Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 maja 2016 r.

Sąd Rejonowy w Miliczu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Grażyna Wójcik

Protokolant: Agnieszka Hasiak

po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2016 r. w Miliczu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A. we W.

przeciwko W. B.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej W. B. na rzecz strony powodowej (...) Bank (...) S.A. we W. kwotę 6 895,13 (sześć tysięcy osiemset dziewięćdziesiąt pięć i 13/100) zł z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP w stosunku rocznym, których wysokość od dnia 1 stycznia 2016 r. nie może przekroczyć ustawowych odsetek maksymalnych za opóźnienie, liczonymi od kwoty 6 622,23 zł od dnia 14 października 2015 r. do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie postępowanie umarza;

III.  zasądza od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 341,38 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C upr 542/15

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) Bank (...) S.A., we W., działając przez pełnomocnika będącego jej pracownikiem, w dniu 25 listopada 2015 r. skierowała do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym i wniosła o orzeczenie nakazem zapłaty, by pozwana W. B. zapłaciła stronie powodowej kwotę 7 895,13 zł, wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP, liczonymi od kwoty 6 622,23 zł od dnia 14 października 2015 r. do dnia zapłaty. Ponadto wniosła o zasądzenie na jej rzecz zwrotu kosztów sądowych w kwocie 99,00 zł.

W uzasadnieniu wskazała, że w dniu 30 września 2013 r. udzieliła pozwanej pożyczki gotówkowej nr (...), w ramach którego pozwana otrzymała kwotę 8 796,32 zł. Pozwana była zobowiązany do spłaty pożyczki zgodnie z harmonogramem spłaty. Pozwana – mimo wezwań i monitów – nie wywiązała się z obowiązku spłaty. W związku z tym całość zadłużenia stała się wymagalna z dniem 19 września 2015 r. Nadto strona powodowa wskazała, że na zadłużenie pozwanej składa się należność główna w kwocie 6 622,23 zł, odsetki za okres od dnia 30 września 2013 r. w kwocie 777,90 zł i koszty oraz prowizje w kwocie 495,00 zł.

Postanowieniem z dnia 1 grudnia 2015 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny przekazał rozpoznanie sprawy tutejszemu Sądowi.

Strona powodowa - na wezwanie Sądu - w dniu 4 stycznia 2016 r. wykazała umocowanie osób ją reprezentujących, przedłożyła pełnomocnictwo procesowe oraz dokumenty powołane jako dowody w sprawie, a także uiściła opłatę uzupełniającą od pozwu w kwocie 201,00 zł. Jednocześnie podtrzymała dotychczasowe żądanie i wniosła o zasądzenie kosztów postępowania w łącznej wysokości 341,38zł.

Pozwana W. B. na rozprawie w dniu 18 marca 2016 r. przyznała okoliczności faktyczne przytoczone w pozwie, ale podniosła że w lutym 2016 r. wpłaciła część dochodzonej kwoty, tj. 1 000,00 zł. Jednocześnie wniosła o rozłożenie dochodzonego świadczenia na przynajmniej dwie raty z uwagi na trudną sytuację finansową.

Strona powodowa w piśmie z dnia 31 marca 2016 r. – w związku z wpłatą dokonaną przez pozwaną – ograniczyła swoje powództwo i wniosła o zasądzenie kwoty 6 895,13 zł wraz z dalszymi odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopu kredytu lombardowego NBP, liczonymi od kwoty 6 622,23 zł od dnia 14 października 2015 r., z zastrzeżeniem że od dnia 1 stycznia 2016 r. ich wysokość nie może przekroczyć ustawowych odsetek maksymalnych za opóźnienie. Wniosła również o zasądzenie od pozwanej kosztów procesu w wysokości 341,38 zł. W pozostałym zakresie cofnęła powództwo wraz ze zrzeczeniem się roszczenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 września 2013 r. pomiędzy stroną powodową (...) Bank (...) S.A. we W. a pozwaną W. B. została zawarta umowa pożyczki nr (...), opiewająca na kwotę 8 796,32 zł. P. zobowiązała się do spłaty pożyczonej kwoty do dnia 10 października 2017 r. w 48 miesięcznych ratach, płatnych zgodnie z harmonogramem spłaty.

(dowód: okoliczności bezsporne,

a ponadto: umowa pożyczki z 30.09.2013 r. k. 19-22;

harmonogram spłat k. 23)

Pismem z dnia 10 sierpnia 2015 r. strona powodowa wypowiedziała pozwanej przedmiotową umowę pożyczki z 30-dniowym okresem wypowiedzenia, wskazując że zadłużenie na dzień 10 sierpnia 2015 r. wynosi łącznie 7 795,04 zł.

Pismo to zostało doręczone pozwanej w dniu 20 sierpnia 2015 r.

(dowód: wypowiedzenie z 10.08.2015 r. k. 27;

poświadczenie odbioru k. 28)

Zadłużenie pozwanej względem powodowego banku na dzień 13 października 2015 r. wynosiło łącznie 7 895,13 zł, w tym:

-

6 620,23 zł należności głównej;

-

777,90 zł odsetek za okres od dnia 30 września 2013 r. do dnia 13 października 2015 r.;

-

495,00 zł należnych kosztów.

(dowód: okoliczności bezsporne,

a ponadto: wyciąg z ksiąg banku z 13.10.2015 r. k. 25-26;

zestawienie wpłat k. 24)

Pozwana w dniu 16 lutego 2016 r. uiściła na rzecz strony powodowej kwotę 1 000,00 zł.

(dowód: potwierdzenie wpłaty k. 36)

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W sprawie bezsporne było, że pozwaną i stronę powodową łączyła przedmiotowa umowa pożyczki. Spór dotyczył wysokości aktualnego zadłużenia pozwanej, w związku z podniesionym przez nią zarzutem częściowej jego spłaty. Pozwana wnosiła również o rozłożenie dochodzonego świadczenia na raty.

Na wstępie wskazać należy, że konstruując stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd miał na uwadze dokumenty zaoferowane przez obie strony oraz przesłuchanie pozwanej, gdyż korelowały one ze sobą wzajemnie i nie budziły wątpliwości co do ich wiarygodności.

Podstawę prawną żądania stanowi przepis art. 720 k.c., zgodnie z którym przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W niniejszej sprawie znajdą również zastosowanie przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, bowiem zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 wyżej wskazanej ustawy przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Wedle przepisu ustępu 2 punktu 1 wyżej wskazanego artykułu za umowę o kredyt konsumencki uważa się również umowę pożyczki.

W ocenie Sądu strona powodowa, stosownie do obowiązku wynikającego z art. 6 k.c., za pomocą zaoferowanych dokumentów wykazała zasadność kwoty objętej żądaniem pozwu, w części dotyczącej należności głównej i odsetek oraz dochodzonych kosztów i prowizji. Szczegółowo oznaczyła części składowe poszczególnych elementów zadłużenia i wykazała je zarówno wyciągiem z ksiąg banku jak i szczegółowym rozliczeniem. Ponadto pozwana przyznała te okoliczności faktyczne. Jednocześnie fakt częściowego spełnienia świadczenia przez pozwaną w zakresie przez nią wskazanym, nie był przez stronę powodową kwestionowany. Na żądanie Sądu powodowy bank przedstawił rozliczenie dokonanej wpłaty i ograniczył powództwo.

Z tych względów orzeczono jak w pkt I sentencji wyroku.

Sąd nie znalazł podstaw do zastosowania wobec pozwanej dyspozycji art. 320 k.p.c.

Zgodnie z tym przepisem w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie (…). Ustanowiona w art. 320 k.p.c. norma ma charakter wyjątkowy, gdyż może być zastosowana jedynie w szczególnie uzasadnionych wypadkach. W piśmiennictwie wyrażono pogląd uznający wymienioną przesłankę za spełnioną wtedy, gdy w chwili wyrokowania są podstawy do przyjęcia, że ze względu na sytuację majątkową dłużnika wyrok zasądzający całe świadczenie stanowiłby tytuł egzekucyjny bez szans na realizację. Prowadzenie egzekucji w tym zakresie narażałoby tylko wierzyciela na nieefektywne wydatki egzekucyjne, a dłużnika i osoby pozostające na jego utrzymaniu na utratę podstaw egzystencji. Takie bezskuteczne czynności egzekucyjne byłyby zarazem szkodliwe społecznie i podważałyby sens prowadzenia procesu. Przy takim pojmowaniu szczególnie uzasadnionych wypadków uzasadniających zastosowanie art. 320 k.p.c. przepis ten służy nie tylko interesom dłużnika i wierzyciela, ale także interesom o charakterze ogólnym. Chodzi zatem o urealnienie spłaty, ale nie może także ujść uwadze interes powoda, dla którego rozciągnięcie w czasie spełnienia świadczenia może niweczyć skutki wygranego procesu. Ochrona, jaką zapewnia dłużnikowi norma art. 320 k.p.c. nie może być bowiem stawiana ponad ochronę wierzyciela w procesie cywilnym, który częściowo zostaje pozbawiony należności z tytułu odsetek (uchwała Sądu Najwyższego z dnia z dnia 15 grudnia 2006 r. III CZP 126/06 OSNC 2007/10/147, OSP 2010/4/44, Biul. SN 2006/12/9). Zakres, w jakim następuje ograniczenie prawa wierzyciela w zakresie odsetek, winien być minimalizowany do niezbędnych granic koniecznych z uwagi na wyjątkowe okoliczności, jakie uzasadniają odroczenie terminu płatności lub rozłożenie jej na raty (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 20 lutego 2014 r. I ACa 853/13, LEX nr 1455645).

Pozwana upatrywała spełnienia hipotezy normy prawnej art. 320 k.p.c. w swojej sytuacji majątkowej. W ocenie Sądu w rozpoznawanej sprawie nie zostało wykazane, aby w odniesieniu do pozwanej zachodziły szczególne okoliczności w rozumieniu tego przepisu. Rozłożenie na raty zasądzonego świadczenia może nastąpić bowiem w wyjątkowo uzasadnionych wypadkach, zaś za nie uznaje się sytuację, gdy ze względu na stan majątkowy, rodzinny czy zdrowotny spełnienie zasądzającego świadczenia byłoby dla pozwanego niemożliwe do wykonania lub naraziłoby go na niepowetowane szkody. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że pozwana osiąga stałe dochody, a jej obecna sytuacja nie uległa jakiejś znaczącej i wyjątkowej zmianie w porównaniu z datą, gdy zaciągała przedmiotową pożyczkę. Podkreślić przy tym należy, że pierwotne zobowiązanie miało charakter ratalny ale nie pozwoliło to pozwanej na bieżąco dokonywać spłat zadłużenia. W tej sytuacji wniosek pozwanej nie mógł zostać uwzględniony.

Zgodnie z treścią art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku.

Mając powyższe na uwadze należy uznać, iż powództwo ponad kwotę 6 895,13 zł zostało skutecznie wycofane. Z tych względów na podstawie powołanego przepisu w zw. z art. 355 § 1 i 2 k.p.c. orzeczono jak w pkt II sentencji postanowienia.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zawarte w pkt III sentencji wyroku wydano na podstawie przepisu art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 461 z póź. zm.) Częściowe uregulowanie zadłużenia przez pozwaną dopiero w toku postępowania pozwala bowiem traktować stronę powodową jako wygrywającą proces w całości rozumieniu przepisów o kosztach procesu i przyznać jej żądane koszty postępowania. Uwzględniono przy tym koszt opłaty sądowej od pozwu w wysokości 300,00 zł, koszty opłat skarbowych od pełnomocnictw w wysokości 34,00 zł oraz kwotę 7,38 zł tytułem kosztów notarialnego uwierzytelnienia dokumentów.