Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 marca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział XII Gospodarczy – Odwoławczy w następującym składzie:

Przewodniczący-Sędzia: SO Janusz Beim

Protokolant: osobiście

po rozpoznaniu w dniu 17 marca 2016 r. w Krakowie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) w K.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w K.

o zapłatę

na skutek apelacji strony powodowej od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa - Śródmieścia w Krakowie z dnia 5 października 2015 r. sygn. akt IV GC 88/15/S

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Strona powodowa(...)z siedzibą w K. wniosła w elektronicznym postępowaniu upominawczym o zasądzenie od strony pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedziba w K. kwoty 9.256,94 zł wraz z należnymi odsetkami ustawowymi i kosztami procesu. Uzasadniają swoje żądanie podała, że domaga się zapłaty za świadczone usługi telekomunikacyjne. Usługi te świadczył poprzednik prawny strony powodowej.

W dniu 30 .06.2011 r. wydany został nakaz upominawczy, w którym uwzględnione zostało żądanie strony powodowej w całości.

W sprzeciwie strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości podnosząc zarzut braku legitymacji biernej i przecząc żądaniu co do wysokości i co do zasady.

Wyrokiem z dnia 5 .10.2015 r. Sąd Rejonowy dla Krakowa-Śródmieścia w Krakowie Wydział IV Gospodarczy w punkcie pierwszym zasądził od strony pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. na rzecz powódki (...)z siedzibą w K. kwotę 3.003,56 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 16 czerwca 2014 roku do dnia zapłaty, w punkcie drugim oddalił powództwo w pozostałym zakresie, natomiast w punkcie trzecim zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 42,56 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie sąd I instancji w szczególności wskazał na treść umów łączących pierwotnego wierzyciela ze strona pozwaną oraz na fakt zbycia wierzytelności na rzecz strony powodowej w niniejszym postępowaniu. W takim zakresie w jakim żądanie strony powodowej zostało oddalone, sąd I instancji stwierdził, że dotyczyło ono nieważnie zastrzeżonych kar umownych . Dlatego w tym zakresie powództwo zostało oddalone.

Strona powodowa w apelacji od wyroku zarzuciła;

- rażące naruszenie art. 233 § 1 kpc ( szczegółowo przedstawiła na czym w jej ocenie to naruszenie polegało )

- rażące naruszenie art.483 § 1 i 2 kc w zw z art. 57 ust. 6 Prawa telekomunikacyjnego ( szczegółowo przedstawiła na czym to naruszenie w jej ocenie polegało ).

Podnosząc powyższe zarzuty strona powodowa wniosła o zmianę wyroku i zasądzenie na jej rzecz kwoty, która został wyrokiem I instancji oddalona oraz zasadzenie na jej rzecz kosztów procesu. Ewentualnie wniosła o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania.

Sprawa była rozpoznawana w ramach postępowania uproszczonego, dlatego tez zgodnie z treścią art. 505 ¹³ § 2 kpc, jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadzał postępowania dowodowego ,uzasadnienie powinno zawierając jedynie wskazanie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Po rozpoznaniu apelacji Sąd Okręgowy zważył co następuje;

Apelacja jest nieuzasadniona.

Bezzasadne są oba zarzuty apelacyjne ( zarówno naruszenia wskazanej w apelacji normy procesowej jak i wskazanych norm prawa materialnego). Sąd Okręgowy w pełni podziela ustalenia faktyczne poczynione przez sąd I instancji jak i ocenę prawną, w szczególności w zakresie oddalającym żądanie strony powodowej. Jest rzeczą oczywistą, że dla skutecznego zastrzeżenia kary umownej muszą zostać zrealizowane wymogi przewidziane w art. 483 kc. Na użytek niniejszego uzasadnienia zbędnym jest przytaczanie dorobku judykatury i doktryny, odnoszącego się do wskazanego przepisu. Dość powiedzieć, że kara umowna może być odniesiona do określonego świadczenia niepieniężnego. Kluczowe z tego punktu widzenia jest wykazanie, że świadczenie takie powinno co do zasady stanowić essentiale negoti danej umowy, jakkolwiek nie można wykluczać i takiej sytuacji ,iż dane świadczenie ma inny charakter, nie należy do obowiązków podstawowych (por. Kodeks cywilny; komentarz, E.Gniewek, P. Machnikowski, Wyd. C.H.Beck 6 wydanie str. 968 ). Z drugiej strony należy podkreślić, że nie może być tolerowane zjawisko zamieszczania w umowach takich postanowień, które stwarzają pozór obowiązku świadczenia niepieniężnego, które prowadzą do obejścia przepisu art. 483 kc. Absurdem jest twierdzenie, że utrzymywanie aktywnej karty (...) przez abonenta jest jego świadczeniem niepieniężnym , należącym do essentiale negoti umowy o świadczenie usługi telekomunikacyjnej. To jest jedynie techniczny wymóg możliwości świadczenia usługi, natomiast jedynym świadczeniem usługobiorcy jest zapłata za usługę. Zatem brak zapłaty nie może być sankcjonowany karą umowną w rozumieniu art. 483 kc.

Rację ma sąd I instancji wskazując, że treść art. 57 ust . 6 ustawy Prawo telekomunikacyjne nie stanowi podstawy do kierowania wobec abonenta żądania zapłaty kary umownej w rozumieniu art. 483 kc. Inną natomiast rzeczą jest, czy operator podejmie działania związane z realizacją jego potencjalnych roszczeń, o których mowa we wskazanym przepisie. Trafnie przy tym, sąd I instancji wskazuje na intencje ustawodawcy , którą ewidentnie było wskazanie granicy dla potencjalnych żądań operatora, wywodzonych z faktu wcześniejszego rozwiązania umowy przez abonenta. Jednak te potencjalne roszczenia operator może dochodzić na zasadach ogólnych , a nie w drodze szczególnej regulacji zawartej w art. 483 kc.

Zatem, apelacja strony powodowej, jako bezzasadna podlegała oddaleniu i dlatego należało orzec jak w sentencji ( art. 385 kpc ).

SSR E. Ostrowska-Suchmiel