Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 04 marca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Łęczycy, II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Robert Kobus

Protokolant sekr. sąd. Małgorzata Góralska

z udziałem Prokuratora Roberta Podlasiaka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 04 marca 2016 r. w Ł.

sprawy:

H. A. , syna S. i M. z domu D., urodzonego (...) w P.

oskarżonego o to, że: w dniu 21 września 2015 r. w P. woj. (...), prowadząc rower po drodze publicznej nie zastosował się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Łęczycy w sprawie sygnatura akt IIK 282/10 zakazu prowadzenia rowerów, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat, po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 244 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

orzeka:

1.  oskarżonego H. A. w ramach zarzucanego mu czynu uznaje za winnego tego, że w dniu 21 września 2015 r. w P. woj. (...), prowadząc rower po drodze publicznej nie zastosował się do orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Łęczycy w sprawie sygnatura akt II K 85/09 zakazu prowadzenia rowerów po drogach publicznych na okres 7 lat oraz orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Łęczycy sygn. akt IIK 503/08 zakazu prowadzenia rowerów po drogach publicznych i strefach zamieszkania na okres 10 lat, przy czym powyższego czynu dopuścił się w ciągu 5 lat, po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne odbytej w okresie od 16 września 2010r. do 16 lipca 2012r. z wyroku łącznego sygn. akt II K 282/10, czym wypełnił znamiona czynu zabronionego opisanego w art. 244 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na tej podstawie skazuje go, a na podstawie art. 244 k.k. wymierza mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

2.  zwalnia oskarżonego w całości z obowiązku zapłaty kosztów sądowych, wydatki przejmując na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt II K 578/15

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

W dniu 18 maja 2009r. Sąd Rejonowy w Łęczycy w sprawie sygnatura akt II K 85/09 H. A. zastał skazany za czyn z art. 178a § 2 k.k. w zb. z art. 244 k.k. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres 3 lat próby, orzeczono wobec niego także m. in. środek karny w postaci zakazu prowadzenia rowerów po drogach publicznych na okres 7 lat. Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 25.05.2009r. Wyrokiem z dnia 21 listopada 2008 r. w sprawie IIK 503/08 H. A. został skazany za dwa przestępstwa z art. 244 k.k. w zb. z art. 178a § 2 k.k. pozostające względem siebie w ciągu przestępstw na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres 3 lat próby. Orzeczono wobec niego także środek karny w postaci zakazu prowadzenia rowerów po drogach publicznych i strefach zamieszkania na okres 10 lat. Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 28.11.2008r.

Dowód: odpis wyroku k. 30a, odpis wyroku k. 31, karta karna k.14-15, wyjaśnienia oskarżonego k.18, k.32-33,

Mimo orzeczonych prawomocnie wobec niego środków karnych, a opisanych powyżej, w dniu 21 września 2015 r. H. A. wsiadł na rower i jechał nim po drodze publicznej go miejscowości w P., wracając z zakupów z miejscowości P.. W P. został zatrzymany do kontroli drogowej przez funkcjonariuszy Policji i poddany badaniu na zawartość alkoholu w jego organizmie. Badanie wykonanie urządzeniem A. I. wykazało, iż był trzeźwy. Nadto po sprawdzeniu w policyjnej bazie danych okazało się, iż wobec oskarżonego orzeczono prawomocnie zakazy prowadzenia rowerów po drogach publicznych.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego k.18, k.32-33, protokół użycia urządzenia kontrolno-pomiarowego do ilościowego oznaczania alkoholu w wydychanym powietrzu k.2, świadectwo wzorowania k.3, karta karna k.14-15, odpis wyroku k. 30a, odpis wyroku k. 31.

Czynu tego oskarżony dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwo umyślne odbytej w okresie od 16 września 2010r. do 16 lipca 2012r. z wyroku łącznego sygn. akt II K 282/10.

Dowód: odpis wyroku k.7-9, karta karna k.14-15.

Oskarżony ma 66 lat, posiada wykształcenie podstawowe, jest bez zawodu. Jest emerytem, miesięcznie uzyskuje dochód w kwocie 1100 zł. Jest bezdzietnym kawalerem. Oskarżony jest właścicielem gospodarstwa rolnego o pow. 6 ha. H. A. był ośmiokrotnie karany za przestępstwa z art. 244 k.k.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego k. k.32, karta karna k.14-15, odpis wyroku k.6, 7-9, 10-11,30a, 31.

Oskarżony H. A. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia. Przyznanie się oskarżonego do winy oraz jego wyjaśnienia nie budzą wątpliwości w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Znajdują one stosowne oparcie w materiale dowodowym, w szczególności w dowodach rzeczowych w postaci odpisów wyroków, karty karnej i innych. Sąd dał mi wiarę.

Uzupełnieniem w przedmiotowej sprawie opisanego wyżej osobowego źródła dowodowego są dokumenty zgromadzone w aktach sprawy. Sąd uwzględnił je jako wiarygodne, albowiem nie budzą one zastrzeżeń co do prawdziwości. Żadna ze stron nie podważała także prawdziwości żadnego z tych dokumentów.

W świetle powyższych dowodów jawił się jednolity przebieg zajścia przyjęty w ustalonym stanie faktycznym.

Sąd zważył co następuje:

Zgodnie z brzmieniem art. 244 kodeksu karnego kto nie stosuje się do orzeczonego przez Sąd zakazu zajmowania stanowiska, wykonywania zawodu, prowadzenia działalności, prowadzenia pojazdów lub obowiązku powstrzymania się od przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, zakazu kontaktowania się z określonymi osobami lub zakazu opuszczenia określonego miejsca pobytu bez zgody sądu albo nie wykonuje zarządzenia sądu o ogłoszeniu orzeczenia w sposób w nim przewidziany podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. Powołany przepis penalizuje zatem nierespektowania orzeczeń sądu dotyczących m.in. zakazu prowadzenia rowerów.

Występku z art. 244 k.k. może dopuścić się ten wobec kogo orzeczono jeden z wymienionych powyżej zakazów. Czyn określony w powołanym przepisie ma charakter umyślny, a zatem podmiotową przesłanką odpowiedzialności jest świadomość sprawcy, iż narusza ciążące na nim z mocy orzeczenia sądu zakaz albo nie dopełnia obowiązku, nałożonego na niego przez sąd. W grę wchodzą zatem obie formy umyślności, a zarówno z zamiarem bezpośrednim naruszenia zakazu, jak i zamiar ewentualny, gdy sprawca uświadamia sobie możliwość, iż narusza zakaz lub obowiązek orzeczony przez sąd i z tym się godzi. ( por. M. Marek – Komentarz do ustawy Kodeks Karny, s. 458, oraz M. Szewczyk w : A. Zoll, Komentarz 2, s. 850). Nadto na uwagę zasługuje teza zawarta w uzasadnieniu wyroku z dnia 17 stycznia 2003 r. Sądu Najwyższego, sygn. akt WA 75/02, OSNKW 2003 , nr 5-6, poz. 44, zgodnie z którą znamiona omawianego przestępstwa są spełnione, gdy zakaz, do którego sprawca nie stosuje się, został orzeczony przez sąd prawomocnie, co wymaga ustalenia świadomości sprawcy, co do uprawomocnienia się orzeczonego zakazu.

Zachowanie oskarżonego wypełnia dyspozycję czynu opisanego w art. 244 k.k. Wyrokiem z dnia 18 maja 2009r. Sąd Rejonowy w Łęczycy w sprawie sygnatura akt II K 85/09 skazał H. A. zastał skazany za czyn z art. 178a § 2 k.k. w zb. z art. 244 k.k. i orzeczono wobec niego m. in. środek karny w postaci zakazu prowadzenia rowerów po drogach publicznych na okres 7 lat, zaś wyrokiem z dnia 21 listopada 2008 r. w sprawie IIK 503/08 H. A. został skazany za dwa przestępstwa z art. 244 k.k. w zb. z art. 178a § 2 k.k. pozostające względem siebie w ciągu przestępstw i orzeczono wobec niego środek karny w postaci zakazu prowadzenia rowerów po drogach publicznych i strefach zamieszkania na okres 10 lat. Oskarżony już ośmiokrotnie był karany za przestępstwa z art. 244 k.k., w tym ostatni raz już w warunkach recydyw. Oskarżony wreszcie odbywał część z orzeczonych wobec niego kar pozbawienia wolności, zatem oskarżony musiał mieć pełną świadomości, iż kierując rowerem po drodze publicznej w dniu 21 września 2015 r. w P. narusza zakazy sądowe. Bezsprzecznie oskarżony działał w ramach zamiaru bezpośredniego.

Czynu tego oskarżony dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwo umyślne odbytej w okresie od 16 września 2010r. do 16 lipca 2012r. z wyroku łącznego sygn. akt II K 282/10.

Wina oskarżonego nie budzi wątpliwości Sądu. Z tych względów Sąd uznał oskarżonego za winnego zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 244 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. skazał go, a na podstawie art. 244 k.k. wymierzył mu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności. W ocenie Sądu jest ona adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz do winy oskarżonego, pozostając również w odpowiedniej proporcji do granic ustawowego zagrożenia przewidzianego w art. 244 k.k. Kara ta zresztą została orzeczona z wykorzystaniem instytucji z art. 387 k.k. Przedstawiona propozycja co do kary przez oskarżonego nie spotkała się ze sprzeciwem Prokuratora, Sąd także w pełni ją zaakceptował.

Sąd decydując w przedmiocie wymiaru kary wobec oskarżonego Sąd miał na względzie popełnienie czynu z zamiarem bezpośrednim. Sąd uwzględnił również fakt uprzedniej wielokrotnej karalności oskarżonego, działanie w ramach recydywy pojedynczej. Jako okoliczność łagodzą Sąd poczytał przyznanie się do winy oskarżonego. Kara wymierzona oskarżonemu we właściwy sposób spełni swoją rolę w zakresie celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma do spełnienia wobec niego. Stanowić będzie sprawiedliwą odpłatę za popełnione przez niego przestępstwo, uzmysłowi mu wagę i naganność jego czynu i zapobiegnie ponownemu naruszeniu przez niego porządku prawnego. Kara ta jest również odpowiednia ze względu na jej społeczne oddziaływania, bowiem wskaże na nieuchronność reakcji karnej, odpowiedniej do wagi przestępstwa. Potępienie czynu oskarżonego wyrażające się w wymierzonej mu karze uświadomi również środowisku, w którym żyje oskarżony, iż zachowanie takie jest naganne. W tym sensie kara zrealizuje swoje cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Zgodnie z treścią art. 69 § 1 k.k. Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze do 1 roku pozbawienia wolności, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągniecia wobec niego celów kary… Oskarżony nie spełnia warunków formalnych do skorzystania z instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary. Na czas popełnienia przypisanego mu czynu, tj. 21 września 2015r., był siedmiokrotnie karany na kary pozbawiania wolności. Już poza tą przeszkodą natury formalnej, oceniając prognozę kryminologiczną wobec oskarżonego trudno uznać, iż w jego przypadku cele kary zostaną osiągnięte przy zastosowaniu instytucji probacyjnej opisanej w art. 69 k.k. Orzekane dotychczas wielokrotnie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania nie przyniosły oczekiwanego skutku. Nawet fakt odbycia w części orzeczonych wobec oskarżonego kar pozbawienia wolności nie przyniósł rezultatu. Warto podkreślić, iż przedostatnie skazanie oskarżonego na karę pozbawienia wolności nie było połączone z warunkowym zawieszeniem wykonania tej kary, a mimo to oskarżony wrócił na drogę przestępstwa, działając w warunkach recydywy.

Z uwagi na trudną sytuację finansową oskarżonego, uzyskiwanie przez niego niskich dochodów, konieczności ponoszenia wydatków na utrzymanie, Sąd zwolnił go w całości z obowiązku zapłaty kosztów sądowych.