Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 czerwca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu w Wydziale IV Karnym-Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący: SSO Leszek Matuszewski (spr.)

Sędziowie: SSO Małgorzata Winkler - Galicka

SWSG Przemysław Suszczewicz

Protokolant: p.o. staż. Agata Ziółkowska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Wągrowcu Michała Świniarskiego

po rozpoznaniu w dniu 23 czerwca 2016 r.

sprawy S. K.

oskarżonego z art. 157 § 1 kk,

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Wągrowcu z dnia 21 marca 2016 r. – sygn. akt II K 836/15

I.  Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchyla rozstrzygnięcia zawarte w punkcie 2, 3, 4.

II.  W pozostałym zakresie utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok.

III.  Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 20 zł tytułem zwrotu wyłożonych kosztów postępowania odwoławczego i wymierza oskarżonemu jedną opłatę za obie instancje w kwocie 180zł.

Przemysław Suszczewicz Leszek Matuszewski Małgorzata Winkler - Galicka

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Wągrowcu wyrokiem z dnia 21 marca 2016 r., sygn. akt II K 836/15 uznał oskarżonego S. K. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 157§ 1 k.k. tj. w związku z art.57 a §1 k.k. i za to na podstawie art.157§ 1 k.k. w związku z art.57 a §1 k.k. wymierzył mu karę 7 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawiesił na okres dwóch lat próby, oddając podsądnego w okresie próby na podstawie art. 73 § 1 kk. pod dozór kuratora sądowego.

Na podstawie art. 71 §1 k.k. i art. 33 §1 k.k. orzeczono wobec podsądnego grzywnę w ilości 60 stawek dziennych ustalając na podstawie art. 33 § 3 k.k. wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 złotych.

Na podstawie art. 72 § 1 pkt 2 k.k. zobowiązano podsądnego do pisemnego przeproszenia pokrzywdzonej A. P. w terminie 7 dni od uprawomocnienia się wyroku.

Na podstawie art. 57 a § 2 k.k. orzeczono wobec oskarżonego nawiązkę na rzecz pokrzywdzonej A. P. w kwocie 3.000 złotych.

W ostatnim punkcie wyroku, na podstawie art.627 k.p.k. oraz art.1, 2, art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 138,40 zł oraz wymierzył mu opłatę w kwocie 360 złotych.

Z powyższym wyrokiem nie zgodził się prokurator, zaskarżając wyrok w części orzeczenia o karze na niekorzyść podsądnego. Autor apelacji zarzucił wyrokowi rażącą niewspółmierność kary polegającą na wymierzeniu oskarżonemu kary pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem podczas gdy względy prewencji ogólnej i szczególnej i wzgląd na społeczne oddziaływanie kary przemawia za wymierzeniem mu bezwzględnej kary pozbawienia wolności.

Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku polegając na wymierzeniu kary 7 miesięcy pozbawienia wolności bez jej warunkowego zawieszenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja prokuratora zasługuje na uwzględnienie

Na wstępie należy zauważyć, że Sąd I instancji w sposób staranny rozważył dowody i okoliczności ujawnione w toku przewodu sądowego, na ich podstawie dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, a do przypisanego oskarżonemu czynu zastosował prawidłową kwalifikację prawną. Organ orzekający należycie też wykazał winę S. K., a swoje stanowisko w sposób szczegółowy i przekonywujący umotywował w pisemnym uzasadnieniu wyroku. Uzasadnienie to odpowiada wymogom z art. 424 k.p.k. i jako takie umożliwia pełną kontrolę odwoławczą zaskarżonego wyroku .

Zarzut rażącej niewspółmierności kary można skutecznie podnosić dopiero wówczas, gdy orzeczona kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, ale nie uwzględnia jednak w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy-gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą ( vide: wyrok SN z dnia 11 kwietnia 1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 7-8/1985, poz.60). Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę ocen co do jej wymiaru, ale różnice tak zasadniczej natury, że karą dotychczas wymierzoną nazwać można by niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować ( vide: wyrok SN z dnia 2 lutego 1995 r. II KRN 198/94). Wywody apelującego, mające doprowadzić do zaostrzenia represji prawnokarnej orzeczonej wobec podsądnego, są uzasadnione. Autor apelacji ma rację, że w realiach niniejszej sprawy nie ma podstaw do warunkowego zawieszania wykonania kary wobec S. K..

Sąd Okręgowy przypomina, że dobrodziejstwo probacji jest to swoisty środek polityki karnej stosowany wobec osób nadających się do oddziaływań resocjalizacyjnych w warunkach wolnościowych. Przesłanką decydującą o tym, czy kara ma być orzeczona w postaci bezwzględnej, czy też z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, jest ocena, w jakiej postaci kara ta osiągnie cele wobec sprawcy przestępstwa, a więc rozstrzygnięcie to musi znajdować uzasadnienie w pozytywnej lub negatywnej prognozie kryminologicznej. Przekonanie sądu o tym, że orzeczona kara z warunkowym zawieszeniem jej wykonania będzie wystarczająca dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary musi zostać oparte na postawie sprawcy, jego właściwościach, dotychczasowym sposobie życia oraz zachowaniu się po popełnieniu przestępstwa. Rozważając kwestię warunkowego zawieszenia wykonania kary, sąd zobowiązany jest wprawdzie uwzględniać dyrektywy wynikające z art. 53 k.k., ale z uwagi na treść art. 69 § 2 k.k. dominującą rolę w tym zakresie odgrywają względy prewencji indywidualnej. Zastosowanie dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności w wypadku sankcjonowania występku chuligańskiego jest uzasadnione jedynie w szczególnie uzasadnionych wypadkach( art.69 § 4 k.k.).

W sprawie nie występują tego rodzaju okoliczności, które skłaniałyby do łagodniejszej oceny postępowania oskarżonego. Przeciwnie, mamy do czynienia z nasileniem okoliczności obciążających, które uzasadniają izolację podsądnego w zakładzie karnym.

Przede wszystkim w sprawie nie występują żadne okoliczności, które można byłoby określić jako szczególne w rozumieniu art. 69§ 4 kk. Oskarżony jest osobą młodą i okoliczność, że dotychczas nie był karany sądownie niczym szczególnym nie jest. Wydaje się, że normalnym, a nie szczególnym zachowaniem w społeczeństwie jest także wykonywanie pracy zarobkowej. Wykonywanie pracy zarobkowej i dotychczasowy prawidłowy tryb życia oskarżonego są oczywiście okolicznościami łagodzącymi ale nie o jakimś szczególnym wymiarze.

Okoliczności związane z przypisanym oskarżonemu przestępstwem są natomiast wyjątkowe stawiające oskarżonego w bardzo negatywnym świetle. Dokonał on w miejscu publicznym i to bez żadnego ( nawet błahego) powodu bardzo brutalnego aktu przemocy wobec pokrzywdzonej. Stanowisko Sądu Rejonowego wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że zachowanie oskarżonego nie odznaczało się brutalnością jest nie do zaakceptowania. Podobnie należy potraktować wywody Sądu że za oskarżonym przemawia to, że nie zachował się wobec pokrzywdzonej jeszcze bardziej brutalnie, że nie używał niebezpiecznych narzędzi, słów wulgarnych i nie wykazał się nieustępliwością i uporem w przestępczym działaniu. W ocenie Sądu odwoławczego to co oskarżony zrobił jest wystarczająco odrażające i wzbudzające społeczne oburzenie.

Słusznie podnosi prokurator że uderzenie w głowę w taki sposób jak to zrobił oskarżony jest niezwykle groźne dla życia i zdrowia osoby uderzonej i z uwagi na swoją skuteczność nie wymaga ponawiania. Złamanie nosa z przemieszczeniem nie tylko jest niezwykle bolesne ale także może spowodować oszpecenie osoby uderzonej. Okoliczność, że pokrzywdzona takiego oszpecenia nie doznała nie wynika z postawy oskarżonego ale z przypadku. Także stan upojenia alkoholowego przemawia przeciwko oskarżonemu. Działanie pod wpływem alkoholu zawsze jest okolicznością obciążającą, już sam fakt, że oskarżony doprowadził się do takiego stanu upojenia stawia go w negatywnym świetle.

Przyjmując, że przypisane oskarżonemu zachowanie było incydentalnym zdarzeniem w jego życiu, przy takim nagromadzeniu okoliczności negatywnych dotyczących samego zdarzenia, nie może przemawiać za uznaniem wystąpienia okoliczności z art. 69§ 4kk.

.

Także względy prewencji generalnej przemawiają za surowym sankcjonowaniem podobnych zamachów wymierzonych w życie i zdrowie, których ofiarą padają bezbronne osoby.

Z tych wszystkich powodów, Sąd II instancji zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchylił rozstrzygnięcia zawarte w punkcie 2,3,5. Kara bezwzględna 7 miesięcy pozbawienia wolności będzie stanowiła sprawiedliwą odpłatę za wyrządzone zło, adekwatną do wysokiego stopnia społecznej szkodliwości i zawinienia, a także uwzgledniającą wyżej wskazane okoliczności obciążające. Z uwagi na nasilenie okoliczności obciążających i brak szczególnych przesłanek do łagodzenia odpowiedzialności karnej, należało położyć nacisk na realizację dyrektywy prewencji indywidualnej w jej aspekcie represyjnym.

Sąd II instancji na podstawie art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 10 stycznia 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 20 tytułem zwrotu wyłożonych kosztów postępowania odwoławczego i wymierzył oskarżonemu jedną opłatę za obie instancje w kwocie 180 zł

Sąd odwoławczy na podstawie art.626 § 1 k.p.k. i art.636 k.p.k. kosztami postępowania odwoławczego obciążył Skarb Państwa

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy:

I.  Zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchylił rozstrzygnięcia zawarte w punkcie 2,3,4.

II.  W pozostałym zakresie utrzymał w mocy zaskarżony wyrok,

III.  Zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 20 zł tytułem zwrotu wyłożonych kosztów postępowania odwoławczego i wymierzył oskarżonemu jedną opłatę za obie instancje w kwocie 180 zł.

Przemysław Suszczewicz Leszek Matuszewski Małgorzata Winkler-Galicka