Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 czerwca 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Zbigniew Szczuka

Protokolant: st. sekr. sądowy Dominika Kołpa

po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2016 r. w Warszawie

sprawy T. K. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o wcześniejszą emeryturę (z warunków szczególnych)

na skutek odwołania T. K. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 30 czerwca 2015 r. znak: ENMS/1/(...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje T. K. (1) prawo do wcześniejszej emerytury od dnia 1 czerwca 2015 r.

UZASADNIENIE

W dniu 13 sierpnia 2015 r. ubezpieczony T. K. (1) złożył do Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., odwołanie od decyzji ww. organu rentowego z dnia 30 czerwca 2015 r. znak: ENMS/1/(...) odmawiającej mu prawa do wcześniejszej emerytury. W uzasadnieniu ubezpieczony wskazał, że nie zgadza się z decyzją albowiem wbrew twierdzeniom organu rentowego w okresie od 1 lipca 1970 r. do 18 grudnia 1985 r.

w (...) Zakładach (...) przy ul. (...) wykonywał prace w warunkach szczególnych jako zestrzajacz w pełnym wymiarze czasu pracy. W świetle podniesionej argumentacji odwołujący wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie prawa do wcześniejszej emerytury (odwołanie k. 2-3 a.s.).

W dniu 18 września 2015 r. w odpowiedzi na złożone odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ^{( 14)} § 1 k.p.c. wskazując, że ubezpieczony nie udowodnił 15-letniego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach. Organ rentowy wskazał, że zgodnie z § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Z 1983 r., poz. 43, z późn. zm., dalej „Rozporządzenie”) okresami uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w Rozporządzeniu są okresy, w których praca jest wykonywana w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze i w pełnym wymiarze czasu obowiązującym na danym stanowisku pracy. Organ rentowy zaznaczył, iż okresy pracy w szczególnych warunkach stwierdza zakład pracy w świadectwie wykonania pracy w szczególnych warunkach. To zaświadczenie zakładu pracy powinno potwierdzać charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, których uzależnione jest przyznanie emerytury.

Mając na uwadze powyższe organ rentowy podkreślił, iż zaskarżona decyzja odpowiada prawu, zaś odwołanie T. K. (1) powinno podlegać oddaleniu (odpowiedź na odwołanie k. 8 a.s.).

Sąd Okręgowy następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony T. K. (1) urodzony (...) w dniu 19 maja 2015 r. złożył do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., wniosek o emeryturę. Do wniosku odwołujący załączył świadectwa pracy w tym świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze i dokumentację płacową, (załącznik do a.s.).

Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego organ rentowy ustalił, że odwołujący na dzień 1 stycznia 1999 r. nie spełnił wszystkich warunków niezbędnych do przyznania prawa do wcześniejszej emerytury w warunkach szczególnych, albowiem odwołujący nie udokumentował co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych. W oparciu o powyższe ustalenia, organ rentowy decyzją z dnia 30 czerwca 2015 r., znak: ENMS/1/(...), odmówił T. K. (1) prawa do wcześniejszej emerytury wskazując, że odwołujący nie wykazał 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych na dzień 1 stycznia 1999 roku (załącznik do a.s.).

Od powyższej decyzji, za pośrednictwem organu rentowego T. K. (2) wniósł odwołanie do Sądu Okręgowego inicjując tym samym niniejsze postępowanie odwoławcze, (k. 8 a.s.).

W toku postępowania, Sąd Okręgowy na podstawie dowodu z zeznań świadków K. D., K. P. oraz W. Z. (k. 30-32 a.s.), ustalił, iż odwołujący pracował na stanowisku zestrajacza w (...) Zakładach (...). Świadkowie nie byli jednak w stanie potwierdzić dokładnych dat zatrudnienia odwołującego w (...) Zakładach (...). Zgodnie z zeznaniem świadków, głównymi uciążliwościami wiążącymi się ze świadczeniem pracy na pozycji zestrajacza był hałas, gwizd uruchamianych odbiorników, zapylenie z agregatów lutowniczych oraz jonizacja kineskopów. Osoby świadczące pracę w powyższych warunkach w (...) Zakładach (...) otrzymywały dodatki z tytułu szkodliwych warunków pracy {protokół z rozprawy z dnia 14 grudnia 2015 roku, k. 30 a.s.).

Na rozprawie w dniu 14 grudnia 2015 roku, pełnomocnik organu rentowego wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego ds. (...) J. P. celem ustalenia charakteru pracy wykonywanej przez odwołującego w (...) Zakładach (...). Sąd postanowił dopuścić dowód z opinii biegłego ds. (...) J. P. w powyższym zakresie, (protokół z rozprawy z dnia 14 grudnia 2015 roku, k. 30 a.s., pismo do biegłego ds. BHP J. P. w zakresie zlecenia opinii w sprawie T. K. (1) przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., k. 34k. 88 a. s.).

Przedstawiona w sprawie opinia biegłego ds. BHP J. P. z dnia 13 lutego 2016 r. zawierała odpowiedź na wskazane pytanie Sądu. Biegły w opinii stwierdził, iż odwołujący pracował w warunkach szczególnych w (...) Zakładach (...) w okresie: (i) od 1 czerwca 1970 r. do 30 czerwca 1973 r., (ii) od 1 lipca 1973 roku do 14 października 1974 roku oraz (iii) od 26 października 1976 r. do 18 grudnia 1985 r. We wskazanych ramach czasowych odwołujący wykonywał prace stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, będąc zatrudnienionym na stanowiskach, które mieszczą się w katalogu prac w szczególnych warunkach Wykazu A (Dział III - W Hutnictwie

i przemyśle metalowym, poz. 83 - Lutowanie płyt, blach i przewodów ołowianych oraz metali niezależnych, Dział XIV - Prace różne, poz. 4 - Prace narażające na działanie promieniowania jonizującego oraz prace narażające na działanie pól elektromagnetycznych w zakresie od 0,1 do 300 000 MHz w strefie zagrożenia oraz poz. 24 - Kontrola międzyoperacyjna, kontrola jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie) stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W tej samej opinii biegły jednocześnie uznał okres pozostawania przez odwołującego uczniem (...) Szkoły Zawodowej przy (...) Zakładach (...) (tj. od 1 września 1967 r. do 31 maja 1970 r.) za okres niepodlegający uznaniu za okres wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Biegły nie odniósł się natomiast do okresu od 25 października 1974 roku do 25 października 1976 r., w którym odwołujący miał przerwę w zatrudnieniu w związku z odbywaniem zasadniczej służby wojskowej (na podstawie dowodu z opinii biegłego sądowego specjalisty z zakresu BHP J. P. z dnia 13 lutego 2016 r. k. 38 a.s.).

W związku ze sporządzeniem przez biegłego opinii z opóźnieniem, Sąd Okręgowy na rozprawie w dniu 7 marca 2016 r. postanowił odroczyć rozprawę do dnia 24 maja 2016 roku w celu umożliwienia zapoznania się z opinią oraz zajęcia stanowisk i zgłoszenie ewentualnych wniosków dowodowych przez strony.

Odwołujący w dniu 16 marca 2016 r. złożył do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie, VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zastrzeżenie do opinii wraz ze stanowiskiem w sprawie. W zastrzeżeniu do opinii odwołujący nie zgodził się z opinią biegłego w części, gdzie nie zaliczyła ona (i) okresu służby wojskowej odwołującego, (ii) okresu kiedy był on uczniem ZSZ przy (...) oraz (iii) okresu 10 dni pomiędzy 14 października a 25 października 1974 r. do okresu wliczającego się do okresu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach.

Pełnomocnik organu rentowego nie wnosił żadnych uwag i zastrzeżeń do opinii biegłego z zakresu BHP oraz wniósł o oddalenie odwołania (pismo Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., k. 68. a.s.).

W dniu 29 marca 2016 r. Sąd Okręgowy zwrócił się do biegłego J. P. o wydanie opinii uzupełniającej w sprawie T. K. (1) przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W..

Biegły J. P. złożył w dniu 25 kwietnia 2016 r. opinię uzupełniającą w stosunku do opinii z dnia 13 lutego 2016 r. W przedmiotowej opinii uzupełniającej biegły J. P. podtrzymał w całości opinię z dnia 13 lutego 2016 r. Biegły zaznaczył, iż w swojej opinii nie zakwalifikował okresu odbywania zasadniczej służby wojskowej jako okresu niepodlegającego wliczeniu do okresów pracy w warunkach szczególnych. Okres ten (25 października 1974 r. do 25 października 1976 r.) nie był bowiem przedmiotem opinii biegłego. Biegły podtrzymał także swoją opinię w części odnoszącej się do brak uznania okresu, kiedy był on uczniem ZSZ przy (...) oraz okresu 10 dni pomiędzy 14 października a 25 października 1974 r., jako okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy, w tym oświadczeń odwołującego, zeznań świadków K. D., K. P. oraz W. Z. (k. 30-32 a.s.), w oparciu o dokumentację akt osobowych, akt rentowych, a także na podstawie opinii oraz opinii uzupełniającej biegłego ds. BHP (napodstawie dowodu z opinii biegłego sądowego specjalisty z zakresu BHP J. P. z dnia 13 lutego 2016 r. k. 38 a.s. oraz na podstawie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego sądowego specjalisty z zakresu BHP J. P. z dnia 19 kwietnia 2016 r. k. 72 a.s.).

Sporną kwestią było ustalenie czy prace wykonywane w badanym okresie miały charakter prac w warunkach szczególnych. Z tych względów Sąd Okręgowy uznał przeprowadzenie dowodu w postaci opinii biegłego sądowego ds. BHP za uzasadnione i konieczne, albowiem opinia powołanego biegłego stanowiła podstawę do wydania orzeczenia w niniejszej sprawie. Sąd Okręgowy uznał przedstawione przez biegłego w opinii oraz opinii uzupełniającej argumenty i wnioski za spójne, jednoznaczne oraz odnoszące się w sposób wnikliwy do spornych kwestii niniejszego postępowania. Dlatego też, przedstawioną przez biegłego argumentację wyrażoną w opiniach, w zakresie dotyczącym ustalenia czy wnioskodawca faktycznie wykonywał pracę w warunkach szczególnych w badanym okresie, Sąd uznał za własną. Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że biegły ds. BHP powołany w niniejszej sprawie jest wysokiej klasy specjalistą, który w sposób prawidłowy i rzetelny sporządził opinię na której oparł się tutejszy Sąd.

W ocenie Sądu wymienione dowody są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Wynikające z treści tych dokumentów oraz z zeznań świadków i oświadczeń odwołującego, okoliczności należało uznać za mające walor dowodowy.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał zebrany w sprawie materiał dowodowy za kompletny, wiarygodny i stanowiący wystarczającą podstawę do wydania orzeczenia w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Odwołanie T. K. (1) od decyzji organu rentowego z dnia 30 czerwca 2015 r. znak: ENMS/1/(...) odmawiającej mu prawa do wcześniejszej emerytury jest zasadne i w całości zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie rozważań prawnych Sąd Okręgowy podkreśla, że podstawową kwestią sporną niniejszego postępowania było ustalenie czy praca wykonywana przez wnioskodawcę w okresie od 1 lipca 1970 r. do 18 grudnia 1985 r. w (...) Zakładach (...) wykonywana była w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze. W powyższym zakresie Sąd Okręgowy musiał także podjąć się kwalifikacji okresu wykonywanie służby wojskowej (od 25 października 1974 r. do 25 października 1976 r.) przez odwołującego, co było kwestią kluczową w kontekście prawa do uzyskania świadczeń emerytalnych.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1440, dalej „ustawa o FUS”) - Ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1.  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2.  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

W myśl art. 32 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia przy czym wiek emerytalny powyższej kategorii pracowników, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których pracownikom tym przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Dlatego też nie ma żadnej swobody przy określeniu prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Są one ściśle i jasno określone w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego

1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8 poz. 43 z późn. zm., dalej "Rozporządzenie"). Rozporządzenie stanowi podstawę prawną rozpoznania niniejszej sprawy, bowiem okres ich obowiązywania dotyczy kolejnych lat pracy ubezpieczonego określanych w odwołaniu przez wnioskodawcę jako zatrudnienie w warunkach szczególnych.

Zgodnie z treścią Rozporządzenia, aby mężczyzna mógł nabyć prawo do emerytury powinien:

1.  posiadać 25-letni okres zatrudnienia, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczonymi do okresu zatrudnienia (§3 Rozporządzenia);

2.  wykonywać prace wymienioną w wykazie A (proce w szczególnych warunkach, których wykonanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego), będącym załącznikiem do Rozporządzenia;

3.  osiągnąć wiek emerytalny wynoszący 60 lat (§4 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia); oraz

4.  być zatrudniony przez co najmniej 15 lat w szczególnych warunkach (§4 ust. 1 pkt 3 Rozporządzenia).

Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądy Najwyższego, zgodnie z którym w postępowaniu sądowym w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych obowiązują odstępstwa od ogólnych zasad dowodzenia podyktowane dążeniem do pełnego i wszechstronnego rozstrzygnięcia wszystkich kwestii spornych. W praktyce oznacza to, że w postępowaniu tym dopuszczalne jest wskazanie wszelkimi dowodami okoliczności, od których zależą uprawnienia dla świadczeń z ubezpieczenia społecznego, także wówczas gdy z dokumentów wynika co innego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 września 1995 roku II URN 23/95).

Przeprowadzone postępowanie wykazało, iż odwołujący w okresie: (i) od 1 czerwca 1970 r. do 30 czerwca 1973 r., (ii) od 1 lipca 1973 roku do 14 października 1974 roku oraz (iii) od 26 października 1976 r. do 18 grudnia 1985 r. pracował jako zestrajacz w warunkach szczególnych w (...) Zakładach (...) w pełnym wymiarze czasu pracy, polegającej na uruchamianiu odbiorników telewizyjnych oraz ustawianiu technologicznych parametrów obrazu przewidzianych w procesie produkcji odbiorników tv. Przenosząc te okresy zatrudnienia na grunt regulacji prawnej określającej ściśle rodzaje prac uznanych za prace w szczególnych warunkach, Sąd zważył, iż zastosowanie w ich zakresie znajdą przepisy Rozporządzenia. Sąd wskazuje, że sporny okres zatrudnienia odwołującego zaliczyć należy do Działu III - W Hutnictwie i przemyśle

metalowym, poz. 83 - Lutowanie płyt, blach i przewodów ołowianych oraz metali niezależnych oraz Działu XIV - Prace różne, poz. 4 - Prace narażające na działanie promieniowania jonizującego oraz prace narażające na działanie pól elektromagnetycznych w zakresie od 0,1 do 300 000 MHz w strefie zagrożenia i poz. 24 - Kontrola międzyoperacyjna, kontrola jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane sa prace wymienione w wykazie A stanowiącym załącznik do Rozporządzenia. Sąd Okręgowy podkreśla, iż cytowane Rozporządzenie weszło w życie z dniem ogłoszenia, tj. 1 stycznia 1983 r. Podkreślić jednakże należy, iż zgodnie z treścią § 19 rozporządzenia, przy ustalaniu okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wykonywanej w sposób stały uwzględnia się również okresy takiej pracy (służby), wykonywanej przed dniem wejścia w życie Rozporządzenia. Cytowany przepis Rozporządzenia uprawnia zatem do uznania, że wcześniejsze wykonywanie pracy, określonej w późniejszym okresie przez ustawodawcę jako praca w warunkach szczególnych, także stanowić będzie pracę w szczególnych warunkach. Biorąc pod uwagę powyższe Sąd Okręgowy uznał, iż sporny okres zatrudnienia odwołującego tj. w okresie: (i) od 1 czerwca 1970 r. do 30 czerwca 1973 r., (ii) od 1 lipca 1973 roku do 14 października 1974 roku oraz (iii) od 26 października 1976 r. do 18 grudnia 1985 r. w (...) Zakładach (...) stanowi pracę wykonywaną w warunkach szczególnych.

Zgodnie z powyższym należy zauważyć, iż okres zatrudnienia odwołującego w roli zestrajacza w (...) Zakładach (...) nie przekroczył łącznie 15 lat. Kluczową kwestią pozostaje więc kwalifikacja odbywania zasadniczej służby wojskowej jako okresu podlegającego wliczeniu do okresów pracy w warunkach szczególnych. Okres służby wojskowej (tj. od 25 października 1974 r. do 25 października 1976 r.) nie był bowiem przedmiotem opinii biegłego. Jak biegły wskazał w swojej opinii uzupełniającej z dnia 19 kwietnia 2016 r., kwestia zaliczenia okresu służby wojskowej do okresu pracy w warunkach szczególnych może zostać rozstrzygnięta przez sąd. Należy w tym miejscu przytoczyć brzmienie art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (tekst jednolity, Dz. U. z 2015 r., poz. 827, z późn. zm.), który stanowi, iż n pracownikowi, który w ciągu trzydziestu dni od dnia zwolnienia z czynnej służby wojskowej podjął pracę u pracodawcy, u którego był zatrudniony w dniu powołania do tej służby, czas odbywania służby wojskowej wlicza się do okresu zatrudnienia u tego pracodawcy w zakresie wszystkich uprawnień wynikających ze stosunku pracy'. W niniejszej sprawi Sąd Okręgowy, iż okres odbywania służby wojskowej przez odwołującego należy zaliczyć do okresu pracy w szczególnych warunkach na podstawie art. 120 ust. 1 powyżej ustawy. Odwołujący ciągu trzydziestu dni od dnia

zwolnienia z czynnej służby wojskowej podjął pracę u pracodawcy, u którego był zatrudniony w dniu powołania do tej służby, tj. w (...) Zakładach (...). Na podstawie powyższego Sąd Okręgowy uznał, iż łącznie odwołujący wykonywał pracę w warunkach szczególnych w wymiarze ponad 15 lat.

Sąd w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy, a przede wszystkim dowód z zeznań świadków i oświadczeń odwołującego, dokumentację akt osobowych ubezpieczonego oraz opinię oraz opinię uzupełniającą biegłego sądowego J. P. uznał, iż odwołujący w okresie zatrudnienia w spornym wskazanym powyżej okresie zatrudnienia stale i nieprzerwanie wykonywał prace w warunkach szczególnie szkodliwych.

Na podstawie opinii oraz opinii uzupełniającej biegłego ds. BHP (k. 38 i k. 72) oraz zeznań świadków (k. 30-32 a.s.) Sąd uznał, iż praca odwołującego w tym okresie należała do katalogu prac fizycznych, polegającej na uruchamianiu odbiorników telewizyjnych oraz ustawianiu technologicznych parametrów obrazu przewidzianych w procesie produkcji odbiorników tv, w warunkach hałasu, gwizdu uruchamianych odbiorników, zapylenia z agregatów lutowniczych oraz jonizacji kineskopów. Sąd Okręgowy, mając na uwadze całokształt materiału dowodowego, dokonał zliczenia uwzględnionych okresów pracy w warunkach szczególnych ubezpieczonego w wymiarze ponad 15 lat. Nie ulega zatem wątpliwości, że T. K. (1) wypełnia wszystkie przesłanki warunkujące przyznanie prawa do emerytury, albowiem w związku z dokonanymi ustaleniami udowodnił wykonywanie pracy w warunkach szczególnych przez 15 lat.

Odnośnie ustalenia terminu, od jakiego Sąd Okręgowy uznał za zasadne przyznanie odwołującemu prawa do emerytury, to zastosowanie znajduje w tym zakresie art. 129 pkt. 1 ustawy o emeryturach i rentach FUS, w oparciu o który świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. W związku z powyższym, Sąd Okręgowy przyznał ubezpieczonemu wcześniejszą emeryturę od dnia 1 czerwca 2015 r., gdyż od tej daty spełniał wszystkie przesłanki warunkujące przyznanie prawa do wcześniejszej emerytury.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji orzeczenia w punkcie 1.

Na podstawie art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 121 j.t.) w zw. z art. 118 ust. 1 i la ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych Sąd Okręgowy uznał, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie ponosi odpowiedzialności za opóźnienie w przyznaniu świadczenia, albowiem niezbędne

okoliczności faktyczne uzasadniające nabycie prawa do wcześniejszej emerytury ubezpieczonego zostały ustalone dopiero w postępowaniu przed Sądem, a sama odmowa przyznania świadczenia nie była również wynikiem błędu w wykładni lub zastosowaniu prawa materialnego przez organ rentowy. Opóźnienie w wypłacie świadczenia było następstwem okoliczności, za które organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności. Wskazać bowiem należy, że pomimo podjęcia przez organ rentowy - w ramach posiadanych kompetencji i nałożonych obowiązków - wszystkich niezbędnych czynności, organ ten nie dysponował materiałem dowodowym pozwalającym na dokonanie ustaleń faktycznych umożliwiających wydanie decyzji zgodnej z treścią wniosku ubezpieczonego. Organ rentowy wydał zatem zaskarżoną decyzję w oparciu o przeprowadzoną weryfikację złożonych przez odwołującego dokumentów zatrudnienia. Organ rentowy nie miał przy tym możliwości przeprowadzenia pełnego postępowania dowodowego (na podstawie zeznań świadków zgłoszonych w toku postępowania odwoławczego). Było to prawnie możliwe dopiero przed Sądem. Wobec powyższego Sąd Okręgowy w punkcie 2 ustalił na podstawie wyżej wymienionych przepisów, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za opóźnienie w wypłacie świadczenia.