Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 czerwca 2016 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie IX Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Okręgowego Przemysław Grochowski (spr.)

Sędziowie : Sędzia Sądu Okręgowego Wojciech Turżański

Sędzia Sądu Rejonowego del.do SO Agnieszka Jurkowska-Chocyk

Protokolant : Elżbieta Zentar

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 czerwca 2016 roku w L.

sprawy z powództwa (...) spółki jawnej w B.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością we W.

o 12.557,55 złotych z odsetkami ustawowymi

na skutek apelacji powódki (...) spółki jawnej w B. od wyroku z dnia 22 września 2015 roku w sprawie VIII GC 1945/14 Sądu Rejonowego Lublin-Wschód w Lublinie z siedzibą w Świdniku

I. oddala apelację;

II. oddala wnioski stron o zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO W.T. S. P. G. SSR del.do SO A. C.

IX Ga 54/16

UZASADNIENIE

Powództwo dotyczyło zasądzenia od pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością we W. na rzecz (...) spółki jawnej z siedzibą w B. kwoty 12.557,55 złotych odsetkami ustawowymi liczonymi od kwot: 2.336,25 zł (faktura nr (...)) od dnia 8 grudnia 2013 roku do dnia zapłaty, 2.884,35 zł (faktura nr (...)) od dnia 8 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty, 4.225,05 zł (faktura nr (...)) od dnia 24 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty, 1.562,10 zł (faktura nr (...)) od dnia 8 lutego 2014 roku do dnia zapłaty, 1.549,80 zł (faktura nr (...)) od dnia 27 lutego 2014 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy oddalił powództwo w całości.

Jako przesłanki swojego rozstrzygnięcia wskazał, że strony sporu są przedsiębiorcami prowadzącymi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego. W dniu 1 października 2013 roku strony sporu zawarły umowę magazynową. Na jej podstawie pozwany - kontrahent zobowiązał się prowadzić magazyn firmowy powoda - producenta, w którym miał sprzedawać towary powoda. Do momentu sprzedaży towary przekazane pozwanemu stanowiły własność powoda. Z tytułu przechowywania towarów powoda pozwany miał otrzymywać od powoda stałe wynagrodzenie w wysokości 300 zł netto + VAT za rok potwierdzone fakturą (§ 1 umowy). Zgodnie z treścią § 5 pkt 1) i 2) umowy magazynowej odbiór towaru przez pozwanego miał następować na podstawie dokumentu MM/przesunięcie magazynowe. Osoba upoważniona przez pozwanego do odbioru towaru miała podpisywać się czytelnie na tym dokumencie. Pozwany był zobowiązany informować powoda od dokonanej sprzedaży w ciągu 2 dni roboczych od zakończenia okresu rozliczeniowego w sposób ustalony przez strony umowy. Powód w oparciu o otrzymany dokument WZ dotyczący dokonanej sprzedaży miał sporządzać fakturę z odroczonym, 7 - dniowym terminem zapłaty (§ 6 umowy). Wszelkie zmiany i uzupełnienia umowy wymagały zachowania formy pisemnej pod rygorem nieważności.

W trakcie współpracy stron, w okresie od 1 do 15 października 2013 roku pozwany sprzedał towary powoda na kwotę 2.965 zł netto. W związku z czym, powód wystawił na pozwanego fakturę VAT nr (...) z dnia 15 października 2013 roku na kwotę 2.965 zł netto, 3.646,95 zł brutto, z terminem płatności do dnia 29 października 20-13 roku. W okresie od 16 do 31 października 2013 roku pozwany sprzedał towary powoda na kwotę 4.885 zł netto. W związku z czym, powód wystawił na pozwanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 4.885 zł netto, 6.008,55 zł brutto, z terminem płatności do dnia 7 listopada 2013 roku. W okresie od 1 do 15 listopada 2013 roku pozwany sprzedał towary powoda na kwotę 4.895 zł netto. W zawiązku z czym, powód wystawił na pozwanego fakturę VAT nr (...) z dnia 18 listopada 2013 roku na kwotę 4.895 zł netto, 6.020,85 zł brutto, z terminem płatności do dnia 25 listopada 2013 roku. W okresie od 16 do 30 listopada 2013 roku pozwany sprzedał towary powoda na kwotę 3.095 zł netto. Z tego tytułu powód wystawił na pozwanego fakturę VAT nr (...) z dnia 30 listopada 2013 roku na kwotę 3.095 zł netto 3.806,85 zł brutto, z terminem płatności do dnia 7 grudnia 2013 roku. W okresie od 16 do 31 grudnia 2013 roku pozwany sprzedał towary powoda na kwotę 2.345 zł netto. Z tego tytułu powód wystawił na pozwanego fakturę VAT nr (...) z dnia 31 grudnia 2013 roku na kwotę 2.345 zł netto 2.884,35 zł brutto, z terminem płatności do dnia 7 stycznia 2014 roku. W okresie od 1 do 15 stycznia 2014 roku pozwany sprzedał towary powoda na kwotę 3.435 zł netto. Z tego tytułu powód wystawił na pozwanego fakturę VAT nr (...) z dnia 16 stycznia 2014 roku na kwotę 3.435 zł netto 4.225,05 zł brutto, z terminem płatności do dnia 23 stycznia 2014 roku. W okresie od 16 do 31 stycznia 2014 roku pozwany sprzedał towary powoda na kwotę 1.270 zł netto. Z tego tytułu powód wystawił na pozwanego fakturę VAT nr (...) z dnia 31 stycznia 2014 roku na kwotę 1.270 zł netto 1.562,10 zł brutto, z terminem płatności do dnia 7 lutego 2014 roku. W okresie od 1 do 16 lutego 2014 roku pozwany sprzedał towary powoda na kwotę 1.260 zł netto. Z tego tytułu powód wystawił na pozwanego fakturę VAT nr (...) z dnia 19 lutego 2014 roku na kwotę 1.260 zł netto 1.549,80 zł brutto, z terminem płatności do dnia 26 lutego 2014 roku. Ponadto, w dniu 18 grudnia 2013 roku pozwany wystawił powodowi fakturę VAT nr (...) na kwotę 92,25 zł brutto tytułem przechowywania jego wyrobów w okresie X - XII 2013r., która miała być zapłacona poprzez kompensatę (faktura VAT nr (...) k.65). W dniu 16 grudnia 2013 roku pozwany wystawił powodowi fakturę VAT nr (...) na kwotę 92,25 zł tytułem świadczonych dla niego usług promocyjnych w okresie X-XII 2013r., która miała być zapłacona poprzez kompensatę. Pozwany wpłacił na rzecz powoda łącznie kwotę 17.146,95 zł wskazując jako tytuł wpłat "rozliczenie". W dniu 26 marca 2014 roku pozwany zwrócił powodowi towar na kwotę 23.670 zł netto. Następnego dnia tj. 27 marca 2014 roku pozwany zwrócił powodowi towar na kwotę 5.800 zł. Łączna wartość zwróconego towaru wynosi 2.9470 zł netto. Pismem z 8 maja 2014 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 14.557,55 zł wynikającej z następujących faktur VAT : nr (...) - kwota 529,40 zł, nr (...) - kwota 3.806,85 zł, nr (...) - kwota 2.884,35 zł, nr (...) - kwota 4.225,05 zł, nr (...) - kwota 1.562,10 zł, nr (...) - kwota 1.549,80 zł w ciągu 7 dni pod rygorem skierowania sprawy na drogę sądową.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie powołanych dowodów z dokumentów prywatnych oraz innych środków dowodowych w postaci e- maili. Dokumenty prywatne przedłożone przez strony Sąd uznał za miarodajne dla ustaleń stanu faktycznego w zakresie określonym przepisem art. 245 k.p.c.

Sąd Rejonowy przytoczył następujące motywy rozstrzygnięcia.

Roszczenie pozwu dotyczyło zapłaty ceny za sprzedane pozwanemu towary, objęte fakturami VAT: nr (...) - kwota 2.336,25 zł, nr (...) - kwota 2.884,35 zł, nr (...) - kwota 4.225,05 zł, nr (...) - kwota 1.562,10 zł, nr (...) - kwota 1.549,80 zł.

Przechodząc do oceny twierdzeń zwartych w sprzeciwie od nakazu zapłaty i piśmie przygotowawczym pozwanego z dnia 13 maja 2015 roku Sąd Rejonowy uznał, iż roszczenie powoda nie zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie z ustaleniami poczynionymi przez Sąd I instancji z przeprowadzonego postępowania dowodowego wynika, że powód sprzedał pozwanemu towary na łączną kwotę 29.704, 50 zł brutto (3,646,95 zł + 6.008,55 zł + 6.020,85 zł + 3.806,85 zł + 2.884,35 zł + 4.225,05 zł + 1.562,10 zł +1.549,80 zł). Mając na uwadze powyższe Sąd Rejonowy za nieprawdziwe uznał twierdzenie pełnomocnika powoda zawarte w piśmie z dnia 8 września 2014 roku, że "pozwany nabył od powoda (uwzględniając wszystkie transakcji, te rozliczone i te nierozliczone) towar o wartości 53.60 zł netto, czyli 65.952,60 zł brutto". Powód nie przedstawił bowiem dowodów zakupu towaru na tę kwotę. Pozwany zapłacił powodowi łącznie kwotę 17.146,95 zł oraz zwrócił towar o łącznej wartości 29.470 zł netto, czyli 36.248,10 zł brutto. Zatem, kwota zapłacona za towar przez pozwanego łącznie z wartością towaru zwróconego powodowi wynosi 53,395,05 zł i przewyższa sumę na jaką pozwany zakupił towar od powoda. Z tego można wnioskować, że strony są rozliczone co do towaru sprzedanego pozwanemu i pozwany nie jest dłużnikiem powoda z tego tytułu. Powód nie wykazał bowiem, jaką ilość towaru przekazał pozwanemu do sprzedaży oraz czy dokonany zwrot towaru przez pozwanego dotyczy wyłącznie towaru niesprzedanego przez pozwanego czy również obejmuje towar reklamowany przez klienta pozwanego. Z umowy magazynowej wynika, że odbiór towaru przez pozwanego miał następować na podstawie dokumentu MM, który miała podpisywać osoba upoważniona przez pozwanego oraz, że do momentu sprzedaży tego towar przez pozwanego pozostawał on własnością powoda. W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany zaprzeczył aby otrzymał od powoda inny towar oprócz tego za który zapłacił i który zwrócił. Zatem, to powód powinien wykazać jaką ilość towaru przekazał pozwanemu do sprzedaży oraz, że zwrot towaru dotyczy wyłącznie towaru niesprzedanego przez pozwanego. W ocenie Sądu I instancji, powód temu obowiązkowi nie sprostał. Zdaniem Sądu, o ilości towaru przekazanego pozwanemu do sprzedaży nie świadczy rozliczenie znajdujące się na k. 57 akt sprawy, gdyż nie stanowi ono dokumentu. Warunkiem uznania kserokopii za dokument jest umieszczone na niej i zaopatrzone podpisem strony lub jej pełnomocnika poświadczenie jej zgodności z oryginałem (por. orz. SN z dnia 29 marca 1994r., III CZP 37/94, OSNCP 1994, nr 11, poz.206). Na marginesie Sąd Rejonowy podniósł, iż również wszystkie faktury VAT złożone przez powoda to niepoświadczone za zgodność z oryginałem kserokopie.

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd na podstawie art. 535 k.c. w zw. z art. 6 k.c. orzekł jak w sentencji. O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na postawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. art. 99 k.p.c. Powód przegrał sprawę w całości, wobec czego obciążają go koszty procesu poniesione w niniejszej sprawie.

Powyższy wyrok został zaskarżony w całości przez powoda. Skarżący zarzucił przedmiotowemu orzeczeniu:

1.  obrazę przepisów prawa procesowego tj. art. 207 § 6 i 7 k.p.c. poprzez nieudzielenie zgody powodowi na złożenie pisma procesowego

2.  obrazę przepisów prawa procesowego tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów poprzez nieuzasadnione przyjęcie że roszczenie powoda nie zostało wykazane

3.  błędną odmowę mocy dowodowej dokumentom przedłożonym przez powoda w postaci kserokopii nie poświadczonych za zgodność z oryginałem, w sytuacji gdy pozwany nie kwestionował ich autentyczności

Wskazując na powyższe zarzuty powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie wskazanej pozwem kwoty wraz odsetkami za zwłokę ewentualnie o uchylenie zaskarżonego rozstrzygnięcia i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia wraz z rozstrzygnięciem o kosztach postepowania procesowego. Ponadto skarżący wniósł o przeprowadzenie dowodu z dokumentu : przesunięcia magazynowego nr (...) i 5, przesunięcia magazynowego nr (...) i 1, przesunięcia magazynowego nr (...) i 6 na okoliczność ilości towaru przekazanego pozwanemu przez powoda.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja, w świetle podnoszonych w niej zarzutów, nie prowadziła do uwzględnienia sformułowanych w niej wniosków.

W tym miejscu należy wskazać, że prawidłowe są ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji oraz dokonana przez ten Sąd ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego, a Sąd Okręgowy w całości te ustalenia faktyczne i ocenę dowodów podziela. Sąd Okręgowy podziela również dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę prawną ustalonych okoliczności faktycznych.

Odnosząc się do naruszenia przepisów wskazanych w pkt 1 przedmiotowej apelacji Sąd Okręgowy nie dostrzegł się chybień w stosowaniu art. 207 § 6 i 7. Zgodnie z art. 207 § 6 k.p.c. sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w pozwie, odpowiedzi na pozew lub dalszym piśmie przygotowawczym bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności. Zgodnie natomiast z treścią art. 207 § 7 k.p.c. odpowiedź na pozew złożona z naruszeniem § 2 podlega zwrotowi; zwrotowi podlega także pismo przygotowawcze złożone z naruszeniem § 3, natomiast z kolei art. 207 § 2 stanowi, że przewodniczący może zarządzić wniesienie odpowiedzi na pozew w wyznaczonym terminie, nie krótszym niż dwa tygodnie, natomiast zgodnie z § 3 przewodniczący może także przed pierwszym posiedzeniem wyznaczonym na rozprawę zobowiązać strony do złożenia dalszych pism przygotowawczych, oznaczając porządek składania pism, termin, w którym należy je złożyć, i okoliczności, które mają być wyjaśnione. W toku sprawy złożenie pism przygotowawczych następuje tylko wtedy, gdy sąd tak postanowi, chyba że pismo obejmuje wyłącznie wniosek o przeprowadzenie dowodu. Sąd może wydać postanowienie na posiedzeniu niejawnym. Z analizy powyższych przepisów nie wynika więc obowiązek Sądu do podejmowania wskazanych czynności gdyż jest to uprawnienie Sądu. Przede wszystkim przy wykładni art. 207 § 6 jak i również § 7 k.p.c. należy mieć na względzie treść przepisu art. 217 § 1 k.p.c. dającego prawo stronie do przytaczania okoliczności faktycznych i dowodów na uzasadnienie swoich wniosków lub dla odparcia wniosków i twierdzeń strony przeciwnej aż do zamknięcia rozprawy. W tym świetle unormowanie zawarte w art. 207 § 6 k.p.c. stanowi wyjątek od ogólnej zasady, co powoduje, że należy je stosować wyłącznie w ściśle określonych wypadkach, których dotyczy. Niemniej jednak strona może w postępowaniu złożyć pismo obejmujące wnioski dowodowe bez stosownego zezwolenia sądu w każdym czasie, zaś to czy wnioski te będą przez sąd uwzględnione zależy od wystąpienia przesłanek, o których mowa w art. 207 § 6 k.p.c. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 11 czerwca 2014r., I ACa 269/14, por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 7 lipca 2015 r. I ACa 1912/14).

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji nie dopuścił się obrazy powyższych przepisów. Zupełnie nietrafny jest wskazany w apelacji argument zarzucający Sądowi I instancji brak zobowiązania powoda do składania pisma procesowego i dokumentów obrazujących ilość towaru przekazanego pozwanemu przez powoda pod rygorem skutków określonych w art. 206 § 6 i 7 k.p.c. Przeciwnie, brak takiego pouczenia nie mógł wywołać dla strony żadnych negatywnych skutków, gdyż o prawie do przedstawienia swoich twierdzeń stanowi art. 217 § 1 k.p.c. Jak wynika z powyższego powód dochodząc swoich roszczeń miał możliwość przytaczania dowodów na potwierdzenie swoich twierdzeń od momentu wniesienia pozwu do zamknięcia rozprawy w I instancji. Zarzut ten, że Sąd Rejonowy nie zobowiązał (nie udzielił zgody) powoda do złożenia pisma procesowego mógłby mieć uzasadnienie, gdy istniałaby po stronie Sądu świadomość konieczności podniesienia przez stronę twierdzeń istotnych dla poparcia jej stanowiska procesowego i rozstrzygnięcia sprawy. W okolicznościach niniejszej sprawy, gdy zaniechał złożenia wniosku dowodowego a jego zarzut odnosi się wyłącznie do braku zgody Sądu na złożenie pisma o bliżej nieokreślonej treści, trudni uznać by w ogóle doszło do uchybienia wobec art.207§6 i §7 kpc i by mogło to wywierać wpływ na rozstrzygnięcie. Należy tu również nadmienić również, że pomimo wezwania celem przesłuchania w charakterze strony powód nie stawił się na rozprawę gdzie mógłby dochodzić zasadności swoich roszczeń, przedstawiać nowe fakty oraz dowody na poparcie swoich tez. Na tym tle zupełnie niezrozumiały jest w uzasadnieniu apelacji zarzut, że pozwany nie stawiał się na rozprawę w sytuacji gdy powód również ze swojego prawa nie korzystał. Powyższe przepisy w żaden sposób nie wywoływały po stronie pozwanego negatywnych konsekwencji. Chcąc udowodnić swoje roszczenie powód winien był działać aktywnie, nie natomiast jak wynika z akt sprawy, stał się on na późniejszym etapie biernym jego uczestnikiem. Jak wynika z analizy akt sprawy ostatnim pismem w sprawie było stanowisko pozwanego na które to powód nie odpowiedział, nie dołączył żadnych nowych dowodów. Mając na uwadze powyższe powyższy zarzut Sąd Okręgowy uznał za bezzasadny.

Odnosząc się do drugiego zarzutu apelacji, Sąd odwoławczy podziela szczegółowe ustalenia i wnioski Sądu pierwszej instancji. W ocenie Sądu Okręgowego wbrew zarzutom pozwanego, Sąd Rejonowy nie dopuścił się obrazy przepisu art. 233 § 1 k.p.c., którego treść nakazuje, aby Sąd oceniał wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania – na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Jak zgodnie przyjmuje orzecznictwo i doktryna, o naruszeniu tego przepisu można zasadnie mówić tylko wtedy, gdy ustalony stan faktyczny nie jest możliwy do wywiedzenia w oparciu o przedstawione przez sąd dowody, a także wówczas, gdy sąd bezzasadnie pomija pewne dowody, opierając się przy dokonywaniu ustaleń faktycznych jedynie na części zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Błąd w ustaleniach faktycznych następuje, gdy zachodzi dysharmonia pomiędzy materiałem zgromadzonym w sprawie a konkluzją, do której dochodzi sąd na skutek przeinaczenia dowodu oraz wszelkich wypadków wadliwości wynikających z naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 3 grudnia 2014 r. I ACa 704/14). Przy czym, nawet w takiej sytuacji, skuteczne podniesienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. będzie możliwe tylko wtedy, gdy prawidłowa ocena wszystkich dowodów prowadziłaby do ustaleń faktycznych mających wpływ na treść zapadłego w sprawie orzeczenia.

Powód w uzasadnieniu apelacji zarzucił Sądowi I instancji, że w sposób błędny uznał roszczenie powoda za nieudowodnione. Swoje stanowisko uzasadniał tym że pozwany nie zaprzeczył prawdziwości faktur dołączonych przez powoda a ponadto, iż przedmiotowe roszczenie zakwestionował dopiero w nakazie zapłaty. Na tle powyższych rozważań przytoczyć należy art. 6 k.c. który wskazuje, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego wywodzi skutki prawne. W niniejszej sprawie ciężar udowodnienia faktów został po stronie powodowej, gdyż jak wynika z analizy akt sprawy, pozwany skutecznie przedstawił dowody na okoliczność zaprzeczenia istnienia przedmiotowego zobowiązania po jego stronie. Trafnie Sąd Rejonowy uzasadnił swoje ustalenia, iż w sytuacji zaprzeczenia istnienia roszczenia przez pozwanego, który ponadto przedstawił dowody, to powód powinien wykazać jaką ilość towaru przekazał pozwanemu do sprzedaży. Słusznie również Sąd I instancji wskazał, że powód nie wykazał jaką ilość towaru przekazał pozwanemu do sprzedaży a także czy dokonany przez pozwanego zwrot towaru dotyczy wyłącznie towaru niesprzedanego przez pozwanego czy obejmuje też towar reklamowany. Wobec powyższego w ocenie Sądu Okręgowego powyższe ustalenia zostały dokonane prawidłowo w granicach swobodnej oceny dowodów zgodnie z zasadami logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, stąd też ustalenia Sądu Rejonowego należało uznać za zgodne z prawem.

Ostatni z podniesionych zarzutów dotyczył odmowy mocy dowodowej dokumentom w postaci kserokopii niepoświadczonych za zgodność z oryginałem. Skarżący uzasadnił to faktem, iż pozwany nie zaprzeczył ich autentyczności. Również powyższy zarzut jest bezzasadny. Ustalenia Sądu Rejonowego dotyczące odmowy mocy dowodowej przedłożonym przez powoda kserokopii nie poświadczonych za zgodność z oryginałem jest jak najbardziej trafna. Powtórzyć zatem należy, że warunkiem uznania kserokopii za dokument jest umieszczone na niej i zaopatrzone podpisem strony lub jej pełnomocnika poświadczenie jej zgodności z oryginałem (Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 29 marca 1994r., III CZP 37/94). Nie jest to wyłącznie stanowisko Sądu Rejonowego, ale jak wynika z powyższego, stanowisko utrwalone w orzecznictwie. Ponadto nie jest prawdą, że pozwany nie zaprzeczał okoliczności związanej z ilością przekazanego towaru, skoro swoje stanowisko procesowe, wbrew twierdzeniom powoda, wyprowadzał z rozliczenia całości transzy uzyskanej od powoda; nadto. jak wynika z analizy materiału dowodowego, to powód nie kwestionował prawdziwości dokumentów dołączonych przez pozwanego na okoliczność zwrotu towaru. W tym zakresie Sąd Okręgowy uznał, iż zarzut ten podobnie jak i całość apelacji w zasadzie stanowi polemikę z prawidłowo ustalonym stanem faktycznym oraz stanowi wyraz niezadowolenia z przedmiotowego rozstrzygnięcia.

Nie mogły odegrać swojej roli załączone do apelacji dowody z dokumentów w postaci przesunięcia magazynowego: nr (...) i 5, nr (...) i 1, nr (...) i 6.

Zgodnie z treścią wskazanych przepisów sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w pozwie, odpowiedzi na pozew lub dalszym piśmie przygotowawczym bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności. Nie jest prawdą jak twierdzi skarżący, że Sąd I instancji nie naruszył dyspozycji wskazanych przepisów. Przy wykładni art. 207 § 6 k.p.c. należy mieć na względzie treść art. 217 § 1 k.p.c. dającego prawo stronie do przytaczania okoliczności faktycznych i dowodów na uzasadnienie swoich wniosków lub dla odparcia wniosków i twierdzeń strony przeciwnej, aż do zamknięcia rozprawy. Natomiast zgodnie z treścią art. 381 k.p.c. sąd drugiej instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, chyba, że potrzeba powołania się na nie wynikła później. Strona, która dopuszcza się zaniedbania w zakresie przysługującej jej inicjatywy dowodowej w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, musi się liczyć z tym, że sąd drugiej instancji jej wniosku dowodowego nie uwzględni (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 20 maja 2014r. III AUa 1912/13, LEX nr 1473665). Sąd Okręgowy uznał, że w sytuacji niezłożenia w sprzeciwie od nakazu zapłaty, jak i w toku postępowania przed sądem pierwszej instancji wniosków dowodowych w zakresie dopuszczenia dowodu z powyższych dokumentów, wniosek ten w świetle treści art. 381 k.p.c. powinien zostać pominięty. Jak zostało już wcześniej powiedziane, powód miał możliwość aż do zamknięcia rozprawy możliwość dochodzenia swoich racji. Ponadto w przedmiotowej apelacji nie wykazał dlaczego powyższe dowody zostały dołączone dopiero na etapie postępowania odwoławczego. Konieczność wystawienia dowodów magazynowych (...) wynikała z umowy, co stanowić miało wyłączny dowód wydania towaru, zatem wobec kwestionowania przez pozwanego, by otrzymał większą ilość towaru niż rozliczył i eksponowanie przez powoda, ze towaru było więcej, wymagało udowodnienia właśnie dowodami (...), co nie nastąpiło przed sadem pierwszej instancji pomimo jednoznacznej konieczności. Kreowanie na etapie postępowania apelacyjnego zarzutów w tym zakresie oraz wniosków dowodowych uznać należy za spóźnione w myśl art.381 kpc.

Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 385 kpc, Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania apelacyjnego, zważywszy na jego wynik, orzekł w oparciu o art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z 391 k.p.c., przy tym, wobec braku poniesienia przez pozwanego kosztów w tym zakresie, wniosek strony pozwanej w tym przedmiocie nie podlegał uwzględnieniu.

SSR del. do SO A. C. SSO P. G. SSO W.L. T.