Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2016 r. w Ciechanowie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A. w K.

przeciwko G. S.

o zapłatę

orzeka:

I.  zasądza od pozwanego G. S. na rzecz powoda (...) Bank (...) S.A. w K. kwotę 5604,66 zł (pięć tysięcy sześćset cztery złote sześćdziesiąt sześć groszy) z odsetkami liczonymi od kwoty 5258,81 zł (pięć tysięcy dwieście pięćdziesiąt osiem złotych osiemdziesiąt jeden groszy) ustawowymi od dnia 08.10.2015 r. do dnia 31.12.2015 r. i ustawowymi za opóźnienie od dnia 01.01.2016 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego G. S. na rzecz powoda (...) Bank (...) S.A. w K. kwotę 1305,71 zł (jeden tysiąc trzysta pięć złotych siedemdziesiąt jeden groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt - I C 1196/15

UZASADNIENIE

W dniu 8 października 2015 r. powód (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w K., reprezentowany przez radcę prawnego K. W., złożył do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie pozew przeciwko G. S. w którym wnosił o zasądzenie na jego rzecz kwoty 5604,66 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 8 października 2015 r. do dnia zapłaty.

Ponadto wnosił o zasądzenie kosztów procesu wg. norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 9 stycznia 2014 r. zawarto z pozwanym G. S. umowę nr (...) o pożyczkę pieniężną. Pozwany otrzymał pożyczkę, którą miał spłacać zgodnie z harmonogramem. Pomimo wezwań i monitów pozwany, nie wywiązał się z obowiązku spłaty zobowiązania. Wobec nie spłacenia należności, powód wystąpił z niniejszym pozwem. (pozew k. 2-6 akt)

Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie wydał w dniu 5 listopada 2015 r. nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (nakaz k. 7 akt).

Pozwany G. S. złożył w dniu 26 listopada 2015 r. sprzeciw od nakazu, w którym wnosił o oddalenie powództwa w całości (sprzeciw k. 10-13 akt).

Postanowieniem z dnia 27 listopada 2015 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu i przekazał sprawę do rozpoznania tutejszemu Sądowi, wg. właściwości ogólnej (postanowienie - k. 15 akt).

Przed tutejszym Sądem powód podtrzymał dotychczasowe stanowisko. Ponadto do pozwu dołączył kserokopie dokumentów, w tym umowy i wyciągu bankowego (pisma k. 21-62 akt).

Pismem z dnia 7 marca 2016 r. pozwany wniósł o skierowanie sprawy do mediacji. Pozwany nie kwestionował zasadności roszczenia lecz wnosił o ustalenie realnego planu spłaty zobowiązania (pismo k. 66 akt).

Postanowieniem z dnia 4 kwietnia 2016 r. Sąd skierował strony do mediacji wyznaczając czas trwania mediacji na okres 3 miesięcy (postanowienie k. 69 akt).

Pismem z dnia 22 kwietnia 2016 r. powód nie wyraził zgody na skierowanie stron do mediacji (pismo k. 77-78 akt).

Postanowieniem z dnia 29 czerwca 2016 r., na podstawie art. 183 ¹⁰ k.p.c., Sąd stwierdził, że nie doszło do wszczęcia mediacji ze względu na sprzeciw powoda (postanowienie k. 82 akt).

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 stycznia 2014 r. G. S. zawarł z (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w K. umowę pożyczki pieniężnej nr (...).

W ramach umowy Bank udzielił pozwanemu pożyczki kwoty 9000 zł. Umowa zawarta była na okres do dnia 15 lipca 2016 r. Oprocentowanie nominalne od pożyczki wynosiło 14,00% w stosunku rocznym. Niespłacenie przez pożyczkobiorcę raty pożyczki w ustalonym terminie powodowało uznanie niespłaconej należności za zadłużenie przeterminowane. W umowie strony ustaliły, że od zadłużenia przeterminowanego Bank będzie pobierał odsetki podwyższone w wysokości 16%. Zgodnie z pkt 29 umowy brak spłaty pełnych rat pożyczki za co najmniej 2 okresy płatności, upoważniał Bank do rozwiązania umowy za 30 dniowym okresem wypowiedzenia (dowód: kserokopia umowy k. 39-44 akt).

Ze względu na wystąpienie zaległości w spłacie pożyczki, Bank wypowiedział G. S. umowę w dniu 4 maja 2015 r. Wysokość zadłużenia na ten dzień wyniosła 5823,02 zł, w tym 972,33 zł zaległości przeterminowanych (dowód: wypowiedzenie umowy k. 45 -46 akt).

W dniu 8 października 2015 r. (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w K. wystawił wyciąg z ksiąg banku zgodnie z treścią którego wysokość zobowiązania dłużnika w stosunku do kredytodawcy na dzień wystawienia tego dokumentu wynosiła 5604,66 zł, z czego 5258,81 zł z tytułu kapitału (dowód: wyciąg z ksiąg banku k. 47 akt).

Na dochodzone przez powoda roszczenie składają się – kwota 5258,81 zł tytułem kapitału, 141,06 zł tytułem niespłaconych odsetek umownych naliczanych od dnia zawarcia umowy do dnia wymagalności tj. 2 lipca 2015 r., 156,19 zł tytułem niespłaconych odsetek za zwłokę naliczonych od dnia niespłacenia przez kredytobiorcę należności ustalonej w umowie do dnia 7 października 2015 r. i 48,60 zł tytułem opłat i prowizji (dowód: wyciąg z ksiąg banku k. 47 akt, wyliczenia w pozwie).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, a w szczególności: pozwu – k. 3-6, 35-38 akt, pisma powoda k. 21-25 akt, sprzeciwu pozwanego k. 10-13 akt, wypowiedzenia umowy k. 26-27, 45-46 akt, ogólnych warunków umowy k. 28-33 akt, wyciągu z ksiąg banku k. 47 akt, KRS powoda – k. 50-62 akt, umowy – k. 39-44 akt, wniosku pozwanego k. 66 akt, sprzeciwu powoda odnośnie skierowania sprawy do mediacji k. 77 akt.

W niniejszej sprawie, na podstawie art. 232 zd. 2 k.p.c., Sąd dopuścił dowód z dokumentów złożonych w trakcie postępowania. Prawdziwość dokumentów nie był przez pozwanego kwestionowana, ani nie budziła wątpliwości. Sąd uwzględnił wszystkie dokumenty dołączone do pozwu i złożone przez powoda. Przedłożone dokumenty rzeczywiście były sporządzone, a w ich treść nie ingerowano, nie były przerabiane. W tej sytuacji Sąd uznał, iż dołączone dokumenty mogą stanowić podstawę do wydania w niniejszej sprawie rozstrzygnięcia.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Powód (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w K. domagał się zasądzenia od pozwanego G. S. kwoty stanowiącej równowartość niespłaconej pożyczki powiększonej o odsetki i koszty.

Podstawą prawną działań powoda były zatem przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2002 r. Nr 72 poz. 665 z późn. zm.). Zgodnie z art. 69 ust. 1 tej ustawy, przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu .

Artykuł 95 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2002 r. Nr 72 poz. 665 z późn. zm.) stanowi, że księgi rachunkowe banków i sporządzone na ich podstawie wyciągi oraz inne oświadczenia podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banków i opatrzone pieczęcią banku, jak również sporządzone w ten sposób pokwitowania odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych oraz ustanowionych na rzecz banku zabezpieczeń i mogą stanowić podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych. Natomiast zgodnie z art. 1a powołanej ustawy moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym.

Literatura i orzecznictwo wskazuje, że mimo powyższej regulacji wynikającej z przepisów Prawa bankowego wyciągi z ksiąg bankowych stanowią co najmniej dokumenty prywatne, niezależnie od poglądów, co do ich urzędowego charakteru (m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 27 lutego 2014 r., sygn. akt I ACa 290/13, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 17 lutego 2010 r., sygn. akt I ACa 89/10), zawierają bowiem pieczęć banku i treść określonego oświadczenia wiedzy, wynikającej z ksiąg bankowych, podpisaną przez wyraźnie określoną osobę fizyczną – pracownika Banku. Natomiast zgodnie z rządzącą procesem cywilnym zasadą kontradyktoryjności oraz zasadą rozkładu ciężaru dowodu (art. 6 k.c. w zw. z art. 230 k.p.c. i 217 k.p.c.) w myśl której to na stronie, która z określonych okoliczności wywodzi skutki prawne, spoczywa ciężar ich dowodu, dla wykazania istniejącego zadłużenia strona powodowa dysponuje nieograniczonym wachlarzem środków dowodowych, w tym chociażby – jak w niniejszej sprawie - w postaci dokumentu prywatnego - wyciągu z ksiąg banku z dnia 8 października 2015 r., potwierdzający zadłużenie kredytobiorcy w powodowej instytucji kredytowej. Natomiast strona przeciwna, która kwestionuje te twierdzenia, a nie podejmie spoczywających na niej obowiązków procesowych, tzw. „próby zwalczenia powództwa” musi liczyć się z prawnymi konsekwencjami swojego, swoistego rodzaju zaniechania.

Zatem z uwagi na to, że w niniejszej sprawie pozwany nie podjął żadnej inicjatywy dowodowej, nie zakwestionował skutecznie dochodzonego przez powoda roszczenia, jak również nie podważył wiarygodności, ani rzetelności wyciągu z ksiąg bankowych oraz innych przedłożonych przez powoda dokumentów, należało uznać, że powód wykazał istnienie zobowiązania i jego roszczenia należało w całości uwzględnić.

Zgodnie z art. 476 zd. 1 k.c., dłużnik dopuszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świadczenia w terminie, a jeżeli termin nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela.

Od 1 stycznia 2016 r. nastąpiła zmiana treści art. 481 k.c.

Do dnia 1 stycznia 2016 r. art. 481 k.c. regulował następująco kwestię odsetek za opóźnienie

§ 1. Jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

§ 2. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

Wysokość odsetek z tytułu opóźnienia może zatem być określona przez strony w umowie albo też może wynikać z przepisów prawa (wyżej cytowany § 2). Granicę wysokość odsetek za opóźnienie wyznaczały przepisy o odsetkach maksymalnych, zawarte w art. 359 § 2 ¹ KC (obowiązującym przed 1 stycznia 2016 r.), który odpowiednio należało stosować. Zgodnie z jego brzmieniem - Maksymalna wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej (czyli. np. umowy) nie może w stosunku rocznym przekraczać 4-krotności wysokości stopy kredytu lombardowego NBP (odsetki maksymalne). W razie zastrzeżenia w czynności prawnej stopy odsetek za opóźnienie wyższych niż odsetki maksymalne wierzycielowi należały się odsetki maksymalne (art. 359 § 2 ¹ k.c. – obowiązującym do 1 stycznia 2016 r.). Organem, który określał wysokość odsetek ustawowych do dnia 1 stycznia 2016 r. była Rada Ministrów (art. 359 § 3 k.c.)

W dniu 1 stycznia 2016 r. weszła w życie ustawa z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 9 listopada 2015 r.), która znowelizowała m.in. przepisy dotyczące odsetek zarówno tych wynikających z art. 359 k.c. –odsetek kapitałowych, jak z art. 481 k.c. –odsetek za opóźnienie, zmieniającą sposób obliczania odsetek i ich wysokość.

Nowa treść art. 481 k.c. brzmi następująco -

§ 1. Jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

§ 2. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej NBP i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

§ 2 ¹. Maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki maksymalne za opóźnienie).

§ 2 ². Jeżeli wysokość odsetek za opóźnienie przekracza wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie, należą się odsetki maksymalne za opóźnienie.

§ 2 ³. Postanowienia umowne nie mogą wyłączać ani ograniczać przepisów o odsetkach maksymalnych za opóźnienie, także w przypadku dokonania wyboru prawa obcego. W takim przypadku stosuje się przepisy ustawy.

§ 2 ⁴. Minister Sprawiedliwości ogłasza, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski", wysokość odsetek ustawowych za opóźnienie.

Zgodnie z art. 56 cytowanej ustawy nowelizującej – Do odsetek należnych za okres kończący się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe.

Powód wnosił o zasądzenie odsetek ustawowych od kwoty 5258,81 zł stanowiącej kwotę niespłaconej przez pozwanego pożyczki liczonych od dnia następnego po dniu wystawienia wyciągu z ksiąg banku tj. od dnia 8 października 2015 r. do dnia zapłaty.

Biorąc pod uwagę wyżej opisane i cytowane przepisy (zarówno te przed 1 stycznia 2016 r., jak i te po 1 stycznia 2016 r.) – Sąd zasądził odsetki ustawowe od w/w kwoty w sposób następujący:

- od dnia 8 października 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. z odsetkami ustawowymi – których wysokość odpowiadała żądaniu powoda - których podstawa zasądzenia wynika z art. 481 § 2 k.c. w zw. z art. 359 k.c. w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz

- od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, których podstawa zasądzenia wynika z art. 481 § 2 i 2 ¹ k.c. w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2016 r.

Mając na uwadze wyżej przytoczone przepisy, Sąd uznał żądanie pozwu za uzasadnione i zasądził należność główną w wysokości dochodzonej pozwem wraz z odsetkami, o czym orzekł w pkt I sentencji wyroku.

Pozwany G. S. przegrał proces w całości, zatem zgodnie z zasadą wyrażoną w art 98 k.p.c. zobowiązany jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Stosownie zaś do art. 98 § 2 k.p.c. do niezbędnych kosztów procesu prowadzonego przez stronę osobiście lub przez pełnomocnika, który nie jest adwokatem, radcą prawnym lub rzecznikiem patentowym, zalicza się poniesione przez nią koszty sądowe, koszty przejazdów do Sądu strony lub jej pełnomocnika oraz równowartość zarobku utraconego wskutek stawiennictwa w sądzie. Suma kosztów przejazdów i równowartość utraconego zarobku nie może przekraczać wynagrodzenia jednego adwokata wykonującego zawód w siedzibie Sądu procesowego .

Na niezbędne koszty poniesione przez powoda w łącznej kwocie 1305,71 zł, o których Sąd orzekł w pkt II sentencji wyroku składały się: 71 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, 1200 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego przez radcę prawnego ustalone na podstawie §6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2013 r. poz. 490), 34,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa

Z tych względów Sąd orzekł jak w wyroku.

ZARZĄDZENIE

(...)