Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 grudnia 2015 r.

Sąd Rejonowy w Kwidzynie Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Halina Ostafińska-Kołacka

Protokolant: stażysta Ewelina Gadomska

po rozpoznaniu w dniu 22 grudnia 2015 roku w Kwidzynie

na rozprawie

z powództwa (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko W. J.

o zapłatę

powództwo oddala.

I C.864)15 Uzasadnienie

Powód (...) SA z siedzibą w W. wnosił o zasądzenie od pozwanego W. J. kwoty 36.563,71 złotych, z ustawowymi odsetkami od dnia 20 stycznia 2013roku do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu podał, że w dniu 13 kwietnia 2011 roku zawarł z pozwanym umowę z której pozwany się nie wywiązał. W związku z tym, powód wypowiedział umowę pozwanemu i wystawił bankowy tytuł egzekucyjny z dnia 19 stycznia 2013roku.

Kurator ustanowiony dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego W. J. wnosił o oddalenie powództwa zarzucając, że powód nie wykazał w jaki sposób wyliczył dochodzone roszczenie.

Sąd ustalił i zważył co następuje:

W dniu 13 września 2010roku (...) Bank SA (obecnie (...) SA) zawarł z pozwanym W. J. tzw.” otwartą umowę kredytową”. Na podstawie tej umowy (...) SA na wniosek kredytobiorcy, po spełnieniu wymaganych warunków, zobowiązał się do udzielania kredytobiorcy W. J. kredytów wskazanych w regulaminie banku.

W dniu 11 kwietnia 2011roku pozwany otrzymał kredyt w wysokości 38813,25 złotych. Spłata kredytu została rozłożona na miesięczne raty płatne w okresie od 1.06.2011roku do 1.05.2015roku.

Powodowy bank wystosował do pozwanego ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 2.06.2012roku, w którym informował pozwanego, że wymagalne zadłużenie wynosi 3031,02 złote. Z kolei w dniu 19 stycznia 2013 roku powodowy bank wystawił wyciąg z ksiąg bankowych, według którego na łączne zadłużenie pozwanego składały się: należność główna 32.100,40złotych, odsetki umowne 2203 złote i odsetki umowne karne za okres od 4.01.2012roku do 19.01.2013roku w wysokości 2260,31 złotych.

(odpis otwartej umowy kredytowej k.20-23, potwierdzenie udzielenia kredytu nr (...) k.24-34, odpis ostatecznego wezwania do zapłaty k.35, wyciąg z ksiąg bankowych k.46).

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie wyżej wymienionych dokumentów, których prawdziwości strony nie kwestionowały.

Powyższy stan faktyczny jest poza sporem.

W ocenie Sądu powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd podziela bowiem całkowicie stanowisko kuratora, iż mimo zobowiązania sądu, powód nie wywiązał się ze zobowiązania i nie wykazał należycie jak została wyliczona dochodzona należność.

Obowiązek taki spoczywał na powodzie, zgodnie z zasadą rozłożenia ciężaru dowodowego zawartą w przepisie art.6 kc.

Niewątpliwie, jak wynika z ostatecznego wezwania do zapłaty kierowanego do pozwanego i wyciągu ksiąg bankowych, pozwany przynajmniej początkowo przez rok czasu spłacał raty kredytu.

Powód powinien zatem wykazać ponad wszelką wątpliwość od jakich kwot i za jaki okres w odniesieniu do tychże kwot wyliczył odsetki umowne oraz odsetki karne.

Oczywistym jest, że dołączenie samych dokumentów w postaci umów czy harmonogramu spłat nie stanowi sposobu wykazania wyliczenia. Tak samo tzw. ”wskazanie zadłużenia na kontrakcie – (...)” (k.115-129) jest tylko wewnętrznym dokumentem bankowym przydatnym jedynie dla pracowników banku. To samo dotyczy tzw. elektronicznego zestawienia operacji (k.33).

Dokument o nazwie „wskazanie zadłużenia na kontrakcie (...)” nie tylko nie przedstawia sposobu wyliczenia zaległości ale budzi pewne wątpliwości.

Należy bowiem zwrócić uwagę na to, że „wskazanie zadłużenia na kontrakcie- (...)” podaje numer konta (...) i jako pierwszą datę wskazuje 14.04.2011roku. Oznacza to, że w żaden sposób nie odnosi się ono do harmonogramu spłat kredytu (k.31-32), w którym jako pierwsza data spłaty wskazana jest 1.06.2011roku i widnieje inny numer konta (...) łączna kwota miesięcznej raty wynosi 1419,27złotych. „Elektroniczne zestawienie operacji jako pierwszą datę wskazuje 12.09.2012roku.

Sąd nie ma obowiązku „domyślania się” w jaki sposób pracownicy banku mogli ustalić kwotę zadłużenia na podstawie swoich wewnętrznych księgowych dokumentów.

Zadaniem powoda było udowodnienie i wykazanie sposobu rozumowania przy ustalaniu wysokości zadłużenia w oparciu o zapisy umowy bankowej i załączników. Tylko wtedy bowiem Sąd miałby możliwość zweryfikowania i oceny sposobu takiego wyliczenia.

W związku z powyższym Sąd na podstawie przepisu art. 69 ust.1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997roku prawo bankowe (Dz.U. z 2012 roku, poz.1376 tekst jedn.) w zw. z art.6 kc. orzekł jak wyżej.

Rozstrzygnięcie o kosztach Sąd oparł na zasadzie przepisu art. 98par.1 kpc.

Powód jako strona przegrywająca sprawę nie ma żadnych podstaw do domagania się zwrotu kosztów postępowania sądowego od pozwanego.