Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 marca 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu VIII Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Przytulska-Sikoń

Protokolant: Magdalena Wengierow

po rozpoznaniu w dniu 23 marca 2016 r. we Wrocławiu na rozprawie sprawy

z powództwaO. W. (...)z siedzibą w W.

przeciwko B. M. i R. M.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanych B. M. i R. M. solidarnie na rzecz strony powodowej O. W. (...)z siedzibą w W. kwotę 20000,00 zł (dwadzieścia tysięcy zł zero gr) wraz z umownymi odsetkami za opóźnienie w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP liczonymi od dnia 29 lipca 2015 r. do dnia zapłaty, nieprzekraczającymi od 1 stycznia 2016r. odsetek maksymalnych za opóźnienie;

II.  zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz strony powodowej kwotę 3417 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 29 lipca 2015 r. do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie w elektronicznym postępowaniu upominawczym strona powodowa – O. W. (...) z siedzibą w W. domagała się zasądzenia solidarnie od pozwanych B. M. i R. M. kwoty 20000 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym od dnia 29 lipca 2015 r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania w tym kosztami zastępstwa procesowego w wysokości 2400 zł.

W uzasadnieniu pozwu strona powodowa podała, że dochodzona od pozwanych wierzytelność wynika z umowy o kredyt zawartej przez pozwanych w dniu 10 listopada 2009 r. z poprzednikiem prawnym powoda (...) Bank S.A. (...) Bank S.A. w W.. Pierwotna kwota kredytu wyniosła 157151 zł. Jak wyjaśnił powód, z dniem 4 stycznia 2010 r. na podstawie art. 492 § 1 pkt 1 k.s.h. nastąpiło połączenie (...) Bank S.A. z (...) Bank S.A., w konsekwencji czego na podstawie art. 494 § 1 k.s.h. (...) Bank S.A. w W. wstąpiła z dniem połączenia we wszystkie prawa i obowiązki (...) Bank S.A. Dalej z dniem 1 czerwca 2012 r. na podstawie art. 492 § 1 pkt 1 k.s.h. nastąpiło przeniesienie całego majątku (...) Bank S.A. (spółka przejmowana) na (...) Bank S.A. w W., przy czym z dniem 1 czerwca 2012 r. (...) Bank S.A. w W. zmienił nazwę na (...) Bank S.A. w W.. Jak podniósł powód, z uwagi na naruszenie warunków spłaty umowa została wypowiedziana, a na pozwanych ciąży obowiązek zwrotu pobranych środków pieniężnych. Powód nabył wierzytelność wobec pozwanych w oparciu umowy o przelew wierzytelności zawartej w dniu 19 grudnia 2014 r. Dochodzona pozwem kwota 20000 zł stanowi niespłaconą kwotę kapitału.

W dniu 25 sierpnia 2015 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty, w związku z czym sprawa została przekazana do rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu.

Na rozprawie w dniu 18 marca 2016 r. pozwani zakwestionowali żądanie pozwu. Wyjaśnili, iż do 2011 r. kredyt był spłacany regularnie, potem ich sytuacja uległa zmianie, gdyż pozwany miał zawał, nadto zachorowali jego rodzice. Mając świadomość, iż nie mają możliwości spłaty kredytu, pozwani w 2012 r. zdecydowali o sprzedaży mieszkania. Pozwani wskazali, iż został znaleziony kupiec na mieszkanie za kwotę 140000 zł, jednak z uwagi, iż kwota zobowiązania z pierwotnej kwoty kredytu 157000 zł na przestrzeni lat wzrosła do 220000 zł, strona powodowa nie wyraziła zgody na sprzedaż mieszkania. Pozwani wnosili o oddalenie powództwa wskazując, iż woleliby sami sprzedać mieszkanie, niż doprowadzać do egzekucji komorniczej, z czym wiązać się będą dodatkowe koszty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 listopada 2009 r. pomiędzy (...) Bank S.A. w K. a pozwanymi B. M. i R. M. została zawarta umowa kredytu hipotecznego nr (...). Na mocy tej umowy Bank udzielił pozwanym, jako kredytobiorcom kredytu w kwocie 157151,12 zł, a pozwani zobowiązali się do spłaty kredytu w 240 miesięcznych równych ratach. Zgodnie z umową oprocentowanie kredytu było zmienne i na dzień sporządzenia umowy wynosiło 8.5%. W przypadku nie spłacenia przez kredytobiorców w terminie całości lub części raty spłaty wynikającej z umowy kredytu, niespłacona kwota staje się zadłużeniem przeterminowanym. Od wymagalnego kapitału Bank nalicza odsetki karne w wysokości podwójnego oprocentowania umownego. Odsetki karne, naliczane przez Bank od niespłaconych w terminie rat w dniu sporządzenia umowy wynosiły 17 %. Zabezpieczenie kredytu stanowiła m.in. hipoteka zwykła ustanowiona na rzecz Banku w wysokości kwoty kredytu określonej w § 1 ust. 1 Umowy oraz hipoteka kaucyjna do kwoty stanowiącej 70 % w § 1 ust. 1 Umowy. Hipoteka została ustanowiona na nieruchomości pozwanych stanowiącej lokal mieszkalny o pow. 46,26 m ² położonej we W. przy ul. (...) (KW nr (...).

Bank może wypowiedzieć umowę w razie stwierdzenia, że warunki udzielenia kredytu nie zostały dotrzymane, lub w razie zagrożenia terminowej spłaty kredytu z powodu złego stanu majątkowego kredytobiorcy, a w szczególności w przypadku niespłacenia dwóch rat odsetkowo-kapitałowych lub skierowania egzekucji do nieruchomości stanowiącej zabezpieczenie spłaty kredytu. Okres wypowiedzenia wynosi 30 dni. Po upływie okresu wypowiedzenia umowy kredytu Kredytobiorca jest obowiązany do niezwłocznego zwrotu wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami należnymi Bankowi za okres korzystania z kredytu.

Dowód: - Umowa kredytu hipotecznego nr (...), k. 63- 68

Pozwani do 2011 r. spłacali kredyt. Po tym czasie przestali regulować swoje zobowiązanie, co było spowodowane chorobą pozwanego i jego rodziców.

Z tytułu zawartej umowy kredytu hipotecznego nr (...) zadłużenie pozwanych osiągnęło kwotę 220000 zł.

Okoliczność bezsporna

Z dniem 4 stycznia 2010 r. na podstawie art. 492 § 1 pkt 1 k.s.h. nastąpiło połączenie (...) Bank S.A. z (...) Bank S.A. Na postawie art. 494 § 1 k.s.h. (...) Bank S.A. wstąpiła z dniem połączenia we wszystkie prawa i obowiązki (...) Bank.

Z dniem 1 czerwca 2012 r. na podstawie art. 492 § 1 pkt 1 k.s.h. nastąpiło przeniesienie całego majątku (...) Bank S.A. na (...) Bank S.A. Na postawie art. 494 § 1 k.s.h. (...) Bank S.A. wstąpiła z dniem połączenia we wszystkie prawa i obowiązki (...) Bank.

Z dniem 1 czerwca 2012 r. (...) Bank S.A. zmieniła nazwę na (...) Bank S.A.

Okoliczność bezsporna

W dniu 19 grudnia 201r r. strona powodowa zawarła z (...) Bank S.A. umowę przelewu wierzytelności, obejmującą także wierzytelność przysługującą względem pozwanych z umowy nr (...) w kwocie 222232,47 zł. Pismem z dnia 19 grudnia 2014 r. (...) Bank S.A. zawiadomił pozwanych o dokonanym przelewie wierzytelności.

W dniu 21 stycznia 2015 r. strona powodowa wezwała pozwanych zapłaty kwoty 225336,45 zł w terminie do 28 stycznia 2015 r. .

Dowód: - umowa przelewu wierzytelności z dnia z dnia 19 grudnia 2014 r. wraz z

Załącznikiem nr 1, k. 21-27;

- zawiadomienie dłużnika o przelewie wierzytelności, k. 59-60;

- wezwanie do zapłaty, k. 62.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości.

Strona powodowa O. W. (...)z siedzibą w W. dochodziła roszczenia od pozwanych na podstawie art. 509 k.c., powołując się na cesję wierzytelności pomiędzy (...) Bank S.A. w W., jako następcy prawnego pierwotnego wierzyciela(...)Bank w K., a stroną powodową.

Zgodnie z brzmieniem przepisu art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania, a w myśl § 2 wyżej wskazanego przepisu wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związanie z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie przyjmuje się zgodnie, że w wyniku przelewu w rozumieniu art. 509 k.c. przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki wiązał go z dłużnikiem. Innymi słowy, stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, natomiast zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. Jednocześnie w myśl, art. 513 § 1 k.c. dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie. Zapis ten jest wyrazem zasady, iż w następstwie przelewu nie może pogorszyć się sytuacja dłużnika. Dłużnik na zatem prawo zgłaszania wobec nabywcy zarówno zarzutów związanych ze źródłem powstania zobowiązania no wad oświadczenia woli, jak również zarzutów dotyczących czynności prawnych, czy też działań i zdarzeń późniejszych np. dotyczących odroczenia terminu świadczenia, przedawnienia, niewykonania świadczenia wzajemnego.

Poza sporem w niniejszym postępowaniu pozostawał fakt zawarcia przez pozwanych w dniu 10 listopada 2009 r. umowy kredytu hipotecznego nr (...), na mocy której (...) Bank S.A. udzielił pozwanym, jako kredytobiorcom, kredytu w kwocie 157151,12 zł, a pozwani zobowiązali się do jego spłaty w 240 miesięcznych ratach. Pozwani przyznali, że są zadłużeni z tego tytułu na kwotę 220000 zł i nie kwestionowali wysokości dochodzonej kwoty. Na rozprawie w dniu 16 marca 2016 r. pozwani nie zgłosili bowiem żadnych merytorycznych zarzutów przeciwko żądaniu pozwu. Wskazywali, iż do pewnego czasu spłacali kredyt, następnie zaś z powodu choroby pozwanego i jego rodziców nie byli już w stanie dalej spłacać kredytu. Jak wyjaśnili na rozprawie, pozwani podjęli działania w kierunku sprzedaży mieszkania, obciążonego hipoteką na zabezpieczenie spłaty kredytu, jednak bank nie wyraził zgody na sprzedaż mieszkania za cenę 140000 zł oferowana przez nabywcę.

Strona powodowa od pozwanych dochodziła przy tym kwoty 20000 zł, wskazując, iż kwota ta stanowi niespłaconą kwotę kapitału.

Na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie Sąd ustalił, że strony łączyła umowa kredytu bankowego. Zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo Bankowe przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

W myśl natomiast przepisu art. 354 § 1 k.c. dłużnik powinien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno – gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje – także w sposób odpowiadający tym zwyczajom.

W świetle materiału dowodowego niniejszej sprawy nie budzi wątpliwości fakt, iż pozwani nie wywiązali się w sposób należyty z obowiązków nałożonych na nich mocą zawartej umowy kredytu, albowiem nie dokonywali oni spłaty kredytu w ustalonych ratach.

Wobec zaprzestania przez pozwanych spłaty kredytu kredytodawca, stosownie do zawartej umowy z dnia 10.11.2009 r. uprawniony był do wypowiedzenia umowy kredytu, co z kolei spowodowało natychmiastową wymagalność całości zadłużenia wraz z odsetkami. Zaś po dniu wypowiedzenia umowy wierzyciel był uprawniony do naliczania odsetek karnych od kwoty całego niespłaconego kapitału. Wypowiedzenie umowy kredytu nastąpiło zaś według niezakwestionowanych przez pozwanych twierdzeń strony powodowej (art. 230 k.p.c.) pismem z 12 grudnia 2013 r. (k. 4 verte), czyniąc roszczenie wymagalnym z dniem 26 stycznia 2014 r.

Na uwzględnienie nie zasługiwała przy tym podnoszona przez pozwanych okoliczność, iż chcieli by oni dokonać sprzedaży mieszkania samodzielnie, w porozumieniu z wierzycielem, bez udziału komornika, by nie generować dodatkowych wysokich kosztów. W ocenie Sądu, sposób zaspokojenia wierzyciela, tj. czy nastąpi on poprzez dobrowolną spłatę zobowiązania czy też w drodze postępowania egzekucyjnego nie ma bowiem znaczenia dla oceny zasadności wytoczonego powództwa.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w pkt I sentencji wyroku.

Orzeczenie o odsetkach zgodnie z żądaniem pozwu znajduje uzasadnienie w treści art. 481 § 1 i 2 k.c.

Zgodnie z treścią obowiązującego w chwili wytoczenia powództwa art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. § 2. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

Z dniem 1 stycznia 2016 r. treść art. 481 k.c. na podstawie art. 2 ustawy z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015r., poz. 1830) została zmieniona i otrzymała następujące brzmienie:

§ 1. Jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

§ 2. ⁽²¹⁾ Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

§ 2 ¹. ⁽²²⁾ Maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki maksymalne za opóźnienie).

§ 2 ². ⁽²³⁾ Jeżeli wysokość odsetek za opóźnienie przekracza wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie, należą się odsetki maksymalne za opóźnienie.

§ 2 ³. ⁽²⁴⁾ Postanowienia umowne nie mogą wyłączać ani ograniczać przepisów o odsetkach maksymalnych za opóźnienie, także w przypadku dokonania wyboru prawa obcego. W takim przypadku stosuje się przepisy ustawy.

§ 2 ⁴. ⁽²⁵⁾ Minister Sprawiedliwości ogłasza, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski", wysokość odsetek ustawowych za opóźnienie.

Z treści art. 56 cyt. ustawy wynika, iż do odsetek należnych za okres kończący się przed dniem wejścia w życie ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe.

Z powyższych względów, mając na uwadze, iż wysokość żądanych dalszych odsetek umownych jest zmienna, Sąd w oparciu o powyższy przepis zastrzegł, iż odsetki umowne nie mogą przekroczyć odsetek maksymalnych za opóźnienie (art. 481 § 2 ² i 2 ³ k.c.).

Orzeczenie o kosztach procesu, Sąd wydał w oparciu o treść art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Z uwagi na fakt, iż pozwani w całości przegrali proces, zobowiązani jest do zwrotu na rzecz strony powodowej poniesionych przez nią kosztów procesu –3417,00 zł- na które składa się kwota 1000,00 zł z tytułu opłaty sądowej od pozwu, 17,00 zł z tytułu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 2.400,00 zł z tytułu kosztów zastępstwa procesowego.