Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 maja 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SA– Irena Piotrowska

Sędzia SA– Mariusz Łodko

Sędzia SO (del.) – Grzegorz Tyliński (spr.)

Protokolant: – sekr. sądowy Paulina Czajka

po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2016 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa H. P.

przeciwko Spółdzielni Budowlano - Mieszkaniowej (...) w W.

o stwierdzenie nieważności uchwał

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 24 marca 2015 r.

sygn. akt XXV C 1053/13

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od H. P. na rzecz Spółdzielni Budowlano - Mieszkaniowej (...) w W. kwotę 135 (sto trzydzieści pięć) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt VI ACa 849/15

UZASADNIENIE

Powódka H. P. wnosiła o stwierdzenie nieważności dwóch uchwał Zebrania Przedstawicieli Spółdzielni Budowlano - Mieszkaniowej (...) z dnia 15 czerwca 2013 roku - uchwały nr (...) w sprawie określenia trybu wyboru członka Zarządu ds. techniczno-eksploatacyjnych Spółdzielni Budowlano – Mieszkaniowej (...) oraz uchwały nr (...) w sprawie wyboru Rady Nadzorczej Spółdzielni Budowlano - Mieszkaniowej (...).

Pozwana Spółdzielnia Budowlano – Mieszkaniowa (...) wnosiła o oddalenie powództwa.

Wyrokiem z dnia 24 marca 2015 r. (sygn. akt XXV C 1053/13) Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił powództwo oraz zasądził od H. P. na rzecz Spółdzielni Budowlano – Mieszkaniowej (...) w W. kwotę 197 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w następujących ustaleniach faktycznych:

Na Zebraniu Przedstawicieli Spółdzielni Budowlano – Mieszkaniowej (...) w W., które zostało przeprowadzone w dniu 15 czerwca 2013 r. podjęto dwie uchwały – uchwałę oznaczoną numerem (...) w sprawie określenia trybu wyboru członka Zarządu do spraw techniczno – eksploatacyjnych oraz uchwałę nr (...) w sprawie wyboru Rady Nadzorczej Spółdzielni Budowlano – Mieszkaniowej (...) w W.. Pierwsza z tych uchwał określiła, iż wybór takiego członka Zarządu zostanie dokonany w trybie bezpośredniego wyboru przez Zebranie Przedstawicieli – wybór taki został dokonany jeszcze tego samego dnia, w głosowaniu tajnym wybrano Z. C.. W dniu 15 czerwca 2013 roku wybrano również członków Rady Nadzorczej. Po przeprowadzeniu głosowania wyłoniono pierwotnie 15 członków Rady Nadzorczej. Następnie jednak komisja mandatowo – skrutacyjna wskazała, że kwestię wyborów do Rady Nadzorczej reguluje § 42 ust. 6 Statutu oraz że powinna być przeprowadzona druga tura wyborów w odniesieniu do budynków, które nadal nie mają żadnego reprezentanta w Radzie Nadzorczej (chodziło o budynki o adresach: ul. (...)). W takiej sytuacji do drugiej tury przeszli kandydaci, którzy w pierwszej turze uzyskali największą liczbę głosów (2 kandydatów z budynku przy ul. (...) kandydatów z budynku ul. (...); zaś z budynku przy ul. (...) nie dopuszczono żadnego kandydata albowiem kandydowała tam jedynie jedna osoba). Następnie przedstawiono wynik drugiej tury wyborów, w wyniku której członkiem Rady Nadzorczej został także A. D. - reprezentant budynku przy ul. (...). O wyborze w drugiej turze zadecydowała większość głosów. W dalszej kolejności Sąd I instancji ustalił, iż Z. C. zrezygnował z funkcji członka Zarządu z dniem 26 września 2013 r., zaś w dniu 29 października 2013 r. Rada Nadzorcza Spółdzielni (...) wyznaczyła L. P. (członka Rady Nadzorczej) do pełnienia funkcji członka Zarządu ds. techniczno – eksploatacyjnych do dnia wyboru członka przez Zebranie Przedstawicieli. W dniu 9 października 2013 r. L. P. został jako członek Zarządu wpisany do Krajowego Rejestru Sądowego przez Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy – (...) Wydział (...). Sąd Okręgowy ustalił ponadto, iż w dniu 21 czerwca 2014 roku odbyło się Zebranie Przedstawicieli Spółdzielni (...), na którym przeprowadzono wybory uzupełniające do Rady Nadzorczej. Po przeprowadzonych wyborach komisja mandatowo - skrutacyjnej stwierdziła, że żaden z kandydatów nie uzyskał wymaganej większości głosów, tj. więcej głosów „za” niż „przeciw” (kandydowali H. P. jako reprezentant budynku (...) oraz B. M., L. S. i I. W. jako reprezentanci budynku K. 38) oraz iż nie sposób przesądzić, który z kandydatów kandydujących z budynku przy ul. (...) uzyskał największą liczbę głosów - kandydowała jedynie H. P.. Do drugiej tury H. P. została jednak dopuszczona ze względu na postulat zgłoszony przez przedstawicieli zebrania, iż każda grupa członkowska winna mieć swojego reprezentanta w Radzie Nadzorczej. Ostatecznie jednak komisja stwierdziła, że w wyniku powyższego głosowania kandydaci ponownie nie uzyskali przewagi głosów „za” nad głosami „przeciw”.

W tak ustalonych okolicznościach faktycznych Sąd Okręgowy uznał zgłoszone powództwo za niezasadne.

Dokonując oceny roszczenia w zakresie ustalenia nieważności uchwały nr (...) Sąd Okręgowy zwrócił uwagę, iż żądanie do opiera się na art. 189 Kodeksu postępowania cywilnego, a w takiej sytuacji Sąd zobowiązany jest do zbadania w pierwszej kolejności, czy po stronie podmiotu żądającego stwierdzenia takiej nieważności istnieje interes prawny w żądaniu ustalenia nieważności uchwały. Sąd Okręgowy w tym zakresie wskazał, iż jakkolwiek pojęcie interesu prawnego nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane, przyjąć jednak należało, iż interes prawny istnieje wówczas, gdy na skutek działań pozwanej została zagrożona czy naruszona sfera prawna powódki, czy też w sytuacji, gdy istnieje niepewność praw czy stanu prawnego. Interes prawny nie może być przy tym w żadnym wypadku rozumiany subiektywnie - według osobistych, indywidualnych odczuć domagającego się ochrony, ale musi istnieć obiektywnie. Interes prawny w żądaniu ustalenia należy rozumieć jako potrzebę ochrony sfery prawnej podmiotu, który tej ochrony poszukuje, która to potrzeba winna wynikać z sytuacji prawnej, w jakiej dany podmiot się znajduje, przy czym potrzeba wydania wyroku ustalającego zachodzi wtedy, gdy powstała sytuacja grożąca naruszeniem stosunku prawnego lub powstała wątpliwość, co do jego istnienia, ma on charakter indywidualny. Sąd I instancji zważył, iż powódka wyraźnie wskazywała, że złożyła pozew bowiem ma zastrzeżenia odnośnie działań Spółdzielni. Powódka podała, że w Spółdzielni wybory do organów nie odbywają się w sposób demokratyczny, dochodzi do manipulacji, a ona chciałaby by zebrania i podejmowanie na nich uchwał odbywało się zgodnie z prawem. Te okoliczności nie wskazały na istnienie interesu prawnego po stronie H. P. w żądaniu ustalenia nieważności uchwały nr (...). Wskazując na poglądy prezentowane w orzecznictwie sądów powszechnych Sąd Okręgowy wskazał, iż o istnieniu interesu prawnego w rozumieniu art. 189 k. p. c. można mówić jedynie wówczas, jeżeli wyrok ustalający skutkować będzie jakąś korzystną dla powódki zmianą w jej sytuacji, polegającą na usunięciu lub wyjaśnieniu wątpliwości co do treści dotyczących jej stosunków prawnych, a osiągnięcie tego celu nie jest możliwe w inny sposób, np. w innym postępowaniu cywilnym. Ponadto niezbędne jest istnienie stanu, w którym nie istnieje inny środek prawny, przy użyciu którego powódka uzyskać może skuteczną ochronę prawną, a nadto orzeczenie ustalające wydane w oparciu o art. 189 k. p. c. taką skuteczną ochronę prawną powódce zapewni. Te rozważania doprowadziły Sąd Okręgowy do wniosku, iż uwzględnienie powództwa, poprzez ustalenie, że sporna uchwała jest nieważna nie wiązałoby się z żadną korzystną zmianą dla powódki. Unicestwienie tej uchwały nie rodziłoby jakiegokolwiek uprawnienia dla powódki. Tym samym roszczenie w tym zakresie zostało uznane przez Sąd Okręgowy za niezasadne.

Oceniając z kolei żądanie stwierdzenia nieważności uchwały nr (...) Sąd Okręgowy wskazał, iż zgodnie z art. 42 § 2 ustawy z dnia 16 września 2982 r. - Prawo spółdzielcze (aktualnie t. jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 21) uchwała sprzeczna z ustawą jest nieważna. Z żądaniem ustalenia nieważności uchwały jest integralnie powiązane wskazanie bezwzględnie obowiązującego przepisu ustawy, z którym koliduje kwestionowana uchwała, przy czym to strona żądająca ochrony winna wskazać te uregulowania, z którymi w jej ocenie skarżona uchwała jest sprzeczna. Tymczasem powódka formułując roszczenie o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały Zebrania Przedstawicieli nie wskazała żadnego przepisu prawa, z którym owa uchwała miałyby być sprzeczna. Ograniczyła się jedynie do stwierdzenia, że uchwała została podjęta z naruszeniem prawa oraz wskazała na sprzeczność przedmiotowej uchwały z § 50 ust. 3, § 50 ust. 4 oraz § 42 ust. 6 Statutu Spółdzielni. Powódka zawarła w pozwie jedynie wyliczenie trzech paragrafów Statutu Spółdzielni. Przy czym powołanie § 50 ust. 4 Statutu (dot. wyboru osób rekomendowanych na kandydata do Rady Nadzorczej) było zupełnie niezrozumiałe. Dokonując z kolei oceny kwestii jednoosobowej reprezentacji z każdej z grup członkowskich, Sąd I instancji zważył, iż reprezentacja ta jest prawem przyznanym - a nie obowiązkiem. Rada Nadzorcza, zgodnie z ustawą - Prawo spółdzielcze, winna składać się z co najmniej 3 członków (art. 45 § 1 ustawy). Tymczasem Zebranie Przedstawicieli wybrało 16 członków, a Rada Nadzorcza (...) w 16 - osobowym składzie została wpisana do KRS. W dalszej kolejności, dokonując oceny uregulowań zawartych w statucie Sąd Okręgowy zwrócił uwagę, iż zgodnie z § 42 ust. 6 Statutu do Rady Nadzorczej zostają wybrani kandydaci, którzy w pierwszej turze uzyskał przewagę głosów „za" nad głosami „przeciw"; jeżeli w pierwszej turze wyborów nie zostały obsadzone wszystkie mandaty, przeprowadza się drugą turę wyborów. W drugiej turze wyborów liczba kandydatów może najwyżej dwukrotnie przewyższać liczbę nie obsadzonych mandatów. Do drugiej tury wyborów przechodzą kandydaci, którzy w pierwszej turze uzyskali największą liczbę głosów. W drugiej turze mandaty członków Rady Nadzorczej uzyskują kandydaci, którzy uzyskali największą liczbę głosów. Nawiązując do ustalonych w sprwawie okoliczności faktcyzncyh Sąd I instancji wskazał, iż jak wynika z protokołu nr (...) komisji mandatowo - skrutacyjnej Zebrania Przedstawicieli pozwanej Spółdzielni z dnia 15 czerwca 2013 roku w głosowaniu dotyczącym wyboru do Rady Nadzorczej wzięło udział 46 przedstawicieli; oddano 45 ważnych głosów. A. H. (kandydat z budynku (...)) zrezygnował z kandydowania, a H. P. (jedyny kandydat z budynku G. 21) uzyskała zaledwie 16 głosów „za”, a zatem nie uzyskała przewagi głosów „za”. Jak wynika z kolei z protokołu nr (...) komisji mandatowo-skrutacyjnej Zebrania Przedstawicieli pozwanej Spółdzielni z dnia 15 czerwca 2013 roku w głosowaniu dotyczącym wyboru do Rady Nadzorczej - II tura wzięło udział 37 przedstawicieli. W II turze wybrano jedynie reprezentanta budynku (...) (A. D. – 22 głosy „za”). Kandydaci budynku (...) otrzymali kolejno L. S. (2) – 11 głosów „za”. W. I. – 7 głosów „za”. Z pośród wskazanych wyżej kandydatów nie wybrano reprezentanta bowiem nie uzyskali oni poparcia większości. Uchwały zostały podjęte zwykłą większością głosów (§ 43 ust. 3 Statutu oraz § 9 ust. 2 Regulaminu Zebrania Przedstawicieli (...)), zaś przy obliczaniu wymaganej większości głosów uwzględniono tylko głosy oddane „za” i „przeciw” uchwale. Jakkolwiek strony przyjmowały odmienne interpretacje dotyczące zastosowania zapisów statutu przy wyborze członków Rady Nadzorczej, jendak niezależnie od przyjętej interpretacji i tego czy uchwała spełniała wymogi statutowe, Sąd ten uznał, iż powyższa uchwała nie naruszyła przepisów ustawy w szczególności art. 45 par 1 prawa spółdzielczego dlatego brak było podstaw do stwierdzenia jej nieważności. W tym zakresie zgłoszone powództwo również podlegało zatem oddaleniu.

O kosztach postępowania Sąd Okręgowy rozstrzygnął w oparciu o ogólną zasadę wynikającą z art. 98 Kodeksu postępowania cywilnego.

Apelację od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 24 marca 2015 r. wniosła powódka H. P., zaskarżając ten wyrok w całości. Wyrokowi temu apelująca zarzuciła: 1) naruszenie art. 189 k. p. c. w zw. z art. 316 k. p. c. oraz 233 § 1 k. p. c. poprzez nieuzasadnione uznanie, iż powódka nie wykazała interesu prawnego w żądaniu stwierdzenia nieważności uchwały nr (...), podczas gdy interes ten posiadała i został on Sądowi przedstawiony; 2) art. 328 § 2 k. p. c. w zw. z art. 233 § 1 k. p. c. poprzez nierozpoznanie istoty sprawy w zakresie zarzutów powódki dotyczących naruszenia art. 41 § 1 ustawy – Prawo spółdzielcze oraz art. 8 ^{( 3)} ust. 7 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych – skutkujących nieważnością podjętej przez Zebranie Przedstawicieli uchwały; 3) naruszenia art. 45 § 1 ustawy – Prawo spółdzielcze przez jego błędną interpretację prowadzącą do odmowy uznania, iż naruszenie zapisów Statutu wskazywanych przez powódkę i uchwalonych w oparciu o ten przepis, może stanowić podstawę do stwierdzenia nieważności zaskarżonego uchwały nr (...); 4) art. 328 § 2 k. p. c. w zw. z art. 233 § 1 k. p. c. poprzez nierozpoznanie sprawy w zakresie zarzutów powódki dotyczących naruszenia zapisów §§ 50 ust. 3 – 4 i 42 ust. 6 Statutu w zw. z art. 45 § 1 ustawy – Prawo spółdzielcze, które to naruszenia powinny skutkować stwierdzeniem nieważności uchwały nr (...). Podnosząc powyższe zarzuty H. P. wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i stwierdzenie nieważności uchwał nr (...) i (...) oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów procesu za obie instancje względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie Sądowi Okręgowemu w Warszawie do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach.

Pozwana Spółdzielnia Budowlano – Mieszkaniowa (...) w W. w odpowiedzi na apelację wniosła o jej oddalenie i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja powódki H. P. jest niezasadna, zaś podniesione w niej zarzuty winny być ocenione jako nietrafne.

W pierwszej kolejności zwrócić należy uwagę, iż zarzuty apelacyjne w istocie nie dotyczyły ustalonych przez Sąd Okręgowy ustaleń faktycznych. Uznając ustalenia te za prawidłowe, Sąd Apelacyjne uznaje je za własne.

Dokonując oceny zarzutów dotyczących rozstrzygnięcia w zakresie żądania stwierdzenia nieważności uchwały nr (...), a w tym zakresie w pierwszej kolejności naruszenia art. 189 w zw. z art. 316 k. p. c. oraz 233 § 1 k. p. c. wskazać należy, iż Sąd Okręgowy prawidłowo ocenił brak interesu prawnego powódki w żądaniu ustalenia nieważności tej uchwały. Istotnie w sprawie niniejszej nie wykazano, iż uwzględnienie powództwa jakkolwiek zmieni jej sytuację. Okoliczności tej nie może zmienić również argumentacja zawarta w uzasadnieniu tego zarzutu. Zwrócić należy uwagę, iż nie może uzasadniać istnienia interesu prawnego sytuacje o charakterze hipotetycznym. Istnienie interesu prawnego mogłoby co najwyżej uzasadniać podejmowanie przez Zarząd Spółdzielni, w składzie obejmującym członka wybranego uchwałą nr (...) konkretnych działań, godzących w interesy H. P.. Tymczasem apelująca w tym zakresie wskazuje jedynie na kwestie ogólne – funkcjonowanie Z. C. jako członka Zarządu i podejmowania wszelkich wiążących dla Spółdzielni decyzji. Tego rodzaju ogólne rozważania nie mogą prowadzić do poglądu o istnieniu interesu prawnego po stronie powódki do domagania się ustalenia nieważności tej umowy. Zwrócić również należy uwagę, iż gdyby powódka jakkolwiek skonkretyzowała swoje zarzuty np. do konkretnej czynności prawnej podjętej przez Zarząd, w składzie którego występował Z. C., to w pierwszej kolejności winna się ona domagać ustalenia nieważności lub innej wadliwości takiej czynności prawnej, a zatem nawet w takich sytuacji żądanie ustalenia nieważności uchwały nr (...) nie mogłyby zostać uwzględnione. Dokonując oceny drugiego z postawionych w tym zakresie zarzutów, najdalej idącego zarzutu nierozpoznania istoty sprawy, zwrócić należy uwagę, iż kwestia oceny istnienia interesu prawnego w stwierdzaniu nieważności uchwały ma charakter pierwszoplanowy. Oznacza to, iż brak interesu prawnego w takim ustaleniu winien zawsze prowadzić do oddalenia zgłoszonego żądania. Tym samym brak jest potrzeby dokonywania dalej idącej oceny zaskarżonej w ten sposób uchwały. Inaczej rzecz ujmując ocena zgodności zaskarżonej uchwały ze wskazanymi uregulowaniami ustawy – Prawo spółdzielcze oraz ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych była o tyle bezcelowa, iż nawet w przypadku uznania, iż uchwała ta narusza tak wskazane uregulowania, powództwo i tak winno podlegać oddaleniu z uwagi na brak interesu prawnego w ustalaniu nieważności. Tym samym Sąd Okręgowy był uprawniony do oddalenia roszczenia o stwierdzenie nieważności uchwały nr (...) już tylko z powodu braku interesu prawnego w dochodzeniu ustalenia takiej nieważności po stronie powodowej, bez dalej idącego badania co do prawidłowości podjęcia takiej uchwały. Podniesiony w tym zakresie w apelacji zarzut naruszenia art. 41 § 1 ustawy – Prawo spółdzielcze oraz art. 8 ³ ust. 7 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (t. jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 1222 ze zm.) nie może być zatem uznany za trafny.

Oceniając zawarte w apelacji zarzuty, dotyczące nieprawidłowego w ocenie apelującej rozstrzygnięcia w zakresie żądania ustalenia nieważności uchwały nr (...), wskazać należy, iż zdają się one zmierzać do wykazania, iż naruszenie przepisów Statutu może także uzasadniać żądanie ustalenia nieważności uchwały Zebrania Przedstawicieli. W takiej sytuacji wskazać należy, iż unormowania ustawy – Prawo spółdzielcze przyznają członkowi spółdzielni możliwość występowania z dwoma rodzajami roszczeń w stosunku do podejmowanych przez organy spółdzielni uchwał – wynikającą z art. 42 § 2 tej ustawy możliwość domagania się stwierdzenia nieważności uchwały jeżeli jest ona niezgodna z przepisami prawa, przy spełnieniu innych przesłanek m. in. istnienia interesu prawnego w domaganiu się ustalenia takiej nieważności oraz możliwość wystąpienia z powództwem o uchylenie uchwały – jeżeli jest ona sprzeczna z postanowieniami statutu bądź dobrymi obyczajami lub godząca w interesy spółdzielni albo mająca na celu pokrzywdzenie jej członka może być zaskarżona do sądu (art. 42 § 4 w zw. z § 3 tego artykułu ustawy – Prawo spółdzielcze). Zważyć zatem należy, iż niezgodność uchwały z przepisami ustawy może uzasadniać roszczenie o stwierdzenie nieważności uchwały, zaś sprzeczność uchwały z postanowieniami statutu uzasadniać może co najwyżej wystąpienie z powództwem o uchylenie uchwały, czego jednak powódka nie uczyniła. Nie sposób utożsamiać niezgodności uchwały ze Statutem spółdzielni z jej niezgodnością z ustawą. Tym samym zawarta w uzasadnieniu zarzutu argumentacja o naruszenie przepisów Statutu przy podejmowaniu uchwał w przedmiocie wyboru członków Rady Nadzorczej spółdzielni musi być uznana za nieprzydatną dla oceny roszczenia powódki, zaś zarzuty nierozpoznania istoty sprawy – niezasadny. Apelująca zarzuciła także naruszenie art. 45 § 1 ustawy – Prawo spółdzielcze, w myśl którego rada składa się co najmniej z trzech członków wybranych stosownie do postanowień statutu przez walne zgromadzenie, zebranie przedstawicieli lub zebrania grup członkowskich. Jakkolwiek formalnie naruszenie przy podjęciu uchwały przez Zebranie Przedstawicieli normy wynikającej z art. 45 § 1 ustawy – Prawo spółdzielcze, mogłoby prowadzić do nieważności takiej uchwały, jednak zwrócić należy uwagę, iż w realiach faktycznych sprawy niniejszej taka sytuacja nie występuje. Do sprzeczności uchwały z powyższym uregulowaniem doszłoby w sytuacji, w której w związku z uchwałą w skład Rady Nadzorczej wchodziłoby mniej, aniżeli 3 członków lub jeżeli Rada Nadzorcza zostałaby wybrana przez inny podmiot, aniżeli walne zgromadzenie, zebranie przedstawicieli lub zebrania grup członkowskich. Jak wynika z prawidłowo ustalonych w sprawie niniejszej okoliczności faktycznych, tego rodzaju sytuacja przy podejmowaniu uchwały nr (...) nie zaszła.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny oddalił apelację powódki H. P. jako niezasadną – stosownie do art. 385 k. p. c.

O kosztach postępowania apelacyjnego rozstrzygnięto na podstawie art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 391 § 1 k. p. c. oraz § 11 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t. jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 461 ze zm.). Na koszty postępowania apelacyjnego złożyły się tak ustalone koszty zastępstwa procesowego w kwocie 135 zł.

Z tych przyczyn orzeczono jak w sentencji.