Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 kwietnia 2016 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Kazimierz Kostrzewa

Protokolant: protokolant sądowy Marta Bartusiak

po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2016 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania U. D.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 16 września 2015 roku nr (...)

w sprawie U. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 971/15

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 15 kwietnia 2016 r.

Decyzją z dnia 16 września 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił U. D. przyznania prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. z 2015 r. poz. 748 z zm.), ponieważ nie spełnia warunków niezbędnych do ustalenia prawa do tego świadczenia, gdyż nie udowodniła okresu pracy w warunkach szczególnych.

U. D. wniosła odwołanie, w którym domagała się zmiany zaskarżonej decyzji i przyznania emerytury w obniżonym wieku emerytalnym. Na podstawie zeznań świadków, dowodów z dokumentów domagała się ustalenia, że jej praca w Fabryce (...) w T. od 30.06.1982 r. do 31.12.1998 r. była pracą w warunkach szczególnych wymienioną w wykazie A Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. pracowała na stanowisku konserwatora maszyn i rządzeń, smarownika i konserwatora maszyn - smarownika na wydziałach, w których panowały warunki szkodliwe. Wniosła o ustalenie spornych okoliczności w oparciu o zeznania świadków, współpracowników.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o oddalenie odwołania podtrzymując dotychczasowe stanowisko.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

U. D. ur. (...) ukończyła 55 lat i w dniu 24.08.2015 r. ponownie wystąpiła z wnioskiem o ustalenie prawa do emerytury. Nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Organ rentowy uznał odwołującej 20 lat okresów składkowych, nieskładkowych i uzupełniających.

/okoliczności bezsporne/

Odwołująca w okresie od 30.06.1982 r. do 15.11.2011 r. była zatrudniona w Fabryce (...) w T., z tym, że do dnia 30.04.2009 r. i w okresie od 01.01.2000 r. do końca zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy, a w pozostałych okresach była zatrudniona w niepełnym wymiarze czasu pracy. Pracowała na stanowiskach: konserwatora maszyn i urządzeń, smarownika, konserwatora maszyn urządzeń i sprzętu oraz konserwatora maszyn- smarownika. mimo różnych nazw zajmowanego stanowiska wykonywała przez cały okres zatrudnienia te same obowiązki pracownicze. Pracodawca w piśmie z dnia 16.01.2015 r. skierowanym do odwołującej stwierdził, że praca jaką wykonywała w trakcie zatrudnienia w Fabryce (...) w T. nie jest zaliczana do prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

dowód:

-

świadectwo pracy z dnia 15.11.2011 r.- k. 4 cz. V akt ZUS,

-

akta osobowe,

W Fabryce (...) w T. produkowano silniki elektryczne. W okresie od 30.06.1982 r. do 31.12.1998 r. odwołująca pracowała na co dzień
w wydziale głównego mechanika. Jej przełożonym był kierownik tego wydziału.
W początkowym okresie zatrudnienia konserwatorzy i smarownicy, w tym odwołująca, przypisani byli do konkretnego działu, a potem pracowali w różnych wydziałach (...), w zależności gdzie została skierowana przez przełożonego ponieważ zależało to od tego gdzie istniała potrzeba konserwacji, wymiany oleju bądź dolania oleju.
Odwołująca świadczyła pracę zarówno na wydziałach, w których panowały warunki szkodliwe dla zdrowia, jak i na wydziałach, w których brak było takich warunków. Wymieniała olej w maszynach, czyściła urządzenia i dolewała do nich świeży olej. Jako konserwator i smarownik pracowała również w trakcie produkcji. W razie potrzeby dolewała olej do maszyn albo smarowała jakąś część smarem. Uzupełnianie oleju
i smarowanie zajmowało sporo czasu, w fabryce było wiele maszyn. Do zadań odwołującej należało spuszczanie oleju z maszyn i urządzeń, mycie maszyn i urządzeń naftą, ropą lub benzyną oraz smarowanie smarem poszczególnych części maszyn i urządzeń. Po wyczyszczeniu maszyny wlewała do niej świeży olej. Wymianę oleju w dużych maszynach wykonywali smarownicy po dwóch, a w mniejszych maszynach pracę wykonywali samodzielnie. Odwołująca otrzymywała zupy regeneracyjne. W okresie od 17.08.1988 r. do 28.08.1988 r. odwołująca korzystała z urlopu bezpłatnego.

dowód:

-

zeznania świadka S. S.- 00:07:52-00:20:51,

-

zeznania świadka R. K. - 00:05:13-00:22:00,

-

zeznania świadka J. W. - 00:03:43-00:20:48,

-

częściowo zeznania odwołującej U. D. - 00:23:26-00:37:04,

-

akta SO w Tarnowie sygn. akt IV U 467/15,

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów, w tym akt Sądu Okręgowego w Tarnowie sygn. akt IV U 467/15 oraz zeznania świadków i zeznania odwołującej słuchanej w charakterze strony.

Sąd w całości podzielił wnioski i tezy wypływające z dokumentów. Ich autentyczność i wiarygodność nie był kwestionowana przez strony. Brak więc jakichkolwiek podstaw, które należało by uwzględnić, nawet z urzędu, aby dokumentom tym odmówić właściwego znaczenia dowodowego. Pracodawca odwołującej odmówił zaliczenia pracy odwołującej do prac wykonywanych w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze co potwierdza jego pismo z dnia 16.01.2015 r.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków S. S., R. K. i J. W., którzy na przestrzeni spornego okresu pracowali u tego samego pracodawcy i posiadali wiadomości na temat rodzaju wykonywanej przez dowołującą pracy. Z zeznań świadków wynika, że smarownicy , konserwatorzy maszyn to był ten sam rodzaj pracy, a ponadto że ci pracownicy - w tym odwołująca pracę wykonywali na wszystkich wydziałach Fabryki w zależności od doraźnych potrzeb pracodawcy. Na podstawie zeznań tych świadków Sąd ustalił, że odwołująca w spornym okresie zatrudnienia nie wykonywała stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracy w warunkach szczególnych.

Zeznaniom odwołującej odnośnie jej pracy w Fabryce (...) w T. Sąd dał wiarę jedynie częściowo w zakresie zgodnym z dowodami z dokumentów i zeznaniami świadków. Zdaniem Sądu odwołującej nie udało się wykazać aby stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywała pracę w warunkach szczególnych wymienioną w zgodnego z Rozporządzeniu RM z dnia 7 lutego 1983 r. pracując jako smarownik, konserwator maszyn i urządzeń.

Sąd rozważył co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem postępowania było rozstrzygnięcie czy U. D. przysługuje prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu wykonywania pracy w warunkach szczególnych.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 z późn. zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Stosownie do treści art. 32 ust. 1 i 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1. Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Z kolei art. 32 ust.4 stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, to jest na podstawie Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.). Z §1 Rozporządzenia wynika, że jego treść stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze , wymienione w §4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia. § 2 ust.1 rozporządzenia ustala, ze za okresy uzasadniające nabycie prawa do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. §4 pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet;

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Kwestią sporną pomiędzy stronami było ustalenie, czy odwołująca spełnia przesłankę posiadania 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze przypadający w okresie od 30.06.1982 r. do 31.12.1998 r. kiedy była zatrudniona w Fabryce (...) w T. wymienioną w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Sporne okoliczności odwołująca starała się wykazać zeznaniami świadków, własnymi zeznaniami, świadectwem pracy i dokumentacją pracowniczą.

Rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43) w § 2 ust. 2 zobowiązuje zakłady pracy do stwierdzenia okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wyłącznie na podstawie posiadanej dokumentacji. Natomiast w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49) określone zostały środki dowodowe, które powinny być dołączone do wniosku, stwierdzające okoliczności uzasadniające przyznanie tego świadczenia (§ 4 ust. 3). W myśl § 21 ust. 1, 4 i 5 powołanego rozporządzenia środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia są pisemne zaświadczenia zakładów pracy, wydane na podstawie posiadanych dokumentów, oraz legitymacje ubezpieczeniowe, a także inne dowody z przebiegu ubezpieczenia. W przypadku zaś ubiegania się pracownika o przyznanie emerytury lub renty z tytułu zatrudnienia w szczególnym charakterze, zaświadczenie zakładu pracy powinno stwierdzać charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie takiej emerytury lub renty. Wyjątek od zasady ustalonej w powołanym przepisie jest zawarty w § 22 wymienionego rozporządzenia, który przewiduje, że okresy zatrudnienia mogą być udowodnione zeznaniami świadków, gdy zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić zaświadczenia zakładu pracy.

Nawet w sytuacji, gdy zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić na okoliczność zatrudnienia w szczególnych warunkach zaświadczenia z zakładu pracy nie pozbawia to go możliwości wykazania tej okoliczności w postępowaniu odwoławczym przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych. Jak wyjaśnił bowiem Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 27 maja 1985 r., III UZP 5/85, w postępowaniu o świadczenia emerytalno-rentowe dopuszczalne jest przeprowadzenie przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych dowodu z zeznań świadków na okoliczność zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, jeżeli zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić zaświadczenia zakładu pracy. Pogląd ten został rozwinięty w znowelizowanym art. 473 k.p.c., który stanowi, że w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i z przesłuchania stron. W postępowaniu przed tymi sądami okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń mogą być udowadniane wszelkimi dostępnymi środkami dowodowymi (por. wyr. SN z dnia 02.02.1996 r. II URN 3/95 OSNP 1996/16/239). W niniejszej sprawie organ rentowy kwestionował legitymowanie się przez odwołującą 15-letnim okresem pracy w warunkach szczególnych, pracodawca nie wydał odwołującej świadectwa wykonywania pracy w szczególnym charakterze lub w szczególnych warunkach, zatem zasadnym stało się ustalenie okoliczności w jakich odwołująca świadczyła pracę w Fabryce (...) w T.. O uprawnieniu do wcześniejszej emerytury decyduje łączne spełnienie wszystkich warunków określonych w art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, a nie samo przekonanie pracownika, że świadczona przez niego praca była wykonywana w szczególnym charakterze lub w szczególnych warunkach (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 23 stycznia 2013 r., III AUa 1238/12, LEX nr 1286486).

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 grudnia 2013 r. I UK 184/13 stwierdził, że okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczenia są tylko te lata, gdy ubezpieczony wykonywał pracę w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze.

Okoliczności faktyczne ustalone w niniejszej sprawie nie pozwalają uznać, że odwołująca

w Fabryce (...) w T. od 30.06.1982 r. do 31.12.1998 r. będąc zatrudniona na stanowiskach konserwator maszyn i urządzeń, smarownik, konserwator maszyn-smarownik pracowała w szczególnych warunkach. Odwołująca u tego pracodawcy pracowała w różnych Wydziałach i wykonywała te same czynności pracownicze zgodnie z potrzebami pracodawcy. Odwołująca świadczyła pracę zarówno na wydziałach, w których panowały warunki szkodliwe dla zdrowia, jak i na wydziałach, w których brak było takich warunków. Wymieniała olej w maszynach, czyściła urządzenia i dolewała do nich świeży olej. Jako konserwator i smarownik pracowała również w trakcie produkcji. W razie potrzeby dolewała olej do maszyn albo smarowała jakąś część smarem. Uzupełnianie oleju
i smarowanie zajmowało sporo czasu, w fabryce było wiele maszyn. Do zadań odwołującej należało spuszczanie oleju z maszyn i urządzeń, mycie maszyn i urządzeń naftą, ropą lub benzyną oraz smarowanie smarem poszczególnych części maszyn i urządzeń. Po wyczyszczeniu maszyny wlewała do niej świeży olej. Wymianę oleju w dużych maszynach wykonywali smarownicy po dwóch, a w mniejszych maszynach pracę wykonywali samodzielnie. Odwołująca otrzymywała zupy regeneracyjne. W okresie od 17.08.1988 r. do 28.08.1988 r. odwołująca korzystała z urlopu bezpłatnego. Dostępny materiał dowody nie pozwala ustalić, że odwołująca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywała pracę w warunkach szczególnych wymienioną w Rozporządzeniu Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43).

Fabryka (...) w T. działał i działa w przemyśle metalowym zatem należy odnieść się do prac określonych w Rozporządzeniu w dziale III wykazu A. Zakwalifikowanie danego rodzaju pracy do określonej branży ma istotne znaczenie dla jej oceny jako pracy w szczególnych warunkach. Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 15 października 2015 r. III AUa 282/15 stwierdził, że „O tym, czy dana praca jest wykonywana w szczególnych warunkach decyduje przede wszystkim rodzaj tej pracy, tzn. czy jest to praca o znacznej szkodliwości dla zdrowia, o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagająca wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Przyporządkowanie danego rodzaju pracy do określonej branży ma istotne znaczenie dla jej kwalifikacji jako pracy w szczególnych warunkach. Usystematyzowanie w wykazie A załącznika do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) prac o znacznej szkodliwości do oddzielnych działów oraz poszczególnych stanowisk w ramach gałęzi gospodarki nie jest przypadkowe, gdyż należy przyjąć, że konkretne stanowisko narażone jest na ekspozycję na szkodliwe czynniki w mniejszym lub większym stopniu w zależności od tego, z którym dziale przemysłu jest umiejscowione. Nie można zatem dowolnie, z naruszeniem postanowień rozporządzenia, wiązać konkretnych stanowisk pracy z branżami, do których nie zostały przypisane w tym akcie prawnym. Biorąc jednak pod uwagę treść art. 32 ust. 2 u.e.r.f.u.s., należy przede wszystkim ustalić, czy konkretne stanowisko narażone jest na ekspozycję na czynniki szkodliwe w różnym stopniu, w zależności od tego, w którym dziale przemysłu jest umiejscowione. Jeżeli bowiem uciążliwość i szkodliwość dla zdrowia konkretnej pracy wynika właśnie z jej branżowej specyfiki, to należy odmówić tego szczególnego waloru pracy wykonywanej w innym dziale przemysłu. Natomiast w sytuacji, gdy stopień szkodliwości czy uciążliwości danego rodzaju pracy nie wykazuje żadnych różnic w zależności od branży, w której jest wykonywana, brak jest podstaw do zanegowania świadczenia jej w warunkach szczególnych tylko dlatego, że w załączniku do ww. rozporządzenia została ona przyporządkowana do innego działu przemysłu.” (LEX nr 1916663). Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 1 czerwca 2010 r. II UK 21/10 stwierdził, że w świetle przepisów wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wyodrębnienie poszczególnych prac ma charakter stanowiskowo - branżowy. Pod pozycjami zamieszczonymi w kolejnych działach wykazu wymieniono bowiem konkretne stanowiska przypisane danym branżom, uznając je za prace w szczególnych warunkach uprawniające do niższego wieku emerytalnego. Taki sposób kwalifikacji prawnej tychże prac nie jest dziełem przypadku. Specyfika poszczególnych gałęzi przemysłu determinuje bowiem charakter świadczonych w nich prac i warunki, w jakich są one wykonywane, ich uciążliwość i szkodliwość dla zdrowia. Nie można zatem swobodnie czy wręcz dowolnie, z naruszeniem postanowień rozporządzenia, wiązać konkretnych stanowisk pracy z branżami, do których nie zostały one przypisane w tym akcie prawnym (LEX nr 619638). W zarządzeniu Nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu maszynowego z dnia 30 marcu 1985 r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego (Dz. Urz. MG Nr 1 poz.1) nie wymieniono stanowiska smarownik, konserwator maszyn. Stanowisko smarownika wyszczególnione jest w pkt 28 działu VI wykazu A, będącego załącznikiem do zarządzenia nr 16 Ministra Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 31 marca 1988 r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. Urz. MRLiGŻ z 1988 r. Nr 2, poz. 4). Jeśli wykaz ten miałby stanowić wskazówkę interpretacyjną dla przepisów rozporządzenia Rady Ministrów, to warto podkreślić, że stanowisko smarownika jest w nim wymienione wśród prac przy suchej destylacji drewna i węgla aktywnego, czyli tych, o jakich mowa pod pozycją 4 działu VI wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów. Niewątpliwie konserwacja i smarowanie maszyn i urządzeń do produkcji silników elektrycznych nie jest pracą związaną z suchą destylacją drewna czy węgla aktywnego. Nie można jej też zaliczyć do wymienionej pod pozycją 19 działu IV wykazu A pracy przy przetwórstwie, magazynowaniu, przepompowywaniu, przeładunku, transporcie oraz dystrybucji ropy naftowej i jej produktów. Te ostatnie rodzaje prac wykonywane są bowiem w przemyśle chemicznym i wiążą się z jego specyfiką.

Sąd uznał, że odwołująca nie wykazała mimo ciążącego na niej obowiązku zgodnie z art. 6 k.c. co najmniej 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych określonej w wykazie A stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Biorąc powyższe ustalenia pod uwagę w przedmiotowej sprawie odwołująca nie spełnia przesłanek do przyznania emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, wynikające z treści art. 32 w zw. z art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, a w szczególności § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz. U. 1983 r. nr 8, poz. 43 z póź. zm.) mimo, że osiągnęła wiek 55 lat i udowodniła ogólny 20- letni staż pracy, ale na dzień 01.01.1999 r. nie posiada co najmniej 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach.

Mając powyższe na uwadze należało oddalić odwołanie U. D. od decyzji organu rentowego z dnia 16 września 2015 r. na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. i powołanych przepisów prawa materialnego, ponieważ nie spełnia ona jednej z przesłanek niezbędnych do przyznania prawa do emerytury wskazanej w przytoczonych wyżej przepisach. Do przyznania świadczenia emerytalnego konieczne jest spełnienie wszystkich przesłanek łącznie.