Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 września 2013 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

przy udziale Prokuratora Bożeny Grochowskiej-Małek

po rozpoznaniu w dniu 26 września 2013 r.

sprawy J. G.

oskarżonego o przestępstwo z art. 160 § 1 kk w zb. z art. 157 § 3 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim

z dnia 14 czerwca 2013 r. sygn. akt II K 266/13

zmienia wyrok w ten sposób, że uchyla orzeczenie o karze grzywny wymierzonej na podstawie art. 71 §1 kk; w pozostałej części wyrok utrzymuje w mocy, uznając apelację obrońcy oskarżonego za oczywiście bezzasadną; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. B. C. kwotę 516,60 złotych (w tym 96,60 złotych podatku VAT) za obronę z urzędu oskarżonego w postępowaniu odwoławczym; zasądza od oskarżonego J. G. na rzecz małoletniego pokrzywdzonego D. S. kwotę 420 złotych płatną do rąk jego matki M. S. tytułem zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym; zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze stwierdzając, iż wydatki ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt II Ka 439/13

UZASADNIENIE

J. G. został oskarżony o to, że:

w dniu 14 lipca 2012r. w miejscowości J., pow. (...), woj. (...), naraził małoletniego D. S. na bezpośrednie niebezpieczeństwo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w ten sposób, że w pobliżu budynku wielomieszkalnego przy ul. (...), wysypał bez zabezpieczenia rozżarzony popiół, w następstwie czego małoletni D. S. podczas zabawy wbiegł w rozsypany popiół, w następstwie czego doznał obrażeń ciała w postaci oparzeń II/III stopnia obu stóp, tj. ok. 3 % powierzchni ciała, które skutkują naruszeniem czynności narządów ciała na okres trwający dłużej od 7 dni,

tj. o czyn z art. 160 § l kk w zb. z art. 157 § 3 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

Wyrokiem z dnia 14 czerwca 2013 r. Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim:

Oskarżonego J. G. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i przyjmując za podstawę skazania art. 160 § l kk w zb. z art. 157 § 3 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, a za podstawę wymiaru kary art. 160 § l kk w zw. z art. 11 § 3 kk, skazał oskarżonego na karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 69 § l i 2 kk i art. 70 § l pkt l kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 2 (dwóch) lat. Na podstawie art. 71 § l kk orzekł wobec oskarżonego grzywnę w ilości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając stawkę dzienną na 10 (dziesięć) złotych. Na podstawie art. 72 § 2 kk zobowiązał oskarżonego do częściowego naprawienia szkody poprzez zapłacenie na rzecz pokrzywdzonego kwoty 1000 (tysiąca) złotych płatnych do rąk matki małoletniego D. S. w terminie 4 (czterech) miesięcy od daty uprawomocnienia się wyroku. Zwolnił oskarżonego od uiszczenia opłaty i pozostałych kosztów sądowych przy czym te ostatnie przejął na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego, zarzucając orzeczeniu:

1. naruszenie przepisów postępowania mających wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 5 § 2, 7 i 410 kpk, a polegających na dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego, pominięciu przy wyrokowaniu zasady domniemania niewinności i tym samym uznaniu oskarżonego winnym popełnienia zarzucanego mu czynu, w sytuacji gdy na pryzmie, w którą wbiegł pokrzywdzony D. S. znajdował się popiół wysypany nie tylko przez oskarżonego, ale i innych palaczy z poprzednich zmian i nie sposób ustalić następstwem działania bądź zaniechania którego z nich było stworzenie niebezpieczeństwa dla D. S..

2. błąd w ustaleniach faktycznych polegających na uznaniu, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu, w sytuacji gdy z ujawnionych w sprawie dowodów m.in. zeznań prezes wspólnoty E. S. wynika, iż działał on zgodnie z ustalonymi regułami pracy palacza, które obowiązywały na jego stanowisku pracy od wielu lat i nie sposób uznać, iż działał on umyślnie z zamiarem bezpośrednim bądź ewentualnym, co jest warunkiem koniecznym do przypisania mu winy za zarzucany mu czyn

Wskazując na powyższe apelujący wniósł o zmianę zaskarżanego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy J. G. jest bezzasadna w stopniu oczywistym, jednakże Sąd Okręgowy rozpoznając ją dokonał korekty wyroku w zakresie orzeczonej kary grzywny.

Z uwagi na to, że apelujący obrońca nie złożył wniosku o uzasadnienie wyroku, Sąd odwoławczy stosownie do przepisu art. 457 § 2 kpk odstąpił od sporządzania pisemnych motywów w części dotyczącej zarzutów wskazanych w tej apelacji.

Zgodnie z treścią art. 433 § 1 kpk sąd odwoławczy rozpoznaje apelację w granicach środka odwoławczego, a w zakresie szerszym o tyle, o ile ustawa to przewiduje. Granice środka odwoławczego wyznaczone są przez zakres zaskarżenia, kierunek i treść zarzutu sformułowanego przez skarżącego oraz w mniejszym zakresie przez wnioski zawarte w apelacji. W niniejszej sprawie obrońca oskarżonego zaskarżył wyrok Sądu Rejonowego w całości, co oczywiste - na korzyść oskarżonego, sformułował w apelacji zarzut błędu w ustaleniach faktycznych i wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie uchylenie wyroku do ponownego rozpoznania.

W wypadku wniesienia apelacji na korzyść oskarżonego sąd odwoławczy nie jest związany granicami podniesionych w niej zarzutów, co oznacza, że w granicach zaskarżenia powinien skontrolować wyrok pod kątem wszystkich przyczyn odwoławczych określonych w art. 438 kpk (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 listopada 2009 r., IV KK 101/09, OSNKW z 2010 r., z. 1, poz. 8).

Poddawanym przez Sąd Okręgowy kontroli odwoławczej Sąd Rejonowy wymierzył J. G. karę 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat, karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych ustalając stawkę dzienną na 10 złotych oraz nałożył obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę kwoty 1000 zł do rąk matki małoletniego D. S. w terminie 4 miesięcy. Zdaniem Sądu odwoławczego orzeczenie wobec oskarżonego kary grzywny razi surowością, w szczególności jeśli zważy się na nałożony na J. G. jednocześnie obowiązek naprawienia szkody. Powyższe okoliczności w zderzeniu z dochodami uzyskiwanymi przez oskarżonego – kwota 560 zł oraz stopniem społecznej szkodliwości czynu, jakiego się dopuścił, tj. działanie z zamiarem ewentualnym nakazywały wyeliminować orzeczenie kary grzywny jako rażąco surowej.

O wynagrodzeniu adwokata za obronę sprawowaną z urzędu w postępowaniu odwoławczym Sąd Okręgowy orzekł na podstawie § 14 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, podwyższając należną kwotę stosownie do § 2 ust 3 w/w rozporządzenia o należną stawkę podatku od towarów i usług.

Zwrot poniesionych kosztów na rzecz oskarżycielki posiłkowej z tytułu zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym Sąd Okręgowy rozstrzygnął po myśli art. 627 kpk w zw. z art. § 14 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, gdyż ich uiszczenie byłoby dla niego zbyt uciążliwe.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 1 kpk i 456 kpk orzekł jak w wyroku.