Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lutego 2015 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXV Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Dorota Kalata

Protokolant: sekretarz sądowy Marta Stelmasiak

po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2015 r. w Warszawie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) w W.

przeciwko K. A.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt XXV C 988/14

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 8 kwietnia 2014 roku powód - (...) z siedzibą w W. wniósł powództwo o zapłatę przeciwko K. A. w elektronicznym postępowaniu upominawczym, żądając od pozwanej zapłaty kwoty 94.018,31 PLN, na którą to kwotę składała się suma niespłaconej kwoty należności głównej (kapitału) w wysokości 61.542,30 PLN oraz skapitalizowane odsetki karne za opóźnienie w spełnieniu świadczenia w wysokości 32.476,01 PLN, naliczone do dnia poprzedzającego złożenie pozwu od zadłużenia przeterminowanego wg ustalonej w umowie stopy procentowej. Jednocześnie strona powodowa wskazała, że na podstawie art. 482 § 1 k.c. wykorzystała przysługujące jej uprawnienie do skapitalizowania odsetek należnych do chwili wytoczenia powództwa i żądania od nich odsetek za opóźnienie. Nadto powód wniósł o zasądzenie kosztów procesu. (pozew k. 3-7). Powód wskazał, że stał się wierzycielem pozwanej na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 24 marca 2014 roku, na mocy której (...) Bank (...) S.A. (dalej: (...) S.A.) zbyła na rzecz powoda wierzytelności wynikające z umów zawartych przez pozwaną i (...) S.A. Do pozwu załączono kopię umowy cesji wierzytelności z dnia 24 marca 2014 roku oraz zawiadomienie Pozwanej o dokonaniu cesji z dnia 5 maja 2014 roku.

Zarządzeniem z dnia 26 maja 2014 roku (sygn. akt. VI Nc-e 503924/14) Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie, VI Wydział Cywilny, stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w niniejszej sprawie (k. 9). W konsekwencji powyższego w dniu 26 maja 2014 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie, VI Wydział Cywilny wydał postanowienie o przekazaniu przedmiotowej sprawy do tutejszego Sądu, na podstawie art. 505 [33] § 1 k.p.c.

Z uwagi na fakt, iż pozwana nie zajęła stanowiska w sprawie i nie złożyła wyjaśnień, Sąd Okręgowy, na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci dokumentów przedłożonych przez powoda wydał wyrok zaoczny. (k.56)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 stycznia 2011 roku (...) Kasa Oszczędnościowa Bank (...) S.A. z siedzibą w W. (dalej: (...) S.A.) i K. A. zawarły umowę rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego P., usług bankowości elektronicznej oraz karty debetowej (bez (...)). Na podstawie przedmiotowej umowy (...) SA zobowiązał się do otwarcia i prowadzenia rachunku w walucie polskiej o numerze: (...). Integralną część przedmiotowej umowy stanowił „Regulamin rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego, usług bankowości elektronicznej oraz karty debetowej w (...) Banku (...) Spółce Akcyjnej”. Powódka jednocześnie oświadczyła, składając podpis na umowie, że przed jej zawarciem otrzymała obowiązujący Regulamin, o którym mowa powyżej (k. 23-24).

W dniu 14 stycznia 2011 roku powyższe osoby podpisały drugą umowę nr (...) o wydanie i używania karty (...), wydawanej pod znakami (...) S.A. ( k. 21-22).

Pismem z dnia 18 sierpnia 2011 roku nadanym w dniu 24 sierpnia 2011 roku (...) S.A. złożyła oświadczenie o wypowiedzeniu K. A. umowy rachunku (...) nr (...) z powodu nieuregulowanego niedopuszczalnego salda debetowego z zachowaniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia liczonego od dnia następującego po dniu doręczenia wypowiedzenia. Przedmiotowe pismo zostało podpisane przez Administratora Produktów I stopnia – Panią M. P. ( pismo k. 25).

W dniu 24 marca 2014 roku (...) S.A. z siedzibą w W. i (...) Wierzytelności Detalicznych Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. zawarli umowę sprzedaży wierzytelności przysługujących (...) S.A. z siedzibą w W., wskazanych w Załączniku nr 1 do Umowy ( kopia umowy k.31-37).

Dnia 5 maja 2014 roku (...) S.A. wystosowała do powódki pismo, zawiadamiające o dokonaniu, na podstawie umowy z dnia 24 marca 2014 roku, przelewu wierzytelności z tytułu umów zawartych z (...) S.A. na rzecz (...) (...) z siedzibą w W.. W przedmiotowym piśmie wskazano, że przeniesienie wierzytelności stało się skuteczne dnia 24 marca 2014 roku i poinformowano Powódkę o aktualnym zadłużeniu z tytułu umów zawartych z (...) S.A., które na dzień wypowiedzenia umowy wyniosło łącznie 92.378,34 PLN. (pismo k.38)

Złożone do akt sprawy dokumenty prywatne, zgodnie z art. 245 k.p.c., stanowiły jedynie dowód tego że osoby, które go podpisały złożyły oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokumentom tym jednak, w przeciwieństwie do dokumentów urzędowych (art. 244 k.p.c.) ustawa nie nadaje waloru dowodu, iż okoliczności stwierdzone w oświadczeniu są zgodne z prawdą.

Sąd Okręgowy zauważył co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu jako nieudowodnione. Zgodnie z obowiązującą w polskim procesie cywilnym zasadą kontradyktoryjności, ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne (art. 6 k.p.c.). W tym zakresie Sąd nie miał obowiązku działać za stronę powodową z urzędu. W myśl art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody potwierdzające fakty, z których wywodzą skutki prawne. W niniejszej sprawie, w ocenie Sądu, powód nie wykonał należycie ciążącego na nim obowiązku.

Sąd ocenił, iż strona powodowa działająca przez profesjonalnego pełnomocnika procesowego na poparcie swych twierdzeń dotyczących istnienia wierzytelności względem pozwanej nie przedstawiła wiarygodnych dokumentów potwierdzających, z jakiego tytułu i w jakiej wysokości została zbyta wierzytelność na rzecz powoda zgodnie z umową z dnia 24 marca 2014 r. oraz czy w dniu zawarcia umowy przelewu wierzytelność względem pozwanej rzeczywiście istniała.

W myśl art. 509 § 1 k.c. co do zasady wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew) chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Zgodnie z treścią art. 513 § 1 k.c. dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie. W konsekwencji dłużnik może powoływać się na wszelkie zarzuty, które przysługiwały mu względem pierwotnego wierzyciela i są oparte na stosunku prawnym, z którego bezpośrednio wynika wierzytelność będąca przedmiotem przelewu.

Podkreślić należy, iż przesłane pozwanej wypowiedzenie umowy rachunku z dnia 18 sierpnia 2011 roku (data nadania 24.08.2011 r.) o nr (...) nie było precyzyjne, albowiem nie określało daty umowy, która była wypowiadana. Nadto niewątpliwie dotyczyło tylko jednej umowy. W każdym razie strona powodowa nie wykazała, iż druga umowa także została wypowiedziana. W aktach przedmiotowej sprawy nie ma umowy określonej jako „Umowa rachunku nr (...)”. Można się jedynie domyślać, że chodzi o umowę rachunku oszczędnościowo- rozliczeniowego P. z dnia 10.01.2011r. Jednakże taki fakt nie może być wynikiem przypuszczeń i domysłów Sądu, albowiem wypowiedzenie umowy powinno dokładnie określać z jakiej daty umowa jest wypowiedziana, tym bardziej, że pozwana zawarła dwie umowy z przedmiotowym bankiem. Ponadto oświadczenie to zostało podpisane przez M. A. Produktów I stopnia. Powód nie przedstawił żadnego dokumentu potwierdzającego uprawnienie ww. osoby do podpisywania oświadczeń o wypowiedzeniu umowy w imieniu (...) S.A. W związku z powyższym brak jest podstaw by jednoznacznie stwierdzić, że przedmiotowe umowy z dnia 10 stycznia 2011 i 14 stycznia 2011 r. zostały skutecznie wypowiedziane przez bank. Dodatkowo wskazać należy, iż powód nie załączył Regulaminu rachunku oszczędnościowo – rozliczeniowego, na który powołuje się Bank w treści wypowiedzenia. Tym samym Sąd nie miał możliwości weryfikacji czy istotnie zostały spełnione przesłanki wynikające z par. 74 Regulaminu, o którym mowa w treści wypowiedzenia. W konsekwencji powód nie wykazał, iż doszło do przelania wymagalnej wierzytelności istniejącej względem pozwanej, przysługującej przedmiotowemu Bankowi.

Na dowód istnienia umowy przelewu i obowiązku spełnienia świadczenia ciążącego na stronie pozwanej powód złożył także wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego nr (...)” z dnia 8 kwietnia 2014 roku, podpisany przez osobę upoważnioną do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych funduszu (upoważnienie zawarte w dokumencie pełnomocnictwa z dnia 6 lutego 2014 roku) i opatrzony pieczęcią towarzystwa, kopie umowy przelewu wierzytelności i zawiadomienie Banku z dnia 05.05.2014 r. informujące pozwaną o cesji wierzytelności.

Wskazać należy, iż kopia umowy przelewu nie jest kompletna lecz wybrakowana, nadto brak w niej załącznika nr 1, który określał wykaz przysługujących przedmiotowemu bankowi wierzytelności. W konsekwencji nie może on stanowić choćby uprawdopodobnienia, iż tak wierzytelność względem pozwanej został przelana. Dowodem na to nie jest też kopia zawiadomienia z dnia 05.05.2014 r. o cesji wierzytelności, albowiem nie wynika z niej dokładnie jakie wierzytelności zostały przelane i z tytułu jakich umów. Zawiadomienie posługuje się zwrotem „z tytułu umów zawartych z bankiem”. Rzeczą Sądu nie jest dociekanie i zgadywanie, o jakich umowach jest mowa w treści przedmiotowego zawiadomienia. Zauważyć należy, iż zarówno powód, jak i przedmiotowy bank są profesjonalistami w danej dziedzinie i są zobowiązani do podwyższonej staranności w swoim działaniu. Pozwana jest natomiast konsumentem. Wszelkie tego typu wątpliwości, przy braku jednoznacznych dowodów potwierdzających żądanie powoda profesjonalisty, muszą być interpretowane na korzyść pozwanego konsumenta.

Odnosząc się natomiast do wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu wskazać należy, iż zgodnie z treścią art. 194 ustawy z dnia 27 maja 2004 roku o funduszach inwestycyjnych (dalej: u.f.i.) wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu stanowi jedynie dokument prywatny, który podlega swobodnej ocenie Sądu, tak jak każdy inny dowód w sprawie. Aktualnie dokument taki nie korzysta z przywilejów wynikających z domniemania prawdziwości i domniemania autentyczności właściwych dokumentom urzędowym. Sąd ocenił powyższy dokument w świetle całego materiału dowodowego zebranego w sprawie.

W związku z powyższym, Sąd Okręgowy nie zgadza się z twierdzeniem strony powodowej, że przedstawiony wyciąg z ksiąg jest dowodem na skuteczne dokonanie cesji wierzytelności względem pozwanej i jej wysokości. W ocenie Sądu z powodów wskazanych wyżej powód nie udowodnił, że wierzytelność, której dochodzi w niniejszym postępowania, była wymagalna i została skutecznie przelana przez pierwotnego wierzyciela – (...) S.A. na rzecz powoda.

Mając na uwadze twierdzenia strony powodowej i złożone przez nią dowody Sąd powziął wątpliwości co do zasadności powództwa, które skutkowały wydaniem wyroku zaocznego oddalającego powództwo.

Sąd wydał wyrok zaoczny, na podstawie art. 339 § 1 k.p.c. Pozwana nie zajęła stanowiska w sprawie, nie ustosunkowała się do żądań powoda, co stanowiło okoliczność uzasadniającą wydanie wyroku zaocznego.

Z tych względów należało orzec jak w sentencji.