Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 czerwca 2 01 6 r.

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Przemysław Majkowski

Protokolant : st. sekr. sąd. Beata Krysiak

po rozpoznaniu w dniu 20 czerwca 2016 r. w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa H. B.

przeciwko (...) SA w W.

z udziałem interwenienta ubocznego Szpitala Wojewódzkiego im. (...) S. W. w S.

o zadośćuczynienie

1.  zasądza od pozwanego (...) SA w W. na rzecz powódki H. B. kwotę 40.000,00 ( czterdzieści tysięcy ) zł z ustawowymi odsetkami od dnia 5 czerwca 2014 r. do dnia zapłaty,

2.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

3.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) SA w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Sieradzu kwotę 822,62 ( osiemset dwadzieścia dwa 62/100) zł tytułem zwrotu części wydatków w sprawie poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa,

4.  koszty procesu pomiędzy stronami wzajemnie znosi.

Sygn. akt I C 362/14

UZASADNIENIE

W pozwie skierowanym do Sądu Okręgowego w Sieradzu w dniu 10 grudnia 2014 r. (data wpływu) pełnomocnik powódki H. B. wniósł o zasądzenie od pozwanego Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych S.A. w W. na rzecz powódki H. B. kwoty 80.000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę, jakiej wymieniona doznała w wyniku pogorszenia stanu zdrowia, w związku z zakażeniem wirusem HCV typu C, do którego doszło u powódki w wyniku operacji amputacji trzonu macicy i przydatków lewych, dokonywanej w dniu 31 lipca 2013 r. na Oddziale G.-Położniczym SPZOZ Szpitala Wojewódzkiego im. (...) S. W. w S.. Nadto pełnomocnik powódki wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych, (pozew k. 3-4).

Pozwany Powszechny Zakład Ubezpieczeń Społecznych S.A. w W. Oddział (...) w Ł. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego dla pełnomocnika będącego radcą prawnym, (odpowiedź na pozew k. 25-28).

W dniu 8 kwietnia 2015 r. interwenient uboczny Szpital Wojewódzki im. (...) S. W. w S. zgłosił przystąpienie do pozwanego i wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz interwenienta ubocznego kosztów procesu, według norm przepisanych w tym kosztów zastępstwa sądowego, (interwencja uboczna po stronie pozwanej k. 51).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

W dniu 04 lutego 2011 r. w (...) w S. u powódki H. B. wykonano zgodnie z jej życzeniem zabieg kosmetyczny makijażu permanentnego. Wyniki badań laboratoryjnych przeprowadzonych u powódki przed tym zabiegiem przedstawiały prawidłowe wartości enzymów wątrobowych.

W dniu 30 lipca 2013 roku powódka H. B. ze wskazań nagłych została przyjęta do Szpitala Wojewódzkiego im. (...) S. W. w S.. Następnego dnia została poddana operacji amputacji trzonu macicy i przydatków lewych, a w konsekwencji antybiotykoterapii. Została wypisana ze szpitala dniu 14 sierpnia 2013 roku. Powódka ponownie była leczona w tym samym szpitalu w dniach od 11 do 24 września 2013 roku, z powodu ropnia miednicy mniejszej. Leczenie tej dolegliwości polegało na zastosowaniu drenażu, opatrunków i antybiotyków. W grudniu 2013 roku u H. B. ujawniły się zaburzenia dyspeptyczne, żółtaczka. W wyniku hospitalizacji w Szpitalu Wojewódzkim im. (...) S. W. w S. stwierdzono u powódki bardzo wysokie poziomy tansaminaz, hiperbilirubinemię i obecność przeciwciał anty-HCV. Pacjentka została wypisana ze szpitala z podejrzeniem ostrego wirusowego zapalenia wątroby typu C. Rozpoznanie to potwierdzono jakościowym testem HCV - RNA. W lutym 2014 roku H. B. była hospitalizowana w Wojewódzkim (...) im. dr W. B. przy ul. (...) w Ł., gdzie ze względu na utrzymujące się podwyższone wartości transaminaz zdecydowano o włączeniu terapii przeciwwirusowej interferonem i ribawiryną. Powódka kontynuowała leczenie w tym szpitalu w Ł., na Oddziale Obserwacyjno - Zakaźnym i Chorób Wątroby. Stosowano wobec niej leczenie przeciwwirusowe P. 180 ug lx w tygodniu oraz C. 1000 mg na dobę. W trakcie terapii wymienionymi lekami stan pacjentki pozostawał dobry, choć zgłaszała podwyższenie temperatury ciała, bóle stawowo-mięśniowe kończyn, wypadanie włosów. (...) aminotransferaz szybko powróciły do wartości prawidłowych. Pod koniec terapii obserwowano niewielkie obniżenie ilości krwinek białych, czerwonych i płytek krwi spowodowane stosowanymi preparatami jednakże nie wymagało to modyfikacji dawek leków. Leczenie zostało zakończone 18.08.2014 roku. Obecne wyniki badań powódki laboratoryjnych przedstawiają prawidłowe wartości enzymów wątrobowych. Leczenie w Wojewódzkim (...) im. dr W. B. w Ł. było dla powódki wyjątkowo dolegliwe. Na skutek przyjmowania leków H. B. odczuwała nudności, miała podwyższoną temperaturę ciała, zbierało się jej na wymioty, odczuwała suchość w gardle i miała problemy z oddychaniem. Po czterech lub pięciu miesiącach przyjmowania interferonu pacjentce wyszły niemal wszystkie włosy i prawie stała się łysa. Tych włosów powódka nie miała kilka miesięcy albowiem wskutek podjętej terapii włosy wyjątkowo wolno odrastały. Podjęta terapia była dla H. B. wyjątkowo niekomfortowa i bardzo obciążająca również psychicznie. Powódka cały ten czas spędzała z domu, niemal nigdzie nie wychodziła, nie korzystała z życia towarzyskiego wstydząc się tego, że ją ktoś zobaczy. H. B. starała się ukrywać fakt, iż przechodzi tak intensywną terapię nosząc chustkę. Powódka w okresie leczenia wymagała opieki osoby trzeciej tj. córki, bądź synowej, które jej gotowały, sprzątały, zawoziły do szpitala i wspierały psychicznie. Wskutek terapii H. B. nie mogła korzystać z przyjemności lata takich jak pływanie, opalanie się. Od przyjmowanych leków powódka często była otumaniona i senna, co pozbawiała ją m.in. możliwości prowadzenia pojazdów mechanicznych. Przebyta choroba oraz jej leczenie wymogły na powódce konieczność stałego utrzymywania diety lekkostrawnej oraz abstynencji alkoholowej, (dowód: pisma pozwanej k. 9-12, kserokopia dokumentacji medycznej dot. powódki k. 13-20, zeznania powódki- protokół rozprawy z dnia 13 kwietnia 2015 r. 00:06:02-00:21:58 w zw. z k. 61v-62, protokół rozprawy z dnia 20 czerwca 2016 r. 00:23:46-00:43:46 w zw. z k. 106v-107, zeznania świadka J. A.- protokół rozprawy z dnia 13 kwietnia 2015 r. 00:27:40-00:38:37 w zw. z k. 62, zeznania świadka S. P.- protokół rozprawy z dnia 13 kwietnia 2015 r. 00:38:37-00:48:50 w zw. z k. 62-62v, zeznania świadka M. W.- protokół rozprawy z dnia 21 września 2015 r. 00:06:56-00:24:15 w zw. z k. 80v-81, zeznania świadka M. G.- protokół rozprawy z dnia 21 września 2015 r. 00:24:15-00:36:08 w zw. z k. 81, zeznania świadka E. O.- protokół rozprawy z dnia 21 września 2015 r. 00:36:08-00:43:06 w zw. z k. 81, zeznania świadka J. J. k. 95v-96, zeznania świadka P. S. k. 96v, zgoda na wykonaniu zabiegu k. 101, opinia biegłego k. 103-107, opinia uzupełniająca k. 135-137).

W toku postępowania Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu chorób zakaźnych. Biegła dr J. O. (1) z (...) Szpitala (...) w B. – Kliniki (...) w sporządzonej opinii stwierdziła, że makijaż permanentny jest rodzajem tatuażu i prowadzi do przerwania ciągłości skóry, co może być powodem wystąpienia różnorodnych zakażeń ,w tym wirusem HCV. Okres pomiędzy zakażeniem wirusem HCV, a wystąpieniem objawów chorobowych waha się od 4 do 20 tygodni, a najczęściej wynosi 7-8 tygodni. W większości przypadków ostre WZW typu C przebiega bezobjawowo (60-80%). W przypadku powódki pojawiły się dolegliwości w postaci osłabienia, bólów brzucha, wymiotów i nudności połączonych z żółtaczką, co było widocznym symptomem choroby i pozwoliło na szybsze ustalenie rozpoznania i rozpoczęcie swoistej terapii. Dokonując analizy stanu zdrowia powódki biegła podniosła, że dolegliwości powódki świadczące o ostrym WZW typu C wystąpiły w grudniu 2013 roku. Hospitalizacje w Oddziale Ginekologii miały miejsce w dniach: 30.07-14.08.2013 oraz 11.09. -24.09.2013roku. Czas jaki upłynął od pierwszej hospitalizacji do wystąpienia objawów chorobowych to około 18 tygodni oraz około ok. 12 tygodni od drugiej, obejmuje okres wylęgania choroby. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że do zakażenia wirusem HCV mogło dojść podczas hospitalizacji w pozwanym Szpitalu Wojewódzkim w S., na co wskazuje okres wylęgania objawów chorobowych tj. 12-18 tygodni w przypadku powódki, co mieści się we wskazanym czasie 4-20 tygodni inkubacji choroby. Wyniki badań aminotransferaz wykonane w roku 2010, czyli kilka lat po przebytym w roku 2002 urazie zmiażdżeniowym stopy prawej, po wypadku komunikacyjnym przebytym w 2003 roku oraz po zabiegach dentystycznych w roku 2005, były prawidłowe i nie wskazywały na patologię wątroby. Innych zdarzeń skutkujących przerwaniem ciągłości tkanek u powódki od tego czasu nie odnotowano, podobnie jak i przetaczania preparatów krwiopochodnych. Wyniki badań aktywności aminotransferaz przy hospitalizacjach w Oddziale Ginekologicznym w S. pozostawały praktycznie w granicach normy, były nieco ponad górną granicę normy przy pierwszej hospitalizacji, co mogło wiązać się ze stanem ogólnym powódki, natomiast obniżyły się znacznie podczas drugiej hospitalizacji w tym Oddziale do granic dolnych normy. W oparciu o materiał sprawy biegła wywiodła, że zabieg wykonania makijażu permanentnego miał miejsce w roku 2011, jak pokazuje zaświadczenie - zgoda na jego wykonanie wyrażona przez powódkę, czyli 2 lata przed wystąpieniem objawów chorobowych, a to wyklucza związek zachorowania powódki na ostre WZW typu C w roku 2013 z wykonanym zabiegiem kosmetycznym w roku 2011. Innych tatuaży powódka nie wykonywała. W związku z tym, że u powódki zastosowano leczenie przeciwwirusowe jeszcze w okresie ostrym choroby, rokowanie jest bardzo dobre, bo skuteczność terapii w ostrym WZW typu C wynosi od 80% do 90 %.Jest to najlepszy moment na podjęcie leczenia przeciw wirusowego. U powódki praktycznie po pierwszym miesiącu leczenia uzyskano normalizację aminotransferaz, co utrzymywało się dalej i co świadczy o wyleczeniu, lecz do pewnej diagnozy niezbędne jest stwierdzenie braku materiału genetycznego wirusa HCV-RNA. Niestety w zgromadzonej dokumentacji nie ma informacji czy powódka wyeliminowała wirus HCV. W około 30% chorych z ostrym WZW typu C, szczególnie u tych z objawowym przebiegiem choroby, jak w przypadku powódki, dochodzi do samoistnego wyleczenia, co oznacza eliminację HCV- RNA z surowicy i normalizację aktywności aminotransferaz. Gdyby u powódki nie zastosowano leczenia przeciwirusowego mogłoby dojść do przewlekłego zapalenia WZW typu C, przebiegającego zwykle bezobjawowo. Po 20-30 latach u 20% chorych z przewlekłym WZW typu C dochodzi do marskości wątroby, co zwiększa ryzyko wystąpienia raka wątrobowo komórkowego. Poza tym przy przewlekłym WZW typu C mogą pojawiać się zaburzenia nastroju i funkcji poznawczych, zaburzenia autoimmunologiczne, takie jak krioglobulinemia z objawami. plamicy na kończynach, polineuropatią czy zapaleniem kłębuszków nerkowych, czego nie stwierdza się u powódki. Warto zauważyć, że u powódki podczas hospitalizacji we wrześniu 2013 roku obserwowano zlewne wykwity skórne, również mogące stanowić wrota zakażenia, (dowód: opinia biegłego sądowego J. O. k. 103-107, opinia uzupełniająca biegłego sądowego k. 135-137).

W dniu 01 sierpnia 2013 r. pełnomocnik powódki zgłosił pozwanej szkodę i wystąpił o wypłatę świadczenia z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej Szpitala Wojewódzkiego im. (...) S. W. w S.. Pismem z dnia 05 czerwca 2014 r. pozwany (...) S.A. w W. odmówił wypłaty świadczenia informując, że brak jest podstaw do przyjęcia odpowiedzialności przez (...) S.A. i wypłaty żądanego świadczenia, (dowód: pismo pełnomocnika powódki k.8, pisma pozwanego k. 9, 10, 11, 12).

Dokonując ustaleń faktycznych Sąd oparł się na powołanych dowodach,
w szczególności: zeznaniach powódki, przesłuchanych świadków, dowodach z dokumentacji medycznej. Ustalony w sprawie stan faktyczny w dużej mierze jest niesporny i oparty na niekwestionowanym przez strony nieosobowym materiale dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy w postaci dokumentacji medycznej powódki. Skutki zakażenia jakiemu uległa H. B., procentowy uszczerbek na zdrowiu, trwałość tych skutków oraz możliwość ich ustąpienia zostały ustalone na podstawie niekwestionowanej dokumentacji medycznej, a także opinii biegłej przeprowadzonej w niniejszej sprawie. Sąd uznał wszystkie wyżej wymienione dokumenty za wiarygodne, bowiem ich wartości dowodowej nie kwestionowała żadna ze stron, a Sąd nie znalazł żadnych podstaw by czynić to z urzędu. Wobec tego Sąd uznał, że dokumenty urzędowe stanowią, w myśl art. 244 § 1 k.p.c., dowód tego, co zostało w nich w sposób urzędowy stwierdzone, a dokumenty prywatne, zgodnie z art. 245 k.p.c. stanowią dowód tego, że osoby, które je podpisały złożyły oświadczenia w nich zawarte.

Sąd w całości przyjął w poczet materiału dowodowego opinie biegłej powołanej w niniejszej sprawie bowiem jest ona sporządzone zgodnie z regułami sztuki, spójna i logiczna, zawiera wyczerpujące odpowiedzi na zadane pytania, a żadna ze stron nie zakwestionowała ostatecznie jej treści. Sąd nie dostrzegł żadnych czynników osłabiających zaufanie do wiedzy biegłej i jej bezstronności, ani żadnych ważnych powodów, które zmuszałyby do dopuszczenia dowodu z opinii innych specjalistów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się częściowo zasadne.

Podstawę odpowiedzialności publicznego zakładu opieki zdrowotnej za szkody wyrządzone w związku z udzielaniem świadczeń zdrowotnych stanowi art. 430 k.c., zgodnie, z którym kto na własny rachunek powierza wykonanie czynności osobie, która przy wykonywaniu czynności podlega jego kierownictwu i ma obowiązek stosować się do jego wskazówek, ten jest odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną z winy tej osoby przy wykonywaniu powierzonej jej czynności. Powołany przepis statuuje odpowiedzialność z tytułu czynu niedozwolonego na zasadzie ryzyka za szkody wyrządzone osobie trzeciej przez podwładnego z jego winy, a więc przyjęcie odpowiedzialności publicznego zakładu opieki zdrowotnej na podstawie art. 430 k.c. wymaga uprzedniego stwierdzenia, że pracownik zakładu wyrządził szkodę w sposób zawiniony i odpowiada z tego tytułu na zasadach ogólnych (art. 415 k.c.). Należy nadmienić, że także lekarz, mimo dalece posuniętej samodzielności w zakresie wyboru sposobów leczenia pacjenta, jest podmiotem podlegającym kierownictwu organizacyjnemu zakładu opieki zdrowotnej, a także ma obowiązek stosowania się do jego wskazówek w zakresie np. grafika operacji, dyżurów.

Spowodowanie szkody na osobie w warunkach błędu w sztuce medycznej jest specyficzną postacią deliktu prawa cywilnego, którego zaistnienie wymaga zaistnienia przesłanek odpowiedzialności z tytułu czynu niedozwolonego, czyli szkody, winy i adekwatnego związku przyczynowego. Ściśle biorąc, błąd w sztuce medycznej jest jedynie obiektywnym elementem winy lekarza wykonującego czynności medyczne, stanowi, bowiem czynność (zaniechanie) lekarza w zakresie diagnozy i terapii, niezgodną z nauką medycyny w zakresie dla lekarza dostępnym. Subiektywnym natomiast elementem koniecznym dla przypisania winy lekarzowi jest jego umyślność lub niedbalstwo (zob. M. Filar, S. Krześ, E. Marszałkowska-Krześ, P. Zaborowski, Odpowiedzialność lekarzy i zakładów opieki zdrowotnej, Warszawa 2004, s. 29 i n.; orzeczenie SN z 1 kwietnia 1955 r., IV CR 39/54, OSNCK 1/1957, poz. 7 oraz Lex nr 118379). Stwierdzenie błędu w sztuce medycznej, w kontekście odpowiedzialności zakładu opieki zdrowotnej, w którym miał miejsce zabieg, jest natomiast całkowicie niezależne od osoby konkretnego lekarza oraz od okoliczności podjęcia czynności medycznej. Istotne jest, bowiem to, że czynność tę wykonał pracownik zakładu w ramach jego działalności. Od błędu jako odstępstwa od wzorca i zasad należytego postępowania z uwzględnieniem profesjonalnego charakteru działalności sprawcy szkody, odróżnić należy natomiast powikłanie, które stanowi określoną, niekiedy atypową, reakcję pacjenta na prawidłowo podjęty i przeprowadzony zespół czynności leczniczych.

Zgodnie z treścią art. 231 k.p.c., Sąd może uznać za ustalone fakty mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, jeżeli wniosek taki można wyprowadzić z innych ustalonych faktów. Orzeczenie sądu może być zatem oparte na tego rodzaju domniemaniu faktycznym tylko wówczas, gdy domniemanie to stanowi wniosek logicznie wynikający z prawidłowo ustalonych faktów stanowiących jego przesłanki (zob. wyrok SN z 22 stycznia 1998 r., II UKN 465/97, OSNP 1/99 poz. 24). Należy podkreślić, że przywołany przepis nie oznacza przeniesienia na stronę pozwaną w procesie, którego przedmiotem są roszczenia odszkodowawcze, ciężaru wykazania, iż szkoda doznana przez powoda wynikła z przyczyn, za które strona pozwana nie odpowiada. Celem przepisu art. 231 k.p.c. jest natomiast umożliwienie stronie postępowania uzasadnienia jej twierdzeń w sytuacji, gdy z przyczyn od tej strony niezależnych nie są jej dostępne bezpośrednie środki dowodowe, a o prawdziwości twierdzeń strony można wnioskować jedynie na podstawie innych faktów. W związku z powyższym powszechnie przyjmuje się, że w tzw. procesach lekarskich, sąd może, po rozważeniu całokształtu okoliczności sprawy, w oparciu o art. 231 k.p.c. uznać za wystarczający wysoki stopień prawdopodobieństwa, nie wymagając od poszkodowanego ścisłego i pewnego udowodnienia, jaką drogą jego organizm został zainfekowany, taki bowiem dowód często nie jest możliwy do przeprowadzenia (por. m.in. wyrok SN z 10 lipca 1998 r., I CKN 786/97, niepubl.). Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem i poglądami doktryny w sprawach lekarskich (tak choćby: Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14 grudnia 1973 r., II CR 692/73, OSPiKA 4/75 poz. 94 z glosą Sośniaka, czy też w wyroku z dnia 28 października 1983 r., II CR 358/83, OSPiKA 9/84 poz. 187) wymaga się stwierdzenia tak wysokiego stopnia prawdopodobieństwa zarażenia podczas pobytu w danej placówce służby zdrowia, aby było to wystarczające dla przyjęcia jego odpowiedzialności z tytułu powstałej szkody. W realiach niniejszej sprawy dotyczącej powództwa H. B. z przeważającym prawdopodobieństwem można stwierdzić, że do zakażenia powódki wirusem HCV doszło w Szpitalu Wojewódzkim im. (...) S. W. w S. w dniach 30 lipca 2013 r.- 14 sierpnia 2013 r. lub w dniach 11 września 2013 r.- 24 września 2013 r. Jest wprawdzie okolicznością znaną urzędowo Sądowi rozpoznającemu sprawę, że do zakażenia wirusem zapalenia wątroby zarówno B jak i C może dojść podczas każdego, nawet niewielkiego zabiegu związanego z przerwaniem ciągłości tkanek, a prawdopodobieństwo zaistnienia tego faktu rośnie wraz z ilością wykonanych zabiegów. Przeniesienie infekcji jest możliwe w wyniku nieprzestrzegania reżimów sanitarnych jak np. posługiwania się przez personel medyczny nienależycie wysterylizowanymi narzędziami oraz gdy jednorazowe rękawiczki nie są zmieniane po kontakcie z każdym pacjentem. Inne drogi zakażenia WZW C to zakażenie w drodze kontaktów seksualnych, w okresie okołoporodowym, poprzez kontakty rodzinne z osobą zakażoną lub w wyniku przerwania ciągłości tkanek podczas poddawania się zabiegom fryzjerskim i kosmetycznym.

Z poczynionych ustaleń faktycznych wynika, że źródłem zarażenia powódki niewątpliwie były zaniedbania personelu medycznego, w przestrzeganiu zasad reżimu sanitarno – epidemiologicznego, podczas leczenia powódki w Szpitalu Wojewódzkim im. (...) S. W. w S. i nie było możliwe że do zakażenia powódki doszło podczas wykonywania u niej zabiegu kosmetycznego makijażu permanentnego, jak twierdzi strona pozwana oraz interwenient uboczny. Taki wniosek płynie z opinii biegłej J. O. (1), która jednoznacznie wskazała, że okres pomiędzy zakażeniem wirusem HCV a wystąpieniem objawów chorobowych waha się od 4 do 20 tygodni, a najczęściej wynosi 7-8 tygodni. W większości przypadków ostre WZW typu C przebiega bezobjawowo (60-80%). W przypadku powódki pojawiły się dolegliwości w postaci osłabienia, bólów brzucha, wymiotów i nudności połączonych z żółtaczką, co było widocznym symptomem choroby i pozwoliło na szybsze ustalenie rozpoznania i rozpoczęcie swoistej terapii. Dolegliwości powódki świadczące o ostrym WZW typu C wystąpiły w grudniu 2013 roku. Hospitalizacje w Oddziale Ginekologii miały miejsce w dniach: 30.07-14.08.2013 oraz 11.09.-24.09.2013roku. Czas jaki upłynął od pierwszej hospitalizacji do wystąpienia objawów chorobowych to około 18 tygodni oraz około ok.12 tygodni od drugiej, obejmuje okres wylęgania choroby. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że do zakażenia wirusem HCV mogło dojść podczas hospitalizacji w pozwanym Szpitalu Wojewódzkim w S., na co wskazuje okres wylęgania objawów chorobowych tj.12-18 tygodni w przypadku powódki, co mieści się w czasie 4-20 tygodni inkubacji choroby. Biegła podkreśliła również, że wyniki badań aminotransferaz wykonane w roku 2010, czyli kilka lat po przebytym w roku 2002 urazie zmiażdżeniowym stopy prawej, po wypadku komunikacyjnym przebytym w 2003 roku oraz po zabiegach dentystycznych w roku 2005, były prawidłowe i nie wskazywały na patologię wątroby. Innych zdarzeń skutkujących przerwaniem ciągłości tkanek u powódki od tego czasu nie odnotowano, podobnie jak i przetaczania preparatów krwiopochodnych. Wyniki badań aktywności aminotransferaz przy hospitalizacjach w Oddziale Ginekologicznym pozostawały praktycznie w granicach normy, były nieco ponad górną granicę normy przy pierwszej hospitalizacji, co mogło wiązać się ze stanem ogólnym powódki, natomiast obniżyły się znacznie podczas drugiej hospitalizacji we wskazanym Oddziale do granic dolnych normy. Zabieg wykonania makijażu permanentnego miał miejsce w roku 2011, czyli 2 lata przed wystąpieniem objawów chorobowych, a to wyklucza związek zachorowania powódki na ostre WZW typu C w roku 2013 z wykonanym zabiegiem kosmetycznym w roku 2011.

Skoro w procesie zostało ustalone, że najbardziej prawdopodobnym źródłem zakażenia był pobyt powódki w pozwanej jednostce leczniczej, to zaistniała podstawa do uznania w trybie domniemania faktycznego (art. 231 k.p.c.), że na skutek działań personelu tej jednostki doszło do zakażenia powódki. Istnieją zatem uzasadnione podstawy do przyjęcia, iż zakażenie powódki wirusem HCV pozostawało w normalnym związku przyczynowym z niedołożeniem przez pracowników tej placówki służby zdrowia należytej staranności w zapewnieniu odpowiedniego stanu sanitarnego i uzasadnia odpowiedzialność deliktową pozwanego Szpitala Wojewódzkiego im. (...) S. W. w S.. Mając powyższe na względzie należało uznać, że spełnione zostały przesłanki odpowiedzialności pozwanego podmiotu za rozstrój zdrowia, jaki wystąpił u H. B..

Zadośćuczynienie za doznaną krzywdę z art. 445 § 1 k.c. przysługuje w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia. Stanowi ono formę rekompensaty pieniężnej z tytułu szkody niemajątkowej. Celem zadośćuczynienia jest złagodzenie cierpień zarówno doznanych jak i tych które wystąpią w przyszłości. Zadośćuczynienie ma charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą doznaną przez poszkodowanego krzywdę. W tym kontekście krzywda jest ujmowana jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości) oraz psychiczne (np. ujemne odczucia przeżywane w związku cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała, zaburzenia funkcji poszczególnych organów, rozstroju zdrowia takich jak zeszpecenie, głuchota, niedowidzenia niemożliwość wykonywania dotychczasowego zawodu lub zajęcia, wyłączenie z normalnego życia. Reasumując zadośćuczynienie pieniężne o którym mowa w art. 445 § 1 k.c. ma na celu naprawienie szkody niemajątkowej wyrażającej się krzywdą w postaci cierpień fizycznych i psychicznych dlatego ustalając kwotę zadośćuczynienia należy mieć na uwadze rozmiar cierpień fizycznych związanych z zaistnieniem wypadku jak i dolegliwości bólowe powstałe w następstwie urazu oraz długość leczenia. Pojęcie „sumy odpowiedniej” użyte w tymże przepisie ma w istocie charakter niedokreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazane są kryteria jakimi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Określenie wysokości zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w razie uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia powinno się opierać na obiektywnych i sprawdzalnych kryteriach, kierować się jego celami i charakterem przy uwzględnieniu jednak indywidualnej sytuacji poszkodowanego. (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 września 2002 IV CKN 1266/00).

Z uwagi na to, że zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, jego wysokość nie może być określona w wysokości symbolicznej, lecz winna przedstawiać pewną ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie przyznana suma pieniężna tytułem zadośćuczynienia powinna być utrzymana w rozsądnych granicach i dostosowana do aktualnych stosunków majątkowych w społeczeństwie, kraju, w którym mieszka poszkodowany. Najbliższym punktem odniesienia powinien być poziom życia osoby, której zadośćuczynienie przysługuje, gdyż jej stopa życiowa rzutować będzie na rodzaj wydatków konsumpcyjnych mogących zrównoważyć doznane cierpienie ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 2008r.II CSK 78/08).

Zadośćuczynienie winno być także stosowne do doznanej krzywdy oraz uwzględniać wszystkie okoliczności sprawy. W szczególności winny być wzięte pod uwagę takie okoliczności jak nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałe następstwa zdarzenia.

Na podstawie całokształtu zebranego materiału dowodowego, w szczególności opinii biegłej J. O. (1), Sąd przyjął istnienie związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy zarażeniem powódki wirusem HCV, a pogorszeniem stanu zdrowia zarówno fizycznego jak i psychicznego H. B.. Przeprowadzone leczenie powódki w Wojewódzkim (...) im. dr W. B. w Ł., będące następstwem jej zarażenia wirusem HCV w pozwanej jednostce, było dla powódki wyjątkowo dolegliwe. Na skutek przyjmowania leków H. B. odczuwała nudności, miała podwyższoną temperaturę ciała, zbierało się jej na wymioty, odczuwała suchość w gardle i miała problemy z oddychaniem. Po czterech lub pięciu miesiącach przyjmowania interferonu pacjentce wyszły niemal wszystkie włosy i prawie stała się łysa. Tych włosów powódka nie miała kilka miesięcy albowiem wskutek podjętej terapii włosy wyjątkowo wolno odrastały. Podjęta terapia była dla H. B. wyjątkowo niekomfortowa i bardzo obciążająca również psychicznie. Powódka cały ten czas spędzała z domu, niemal nigdzie nie wychodziła, nie korzystała z życia towarzyskiego wstydząc się tego, że ją ktoś zobaczy. H. B. starała się ukrywać fakt, iż przechodzi tak intensywną terapię nosząc chustkę. Powódka w okresie leczenia wymagała opieki osoby trzeciej tj. córki, bądź synowej, które jej gotowały, sprzątały, zawoziły do szpitala i wspierały psychicznie. Wskutek terapii H. B. nie mogła korzystać z przyjemności lata takich jak pływanie, opalanie się. Od przyjmowanych leków powódka często była otumaniona i senna, co pozbawiało ją m.in. możliwości prowadzenia pojazdów mechanicznych. Przebyta choroba oraz jej leczenie wymogły na powódce konieczność stałego utrzymywania diety lekkostrawnej oraz abstynencji alkoholowej. Biorąc pod uwagę cierpienie fizyczne powódki oraz znaczne cierpienie psychiczne Sąd uznał, iż zasądzona kwota 40.000 zł (pkt I.) stanowić będzie adekwatną do stopnia tego cierpienia rekompensatę za doznaną krzywdę. Przyznana suma pieniężna tytułem zadośćuczynienia jest utrzymana w rozsądnych granicach i dostosowana do aktualnych stosunków majątkowych w społeczeństwie, kraju, w którym mieszka poszkodowana. Sąd oddalił powództwo ponad zasądzoną kwotę opierając się przede wszystkim na konkluzji biegłej, która stwierdziła, że rokowania dla powódki na całkowite jej wyleczenie są bardzo dobre i rozpoznane ostre WZW typu C najpewniej nie zdążyło uszkodzić miąższu narządu wątroby. W przedmiocie odsetek Sąd przyjął zasadę, wynikającą z art. 481 § 1 k.c. stanowiącego, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Sąd doszedł do przekonania, że w niniejszej sprawie odsetki winny być naliczone sporządzenia przez pozwaną ostatniego pisma, w którym odmówiła ona powódce wypłaty świadczenia. W dacie tej pozwana popadła bowiem w opóźnienie ze spełnieniem świadczenia pieniężnego na rzecz powódki.

Sąd mając na uwadze zasadę odpowiedzialności stron za wynik postępowania wyrażoną w art. 113 ust. 2i ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.) nakazał pobrać od pozwanego Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych SA w W. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Sieradzu kwotę 822,62 zł (1.645,24 x 50 %= 822,62 zł) tytułem zwrotu części wydatków w sprawie poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa. Z uwagi na fakt, że obie strony były reprezentowane przez profesjonalnych pełnomocników oraz że obie w takim samym stopniu przegrały proces należało na podstawie art. 100 k.p.c. znieść koszty zastępstwa prawnego pomiędzy stronami.