Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 września 2013 roku

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia VI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Paweł Chodkowski

Protokolant: Katarzyna Kraska

po rozpoznaniu w dniu 03 września 2013 roku

sprawy przeciwko E. G. córce K. i W. z domu B. (...)

urodzonej (...) we W.

obwinionej o to, że

w dniu 17 listopada 2012 roku około godz. 15:50 we W. na ul. (...) kierując samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...) nie zastosowała się do znaku B-36 "zakaz zatrzymywania się" zatrzymując pojazd w zatoce dla autobusów.

tj. o czyn z art. 92 § 1 kw

******************

I.  uznaje obwinioną E. G. za winną czynu opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego wykroczenie z art. 92 § 1 kw i na podstawie art. 39 § 1 kw odstępuje od wymierzenia kary;

II.  kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt VI W 242/13

UZASADNIENIE

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 17 listopada 2012 roku, kierująca samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...). E. G., zatrzymała pojazd w zatoce dla autobusów, na ulicy (...), naprzeciwko kina H., w miejscu obowiązywania zakazu zatrzymywania, oznaczonego znakiem drogowym B-36. Obserwujący z radiowozu zachowanie E. G. funkcjonariusze Policji, podjechali wówczas do pojazdu obwinionej i zaproponowali jej przyjęcie mandatu karnego w kwocie 100 złotych. E. G. odmówiła jego przyjęcia.

Dowód:

zeznania E. C., k32;

zeznania R. R. k. 32

zeznania R. G. k.41;

wyjaśnienia E. G. k.31;

notatka urzędowa k.3,

E. G. nie przyznała się do winy. Potwierdziła fakt zatrzymania kierowanego przez siebie samochodu w zatoce autobusowej, w miejscu obowiązywania znaku zakazującego zatrzymywanie pojazdów, podniosła jednakże, że uczyniła tak, gdyż poczuła się źle i zamierzała zamienić się miejscem z siedzącym jako pasażer mężem, R. G..

Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stwierdzić należy, że okoliczności przedmiotowe zarzucanego obwinionej czynu są bezsporne. Fakt zatrzymania przez nią samochodu w miejscu niedozwolonym wynika bowiem zarówno z jej wyjaśnień, zeznań jej brata-pasażera pojazdu, jak i interweniujących, w następstwie stwierdzonego wykroczenia, funkcjonariuszy policji. Policjanci, należycie wykonując swoje obowiązki służbowe, zareagowali bowiem na popełnione przez obwinioną wykroczenie. Była to bezpośrednia przyczyna podjętego przez nich działania, która została udokumentowana i znalazła swoje odzwierciedlenie w treści notatki urzędowej. Zaznania tych świadków są spójne ze sobą, nie zawierają żadnych sprzeczności i tworzą jednolitą całość. Nie znajdując podstaw do ich zakwestionowania, Sąd dał im wiarę w całości.

Zaakcentować przy tym należy, że również obwiniona w swoich wyjaśnieniach potwierdziła fakt nieprawidłowego zaparkowanie samochodu. Podnoszone przez nią argumenty, co do przyczyn takiego zachowania, są dla są nieprzekonujące i tym samym nie stanowią okoliczności, które mogłyby ekskulpować ją od odpowiedzialności karnej.

Przede wszystkim wskazać należy na całkowitą gołosłowność twierdzeń obwinionej (i jej brata), odnośnie stanu zdrowia E. G., którego nagłe pogorszenie wymusiło na niej zatrzymanie samochodu w miejscu niedozwolonym. Obwiniona nie korzystała bowiem z żadnej pomocy lekarskiej, nie zażywała leków, nie udała się do apteki, odmówiła propozycji policjantki wezwania pogotowia ratunkowego i-jak przyznała wyjaśniając w toku czynności wyjaśniających- nie zgodziła się nawet na propozycją brata, by ten zastąpił ją w kierowaniu samochodem podczas dalszej jazdy.

W świetle tych okoliczności, Sąd odmówił wiarygodności wskazanym przez obwinioną przyczynom, które miały spowodować naruszenie przez nią zasad ruchu drogowego i zatrzymania pojazdu w miejscu obowiązywania znaku B-36.

Miał ona bezwzględny obowiązek się do niego stosować, nie czyniąc tego, dopuściła się wykroczenia z art. 92§1 kw.

Bardzo krótki okres zatrzymania samochodu oraz fakt, że obwiniona nie opuściła pojazdu i zamierzała dalej kontynuować jazdę, to okoliczności, które legły u podstaw odstąpienia od wymierzenia E. G. kary. Jej zachowanie było incydentalne, jednorazowe, stanowiło wykroczenie o charakterze formalnym.

Wskazane okoliczności, jak również właściwości osobiste obwinionej uzasadniają przekonanie, że niecelowe jest wymierzanie obwinionej kary, a jej cel wychowawczy osiągnięty został przez stwierdzenia wykroczenia orzeczeniem Sądu.

Orzeczenie o kosztach postępowania oparto o przepis art. 118§ 1 k.p.w. i przepis art. 616§2 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w.