Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 czerwca 2016 roku

Sąd Rejonowy w Bełchatowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR P. F.

Protokolant: st. sekr. sąd. Monika Cichanowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 czerwca 2016 roku w B.

sprawy z powództwa (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

przeciwko Z. Z.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego Z. Z. na rzecz powoda (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. odsetki ustawowe od kwoty 106,42 zł (sto sześć złotych czterdzieści dwa groszy) od dnia
11 lutego 2015 r. do dnia 16 grudnia 2015 r.;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od powoda (...) Spółka Akcyjna z siedzibą
w W. na rzecz pozwanego Z. Z. kwotę 617,00 zł (sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 600,00 zł (sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I Cupr 93/16

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 11-02-2015 r. (...) SA wniósł o zasądzenie od Z. Z. kwoty 3869,06 zł wraz z odsetkami ustawowymi od 11-02-2015 r. do dnia zapłaty, a ponadto o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu. Na dochodzoną należność składały się należności za usługi telekomunikacyjne określone w fakturach na kwoty: 66,55 zł, 30,06 zł, 8,23 zł, kara umowna w kwocie 3 500 zł oraz skapitalizowana kwota odsetek za opóźnienie.

Pozwany 16-12-2015 r. uregulował zadłużenie wynikające z faktur: 66,55 zł, 30,06 zł, 8,23 zł oraz z noty odsetkowej w kwocie 1,58 zł i wniósł o oddalenie powództwa z zakresie kary umownej i odsetek od niej.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Z. Z. zawarł z (...) SA umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Umowa została zawarta na warunkach promocyjnych na czas oznaczony. Okres, na który zawarto umowę, był minimalnym okresem wymaganym przez operatora do skorzystania z warunków promocyjnych. Zgodnie z umową operator miał świadczyć abonentowi usługi telekomunikacyjne, a abonent z tego tytułu uiszczać operatorowi opłaty zgodnie z cennikiem. Umowa nakładała też na abonenta obowiązek utrzymywania aktywnej karty SIM przez czas obowiązywania umowy. Umowa przewidywała, że jej jednostronne rozwiązanie przed upływem okresu, na który została zawarta, dokonane przez abonenta lub przez operatora z winy abonenta oznaczać będzie naruszenie przez abonenta zobowiązania niepieniężnego do utrzymania aktywnej karty SIM przez ten czas oraz że w takim przypadku abonent zapłaci karę umowną, której maksymalna wartość wynosi 3 500 zł.

(okoliczności niesporne; dowód: aneks do umowy k. 46-47)

Z. Z. nie zapłacił w terminie należności wynikających z faktur
i noty odsetkowej na łączną kwotę 106,42 zł, co spowodowało wypowiedzenie umowy przez operatora i zablokowanie karty SIM

(okoliczności niesporne; dowód: pismo operatora k. 64-65)

Pozwany 16-12-2015 r. uregulował zadłużenie wynikające z faktur: 66,55 zł, 30,06 zł, 8,23 zł oraz z noty odsetkowej w kwocie 1,58 zł.

(okoliczność niesporna)

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo w zakresie kary umownej nie zasługuje na uwzględnienie. Zasadne jest powództwo o odsetki od należności głównej (opłat za usługi telekomunikacyjne).

Strony łączyła umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Okres, na który zawarto umowę, był minimalnym okresem wymaganym przez operatora do skorzystania z warunków promocyjnych. Zasadniczymi obowiązkami stron było: po stronie powoda świadczenie usług telekomunikacyjnych, a po stronie pozwanego uiszczanie operatorowi opłat za te usługi zgodnie z cennikiem. Umowa nakładała też na abonenta obowiązek utrzymywania aktywnej karty SIM przez czas obowiązywania umowy. Umowa przewidywała, że jej jednostronne rozwiązanie przed upływem okresu, na który została zawarta, dokonane przez abonenta lub przez operatora z winy abonenta oznaczać będzie naruszenie przez abonenta zobowiązania niepieniężnego do utrzymania aktywnej karty SIM przez ten czas oraz że w takim przypadku abonent zapłaci karę umowną, której maksymalna wartość wynosi 3 500 zł. Pozwany nie zapłacił należności wynikających z faktur i noty odsetkowej na łączną kwotę 106,42 zł, co spowodowało wypowiedzenie umowy przez operatora i zablokowanie karty SIM. Powód twierdzi, że pozwany miał obowiązek niepieniężny utrzymywania aktywnej karty SIM, a z powodu jego niewykonania żąda zapłaty kary umownej.

Dla uzasadnienia swojego roszczenia powód powoływał się na treść art. 57 ust. 6 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz.U.2014.243 j.t.). Powołany przepis stanowi, że w przypadku zawarcia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, związanego z ulgą przyznaną abonentowi, wysokość roszczenia z tytułu jednostronnego rozwiązania umowy przez abonenta lub przez dostawcę usług z winy abonenta przed upływem terminu, na jaki umowa została zawarta, nie może przekroczyć wartości ulgi przyznanej abonentowi pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania.

Zgodnie z art. 483 § 1 kc, można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

W przedmiotowej sprawie rozwiązanie umowy nastąpiło w związku
z nieopłaceniem przez pozwanego zaległych faktur, czyli wiązało się
z niewykonaniem świadczenia pieniężnego. Kara umowna może być natomiast zastrzeżona jedynie na wypadek niewykonania lub nienależytego wykonania świadczenia niepieniężnego, co wynika z treści art. 483 § 1 k.c. Ocena skuteczności zastrzeżenia kary umownej na wypadek odstąpienia od umowy nie może być oderwana od oceny, na czym polegało niewykonanie lub nienależyte wykonania zobowiązania. Jeżeli niewykonanie zobowiązania dotyczy zobowiązania o charakterze pieniężnym (tak jak w niniejszym przypadku), to należy uznać, iż zastrzeżenie kary umownej na wypadek odstąpienia od umowy z tej przyczyny w istocie stanowi sankcję za niewykonanie lub nienależyte wykonanie świadczenia pieniężnego. W takiej sytuacji żądanie zapłaty kary umownej nie jest uzasadnione, a samo postanowienie przewidujące takie uprawnienie jest sprzeczne z dyspozycją bezwzględnie obowiązującego art. 483 § 1 k.c. i nieważne (art. 58 § 1 k.c.). W niniejszym wypadku zatem rzeczywistą podstawą żądanej przez stronę powodową kary umownej leżało niespełnianie przez pozwanego świadczeń o charakterze pieniężnym. Natomiast dezaktywacji karty SIM dokonał sam operator po rozwiązaniu umowy, co było jedynie następstwem niewykonywania umowy przez pozwanego – braku zapłaty. Nie można uznać, że pozwany nie wykonał obowiązku niepieniężnego mającego polegać na utrzymywaniu aktywnej karty SIM, skoro o jej aktywności lub dezaktywacji może decydować (sterować) tylko operator.

Powyższe ustalenia nie pozostają w sprzeczności z treścią przytoczonego wyżej art. 57 ust. 6 ustawy z dnia 16 lipca 2004 roku Prawa telekomunikacyjnego. Unormowanie to nie kreuje żadnych roszczeń, a określa jedynie górną granicę roszczeń dostawcy usług we wskazanej w nim sytuacji. Nie wyłącza też analizy zasadności dochodzonego roszczenia, które winno przysługiwać niezależnie od treści art. 57 ust. 6 prawa telekomunikacyjnego na podstawie umowy i stosownych przepisów.

Przedstawione stanowisko nie oznacza, że w sytuacjach jak w analizowanej sprawie, gdy doszło do nienależytego wykonania umowy przez abonenta (w zakresie świadczeń pieniężnych), operator, dostawca usług nie są uprawnieni do dochodzenia związanych z tym roszczeń odszkodowawczych. Także w przypadku, gdy zawarcie umowy o świadczenie usług wiązało się z przyznaniem abonentowi ulgi, dostawcy usług może przysługiwać wobec przedterminowego rozwiązania umowy właśnie roszczenie odszkodowawcze, ale w wysokości nie przekraczającej równowartości przyznanej abonentowi ulgi. W przedmiotowej sprawie strona powodowa nie dochodziła jednakże tego rodzaju roszczeń odszkodowawczych, albowiem jej żądanie w zakresie zapłaty kwoty 3500 zł dotyczyło zapłaty kary umownej.

Zasadne jest natomiast na podstawie 481 § 1 kc żądanie zasądzenia odsetek od należności ostatecznie uregulowanych przez powoda 16-12-2015 r., stąd orzeczono jak w pkt 1 sentencji

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu nastąpiło na podstawie art. 100 zdanie drugie Kodeksu postępowania cywilnego, wedle którego w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania. Proces został natomiast w przeważającym stopniu przegrany przez powoda. Kosztami procesu po stronie powoda były: 600 zł – koszty zastępstwa procesowego, 17 zł – opłata od pełnomocnictwa. Wynagrodzenie pełnomocnika ustalono w oparciu o § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.) w związku z § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804).

Sz. K.