Pełny tekst orzeczenia

WYROK

UZASADNIENIE

W 2014 r. G. G. prowadził działalność gospodarczą pod nazwą (...) G. G. i współpracował ze spółką (...) sp. z o.o., która świadczyła usługi kurierskie. Od 1 września 2013 r. G. G. współpracował z S. K. (1).

W dniu 31 grudnia 2013 r. G. G. zawarł z S. K. (1) umowę zlecenia, na mocy której S. K. (1) miał się zajmować rozwożeniem paczek. Wysokość miesięcznego wynagrodzenia ustalono na 800 zł brutto, a miało być ono wypłacane w oparciu o rachunek przedłożony przez zleceniobiorcę. Ponadto strony ustaliły, że S. K. (1) będzie otrzymywał premię w postaci procentu od dostarczonego towaru, a w razie wystawienia przez klienta (...) noty obciążeniowej za nieterminowe dostarczenie paczki, będzie obciążony tą notą jako osoba odpowiedzialna za terminowe dostarczanie paczek. Wynagrodzenie za świadczone usługi było S. K. (1) wypłacane bądź przelewem na konto bądź bezpośrednio do jego rąk. Rachunki, w oparciu o które było ono wypłacane sporządzała za S. K. (1) E. T.. Rachunki były wystawiane na koniec miesiąca i każdy z rachunków w okresie współpracy S. K. (1) z G. G. aż do lutego 2014 r. był przez niego podpisany. Podpisanie rachunku stanowiło dowód zapłaty widniejącej na nim kwoty.

G. G. nie zalegał S. K. (1) z wypłatą jakiejkolwiek części wynagrodzenia. S. K. (1) nigdy nie twierdził, aby G. G. zalegał mu z zapłatą wynagrodzenia i nie domagał się zapłaty takiego wynagrodzenia. Nigdy również nie składał oświadczeń o potrąceniu. Do E. T., prowadzącej księgowość G. G. nigdy nie docierały żadne sygnały, by S. K. (1) nie wypłacono jakiejkolwiek części wynagrodzenia za jakikolwiek miesiąc.

Dowód: zeznania G. G. – k. 393 v. – 394, k. 37, umowa zlecenia – k. 38, zaświadczenie o zarobkach – k. 261, potwierdzenie przelewu wynagrodzenia –k. 268 – 271, częściowo wyjaśnienia oskarżonego – k. 280, wyciąg z rachunku bankowego – k. 400 – 416, zeznania A. F. – k. 437 – 437 v., zeznania E. T. – k. 437 v.

Ponadto zgodnie z ustaleniami stron S. K. (1) przy rozwożeniu paczek korzystał z samochodu firmowego firmy (...). Samochód ten był tankowany raz w tygodniu w ten sposób, że S. K. (1) umawiał się telefonicznie z konkubiną G. G. A. F. na stancji benzynowej i A. F. płaciła za tankowanie samochodu do pełna. Pełny bak w samochodzie wystarczał na tydzień pracy kuriera. W okresie współpracy stron miała miejsce sytuacja, że samochód służbowy, z którego korzystał S. K. (1) uległ awarii. Wówczas to S. K. (1) przy wykonywaniu usług na rzecz G. G. korzystał z własnego samochodu, który jednak był tankowany na takich samach zasadach jak samochód służbowy. Nie uzgodniono, że G. G. poniesienie jakieś koszty eksploatacji tego pojazdu, gdyż sam S. K. (1) zaproponował taki układ mimo tego, że G. G. chciał pierwotnie skorzystać z samochodu z wypożyczalni.

Dowód: zeznania G. G. – k. 393 v. – 394, k. 37, zeznania A. F. – k. 437 – 437 v.

W dniu 28 stycznia 2014 r. S. K. (1) doręczył L. K. (2) przesyłkę pobraniową numer (...) i odebrał za nią pieniądze w kwocie 564 zł. Następnie S. K. (1) stworzył paczkę oznaczoną numerem (...) w ten sposób, że nakleił na nią list przewozowy i uzupełnił jej zawartość o różne rzeczy, takie jak papiery itp. Paczka została zdana przez S. K. (1) do magazynu (...) sp. z o.o. w S. jako niedoręczona. Pieniądze pobrane z tytułu doręczenia tej paczki adresatowi, S. K. (1) zatrzymał dla siebie i nigdy nie rozliczył się z nich z firmą (...) ani G. G..

Dowód: zeznania J. G. – k. 199, zeznania J. M. – k. 394 v., k. 3-9, śledzenie przesyłki – k. 98-99, k. 200-202, zeznania M. B. – k. 117, zeznania A. W. – k. 30 – 31, k. 118,

W dniu 3 lutego 2014 r. S. K. (1) doręczył E. Z. przesyłkę pobraniową numer (...). E. Z. przy odbieraniu przesyłki zapłaciła S. K. (2) kwotę 295 zł. Następnie S. K. (1) stworzył paczkę oznaczoną numerem (...) w ten sposób, że nakleił na nią list przewozowy i uzupełnił jej zawartość o różne rzeczy, takie jak papiery itp. Paczka została zdana przez S. K. (1) do magazynu w dniu 3 lutego 2014 r. jako niedoręczona. Pieniądze pobrane z tytułu doręczenia tej paczki adresatowi, S. K. (1) zatrzymał dla siebie i nigdy nie rozliczył się z nich z firmą (...) ani G. G..

Dowód: zeznania D. G. – k. 193-196, zeznania J. M. – k. 394 v., k. 3-9, śledzenie przesyłki – k. 100, paragon – k. 196 wiadomość mailowa – k. 195, zeznania M. B. – k. 117, zeznania A. W. – k. 30 – 31, k. 118,

W dniu 3 lutego 2014 r. S. K. (1) doręczył przesyłkę pobraniową numer (...) adresowaną do „ (...) Handel (...). (...) M. P.” z siedzibą w G.. Należność za przesyłkę w kwocie 385,34 zł została wręczona S. K. (1), co było warunkiem wydania przesyłki. Następnie S. K. (3) stworzył paczkę oznaczoną numerem (...) w ten sposób, że nakleił na nią list przewozowy i uzupełnił jej zawartość o różne rzeczy, takie jak papiery itp. Paczka została zdana przez S. K. (1) do magazynu w dniu 3 lutego 2014 r. jako niedoręczona. Pieniądze pobrane z tytułu doręczenia tej paczki adresatowi, S. K. (1) zatrzymał dla siebie i nigdy nie rozliczył się z nich z firmą (...) ani G. G..

Dowód: zeznania K. S. – k. 181-182, zeznania J. M. – k. 394 v., k. 3-9, śledzenie przesyłki – k. 101, k. 186, protokół przekazania towaru – k. 183-184, faktura – k. 187-188, zeznania M. B. – k. 117, zeznania A. W. – k. 30 – 31, k. 118,

W dniu 3 lutego 2014 r. S. K. (1) doręczył do firmy (...) S. K. (4) przesyłkę pobraniową numer (...), za którą odbiorca zapłacił przy odbiorze S. K. (2) kwotę 303,49 zł. Następnie S. K. (1) stworzył paczkę oznaczoną numerem (...) w ten sposób, że nakleił na nią list przewozowy i uzupełnił jej zawartość o różne rzeczy, takie jak papiery itp. Paczka została zdana przez S. K. (1) do magazynu w dniu 3 lutego 2014 r. jako niedoręczona. Pieniądze pobrane z tytułu doręczenia tej paczki adresatowi, S. K. (1) zatrzymał dla siebie i nigdy nie rozliczył się z nich z firmą (...) ani G. G..

Dowód: śledzenie przesyłki – k. 102, zeznania J. M. – k. 394 v., k. 3-9, zeznania M. B. – k. 117, zeznania A. W. – k. 30 – 31, k. 118,

W dniu 3 lutego 2014 r. S. K. (1) doręczył K. N. przesyłkę pobraniową numer (...), za którą odbiorca zapłacił przy odbiorze S. K. (2) kwotę 197,97 zł. Następnie S. K. (1) stworzył paczkę oznaczoną numerem (...) w ten sposób, że nakleił na nią list przewozowy i uzupełnił jej zawartość o różne rzeczy, takie jak papiery itp. Paczka została zdana przez S. K. (1) do magazynu w dniu 3 lutego 2014 r. jako niedoręczona. Pieniądze pobrane z tytułu doręczenia tej paczki adresatowi, S. K. (1) zatrzymał dla siebie i nigdy nie rozliczył się z nich z firmą (...) ani G. G..

Dowód: śledzenie przesyłki – k. 103, zeznania J. M. – k. 394 v., k. 3-9, zeznania M. B. – k. 117, zeznania A. W. – k. 30 – 31, k. 118,

W dniu 7 lutego 2014 r. S. K. (1) doręczył paczkę numer (...) adresowaną do (...) z siedzibą w G.. S. S. sprawdził zawartość paczki, a po stwierdzeniu, że jest ona zgodna z zamówieniem wręczył S. K. (1) pieniądze w kwocie 1413,97 zł. Następnie S. K. (1) stworzył paczkę oznaczoną numerem (...) adresowaną do (...) z siedzibą w G., w ten sposób, że nakleił na nią list przewozowy i uzupełnił jej zawartość o różne rzeczy, takie jak papiery itp. Paczka została zdana przez S. K. (1) do magazynu z adnotacją „nie doręczono z braku czasu kuriera”. Pieniądze pobrane od S. S., S. K. (1) zatrzymał dla siebie i nigdy nie rozliczył się z nich z firmą (...) ani G. G..

Dowód: zeznania S. S. – k. 397, k. 35-36, zeznania J. M. – k. 394 v., k. 3-9, śledzenie przesyłki – k. 13, zeznania A. R. – k. 211, zamówienie – k. 215, faktura – k. 216, protokół przekazania towaru – k. 217, paragon – k. 218, faktura – k. 219, śledzenie przesyłki – k. 221, potwierdzenie przelewu – k. 222, zeznania M. B. – k. 117, zeznania A. W. – k. 30 – 31, k. 118,

W dniu 7 lutego 2014 r. S. K. (1) doręczył paczkę numer (...) P. M.. P. M. sprawdził zawartość paczki, a po stwierdzeniu, że jest ona zgodna z zamówieniem wręczył S. K. (1) pieniądze w kwocie 1170 zł. Następnie S. K. (1) stworzył paczkę oznaczoną numerem (...), naklejając na nią list przewozowy i wkładając do środka różne rzeczy, typu papiery itp., a następnie tak przygotowaną paczkę zdał na magazyn z adnotacją „nie doręczono z braku czasu kuriera”. Pieniądze pobrane od P. M., S. K. (1) zatrzymał dla siebie i nigdy nie rozliczył się z nich z firmą (...) ani G. G..

Dowód: zeznania P. M. – k. 396 v., k. 46, zeznania J. M. – k. 394 v., k. 3-9, śledzenie przesyłki – k. 16 - 17, k. 47, faktura VAT – k. 48, zeznania M. K. – k. 176-177, protokół przekazania towaru – k. 178, zeznania M. B. – k. 117, zeznania A. W. – k. 30 – 31, k. 118,

W dniu 7 lutego 2014 r. S. K. (1) doręczył Z. S. paczkę numer (...) adresowaną do firmy (...). Z. S. sprawdził zawartość paczki, a po stwierdzeniu, że jest ona zgodna z zamówieniem wręczył S. K. (1) pieniądze w kwocie 5015,61 zł. Tego samego dnia S. K. (1) stworzył paczkę oznaczoną numerem (...) adresowaną do firmy (...), poprzez naklejenie na nią listu przewozowego i włożeniu do paczki różnych rzeczy, takich tak papiery itp.. Następnie paczka została przez niego zdana do magazynu z adnotacją „nie doręczono z braku czasu kuriera”. Pieniądze pobrane od Z. S., S. K. (1) zatrzymał dla siebie i nigdy nie rozliczył się z nich z firmą (...) ani G. G..

Dowód: zeznania Z. S. – k. 397, k. 50, zeznania J. M. – k. 394 v., k. 3-9, śledzenie przesyłki – k. 14 -15, zeznania M. B. – k. 117, zeznania A. W. – k. 30 – 31, k. 118,

W dniu 7 lutego 2014 r. S. K. (1) doręczył L. Z. (2) paczkę numer (...). Przesyłka ta miała charakter przesyłki pobraniowej i L. Z. (1) wręczył S. K. (1) za nią kwotę 414 zł. Następnie S. K. (1) zdał do magazynu (...) w S. paczkę oznaczoną numerem (...) adresowaną do L. Z. (1), w której zamiast jej rzeczywistej zawartości znajdowały się papiery, itd. oznaczając jako powód zdania paczki „odbiorca nie posiadał pieniędzy”. W dniu 7 lutego 2014 r. tak oznaczoną paczkę J. M. ujawnił w samochodzie służbowym S. K. (1). Pieniądze pobrane od L. Z. (1), S. K. (1) zatrzymał dla siebie i nigdy nie rozliczył się z nich z firmą (...) ani G. G..

Dowód: zeznania L. Z. (1) – k. 49, k. 231 -232, zeznania J. M. – k. 394 v., k. 3-9, śledzenie przesyłki – k. 18-19, zeznania M. B. – k. 117, zeznania A. W. – k. 30 – 31, k. 118,

W dniu 7 lutego 2014 r. S. K. (1) doręczył R. H. paczkę numer (...) adresowaną do (...). R. H. sprawdził zawartość paczki, a po stwierdzeniu, że jest ona zgodna z zamówieniem wręczył S. K. (1) pieniądze w kwocie 2465 zł. Tego samego dnia S. K. (1) stworzył paczkę oznaczoną numerem (...) adresowaną do (...), poprzez naklejenie na nią listu przewozowego oraz uzupełnienie paczki określoną zawartością. Tak przygotowana paczka została przez niego zdana do magazynu z adnotacją „brak osoby”. Pieniądze pobrane od R. H., S. K. (1) zatrzymał dla siebie i nigdy nie rozliczył się z nich z firmą (...) ani G. G..

Dowód: zeznania R. H. – k. 396 v., k. 45, zeznania J. M. – k. 394 v., k. 3-9, śledzenie przesyłki – k. 11-12, zeznania J. K. – k. 225-226, protokół przekazania towaru – k. 227, paragon – k. 228, dokument WZ – k. 229, zeznania M. B. – k. 117, zeznania A. W. – k. 30 – 31, k. 118,

W dniu 7 lutego 2014 r. spółka (...) obciążyła (...) G. G. notą obciążeniową na łączną kwotę 10.478,58 zł w związku z nierozliczeniem się przez S. K. (1) z doręczonych przesyłek. G. G. w całości uregulował to zobowiązanie. Ponadto spółka wystawiała notę obciążeniową w związku z nierozliczeniem się przez S. K. (1) z przesyłek dostarczonych w okresie od końca stycznia do 3 lutego 2104 r. w łącznej kwocie 1787,80 zł

Dowód: nota obciążeniowa – k. 10, zeznania A. W. – k. 30 – 31, k. 118, oświadczenie z dnia 13.02.2014 r., noty obciążeniowe – k. 43-44, pismo z dnia 19.03.2014 r. – k. 51, zeznania M. B. – k. 117

W dniu 7 lutego 2014 r. S. K. (1) skontaktował się telefonicznie z G. G. i powiedział mu, że zgubił część pieniędzy pobranych od klientów i że była to kwota ok. 6000 zł. G. G. powiedział mu wówczas, że jest to kwota znacznie wyższa, jednak S. K. (1) twierdził, że nic nie wie na ten temat. S. K. (1) nie informował G. G., że zatrzymuje jakiekolwiek pieniądze pobrane od klientów na poczet zaległego wynagrodzenia.

Dowód: zeznania G. G. – k. k. 393 v. – k. 394, k. 37, zeznania M. B. – k. 117, zeznania A. W. – k. 395, k. 30 – 31, k. 118,

S. K. (1) ma 36 lat, posiada wykształcenie średnie, jest kawalerem, ma na utrzymaniu 14 letniego syna, którego wychowuje sam. Zajmuje dwupokojowe mieszkanie. Pracuje i uzyskuje z tego tytułu wynagrodzenie w kwocie 3000 zł.

Oskarżony był już karany sądownie: w 2012 r. za czyn z art. 286 § 1 k.k. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres dwóch lat próby i karę grzywny oraz w 2013 r. za ciąg przestępstw z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. na karę roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat próby. Ostatni raz był karany w lutym 2015 r. za czyn z art. 286 § 1 k.k. na karę 9 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat próby oraz karę grzywny.

Dowód: dane oskarżonego – k. 265, dane osobopoznawcze – k. 272, wyroki – k. 310 -314, informacja z K. – k. 435

Przesłuchany po raz pierwszy w postępowaniu przygotowawczym oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że jego pracodawca G. G. oszukał go i nie wypłacał mu wynagrodzenia za pracę w całym okresie jego pracy w firmie (...) oraz nie uiścił opłaty za jego samochód, który był użytkowany do rozwożenia paczek w przypadku awarii jego samochodu. Oskarżony wskazał, że nie może sobie pozwolić na takie rozterki finansowe, ponieważ wychowuje sam 13 – sto letniego syna (k. 265). Przesłuchany po raz drugi w toku postępowania przygotowawczego oskarżony również nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że wedle jego wyliczeń G. G. jest mu winien jeszcze kwotę 7000 zł. Pracował w pełnym wymiarze godzin, a jest zatrudniony w firmie (...) od 1 września 2013 r.

W postępowaniu przed sądem oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień (k. 393).

Sąd odmówił waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie, w jakim wskazywał na motywy swojego postępowania. Oskarżony bowiem nie kwestionował, że nie oddał pieniędzy, które pobrał za przesyłki pobraniowe od klientów wskazanych w zarzutach aktu oskarżenia, a jedynie twierdził, że G. G. zalegał mu z zapłatą wynagrodzenia oraz był mu winien pieniądze z tytułu należności związanych z eksploatacją jego prywatnego samochodu w okresie, kiedy samochód firmowy G. G. uległ awarii.

Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że wszystkie przesyłki wymienione w akcie oskarżenia zostały przez S. K. (1) dostarczone adresatom. Wynika to jasno zarówno z zeznań osób, do których były one kierowane jak i z zeznań przesłuchanych w sprawie niektórych nadawców tych przesyłek, a wreszcie również z dowodów z dokumentów w postaci wydruków śledzenia przesyłek, na których przesyłki te widnieją jako odebrane. Wreszcie przesyłki dostarczone 7 lutego 2104 r. zostały zweryfikowane przez ich otwarcie i ujawniono, że nie zawierają rzeczywistej zawartości, mimo że zostały zwrócone do magazynu jako nieodebrane z różnych powodów przez klientów. J. M. opisał w sposób logiczny i zgodny z ujawnionymi w sprawie dowodami (min. sam znalazł jedną z przesyłek w samochodzie oskarżonego) sposób działania oskarżonego w tym zakresie, a wreszcie oskarżony nie kwestionował, że paczki dostarczył oraz pobrał i nie zwrócił za nie pieniędzy a jedynie twierdził, że miał po temu powody.

Odnosząc się do tej właśnie linii obrony oskarżonego sąd uznał ją za niewiarygodną. Przede wszystkim z zeznań G. G., A. F. i E. T. wynika, że G. G. nie zalegał oskarżonemu z płatnością jakiejkolwiek części wynagrodzenia, ani też nie miał wobec niego żadnych innych zobowiązań, z tym z tytułu eksploatacji prywatnego samochodu oskarżonego.

Zeznania G. G. sąd uznał za w pełni wiarygodne, korespondowały one bowiem z zeznaniami A. F. i E. T. oraz z zebranymi w sprawie dowodami z dokumentów. Nadto świadek nie miał żadnego powodu, by nagle po kilku miesiącach udanej współpracy z S. K. (1) (zeznawał, że początkowo współpraca ta układała się dobrze), odmawiać mu wypłaty wynagrodzenia, a szczególnie, że z pewnością zdawał sobie sprawę z tego, że zostanie obciążony kosztami nieprzekazanych przez tego kuriera, a pobranych od klientów kwot. W ocenie sądu również i to przesądza o braku logiki w linii obrony oskarżonego. G. G. doskonale zdawał sobie sprawę, (sam przecież również w przeszłości pracował jako kurier), że dostarczyciel paczek pobraniowych ma bezpośredni dostęp do pieniędzy, często w znacznych kwotach. Narażałby się zatem w sposób oczywisty (w sytuacji bezpodstawnego nieregulowania zobowiązań) na pobranie tych pieniędzy przez oskarżonego i jednocześnie na utratę dobrego imienia swojej firmy wpośród klientów i ważnego kontrahenta jakim było dla niego (...). Niezależnie od tego, na okoliczność, że G. G. nie zalegał S. K. (1) z zapłatą jakiejkolwiek części wynagrodzenia, czy należności związanych z eksploatacją samochodu wskazują zeznania A. F., która pomagała przy prowadzeniu firmy i zeznała, że takich zaległości nie było oraz E. T., która prowadziła księgowość firmy. Szczególnie zeznania tego ostatniego świadka są istotne w realiach sprawy, bowiem świadek nie jest w żadnym bliskim stosunku z żadną ze stron, ani też z żadną z nich nie pozostawała w konflikcie, a w dacie składania zeznań nie łączyła jej już umowa z G. G., a jednak zeznała, że to ona wystawiała rachunki za S. K. (1), a dowodem na uregulowanie wynikających z nich kwot były podpisy tegoż na rachunkach, które wracały do niej pod koniec miesiąca. Zeznanie to jest przekonujące i logiczne, trudno sobie bowiem wyobrazić dlaczego S. K. (1) miały podpisywać rachunki, skoro nie otrzymywał zapłaty. Nadto oskarżony początkowo twierdził, że nie otrzymał zapłaty za cały okres współpracy z G. G., co jest oczywistą nieprawdą, jeśli uwzględni się, że z wyciągu z rachunku bakowego przedłożonego przez G. G. wynika, że zapłata była dokonywana.

O braku takowej zapłaty nie świadczy okoliczność, że w dokumentach w postaci wydruków z rachunków bakowych nie widnieją comiesięczne wypłaty w ustalonej wysokości. G. G. i A. F. zeznali bowiem spójnie, że pieniądze S. K. (1) otrzymywał nie tylko na konto, ale także do ręki. Potwierdzeniem wiarygodności ich zeznań w tym zakresie jest również i to, że oskarżony nie domagał się pisemnie od G. G. zapłaty zaległego wynagrodzenia, nie występował i do tej pory nie wystąpił z takim żądaniem przed sąd, mimo, że twierdził, że G. G. zalega mu nadal 7000 zł. Wyjaśnianie to jest również niewiarygodne, bowiem umowa zlecenia została między stronami zawarta od koniec roku 2013 r., a rozwiązana na początku lutego 2014 r., zważywszy więc na ustaloną w niej stawkę wynagrodzenia, trudno sobie wyobrazić w jaki sposób, G. G. miałby stać się dłużkiem oskarżonego z tytułu wynagrodzenia za pracę na tak dużą kwotę. Nie przekonuje również tłumaczenie oskarżonego, że nie mógł sobie pozwalać na takie rozterki, ponieważ ma na utrzymaniu 13 letniego syna, którego wychowuje sam. Oskarżony jest osobą dorosłą, z odpowiednim bagażem doświadczenia życiowego i trzykrotnie wcześniej karaną sądownie, musiał zatem zdawać sobie sprawę, że pobranie wskazanych w akcie oskarżenia kwot, spreparowanie przesyłek i zdanie ich do magazynu, przy jednoczesnym braku uprzedniego zasygnalizowania w jakikolwiek sposób swoich rzekomych roszczeń, będzie go narażało na odpowiedzialność karną, co może wywrzeć o wiele dalej idące skutk niż fakt niewypłacenia jakiejś części wynagrodzenia przez pewien czas (abstrahując już od tego, że nie ma nawet śladu, aby faktycznie G. G. zalegał oskarżonemu z wypłatą wynagrodzenia).

Sąd uznał za w pełni wiarygodne zeznania E. T., gdyż jest ona osobą obcą dla stron, aktualnie już nie świadczy usług dla G. G., a jej zeznania są spójne i harmonizują z zeznaniami G. G. i A. F. oraz treścią zawartej z oskarżonym umowy zlecenia. Jak już wcześniej wskazano, świadek opisała mechanizm ustalania i wypłacania oskarżonemu wynagrodzenia, jak również spójnie z wymienionymi osobami zeznała, że oskarżonemu wypłacono wszystkie należności związane ze świadczonymi przez niego usługami.

Wiarygodne były także zeznania A. F., która jest co prawda konkubiną G. G., ale złożyła zeznanie logiczne, spontaniczne, korespondujące z zeznaniami pozostały świadków. Nadto nie była przesłuchiwana na okoliczności związane z zakresem współpracy stron i zasadami wypłaty wynagrodzenia w postępowaniu przygotowawczym, a jednak na rozprawie złożyła w tym zakresie zeznania spójne z G. G. i E. T., co wskazuje, że zeznawała zgodnie z prawdą, nie mogła bowiem przewidzieć dokładnie czego przesłuchanie będzie dotyczyło, nie miała więc również możliwości ustalania z ww. osobami jednej wersji zdarzeń.

Również wiarygodne są zeznania J. M., który opisał proceder jaki stworzył oskarżony i szczegółowo wyjaśnił okoliczności postąpienia przez oskarżonego z paczkami dostarczonymi w dniu 7 lutego 2014 r. W oparciu o zeznania tego świadka zestawione z zeznaniami odbiorów paczek można było ustalić w sposób nie budzący wątpliwości, że wszystkie paczki wymienione w akcie oskarżenia zostały przez oskarżonego doręczone, że pobrał za nie pieniądze oraz, że się z nich nie rozliczył. Częściowo zeznania te uzyskały wsparcie w zeznaniach M. B., które także były wiarygodne, choć świadek posiadał wiedzę o okolicznościach zdarzeń jedynie z relacji innych osób. Tym niemniej zasłyszaną wersję zdarzenia przedstawił spójnie z osobą, która opisywała mu zachowanie oskarżonego, co czyni te zeznania wiarygodnymi.

Za wiarygodne uznano także zeznania pozostałych przesłuchanych w sprawie świadków w osobach odbiorców paczek, oraz zeznania, które za zgodą stron zostały jedynie odczytane. W sprawie nie ulegało wątpliwości i ustalano to również w oparciu o dowody z dokumentów, że wszystkie paczki opisane w akcie oskarżenia zostały doręczone i wszyscy ich odbiorcy zapłacili za nie do rąk S. K. (1), ten zaś otrzymanych kwot nie przekazał spółce (...).

Za wiarygodne uznano zebrane w sprawie dowody z dokumentów, albowiem zostały one sporządzone w przepisanej formie, przez uprawnione do tego osoby, a żadna ze stron nie kwestionowała ich prawdziwości ani zawartych z nich treści.

Bazując na tak ocenionym materiale dowodowym sąd uznał, że oskarżony doręczając określonym osobom paczki pobraniowe i przyjmując od tych osób pieniądze za przedmiotowe paczki, następnie zachowując te kwoty dla siebie, zamiast przekazać je uprawnionemu podmiotowi tj. (...) dopuścił się przestępstwa kradzieży.

W judykaturze uwypukla się spójnie, że osoba będąca jedynie dzierżycielem rzeczy w rozumieniu prawa cywilnego nie może być sprawcą przywłaszczenia rzeczy w rozumieniu art. 284 § 1 k.k. Przez posiadanie rzeczy ruchomej lub prawa majątkowego przez sprawcę przywłaszczenia rozumieć należy faktyczne wykonywanie przez sprawcę władztwa nad rzeczą jak właściciel (posiadanie samoistne) lub faktyczne władanie rzeczą jak użytkownik, najemca, dzierżawca lub osoba mająca inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad rzeczą (posiadanie zależne). Jak podkreśla się w literaturze i orzecznictwie posiadanie ma miejsce wtedy, gdy sprawcy wraz z rzeczą przekazane zostało władztwo nad nią, prawo dysponowania rzeczą, chociażby w wąskim zakresie (zob. np. O. Górniok, (w:) System prawa karnego, Tom IV, część II, Ossolineum 1989, s. 411-412). W literaturze oraz orzecznictwie powszechnie przyjmuje się, że posiadanie w rozumieniu Kodeksu karnego nie jest równoznaczne z czasowym władaniem rzeczą, powiązanym z wykonywaniem określonej czynności lub praw innej osoby. Wykonywanie czynności zleconych w stosunku do rzeczy, nawet jeśli jest połączone z fizycznym jej dzierżeniem, nie stwarza stanu posiadania w rozumieniu Kodeksu karnego. W związku z czym zabór takiej rzeczy np. przez pracownika, czy przesyłki przez doręczyciela nie realizuje znamion przywłaszczenia, lecz znamiona kradzieży (zob. tak jednolicie: W. Świda, (w:) I. Andrejew, W. Świda, W. Wolter: Kodeks karny z komentarzem, WP 1973, s. 611 i 615; J. Bafia, (w:) J. Bafia, K. Mioduski, M. Siewierski: Kodeks karny. Komentarz, t II, WP 1987, s. 255; O. Górniok, j.w., s. 412, Małgorzata Dąbrowska-Kardas, Piotr Kardas, (w:) Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz, Zakamycze 2006, s. 213 czy SN m.in. w wyroku ZO 137/36 i w wyroku z dnia 4 sierpnia 1978 r., RW 285/78 OSNKW 1978/10/118, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 16.01.2014 r., II AKa 213/13). Przechylając się do takiej interpretacji, zgodnej przecież z pojęciem dzierżenia, zdefiniowanym w art. 338 k.c., sąd uznał, że oskarżony dopuścił się przestępstwa kradzieży, nie zaś przywłaszczenia.

W zakresie czynów opisanych w punktach II i III części wstępnej wyroku oskarżony działał w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, zatem jego zachowanie należy dodatkowo zakwalifikować z art. 12 k.k. Jednocześnie oskarżony wszystkich przypisanych mu czynów dopuścił się w ramach ciągu przestępstw z art. 91 § 1 k.k.

Stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżonego czynów jest znaczny. Swoim zachowaniem wystąpił przeciwko tak istotnemu dobru chronionemu prawem jakim jest mienie, nadwyrężając jednocześnie zaufanie jakim obdarzył do pracodawca i podmiot z nim współpracującym – tj. spółka (...), a więc pośrednio doprowadzając również do podważenia zaufania klientów do tych podmiotów. Jednocześnie oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim kierunkowym, jego celem było dokonanie zaboru pieniędzy. W tym celu nie tylko po prostu nie rozliczył się z otrzymanej gotówki, ale także stwarzał przez pewien czas pozory, że dostarczał paczki. Jego zachowanie polegające na przeklejaniu listów przewozowych na tzw. wydmuszki, a więc spreparowane paczki nie zawierające ich rzeczywistej zawartości było nakierowane na ukrycie przestępczego procederu i wywołanie w pracownikach spółki (...) przekonania, że paczki rzeczywiście nie zostały dostarczone Oskarżony kierował się naganną motywacją w postaci chęci osiągnięcia korzyści majątkowej kosztem innej osoby. Jednocześnie swoim zachowaniem wyrządził znaczną szkodę, przekraczającą 12.000 zł.

Oskarżony miał możliwość zachowania się zgodnie z prawem, nie zaszła żadna okoliczność wyłączająca bezprawność jego zachowania lub winę.

Za przypisane oskarżonemu czyny sąd mógł wymierzyć karę od 3 miesięcy do 7 lat i 6 miesięcy (górna granica ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę, zgodnie z art. 91 § 1 k.k.). Sięgając po karę roku pozbawienia wolności sąd uwzględnił okoliczności wzięte pod uwagę przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu, a nadto na korzyść oskarżonego – że samodzielnie wychowuje syna, zaś na jego niekorzyść – uprzednia trzykrotną karalność. Kara tak ukształtowana, zważywszy na to, że została wymierzona za trzy czyny pozostające w ciągu, i jest znacząco niższa od górnej granicy zagrożenia jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu i stopnia winy, a w odbiorze społecznym zostanie uznana za karę sprawiedliwą.

Nie zachodziła możliwość warunkowego zawieszenia oskarżonemu wymierzonej mu kary. Oskarżony był już trzykrotnie karany sądownie za oszustwa, za każdym razem na kary z warunkowym zawieszeniem ich wykonania, z czego wyrok Sądu Rejonowego w Malborku zapadł w dniu 12 grudnia 2013 r., a uprawomocnił się w dniu 28 lutego 2014 r., a więc w okresie kiedy oskarżony podjął już zachowania, w związku z którymi został pociągnięty do odpowiedzialności karnej w niniejszej sprawie. Popełniając kolejne przestępstwa oskarżony okazał rażące lekceważenie porządku prawnego i udowodnił, że danie mu kolejnej szansy nie ma sensu, trzech poprzednich bowiem nie wykorzystał, a można wręcz odnieść wrażenie, że przeciwnie – utwierdził się w poczuciu bezkarności i tkwiąc w nim dopuszczał się kolejnych przestępstw.

Ponieważ oskarżony osiągnął korzyść majątkową z przypisanych mu czynów, sąd wymierzył mu karę grzywny. Ilość stawek dziennych została dostosowana do stopnia społecznej szkodliwości czynu i stopnia winy, a także uwzględniała wartość wyrządzonej szkody, natomiast wysokość stawki dziennej uwzględnia sytuację finansową oskarżonego.

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązano oskarżonego do naprawienia pokrzywdzonemu G. G. wyrządzonej szkody. Jej wysokość została ustalona poprzez zsumowanie kwot stanowiących wartości dostarczonych paczek. Wartość poszczególnych paczek ustalono w oparciu o dowody w postaci wydruków ze śledzenia przesyłek, uznając je za najbardziej miarodajnie. Pochodzą one bowiem z systemu, do którego wartość paczek wprowadzana jest po ich przyjęciu.

Oskarżony jest osobą stosunkowo młodą, pracującą i zdolną do pracy, nie było więc podstaw by zwalniać go z obowiązku ponoszenia kosztów postępowania.