Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 października 2013 r.

Sąd Okręgowy w Kielcach, IX Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Bogna Kuczyńska

Protokolant: sekr. sądowy Anna Misztal

przy udziale oskarżyciela publicznego ---------------

po rozpoznaniu w dniu 3 października 2013 r.

sprawy M. W. (1)

obwinionego o wykroczenie z art. 90 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach

z dnia 20 maja 2013r. sygn. akt XI W 638/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od M. W. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 80 (osiemdziesiąt) złotych kosztów postępowania za II instancję, w tym 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty.

IX Ka 1195/13

UZASADNIENIE

M. W. (1) został obwiniony o to, że:

w dniu 6 grudnia 2012r. o godzinie 14.40 w K. na ul. (...) zaparkował pojazd m-ki M. o nr rej. (...) na pasie ruchu w sposób utrudniający ruch innym prawidłowo poruszającym się pojazdom

tj. o wykroczenie z art. 90 kw.

Wyrokiem z 20 maja 2013r. Sąd Rejonowy w Kielcach uznał obwinionego M. W. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, stanowiącego wykroczenie z art. 90 kw i za to na podstawie powołanego przepisu w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierzył mu karę grzywny w kwocie 100 złotych; nadto Sąd zasądził od obwinionego M. W. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 30 złotych tytułem opłaty.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł obwiniony zaskarżając wyrok
w całości i zarzucił:

1.  na podstawie art. 109 § 2 kpk w zw. z art. 438 pkt 2 kpk obrazę przepisów postępowania, a to art. 4 kpk przez uwzględnienie okoliczności przemawiających jedynie na niekorzyść obwinionego, art. 7 kpk poprzez dowolna, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego zebranego w sprawie, a która to obraza miała wpływ na treść orzeczenia.

2.  na podstawie art. 109 § 2 kpw w zw. z art. 438 pkt 3 kpk błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia
a polegający na przyjęciu, że obwiniony mógł dopuścić się przedmiotowego wykroczenia w sytuacji, kiedy odpowiedni znak umożliwiał zatrzymanie się w tym konkretnym miejscu, a błąd ten miał wpływ na treść orzeczenia.

Podnosząc tak sformułowane zarzuty obwiniony wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionego od zarzucanego mu czynu ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja jest niezasadna.

1. Na wstępie zaznaczyć trzeba, że skarżący w apelacji nie kwestionuje tych ustaleń faktycznych sądu I instancji, które dotyczą zarówno sytuacji na ulicy (...), jaka miała miejsce wskutek zatrzymania przez obwinionego pojazdu na jezdni jak
i sposobu zatrzymania tego pojazdu. Jak ustalił Sąd Rejonowy, pojazd ten utrudniał ruch innym kierującym, którzy zmuszeni byli omijać go pasem ruchu przeznaczonym do skrętu w lewo w ulicę (...) a w tym czasie w miejscu zdarzenia panowało duże natężenie ruchu. Powyższe ustalenia, oparte przede wszystkim na zeznaniach funkcjonariuszy policji nie budzą żadnych wątpliwości.

2. Skarżący kwestionuje natomiast te ustalenia faktyczne, które dotyczą czynności, jakie wykonywał obwiniony a to w powiązaniu z wyłączeniem okolicznych pojazdów spod obowiązywania znaku „zakaz zatrzymywania się” ustawionego w miejscu zdarzenia. Powołując się na wyjaśnienia obwinionego określone w apelacji jako spójne, logiczne i konsekwentne skarżący wywodzi o uprawnieniu obwinionego do zatrzymania pojazdu w tym miejscu jako pojazdu zaopatrzenia. Sąd Rejonowy wszechstronnie oceniając materiał dowodowy odmówił wiary wyjaśnieniom
M. W.. Ocena ta jest zgodna z wymogami art. 7 kpk i nie narusza normy
z art. 4 kpk. Znamienne, że mimo ogólnikowych stwierdzeń obwinionego
o przywiezieniu przez niego towaru do sklepu nie wynika z jego wyjaśnień, jaki towar przywiózł do sklepu samochodem osobowym. Obwiniony wyjaśnił także, że w czasie zdarzenia rozliczał faktury i zabierał pieniądze, co oczywiście nie należy do czynności zaopatrzenia. Zgodnie z regułą określoną w art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw, powołanej zresztą w apelacji, materiał dowodowy należy oceniać wszechstronnie,
a więc wszystkie dowody we wzajemnym ze sobą powiązaniu. Tak też,
w przeciwieństwie do apelacji, uczynił Sąd Rejonowy. Nie można bowiem wyjaśnień obwinionego oceniać w oderwaniu od zeznań funkcjonariuszy policji, którzy przez dłuższy czas obserwowali pojazd obwinionego w związku z powstałą sytuacją na drodze. W tym czasie nie dostrzegli oni, aby obwiniony wykonywał czynności zaopatrzenia.
Z samego faktu, że obwiniony jest zatrudniony w firmie, której kiosk znajduje się
w pobliżu miejsca zatrzymania, czy też, jak wywodzi skarżący w apelacji, że kiosk ten należy do niego, nie można wnioskować, że nie dotyczył go zakaz zatrzymywania
w miejscu zdarzenia wprowadzony znakiem B-36. Spod obowiązywania tego znaku wyłączone są tylko pojazdy zaopatrzenia, a więc mające wyłącznie ściśle określone funkcje i tylko na czas wykonywania zaopatrzenia.

Skarżący nie wykazał, aby ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy były sprzeczne z wynikami postępowania dowodowego. Całkowicie niezasadny jest również ogólnikowy zarzut obrazy przepisów art. 4 i art. 7 kpk.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy w całości podzielił stanowisko Sądu Rejonowego co do winy i kwalifikacji prawnej przypisanego obwinionemu czynu.

Kary grzywny wymierzonej obwinionemu w wysokości 100zł wobec ustalonych przez Sąd Rejonowy okoliczności czynu obwinionego oraz sytuacji materialnej
M. W. nie można uznać za rażąco surową.

Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 437 § 1 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpk Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

O kosztach postępowania za II instancję orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw. W ich skład wchodzą: ryczałt za doręczenie pism – 50 zł oraz opłata ustalona w oparciu o przepis art. 3 ust. 1 ustawy z 23.06.1973r.
o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983r. nr 49 poz. 223 z późn. zm.).

/SSO Bogna Kuczyńska/