Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 31 marca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 31 marca 2016 r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa Ł. R.

przeciwko Spółdzielczemu Zrzeszeniu (...) w K.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda Ł. R.

od wyroku Sądu Rejonowego w Kaliszu

z dnia 23 listopada 2015r. sygn. akt I C 1964/13

1.  zmienia pkt 1 zaskarżonego wyroku w ten sposób, że podwyższa sumę zasądzonych świadczeń do kwoty 50.794,93 ( pięćdziesiąt tysięcy siedemset dziewięćdziesiąt cztery, 93/100) złotych i tym samym zmienia zakres oddalenia w punkcie 2 wyroku oraz zmienia rozstrzygniecie o kosztach w punkcie 3 wyroku w ten sposób, że zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.464 zł tytułem części kosztów zastępstwa procesowego w postępowania przed sądami obu instancji;

2.  oddala apelację w pozostałej części;

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 960 zł tytułem zwrotu części kosztów zastępstwa procesowego przed sądem drugiej instancji;

4.  nakazuje ściągnąć cod pozwanego na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Kaliszu kwotę 750 zł tytułem nieuiszczonej opłaty od apelacji oraz kwotę 636 zł tytułem reszty nieuiszczonej opłaty od pozwu i niepokrytych wydatków na opinie biegłych.

SSO Marian Raszewski SSO Janusz Roszewski SSO Henryk Haak

Sygnatura akt II Ca 9/16

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Kaliszu wyrokiem z dnia 23 listopada 2015 r. zasądził od pozwanego Spółdzielczego Zrzeszenia (...) w K. na rzecz powoda Ł. R. kwotę 35 794,93 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 22 sierpnia 2013 r.. W pozostałym zakresie powództwo oddalił i orzekł o kosztach postępowania.

Apelację od tego rozstrzygnięcia złożyła powód zaskarżając pkt 1 i 2 wyroku
tj. w części oddalającej powództwo co do kwoty 18.694,74 zł. Zarzucił naruszenie prawa materialnego - art. 444 § 1 k.c. przez błędną wykładnię i uznanie kwoty 3.394,93 zł kosztów leczenia powypadkowego jako jedyne i uzasadnione roszczenie, co jest nieuzasadnione
- art. 445 § 1 k.c. przez błędną wykładnie i uznanie, że kwota 30.000 zł zadośćuczynienia jest kwotą stosowną i adekwatną a do rozmiaru doznanej krzywdy.

W oparciu o podniesione w apelacji zarzuty wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Sąd Okręgowy w całości podziela ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy
i uznaje je za własne. W takiej sytuacji gdy sąd odwoławczy orzeka na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w pierwszej instancji i aprobuje dotychczasowe ustalenia, nie musi ich powtarzać (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2007 r., II CSK 18/07, Lex nr 966804; orzeczenie Sadu Najwyższego z dnia 13 grudnia 1935 r., C III 680/34. Zb. Urz. 1936, poz. 379, z dnia 14 lutego 1938 r.., C II 21172/37, Przegląd Sądowy 1938, poz. 380 i z dnia 19 listopada 1998 r., III CKN 792/98, OSNC 1999, nr 4, poz. 83; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2006 r., I CSK 147/05).

Apelacja w dużej części zasługuje na uwzględnienie, ze względu na naruszenie prawa materialnego..

Zasadnie apelujący zarzuca, że Sąd pierwszej instancji niezgodnie z dyspozycją art. 445 k.c. uznał jedynie kwotę 30.000 zł za kwotę odpowiednią i rekompensującą całą krzywdę, której powód doznał w wyniku zdarzenia szkodzącego.

Należy podkreślić, że Sąd I instancji prawidłowo ustalił zakres krzywdy doznanej przez powoda wskazując wszystkie obrażenia jakich doznał, cierpienia fizyczne i psychiczne z tym związane oraz trwałość występujących zmian. Prawidłowo również ustalił, że powód doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu z powodu urazów neurologicznych 10% oraz ortopedycznych 11%. Dodać jedynie należy, że powód doznał również długotrwałego uszczerbku na zdrowiu psychicznym w wysokości 5%. Dodatkowo jeszcze należy wskazać, że na wysokość zadośćuczynienia powinny także wpływać szczególne okoliczności wypadku. Mianowicie to, że powód została uderzony taflą lodu spadającą z dachu na chodnik oraz, że
na skutek tego uderzenia utracił przytomność. Jest to okoliczność wzmacniająca negatywne przeżycia psychiczne związane z tym wypadkiem.

Biorąc te wszystkie okoliczności pod uwagę Sąd Okręgowy ocenił, że odpowiednim zadośćuczynieniem jest kwota żądana przez powoda w wysokości 45.000 zł.

Jest to także suma umiarkowana z następujących przyczyn. Obecnie w orzecznictwie coraz częściej sądy odwołują się do procentowych rozmiarów uszczerbku na zdrowiu oraz kwot pieniężnych, które powinny – w ich ocenie – odpowiadać procentowemu uszczerbkowi na zdrowiu. Powyższą tendencje uznaje się w doktrynie, co do zasady za trafną podkreślając, ze zastosowania przelicznika posiada również doniosłe znaczenie w zakresie pewności prawa, umożliwiając zestawienie rozpoznawanej sprawy z innymi, w których rozmiar uszczerbku na zdrowiu był zbliżony (por. Mikołaj Wild, Wysokość zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę w orzecznictwie sądów w latach 2010 – 2011 – analiza empiryczna, Instytut Wymiaru Sprawiedliwości. Prawo w działaniu. Sprawy cywilne 15/2013, s. 272-273 i podane tam orzecznictwo sądów apelacyjnych). Analiza empiryczna tego opracowania wskazuje, że sądy okręgowe ustalają zadośćuczynienia na nie niższym poziomie niż odpowiadające sumie od 2000 zł za 1% uszczerbku, a zazwyczaj oscylują one wokół 4000 zł za 1% uszczerbku.

Należy podkreślić, że stopa życiowa poszkodowanego nie ma wpływu na wysokość odpowiednie sumy zadośćuczynienia, nie może też kwota ta być ograniczana przez tzw. przeciętną stopę życiowa społeczeństwa. Natomiast należy podkreślić kompensacyjną funkcję zadośćuczynienia. Sąd przyznając odpowiednie zadośćuczynienie powinien mieć bowiem na uwadze, że zadośćuczynienie musi przede wszystkim zrekompensować szkodę, a utrata
i rozstrój zdrowia są naruszeniem szczególnie cennego dobra osobistego. Nie może przez przyznawanie zbyt niskich kwot zadośćuczynienia, które nie uwzględniają wysokiego procentu trwałego uszczerbku na zdrowiu, deprawować dobra, w postaci integralności cielesnej i zdrowia fizycznego i psychicznego, które jest niezastępowalne i powszechnie bardzo wysoko cenione.

Pozostałe zarzuty podniesione w apelacji nie są uzasadnione. Żądanie wyższej kwoty odszkodowania ponad kwoty 2.400 i 3.394,93 zł, tj ponad ich łączną sumę 5.794,93 zł jest nieuzasadnione, bowiem nie zostały przez powoda wykazane zgodnie z art. 6 k.c. w zw. z art. 444§1 k.c. podstawy faktyczne uzasadniające roszczenie w tej wysokości i w sytuacji wyraźnego ich zaprzeczenia przez pozwanego.

Mając na uwadze powyższe wskazania należało, zgodnie z art. 385 i 386 k.p.c., orzec jak w sentencji. O kosztach orzeczono zgodnie z art. 100 k.p.c.

SSO Marian Raszewski SSO Janusz Roszewski SSO Henryk Haak