronną skoliozą (k. 12 a.m.), nadmierną lordozą w 2008r. i tylnym obniżeniem przestrzeni m-kręgowej C 4-5, zmianami zwyrodnieniowymi w stawach m-kręgowych
z przewężeniem i zatarciem szpar stawowych, głównie w odcinku dolnym (k.13 a.m.), zmianami destrukcyjnymi krążka międzykręgowego, zmianami przeciążeniowymi, odczynem proliferacyjnym i objawem Baastrupa w segmencie L/S – 2008r. , chorobą zwyrodnieniową tarcz międzykręgowych i trzonów kręgów odcinka lędźwiowo – krzyżowego – 2008r. (k.7 a.m.), ze stwierdzonym następnie, tj. w marcu 2011r. niewielkim uszkodzeniem korzenia na poziomie L5-S1 (k.6 a.m.), rozpoznanymi
na oddziale neurologicznym w maju 2011r.: zespołem bólowym w odcinku szyjnym w przebiegu zmian zwyrodnieniowych (w badaniu TK zawansowane zmiany zwyrodnieniowe na całej długości kręgosłupa szyjnego) i ZZSK (czyli zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa) - k. 14, 15 a.m. , choć w opinii orzeczniczej lekarz orzecznik ZUS potwierdził, że w badaniu rtg rozpoznano ZZSK (k. 3 a.m.). Przy takim opisie zmieniającego się stanu zdrowia ubezpieczonego, potwierdzonym przez samego lekarza orzecznika ZZSK, nieprawdopodobnym było na początkowym etapie postępowania rentowo – orzeczniczego stwierdzenie, że ubezpieczony miał sprawny chód i swobodne ruchy, bez bólu. ZZSK jest bowiem przewlekłym i postępującym schorzeniem układu ruchu oraz tkanki łącznej, dotyczącym drobnych stawów międzykręgowych, więzadeł międzykręgowych oraz stawów krzyżowo-biodrowych, prowadzącym do ich stopniowego usztywniania a następnie znacznego ograniczenia ruchomości stawów kręgosłupa, krzyża i bioder. Zmiany w stawach krzyżowo-biodrowych powodują postępujące ograniczenia ruchów kończyn dolnych. Zmiany stawów międzykręgowych oraz żebrowo-kręgowych usztywniają i ograniczają ruchomość klatki piersiowej. U ubezpieczonego rozpoznano już w 2008r. w badaniu rtg k w odc. C cechy włóknienia więzadła (k.13 a.m.), w maju 2011r. m.in. częściowe zatracie zarysów i nierówności powierzchni stawowych z wyraźną sklerotyzacją
w warstwie kostnej podchrzęstnej, potwierdzono ZZSK (k. 9 a.m.), miesiąc wcześniej nawet w badaniu rtg zmiany zwyrodnieniowe (k. 10). Lekarz orzecznik ZUS, jak
i komisja lekarska ZUS skupili się na braku objawów korzeniowych i ubytkowych, choć objawy bólowe miały podłożone reumatologiczne. Wbrew apelacji, oceny stanu zdrowia ubezpieczonego w ujęciu opinii lekarza rzecznika ZUS i komisji lekarskiej ZUS, były odmienne, a ich wspólnym wnioskiem, iż ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. Nieuprawnioną była zatem próba zrównania w apelacji dowodu z opinii lekarza orzecznika ZUS i komisji lekarskiej ZUS z dowodem z opinii biegłych sądowych. Należy dodać, że w toku procesu przewodniczący komisji lekarskich ZUS zgodził się z opinią biegłego reumatologa co do istnienia niezdolności do pracy ubezpieczonego. Nie podzielił natomiast zapatrywania co do daty powstania niezdolności, przyjętej przez biegłych od dnia 10.06.2011r. Pozwany potwierdzając stwierdzenie biegłych, że ubezpieczony ma zaawansowany proces zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa praktycznie w całym kręgosłupie, znacznie ograniczającym ruchomość kręgosłupa i stawów barkowych (k. 93 akt), tym samym musiał przyznać, że prowadzi to do znacznego upośledzenia sprawności ruchowej, powodującego całkowitą niezdolność do pracy. W świetle dokumentacji medycznej, stan ten nie powstał zresztą nagle, gwałtownie, lecz był skutkiem wieloletnich zmian chorobowych. Występujący w niniejszej sprawie biegli sądowi, po zbadaniu ubezpieczonego, analizie dokumentacji medycznej, w przekonywujący i logiczny sposób wyjaśnili na jakie cierpi on schorzenia, jaki jest stan ich zaawansowania,
na czym polegało pogorszenie stanu zdrowa przejawiające się w obrębie narządu ruchu. W pełni miarodajnym było przyjęcie za początkową datę czerwiec 2011r., odpowiadającą zaświadczeniu o stanie zdrowia z k. 1 a.m. Wnioski biegłych sądowych są w pełni uprawnione, w przeciwieństwie do stanowiska apelacji.
Nie można też zarzucić, aby biegli utracili obiektywizm w swojej ocenie, mimo starań pozwanego (przewodniczącego), składającego lakonicznie uzasadnione zarzuty do opinii, a następie twierdzącego, że skoro biegli zaproponowali mu osobiste badanie ubezpieczonego, to tym samym są nastawieni emocjonalnie, a przez
to nieobiektywni.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego w powyższym stanie faktycznym prawidłową okazała się zatem ocena prawna Sądu pierwszej instancji z przyjętymi art. 12 oraz art. 57 ust. 1 ustawy emerytalnej. Odnosząc się do zarzutów apelacji należy zauważyć, że pozwany zakwestionował prawidłowość opinii sporządzonych przez biegłych lekarzy specjalistów, nie podając przy tym rzeczowych argumentów na poparcie swoich twierdzeń, a tylko własne odczucia, że niezdolność do pracy musiała zapewne powstać już po dacie zaskarżonej decyzji. Takie stanowisko , zdaniem Sądu Apelacyjnego, jest chybione. Biegli sądowi sporządzając opinię w sprawie na zlecenie Sądu Okręgowego przeprowadzili kompleksowe badania stanu zdrowia ubezpieczonego i szczegółową analizę związku rozpoznanych u niego schorzeń z możliwością podjęcia zatrudnienia,
w kontekście posiadanych przez niego kwalifikacji zawodowych, de facto pracownika fizycznego (vide świadectwa pracy), od którego wymagana jest sprawność ruchowa.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, Sąd pierwszej instancji oceniając zebrany
w sprawie materiał dowodowy, w tym opinie biegłych sądowych, nie przekroczył granic zakreślonych przez art. 233 § 1 k.p.c. Ocena ta była swobodna, a nie dowolna. Należy przy tym wyjaśnić, że swobodna ocena dowodów dokonywana jest przez pryzmat własnych przekonań Sądu, jego wiedzy oraz posiadanego zasobu doświadczeń życiowych. Zarzucając przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, gdyż taki był w istocie zarzut apelacji, strona nie może poprzestać na przedstawieniu alternatywnego stanu faktycznego, gdyż skutecznym podważeniem podstaw tej oceny jest wykazanie, że jest ona rażąco wadliwa lub oczywiście błędna, co w okolicznościach niniejszej sprawy nie miało miejsca. Wnioski opinii uznanych za pełnowartościowy materiał dowodowy okazały się kategoryczne. Logicznie uzasadnione, a biegli sądowi poprzedzili wydaną opinię gruntowną analizą zebranej dokumentacji medycznej oraz odnieśli się do zarzutów pozwanego. Udzielili wyczerpujących wyjaśnień i ustosunkowali się do zgłoszonych zastrzeżeń.

Z zaświadczenia o stanie zdrowia z dnia 9.06.2011r., wydanego przez neurologa dla celów rentowych, wynika ocena o niepomyślnych rokowaniach w związku
z postępującą (dużą) dysfunkcją narządu ruchu z ograniczeniem ruchomości, z bólem stałym, wskutek rozpoznanych schorzeń kręgosłupa i stawów. Uprawniony był zatem wniosek, że w tej już dacie doszło do takiego zaawansowania upośledzenia sprawności organizmu, że powodował on całkowitą niezdolność do pracy.

Nie potwierdził się zarzut naruszenia przez Sąd Okręgowy przepisów prawa materialnego, tj. ustawy emerytalno - rentowej poprzez uznanie, że ubezpieczony jest całkowicie, okresowo niezdolny do pracy, od czerwca 2011 r.

Reasumując, Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń, w oparciu
o posiadany materiał i wyprowadził z niego należycie uzasadnione wnioski, które stały się podstawą do wydania orzeczenia bez potrzeby ich uzupełniania bądź korygowania. W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd pierwszej instancji wyjaśnił w toku procesu wszystkie istotne okoliczności i przyjął właściwą podstawę prawną swojego rozstrzygnięcia.

Mając na uwadze przedstawioną argumentację Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

SSA Zofia Rybicka – Szkibiel SSA Urszula Iwanowska SSA Anna Polak