Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 maja 2016 roku.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

PrzewodniczącySSR Przemysław Chrzanowski

Protokolant Patrycja Wielgus

po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2016 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. R.

przeciwko W. O.

o sprostowanie świadectwa pracy

1.  nakazuje W. O. sprostować świadectwo pracy wydane M. R. z dnia 21 stycznia 2013r. w zakresie punktu 1 poprzez wpisanie, że stosunek pracy trwał od 7 lipca 2008r. do 3 grudnia 2010r., a także w zakresie punktu 4 ppkt 1 poprzez wpisanie, że wypłacono ekwiwalent pieniężny za 17 dni urlopu;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  odstępuje od obciążania stron kosztami procesu oraz kosztami sądowymi.

Sygn. akt VI P 91/13

UZASADNIENIE

M. R. pozwem dnia 30 stycznia 2013r. (data prezentaty), skierowanym przeciwko W. O. wniósł o sprostowanie świadectwa pracy:

1)  w pkt 1 w zakresie okresu zatrudnienia poprzez wpisanie od 07 lipca 2008r. do 24 lipca 2011r.;

2)  w pkt 2 w zakresie okresu zatrudnienia poprzez wpisanie od 07 lipca 2008r. do 24 lipca 2011r.;

3)  w pkt 3 poprzez wpisanie, że stosunek pracy wygasł z dniem 24 lipca 2011r. w wyniku przejścia na rentę chorobową z tytułu niezdolności do pracy powstałej w związku z wypadkiem przy pracy, któremu M. R. uległ w dniu 29 stycznia 2010r.;

4)  w pkt 4 ppkt 1 w części dotyczącej wykorzystania urlopu i wypłacenia ekwiwalentu za urlop poprzez wpisanie 0, nie wykorzystał urlopu wypoczynkowego za lata 2010 i 2011 i nie wypłacono ekwiwalentu za urlop za rok 2010 i 2011 zgodnie z obowiązującym prawem;

5)  w pkt 4 ppkt 4 w części dotyczącej niezdolności do pracy w roku zwolnienia poprzez wpisanie 205 dni;

6)  w pkt 4 ppkt 10 w zakresie dot. zasiłku rehabilitacyjnego poprzez wpisanie – od 30 lipca 2010r. do 24 lipca 2011r. zakończenie zasiłku rehabilitacyjnego, a od 25 lipca na rencie chorobowej z tytułu niezdolności do pracy powstałej w wyniku wypadku przy pracy, któremu M. R. uległ w dniu 29 stycznia 2010r.;

7)  w pkt 6 w części dotyczącej informacji dodatkowych poprzez wpisanie – nie wypłacono odprawy z tytułu przejścia na rentę chorobową w związku z niezdolnością do pracy powstałą w związku z wypadkiem przy pracy, któremu uległ M. R. w dniu 29 stycznia 2010r.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, iż pozwany w dniu 21 stycznia 2013r. wystawił powodowi świadectwo pracy, w którym dopuścił się powyżej wskazanych naruszeń.

(pozew – k. 1 - 7)

W. O. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości. Nie wnosił o obciążanie powoda kosztami procesu (k. 131).

Uzasadniając swoje stanowisko wskazał, iż wyrokiem z dnia 28 marca 2011r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie przywrócił powoda do pracy oraz zasądził na jego rzecz wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy pod warunkiem podjęcia pracy w terminie 7 dni od uprawomocnienia się wyroku. Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie, po rozpoznaniu apelacji pozwanego, zmienił wyrok w ten sposób, że powództwo w zakresie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy oddalił. Zatem orzeczenie o przywróceniu powoda do pracy uprawomocniło się w dniu 1 sierpnia 2011r. Od tego dnia należało liczyć 7 dniowy termin na zgłoszenie przez powoda gotowości do pracy. Powód zaś nigdy nie zgłosił się do pracy, ani nie zgłosił pozwanemu gotowości do pracy. Stosunek pracy nigdy nie został reaktywowany. Brak jest zatem podstaw do sprostowania świadectwa pracy poprzez wpisanie późniejszego terminu zakończenia umowy o pracę. Wobec powyższego, także dalsze roszczenia dot. sprostowania świadectwa pracy są także niezasadne. Odnosząc się natomiast do żądania sprostowania świadectwa pracy w pkt 4 ppkt 1 poprzez wpisanie, iż powód nie wykorzystał urlopu wypoczynkowego za 2010r. i 2011r. oraz że nie wypłacono mu z tego tytułu ekwiwalentu pieniężnego, pozwany wskazał, iż w 2010r. powód wykorzystał 3 dni urlopu, zaś za 16 dni otrzymał ekwiwalent pieniężny, co zostało uwzględnione w treści świadectwa pracy w pkt. 4 ppkt 1. Natomiast w 2011r. strony nie łączył już stosunek pracy. Także okoliczność, że powód przeszedł na rentę pozostaje bez znaczenia dla sprawy, bowiem nastąpiło to po ustaniu stosunku pracy.

(odpowiedź na pozew – k. 33)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. R. był zatrudniony u W. O. od dnia 7 lipca 2008r. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku kierowcy wózka widłowego, w pełnym wymiarze czasu pracy.

(okoliczność bezsporna)

W związku z wypadkiem przy pracy, jakiemu powód uległ w dniu 29 stycznia 2010r., przez okres 6 miesięcy - do dnia 29 lipca 2010r. pobierał zasiłek chorobowy. Następnie w dniu 24 sierpnia 2010r. lekarz orzecznik ZUS orzekł, iż powód jest niezdolny do pracy, a w związku z rokowaniem odzyskania zdolności do pracy, istnieją okoliczności uzasadniające ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 4 miesięcy, licząc od daty wyczerpania zasiłku chorobowego. Czteromiesięczny okres pobierania świadczenia upłynął w dniu 26 listopada 2010r. Orzeczeniem z dnia 30 listopada 2010r. lekarz orzecznik ZUS przedłużył okres pobierania przez M. R. świadczenia rehabilitacyjnego o dalsze 3 miesiące. W oparciu o to orzeczenie Inspektorat w W. Oddział Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w dniu 6 grudnia 2010r. wydał decyzję o przyznaniu świadczenia rehabilitacyjnego na okres od dnia 27 listopada 2010r. do dnia 24 lutego 2011r., następnie przedłużając uprawnienie na dalszy okres do 24 lipca 2011r. Świadczenie rehabilitacyjne było pobierane przez powoda przez 12 miesięcy.

Od dnia 25 lipca 2011r. powodowi przysługuje prawo do renty. Powód od dnia wypadku jest nieprzerwanie niezdolny do pracy.

(dowód: zaświadczenia ZUS z 03 marca 2014r. – k. 129 – 131 akt VI P 164/13; orzeczenie lekarza ZUS – k. 9 - 10 akt VI P 629/10)

W dniu 3 grudnia 2010r. M. R. otrzymał oświadczenie W. O. o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, z uwagi na brak usprawiedliwienia nieobecności w pracy. Pracodawca zakwalifikował to jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych. Od otrzymanego oświadczenia powód odwołał się do Sądu Pracy.

(dowód: oświadczenie pracodawcy z 3 grudnia 2010r. – k. 77 akt VI P 164/13)

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie, VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 28 marca 2011r. (sygn. akt VI P 629/10) przywrócił powoda do pracy na poprzednio zajmowane stanowisko pracy i płacy, a także zasądził na jego rzecz od pracodawcy kwotę 4.200,00 zł tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.

Powyższy wyrok został zaskarżony przez stronę pozwaną. W wyniku rozpoznania apelacji Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie, VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych (sygn. akt VII Pa 70/11) wyrokiem z dnia 1 sierpnia 2011r. zmienił zaskarżony wyrok w punkcie 2 w ten sposób, że powództwo w zakresie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy oddalił, w pozostałej części apelację oddalając.

(dowód: wyrok Sądu Rejonowego z 28 marca 2011r. – k. 57 – 58 akt VI P 164/13; wyrok Sądu Okręgowego z 1 sierpnia 2011r. – k. 207 – 208 akt VI P 629/10)

W dniu 15 września 2011r. M. R. skierował do pozwanego pismo dotyczące rozliczenia należności wynikających z wyroku Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie z dnia 1 sierpnia 2011r. Pomimo tego nie złożył pozwanemu oświadczenia o gotowości do pracy, nie przedstawił także zwolnienia lekarskiego. Pojawił się u pozwanego dopiero, gdy chciał wyjaśnić kwestię świadectwa pracy. Wówczas poinformował N. S., że nie zamierza powrócić do pracy.

(okoliczność bezsporna)

Dopiero w dniu 11 lipca 2013r., tj. po upływie blisko dwóch lat od wydania wyroku przez Sąd II instancji, M. R. złożył pozwanemu oświadczenie o gotowości do podjęcia pracy. Jednocześnie w treści oświadczenia wskazał, iż przebywa na rencie w związku z wypadkiem przy pracy. Zaś oświadczenie ma służyć wyłącznie uzyskaniu prawa do świadczeń wynikających z przejścia na rentę.

Pismem z dnia 16 lipca 2013r. pozwany poinformował powoda, iż odmawia przyjęcia go do pracy. W wyjaśnieniu wskazał, iż odmowa wynika z niezgłoszenia przez powoda gotowości ponownego podjęcia pracy w terminie 7 dni od dnia wydania orzeczenia przez Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie z dnia 1 sierpnia 2011r.

(dowód: oświadczenie z 11 lipca 2013r. – k. 95 akt VI P 164/13; odmowa z 16 lipca 2013r. wraz z potwierdzeniem nadania – k. 96 - 97 akt VI P 164/13)

Wyrokiem zaocznym z dnia 10 lutego 2014r., wydanym w sprawie o sygn. VI P 423/13 Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych pozbawił wykonalności tytuł wykonawczy w postaci wyroku wydanego przez Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie, VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 28 marca 2011r. w sprawie o sygn. VI P 629/10.

Od wyroku zaocznego wniesiono sprzeciw. Wyrokiem z dnia 27 października 2014r. (sygn. akt VI P 169/14) Sąd utrzymał w mocy wyrok zaoczny z dnia 10 lutego 2014r. Wyrok został zaskarżony przez stronę powodową. Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie wyrokiem z dnia 18 marca 2014r. oddalił apelację powoda od wyroku z dnia 27 października 2014r. Orzeczenie jest prawomocne.

(dowód: wyrok zaoczny Sądu Rejonowego z 10 lutego 2014r. – k. 113 – 114 akt VI P 164/13; wyrok Sądu Rejonowego z 27 października 2014r. – 181 - 186 akt VI P 164/13; wyrok Sądu Okręgowego z 18 marca 2015r. – k. 187 akt VI P 164/13)

Łączący strony stosunek pracy ustał z dniem 3 grudnia 2010r. w wyniku nie zgłoszenia przez powoda gotowości do podjęcia pracy, a nie w wyniku przejścia powoda na rentę.

(dowód: wyrok zaoczny Sądu Rejonowego z 10 lutego 2014r. – k. 113 – 114 akt VI P 164/13; wyrok Sądu Rejonowego z 27 października 2014r. – 181 - 186 akt VI P 164/13; wyrok Sądu Okręgowego z 18 marca 2015r. – k. 187 akt VI P 164/13)

W trakcie trwania stosunku pracy powód był uprawniony do urlopu wypoczynkowego w wymiarze 20 dni w roku.

W trakcie trwania zatrudnienia powód wykorzystał cały przysługującym mu urlop wypoczynkowy za 2008r., tj. 10 dni (09.09.08r., 10.09.08r., 17.09.08r., 19.09.08r., 28.11.08r. – 05.12.08r.) oraz za 2009r., tj. 20 dni (26.01.09r., 27.01.09r., 06.05.09r., 08.05.09r., 13.05.09r., 22.05.09r., 09.06.09r., 16.06.09r., 18.06.09r., 15.07.09r., 22.07.09r., 19.08.09r., 23.09.09r., 09.10.09r., 19.10.09r., 04.11.09r., 13.11.09r., 27.11.09r., 08.12.09r., 18.12.09r.).

W 2010r. przebywał na urlopie wypoczynkowym przez trzy dni, w okresie od 6 do 8 stycznia 2010r.

(dowód: informacja o warunkach zatrudnienia – k. 52 akt VI P 164/13; wnioski urlopowe za 2008r. – k. 57, 64 akt VI P 164/13; wnioski urlopowe za 2009r. – k. 58 – 68 akt VI P 164/13; wnioski urlopowe za 2010r. – k. 56 akt VI P 164/13)

Powodowi przysługiwał ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany w 2010r. urlop wypoczynkowy w wymiarze 17 dni w wysokości 1.659,20 zł brutto. Pozwany wypłacił na rzecz powoda ekwiwalent pieniężny za 16 dni niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego w kwocie 1.562,80 zł brutto (1.155,17 zł netto). Fakt otrzymania ekwiwalentu we wskazanej wysokości powód potwierdził poprzez podpisanie listy płac. Powodowi nie wypłacono ekwiwalentu za jeden dzień urlopu wypoczynkowego.

(dowód: karta wynagrodzeń – k. 34 – 35 akt VI P 164/13; wyliczenie należnego ekwiwalentu – k. 36 akt VI P 164/13; lista płac – k. 78 – 79 akt VI P 164/13; wyciąg bankowy – k. 80 akt VI P 164/13)

Wyrokiem z dnia 1 grudnia 2015r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie, VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zasądził od W. O. na rzecz M. R. kwotę 96,40 zł tytułem ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w 2010r. w wymiarze 1 dnia, oddalając powództwo w pozostałym zakresie. Wyrok uprawomocnił się z dniem 22 grudnia 2015r.

(dowód: wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie z 1 grudnia 2015r. – k. 206 akt VI P 164/13)

Po uprawomocnieniu się wyroku pozwany wypłacił na rzecz powoda zaległy ekwiwalent pieniężny za 1 dzień urlopu wypoczynkowego za 2010r.

(okoliczność bezsporna)

W dniu 3 stycznia 2013r. pozwany wystawił powodowi świadectwo pracy, w którym wskazał:

1) w punkcie 1 i 2, iż stosunek pracy trwał od 7 lipca 2008r. do 30 listopada 2010r.;

2) w punkcie 3, iż stosunek pracy ustał w wyniku rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem dokonanym przez pracodawcę;

3) w punkcie 4 ppkt 1, iż wykorzystał urlop wypoczynkowy w wymiarze 3 dni w roku zwolnienia, wypłacono ekwiwalent pieniężny za 16 dni;

4) w pkt 4 ppkt 4, iż był niezdolny do pracy przez okres 33 dni w roku zwolnienia;

5) w pkt 4 ppkt 10 w zakresie dotyczącym zasiłku rehabilitacyjnego, iż przebywał na nim od 30 lipca 2010r. do 26 listopada 2010r.;

6) w pkt 6, wpisano, iż nie dotyczy.

(dowód: świadectwo pracy z 3 stycznia 2013r. – k. 8 - 9)

Powód zwrócił się do pozwanego z wnioskiem o sprostowanie świadectwa pracy. Uwzględniając częściowo wniosek powoda, pozwany wydał mu kolejne świadectwo pracy z 21 stycznia 2013r., w którym zmienił pkt 2, wpisując w nim, że stosunek pracy trwał od 7 lipca 2008r. do 3 grudnia 2010r. W pozostałym zakresie świadectwo pracy pozostawiono bez zmian.

(dowód: świadectwo pracy z 21 stycznia 2013r. – k. 10 -11)

Powyższy stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych przez strony do akt przedmiotowej sprawy oraz oświadczeń stron co do okoliczności bezspornych. Ustalając stan faktyczny w sprawie Sąd wziął także pod uwagę dowody z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy o sygn. VI P 629/10 oraz VI P 164/13, a także wyroki które w wymienionych sprawach zapadły. Miały one bowiem znaczenie dla przedmiotowej sprawy.

Zgromadzone w niniejszej sprawie dowody z dokumentów Sąd ocenił jako w pełni wiarygodne. Na żadnym etapie rozpoznawania sprawy strony postępowania nie zakwestionowały jakiegokolwiek dowodu, nie podniosły jego nieautentyczności lub niezgodności ze stanem rzeczywistym. Były one zatem nie tylko spójne wewnętrznie, ale i korespondowały ze sobą, tworząc logiczną całość, dlatego też stanowiły podstawę ustalonego przez Sąd stanu faktycznego w niniejszej sprawie.

Strony nie wnosiły o uzupełnienie materiału dowodowego.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotem rozpoznania niniejszej sprawy była kwestia zasadności zgłoszonego przez powoda roszczenia o sprostowanie świadectwa pracy, w szczególności w zakresie długości stosunku pracy, a także z wynikającymi z tego żądania dalszymi kwestiami.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie żądania sprostowania świadectwa pracy poprzez zmianę daty ustania stosunku pracy, a także sposobu rozwiązania umowy o pracę oraz innych kwestii związanych z długością trwania stosunku pracy, było uzależnione od ustaleń Sądu co do tego, jakie były okoliczności rozwiązania umowy o pracę, a także na jakiej podstawie ono nastąpiło. Wskazane okoliczności były już przedmiotem rozważań Sądu. Pomiędzy stronami procesu prowadzonych było już kilka postępowań pracowniczych, w tym postępowanie o przywrócenie do pracy, a następnie o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego, a także o ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop wypoczynkowy.

Zgodnie z treścią art. 365 § 1 k.p.c. orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i Sąd, który je wydał, lecz również inne Sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Przez pojęcie innych Sądów rozumieć należy Sądy powszechne rozpoznające sprawy cywilne, Sądy Administracyjne oraz Sąd Najwyższy. Jak wynika z wyroku SN z dnia 20 sierpnia 2001r., I PKN 585/00, OSNP 2003, nr 14, poz. 334, prawomocny wyrok Sądu dotyczący zdarzeń, które mają znaczenie prejudycjalne dla oceny zgłoszonych roszczeń, wiąże na podstawie art. 365 § 1 także Sąd Najwyższy i jeżeli uprawomocnił się po wydaniu wyroku przez Sąd drugiej instancji, powinien być uwzględniony z urzędu w postępowaniu kasacyjnym ze względu na treść art. 316 § 1 k.p.c. (zob. K. Piasecki (w:) Kodeks postępowania cywilnego..., t. 1, red. K. Piasecki, s. 1638).

Mając powyższe na uwadze Sąd wziął pod uwagę treść zapadłych pomiędzy stronami wyroków. Wyrokiem z dnia 28 marca 2011r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie, VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych (sygn. akt VI P 629/10) przywrócił powoda do pracy oraz zasądził na rzecz powoda tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, tj. za 2 miesiące wynagrodzenie w łącznej kwocie 2.400,00 zł pod warunkiem podjęcia pracy w terminie 7 dni od uprawomocnienia się wyroku. Na skutek apelacji pozwanego Sąd Okręgowy Warszawa - Praga VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 1 sierpnia 2011r. (sygn. VII Pa 70/11) zmienił wyrok w ten sposób, że powództwo o wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy oddalił, oddalając apelację w pozostałym zakresie. Wyrok II instancji stał się prawomocny z chwilą jego ogłoszenia. Skoro zatem orzeczenie o przywróceniu powoda do pracy zostało utrzymane w mocy od dnia 1 sierpnia 2011r., to powód w terminie 7 dni powinien zgłosić pozwanemu gotowość do pracy. Dopiero po podjęciu pracy w wyniku przywrócenia do pracy, pracodawca powinien wliczyć do okresu zatrudnienia okres pozostawania powoda bez pracy. Powód zaś nigdy nie zgłosił się do pracy, ani nie zgłosił pozwanemu gotowości do pracy. Dopiero w dniu 11 lipca 2013r., tj. po upływie blisko dwóch lat od wydania wyroku przez Sąd II instancji, M. R. złożył pozwanemu oświadczenie o gotowości do podjęcia pracy. Jednocześnie w treści oświadczenia wskazał, iż przebywa na rencie w związku z wypadkiem przy pracy. Zaś oświadczenie ma służyć wyłącznie uzyskaniu prawa do świadczeń wynikających z przejścia na rentę. Nie ulega zatem wątpliwości, iż stosunek pracy powoda nigdy nie został reaktywowany.

Mając powyższe na uwadze, wskazać należy iż z materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie, a także w sprawie o syng. VI P 629/10 oraz VI P 164/13 jednoznacznie wynika, że łączący strony stosunek pracy ustał z dniem 3 grudnia 2010r. Sąd przyjął powyższą okoliczność za bezsporną, wynika bowiem z zapadłych pomiędzy stronami wyroków.

Powód domagał się sprostowania świadectwa pracy w zakresie trwania stosunku pracy, poprzez wpisanie że stosunek pracy trwał od 7 lipca 2008r. do 24 lipca 2011r. Mając na uwadze powyższe ustalenia stwierdzić należy, iż brak jest podstaw do sprostowania świadectwa pracy w powyższym zakresie. Sąd miał jednak na uwadze, że pozwany w punkcie 1 świadectwa pracy wskazał błędny okres zatrudnienia powoda, wskazując iż trwał do dnia 30 listopada 2010r. Z uwagi na okoliczność, iż strona pozwana w toku postępowania nie kwestionowała okoliczności, iż stosunek pracy ustał z dniem 3 grudnia 2010r., Sąd nakazał sprostowanie świadectwa pracy w powyższym zakresie.

Konsekwencją powyższych ustaleń jest stwierdzenie, że brak jest podstaw do sprostowania świadectwa pracy w zakresie pkt 2, 3, 4 ppkt 4, 4 ppkt 10 oraz 6. Skoro bowiem stosunek pracy ustał z dniem 3 grudnia 2010r., to powód nie może skutecznie domagać się, aby z treści świadectwa wynikało, że stosunek pracy trwał dłużej, a do tego prowadziłoby sprostowanie świadectwa pracy w zakresie ww. punktów.

Odnosząc się natomiast do żądania sprostowania świadectwa pracy w zakresie pkt 4 ppkt 1 Sąd wskazuje, iż w istocie pozwany potwierdził, że powód wykorzystał urlop wypoczynkowy za 2010r. w wymiarze 3 dni, zaś pracodawca wypłacił mu ekwiwalent pieniężny za 16 dni.

Kwestia ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy była przedmiotem rozpoznania sprawy o sygn. VI P 164/13, w której powód domagał się zasądzenia ekwiwalentu pieniężnego za 2010r. Wyrokiem z dnia 1 grudnia 2015r. tut. Sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 96,40 zł tytułem ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy z 2010r. w wymiarze jednego dnia. Po uprawomocnieniu się wyroku, pozwany wypłacił na rzecz powoda zasądzoną należność. Powodowi został zatem wypłacony ekwiwalent pieniężny za 17 dni urlopu wypoczynkowego i w tym zakresie świadectwo pracy polegało sprostowaniu. Natomiast brak było podstaw do uwzględnienia wniosku powoda w zakresie sprostowania świadectwa pracy w pkt 4 ppkt 1 poprzez wpisanie, iż nie wykorzystał urlopu wypoczynkowego za 2010r. i 2011r., a także że nie wypłacono mu ekwiwalentu pieniężnego za 2010r. i 2011r.

Mając powyższe na uwadze Sąd nakazał W. O. sprostować świadectwo pracy wydane M. R. z dnia 21 stycznia 2013r. w zakresie punktu 1 poprzez wpisanie, że stosunek pracy trwał od 7 lipca 2008r. do 3 grudnia 2010r., a także w zakresie punktu 4 ppkt 1 poprzez wpisanie, że wypłacono ekwiwalent pieniężny za 17 dni urlopu. Natomiast w pozostałej części Sąd powództwo oddalił.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c., gdyż w wypadkach szczególnie uzasadnionych Sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Stroną przegrywającą proces w części jest strona powodowa. Niemniej jednak Sąd miał na uwadze, że strona pozwana w mowie końcowej wskazała, iż nie wnosi o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu. Zatem Sąd uznał, iż brak jest podstaw do obciążania stron kosztami procesu oraz kosztami sądowymi.